Το δημοφιλές κινηματογραφικό site IndieWire ζήτησε από κορυφαίους διεθνείς σκηνοθέτες να μοιραστούν τις επιλογές τους για τις καλύτερες ταινίες του 2024. Ένα από τα ονόματα που βρέθηκαν στη λίστα του IndieWire είναι και ο Ρόμπερτ Έγκερς, που βρίσκεται τον τελευταίο καιρό στο προσκήνιο λόγω της κυκλοφορίας του «Νοσφεράτου», ήδη γνωστός για τα εντυπωσιακά και πολύπλοκα ψυχολογικά έργα του, όπως «Ο Φάρος» και το «The Witch».

Μεταξύ των φετινών επιλογών του Έγκερς, είναι μερικοί αξιοσημείωτοι τίτλοι που έχουν κερδίσει την αποδοχή των κριτικών και το ενδιαφέρον του κοινού. Ανάμεσά του το «Anora», σε σκηνοθεσία Σον Μπέικερ, και το "Substance: The Elixir of Youth", σε σκηνοθεσία Κοραλί Φαρζά.

Ωστόσο, μια από τις ενδιαφέρουσες επιλογές στη λίστα του Έγκερς είναι η ταινία «Φόνισσα», η μεταφορά του κλασικού βιβλίου του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, που ζωντάνεψε κινηματογραφικά η σκηνοθέτις Εύα Νάθενα. Ο Έγκερς χαρακτήρισε τη «Φόνισσα» ως «άψογα σκηνοθετημένη», επισημαίνοντας ότι δεν έλαβε την προσοχή που θα της άξιζε.

Λόγω της αξιοσημείωτης καριέρας και του μοναδικού οράματος του Έγκερς, οι συστάσεις του σίγουρα έχουν ειδικό βάρος. Σε μια εποχή όπου τα θεάματα-υπερπαραγωγές συχνά επισκιάζουν τις μικρότερες "αφηγήσεις", είναι ενθαρρυντικό να βλέπεις σκηνοθέτες, όπως ο Ρόμπερτ Έγκερς, να "προκρίνουν" ταινίες ως υπενθύμιση των διαφορετικών κινηματογραφικών φωνών που αξίζει να ακουστούν.

Μπορείτε να δείτε ΕΔΩ τις επιλογές του Ρόμπερτ Έγκερς αλλά και των υπόλοιπων σκηνοθετών, για το IndieWire.

Σε ηλικία 87 ετών πέθανε ο κινηματογραφικός και θεατρικός σκηνοθέτης, ηθοποιός και συγγραφέας, Δημήτρης Κολλάτος. Είχε γεννηθεί στην Αθήνα, στις 9 Ιουνίου του 1937.  Την είδηση του θανάτου του έκανε γνωστή με ανάρτηση του ο Σπύρος Μπιμπίλας. 

Μεταξύ άλλων, ο Δημήτρης Κολλάτος έγραψε 13 βιβλία, κινηματογράφησε 15 ταινίες, απέσπασε διακρίσεις στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ανέβασε προκλητικές παραστάσεις στο θέατρο και μίλησε ανοιχτά για τον αυτισμό, από τον οποίο έπασχε ο γιος του. 

Ειδικότερα, ο Δ. Κολλάτος ίδρυσε το 1959-1960 το «Πειραματικό Θέατρο Τσέπης» ανεβάζοντας έργα όπως η «Φαλακρή τραγουδίστρια» του Ιονέσκο, το «Τέλος του παιχνιδιού» του Σάμιουελ Μπέκετ και το «Δωμάτιο» του Χάρολντ Πίντερ. Σκηνοθέτησε επίσης την «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη, με τη Μαριέτα Ριάλδη στον ρόλο της Ιφιγένειας.

Στις 7 Οκτωβρίου 1961 στο Παρίσι ανέβασε την «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη, στο Centre culturel Πρωταγωνιστές ήταν οι: Arlette Baumann, Roger Jandly, Nicolas Ruffieux,M.-F. Bonte, F. Guiman. Το γαλλικό περιοδικό "L'Express" χαρακτήρισε την παράσταση «μία άνοιξη στο γαλλικό θέατρο». Η Αρλέτ Μπωμάν έγινε σύζυγός του, από την οποία απέκτησε δύο γιους, τον Αλέξανδρο και τον Άλκη, και η οποία πρωταγωνίστησε στις ταινίες του.

Το 1962 γύρισε την πρώτη του ταινία μικρού μήκους «Αθήνα Χι Ψι Ξι», που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.  Ακολούθησε η μεσαίου μήκους ταινία του «Ελιές» το 1964, που κι αυτή βραβεύτηκε.

Το 1966 η μεγάλου μήκους ταινία του «Θάνατος του Αλέξανδρου» στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αγνοήθηκε από τα επίσημα βραβεία, πήρε όμως τρία βραβεία Κριτικών (καλύτερης ταινίας, καλύτερου σεναρίου, καλύτερης μουσικής) και γνώρισε όχι μόνο καλλιτεχνική αλλά και εισπρακτική επιτυχία, αφού όταν κατάφερε επιτέλους να προβληθεί στους αθηναϊκούς κινηματογράφους έκοψε σε μία εβδομάδα, 29.900 εισιτήρια.

Ο Μάνος Χατζηδάκις είχε πει: «Η σημαντικοτέρα ταινία που προεβλήθη εις το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αληθινά πανίσχυρη παρουσία που με άφησε άναυδον με το θάρρος και την δύναμιν της συλλήψεώς της, ήταν η ταινία του Δημήτρη Κολλάτου "Ο Θάνατος του Αλέξανδρου". Αυτή είναι η αληθινά μεγάλη ταινία του φεστιβάλ. Ο Δημήτρης Κολλάτος είναι ο πρώτος Δραματουργός του ελληνικού κινηματογράφου».

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας στην Ελλάδα, εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Γαλλία, όπου ανέβασε 20 θεατρικές παραγωγές, δημιουργώντας το «Θέατρο της Τέχνης» (Théatre de l'Art) στο ίδιο κτίριο του Châtelet Σατλέ, στο Παρίσι. Εκεί παρουσίασε, μεταξύ άλλων, το έργο Philippe Pétain  και το θεατρικό έργο του "Γυναίκα του Σωκράτη", ένα μονόλογο με πρωταγωνίστρια τη σύζυγό του Αρλέτ Μπωμάν που ανέβασε στο θέατρο Τέχνης. Η πρεμιέρα έγινε στις 22 Δεκεμβρίου 1973. Επιλέχτηκε ως καλύτερη παράσταση της χρονιάς, και παρουσιάστηκε στο θέατρο των εθνών στις Βρυξέλλες και επαναλήφθηκε τον Ιανουάριο του 1975 και το Σεπτέμβριο του 1976. Γύρισε επίσης την ταινία "Συμπόσιο" (1972), με θέμα τον έρωτα και την ομοφυλοφιλία. Το 1974 ανέβασε το θεατρικό του έργο "Καλησπέρα κύριε Τσέχοφ " με συμπρωταγωνίστριες την Αρλέτ Μπωμάν και την Φανί Αρντάν.

Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1975, άρχισε να ανεβάζει μια σειρά παραστάσεων που από πολλούς θεωρήθηκαν πως έχουν ως στόχο την πρόκληση (όπως τα «Σόδομα και Γόμορρα» με γυμνό που εκείνη την εποχή έκανε σάλο) ή έστω τον πολιτικοκοινωνικό ακτιβισμό και όχι την τέχνη, όπως οι «Οι εφοπλιστές», «Άγιος Πρεβέζης» που έγινε και ταινία (1982), «Οι Γιατροί». Κέρδισε ωστόσο τις συμπάθειες με τη μαχητική του στάση όσον αφορά τα δικαιώματα των αυτιστικών παιδιών, ορμώμενος από την προσωπική του εμπειρία με τον γιο του Άλκη, και τη δημιουργία ειδικού χώρου στην Αίγινα για τα αυτιστικά παιδιά.

Στην αυτοβιογραφική ταινία «Ζωή με τον Άλκη» (1988), το ρόλο του αυτιστικού νεαρού έπαιξε ο άλλος του γιος, Αλέξανδρος Κολλάτος, που βραβεύτηκε με ειδική Μνεία για την ερμηνεία του στο ρόλο του αυτιστικού αδελφού του. Ο Αλέξανδρος έκτοτε έγινε ηθοποιός και σκηνοθέτης. Άλλη μια ταινία, «Κόκκινα τριαντάφυλλα σου έκοψα» (1993), μιλά όχι μόνο για την εμπειρία ενός γονιού με αυτιστικό παιδί αλλά και για την αυτοκτονία της συζύγου του Αρλέτ Μπωμάν. Στην ταινία του «Αλέξανδρος και Αϊσέ» (1998), πάλι με πρωταγωνιστή τον γιό του Αλέξανδρο, προσεγγίζει το θέμα της μουσουλμανικής μειονότητας μέσα από μια ερωτική ιστορία. Ενώ η «Διαθήκη του ιερέα Ζαν Μεσλιέ» (2009), επιστρέφει πάλι στο θέμα της θρησκείας και το ρόλο της εκκλησίας.

Στη Γαλλία το 1977 γύρισε τη μεσαίου μήκους "Η Γαλλία του Ζισκάρ", μια κριτική ματιά στη Γαλλία της δεκαετίας του '70.

Στην τηλεόραση είχε για ένα χρόνο δική του εκπομπή με τίτλο: «Ο Κολλάτος χωρίς λογοκρισία». Το 1989 και ξανά το 2013 έθεσε υποψηφιότητα ως ευρωβουλευτής. Το 2011 δημιούργησε την Ένωση Πολιτών Πόρτα-Πόρτα, μια νέα μορφή πολιτικής παρέμβασης που οργανώνει διάφορα "χάπενινγκ" διαμαρτυρίας κατά της πολιτικής ηγεσίας, της παρέμβασης ξένων δυνάμεων στη χώρα κτλ. Το 2014 γύρισε την ταινία "Διόνυσος", με θέμα την Ελλάδα της κρίσης που συμμετείχε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Πέθανε σε ηλικία 78 ετών, ο εμβληματικός και βραβευμένος σκηνοθέτης Ντέιβιντ Λιντς.

Η οικογένεια του Ντέιβιντ Λιντς ανακοίνωσε τον θάνατό του σε μια ανάρτηση στο Facebook, γράφοντας: «Υπάρχει ένα μεγάλο κενό στον κόσμο τώρα που δεν είναι πια μαζί μας. Αλλά, όπως θα έλεγε και ο ίδιος, έχε το νου σου στο ντόνατ και όχι στην τρύπα». Στο μήνυμά της η οικογένεια του Ντέιβιντ Λιντς ζητά από τον κόσμο να σεβαστεί την ιδιωτικότητά τους.

Τον περασμένο Αύγουστο, ο Ντέιβιντ Λιντς αποκάλυψε ότι διαγνώστηκε με εμφύσημα, επειδή κάπνιζε από πολύ μικρή ηλικία. «Το κάπνισμα ήταν κάτι που αγαπούσα πολύ, αλλά στο τέλος με χτύπησε. Ήταν μέρος της καλλιτεχνικής ζωής για μένα» είχε δηλώσει χαρακτηριστικά.

Ποιος ήταν ο Ντέιβιντ Λιντς

Ο Ντέιβιντ Λιντς γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 1946, στην πόλη Μιζούλα της πολιτείας Μοντάνα, και μεγάλωσε με τη φιλοδοξία να γίνει ζωγράφος. Γράφτηκε στην Σχολή Καλών Τεχνών της Βοστώνης, την οποία γρήγορα εγκατέλειψε, επειδή δεν πληρούσε τις αισθητικές του αντιλήψεις.  

Περιπλανήθηκε για λίγο στην Ευρώπη και αφού δεν κατόρθωσε να συμπεριληφθεί στους μαθητές του διακεκριμένου εξπρεσιονιστή ζωγράφου Όσκαρ Κοκόσκα, επέστρεψε στις ΗΠΑ και γράφτηκε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Φιλαδέλφειας. Στην σχολή του δημιούργησε το πρώτο του φιλμ, ένα ταινιάκι κινουμένων σχεδίων 60 δευτερολέπτων με τίτλο «Six Men Getting Sick», για τις ανάγκες ενός πειραματικού εικαστικού διαγωνισμού. 

Μετά από χρόνια που πέρασε ως ζωγράφος και δημιουργός μικρού μήκους ταινιών κινουμένων σχεδίων, ο Λιντς έκανε το ντεμπούτο του στις ταινίες μεγάλου μήκους με το «Eraserhead» το 1977. Το ασυμβίβαστο ύφος του κέρδισε γρήγορα την προσοχή του Χόλιγουντ και του διεθνούς κινηματογραφικού κατεστημένου.

Η επόμενη ταινία του, η διασκευή του μυθιστορήματος επιστημονικής φαντασίας Dune του Frank Herbert, δεν είχε την ίδια επιτυχία. Η παραγωγή, που έγινε με προϋπολογισμό 40 εκατομμυρίων δολαρίων κατά τη διάρκεια επίπονων τριετών γυρισμάτων, ήταν μια κολοσσιαία εισπρακτική αποτυχία. Ωστόσο, ο Ντέιβιντ Λιντς επέστρεψε με δύο ταινίες που καθόρισαν το ώριμο στυλ του - το «Blue Velvet», ένα τταξίδι στο ψυχοσεξουαλικό υπογάστριο μιας μικρής αμερικανικής πόλης, και το «Wild at Heart» που τιμήθηκε με τον Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών.

Το 1990, έφερε την επανάσταση στην αμερικανική τηλεόραση με το Twin Peaks, μια σειρά που δημιούργησε μαζί με τον σεναριογράφο Μαρκ Φροστ, με την εβδομαδιαία σειρά του ABC να διερευνά θέματα ταμπού καταστώντας το ανεξήγητο σταθερό στοιχείο της σύγχρονης αφηγηματικής τηλεόρασης. 

Παρόλο που ξεκίνησε ως ζωγράφος και έγινε διάσημος ως σκηνοθέτης, έτρεφε πάντα ιδιαίτερο σεβασμό για τη μουσική. «Η μουσική μπορεί να πει διανοητικά πράγματα, αλλά μπορεί επίσης να μιλήσει στην καρδιά με έναν τρόπο χωρίς λόγια που είναι τόσο ισχυρός. Η μουσική είναι μαγεία», είχε δηλώσει.

Αργότερα στην καριέρα του, σε ταινίες όπως το «Lost Highway», το «Mulholland Drive» -που του χάρισε το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στις Κάννες το 2001- και το «Inland Empire», ο Ντέιβιντ Λιντς δούλεψε πάνω σε πλοκές που έδιναν έμφαση σε διπλές προσωπικότητες, ανεξήγητες μεταμορφώσεις και συγκλονιστικές πράξεις

Ο ίδιος ήταν σταθερά επιφυλακτικός στο να ταξινομήσει το νόημα του έργου του για τους θεατές του. Στη συλλογή συνεντεύξεων στο βιβλίο «Lynch On Lynch» ασχολήθηκε με τον αινιγματικό πυρήνα της δουλειάς του με τον συγγραφέα Κρις Ρόντλεϊ:

«Λοιπόν», είπε ο Λιντς, «φανταστείτε ότι όντως βρήκατε ένα βιβλίο με γρίφους και μπορούσατε να αρχίσετε να τους ξετυλίγετε, αλλά ήταν πολύ περίπλοκοι. Τα μυστήρια θα γίνονταν φανερά και θα σε ενθουσίαζαν. Όλοι βρίσκουμε αυτό το βιβλίο με τους γρίφους και είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει. Και μπορείτε να τα καταλάβετε. Το πρόβλημα είναι ότι τα καταλαβαίνεις μέσα σου, και ακόμα κι αν το έλεγες σε κάποιον, δεν θα σε πίστευε ή δεν θα το καταλάβαινε με τον ίδιο τρόπο που το καταλαβαίνεις εσύ».

Η μοναδική καριέρα του Ντέιβιντ Λιντς αναγνωρίστηκε με ειδικό βραβείο -το οποίο μοιράστηκε με τη -συχνά- πρωταγωνίστριά του Λόρα Ντερν στα Independent Spirit Awards του 2007 και με Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας το 2006.

Με πληροφορίες από Guardian, Variety

Πέθανε σε ηλικία 78 ετών η Ισπανίδα ηθοποιός και μούσα του Πέδρο Αλμοδόβαρ, Μαρίσα Παρέδες (Marisa Paredes) στο νοσοκομείο Fundación Jiménez Díaz της Μαδρίτης. Σύμφωνα με την El Pais, η ηθοποιός επισκέφθηκε το νοσοκομείο το βράδυ, καθώς δεν αισθανόταν καλά αλλά δυστυχώς, απεβίωσε λίγες ώρες αργότερα.

Υπήρξε πρόεδρος της Ακαδημίας Κινηματογράφου και έλαβε το Τιμητικό Βραβείο Γκόγια το 2018. Η καριέρα της καθορίστηκε σε μεγάλο βαθμό από τις έξι ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε με σκηνοθέτη τον Πέδρο Αλμοδόβαρ, όπως έγραψε και η Ισπανική Ακαδημία Κινηματογράφου.

Η Παρέδες μπήκε στην υποκριτική από την εφηβεία, πρόσφερε υπέροχες ερμηνείες στις ταινίες: Ψηλά Τακούνια, Το Μυστικό μου Λουλούδι, Όλα για τη Μητέρα Μου, Μίλα Της, Το Δέρμα που Κατοικώ και Αμαρτωλές Καλόγριες. Ο κορυφαίος σκηνοθέτης δημοσίευσε τρεις φωτογραφίες της ηθοποιού στο Instagram αποχαιρετώντας μία από τις αγαπημένες μούσες του που θα μείνει αξέχαστη για το ταλέντο, την εκφραστικότητα και το στιλ.

Η ηθοποιός παρέμεινε ενεργή μέχρι το τέλος. Πρωταγωνιστούσε αυτήν την περίοδο στο θεατρικό έργο «Cargada de futuro» [Φορτωμένη με μέλλον] στο θέατρο Μπρετόν ντε λος Ερρέρος του Λογκρόνιο. Επίσης, πρωταγωνίστησε στην ταινία που ακόμα δεν έχει προλάβει να κάνει πρεμιέρα, το «Emergency Exit» [Έξοδος Κινδύνου] του Λουίς Μινιάρο.

Είχε επισκεφτεί και την Ελλάδα με πρόσκληση των Μισέλ Δημόπουλου-Δημήτρη Εϊπίδη, τη χρονιά που το «Όλα για τη Μητέρα μου» ταξίδευε σε όλο τον κόσμο. Συγκεκριμένα, η ταινία τους αυτή, επανακυκλοφόρησε αυτό το καλοκαίρι με αφορμή την επέτειο των 25 χρόνων.

Ανείπωτη θλίψη προκάλεσε στον καλλιτεχνικό χώρο της Ελλάδας η είδηση του θανάτου του ηθοποιού Δημήτρη Ήμελλου σε ηλικία 57 ετών.

Ο ηθοποιός που έγινε ευρύτερα γνωστός μέσα από τη σειρά «Σασμός», σύμφωνα με πληροφορίες, έδινε το τελευταίο διάστημα μάχη με τον καρκίνο.

Ποιος ήταν ο Δημήτρης Ήμελλος

Ο Δημήτρης Ήμελλος γεννήθηκε το 1967 στην Κυψέλη. Έχει καταγωγή από τη Νάξο και από τους δυο του γονείς, από τα χωριά Φιλώτι και Απείρανθο.

Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη Νομική Σχολή Αθηνών, εντάχθηκε στο Θεατρικό Εργαστήρι του Βασίλη Διαμαντόπουλου και έπειτα στη Δραματική Σχολή του Διομήδη Φωτιάδη, απ’ όπου και αποφοίτησε. Σπούδασε επίσης στην Ακαδημία Θεατρικής Τέχνης της Μόσχας (ΓΚΙΤΙΣ) στο σκηνοθετικό τμήμα του Λεονίντ Χέιφιτς.

Συμμετείχε σε θεατρικές παραστάσεις, όπως: Ιφιγένεια στη Χώρα των Ταύρων, Οιδίπους επί Κολωνώ, Ένας Υπέροχος Κερατάς, Πέρσες, Αντιγόνη, Φρεναπάτη, Νοσταλγός, Αγάπης Αγώνας Άγονος, Αυτό που δεν τελειώνει, Μήδεια, Μολιέρος, Όνειρο, Ο Ταρτούφος, Ο Ηλίθιος, Στο Βυθό, Το Ύστατο Σήμερα, Ερωτόκριτος, Αμφιτρύων κ.α.

Από το 2001 εως το 2007 υπήρξε μέλος της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου υπό τη διεύθυνση του Στάθη Λιβαθινού, με τον οποίο ο ηθοποιός συνεργάζεται στενά. Επίσης δίδαξε στο Εργαστήρι Σκηνοθεσίας και Υποκριτικής καθώς και στις δραματικές σχολές Ίασμος και Δήλος.

Στην τηλεόραση εμφανίστηκε το 2007-08 στη σειρά του ALPHA Το 10 σε σκηνοθεσία Πηγής Δημητρακοπούλου και στον «Σασμό».

Στον κινηματογράφο έπαιξε στις ταινίες: Αλιόσα του Θανάση Σκρούμπελου (1999), Beautiful people του Νίκου Παναγιωτόπουλου (2001), Παρά λίγο, παρά πόντο, παρά τρίχα της Στέλλας Θεοδωράκη (2002), Delivery του Ν.Παναγιωτόπουλου (2004), Γλυκιά μνήμη του Κυριάκου Κατζουράκη (2005), Bank Bang του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου (2008), Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένα του Σωτήρη Γκορίτσα (2011), Χρόνια Πολλά του Χρήστου Γεωργίου (2017), Η δουλειά της του Νίκου Labot (2018), Ράφτης της Σόνια Λίζα Κέντετμαν (2020).Στην ιδιωτική τηλεόραση έχει εμφανιστεί στις σειρές Το 10, Καρυωτάκης, Με λένε Βαγγέλη, Ου Φονεύσεις, Συγνώμη, Η ζωή εν τάφω, Σασμός, Άγιος Παΐσιος- Από τα Φάρασα στον Ουρανό.

Σε ηλικία 86 ετών έφυγε από τη ζωή ο ηθοποιός Θανάσης Παπαδόπουλος. Την είδηση του θανάτου του έδωσε ο νέος πρόεδρος στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, Νίκος Καραγιώργης.

Ο Θανάσης Παπαδόπουλος είχε συμμετάσχει σε διάφορες ταινίες του κινηματογράφου, αλλά και τηλεοπτικές σειρές στην ιδιωτική και δημόσια τηλεόραση. Έπαιξε  κυρίως δευτερεύοντες ρόλους. Έγινε γνωστός από τον κινηματόγραφο, ενώ συμμετείχε και σε πολλές βιντεοταινίες κατά τη δεκαετία του 1980.

Χαρακτηριστικός ήταν ο ρόλος του στην ταινία «Νόμος 4000» (1962) του Γιάννη Δαλιανίδη, όπου έπαιξε τον ρόλο του τεντιμπόι που τον διαπομπεύει η αστυνομία. 

Το ΚΙΝΟ Athens, με την υποστήριξη του Δήμου Αθηναίων και του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου διοργανώνουν το 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Ανεξάρτητου Κινηματογράφου της Αθήνας, από 1 ως 9 Μαρτίου 2025, στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, το Σεράφειο Δήμου Αθηναίων, το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος, το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και το Bios Ρομάντσο.

Η οπτική ταυτότητα του Φεστιβάλ είναι δημιουργία της σχεδιάστριας Σοφία Χoλλ. Το θέμα της αφίσας του ΚΙΝΟ ATHENS, σύμφωνα με την καλλιτεχνική διευθύντρια Νίνα Βελιγράδη, αποτυπώνει «τις οικείες, αόρατες συνδέσεις που πάλλονται κάτω από την επιφάνεια της ζωής μας. Απεικονίζει τη σιωπηλή γλώσσα των ψυχών που συναντιούνται στο ενδιάμεσο. Η φωτεινή γραμμή μεταξύ των δύο μορφών συμβολίζει τόσο τον διαχωρισμό, όσο και την ενότητα, ένα όριο που δεν είναι ούτε εντελώς πραγματικό, ούτε εντελώς φανταστικό. Προκαλεί προβληματισμό αναφορικά με το παράδοξο της εγγύτητας και της απομόνωσης και φωτίζει το πώς υπάρχουμε μαζί, αλλά ταυτόχρονα παραμένουμε μακριά. Η μαγική στιγμή της ομορφιάς της σύνδεσης και το ήρεμο θάρρος που χρειάζεται για να γεφυρωθούν τα χάσματα που βρίσκονται μέσα μας και μεταξύ μας.»

Το ΚΙΝΟ ATHENS συνεχίζει και δέχεται ταινίες ανεξάρτητης δημιουργίας από κάθε κινηματογραφικό είδος, από Ελλάδα και εξωτερικό, μέχρι τις 15 Ιανουαρίου 2025.

Στείλτε την ταινία σας εδώ!

Όροι και Προϋποθέσεις εδώ

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το Φεστιβάλ και τη διαδικασία υποβολής ταινιών, μπορείτε να επισκεφτείτε τον ιστότοπο του KINO Athens

 Ιστότοπος: https://www.kinoathens.org/

 Χώροι: Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων | Σεράφειο Δήμου Αθηναίων | Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος | Bios Ρομάντσο | Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

 Επικοινωνία: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. | Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.                        

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 74 ετών ο ευρέως αγαπητός σκηνοθέτης Μανούσος Μανουσάκης, ένας από τους πιο ποιοτικούς δημιουργούς της ελληνικής τηλεόρασης αλλά και του κινηματογράφου, ο οποίος για το 2024 είχε αναλάβει τη σκηνοθεσία της αστυνομικής σειράς «το Δίχτυ», που προβάλεται από την ΕΡΤ.

Έβαλε την υπογραφή του σε μερικές από τις πιο πετυχημένες τηλεοπτικές σειρές όπως το «Κόκκινο Ποτάμι», το «Τμήμα Ηθών», ο «Ταύρος με Τοξότη», οι «Δρόμοι της Πόλης», και οι «Ψίθυροι Καρδιάς», μεταξύ άλλων.

Ο Μανούσος Μανουσάκης γεννήθηκε το 1950 στην Αθήνα και σπούδασε σκηνοθεσία στη Σχολή Κινηματογράφου του Λονδίνου, ενώ με την επιστροφή του στην Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ξεκίνησε την επαγγελματική του πορεία στον κινηματογράφο.

Η πρώτη του ταινία, Βαρθολομαίος (1973), τον καθιέρωσε ως έναν τολμηρό δημιουργό, στην οποία είχε τριπλό ρόλο ως σεναριογράφος, σκηνοθέτης και παραγωγός, και η οποία απέσπασε ειδική μνεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σαν Ρέμο το 1973, ενώ στην Ελλάδα απαγορεύτηκε από τη χούντα.

Ακολούθησαν ταινίες όπως Άρχοντες (1978) και Η σκιάχτρα (1985), ενώ συμμετείχε ως ηθοποιός σε ταινίες όπως το Σουβλίστε τους! με τον Δημήτρη Πουλικάκο(1981).

Παρότι το όνομά του συνδέθηκε κυρίως με την τηλεόραση, ο Μανουσάκης διατήρησε δυναμική παρουσία στον κινηματογράφο, σκηνοθετώντας και παραγωγές όπως το Παραλάβατε διορισμόν (1996), τον Κόκκινο δράκο (1998) και το ιστορικό δράμα Ουζερί Τσιτσάνης (2015).

Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ο Μανουσάκης ξεκίνησε τη δραστηριότητά του στην τηλεόραση, με τις σειρές Καλλικαντζαροδουλειές (1985-1986), Μικρογραφίες (1986-1987) και Τα καλύτερά τους χρόνια (1989), αλλά έλαβε μεγαλύτερη αναγνώριση στη δεκαετία του ’90 όταν ανέλαβε τη σκηνοθεσία και την παραγωγή δραματικών σειρών για την ιδιωτική τηλεόραση, όπως το Άγγιγμα ψυχής, Μη μου λες αντίο και Η αγάπη ήρθε από μακριά, που θεωρούνται από τις κορυφαίες στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης.

Με θεματολογία που πραγματευόταν απαγορευμένους έρωτες και κοινωνικά ζητήματα οι σειρές του κατάφεραν να αγγίξουν το κοινό και να καταγράψουν υψηλά νούμερα τηλεθέασης, συνδυάζοντας την καλλιτεχνική ευαισθησία με την εμπορική επιτυχία.

Έφυγε από την ζωή σε ηλικία 69 ετών, ο Τόνι Τοντ, ο ηθοποιός που έγινε ευρέως γνωστός από τον ρόλο του ως “Candyman” στην ομώνυμη σειρά ταινιών.

Ο Τοντ άφησε την τελευταία του πνοή την Τετάρτη, 6 Νοεμβρίου, στο σπίτι του στην περιοχή Marina Del Rey της Καλιφόρνιας. Τα αίτια του θανάτου του δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστά.

Ο Τοντ γεννήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 1954 στην Ουάσιγκτον. Σπούδασε υποκριτική στο Ινστιτούτο Θεάτρου του Εθνικού Θεάτρου Ηθοποιών Eugene O’Neill και στο Trinity Rep Conservatory.

Ένας από τους πρώτους του ρόλους στον κινηματογράφο ήταν ο ρόλος του Λοχία Γουόρεν στο κλασικό φιλμ του Oliver Stone για τον πόλεμο του Βιετνάμ, “Platoon.”

Ο Τοντ εδραίωσε την θέση του στην ποπ κουλτούρα και την μεγάλη οθόνη με το ρόλο του ως Ντάνιελ Ρομπιτάιγ, γνωστός και ως “Candyman,” στην ομώνυμη ταινία.

Ο ηθοποιός μετρούσε πάνω από 250 συμμετοχές σε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Έπαιξε σε σειρές όπως «21 Jump Street», «Night Court», «MacGyver», «Matlock», «Jake and the Fatman», «Law & Order», «The X-Files», «NYPD Blue», «Beverly Hills 90210», «Xena: Warrior Princesss», «Murder, She Wrote», «Star Trek: The Next Generation», «Deep Space Nine» και «Voyager» και πολλές άλλες.

Επιπλέον, ο ηθοποιός δάνεισε τη φωνή του σε διάφορα κινούμενα σχέδια και βιντεοπαιχνίδια, συμπεριλαμβανομένης της πρόσφατης συμμετοχής του ως Venom στο βιντεοπαιχνίδι “Spider-Man 2” του 2023.

Τεράστια απώλεια στον χώρο της τέχνης καθώς έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών η βραβευμένη δύο φορές με Όσκαρ, Βρετανίδα ηθοποιός Μάγκι Σμιθ. Απεβίωσε μέσα σε νοσοκομείο του Λονδίνου.

Ήταν ηθοποιός - θρύλος για τον βρετανικό κινηματογράφο, ενώ έπαιξε και σε πολλές τηλεοπτικές σειρές και ταινίες: μεταξύ αυτών, πρωταγωνίστησε στην ταινία Χάρι Πότερ (Harry Potter) και στη σειρά Downton Abbey.

Η Μάγκι Σμιθ γεννήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 1934. Είχε βραβευτεί για τις ερμηνείες της τόσο στο θέατρο, όσο και τον κινηματογράφο. Ήταν κάτοχος δυο βραβείων Όσκαρ (ενός Α' Γυναικείου Ρόλου κι ενός Β' Γυναικείου Ρόλου), ενός Βραβείου Τόνυ, επτά Βραβείων BAFTA, δυο Βραβείων Έμμυ, δυο Χρυσών Σφαίρων, δυο Βραβείων Σωματείου Ηθοποιών κι ενός Βραβείου Λόρενς Ολίβιε.

Οι σημαντικότερες ταινίες στις οποίες είχε συμμετάσχει είναι οι: Οθέλλος (Othello, 1965), Η Δεύτερη Νιότη της Τζιν Μπρόντι (The Prime of Miss Jean Brodie, 1969), Ταξίδια με τη Θεία μου (Travels With My Aunt, 1972), Καλιφόρνια Οτέλ (California Suite, 1978), Η Σύγκρουση των Τιτάνων (Clash of the Titans, 1981), Δωμάτιο με θέα (Room with a View, 1985) κι Έγκλημα στο Γκόσφορντ Παρκ (Gosford Park, 2001), οι οποίες έχουν μείνει κλασικές και έχουν λάβει ευνοϊκές κριτικές.

Τα τελευταία χρόνια είχε συμμετάσχει και σε εμπορικότερες ταινίες όπως οι: Κάπτεν Χουκ (Hook, 1991), Τρελές Αδελφές (Sister Act, 1992) και στη σειρά ταινιών Χάρι Πότερ. Εμφανίστηκε επίσης στη δραματική σειρά εποχής Downton Abbey στο ρόλο της Βασιλομήτορος Κοντέσας του Γκράντθαμ, Βάιολετ Κρόλεϊ για τον οποίο τιμήθηκε με Βραβείο Έμμυ. Η ηθοποιός είχε επίσης τιμηθεί από τη Βασίλισσα της Αγγλίας με τον ανώτερο τίτλο τιμής της Βρετανίας, Ντέιμ.