«ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΑΝΤΑΜΩΣΑΜΕ»
Γιάννης Αθανασόπουλος

 

2^ος ΧΡΟΝΟΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ 

Θέατρο CORONET

 

 

Μια ψυχολογική ομιλία - παράσταση που χτυπά στη φλέβα της ύπαρξης μας. 

 

Το παιδί που ανταμώσαμε όταν νικήσαμε την ενοχή, τον φόβο και τον πόνο μας.

Εκείνο το παιδί που μιλάει για απλότητα, αγάπη, φαντασία, αποδοχή και θάρρος.

 

Ο Κλινικός Ψυχολόγος Γιάννης Αθανασόπουλος παρουσιάζει στο Θέατρο Coronet μια ομιλία – μοίρασμα.

Δεν θα μας μιλήσει για κατηγορίες και όρους. 

Δεν θα μπει στη διαδικασία να μας πει τι ξέρει, μα τι νιώθει, στα κοινά μας σημεία. 

Αυτό που νιώθουμε. Τα ίδια. 

Ψυχή ολόκληρη, στο μαζί. 

Ένα συλλογικό ασυνείδητο που γέμισε φως.

 

Σε έναν κόσμο όπου όλα κινούνται με οδηγίες χρήσης, το «Παιδί που ανταμώσαμε» εναντιώνεται σε κλισέ αυτοβελτίωσης. 

Δεν μιλά για τους 10 λόγους που μπορεί να έχουμε κατάθλιψη ούτε για τους 10 τρόπους ώστε να βρούμε τον άνθρωπο μας. Αρνείται το «εσύ φταις» και συγχωρεί το «εγώ φταίω», γίνεται εκείνη η εσωτερική αναζήτηση του ανθρώπου που περνά μέσα από τους τρεις βασικούς του πυρήνες: τον Φόβο, την Ενοχή και τον Πόνο, για να βρεθεί ξανά, στην Αγάπη.

Το «Παιδί που ανταμώσαμε» δεν προλογίζει την ευκολία του να υπάρχουμε και δεν επικροτεί το «σκέψου θετικά». 

Αντιθέτως μας ταξιδεύει μέσα στις κοινές μας αγωνίες και μας προκαλεί να σκεφτούμε αν αντέχουμε να δούμε έξω και πέρα από το «ΕΓΩ ΞΕΡΩ» και το «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ», για να καταφέρουμε να πούμε ότι τελικά, το φως του κόσμου μοιράστηκε παντού επειδή κοιτάξαμε κατάματα το σκοτάδι μέσα μας, και γύρω μας. 

Το "Παιδί που ανταμώσαμε" δεν είναι ένα εσωτερικό Παιδί… Είναι ο αληθινός ενήλικας με την αυθεντικότητα, την απλότητα και την ευαλωτότητα του.

Σας περιμένουμε να τον ανακαλύψουμε μαζί!

 

Βιογραφικό:

Ο Γιάννης Αθανασόπουλος είναι κλινικός ψυχολόγος, απόφοιτος του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών με μεταπτυχιακές σπουδές στην κλινική ψυχολογία του Πανεπιστημίου Leiden (the Netherlands).

Για σειρά ετών υπήρξε συντονιστής βάρδιας στο «Χαμόγελο του Παιδιού» στις γραμμές έκτακτης ανάγκης και, μετέπειτα, συντονιστής στον Οργανισμό κατά των Ναρκωτικών (ΟΚΑΝΑ). Πλέον, ιδιωτεύει σε Αθήνα και Πάτρα. Η παράσταση του «Το Παιδί που ανταμώσαμε» έχει ήδη παρουσιαστεί σε διάφορες πόλεις της Γερμανίας και στην Κύπρο. 

 

Πληροφορίες:

Θέατρο Coronet: Φρύνης 11, Παγκράτι, 11634 Αθήνα

Εισιτήρια: A ζώνη 15€ Β ζώνη 12€ Εξώστης 10€

Τηλέφωνο επικοινωνίας -κρατήσεων: 2107012123

 

Προπώληση: https://www.more.com/theater/to-paidi-pou-antamosame-summer-tour/

FB Page: Erofili Productions

Instagram Page: athanasopoulosyiannis , erofili_productions

Website : http://erofiliproductions.gr/

 

* Παραπλεύρως του Θεάτρου υπάρχει Parking Αυτοκινήτων (Ασπασίας 5) (Εμπορικό Κέντρο Athens Millenium)
στην προνομιακή τιμή των 6,00 €
(Με την επίδειξη του Εισιτηρίου)

ΝΙΚΗ ΜΠΑΚΟΥΛΗ

Για να σεβαστείς τα όρια του άλλου, πρέπει πρωτα απ’ όλα να τα γνωρίζεις. Και για τα περισσότερα -δυστυχώς- δεν έχουμε ιδέα.

Ο μόνος τρόπος που υπάρχει για να κατανοήσουν τα παιδιά τον κόσμο είναι να λύνουμε τις απορίες τους. Να αποκτούν ένα αφήγημα. Για τα πάντα. Από λέξεις, τροφές, αντικείμενα έως φαινόμενα.

Τι γίνεται όμως, όταν οι ενήλικες δεν ξέρουμε πραγματικά τι είναι βία; Όταν διακρίνουμε ως βία μόνο το πικ (το ξέσπασμα) και τίποτα από όσα μεσολαβούν έως αυτό;

Είστε σίγουροι πως ξέρετε τι είναι βία;

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος αναπτύσσεται έως την ηλικία των 25 ετών. Τα τρία πρώτα χρόνια της ζωής και η εφηβεία είναι οι δυο πιο σημαντικές περίοδοι για αυτήν την ανάπτυξη. Ανάλογα με το πόσο ασχολούμαστε με τη φροντίδα των παιδιών σε αυτές τις κρίσιμες φάσεις -τη συναισθηματική ασφάλεια που παρέχουμε-, διαμορφώνουμε τη ψυχική υγεία τους, για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Αν έχετε χρόνο, ακούστε τι έχει να πει μια κλινική κοινωνιολόγος και ψυχαναλύτρια.

Τι γίνεται όμως, όταν πρέπει να εξηγήσουμε ένα φαινόμενο που φαίνεται πως δεν έχουμε κατανοήσει εμείς οι ίδιοι;

Πώς μπορεί να διαχειριστεί ένας γονιός τη βία ανηλίκων, όταν ο ίδιος προβαίνει καθημερινά σε βίαιες πράξεις, αγνοώντας τη φύση τους;

Η εύλογη απάντηση είναι «προσπαθεί να μάθει και μετά να μεταδώσει».

Κάπως έτσι το NEWS 24/7 απευθύνθηκε στη Δρ Δανάη Δεληγιώργη, ψυχοπαιδαγωγό κοινωνικής και συναισθηματικής ανάπτυξης, επιστημονικά υπεύθυνη προγραμμάτων εκπαίδευσης χαρισματικότητας. Αφορμή για αυτήν την επικοινωνία ήταν όσα είπε στην εκπομπή Στούντιο 4 της ΕΡΤ.

Όπως;

Υπάρχουν τρεις τρόποι που μαθαίνουν οι άνθρωποι: η φυσική συνέπεια, η λογική συνέπεια και οι συνέπειες που επιβάλλονται (γνωστές ως τιμωρία). Η κυβέρνηση πέρασε κατ’ ευθείαν στο Νο3, κατά την προσφιλή της τακτική. Οι γονείς οφείλουν να το πάρουν από την αρχή.

Μεταξύ όσων επισήμανε η Δρ Δεληγιώργη ήταν πως η βία χτίζεται μέσα στα χρόνια, όπως φαίνεται από τις κοινωνίες και τα παιδιά, ο θυμός δεν δικαιολογεί τη βία, κανένα συναίσθημα δεν συνεπάγεται βία και ό,τι βλέπουμε τώρα συνέβαινε πάντα, ίσως και σε χειρότερη μορφή.

Παλαιότερα όμως, δεν το μαθαίναμε. Τώρα που το μαθαίνουμε «έχουμε προσδιορίσει τα συμβάντα ως βίαια και επιτέλους μιλάμε για αυτά».

«Κάποτε τους λέγαμε εμείς πως αυτό είναι βία και μας απέρριπταν, λέγοντας “Παιδιά είναι. Πώς κάνεις έτσι; Σιγά”. Αν μη τι άλλο, το γεγονός ότι τώρα τα καταθέτουν, έρχονται γονείς, πάνε τα παιδιά σε ψυχολόγους, είναι βήμα προς τα εμπρός».

Βέβαια, οι γονείς των θυτών σπάνια αποδέχονται πως τα παιδιά τους έκαναν χρήση βίας. Συνεχίζουν να χαρακτηρίζουν τις πράξεις, ως διεκδίκηση δικαιωμάτων. «Για να τις αναγνωρίσουν ως βία, θα πρέπει να αποδεχθούν πως έκαναν κάτι λάθος. Να δουν ποιος έμαθε και πώς έμαθε το παιδί να διεκδικεί κατ’ αυτόν τον τρόπο –κάπως το είδαμε, κάπως δράσαμε, κάτι χρειάζεται να κάνουμε».

Πάμε λοιπόν, να δούμε πού έχουν να μοιάσουν τα παιδιά, μέσω των διαφόρων μορφών βίας, τα όρια των οποίων παραβιάζουμε καθημερινά πολλάκις.

Όλοι μας.

Μηδενός εξαιρουμένου.

Απλά (;) δεν ξέρουμε πως πρόκειται για βία.

ΟΙ ΟΚΤΩ ΤΥΠΟΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ ΟΡΙΩΝ ΠΟΥ ‘ΒΙΑΖΟΥΜΕ’ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ

Για να αποδομήσεις τη βία, πρώτα πρέπει να κατανοήσεις το φαινόμενο. Αυτό δεν γίνεται δίχως να το γνωρίσεις. Η ειδικός διευκρινίζει στο NEWS 24/7 πως «οι βασικοί τύποι προσωπικών ορίων είναι οκτώ. Περιλαμβάνουν τα φυσικά, συναισθηματικά, διανοητικά, σεξουαλικά, υλικά, οικονομικά, χρονικά και κοινωνικά όρια.

Κάθε ένας από αυτούς τους τύπους εξυπηρετεί διαφορετικούς ρόλους στη διαχείριση των διαπροσωπικών σχέσεων και την προστασία της δικής μας ευημερίας».

Ακολουθούν παραδείγματα παραβίασης για κάθε τύπο προσωπικού ορίου.

 

iStock

 

1. Φυσικά Όρια

«Αφορούν τον προσωπικό μας χώρο και την σωματική επαφή, ορίζοντας πόσο κοντά μπορούν να πλησιάζουν οι άλλοι το σώμα ή την ιδιοκτησία μας».

α) Στεκόμαστε πολύ κοντά σε κάποιον: Η εισβολή στον προσωπικό χώρο κάποιου με το να στεκόμαστε πολύ κοντά κατά τη διάρκεια μιας συνομιλίας ή σε μια ουρά, μπορεί να κάνει το άλλο άτομο να νιώθει πίεση ή άβολα.

β) Προβαίνουμε σε ανεπιθύμητη σωματική επαφή: Το να αγγίζουμε κάποιον χωρίς την άδειά του, όπως να ακουμπάμε το χέρι του ή να τον χτυπάμε στον ώμο ή να τον αγκαλιάζουμε όταν φαίνεται πως δεν νιώθει άνετα ή να αγγίζουμε τα μαλλιά και τα ρούχα του, χωρίς να ρωτάμε είναι παραβίαση, ακόμα και αν η πρόθεση είναι ακίνδυνη.

γ) Πέφτουμε επανειλημμένα πάνω σε κάποιον: Σε πολυσύχναστους χώρους όπως τα μέσα μαζικής μεταφοράς ή τα ασανσέρ, μπορεί να συμβεί κατά λάθος να πέσουμε πάνω σε κάποιον. Όταν όμως, συμβαίνει αυτό επανειλημμένα χωρίς να προσπαθήσουμε να διορθώσουμε τη θέση μας, ξεπερνά το όριο.

δ) Παίρνουμε ή χρησιμοποιούμε τα πράγματα άλλου, χωρίς να ρωτήσουμε: Τα φυσικά όρια δεν αφορούν μόνο τον προσωπικό χώρο. Το να αρπάξουμε το τηλέφωνο, το στυλό ή άλλο αντικείμενο που ανήκει σε άλλον χωρίς να ρωτήσουμε, είναι παράβαση.

ε) Κάνουμε υπερβολικές σωματικές χειρονομίες, κατά τη διάρκεια της συνομιλίας: Μερικοί άνθρωποι μπορεί να θεωρήσουν ενοχλητικές χειρονομίες όπως το high five, ένα χτύπημα στην πλάτη ή παιχνιδιάρικα χτυπήματα, ειδικά αν η σχέση δεν είναι αρκετά στενή ώστε να δικαιολογεί μια τέτοια επαφή.

2. Συναισθηματικά Όρια

«Μας βοηθούν να ρυθμίζουμε την συναισθηματική μας ενέργεια, οριοθετώντας πόσο συναισθηματικό βάρος ή επιρροή αποδεχόμαστε από τους άλλους. Στόχος είναι η προστασία των συναισθημάτων και της ψυχικής μας ευεξίας».

α) Δίνουμε ανεπιθύμητες συμβουλές: Η παροχή συμβουλών ή απόψεων για προσωπικά ζητήματα κάποιου χωρίς να μας το έχει ζητήσει, ξεπερνάει τα συναισθηματικά όρια, καθώς μπορεί να υποδηλώνει έλλειψη σεβασμού για την ικανότητά τους να χειρίζονται τη ζωή τους.

β) Απορρίπτουμε τα συναισθήματα άλλων: Το να λέμε σε κάποιον ότι αντιδρά υπερβολικά ή να ακυρώνουμε αυτό που λέει πως νιώθει με φράσεις όπως «δεν είναι τόσο μεγάλο θέμα», «Είσαι πολύ ευαίσθητος», αγνοεί τη συναισθηματική του εμπειρία.

γ) Γινόμαστε αδιάκριτοι: Το να κάνουμε ενοχλητικές ερωτήσεις σχετικά με την ιδιωτική ζωή κάποιου, όπως τα οικονομικά του, τα προβλήματα σχέσεων ή την ψυχική του υγεία, όταν δεν μας έχει ανοιχτεί.

δ) «Πετάμε» τα συναισθήματά μας πάνω σε άλλους: Το να εκτονώνουμε ή να ξεφορτωνόμαστε συνεχώς τους συναισθηματικούς μας αγώνες σε κάποιον, χωρίς να σκεφτούμε αν είναι έτοιμος ή σε θέση να το χειριστεί. Τους πετάμε τα βάρη μας χωρίς τη συγκατάθεση τους.

ε) Δημιουργούμε ενοχές: Το να χειραγωγούμε τα συναισθήματα άλλου ανθρώπου, να προσπαθούμε να κάνουμε κάποιον να νιώσει ένοχος ή υπεύθυνος για τα συναισθήματά μας, με φράσεις όπως «αν σε ένοιαζε πραγματικά, θα το έκανες αυτό για μένα». Ένα άλλο παράδειγμα είναι να κατηγορούμε άλλους για τα συναισθήματά μας («εσύ με έκανες να νιώθω έτσι»).

στ) Πιέζουμε άλλους να μοιραστούν κάτι μαζί μας: Όλοι μιλάμε ανοιχτά για όσα νιώθουμε ή τα προσωπικά μας ζητήματα όταν είμαστε έτοιμοι ή/και πρόθυμοι. Όταν κάποιος πιέζει τις καταστάσεις, νιώθουμε δυσφορία.

ζ) Κριτικάρουμε ή χλευάζουμε προσωπικές πεποιθήσεις: Η χλεύη ή η υποτίμηση των βαθιά ριζωμένων αξιών, απόψεων ή προτιμήσεων κάποιου, ειδικά μπροστά σε άλλους παραβλέπει το δικαίωμα που έχει στα ‘πιστεύω’ του.

η) Κάνουμε υπερβολική αναφορά σε ό,τι μας αφορά: Η πολύ γρήγορη κοινή χρήση προσωπικών ή συναισθηματικών λεπτομερειών για τη ζωή μας, ειδικά σε νέες ή επαγγελματικές σχέσεις, μπορεί να κατακλύσει το άλλο άτομο και να το αναγκάσει να διαχειριστεί κάτι για το οποίο δεν είναι προετοιμασμένο.

θ) Προσπαθούμε να διορθώσουμε τα προβλήματα άλλων: Όταν κάποιος μας λέει ένα πρόβλημα που έχει κι εμείς αντί να προσφέρουμε υποστήριξη ή ενσυναίσθηση, αρχίζουμε να δίνουμε λύσεις (χωρίς να μας της έχει ζητήσει) είναι παραβίαση. Μπορεί το άτομο αυτό απλά να θέλει κάποιον να τον ακούσει.

3. Διανοητικά Όρια

«Αφορούν τον σεβασμό για τις ιδέες και τις σκέψεις μας, εξασφαλίζοντας ότι οι διαφορετικές απόψεις συζητούνται με σεβασμό, χωρίς προσβολές ή υποβάθμιση».

α) Απορρίπτουμε τις ιδέες άλλων: Το να αγνοούμε ή να υποτιμάμε τις σκέψεις ή τις προτάσεις κάποιου σε μια συνομιλία ή μια συνάντηση («αυτή είναι μια ηλίθια ιδέα» ή «Αυτό δεν θα λειτουργήσει»). Παραβίαση είναι και να χλευάζουμε ή να γελοιοποιούμε πεποιθήσεις και απόψεις άλλων σε μια συζήτηση και δη όταν διαφέρουν από τις δικές μας.

β) Επίβαλουμε τις απόψεις μας σε άλλους: Το να επιμένεις ότι η άποψή σου είναι η μόνη σωστή και να προσπαθείς να αναγκάσεις τους άλλους να συμφωνήσουν μαζί σου, χωρίς να τους επιτρέψεις την ελευθερία να έχουν τις δικές τους απόψεις.

γ) Υποτιμάμε τους άλλους: Μιλώντας σε κάποιον με συγκαταβατικό ή υποστηρικτικό τρόπο, υπονοώντας ότι η πνευματική του ικανότητα ή γνώση είναι κατώτερη της δικής μας. Παραβιάζουμε το όριο και όταν ενεργούμε σαν να λέμε πως η εκπαίδευση, η εμπειρία η τεχνογνωσία μας, κάνει τις δικές μας ιδέες καλύτερες των άλλων.

δ) Ακυρώνουμε της οπτικής γωνίας κάποιου: Το να πεις σε κάποιον πως οι απόψεις, οι σκέψεις ή οι εμπειρίες του είναι λανθασμένες ή άσχετες («Δεν ξέρεις για τι μιλάς», «Αυτό δεν είναι σημαντικό»).

ε) Κλέβουμε ιδέες: Το να παρουσιάζουμε ως δική μας τη δουλειά ή τις ιδέες άλλου στον επαγγελματικό χώρο, χωρίς να αποδίδουμε τα εύσημα.

στ) Δεν αφήνουμε κάποιον να μιλήσει: Το να διακόπτουμε συνεχώς κάποιον ενώ μιλάει ή να μην του επιτρέπουμε να ολοκληρώσει τις σκέψεις του.

 

AP Photo/Moises Castillo

 

4. Σεξουαλικά Όρια

«Ορίζουν τους κανόνες συναίνεσης, ιδιωτικότητας και σεβασμού στις σεξουαλικές μας αλληλεπιδράσεις».

α) Κάνουμε ανεπιθύμητες σεξουαλικές προβολές: Το να κάνουμε σεξουαλικά σχόλια, χειρονομίες ή προτάσεις προς κάποιον που δεν μας έχει δείξει ότι ενδιαφέρεται ή έχει δηλώσει ρητά πως δεν ενδιαφέρεται.

β) Σχολιάζουμε ακατάλληλα και αφήνουμε υπονοούμενα: Το να κάνουμε σεξουαλικά σχόλια ή να αφήνουμε σχετικά υπονοούμενα για την εμφάνιση, το σώμα ή τα ρούχα κάποιου χωρίς τη συγκατάθεσή του ξεπερνά τα όρια, ειδικά σε επαγγελματικά ή περιστασιακά περιβάλλοντα.

γ) Ακουμπάμε κάποιον, χωρίς συγκατάθεση: Οποιαδήποτε μορφή σωματικής επαφή με σεξουαλικό ή οικείο τρόπο χωρίς τη σαφή συγκατάθεσή του άλλου ατόμου, αποτελεί παραβίαση.

δ) Παρενοχλούμε σεξουαλικά: Συμπεριφορές όπως το να κάνουμε σεξουαλικά σχόλια, να καλούμε κάποιον επανειλημμένα σε ραντεβού αφότου μας έχει πει ‘όχι’ ή το να στέλνουμε ακατάλληλα μηνύματα (κείμενα, email) στο χώρο εργασίας.

ε) Αγνοούμε τη συγκατάθεση: Η συνέχιση οποιασδήποτε μορφής σεξουαλικής δραστηριότητας, αφού κάποιος έχει πει όχι, έχει δείξει ενόχληση ή δεν μπορεί να δώσει τη συγκατάθεση του (λόγω μέθης ή απώλειας των αισθήσεων).

στ) Κοινοποιούμε σεξουαλικό περιεχόμενο χωρίς συναίνεση: Η αποστολή ανεπιθύμητων σεξουαλικών εικόνων, βίντεο ή μηνυμάτων σε κάποιον (π.χ. “sexting” χωρίς τη συγκατάθεσή του).

ζ) Υποθέτουμε πως υπάρχει συγκατάθεση, όταν υπάρχει σχέση: Ακριβώς επειδή κάποιος είναι σε σχέση ή έχει προηγουμένως συναινέσει σε σεξουαλική δραστηριότητα δεν σημαίνει ότι είναι ες αεί πρόθυμο.

η) Υποθέτουμε τις σεξουαλικές προτιμήσεις κάποιου: Το να υποθέτουμε πως κάποιος είναι ανοιχτός σε ορισμένες σεξουαλικές δραστηριότητες με βάση την εμφάνιση, τη συμπεριφορά ή τον τρόπο ζωής του, χωρίς να το επιβεβαιώσει πρώτα μαζί του, είναι επεμβατικό και ακατάλληλο.

θ) Πιέζουμε ή εξαναγκάζουμε: Όταν πιέζουμε κάποιον να συμμετάσχει σε σεξουαλικές δραστηριότητες ή τον χειραγωγούμε ή τον κάνουμε να νιώθει ενοχές προκειμένου να συμμορφωθεί με τις δικές μας σεξουαλικές επιθυμίες.

5. Υλικά Όρια

«Επικεντρώνονται στον τρόπο που μοιράζονται τα υπάρχοντα και οι οικονομικοί πόροι μας, διασφαλίζοντας ότι δεν γίνεται κατάχρηση ή εκμετάλλευση και άρα δεν θα οδηγηθούμε σε αισθήματα εκμετάλλευσης και δυσφορίας».

α) Χρησιμοποιούμε προσωπικά αντικείμενα άλλου χωρίς άδεια: Ο δανεισμός αντικειμένων όπως ρούχα, gadget ή εργαλεία (έστω ένα στυλό) χωρίς να τα ζητήσουμε προηγουμένως και ειδικά, εάν δεν τα επιστρέφουμε στην κατάσταση στα οποία ήταν όταν τα πήραμε.

β) Καταστρέφουμε ή κάνουμε κακή χρήση της περιουσίας κάποιου: Η απρόσεκτη χρήση των πραγμάτων κάποιου ή η επιστροφή τους με ζημιές ή βρωμιές, χωρίς να προσφερθούμε να τα αντικαταστήσουμε ή να τα επισκευάσουμε ή να τα καθαρίσουμε.

γ) Χρησιμοποιούμε κοινόχρηστους χώρους ή αντικείμενα χωρίς να ρωτήσουμε: Σε κοινές καταστάσεις διαβίωσης, είναι η χρήση αντικειμένων όπως οικιακά είδη, είδη κουζίνας ή έπιπλα χωρίς να τα ζητάμε την άδεια. Παραβίαση είναι και η υπερβολική χρήση, χωρίς να συμβάλλουμε στη συντήρησή τους.

δ) Εξαναγκάζουμε κάποιον να μας δανείσει ή χαρίσει πράγματα: Ζητάμε κάτι από κάποιον. Όταν μας λέει ‘όχι’, το θέμα πρέπει να τελειώνει εκεί. Το να τον πιέζουμε να μοιραστεί τα υπάρχοντά του ή να μας δανείσει χρήματα ή αντικείμενα όταν νιώθει άβολα.

ε) Παραβιάζουμε προσωπικούς χώρους ή συμφωνηθέντα: Η είσοδος στον ιδιωτικό χώρο κάποιου, όπως το δωμάτιο, το αυτοκίνητο ή το σπίτι του, χωρίς να ζητήσουμε την άδεια του, ακόμα και αν πρόκειται για οικεία και στενή σχέση. Το ίδιο ισχύει και αν καταλάβουμε μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που έχει συμφωνηθεί -σε συγκατοίκηση.

6. Οικονομικά Όρια

«Ο καθένας έχει διαφορετικά επίπεδα άνεσης και ικανότητας να μοιραστεί και να διαχειριστεί τα οικονομικά του, με τα συγκεκριμένα όρια να διασφαλίζουν πως δεν θα υπάρξει δυσφορία».

α) Kάνουμε επεμβατικές ερωτήσεις επί οικονομικών: Το να ρωτάμε κάποιον πόσα χρήματα βγάζει, τα χρέη του ή την οικονομική του κατάσταση με ενοχλητικό τρόπο.

β) Απαιτούμε να πληρώσει ο άλλος: Το να περιμένουμε συνεχώς από κάποιον να καλύψει λογαριασμούς, δείπνα ή κοινόχρηστα έξοδα χωρίς προηγούμενη συζήτηση ή αμοιβαία συναίνεση.

γ) Δανειζόμαστε χρήματα που δεν επιστρέφουμε -στην ώρα τους ή γενικά: Το να ζητάμε να δανειστούμε χρήματα από κάποιον και να μην είμαστε συνεπείς στην έγκαιρη αποπλήρωση δίχως να υπάρχει επικοινωνία. Ή το να γίνονται αγύριστα τα δανεικά.

δ) Eπιβάλλουμε σε κάποιον μια οικονομική ευθύνη: Πιέζουμε κάποιον να αναλάβει οικονομικές υποχρεώσεις με τις οποίες δεν αισθάνεται άνετα (π.χ. να συνυπογράψει ένα δάνειο, να πληρώσει για κάτι που δεν συμφώνησε ή να τον υποχρεώσουμε να πληρώσει για κοινές διακοπές).

ε) Γινόμαστε ανέντιμοι στις σχέσεις: Η απόκρυψη δαπανών, το ψέμα για χρέη ή η κακή διαχείριση των κοινών οικονομικών.

στ) Επικρίνουμε στις επιλογές δαπανών κάποιου: Το να ξεχυνόμαστε σε αυτόκλητες απόψεις ή κριτικές σχετικά με το πώς κάποιος επιλέγει να ξοδέψει τα χρήματά του («Γιατί ξοδέψατε τόσα πολλά σε αυτό;» ή «Θα έπρεπε να αποταμιεύετε αντί να το αγοράζετε»).

ζ) Επιβάλουμε τα κοινά οικονομικά: Στις σχέσεις, η ανάληψη κοινής οικονομικής ευθύνης ή πρόσβασης στα εισοδήματα ή στα περιουσιακά στοιχεία ενός εταίρου χρειάζεται σαφή επικοινωνία.

η) Απαιτούμε δώρα και οικονομικές συνεισφορές: Πιέζουμε κάποιον να μας κάνει δώρα ή να συνεισφέρει οικονομικά σε εκδηλώσεις (όπως γάμους, γενέθλια ή εράνους) χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη την οικονομική του ικανότητα.

7. Χρονικά Όρια

«Μας βοηθούν να διαχειριζόμαστε το χρόνο μας, αποφεύγοντας την υπερφόρτωση με υποχρεώσεις που μπορεί να μας εξαντλήσουν».

α) Καθυστερούμε πάντα: Η συνεχής αργοπορία σε συναντήσεις, ραντεβού ή κοινωνικές συγκεντρώσεις δείχνει πως δεν σεβόμαστε τον χρόνο των άλλων.

β) Κάνουμε «αρμένικη βίζιτα»: Η παραμονή για πολύ καιρό στο σπίτι κάποιου ή η παραμονή μετά τη λήξη μιας προγραμματισμένης συνάντησης ή εκδήλωσης, ιδιαίτερα όταν ο οικοδεσπότης δείχνει με όποιον τρόπο διαθέτει πως αισθάνεται άβολα.

γ) Αλλάζουμε τελευταία στιγμή τα σχέδια: Η ακύρωση ή ο επαναπρογραμματισμός σχεδίων την τελευταία στιγμή χωρίς ουσιαστικό λόγο.

δ) Υπερφορτώνουμε το πρόγραμμα κάποιου: Κάνουμε παράβαση όταν ζητάμε συνεχώς από κάποιον να ανταποκριθεί σε περισσότερες εργασίες, εκδηλώσεις ή κοινωνικές δεσμεύσεις όταν έχει ξεκαθαρίσει ότι είναι απασχολημένος ή ότι χρειάζεται προσωπικό χρόνο.

ε) Δεν προγραμματίζουμε εκ των προτέρων: Όταν ζητάμε συχνά χάρες ή εμφανιζόμαστε στο σπίτι κάποιου χωρίς προηγούμενη ειδοποίηση δεν σεβόμαστε τις ανάγκες του άλλου για ξεκούραση, αυτοφροντίδα ή απλά για να είναι μόνος ώστε να αποφορτιστεί. Ακόμα και αν έχει ελεύθερο χρόνο, απαιτούμε να τον δώσει σε εμάς. Τα πράγματα είναι χειρότερα αν ξέρουμε πως δεν μπορεί να μας κακοκαρδίσει.

στ) Απαιτούμε άμεσες απαντήσεις και ανταποκρίσεις: Στέλνουμε συνεχώς μηνύματα, στέλνετε email ή τηλεφωνούμε σε κάποιον και περιμένουμε να απαντήσει άμεσα, χωρίς να ενδιαφερόμαστε για το δικό του πρόγραμμα. Ή θέλουμε να δούμε κάποιον, του λέμε πως θα είναι μόνο για 2 λεπτά, αλλά δεν νοιαζόμαστε αν θα έχει αυτά τα 2 λεπτά ή του προκαλούμε περαιτέρω πίεση.

8. Κοινωνικά Όρια

«Ορίζουν τα όρια στις κοινωνικές μας αλληλεπιδράσεις, όπως συζητήσεις, κώδικες ένδυσης και κοινωνικές συμπεριφορές. Η καθιέρωση και διατήρηση αυτών των ορίων είναι ουσιώδης για την ανάπτυξη σεβαστών και υγιών σχέσεων, τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο».

Στις προσωπικές συναναστροφές

α) ΤΜΙ (Τoo Much Information): Λέμε πάρα πολλά για τον εαυτό μας, περισσότερα από όσα μπορεί να αντέξει ο μέσος άνθρωπος και προκαλούμε δυσφορία. Γινόμαστε υπερβολικά οικείοι πολύ γρήγορα και δεν σταματάμε όταν βλέπουμε ότι ο άλλος δεν νιώθει άνετα.

β) Αγνοούμε τη γλώσσα του σώματος ή τον τόνο της φωνής ή όποιο άλλο σήμα μας στέλνει κάποιος πως τον κάνουμε να νιώθει άβολα ή θέλει να αλλάξει θέμα. Ιδιαίτερα όταν μιλάμε για αμφιλεγόμενα ιδιωτικά ή ευαίσθητα θέματα -όπως η πολιτική, η θρησκεία- σε ακατάλληλα περιβάλλοντα.

γ) Αυτοπροσκαλούμαστε σε εκδηλώσεις. Εξαναγκάζουμε κάποιον να παραβρεθεί σε event και να κοινωνικοποιηθεί, ενώ έχει πει πως δεν θέλει. Μονοπωλούμε τις συζητήσεις. Κουτσομπολεύουμε ανθρώπους που δεν είναι μπροστά μας. Δεν σεβόμαστε τι αρέσει στους άλλους -πχ θέλουν να παίξουν ένα παιχνίδι που δεν μας αρέσει και κάνουμε σαματά.

Στις σχέσεις

α) Απαιτούμε και επιδιώκουμε συνεχή επικοινωνία, με μπαράζ μηνυμάτων και τηλεφωνημάτων. Πιέζουμε τον/την σύντροφο να εκδηλώσει δημόσια τη στοργή του, ενώ έχει εκφράσει πως δεν αισθάνεται άνετα.

β) Αποφασίζουμε αποκλειστικά εμείς, για το τι θα κάνουμε με τον/την σύντροφο ή την παρέα μας -πού θα πάμε, με ποιους θα πάμε κ.α. Εμφανιζόμαστε από το πουθενά σε συνάντηση του/της συντρόφου με φίλους.

γ) Επικρίνουμε ή κοροϊδεύουμε κάποιον, δίκην αστείου, δημόσια.

«Είναι λοιπόν φανερό ότι παραβιάζουμε τα όρια των άλλων σε πολλές μικρές και μεγάλες στιγμές της καθημερινότητάς μας», εξηγεί η Δρ Δεληγιώργη. «Γι’ αυτό αν θέλουμε να αλλάξουμε την κοινωνία μας και το πώς μεγαλώνουν τα παιδιά σε αυτήν, πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε και να αλλάξουμε τη δική μας συμπεριφορά και να περιμένουμε μερικά χρόνια για να την δούμε να ανθίζει!».

Πηγή: news247.gr

Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας

Πέμπτη 10/10/2024

 

Ανοιχτή Ομιλία:

«ΧΤΙΖΟΝΤΑΣ ΨΥΧΙΚΗ ΑΝΘΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ»

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΛΗΨΗΣ

με την ψυχολόγο Τόνια Νικολαΐδη

 

Είσοδος ελεύθερη – Απαραίτητη η κράτηση θέσης

18.30-20.00 Θέατρο Αλκμήνη (Αλκμήνης 8-12, Αθήνα) 

 

Σε μια εποχή, που θεωρείται δεδομένο και αδιαμφισβήτητο πως η φυσική δραστηριότητα και η υγιεινή διατροφή αποτελούν σημαντικούς παράγοντες για τη διατήρηση της σωματικής υγείας, η ψυχική υγεία αποτελεί μια έννοια που συχνά παραμελείται, έως ότου εμφανιστούν προβλήματα…

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας, η ΑΠΡΙΟΡΙ ΑΜΚΕ βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσει την επερχόμενη, ανοιχτή ομιλία με θέμα: «ΧΤΙΖΟΝΤΑΣ ΨΥΧΙΚΗ ΑΝΘΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ - Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΛΗΨΗΣ», με σκοπό την ενημέρωση του κοινού για τη σημασία της πρόληψης, αλλά και τους πρακτικούς τρόπους ενδυνάμωσης της ψυχικής υγείας. Λειτουργώντας προληπτικά, το άτομο ενισχύει την ψυχική του ανθεκτικότητα, οπότε είναι σε θέση να ανταπεξέλθει πιο λειτουργικά όταν προκύψει μια δύσκολη συνθήκη. Επιπροσθέτως, η πρόληψη οδηγεί σε αύξηση της ψυχικής ευεξίας, συμβάλλοντας σημαντικά σε μια πιο ευτυχισμένη και γεμάτη ικανοποίηση ζωή.

Η ομιλία θα διεξαχθεί στις 10/10/2024 στην κεντρική σκηνή του θεάτρου Αλκμήνη από την Θετικό Ψυχολόγο & Mindfulness Instructor Τόνια Νικολαΐδη, ως μέρος της πολιτιστικής δράσης της ΑΠΡΙΟΡΙ και της συνεχούς δέσμευσης της ψυχολόγου για την ευαισθητοποίηση του κοινού γύρω από την πρόληψη της ψυχικής υγείας και την προαγωγή της ψυχολογικής ευημερίας.

Κεντρικά σημεία:

- Κατανόηση του όρου «Ψυχική Υγεία» και η σημασία της Πρόληψης: Θα οριστούν οι έννοιες και θα γίνουν κατανοητοί οι λόγοι για τους οποίους η πρόληψη είναι ιδιαιτέρως σημαντική αλλά, και μια σαφώς πιο εύκολη διαδικασία από τη θεραπεία (η οποία απαιτείται όταν το άτομο έχει ήδη νοσήσει ψυχικά).

- Χτίζοντας Ψυχική Ανθεκτικότητα: Θα οριστεί η έννοια και θα δοθεί έμφαση στο πως χτίζεται η ψυχική ανθεκτικότητα και πως στη συνέχεια λειτουργεί προστατευτικά και οχυρώνει το άτομο απέναντι στις αντιξοότητες που προκύπτουν.

- Η συμβολή του Mindfulness (Ενσυνειδητότητα): Η ομιλία θα εμβαθύνει εξηγώντας τι είναι η πρακτική του Mindfulness (Ενσυνειδητότητας) και πως σχετίζεται με την οικοδόμηση της ψυχικής ανθεκτικότητας, βοηθώντας τα άτομα να διαχειριστούν καλύτερα το άγχος, να προσαρμοστούν γρηγορότερα στην αλλαγή και να ανακάμψουν ευκολότερα από μια δύσκολη συνθήκη.

- Q&A: Θα δοθεί στους συμμετέχοντες η ευκαιρία να αλληλεπιδράσουν με την ψυχολόγο, δίνοντας διευκρινήσεις και λύνοντας πιθανές απορίες πάνω σε θέματα ενδιαφέροντος.

Η εκδήλωση είναι ανοιχτή στο κοινό, αλλά είναι απαραίτητη η κράτηση (τηλεφωνικά, ηλεκτρονικά ή δια απευθείας στο χώρο διεξαγωγής) για την εξασφάλιση θέσης. Ενθαρρύνουμε την προέλευση όσων ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα για την ψυχική υγεία και την ενίσχυση της ψυχικής ανθεκτικότητας μέσω του Mindfulness (Ενσυνειδητότητα).

 

"Σε έναν κόσμο όπου οι προκλήσεις ψυχικής υγείας γίνονται όλο και πιο κοινές και όπου το προσδόκιμο ζωής διαρκώς αυξάνεται, είναι σημαντικό να εξοπλίσουμε τους συνανθρώπους μας με τα απαραίτητα εργαλεία, όχι μόνο για την αντιμετώπιση της ψυχικής νόσου, αλλά και προληπτικά, ούτως ώστε να αποτρέψουμε απριόρι την εμφάνισή της. Η οικοδόμηση της ψυχικής ανθεκτικότητας είναι το κλειδί για την ευημερία και για μια ασφαλή πλοήγηση μέσα στις προκλήσεις της ζωής».

 

 

Τόνια Νικολαΐδη

Θετικός Ψυχολόγος BSc., MSc.

Mindfulness Instructor

Πληροφορίες εκδήλωσης:

Ημερομηνία: 10/10/2024

Ώρα: 18.30-20.00

Τόπος διεξαγωγής: Θέατρο Αλκμήνη (αίθουσα centro)

Διεύθυνση: Αλκμήνης 8-12, Αθήνα

Κράτηση θέσης:

- Τηλεφωνικά: 6972092787

- Ηλεκτρονικά: https://www.more.com/seminar/xtizontas-psyxiki-anthektikotita/

- Θέατρο Αλκμήνη καθημερινά 18.00-23.00

Διοργανωτής: ΑΠΡΙΟΡΙ ΑΜΚΕ

Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού (PeaR PR Boutique)

Digital Marketing: GRID FOX

 

Σχετικά με την Απριόρι:

Η αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία ΑΠΡΙΟΡΙ δραστηριοποιείται από το 2011 αδιαλείπτως στον χώρο του θεάτρου, παρουσιάζοντας ένα πλούσιο ρεπερτόριο για θεατές κάθε ηλικίας, ενώ πάντα μέρος των εσόδων των παραστάσεων διατίθεται σε κοινωφελείς οργανισμούς.

Πέραν των θεατρικών παραγωγών, η εταιρεία δραστηριοποιείται ποικιλοτρόπως στο χώρο του πολιτισμού (ποίηση, μουσική, εκδηλώσεις) πάντα με βασικό γνώμονα την αγάπη προς το συνάνθρωπο. Τέλος, βασική δράση της ΑΠΡΙΟΡΙ αποτελεί και η οικονομική στήριξη του Νηπιαγωγείου - Δημοτικού Σχολείου St. Agnes, στην πόλη Λούκαγια της Ουγκάντα, δίνοντας σε ορφανά παιδιά πρόσβαση σε μόρφωση, σίτιση και φαρμακευτική περίθαλψη.

Ο Σεπτέμβριος φέρνει και το άνοιγμα των σχολείων στη χώρα μας και πολλοί γονείς θα έρθουν αντιμέτωποι με την άρνηση του παιδιού τους να πάει στο σχολείο, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται εντάσεις αλλά και σύγχυση για τον τρόπο αντιμετώπισης αυτής της κατάστασης.

Τι μπορεί να σημαίνει αυτή η άρνηση και πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί;
«Καταρχήν πρέπει να τονιστεί ότι είναι, ειδικά στις μικρότερες ηλικίες, αρκετά συχνή. Επηρεάζει με σχεδόν την ίδια συχνότητα αγόρια και κορίτσια και διακρίνεται σε οξεία (1 μήνα – 1 έτος) και χρόνια (>1 έτος). Από τον παιδικό σταθμό έως και το λύκειο μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε σχολική βαθμίδα και όταν συμβαίνει σε μικρά παιδιά που βρίσκονται στη φάση της προσαρμογής, είναι ένα φυσιολογικό φαινόμενο που δεν εμπνέει ανησυχία. Όμως, όταν  ένα παιδί ξαφνικά μέσα στη σχολική χρονιά δε θέλει να πάει στο σχολείο είναι δεδομένο ότι κάποιο πρόβλημα υπάρχει και αυτό  απαιτεί επείγουσα διερεύνηση» επισημαίνει η  Παιδοψυχίατρος - Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια, Επιστημονική Συνεργάτης Παίδων ΜΗΤΕΡΑ, Φρίντα Κωνσταντοπούλου και προσθέτει:
«Υπάρχουν πολλοί  λόγοι για την άρνηση αυτή, δυο βασικοί είναι: είτε δέχεται bullying, (εκφοβισμό, μη αποδοχή κλπ.) ή αντιμετωπίζει δυσκολία στο να συναναστραφεί κοινωνικά με τα υπόλοιπα παιδιά ή ακόμα και σε έναν συνδυασμό αυτών. Είναι πιθανό επίσης να αντιμετωπίζει μαθησιακές δυσκολίες, αγχώδη διαταραχή με ή χωρίς σωματοποίηση, Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής-Υπερκινητικότητα  (ΔΕΠΥ), ιδεοψυχαναγκαστική, καταθλιπτική διαταραχή, υπεραπασχόληση με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές/διαδίκτυο ή εξάρτηση από ουσίες στις μεγαλύτερες ηλικίες.
Τα παιδιά που αντιμετωπίζουν δυσκολίες κοινωνικότητας πέφτουν θύματα bullying. Επίσης, θύματα bullying γίνονται συχνά τα παιδιά που έχουν κάποια διαφορετικότητα. Εάν παράλληλα αντιμετωπίζουν δυσκολία και τα ίδια στο να σταθούν κοινωνικά, τα πράγματα είναι τραγικά γι’ αυτά, οπότε η σχολική άρνηση είναι πάρα πολύ συχνή».

Η κ. Κωνσταντοπούλου διευκρινίζει ότι υπάρχουν και παιδιά, τα οποία χωρίς να έχουν δικά τους παθολογικά προβλήματα, δε θέλουν να πάνε στο σχολείο λόγω οικογενειακών ψυχοπιεστικών γεγονότων (π.χ. πένθος, διαζύγιο, οικονομικά προβλήματα). Στην περίπτωση αυτή θεωρούν την οικογένεια αδύναμη να τα αντιμετωπίσει και αναλαμβάνουν έναν παράδοξο, προστατευτικό ρόλο που τα κρατά στο σπίτι.
«Για παράδειγμα στην περίπτωση διαζυγίου, όπου η μαμά έχει μείνει μόνη της, ένα παιδί μπορεί να θέλει να μένει στο σπίτι, γιατί την αισθάνεται αδύναμη. Αυτό σε ορισμένες περιπτώσεις συμβαίνει και όταν υπάρχει μια ασθένεια μέσα στο σπίτι. Οι γονείς  σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να καταστήσουν σαφές στα παιδιά ότι είναι δυνατοί και μπορούν να διαχειριστούν την κατάσταση», εξηγεί η κ.  Κωνσταντοπούλου και συνεχίζει:
«Η σχολική άρνηση είναι εντονότερη στην ηλικιακή ομάδα των 10-13 ετών αν και μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε ηλικία. Σε αυτές τις ηλικίες τα παιδιά συνειδητοποιούν δυσκολίες της ζωής, ενώ παράλληλα έχουν μεγάλη ανάγκη τους συνομηλίκους τους. Εάν ένα παιδί δεν μπορεί να τους έχει στη ζωή του, είτε λόγω δικών του δυσκολιών είτε επειδή οι άλλοι δεν το αποδέχονται, αποφασίζει να παραμείνει μέσα στο σπίτι. Είναι σημαντικό οι γονείς να παρακολουθούν τα παιδιά τους καθώς εμφανίζουν καιρό πριν τη σχολική άρνηση προσυμπτώματα, όπως οι δικαιολογίες για να μην πάνε σχολείο (π.χ. πονάει η κοιλιά τους), εριστικές συμπεριφορές κ.ά.
Τρόποι αντιμετώπισης

«Πρέπει να υπάρχει επικοινωνία μεταξύ των γονέων και των παιδιών ώστε το παιδί να μιλήσει για το πρόβλημά του στους γονείς του και εφόσον πρόκειται για κάτι που μαζί  μπορούν να αντιμετωπίσουν (π.χ. bullying), το πρόβλημα τελειώνει εκεί. Αν το παιδί δεν εκφράζεται, θα πρέπει να απευθυνθούν σε έναν ειδικό προκειμένου να βρεθεί λύση.

Πολλές φορές οι γονείς, θυμώνουν με τη συμπεριφορά του παιδιού τους και το μαλώνουν. Όμως αυτό επιβαρύνει το ήδη υπάρχον πρόβλημα του παιδιού και το οδηγεί στο να πάψει να το επικοινωνεί. Είναι σημαντικό οι γονείς να στέκονται στο πλευρό του παιδιού τους, χωρίς να το κρίνουν και χωρίς να επιρρίπτουν ευθύνες στον εαυτό τους γι’ αυτό που συμβαίνει.
Σε κάθε περίπτωση η αντιμετώπιση είναι ανάλογη με την αιτία. Στην περίπτωση του bullying, εάν δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί εντός του σχολικού χώρου, το παιδί μπορεί ακόμα και να αλλάξει σχολείο. Όσον αφορά άλλες δυσκολίες οι γονείς θα πρέπει να απευθυνθούν σε ειδικό παιδοψυχίατρο, ο οποίος θα τους κατευθύνει ανάλογα. Βέβαια υπάρχουν και ορισμένες περιπτώσεις που ενδέχεται να χρειαστεί και φαρμακευτική αγωγή, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση μιας καταθλιπτικής ή ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής», καταλήγει η κ. Κωνσταντοπούλου.

Καίτη Αντωνοπούλου
Ταμίας &Υπεύθυνη Επικοινωνίας
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΕΜΜΗΝΟΠΑΥΣΗΣ
www.eletem.org

 
10 λόγοι για να προσμένουμε την εμμηνόπαυση
Η εμμηνόπαυση μπορεί να είναι μια ευπρόσδεκτη αλλαγή

Η σκέψη της εμμηνόπαυσης συνήθως θυμίζει μια σειρά ανεπιθύμητων συμπτωμάτων όπως εξάψεις, κολπική ξηρότητα, εναλλαγές της διάθεσης, αραίωση μαλλιών, διαταραχές ύπνου. Ο κατάλογος είναι μακρύς και απογοητευτικός αλλά η εμμηνόπαυση μπορεί να έχει και θετικό αντίκτυπο στη ζωή σας. Αφενός, δεν είναι αρνητικές όλες οι σωματικές αλλαγές που προκαλούνται από τα μειωμένα επίπεδα γυναικείων ορμονών, αφετέρου, πολλές από τις συναισθηματικές και κοινωνικές αλλαγές μπορεί πραγματικά να είναι σας κάνουν πιο  δράστηρια.  Από πολλές απόψεις, η εμμηνόπαυση μπορεί να είναι μια ευπρόσδεκτη αλλαγή.

Σταματάει ο κύκλος περιόδου
Η εμμηνόπαυση σηματοδοτεί το τέλος του εμμηνορροϊκού κύκλου, κάτι που για πολλές γυναίκες είναι από μόνο του μια αιτία γιορτής. Σημαίνει όχι πια φασαρία με ταμπόν ή σερβιέτες, όχι πια ανησυχία για διαρροή και όχι άλλες κράμπες κατά την περίοδο. Και μετά την περίοδο  της προ - εμμηνόπαυσης, όταν ο κύκλος γίνεται συχνά ακανόνιστος  και η αιμορραγία μπορεί να είναι «βαριά», η εμμηνόπαυση βάζει ένα τέλος στις εικασίες  για το πότε θα ξεκινήσει ή θα σταματήσει η περίοδος. Ορισμένες γυναίκες κατά τη διάρκεια του κύκλου,  περιορίζονται ακόμη και στο σπίτι τους τις ημέρες που η αιμορραγία είναι έντονη. Για αυτές τις γυναίκες,  η εμμηνόπαυση μπορεί να είναι απίστευτα απελευθερωτική.

Λέμε «αντίο» στο προεμμηνορροϊκό σύνδρομο
Μία ή δύο εβδομάδες πριν από την περίοδό σας, το προεμμηνορροϊκό σύνδρομο μπορεί να προκαλέσει μια σειρά από σωματικά και συναισθηματικά συμπτώματα, που κυμαίνονται από ευαισθησία στο στήθος και πονοκέφαλο μέχρι λαχτάρα για φαγητό και ευερεθιστότητα. Το προεμμηνορροϊκό σύνδρομο είναι πολύ συχνό, αφού το 85%  όλων των γυναικών με έμμηνο ρύση εμφανίζουν τουλάχιστον  ένα ή περισσότερα από τα συμπτώματα του κάθε μήνα, σύμφωνα με το Αμερικανικό Κολλέγιο Μαιευτήρων και Γυναικολόγων.  Στην περιεμμηνόπαυση, το προεμμηνορ- ροϊκό σύνδρομο μπορεί προσωρινά να επιδεινωθεί καθώς τα επίπεδα οιστρογόνων αυξάνονται και πέφτουν. Αισθανόμαστε λοιπόν πολύ καλύτερα όταν το προεμμηνορροϊκό σύνδρομο εξαφανίζεται μετά την εμμηνόπαυση

 Σεξ χωρίς ανησυχίες για εγκυμοσύνη
Οι γυναίκες στην εμμηνόπαυση μπορούν να απολαμβάνουν το σεξ χωρίς να χρειάζεται να σκεφτούν μια πιθανή εγκυμοσύνη. Αυτό κάνει μεγάλη διαφορά, σύμφωνα με μια μελέτη των σωματικών και ψυχοκοινωνικών αλλαγών που βιώνουν οι γυναίκες στη μέση ηλικία, συμπεριλαμβανομένης της εμμηνόπαυσης. Μεταξύ γυναικών διαφορετικών εθνοτήτων, το σεξ χωρίς να σκέφτονται την εγκυμοσύνη αναφέρθηκε συχνά ως ένα από τα οφέλη της εμμηνόπαυσης. Μερικές γυναίκες μάλιστα διαπιστώνουν ότι, επειδή δεν χρειάζεται πλέον να ανησυχούν για το απρόβλεπτο αποτέλεσμα του σεξ, μπορούν πραγματικά να το απολαύσουν περισσότερο μόλις φτάσουν στην εμμηνόπαυση.

Το τέλος των ορμονικών πονοκεφάλων
Οι γυναίκες επηρεάζονται από ημικρανίες τρεις φορές πιο συχνά από τους άνδρες, σύμφωνα με το Ελληνική Εταιρεία Κεφαλαλγίας. Περίπου το 70% αυτών των γυναικών έχουν εμμηνορροϊκές ημικρανίες ήκαι πονοκεφάλους που συμπίπτουν με την ωορρηξία και την έμμηνο ρύση. Όπως και άλλες ημικρανίες, αυτοί οι πονοκέφαλοι προκαλούν παλλόμενο πόνο στη μία πλευρά του κεφαλιού, που μερικές φορές συνοδεύεται από ναυτία, έμετο και ευαισθησία στο φως ή στον ήχο. Σε έναν κανονικό έμμηνο κύκλο, τα κυμαινόμενα επίπεδα των ορμονών οιστρογόνου και προγεστερόνης μπορούν να προκαλέσουν εμμηνορροϊκές ημικρανίες. Αλλά μετά την εμμηνόπαυση, τα επίπεδα των οιστρογόνων και της προγεστερόνης πέφτουν και συχνά μειώνεται και ο αριθμός των ορμονικών πονοκεφάλων. Οι πονοκέφαλοι μπορεί να επιδεινωθούν προσωρινά κατά τη διάρκεια των ταραχωδών ορμονικών αλλαγών που σχετίζονται με την περι-εμμηνόπαυση, αλλά οι γυναίκες που πάσχουν από ημικρανία μπορούν να προσβλέπουν σε βελτίωση μόλις περάσουν στην εμμηνόπαυση.

Τα ινομυώματα της μήτρας συρρικνώνονται
Πολλές γυναίκες που πλησιάζουν τα 50 τους αναπτύσσουν ινομυώματα (όγκους της μήτρας που είναι σχεδόν πάντα καλοήθεις). Τα ινομυώματα αναπτύσσονται όταν τα επίπεδα οιστρογόνων στο σώμα είναι υψηλά, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, όταν τα επίπεδα των οιστρογόνων και της προγεστερόνης αυξάνονται και στην περι-εμμηνόπαυση, όταν τα επίπεδα οιστρογόνων μπορούν να μεταβληθούν από χαμηλά σε υψηλά. Εάν τα συμπτώματα του ινομυώματος, συμπεριλαμβανομένου του πόνου, της έντονης εμμηνορροϊκής αιμορραγίας και της πίεσης στην ουροδόχο κύστη είναι σοβαρά, οι γιατροί μπορεί να συστήσουν χειρουργική επέμβαση. Ευτυχώς, τα ινομυώματα συχνά σταματούν να αναπτύσσονται ή συρρικνώνονται όταν οι γυναίκες φτάνουν στην εμμηνόπαυση και τα επίπεδα οιστρογόνων μειώνονται. Για τις γυναίκες που έχουν ινομυώματα και  ελπίζουν  να αποφύγουν τη χειρουργική επέμβαση ή για εκείνες που έχουν έμμηνο ρύση με έντονη  αιμορραγία λόγω ινομυωμάτων, η εμμηνόπαυση είναι ευπρόσδεκτη.

Μια ευκαιρία για απολογισμό
Πολλές γυναίκες θεωρούν την εμμηνόπαυση μια φυσική περίοδο να κάνουν απολογισμό της ζωής τους. Πολλές αποφασίζουν να ρίξουν μια νέα ματιά στις σχέσεις τους, τα επαγγέλματά τους, τους τρόπους με τους οποίους φροντίζουν την υγεία τους και τους τρόπους με τους οποίους θέλουν να ξοδεύουν την ενέργειά τους. Οι γυναίκες στην εμμηνόπαυση μπορούν να αναρωτηθούν εάν οδεύουν προς την κατεύθυνση που θέλουν να πάνε, τόσο επαγγελματικά όσο και προσωπικά, και αν ο τρόπος που περνούν το χρόνο τους έχει νόημα για αυτές.

 Μεγαλύτερη Αυτοπεποίθηση
Δεν είναι ασυνήθιστο για τις μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες να αναφέρουν ότι αισθάνονται ενδυναμωμένες, εν μέρει λόγω των βιολογικών αλλαγών που λαμβάνουν χώρα στην εμμηνόπαυση και εν μέρει λόγω του σημείου της ζωής στο οποίο εμφανίζεται η εμμηνόπαυση. «Οι γυναίκες συχνά ανακουφίζονται επειδή δεν έχουν μηνιαίες περιόδους με τον συνοδευτικό κίνδυνο εγκυμοσύνης, εναλλαγών της διάθεσης και άλλων συμπτωμάτων του προεμμηνορροϊκού συνδρόμου.  Μετά από 50 και πλέον χρόνια εμπειρίας ζωής, συμπεριλαμβανομένων των σκαμπανε- βασμάτων των σχέσεων, της ανατροφής παιδιών και της καριέρας, οι γυναίκες είναι πιο πιθανό να ακολουθήσουν αυτό που θέλουν με μεγαλύτερη αίσθηση σιγουριάς ότι μπορούν να χειριστούν ό,τι τους συμβεί.

Ώρα για ρίσκο
 «Έχετε να ζήσετε ακόμα τη μισή ζωή σας. Σταματήστε να είστε αδρανές  γιατί το πάρτι ξεκινά τώρα. Αυτό είναι ένα μήνυμα που οι γυναίκες στην εμμηνόπαυση είναι έτοιμες να ακούσουν, γιατί η μέση ηλικία είναι η εποχή που οι γυναίκες έχουν την τάση να ρισκάρουν. Κάποιες αλλάζουν καριέρα, μετατρέποντας ίσως ένα χόμπι σε επιχείρηση. Άλλες δοκιμάζουν διαδικτυακές γνωριμίες ή άλλες περιπετειώδεις ενασχολήσεις  όπως ορειβασία ή καλλιτεχνικό πατινάζ. Εάν υπάρχει κάτι που έχετε θέσει σε αναμονή, η εμμηνόπαυση είναι η στιγμή για να ξεκινήσετε και να το απολαύσετε. 

Εστιάστε στην φροντίδα του εαυτού σας
 Με τα παιδιά να μεγαλώνουν ή να γίνονται ανεξάρτητα  και μια καριέρα που έχει εδραιωθεί, οι γυναίκες στην εμμηνόπαυση έχουν περισσότερο χρόνο να φροντίσουν τον εαυτό τους. Δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή για ανανέωση. Πολλές γυναίκες στην εμμηνόπαυση είναι δεκτικές στο να κάνουν αλλαγές που θα διατηρήσουν ή θα βελτιώσουν την υγεία τους ή και την εμφάνισή τους». Αυτές οι αλλαγές μπορούν να ξεκινήσουν με τακτικές εξετάσεις υγείας και συνήθεις προληπτικούς ελέγχους υγείας, με υγιεινή διατροφή με χαμηλή περιεκτικότητα σε λιπαρά και πλούσια σε φρούτα και λαχανικά και υιοθετώντας τακτική σωματική δραστηριότητα, από το περπάτημα και το ποδήλατο μέχρι την κηπουρική και τις δουλειές του σπιτιού. Και τέλος, είναι σημαντικό να αφιερώσετε χρόνο και να μειώσετε το άγχος.

Ελάτε κοντά με άλλες γυναίκες στην εμμηνόπαυση
Όταν οι εξάψεις σας γίνονται πολύ ενοχλητικές  ή όταν δεν μπορείτε να θυμηθείτε για ποιο λόγο ήρθατε στο supermarket,  είναι πολύ πιθανό ότι θα  νιώσετε κοντά με οποιαδήποτε άλλη γυναίκα τόσο «ιδρωμένη» ή «ξεχασιάρα» όσο εσείς. Η συζήτηση και συχνά αστειευόμενη με άλλες γυναίκες για τα συμπτώματα της εμμηνόπαυσης που αντιμετωπίζετε, μπορεί να είναι πολύ χρήσιμη, καθησυχάζοντάς σας ότι δεν είστε μόνες. «Οι γυναίκες όχι μόνο ανταλλάσσουν στρατηγικές αντιμετώπισης, συμπάθεια και ενσυναίσθηση, αλλά το να μοιράζονται τις ιστορίες τους δίνει στις γυναίκες κουράγιο να αντιμετωπίσουν τον κόσμο, γνωρίζοντας ότι είναι σε καλή παρέα και ότι τα ανεπιθύμητα συμπτώματα δεν θα διαρκέσουν για πάντα». 

Η Ελληνική Εταιρεία Εμμηνόπαυσης προσφέρει σε όλες τις γυναίκες την δυνατότητα να επικοινωνήσουν με άλλες γυναίκες στην ίδια κατάσταση, να ανταλλάξουν απόψεις αλλά και να ενημερωθουν για την εμμηνόπαυση: https://www.eletem.org & fb: Ελληνική Εταιρεία Εμμηνόπαυσης

• Κ. Σώκου

Προσπαθούμε να βάλουμε σε λέξεις τα ανείπωτα, να δώσουμε πρακτικές συμβουλές, όταν κάτι τέτοιο φαντάζει αδύνατο. Μια μεγάλη τραγωδία, ένα εθνικό πένθος και το συλλογικό τραύμα που αυτό αφήνει πίσω του είναι πράγματα δυσεπίλυτα. Ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να διαχειριστούμε τη ζοφερή πραγματικότητα των ημερών.

Το συλλογικό πένθος είναι μια κοινή εμπειρία απώλειας που βιώνει μια ομάδα ανθρώπων, μια κοινότητα ή ένα έθνος, μετά από ένα τραυματικό γεγονός. Όταν συμβαίνει κάτι όπως η τραγωδία στα Τέμπη, αυτό μπορεί να επηρεάσει όχι μόνο τους άμεσα κοντινούς ανθρώπους, αλλά κι εκείνους της ευρύτερης κοινότητας. Όλους εμάς, που μπορεί να μη χάσαμε φίλους ή συγγενείς, αλλά νιώσαμε ένα σφίξιμο στο στομάχι, θλίψη, οργή και φόβο.

Μια ολόκληρη μέρα γινόμαστε αποδέκτες μιας σκληρής πραγματικότητας, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο. Για μία ακόμη φορά προσπαθούμε να κρυφτούμε από τα παιδιά. Μπαίνουμε νοερά στη θέση άλλων ανθρώπων, κάνουμε σκέψεις πως από τύχη ζούμε, διστάζουμε να μοιραστούμε συναισθήματα και νιώθουμε αβοήθητοι.

Συλλογικό πένθος και τραύμα

Ο Dan Reidenberg, ειδικός ψυχικής υγείας αναφέρει: «Το συλλογικό τραύμα αλλάζει την ιστορία και τη μνήμη για πολλούς. Αλλάζει τον τρόπο που επεξεργαζόμαστε και βλέπουμε όχι μόνο το τραύμα που βιώθηκε, αλλά και το τι κάνουμε με την ανάμνησή του καθώς προχωράμε».

Πρόκειται για ένα δυσφορικό βίωμα που ενεργοποιεί τον φόβο και γίνεται αντιληπτό συλλογικά. Αυτό το είδος τραύματος συχνά επιδεινώνεται από την έντονη έκθεση στα μέσα ενημέρωσης.

 

ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΕΡΒΕΡΙΔΗΣ/MOTIONTEAM /EUROKINISSI

 

«Δυστυχώς σε μια τέτοια δύσκολη στιγμή είναι πιθανόν να διαπιστώσουμε ότι, αντί να επικεντρωθούμε σε αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό, τις ζωές που χάθηκαν, ίσως εστιάσουμε σε γεγονότα τα οποία θα μας απομακρύνουν από την ουσία, όπως για παράδειγμα σε πολιτικές εντάσεις, αλλά και να τραυματιστούμε ψυχικά αν εκτεθούμε συνεχόμενα στις πληροφορίες που μας παρέχουν τα ΜΜΕ», λέει η Νάνσυ Ψημενάτου, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας με ειδίκευση στο πένθος και συγγραφέας του βιβλίου Πένθος - Το ταξίδι στη χώρα του παράδοξου.

«Ο δημόσιος θρήνος που προκύπτει είναι αποτέλεσμα της ικανότητάς μας να νιώθουμε τον πόνο των άλλων, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να έρθουμε σε επαφή με τα δικά μας προσωπικά πένθη», προσθέτει.

Τι συμβουλεύουν οι ειδικοί

– Επιλέξτε προσεκτικά πού θα εκτεθείτε

«Το να αποφύγουμε να εκθέσουμε τους εαυτούς μας σε ερεθίσματα που μεγεθύνουν το άγχος και δεν προσφέρουν ουσιαστικά κάτι περισσότερο στην ενημέρωση ή τη γνώση γύρω από το θέμα είναι πράξη αυτοπροστασίας. Το να συζητήσουμε με δικούς μας ανθρώπους τα συναισθήματα που μας προκάλεσε όλο αυτό είναι πράξη αυτοφροντίδας. Αν μπορώ να δώσω μία συμβουλή, είναι πριν πατήσετε play σε κάποιο βίντεο, πριν κάνετε κλικ σε κάποιο άρθρο, πριν σταθείτε μπροστά σε ένα ρεπορτάζ στην τηλεόραση, αναρωτηθείτε ποια ανάγκη εξυπηρετεί», γράφει σε ανάρτησή της η Φιλιώ Κατσαρού, Σύμβουλος ψυχικής υγείας ενηλίκων, εξειδικευμένη στην υποστήριξη γονέων.

– Αποδεχτείτε τα συναισθήματά σας

Σύμφωνα με τον David Kessler, έναν από τους πιο σημαντικούς ειδικούς αυτή τη στιγμή στο θέμα του πένθους, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε τη θλίψη που νιώθουμε αυτή την περίοδο ως πένθος, να τη διαχειριστούμε και να βρούμε νόημα σε αυτή.

Ο Kessler σημειώνει ότι σε τέτοιες περιστάσεις αισθανόμαστε επίσης και προσδοκώμενο πένθος. Το προσδοκώμενο πένθος είναι εκείνο το συναίσθημα που νιώθουμε γι’ αυτό που επιφυλάσσει το μέλλον όταν αισθανόμαστε αβέβαιοι. Συνήθως επικεντρώνεται στον θάνατο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μεταφράζεται ως: Τι θα γίνει αν ταξιδέψω κι εγώ με τρένο;

Μια αρχή είναι να κατανοήσουμε τα στάδια του πένθους: άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, θλίψη, αποδοχή.

Όταν αναγνωρίσεις ότι είναι συναίσθημα πένθους, το νιώθεις και κινείται μέσα σου. Τα συναισθήματα χρειάζονται κίνηση. Είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε το τι περνάμε. Είμαστε η πρώτη γενιά που έχουμε συναισθήματα για τα συναισθήματά μας. Λέμε στον εαυτό μας πράγματα όπως: Νιώθω λυπημένος, αλλά δεν θα έπρεπε να νιώθω έτσι, άλλοι άνθρωποι περνάνε χειρότερα.

Μπορούμε –και θα έπρεπε– να σταματάμε στο πρώτο συναίσθημα: «Νιώθω λύπη, άσε με να μείνω για 5 λεπτά στο συναίσθημα της λύπης». Σου επιτρέπεται να νιώσεις τη λύπη και τον φόβο και τον θυμό, άσχετα με το τι νιώθει κάποιος άλλος. Η αλήθεια είναι ότι ένα συναίσθημα κινείται μέσα μας. Το νιώθουμε και μετά φεύγει και πάμε στο επόμενο συναίσθημα. Είναι παράλογο να σκεφτόμαστε ότι δεν θα έπρεπε να νιώθουμε θλίψη αυτή τη στιγμή.

 

MOTIONTEAM/ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΕΡΒΕΡΙΔΗΣ

 

– Προστατέψτε τα παιδιά

Είναι σημαντικό να προστατέψουμε τα παιδιά από την υπερέκθεση στις ειδήσεις. Μπορούμε να τους μιλήσουμε για την τραγωδία με λόγια απλά και κατανοητά, όπως κάναμε και στην περίπτωση του πολέμου στην Ουκρανία, σύμφωνα με την ψυχολόγο Ναταλία Κουτρούλη.

Η εκπαιδευτικός προσχολικής αγωγής Ελίνα Μαυροπούλου συμβουλεύει: 

1. Κρατήστε τα παιδιά μακριά από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο.
2. Σε περίπτωση που ρωτήσουν, προσπαθήστε να μάθετε πρώτα τι έχουν ακούσει.
3. Δώστε πληροφορίες απλές, που μπορούν να διαχειριστούν. Όχι λεπτομέρειες και μελοδραματισμούς.
4. Συνεχίστε την καθημερινότητά σας ως έχει.
5. Αν σας δυσκολεύει να μιλήσετε γι' αυτό, ζητήστε χρόνο από τα παιδιά.

Είναι σημαντικό να θυμάστε ότι το μεγαλύτερο όπλο που έχετε ως γονείς είναι η ψυχραιμία.

Πώς μπορούμε να διαχειριστούμε ένα συλλογικό πένθος

Το τραύμα μπορεί να είναι συλλογικό, αλλά δεν υπάρχει μια απόλυτα ταιριαστή προσέγγιση διαχείρισής του για όλους. Οι παρακάτω συμβουλές αποτελούν τις πρώτες βοήθειες σε περιπτώσεις καταστροφών και απευθύνονται στους πληγέντες, στους συγγενείς, αλλά και στον κόσμο που βρίσκεται σε μεγαλύτερη συναισθηματική απόσταση. Δεν σημαίνει όμως ότι μπορούν να βοηθήσουν τους πάντες. Βρείτε αυτό που λειτουργεί καλύτερα για εσάς, ανάλογα με την «κατηγορία» στην οποία ανήκετε, αλλά και τον χαρακτήρα σας.

– Βρείτε υποστήριξη

Είναι συνηθισμένο να βιώνετε σοκ, θλίψη και τραύμα μετά από ένα τέτοιο γεγονός. Ενθαρρύνετε όσους επηρεάζονται να αναζητήσουν υποστήριξη από την οικογένεια, τους φίλους ή τους επαγγελματίες, όπως συμβούλους ή θεραπευτές.

– Συνδεθείτε με τα αγαπημένα σας πρόσωπα

Οι ειδικοί συστήνουν να μιλάμε με τους αγαπημένους μας για όσα νιώθουμε. Είναι σημαντικό να μοιραζόμαστε τις ιστορίες μας ή να συμμετέχουμε σε συναντήσεις. Η οικογένεια και οι φίλοι μπορούν να αποτελέσουν πηγή υποστήριξης κατά τη διάρκεια αυτής της δύσκολης στιγμής. Ενθαρρύνετε τους επιζώντες να συνδεθούν με τους αγαπημένους τους και να αναζητήσουν παρηγοριά σε εκείνους που ενδιαφέρονται για αυτούς.

– Αφιερώστε χρόνο για την επεξεργασία

Είναι σημαντικό να επιτρέψετε στους επιζώντες να αφιερώσουν τον χρόνο που χρειάζονται για να επεξεργαστούν τα συναισθήματα και τις εμπειρίες τους. Ενθαρρύνετέ τους να δώσουν προτεραιότητα στην αυτοφροντίδα και να πάρουν άδεια από την εργασία ή τις σπουδαστικές τους υποχρεώσεις.

Πλήθος πολιτών ανταποκρίθηκε στην έκτακτη αιμοδοσία που διοργανώθηκε στην κεντρική Πλατεία της Λάρισας.  ΡΑΦΑΗΛ ΓΕΩΓΙΑΔΗΣ/ MOTIONTEAM/EUROKINISSI

– Απευθυνθείτε σε τοπικούς οργανισμούς

Η αναζήτηση ενός νοήματος μετά από ένα τραυματικό γεγονός είναι άλλος ένας τρόπος να επουλώσουμε την πληγή. Αυτό μπορεί να γίνει σε ατομικό ή κοινωνικό επίπεδο, δημιουργώντας έναν σκοπό μετά από ένα γεγονός ή αναλαμβάνοντας δράση για να φέρουμε θετικές αλλαγές στην κοινωνία. Ενώστε τις δυνάμεις σας και προσφέρετε υποστήριξη σε όσους επλήγησαν από το ατύχημα. Ενθαρρύνετε τους επιζώντες να επικοινωνήσουν και συνδεθείτε με αυτές τις ομάδες.

– Φροντίστε τον εαυτό σας

Η αυτοφροντίδα δεν είναι εγωιστική πράξη, αλλά αυτοπροστασία: ο επαρκής ύπνος, η καλή διατροφή και η τακτική άσκηση είναι χρήσιμα. Αφιερώστε χρόνο για να κάνετε πράγματα που σας αρέσουν και που σας βοηθούν να χαλαρώσετε.

– Δώστε χρόνο

Να είστε υπομονετικοί με τον εαυτό σας. Το πένθος είναι μια διαδικασία που χρειάζεται χρόνο για να γίνει αποδεκτό και η επούλωση δεν πρέπει να γίνει βιαστικά. Ο κάθε άνθρωπος έχει τους δικούς του ρυθμούς.

– Ζητήστε επαγγελματική βοήθεια

Εάν ανήκετε στους συγγενείς των θυμάτων ή στους επιζώντες, αν παλεύετε για να αντιμετωπίσετε τη θλίψη σα, μη διστάσετε να αναζητήσετε επαγγελματική βοήθεια από κάποιον θεραπευτή, σύμβουλο ή άλλο επαγγελματία ψυχικής υγείας.

Πηγή: ow.gr

Στη δεκαετία του 1980, όταν τα δεδομένα από τη μακροβιότερη μελέτη για την ευτυχία στον κόσμο άρχισαν να δείχνουν ότι οι καλές σχέσεις μας κρατούν πιο υγιείς και ευτυχισμένους, οι ερευνητές δεν το πίστευαν πραγματικά. «Ξέρουμε ότι υπάρχει μια σύνδεση νου-σώματος και όλοι μας το λέμε στα λόγια» λέει ο Δρ. Ρόμπερτ Βάλντινγκερ, διευθυντής της μελέτης του Χάρβαρντ για την ανάπτυξη των ενηλίκων, η οποία διεξάγεται εδώ και 84 χρόνια.

«Αλλά πώς θα μπορούσαν οι θερμότερες σχέσεις να κάνουν λιγότερο πιθανό το ενδεχόμενο να αναπτύξετε στεφανιαία νόσο ή αρθρίτιδα; Πώς θα μπορούσαν οι σχέσεις να εισχωρήσουν στο σώμα και να επηρεάσουν τη φυσιολογία μας;». Στη συνέχεια, άλλες μελέτες άρχισαν να δείχνουν το ίδιο. «Σκεφτήκαμε: Εντάξει, μπορούμε να αρχίσουμε να έχουμε εμπιστοσύνη σε αυτό το εύρημα».

Ήταν ακόμα μια έκπληξη, λέει ο Βάλντινγκερ, αλλά είναι τόσο πεπεισμένος για αυτή τη θεμελιώδη αλήθεια που το νέο βιβλίο που έχει γράψει μαζί με τον Δρ. Μαρκ Σουλτζ, «The Good Life», επικεντρώνεται κυρίως στις σχέσεις και στο πώς να τις βελτιώσουμε.

Φυσικά, υπάρχουν και άλλα στοιχεία, τα οποία τείνουν να είναι παρόμοια σε όλες τις χώρες, τους πολιτισμούς και τις κοινωνικές βαθμίδες (επισημαίνει η ετήσια έκθεση του ΟΗΕ για την παγκόσμια ευτυχία).

Σε αυτά περιλαμβάνονται η καλή υγεία και ένα υγιές προσδόκιμο ζωής, καθώς και η ελευθερία και η ικανότητα λήψης σημαντικών αποφάσεων για τη ζωή. Η εμπιστοσύνη είναι σημαντική, λέει – όχι μόνο στους φίλους και τους γείτονες, αλλά και στις κυβερνήσεις.

«Ένα ενδιαφέρον πράγμα που αναφέρουν οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο είναι η γενναιοδωρία και οι ευκαιρίες να είναι κανείς γενναιόδωρος» λέει ο Βάλντινγκερ.

Δεν είναι θέμα (πολλών) χρημάτων

Τα χρήματα – ή, μάλλον, η οικονομική ασφάλεια – είναι σημαντικά. «Είμαστε λιγότερο ευτυχισμένοι όταν αγωνιζόμαστε για την επισιτιστική ασφάλεια και τη στέγαση και όλα αυτά, κάτι που είναι προφανές» λέει.

Αυτό που είναι λιγότερο προφανές είναι ότι, πάνω από ένα ορισμένο επίπεδο εισοδήματος, η ευτυχία δεν αυξάνεται κατά πολύ.

Ο μόνιμος παράγοντας είναι οι σχέσεις με άλλους ανθρώπους. Ο Βάλντινγκερ έχει συνοψίσει τον ορισμό της καλής ζωής σε αυτό: «Να ασχολούμαι με δραστηριότητες που με ενδιαφέρουν με ανθρώπους που με ενδιαφέρουν».

Ο Βάλντινγκερ, καθηγητής ψυχιατρικής στην ιατρική σχολή του Χάρβαρντ και εν ενεργεία ψυχίατρος, ανέλαβε διευθυντής της μελέτης το 2005- είναι ο τέταρτος διαχειριστής της έρευνας, η οποία ξεκίνησε το 1938.

Αρχικά, υπήρχαν δύο άσχετες μελέτες -μια ομάδα 268 φοιτητών του Χάρβαρντ και μια άλλη 456 αγοριών από υποβαθμισμένες περιοχές της Βοστώνης- αλλά αργότερα συγχωνεύτηκαν. Με την πάροδο των ετών, ολόκληρες ζωές καταγράφηκαν σε πραγματικό χρόνο: υγεία, απασχόληση, λεπτομέρειες για φίλους και συζύγους, θρησκευτικές πεποιθήσεις, πώς ψήφιζαν, πώς ένιωθαν για τις γεννήσεις των παιδιών τους, για το τι τους απασχολούσε στη μέση της νύχτας. Ο κατάλογος φαίνεται ατελείωτος.

Οι σχέση μας με τους άλλους -Μόνο αυτό μετράει

«Είμαι κάτι σαν ηδονοβλεψίας» λέει ο Βάλντινγκερ. «Έχω παρακολουθήσει όλες αυτές τις ζωές – μπορείς να πάρεις το φάκελο κάποιου, χιλιάδες σελίδες, και να ξεφυλλίζεις μια ζωή. Ναι, κάνουμε πολλές εξελιγμένες αριθμητικές αναλύσεις, αλλά το να μπορείς να διαβάσεις μια ζωή είναι αρκετά εκπληκτικό».

Η μοναξιά θεωρείται πλέον τόσο κακή για την υγεία μας όσο και το κάπνισμα – και υπάρχει επιδημία μοναξιάς. «Η καλύτερη υπόθεση για την οποία υπάρχουν πολλά δεδομένα είναι η ιδέα ότι οι σχέσεις μας βοηθούν να διαχειριστούμε το στρες. Γνωρίζουμε ότι το στρες είναι μέρος της ζωής. Αυτό που πιστεύουμε ότι συμβαίνει είναι ότι οι σχέσεις βοηθούν το σώμα μας να διαχειριστεί και να ανακάμψει από το στρες. Πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι που είναι μοναχικοί και κοινωνικά απομονωμένοι παραμένουν σε ένα είδος χρόνιας κατάστασης μάχης ή φυγής, όπου, σε χαμηλό επίπεδο, έχουν υψηλότερα επίπεδα κυκλοφορούντων ορμονών του στρες, όπως η κορτιζόλη, υψηλότερα επίπεδα φλεγμονής, και ότι αυτά τα πράγματα φθείρουν σταδιακά διάφορα συστήματα του σώματος».

Artwork: Maja Veselinovic

Διαφέρει η ευτυχία ανάμεσα σε προνομιούχους και στους μη;

Μπορούμε πραγματικά να μάθουμε για την ευτυχία από λευκούς άνδρες, μερικούς απίστευτα προνομιούχους (ο Τζον Κένεντι συμμετείχε στην αρχική έρευνα), που γεννήθηκαν στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1930; Ναι, λέει ο Βάλντινγκερ: «Πολλά από αυτά αφορούν τη βασική ανθρώπινη εμπειρία, η οποία δεν αλλάζει».

Ο Βάλντινγκερ ασπάζεται τη θεωρία ότι η ευτυχία χωρίζεται σε δύο κατηγορίες. Η ηδονική ευημερία μπορεί να συνοψιστεί στο «περνάω καλά αυτή τη στιγμή» λέει. Έπειτα υπάρχει η αριστοτελική ιδέα της ευδαιμονικής ευημερίας: «Αυτή η αίσθηση ότι η ζωή έχει νόημα και είναι βασικά καλή».

Δεν απολαμβάνουμε απαραίτητα τα πράγματα που συμβάλλουν στην ευδαιμονική ευημερία. Το παράδειγμα που αρέσκεται να δίνει ο Βάλντινγκερ είναι το να πρέπει να διαβάσετε το ίδιο παραμύθι στο παιδί σας την ώρα του ύπνου, όταν είστε εξαντλημένοι μετά από μια δύσκολη μέρα.

«Διασκεδάζεις; Είναι η ηδονική ευημερία; Όχι. Αλλά είναι η ανάγνωση αυτού του βιβλίου για έβδομη φορά το πιο ουσιαστικό πράγμα που θα μπορούσατε να κάνετε εκείνη τη στιγμή; Ναι. Συχνά, υπάρχει αυτή η διαφορά ανάμεσα σε αυτό που είναι διασκεδαστικό και σε αυτό που επενδύουμε».

Ο καθένας χρειάζεται λίγο και από τα δύο, λέει. Τα προβλήματα τείνουν να προέρχονται από το κυνήγι μόνο της ηδονικής ευτυχίας, αντί για το πιο καθημερινό, αλλά τελικά πιο ουσιαστικό είδος.

Μακάρι να ξέραμε…

Δεν είμαστε επίσης πολύ καλοί στο να γνωρίζουμε τι θα μας κάνει ευτυχισμένους. Αυτό είναι εν μέρει πολιτισμικό – λαμβάνουμε συνεχώς μηνύματα ότι θα είμαστε ευτυχισμένοι αν αγοράσουμε κάτι, ή αν έχουμε περισσότερα χρήματα, ή αν πετύχουμε στη δουλειά. «Υπήρξε αυτή η πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα όπου ρώτησαν τους millennials τι πιστεύουν ότι θα χρειαστούν για να έχουν μια ευτυχισμένη ζωή, και η φήμη ήταν ένας πολύ διαδεδομένος στόχος» λέει ο Βάλντινγκερ.

Αλλά αυτό οφείλεται και στην ανθρώπινη φύση. Όταν οι ερευνητές σε μια μελέτη ζήτησαν από τους ανθρώπους να μιλήσουν σε αγνώστους στο τρένο κατά την πρωινή τους μετακίνηση, εκείνοι που είχαν προβλέψει ότι θα ήταν μια αρνητική εμπειρία ανακάλυψαν ότι συνέβη το αντίθετο.

«Το να μιλάς σε αγνώστους είναι λίγο ριψοκίνδυνο. Ακόμα και το να τηλεφωνήσεις σε έναν φίλο είναι ριψοκίνδυνο, επειδή δεν ξέρεις αν ο φίλος σου θα θέλει να σε ακούσει. Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν πάντα αυτό το στοιχείο του απρόβλεπτου» λέει ο καθηγητής.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το να μένετε μόνοι σας στο σπίτι αντί να βγαίνετε έξω μπορεί να σας φαίνεται προτιμότερο.

Ευτυχισμένος ή χαζοχαρούμενος;

«Η καλή ζωή είναι μια περίπλοκη ζωή για όλους» λέει ο Βάλντινγκερ. «Μελετάμε χιλιάδες ζωές. Κανείς δεν είναι ευτυχισμένος όλη την ώρα – κανένας άνθρωπος στον πλανήτη που έχω συναντήσει ποτέ. Ο μύθος ότι θα μπορούσατε να είστε ευτυχισμένοι όλη την ώρα, αν απλά κάνατε όλα τα σωστά πράγματα, δεν είναι αληθινός. Η ευτυχία αυξάνεται και μειώνεται».

Η ευτυχία «συμβαίνει» σε εμάς, λέει «αλλά υπάρχουν πράγματα που μπορούμε να βάλουμε στη ζωή μας και τα οποία μας κάνουν να νιώθουμε ευτυχία τις περισσότερες φορές». Η φροντίδα της υγείας σας, η διατροφή, ο ύπνος και η άσκηση είναι μεγάλα θέματα: «Αν έχετε καλύτερη υγεία, είναι πιο πιθανό να είστε ευτυχισμένοι».

Αλλά το ίδιο ισχύει και για τη φροντίδα των σχέσεών σας. «Αυτό συμβαίνει εν μέρει επειδή μας βοηθούν με την άλλη πλευρά: δεν μας κάνουν απλώς ευτυχισμένους, αλλά μας βοηθούν επίσης να αντέξουμε τις δυστυχισμένες στιγμές, τις προκλήσεις».

Η ζωή ποτέ δεν ήταν εύκολη

Σε έναν κόσμο που μαστίζεται από την Covid και την οικονομική κρίση, μπορεί να νιώθουμε ότι βρισκόμαστε σε ιδιαίτερα δύσκολους καιρούς, αλλά το ίδιο έκαναν και οι πρώτοι συμμετέχοντες στη μελέτη του Χάρβαρντ, οι οποίοι είχαν μεγαλώσει στη Μεγάλη Ύφεση και, όταν ξεκίνησε η μελέτη, βρίσκονταν λίγους μήνες πριν από το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (πολλοί συμμετέχοντες πολέμησαν σε αυτόν).

«Τους ρωτήσαμε τι τους βοήθησε να το ξεπεράσουν και όλοι είπαν κάτι για τους ανθρώπους. Οι στρατιώτες είπαν: «Ήταν οι άνθρωποι που μου έγραφαν από την πατρίδα και οι συνάδελφοι στρατιώτες». Όταν οι άνθρωποι ρωτήθηκαν για τη Μεγάλη Ύφεση, ήταν οι γείτονες που συσπειρώθηκαν και μοιράστηκαν τους περιορισμένους πόρους που είχαν» λέει ο καθηγητής.

«Αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι αν οι άνθρωποι διατηρούν ένα δίκτυο καλών σχέσεων, είναι πιο πιθανό να αντέξουν τις καταιγίδες και είναι πιο πιθανό να είναι ευτυχισμένοι».

Κάθε γενιά αισθάνεται ότι ο κόσμος «πάει κατά διαόλου» λέει, «αλλά σε εμάς συμβαίνουν κάποια μοναδικά πράγματα». Η οικονομική ανισότητα αυξάνεται. «Έχει πραγματικά σημασία. Γνωρίζουμε ότι η συλλογική ευημερία αυξάνεται όταν περισσότεροι άνθρωποι ικανοποιούν τις ανάγκες τους».

Υπάρχει αυξανόμενη κοινωνική αποσύνδεση.

«Η μοναξιά αυξάνεται, αλλά και ο φυλετισμός, και αυτό τροφοδοτείται από την ψηφιακή επανάσταση».

Η μελέτη αρχίζει να θέτει ερωτήματα σχετικά με τη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και την επίδρασή της στην ευημερία. «Άλλες έρευνες δείχνουν ότι, αν χρησιμοποιούμε ενεργά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να συνδεθούμε μεταξύ μας, αυτό είναι πιο πιθανό να ενισχύσει την ευημερία. Αν όμως καταναλώνουμε παθητικά, αυτό συχνά μειώνει την ευημερία μας».

Η «κοινωνική γυμναστική»

Η μελέτη τον έκανε να δώσει μεγαλύτερη προσοχή στη δική του συμπεριφορά, λέει. «Δεν αφήνω απλώς τη γυναίκα μου να διευθύνει την κοινωνική μας ζωή. Συνήθιζα να λέω: «Απλά πες μου πού να είμαι». Τώρα, είμαι πιο προσεκτικός με τις δικές μου σχέσεις και φροντίζω να τις διατηρώ».

Ο ίδιος το περιγράφει ως «κοινωνική γυμναστική» – δεν πηγαίνετε στο γυμναστήριο μία ή δύο φορές και μετά θεωρείτε ότι η φυσική σας κατάσταση έχει αντιμετωπιστεί, λέει. Το ίδιο ισχύει και για τις φιλίες. «Οι καλές σχέσεις μαραίνονται από την παραμέληση. Δεν χρειάζεται να υπάρχει κάποιο πρόβλημα, αλλά αν δεν τις διατηρείς, πέφτουν από τη ζωή σου. Διαπιστώνουμε ότι οι άνθρωποι που διατηρούν ζωντανά κοινωνικά δίκτυα είναι οι άνθρωποι που καταβάλλουν προσπάθεια».

Δεν χρειάζεται να είναι μεγάλη ή χρονοβόρα – ένα τακτικό μήνυμα, ένας καφές, ένας περίπατος. «Αυτές μπορεί να είναι μικροσκοπικές ενέργειες, αλλά αν τις κάνετε επανειλημμένα, διατηρεί αυτά τα δίκτυα ζωντανά».

Η συνύπαρξη, η συνύπαρξη, η συνύπαρξη

Η ποιότητα της σχέσης είναι σημαντική, ανεξάρτητα από το με ποιον είναι – φίλος, σύντροφος, αδελφός, γείτονας. «Ρωτήσαμε κάποια στιγμή τους ανθρώπους: «Ποιον θα μπορούσατε να καλέσετε στη μέση της νύχτας αν ήσασταν άρρωστοι ή φοβισμένοι;”. Πιστεύουμε ότι όλοι χρειάζονται τουλάχιστον έναν ή δύο τέτοιους ανθρώπους» λέει ο Βάλντινγκερ. «Αν δεν έχετε κάτι τέτοιο, μάλλον πονάτε».

»Αλλά μετά, πέρα από αυτό, ποικίλλει πραγματικά – μια καλή σχέση μπορεί να είναι κάποιος με τον οποίο πηγαίνετε στην παμπ. Ίσως δεν μιλάτε για τίποτα προσωπικό, αλλά δεν χρειάζεται να το κάνετε. Ίσως μιλάτε για πολιτική και αυτό σας βοηθάει να νιώσετε ότι συνδέεστε και ότι ανήκετε».

Οι περιστασιακές σχέσεις – ένα χαμόγελο ή μια σύντομη συζήτηση με τον ταμία στο σούπερ μάρκετ ή τον οδηγό του λεωφορείου – μπορούν επίσης να αποφέρουν οφέλη. Σε τελική ανάλυση, το θέμα είναι η σύνδεση και το ανήκειν.

Γίνετε μέλος αυτού του συλλόγου, μην χρησιμοποιείτε το ταμείο αυτοεξυπηρέτησης, στείλτε μήνυμα σε έναν φίλο και συναντηθείτε μαζί του, διαβάστε ξανά αυτό το παραμύθι στο παιδί σας – η υγεία και η ευτυχία σας εξαρτώνται από αυτό.

*Με στοιχεία από theguardian.com in.gr

Τα παιδιά που βιώνουν τις επιπτώσεις ενός πολέμου υποφέρουν σωματικά και ψυχικά, για αυτό είναι απαραίτητο η βοήθεια που τους παρέχεται να επικεντρώνεται τόσο στις σωματικές όσο και στις ψυχολογικές τους ανάγκες.

Πολλά παιδιά μένουν ορφανά ή χάνουν τουλάχιστον έναν γονέα τους, μια από τις πιο τραυματικές εμπειρίες για ένα παιδί! Παράλληλα, η έλλειψη τροφής, νερού και στέγης, έστω και προσωρινή, δημιουργεί ψυχολογικά τραύματα με μακροχρόνιες συνέπειες.

«Σημαντική παράμετρος είναι και η σωματική, σεξουαλική και συναισθηματική βία στην οποία εκτίθενται αυτά τα παιδιά ανά πάσα ώρα και στιγμή, καθώς και σε κάθε άλλο κίνδυνο που επηρεάζει και καταστρέφει τον εσωτερικό και εξωτερικό κόσμο τους. Η ψυχολογική βλάβη λόγω μετατραυματικού στρες (PTSD) μπορεί να είναι ιδιαίτερα σοβαρή, καθώς ο πόλεμος καταστρέφει την παιδική τους ηλικία», επισημαίνει η Βίκυ Δασκαλάκη, Κλινική Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια, η οποία έχει προσφέρει στήριξη σε παιδιά από εμπόλεμες ζώνες και στις οικογένειές τους. «Κατά τη διάρκεια ενός πολέμου, οι άνθρωποι μπορούν να εκτεθούν σε πολλά διαφορετικού τύπου τραυματικά περιστατικά, τα οποία μπορούν να οδηγήσουν σε χρόνια αγχώδη διαταραχή και κατάθλιψη. Ειδικότερα τα παιδιά εκδηλώνουν από μέτρια έως σοβαρή κατάθλιψη καθώς επίσης και ένα μεγάλο ποσοστό αυτών των παιδιών παρουσιάζει αυτοκτονικές τάσεις!

Είναι σημαντικό για τη συναισθηματική υγεία των παιδιών που έχουν πληγεί από τον πόλεμο να συμπεριληφθούν ειδικοί παιδοψυχολογίας στις ανθρωπιστικές προσπάθειες παροχής βοήθειας μαζί με το ιατρικό προσωπικό στους πληθυσμούς που έχουν υποστεί ή βιώνουν τώρα πόλεμο» τονίζει η κ. Δασκαλάκη και προσθέτει: «Είναι απαραίτητο να παρέμβουμε για να προστατέψουμε αυτά τα παιδιά και να αποτρέψουμε την επιδείνωση αυτών των ψυχικών και συναισθηματικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν προκειμένου να επηρεαστούν το λιγότερο δυνατόν στο μέλλον. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι γονείς και οι ψυχολόγοι πρέπει να κάνουν ό,τι μπορούν για να υποστηρίξουν τα παιδιά όσο το δυνατόν περισσότερο.

Τα κέντρα αποκατάστασης σε ειδικά διαμορφωμένα σχολεία ή ορφανοτροφεία με τις κατάλληλες ειδικές δομές μπορούν να προσφέρουν την αίσθηση της κοινότητας που τόσο συχνά χάνουν τα παιδιά που μεγαλώνουν σε εμπόλεμες ζώνες και να τα βοηθήσουν να χτίσουν ένα μέλλον με λιγότερες ψυχολογικές διακυμάνσεις.

Ο ρόλος της οικογένειας

Είναι αρκετές οι επιστημονικές μελέτες που έχουν επιβεβαιώσει τον κεντρικό ρόλο των θετικών οικογενειακών αλληλεπιδράσεων και την ικανότητα αντιμετώπισης του τραύματος ως μέρος μιας συνεργάσιμης ομάδας για την καλύτερη επούλωση των τραυμάτων των παιδιών που έχουν εκτεθεί σε εικόνες βομβαρδισμών, καταστροφών, θανάτου και πλήρης κατάρρευσης του συλλογικού κράτους-πολιτείας γύρω τους, εξαιτίας των εμπόλεμων συρράξεων.

«Η γονεϊκή αγάπη και η οικογενειακή θαλπωρή έχει αποδειχθεί ότι βοηθούν τα παιδιά να αντέξουν τις αντιξοότητες της ζωής, ακόμα και ενός πολέμου. Η οικογενειακή συνοχή και η παροχή ενός αισθήματος ασφάλειας αυξάνουν την ανθεκτικότητα στα παιδιά που εκτίθενται σε πολιτικές συγκρούσεις. Το αίσθημα αγάπης και ασφάλειας κρίνεται ως εξισορροπητικός παράγοντας στην ένταση των
μετατραυματικών αντιδράσεων των παιδιών», τονίζει η κ. Δασκαλάκη.

«Αποτελέσματα επιστημονικών ερευνών της ανθρώπινης συμπεριφοράς έχουν οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι η υψηλή ανταπόκριση των γονέων ή των κηδεμόνων στις ανησυχίες των ευάλωτων αυτών παιδιών που βιώνουν τον πόλεμο και την πολιτική βία, καθώς και η ενσυναίσθηση εκ μέρους τους έχουν αναγνωριστεί ως οι δύο πιο ισχυροί παράγοντες για τη δημιουργία ανθεκτικών ψυχικών δομών στους ανηλίκους», καταλήγει η ειδικός.

Αυτό το βίντεο εξερευνά την πιο επικίνδυνη από όλες τις ψυχικές επιδημίες, τη μαζική ψύχωση. Η μαζική ψύχωση είναι μια επιδημία τρέλας που συμβαίνει όταν ένα μεγάλο μέρος μιας κοινωνίας χάνει την επαφή της με την πραγματικότητα και βυθίζεται σε αυταπάτες. Ένα τέτοιο φαινόμενο δεν αποτελεί προϊόν φαντασίας. Δύο παραδείγματα μαζικών ψυχώσεων είναι το αμερικανικό και ευρωπαϊκό κυνήγι μαγισσών του 16ου και 17ου αιώνα και η άνοδος του ολοκληρωτισμού τον 20ό αιώνα.

Απαισιόδοξοι για την κατάσταση της εθνικής οικονομίας, αλλά και για το μέλλον της ΕΕ εμφανίζονται στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι Έλληνες, σύμφωνα με τη δημοσκόπηση Ευρωβαρόμετρο, που πραγματοποιήθηκε μεταξύ 20 και 30 Μαΐου και δόθηκε χθες στη δημοσιότητα στις Βρυξέλλες.

Συγκεκριμένα,το 98% των Ελλήνων πολιτών θεωρούν ότι η τρέχουσα κατάσταση της εθνικής οικονομίας είναι «κακή»,έναντι 51% των Ευρωπαίων πολιτών.Μόνο το 2% των Ελλήνων ερωτηθέντων απάντησαν ότι η κατάσταση της εθνικής οικονομίας είναι «καλή», έναντι 46% των Ευρωπαίων πολιτών.

Ειδικότερα,το 69% των Ελλήνων (έναντι 27% των Ευρωπαίων) αξιολογούν «κακή» την τρέχουσα κατάσταση του νοικοκυριού τουςκαι το 49% των Ελλήνων (έναντι 22% των Ευρωπαίων) αξιολογούν «κακή» την κατάσταση της δουλειάς τους.

Στο ερώτημα «ποιές θεωρείτε ότι είναι οι σημαντικότερες προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα σας;», το 51% των Ελλήνων απαντά η ανεργία, το 45% η οικονομική κατάσταση, το 26% το δημόσιο χρέος και το 16% η φορολογία. Στο ίδιο ερώτημα, το 29% των Ευρωπαίων απαντά η ανεργία, το 22% η μετανάστευση, το 20% η υγεία και η κοινωνική ασφάλιση και το 19% η τρομοκρατία.

Όσον αφορά τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ΕΕ, η τρομοκρατία είναι η κυριότερη για το 44% των ευρωπαίων πολιτών και το 41% των Ελλήνων. Ακολουθεί η μετανάστευση με 38% των ευρωπαίων και 32% των Ελλήνων και η οικονομία για το 18% των ευρωπαίων και το 31% των Ελλήνων ερωτηθέντων.

Εξάλλου,οι Έλληνες εμφανίζονται οι πλέον απαισιόδοξοι για τη ζωή στην ΕΕ. Συγκεκριμένα, το 70% των Ελλήνων ερωτηθέντων θεωρούν ότι «τα χειρότερα έρχονται» (40% των ευρωπαίων), έναντι 29% που θεωρούν ότι «οι επιπτώσεις της κρίσης στην απασχόληση έχει ήδη φτάσει στο υψηλότερο σημείο της» (47% των ευρωπαίων).

Στο ερώτημα «τί εικόνα έχετε για την ΕΕ;», «αρνητική» απαντά το 47% των Ελλήνωνκαι το 21% των ευρωπαίων, «ουδέτερη» απαντά το 34% των Ελλήνων και το 37% των ευρωπαίων και «θετική» απαντά το 18% των Ελλήνων και το 40% των ευρωπαίων.

Το σημαντικότερο επίτευγμα της ΕΕ θεωρείται για το 62% των Ελλήνων και το 58% των ευρωπαίων η ειρήνη μεταξύ των κρατών-μελών της ΕΕ.Ακολουθεί η ελεύθερη διακίνηση προσώπων, αγαθών και υπηρεσιών για το 68% των Ελλήνων και το 57% των ευρωπαίων , το ευρώ για το 19% των Ελλήνων και το 25% των ευρωπαίων και το πρόγραμμα ERASMUS για το 20% των Ελλήνων και το 25% των ευρωπαίων.

Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι το ποσοστό των ευρωπαίων που θεωρούν ότι η κατάσταση της εθνικής οικονομίας τους είναι «καλή» έχει αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια (+20 μονάδες από την άνοιξη του 2013· +26 μονάδες από την άνοιξη του 2009).


πηγή huffingtonpost.gr