ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Τελικά ποιο από τα μεγαθήρια θα αποκτήσει τη Warner; Και γιατί δεν υπάρχει θετική εξέλιξη από αυτή την ιστορία;

Όπως είναι η Ιστορία του ύστερου καπιταλιστικού τοπίου, έτσι και στην πολύκροτη υπόθεση της εξαγοράς της Warner Bros αυτό που βλέπουμε είναι οι αναπόφευκτες συνέπειες ενός συστήματος που ενδιαφέρεται πρωτίστως (αν όχι αποκλειστικά) για την πάση θυσία μεγέθυνση.

Κολοσσοί που διαρκώς μεγαλώνουν τρώγοντας ό,τι βρίσκεται στο οικοσύστημά τους, μέχρι που δεν υπάρχει κάτι άλλο να φαγωθεί, οπότε τρώει ο ένας τον άλλον. Το μόνο που έχει σημασία είναι να γίνεσαι μεγαλύτερος.

Υπό αυτή την έννοια, το ότι θα φτάναμε σε αυτό το σημείο ήταν μάλλον προκαθορισμένο – όχι με κάποια συνωμοσιολογική έννοια, αλλά ως αναπόφευκτη κατάληξη εντός μιας αγοράς που έπαψε προ πολλούς να ανταμείβει το όραμα. Μέσα σε αυτή την αγορά, η Warner (όπως και το κάθε στούντιο) δεν έχει το παραμικρό ξεχωριστό στάτους ως φορέας πολιτισμού, αλλά θα μπορούσε να μη διαφέρει καθόλου από μια εταιρεία που φτιάχνει σκούπες ή φούρνους μικροκυμάτων.

(Τα έχει πει ήδη το 30 Rock όλα αυτά, χρόνια πριν. Ο Τζακ Ντόναχι είναι η κόλασή μας.)

Αντί για πατέντες, εδώ υπάρχουν τα ΙΡ – δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως το πάλαι ποτέ «δεν είναι τηλεόραση, είναι ΗΒΟ» πρεστίζ δίκτυο των Wire, Sopranos και Deadwood, τώρα ετοιμάζει σειρές με χαρακτήρες της DC, spin-offs του Game of Thrones και του Dune και ένα νέο Harry Potter. Ακόμα και το πιο πετυχημένο φετινό του ορίτζιναλ, το The Pitt, πλασάρεται λίγο-πολύ ως πνευματικό σίκουελ της Εντατικής.

Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, η συγχώνευση με την Discovery και το καταστροφικό καθεστώς Ντέιβιντ Ζάσλαβ από το 2022, ερμηνεύεται ως τυπική περίοδος εξορθολογισμού εταιρειών που λειτουργούν με χασούρα: Ο Ζάσλαβ ήρθε, έβγαλε το τσεκούρι, έκοψε πολυτέλειες, διέγραψε ταινίες από σκληρούς δίσκους, και έσπασε την εταιρεία σε κομματάκια – η Warner έπαψε να λειτουργεί δηλαδή ως στούντιο και έγινε ένα σύνολο από διακριτά assets.

Και η αγορά άρχισε να τρίβει τα χέρια της, έχοντας πια έτοιμα τα επιμέρους κομμάτια. Ο Ζάσλαβ πέτυχε αυτό που ήρθε να κάνει, δηλαδή.

Ακόμα κι αν αφήσουμε την ιστορία σε αυτό το σημείο κι όχι παραπέρα, είμαστε ήδη σε μια κακή φάση. Είναι ήδη τραγική εξέλιξη ότι το ίσως ιστορικότερο στούντιο του Χόλιγουντ, διαμελίζεται και αγοροπωλείται σα να ήταν οικόπεδο. Η Casablanca – ίσως η διασημότερη ταινία όλων των εποχών – δεν είναι πια έργο. Είναι asset.

ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ NETFLIX ΚΑΙ PARAMOUNT ΑΠΟ ΤΗΝ WARNER

Ο Ντέιβιντ Ζάσλαβ AP Photo/Chris Pizzello

Με τη Warner πλέον φιλετάκι, μπαίνουμε στην τρέχουσα πράξη της τραγωδίας.

Η ειρωνεία του όλου θέματος είναι ότι η ίδια η Paramount ουσιαστικά εκκίνησε την όλη διαδικασία, ψάχνοντας ενεργά για συγχώνευση και πιέζοντας επί μήνες. Είναι αντικείμενο κάποιου άλλου κειμένου η αναλυτική εξήγηση του γιατί, όμως είναι κάτι σαν αδιέξοδο: Η Paramount χρειάζεται μια τέτοια απορρόφηση ώστε να μπορέσει να αποκτήσει το μέγεθος να σταθεί πλέον δίπλα στους γίγαντες Netflix και Disney.

Πίσω από την εταιρεία βρίσκεται ο μεγιστάνας Ντέιβιντ Έλισον, φιλικά και ιδεολογικά προσκείμενος στον Τραμπ. Είναι πρόσφατη εξάλλου η προηγούμενη συγχώνευση, της Paramount με τη Skydance (του Έλισον), που έγινε τον Αύγουστο και πολλοί εικάζουν πως ήταν αποτέλεσμα διαφόρων ιδεολογικών “θυσιών” από την πλευρά της Paramount, όπως το κατά τα άλλα ανεξήγητο κόψιμο της βραδινής εκπομπής του Στίβεν Κολμπέρ.

Ο Έλισον, με ένα μπατζετικό σχήμα που περιλαμβάνει επένδυση $24 δις από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, αλλά και την παρουσία του Τζάρεντ Κούσνερ, γαμπρού του Τραμπ, κινείται επιθετικά για να αγοράσει το πλήρες πακέτο της Warner– συμπεριλαμβανομένου του “προβληματικού” κομματιού των παραδοσιακών τηλεοπτικών δικτύων, ανάμεσά τους το CNN που ο Τραμπ πρόσφατα δήλωσε πως «πρέπει να πουληθεί».

Ένας ζάπλουτος χρηματοδότης του Τραμπ, μαζί με ένα κυριολεκτικό μέλος της οικογένειας του Προέδρου, με οικονομική στήριξη από το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία, να θέλει να αποκτήσει ένα συντριπτικό ποσοστό τηλεοπτικών δικτύων και ενημερωτικών καναλιών; Τι θα μπορούσε να μας φρικάρει με αυτό το σενάριο;

***

Το θέμα είναι πως το Netflix εμφανίστηκε και τους έκανε ουσιαστικά χαλάστρα, επιτυγχάνοντας πρώτο συμφωνία εξαγοράς της Warner. Συγκεκριμένα, το Netflix θέλει μόνο το κομμάτι με το content από αυτά που έκοψε την εταιρεία ο Ζάσλαβ. Δηλαδή την Warner, το ΗΒΟ max, τη New Line Cinema και την DC Comics. Τα επίγεια τηλεοπτικά δίκτυα, τα αθλητικά, και όλα αυτά, τα αφήνει να γίνουν αυτόνομη οντότητα.

Το Netflix έτσι κερδίζει μια τεράστια, ανεκτίμητη βιβλιοθήκη, αλλά σημαντικότερα, αφαιρεί την εν λόγω βιβλιοθήκη από τα πιθανά χέρια αντιπάλων του. Και, ακόμα πιο σημαντικά, βγάζει εκτός παιχνιδιού έναν από τους κολοσσούς του κινηματογραφικού οικοσυστήματος.

Σκεφτείτε τη χρονιά που είχε φέτος στις αίθουσες η Warner και οι ταινίες της: Μια Μάχη Μετά την Άλλη, Αμαρτωλοί, Weapons, Superman, Το Κάλεσμα 4. Ένας θρίαμβος σε κάθε επίπεδο, με μεγάλες εμπορικές επιτυχίες που συνδυάζουν σίκουελ και πρωτότυπες ταινίες, μπλοκμπάστερ και πρεστίζ. Το 2025 της κινηματογραφικής Warner είναι μια μικρογραφία του τι σημαίνει να τρέχεις ένα πετυχημένο κινηματογραφικό στούντιο, και η επιβράβευση είναι ότι αυτό το στούντιο θα πάψει ουσιαστικά να υπάρχει.

Ο Τεντ Σαράντος Jordan Strauss/Invision/AP

Διότι φυσικά και αυτό θα συμβεί, ό,τι κι αν λέει ο Τεντ Σαράντος. Η στρατηγική του Netflix πάντα ήταν εχθρική προς την αίθουσα, με ανύπαρκτα παράθυρα αποκλειστικότητας για τις αίθουσες. Το σινεμά είναι υπαρξιακός ανταγωνιστής του Netflix, το οποίο σε θέλει στον καναπέ να καταναλώνεις παθητικά ώρες ‘περιεχομένου’ – αντί πολύ συνειδητά να βγαίνεις, να κοινωνικοποιείσαι, να διαλέγεις, και ενεργά να παρακολουθείς κάτι. Αν θες να δεις μια ταινία στο σινεμά, σκέψου για πόσες ώρες σε χάνει το Netflix!

(Μην το πάμε πάρα πολύ μακριά τώρα, αλλά αυτή η μανία του καπιταλισμού να επιτίθεται σε κάθε διάσταση της κοινωνικής συγκέντρωσης με φέρνει πάντα πίσω στην κουβέντα μας με τον Κεν Λόουτς, όπου μιλούσαμε ακριβώς για την αναγκαιότητα των συλλογικών και δημόσιων χώρων. Όχι, σόρι, αλλά προφανώς και το σινεμά είναι ο ανώτερος τρόπος να παρακολουθήσεις μια ταινία, όσο κι αν λυσσάνε οι δυνάμεις του άξονα της Μονίμου Ανάπτυξης να μας πείσουν για το αντίθετο.)

Εξάλλου ας μην παραβλέψουμε και το γεγονός πως ο Σαράντος, που στο παρελθόν έχει αποκαλέσει «ξεπερασμένο» το μοντέλο κινηματογραφικής διανομής, δεν άφησε να περάσουν ούτε πριν την ανακοίνωση της συμφωνίας του Netflix με τη Warner Bros για να δώσει τον τόνο της όλης κατάστασης. Λέγοντας πως θα κοιτάξει να κάνει «πιο φιλική προς τον καταναλωτή» την χρονική απόσταση ανάμεσα στην κυκλοφορία στις αίθουσες και στο streaming. Αντίο, δηλαδή.

Στο άκουσμα της είδησης για τη συμφωνία του Netflix με τη Warner, η κινηματογραφική βιομηχανία συγκλονίστηκε, με σωματεία να τοποθετούνται δημόσια εναντίον της εξέλιξης και με μια διάσπαρτη ανησυχία πως αυτή η εξέλιξη μπορεί χωρίς υπερβολή να είναι το αληθινό, οριστικό σημείο καμπής για την διάσωση του οικοσυστήματος των αιθουσών. Είναι ίσως η εξέλιξη που το σινεμά δε μπορεί να αντέξει.

Δεν είναι μόνο η πλήρης κατάρρευση των χρονικών περιορισμών πριν την διάθεση σε streaming, που έχουν συνδεθεί με κάποιες από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες των τελευταίων χρόνων (Top Gun: Maverick, Barbie, Οπενχάιμερ). Μια τέτοια συγχώνευση θα δημιουργούσε ένα τεράστιο υπερ-στούντιο που δε θα είχε πλέον την ανάγκη της αίθουσας εφόσον όλα εν τέλει πάνε στην πλατφόρμα του.

Η αίθουσα έτσι χάνει και διαπραγματευτική ισχύ, αλλά και καθαρό περιεχόμενο. Το είδος των μεγάλων ταινιών που συντηρούν τα σινεμά.

Αλλά ακόμα κι ευρύτερα να το δούμε, άσχετα από τους εμπορικούς όρους. Ο Τεντ Σαράντος πρόσφατα υποστήριξε πως τα Barbie και Οπενχάιμερ θα ήταν εξίσου μεγάλες επιτυχίες αν είχαν κυκλοφορήσει στο Netflix. Μια αγνά εξωφρενική δήλωση να κάνει κάποιος για ένα από τα καθοριστικά pop culture φαινόμενα της δεκαετίας, το οποίο χτιζόταν πάνω σε προσμονή, σε promotion και σε παράλληλες μυθολογίες ετών – την ώρα που η στρατηγική του Netflix όπως πολύ καλά ξέρουμε, θα ήταν να τις εμφανίσει ονλάιν μια Παρασκευή μεσημέρι μαζί με δυο ισπανικές σειρές, τρία ριάλιτι και εφτά true crime ντοκιμαντέρ.

ΟΔΕΥΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ: ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΠΛΑΝΑ ΕΞΑΓΟΡΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΡΡΙΦΘΟΥΝ

Ο Ντέιβιντ Έλισον Evan Agostini/Invision/AP, File

Μπορούμε να δούμε καθαρά το ότι κάθε ένα από τα δύο ενδεχόμενα εξαγοράς έχει το δικό του ξεχωριστό και ιδιαίτερο σύνολο κινδύνων. Να είναι καταστροφικό με τον δικό του, ξεχωριστό τρόπο! Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως, στην βάση τους, κι οι δύο πιθανές εξελίξεις αποτελούν κοινό σύμπτωμα της κατεύθυνσης που περιγράφαμε στην αρχή του κειμένου.

Όσο διαφορετικές κι αν είναι οι δύο περιπτώσεις, εν τέλει έχουν ένα πολύ βασικό κοινό αρνητικό: Την περαιτέρω συρρίκνωση του δημιουργικού και εργασιακού χώρου, μέσω της γιγάντωσης λιγοστών παιχτών αντί ενός υγιούς πεδίου με πολλούς και ποικίλους ανταγωνιστές διαφόρων μεγεθών, στόχων και κατευθύνσεων.

Ήδη η συγχώνευση της Fox με τη Disney πριν λίγα χρόνια είχε μετασχηματίσει ριζικά το τοπίο, αφαιρώντας έναν πολύ σημαντικό παίχτη από τον χώρο. Ένα στούντιο με τεράστια παράδοση και εντυπωσιακή βιβλιοθήκη τίτλων. Κατευθυνόμαστε ολοταχώς προς μονοπωλιακές πραγματικότητες, κάτι εγγενώς καταστροφικό: Λιγοστοί ισχυροί παίχτες μπορούν πρακτικά να επιβάλουν τους όρους τους στην αγορά, την ώρα που ελαχιστοποιείται η ποικιλότητα, χάνονται θέσεις εργασίας και τελικός χαμένος είναι πάντα ο καταναλωτής που έχει λιγότερες επιλογές.

Δείτε ας πούμε τι θα συμβεί στο streaming: Ο παγκοσμίως #1 και με διαφορά παίχτης (Netflix) θα εξαγοράζει τον #4, αποκτώντας ένα τεράστιο μερίδιο της αγοράς, και αφήνοντας μια χαώδη διαφορά ανάμεσα στους “big three” (Netflix, Amazon, Disney) και τους υπόλοιπους. Οι τρεις μεγάλοι σύντομα θα είναι οι τρεις μοναδικοί.

Αντίστοιχα, μια πιθανή επικράτηση της Paramount δημιουργεί αντίστοιχους συσχετισμούς στην αγορά αθλητικού περιεχομένου, παιδικών προγραμμάτων, συν την ευρύτερη κυριαρχία στις παραδοσιακές τηλεοπτικές συχνότητες που θα συμβεί με τις ευλογίες του Τραμπ – και άρα υποπτευόμαστε τι μπορεί να σημαίνει αυτό.

Κι οι δύο πιθανές εξελίξεις, αναμένεται να συναντήσουν μεγάλες νομικές αντιστάσεις προκειμένου να εγκριθούν σε ΗΠΑ και Ευρώπη, ακριβώς λόγω του ενδεχόμενου μονοπωλιακού χαρακτήρα τους. «Και τα δύο πλάνα εξαγοράς της Warner Bros. είναι παράνομα», όπως έγραφαν πριν λίγες μέρες οι New York Times.

ΤΕΛΙΚΑ ΤΗΝ WARNER ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΙ;

Το ότι ο ίδιος ο Τραμπ κάνει διαρκώς παρεμβάσεις πάνω στο θέμα, εκφράζοντας ανησυχίες για τον έναν ή για τον άλλο υποψήφιο αγοραστή, ή με τη δήλωσή του πως «το CNN πρέπει να αγοραστεί» (θα έλεγε κανείς πως μπορεί και να ακούστηκε σα να το θέτει και όρο…), κάνει την κατάσταση ακόμα πιο σκοτεινή. Με δεδομένο το πώς προχώρησε η πρόσφατη συγχώνευση Paramount Skydance, θα μπορούσαμε ακόμη και να περιμένουμε νέες –ας τις πούμε– ιδεολογικές θυσίες από όποιον γίγαντα θέλει να επικρατήσει του άλλου.

Προς το παρόν πάντως, το δεδομένο είναι πως η πρόταση εξαγοράς του Netflix έχει γίνει δεκτή, όμως η Paramount ετοιμάζει επιθετική εξαγορά. (Τσάμπα το έχουμε δει τόσο Succession; Να πού πάνε τα μαθήματα). Πηγαίνοντας απευθείας στους μετόχους και προτείνοντας ένα καλύτερο deal από του Netflix, με περισσότερα μετρητά, και συμπεριλαμβάνοντας και το “ανεπιθύμητο” κομμάτι της Warner Discovery στο πακέτο.

Η υπόθεση έχει πολύ δρόμο και πολλές διακλαδώσεις ακόμα. Και ίσως να μην ξέρουμε ακριβώς πώς θα φτάσουμε εκεί, αλλά το φινάλε μοιάζει ήδη σκοτεινό.

Πηγή: news247.gr

Το International Documentary Festival Amsterdam (IDFA), ο σημαντικότερος θεσμός ντοκιμαντέρ διεθνώς, ανακοίνωσε ότι στηρίζει την καμπάνια του κινήματος BDS και εντάσσεται επίσημα στο ολλανδικό–βελγικό πολιτιστικό μποϊκοτάζ κατά του Ισραήλ.

Πρόκειται για μια μεγάλη νίκη του κινήματος BDS, αποτέλεσμα ετών πίεσης από καλλιτέχνες, εργαζόμενους στον πολιτισμό, ακτιβιστές και παλαιστινιακές οργανώσεις.

Υπενθυμίζεται ότι το 2023 και 2024 δόθηκαν σκληρές μάχες μέσα στο ίδιο το IDFA, εν μέσω της κλιμάκωσης της γενοκτονίας στη Γάζα.

Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση του φεστιβάλ «το IDFA εντάχθηκε στον ολλανδικό και βελγικό πολιτιστικό μποϊκοτάζ κατά του Ισραήλ. Το μποϊκοτάζ αφορά όλα τα ιδρύματα που χρηματοδοτούνται από το ισραηλινό κράτος. Δεν αφορά τα άτομα, τους σκηνοθέτες ή τους επαγγελματίες του σινεμά, παρά μόνο τη θεσμική συνεργασία με τον μηχανισμό της κατοχής και του απαρτχάιντ.»

Το IDFA:

• απέρριψε επίσημα διαπιστεύσεις από τον DocAviv, το CoPro και το ισραηλινό κρατικό κανάλι Kan,
• απέκλεισε έργα και συμμετοχές που έχουν χρηματοδότηση από το ισραηλινό κράτος,
• ευθυγραμμίστηκε με 713 ιδρύματα και περισσότερους από 2.000 καλλιτέχνες της Ολλανδίας και του Βελγίου που υπέγραψαν το πολιτιστικό μποϊκοτάζ.

Αυτή είναι η πρώτη φορά που ένας τόσο μεγάλος διεθνής θεσμός εφαρμόζει δημόσια τις αρχές της καμπάνιας του ακαδημαϊκού και πολιτιστικού μποϊκοτάζ κατά του Ισραήλ.

Η ολλανδική–βελγική διακήρυξη τονίζει:

• ότι το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία,
• ότι οι πολιτιστικοί θεσμοί του Ισραήλ λειτουργούν ως εργαλεία «κανονικοποίησης» της κατοχής και του απαρτχάιντ,
• ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί η «κανονική συνεργασία» με ένα καθεστώς που καταστρέφει συστηματικά την παλαιστινιακή πολιτιστική κληρονομιά — από βιβλιοθήκες και αρχεία μέχρι πανεπιστήμια, μουσεία, θέατρα και χώρους τέχνης.

Σημειώνεται ότι ο αποκλεισμός δεν στοχεύει άτομα αλλά θεσμούς που είναι συνένοχοι στα εγκλήματα πολέμου και στις παραβιάσεις διεθνούς δικαίου.

Σε ανακοίνωσή του το BDS Greece επισημαίνει ότι η απόφαση του IDFA ενισχύει σημαντικά:

• το διεθνές πολιτιστικό μποϊκοτάζ,
• τις εκστρατείες καλλιτεχνών που αρνούνται να συνεργαστούν με ισραηλινά κρατικά όργανα,
• τη διεθνή απομόνωση του Ισραήλ ως κράτους-απαρτχάιντ.

Εντάσσεται σε ένα κύμα διεθνών δράσεων:

• τη μη συμμετοχή κρατών στη Eurovision αν παραμείνει το Ισραήλ,
• τις χιλιάδες υπογραφές καλλιτεχνών στο παγκόσμιο κάλεσμα του PACBI και τις συνεχείς κινητοποιήσεις που δίνουν δύναμη στο BDS.

Το BDS Greece τονίζει ότι η απόφαση του IDFA αποτελεί σαφή επιβεβαίωση ότι η πίεση πιάνει τόπο, το πολιτιστικό μποϊκοτάζ είναι αποτελεσματικό και ότι η διεθνής κοινότητα δεν αποδέχεται πλέον το ξέπλυμα της γενοκτονίας.

Παράλληλα καλεί όλα τα ελληνικά σωματεία κινηματογράφου και τον ευρύτερο χώρο του πολιτισμού να ακολουθήσουν το παράδειγμα του IDFA, ενώ προτρέπει όλους τους θεσμούς και τα φεστιβάλ να μην συνεργάζονται με ιδρύματα που εκπροσωπούν το ισραηλινό καθεστώς απαρτχάιντ.

Η καθιερωμένη πλέον Γιορτή του Σινεμά επιστρέφει για άλλη μια χρονιά την Πέμπτη 30 Οκτωβρίου, δίνοντας την ευκαιρία να δούμε όσες ταινίες θέλουμε, με εισιτήριο 2 ευρώ. Παρουσιάζουμε μερικές από τις καλύτερες επιλογές.

Από την πρώτη χρονιά που είχε διοργανωθεί η Γιορτή του Σινεμά, με τη συμμετοχή διανομέων και αιθουσαρχών, γράφαμε πόσο μοναδική εμπειρία ήταν. Δύσκολες εποχές εκείνες κιόλας, με τις αίθουσες να υποφέρουν την περίοδο της πανδημίας, εκείνη ήταν μια μέρα που έφερε πολύ κόσμο πίσω στην αίθουσα για πρώτη φορά ύστερα από πολύ καιρό.

Έκτοτε η διοργάνωση αυτή επιστρέφει κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, με μεγάλη επιτυχία: Το κοινό διψάει για σινεμά και όταν δίνεται η ευκαιρία να γίνει κάπως πιο διαχειρίσιμη οικονομικά μια τέτοια έξοδος, ορμάει.

Γράφαμε και τότε πως, πολύ περισσότερο από τα ίδια τα έσοδα που αποφέρουν οι γεμάτες αίθουσες, μια μέρα σαν αυτή λειτουργεί και σαν πρόμο για την ίδια την πράξη του να πηγαίνεις σινεμά. Συζητάς με κόσμο για άλλες ταινίες, βλέπεις αφίσες, τρέιλερ, συναντάς κόσμο στο φουαγιέ. Θυμάσαι πόσο κουλ είναι να πηγαίνεις σινεμά – γιατί να μη θες να πας ξανά;

Φέτος μάλιστα, στο παιχνίδι συμμετέχει ακόμα και το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, που ξεκινά την ίδια ακριβώς μέρα, Πέμπτη 30 Οκτωβρίου. Οι προβολές εκείνης της ημέρας (εκτός φυσικά από την τελετή έναρξης, που είναι με προσκλήσεις) θα κοστίζουν επίσης 2 ευρώ.

Τι να δει κανείς όμως αυτή τη μέρα; Προτείνουμε 15 ταινίες που αξίζει να δει κανείς. Και φυσικά υπάρχει πάντα και το ενδεχόμενο για πάνω από μία – κάποια σινεμά εκμεταλλεύονται την ιδιαιτερότητα της μέρας και προγραμματίζουν έως και 6-7 διαφορετικές προβολές για όλα τα γούστα. Αναλυτικά όλες οι πληροφορίες εδώ, και για μια επιλογή τίτλων, διαβάστε παρακάτω.

Μια Μάχη Μετά την Άλλη

Σε μια Αμερική υπό πλήρη φασιστικό έλεγχο, οι εναπομείναντες ενός δικτύου επαναστατών, επανενώνονται 16 χρόνια μετά, όταν επανεμφανίζεται ο άνθρωπος που ευθύνεται για τη διάλυσή τους απειλώντας την έφηβη κόρη ενός εκ των μελών. Οι επαναστάτες ενώνουν τις δυνάμεις τους για να την προστατέψουν.

Μια ηλεκτρισμένα παροντική, εκπληκτικά σκηνοθετημένη και μονταρισμένη πολιτική περιπέτεια από τον Πολ Τόμας Άντερσον, με παροπλισμένους επαναστάτες απέναντι σε μια ασταμάτητη φασιστική ορμή. Απίστευτο καστ, με την πρωτοεμφανιζόμενη Τσέις Ινφίνιτι να στέκεται δίπλα σε φοβερές ερμηνείες από Ντι Κάπριο, Σον Πεν, Τεγιάνα Τέιλορ και Μπενίσιο Ντελ Τόρο.

Ένα Απλό Ατύχημα

Στο Ιράν, ένας άντρας συναντά τυχαία αυτόν που πιστεύει πως είναι ο πρώην βασανιστής του. Όταν όμως εκείνος το αρνείται σθεναρά, η αμφιβολία αρχίζει να επικρατεί.

Καθηλωτική μίξη υφών που μέσα από έναν επεισοδιακό χαρακτήρα θέτει τεράστια ηθικά ζητήματα μιλώντας για το συλλογικό τραύμα ενός λαού. Συγκλονιστικό φινάλε, δίκαιο Χρυσός Φοίνικας.

F1: Η Ταινία

Παλαίμαχος πιλότος της Φόρμουλα 1, ξεχασμένη πάλαι ποτέ ελπίδα του αθλήματος, επιστρέφει σε ομάδα που παλεύει για τους πρώτους της πόντους, ώστε να καθοδηγήσει τον ταλαντούχο ρούκι και να σώσει την υπόληψη της ομάδας.

Μεγάλο, γρήγορο, εντυπωσιακό φιλμ που πατάει σε γνώριμες δραματουργικές στροφές αλλά το κάνει με ορμή, χάρη και πειστικότητα. Κόβει την ανάσα και σε βάζει μέσα στο κόκπιτ.

Βερμίλιο

Στο ορεινό χωριό Βερμίλιο στα τέλη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μια σειρά από δραματικές εξελίξεις συμβαίνουν μετά την άφιξη ενός λιποτάκτη σισιλιάνου στρατιώτη που κρύβεται στην πόλη.

Αργό αλλά στοχευμένο, πολύ όμορφο, βαρύ δράμα για μια κλειστή πατριαρχική κοινωνία που ταράζεται από έναν αστάθμητο εξωτερικό παράγοντα. Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο φεστιβάλ Βενετίας.

Μετά το Κυνήγι

Μια καθηγήτρια κολλεγίου θα βρεθεί σε κρίσιμο σταυροδρόμι όταν μια αγαπημένη της φοιτήτρια θα κατηγορήσει έναν πολύ κοντινό της συνάδελφο για σεξουαλική κακοποίηση, καθώς ένα δικό της μυστικό κινδυνεύει να έρθει στο φως.

Νευρώδες και υπαινικτικό, ένα αντι-θρίλερ δια χειρός Λούκα Γκουαντανίνο που ανοίγει τεράστιες συζητήσεις με τον θεατή. Εξαιρετική Τζούλια Ρόμπερτς σε κόντρα ρόλο.

Αχινός

Ο Μάικ είναι ένας νεαρός ναρκομανής που ζει στους δρόμους του Λονδίνου και φυλακίζεται για μια ακόμη φορά ύστερα από ένα βίαιο περιστατικό. Μετά την αποφυλάκισή του, θέλει να βάλει τη ζωή του σε τάξη, όμως οι ίδιες αυτοκαταστροφικές λούπες πλησιάζουν απειλητικά.

Ο ηθοποιός Χάρις Ντίκινσον σε ένα εξαιρετικό σκηνοθετικό ντεμπούτο, επηρεασμένο από ένα βαθιά κοινωνικό σινεμά και με φροντισμένο κεντρικό ήρωα, εντυπωσιακά παιγμένο από τον Φρανκ Ντιλέιν.

Νεκρό Τηλέφωνο 2

Καθώς ο Φινν, τώρα πια 17 χρονών, παλεύει για να ζήσει μια νορμάλ ζωή, η αδερφή του αρχίζει να λαμβάνει τηλεφωνήματα στον ύπνο της και να βλέπει συνταρακτικά οράματα τριών αγοριών που τα ακολουθεί μια απειλητική παρουσία σε μια χειμερινή κατασκήνωση. Σίκουελ της πετυχημένης ταινίας τρόμου από τον Σκοτ Ντέρικσον (“Doctor Strange”, “Sinister”).

Συναισθηματική Αξία

Μετά το θάνατο της μητέρας τους, η Νόρα και η Άγκνες επανενώνονται με τον αποξενωμένο πατέρα τους, τον πάλαι ποτέ θρυλικό σκηνοθέτη Γκούσταβ, ο οποίος θέλει να προσφέρει στη Νόρα (που είναι θεατρική ηθοποιός) τον κεντρικό ρόλο στη νέα του ταινία. Εκείνη αρνείται το ρόλο κι ο Γκούσταβ τον προσφέρει σε μια ανερχόμενη χολιγουντιανή σταρ. Τι θα σημαίνει αυτό για την οικογένεια;

Καλογραμμένο οικογενειακό δράμα σαν λείος Μπέργκμαν για να πηγαίνουν κάτω πιο εύκολα τα φαρμάκια. Σπουδαίος Στέλαν Σκάρσγκαρντ ως πατέρας-σκηνοθέτης σε οσκαρική (επιτέλους) τροχιά. Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες.

Το 47

Το φιλμ είναι εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία του Μανόλο Βιτάλ, ενός οδηγού λεωφορείου που βοήθησε στη δημιουργία της σύγχρονης Βαρκελώνης κατά τη διάρκεια της άνθησης της πόλης τη δεκαετία του 1970. Όταν οι αρχές αρνήθηκαν να φέρουν τις δημόσιες συγκοινωνίες στην περιοχή του, επικαλούμενες την κακή κατάσταση των δρόμων, ο Βιτάλ πήρε το τιμόνι του λεωφορείου της διαδρομής 47, για να τους αποδείξει πως έκαναν λάθος. Στην πορεία, η διαδρομή αυτή εξελίχθηκε σε μια μαζική γιορτή για την αξιοπρέπεια της εργατικής τάξης. Το Torre Baró πήρε το λεωφορείο του και ο ίδιος έγινε η ενσάρκωση του λαϊκού ήρωα.

Το Φιλί της Γυναίκας Αράχνης

Στη διάρκεια της δικτατορίας στην Αργεντινή, ο πολιτικός κρατούμενος Βαλεντίν μοιράζεται κελί με τον Μολίνα ο οποίος έχει φυλακιστεί για προσβολή της δημόσιας αιδούς. Οι δυο τους σχηματίζουν έναν απρόσμενο δεσμό καθώς ο Μολίνα αρχίζει να αφηγείται την πλοκή ενός μιούζικαλ στο οποίο πρωταγωνιστεί η αγαπημένη του χολιγουντιανή σταρ.

Θεατρικού στησίματος μιούζικαλ με δυναμική παρουσία από τη Τζένιφερ Λόπεζ και μια δυνατή πολιτική και συναισθηματική αλληγορία στο κέντρο της ιστορίας. Δεν κάνει κάποια υπέρβαση, αλλά φτάνει σε υπέροχο φινάλε.

Springsteen: Deliver Me from Nowhere

Ο Μπρους Σπρίνγκστιν είναι ένας νεαρός μουσικός λίγο πριν την εκτόξευση στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα. Σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι της καριέρας του, δυσκολεύεται να συνταιριάξει την πίεση της επιτυχίας, με τα φαντάσματα του παρελθόντος του.

Αδρανής βιογραφική ταινία για τον Σπρίνγκστιν της περιόδου δημιουργίας του άλμπουμ Nebraska. Αξιέπαινη εσωτερικότητα, αλλά τα βιογραφικά κλισέ αποσπούν από την ουσία.

Η Επέτειος

Κοινωνικό θρίλερ για μια οικογένεια που διαλύεται καθώς ένα νέο κίνημα τυλίγει τη χώρα. Η Νταϊάν Λέιν και ο Κάιλ Τσάντλερ βλέπουν τις ζωές τους να καταρρέουν όταν μια πρώην μαθήτρια τους, επανεμφανίζεται και αρχίζει να βγαίνει με τον γιο τους, Ντίλαν Ο’Μπράιαν. Καθώς η Λιζ γίνεται μέλος της οικογένειας Τέιλορ, οι εντάσεις αυξάνονται και η αφοσίωση δοκιμάζεται. Ο ρόλος της Λιζ στο κίνημα «Αλλαγή» φέρνει στην επιφάνεια υποβόσκουσες συγκρούσεις, ξετυλίγοντας τον ιστό της οικογένειας, ακριβώς τη στιγμή που το ίδιο το έθνος βρίσκεται σε μια περίοδο αβεβαιότητας.

Μετανιώνοντας για Σένα

Βασισμένη στο ομώνυμο best-seller βιβλίο της Κολίν Χούβερ διασκευή από τον σκηνοθέτη της ταινίας Το Λάθος Αστέρι. Η Μόργκαν (Άλισον Γουίλιαμς) και η κόρη της Κλάρα (Μακένα Γκρέις) καλούνται να εξερευνήσουν ό,τι απέμεινε μετά από ένα καταστροφικό ατύχημα που αποκαλύπτει μια συγκλονιστική προδοσία και τις αναγκάζει να αντιμετωπίσουν βαθιά κρυμμένα οικογενειακά μυστικά, να επαναπροσδιορίσουν την αγάπη και να ανακαλύψουν εκ νέου η μία την άλλη.

Κιούκα – Πριν το Τέλος του Καλοκαιριού

Ένας single πατέρας οργανώνει οικογενειακές διακοπές με τα δύο δίδυμα παιδιά του, στο ιστιοπλοϊκό του. Όταν φτάνουν εκεί, τα δεδομένα της οικογένειας θα αλλάξουν, ωθώντας τα παιδιά σε μια απότομη καλοκαιρινή ενηλικίωση.

Χρώματα και χροιές κατευθείαν μέσα από το πιο νοσταλγικό μας εφηβικό καλοκαίρι, σε πανέμορφο και γεμάτο συναίσθημα σινεμά ενηλικίωσης με ένα τελευταίο ημίωρο σκέτο ποίημα.

Harvest

Στη διάρκεια εφτά παραισθησιογόνων ημερών, σε ένα χωριό χωρίς όνομα, σε μια άγνωστη εποχή, ένας άντρας με έντονη επαφή με τη φύση, βλέπει την κοινότητά του να εξαφανίζεται υπό την εισβολή της «προόδου».

Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του 2013, η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη λέει μια (δι)αχρονικά επίκαιρη ιστορία πληθυσμιακής μετατόπισης μέσα από παραισθήσεις και βουκολικά όνειρα. Πολύ καλοί Κέιλεμπ Λάντρι Τζόουνς και Χάρι Μέλινγκ και εντυπωσιακή αισθητική προσέγγιση σε μια βαριά αλλά επιβλητική ταινία-εμπειρία.

Ταιριάζουμε;

Επαγγελματίας match-maker τα βρίσκει δύσκολα όταν καλείται η ίδια να επιλέξει ανάμεσα σε έναν τέλειο άντρα-«μονόκερο» και σε έναν μπατίρη πρώην που ακόμα προσπαθεί να ζήσει το όνειρό του.

Εντελώς απρόσμενο ως προς το ύφος και τη διάθεση ρομαντικό δράμα από τη δημιουργό του Περασμένες Ζωές. Εξαιρετικό καστ, πανέμορφα κάδρα, στρυφνό στην εκτέλεση φιλμ πάνω στη συνάρτηση αγάπης και αντικειμενικής αξίας στην αστική μας ζούγκλα.

Weapons

Ένα βράδυ, χωρίς κανέναν εμφανή λόγο, 17 παιδιά της ίδιας σχολικής τάξης ξύπνησαν μες στη νύχτα την ίδια ακριβώς ώρα, άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους, και χάθηκαν στο σκοτάδι. Και κανείς στην πόλη δεν ξέρει γιατί.

Ο δημιουργός του ευρηματικού “Barbarian” επιστρέφει με ένα ακόμα δομικά απολαυστικό θρίλερ που βουτά βαθιά στην καρδιά της συλλογικής θλίψης μιας κοινότητας σε σοκ, χωρίς ποτέ να ξεχνά πώς να μας τρομάζει (αλλά και να μας κάνει να γελάμε!).

Από τα Village μέχρι το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

 

Έχει ενδιαφέρον πώς προγραμματίζουν τη συγκεκριμένη μέρα διάφορες αίθουσες, δίνοντας ευκαιρία σε θεατές να κάτσουν και για πάνω από μία ταινία. Ο Δαναός όπως πάντα προσφέρει 7(!) διαφορετικούς τίτλους ανάμεσα στις δύο του αίθουσες, από μεγάλες εμπορικές επιτυχίες του καλοκαιριού (“F1”, “Ταιριάζουμε;”) μέχρι τρόμο (“Νεκρός Τηλέφωνο 2”, “Weapons”), κωμωδίες (“Τρελές Σφαίρες”), την ταινία της χρονιάς (“Μια Μάχη Μετά την Άλλη”) αλλά και μια ιδιαίτερη προβολή της ταινίας “Φτηνά Τσιγάρα” την οποία θα προλογίσει ο Ρένος Χαραλαμπίδης.

Αντίστοιχα, στο Cinobo Όπερα έχουμε 6 ταινίες, από ελληνικές ταινίες της χρονιάς (“Κιούκα”, “Οι Άγριες Μέρες Μας”) μέχρι πρόσφατες κυκλοφορίες όπως το “Good Βoy”, το “Harvest” και φυσικά το “Μια Μάχη Μετά την Άλλη”. Στα VILLAGE όλες οι προβολές της ημέρας συμμετέχουν στη Γιορτή και το εισιτήριο των 2 ευρώ, με μόνη εξαίρεση την Gold Class και τις προβολές DEPECHE MODE_M.

Ενώ η πρώτη μέρα του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης συμμετέχει επίσης στην ενέργεια, με το εισιτήριο των 2 ευρώ να καλύπτει προβολές όπως το πρώτο slot βραβευμένων μικρού μήκους ταινιών της Δράμας, “Η Γυναίκα του Φούρναρη” του Μαρσέλ Πανιόλ, το “Πιάνο Εξ Ουρανού” του αναρχικού Κεντίν Ντιπιέ με την Αντέλ Εξαρχόπουλος, αλλά και δύο ταινίες με την Ιζαμπέλ Ιπέρ, η “Κοιλάδα της Αγάπης” αλλά και η μνημειώδης “Πύλη της Δύσης” του Μάικλ Τσιμίνο. 2 ευρώ για 3μιση από τις σπουδαιότερες ώρες στην ιστορία του σινεμά; Όχι κι άσχημο deal.

Θλίψη σκόρπισε στον καλλιτεχνικό κόσμο η είδηση του θανάτου του ηθοποιού Άλκη Γιαννακά, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών.

Τη δυσάρεστη είδηση επιβεβαίωσε η επί 25 χρόνια σύντροφός του, η οποία σε τηλεφωνική συνέντευξη στο “Πρωινό” του ΑΝΤ1 ανέφερε συγκινημένη: “Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος. Ήμασταν μαζί 25 χρόνια, πέρασα υπέροχα μαζί του. Τώρα πραγματικά θα μου λείψει πάρα πολύ. Μεγάλη απώλεια για μένα, γιατί ήταν ο σύντροφος της ζωής μου. Κάναμε σχέδια και όνειρα, γιατί δούλευα μέχρι τον Ιούνιο και τώρα βγήκε η σύνταξη και σχεδιάζαμε να ζήσουμε κάπως αλλιώς… αλλά δυστυχώς η ζωή τα έφερε αλλιώς”, είπε η σύντροφος του Άλκη Γιαννακά.

Όπως έκανε γνωστό η ίδια, η κηδεία του ηθοποιού θα τελεστεί την Πέμπτη στις 12:00, στο Ελληνικό.

 

Ποιος ήταν ο Άλκης Γιαννακάς

Ο Άλκης (Χρήστος) Γιαννακάς γεννήθηκε στην Αθήνα στις 28 Μαρτίου 1945.

Η πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο έγινε το 1963 στην ταινία “Ένας Ντελικανής” σε ηλικία 17 ετών και στη συνέχεια έπαιξε ρόλους του “καλού παιδιού”, ώσπου το 1965 πρωταγωνίστησε στην ταινία “Το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη“, και έγινε ευρέως γνωστός ως “ο πιο ωραίος κακός του σινεμά”.

 

Υπήρξε ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς ζεν πρεμιέ του ελληνικού κινηματογράφου. Τον θυμόμαστε σε δεύτερο ρόλο και στη “Σωφερίνα” του 1964 με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τη Μάρω Κοντού, αλλά και στην ταινία “Μαντώ Μαυρογένους” με την Τζένη Καρέζη.

Συνέχισε να παίζει στον κινηματογράφο για αρκετά χρόνια μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80 οπότε και αποσύρθηκε από τα φώτα της δημοσιότητας.

Πρωταγωνίστρια στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση η Άννα Κυριακού που υπηρέτησε την υποκριτική για περισσότερες από επτά δεκαετίες έφυγε από τη ζωή τη Δευτέρα 13 Οκτωβρίου, στον ύπνο της, σε ηλικία 95 χρονών.

Με σπουδές στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη Σχολή Σαρλ Ντιλέν (Charles Dullin) στο Παρίσι (1954-1956), με καθηγητή τον Ζαν Βιλάρ, πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο σε εφηβική ηλικία με το θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη για να συνεργαστεί στη συνέχεια με σπουδαίους θιάσους όπως των Μανωλίδου-Παππά, Βασίλη Λογοθετίδη, Κατερίνας και Μάνου Κατράκη, Δημήτρη Μυράτ, Ντίνου Ηλιόπουλου, Μίμη Φωτόπουλου και Αλέκου Αλεξανδράκη.

Διετέλεσε πρωταγωνίστρια τόσο στο "Πειραϊκό Θέατρο" του Δημήτρη Ροντήρη όσο και στο Εθνικό Θέατρο με το οποίο είχε υπερεικοσαετή συνεργασία (1960-1981) ενώ το 1982 συνεργάστηκε με το "Απλό Θέατρο" των Αντώνη Αντύπα - Χρήστου Πολίτη στο εναρκτήριο έργο του θεάτρου.

Η Άννα Κυριακού μας έμαθε θέατρο καθώς συμμετείχε τόσο στις ραδιοφωνικές (Το θέατρο στο ραδιόφωνο) όσο και στις τηλεοπτικές θεατρικές εκπομπές (Το θέατρο της Δευτέρας).

Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε στις ταινίες "Ο μεθύστακας" (1950), "Τα τέσσερα σκαλοπάτια" (1951), "Η Αγνή του λιμανιού" (1952), "Να πεθερός να μάλαμα" (1959), "Ζητείται ψεύτης" (1961), "Αλέξης Ζορμπάς" (1964), "Ζητείται επειγόντως γαμπρός" (1971), "Safe Sex" (1999), "Το κλάμα βγήκε απ' τον παράδεισο" (2001), "Οξυγόνο" (2003) κ.ά.

Στην τηλεόραση συμμετείχε στις θρυλικές σειρές της δεκαετίας του 1970 (Εκείνος κι εκείνος, Γειτονιά μας, Γιούγκερμαν) αλλά και αργότερα λατρεύτηκε ως θεία Μπεμπέκα στο σήριαλ "Οι τρεις Χάριτες" (1989 - 1992).
«Έφυγε χαρούμενη, όπως ήταν σε όλη της τη ζωή και ευτυχισμένη όπως γράφει στον επίλογο του βιβλίου» αναφέρει σε δήλωσή του ο μοναχογιός της Χρήστος Αποστολίδης καθώς είχε μόλις εκδώσει την αυτοβιογραφία της.

Το θάνατό της τελευταίας επιζώσας από τις «θρυλικές ταινίες του Λογοθετίδη» όπως αναφέρει χαρακτηριστικά έκανε γνωστό σε ανάρτησή του ο Σπύρος Μπιμπίλας μαζί με την πληροφορία ότι οι αγαπημένοι της θα την αποχαιρετήσουν την Τετάρτη 15 Οκτωβρίου στο Α' Κοιμητήριο της Αθήνας στις 11 το πρωί.

ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΡΝΗΣ

Η θρυλική ηθοποιός Ντάιαν Κίτον απεβίωσε στην Καλιφόρνια σε ηλικία 79 ετών, αφήνοντας πίσω της μια τεράστια κινηματογραφική κληρονομιά που καθόρισε την εικόνα της σύγχρονης γυναίκας στο Χόλιγουντ.

Από τη σύζυγο του Νονού μέχρι την Οσκαρική ηρωίδα του Annie Hall, η Κίτον υπήρξε πρωτοπόρος στον τρόπο που εκπροσώπησε τη γυναίκα στη μεγάλη οθόνη με χαρακτηριστικό στιλ και εμβληματική ανεξαρτησία.

Η απώλεια της Κίτον αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στη βιομηχανία, έχοντας διαγράψει μια πορεία γεμάτη επιτυχίες αλλά και προσωπικές μάχες, όπως η βουλιμία σημειώνει το Vanity Fair.

Την είδηση του θανάτου της ανακοίνωσε η οικογένεια της που ζήτησε διακριτικότητα για τους οικείους της σε αυτές τις δύσκολες στιγμές.

«Δεν ξέρω τίποτα και δεν έχω μάθει τίποτα. Το να μεγαλώνω δεν με έκανε σοφότερη. Αν δεν ήμουν ηθοποιός, θα ήμουν ένας άνθρωπος εκτός τόπου και χρόνου»

Η Κίτον, γεννημένη ως Ντάιαν Χολ στο Λος Άντζελες το 1946, καθιερώθηκε τη δεκαετία του 1970 χάρη στον ρόλο της Κέι Άνταμς, της συντρόφου του Μάικλ Κορλεόνε (Αλ Πατσίνο), στην τριλογία Ο Νονός του Φράνσις Φορντ Κόπολα.

Η ίδια, μάλιστα, είχε δηλώσει πως δεν είχε διαβάσει καν το μπεστ σέλερ του Μάριο Πούζο πριν την ακρόαση, θεωρώντας την επιλογή της ως «το ευγενέστερο πράγμα που έκανε ποτέ κάποιος» για εκείνη.

Παράλληλα, η καριέρα της συνδέθηκε άρρηκτα με τον σκηνοθέτη Γούντι Άλεν, με τον οποίο είχαν και προσωπική σχέση. Η συνεργασία τους ξεκίνησε στο Μπρόντγουεϊ με το έργο Play It Again, Sam το 1969 και συνεχίστηκε σε ταινίες όπως τα Sleeper (1973) και Love and Death (1975).

 

Η αποκορύφωση ήρθε το 1977 με το Annie Hall, όπου υποδύθηκε τον ομώνυμο χαρακτήρα, ρόλος που της χάρισε το Όσκαρ Καλύτερης Ηθοποιού.

Η αμφιλεγόμενη σχέση της με τον Άλεν συνεχίστηκε και αργότερα, με την Κίτον να τον υποστηρίζει ανοιχτά ακόμη και μετά τις κατηγορίες για σεξουαλική κακοποίηση από την υιοθετημένη κόρη του, Ντίλαν Φάροου.

Ιδιωτικές μάχες και δημόσιες νίκες

 

Η επαγγελματική της αρχή βρήκε την Κίτον στο Μπρόντγουεϊ, στο μιούζικαλ Hair (1968), όπου χρειάστηκε να υιοθετήσει το πατρικό όνομα της μητέρας της, Κίτον, καθώς υπήρχε ήδη μια ηθοποιός με το όνομα Ντάιαν Χολ.

Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, η ηθοποιός αποκάλυψε πως αντιμετώπισε βουλιμία, μια «ψυχική ασθένεια που την έκλεψε από τη χαρά της επιτυχίας», από την οποία κατάφερε να αναρρώσει χάρη στη θεραπεία.

 

Πέρα από τις συνεργασίες με τον Άλεν και τον Κόπολα, η Κίτον άφησε ανεξίτηλο το στίγμα της σε ταινίες όπως το Looking for Mr. Goodbar (1977) και το Reds (1981).

«Είμαι η μόνη από τη γενιά μου που έμεινε ανύπαντρη για όλη της τη ζωή. Και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Είμαι ιδιόρρυθμη. Θυμάμαι στο λύκειο, ένα αγόρι μού είχε πει κάποια μέρα θα γίνεις καλή σύζυγος, κι εγώ απάντησα δεν θέλω να είμαι σύζυγος!»

Η ίδια είχε μια ιδιαίτερα επιτυχημένη συνεργασία με τη σκηνοθέτιδα Νάνσι Μάγιερς σε τέσσερις ταινίες, συμπεριλαμβανομένων των Father of the Bride (1991) και Something’s Gotta Give (2003), για το οποίο έλαβε ακόμη μία υποψηφιότητα για Όσκαρ.

Άλλος ένας σταθμός στην καριέρα της ήταν η κωμωδία The First Wives Club (1996), όπου συμπρωταγωνίστησε με τις Γκόλντι Χόουν και Μπέτι Μίντλερ, ταινία που κατέληξε στο εμβληματικό τραγούδι You Don’t Own Me.

Διάσημη για το ανδρόγυνο στιλ της, το οποίο καθιερώθηκε χάρη στα κοστούμια, τα γιλέκα και τα καπέλα που φορούσε στην ταινία Annie Hall η Κίτον πάλευε με τις ανασφάλειές της, δηλώνοντας το 2019 ότι «δεν ξέρω τίποτα, και δεν έχω μάθει», προσθέτοντας πως «χωρίς την υποκριτική θα ήμουν αταίριαστη».

Μόνη από επιλογή

Η Ντάιαν Κίτον υπήρξε μία από τις ελάχιστες ηθοποιούς της γενιάς της που δεν παντρεύτηκε ποτέ, παρά τους δεσμούς της με σπουδαίους άνδρες του Χόλιγουντ, όπως ο Γούντι Άλεν, ο Αλ Πατσίνο και ο Γουόρεν Μπίτι.

«Είμαι πραγματικά χαρούμενη που δεν παντρεύτηκα. Είμαι εκκεντρική», είχε δηλώσει, θυμούμενη ότι από νεαρή ηλικία δεν επιθυμούσε τον ρόλο της συζύγου.

Η μεγαλύτερη της χαρά ήρθε μέσα από τη μητρότητα. Υιοθέτησε δύο παιδιά, την κόρη της Ντέξτερ (1996) και τον γιο της Ντιουκ (2001), για τα οποία είχε πει: «Η μητρότητα δεν ήταν μια παρόρμηση που δεν μπορούσα να αντισταθώ, ήταν περισσότερο μια σκέψη που είχα για πολύ καιρό. Έτσι, βούτηξα».

Πηγή: in.gr

• Η θρυλική σταρ πολλών κλασικών ταινιών του ιταλικού κινηματογράφου, Κλαούντια Καρντινάλε, πέθανε την Τρίτη (23/09), σε ηλικία 87 ετών στη Νεμούρ (Σεν-ετ-Μαρν),όπου ζούσε, όπως ανακοίνωσε ο εκπρόσωπός της στο Γαλλικό Πρακτορείο.

Η Καρντινάλε, με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Κλωντ Ζοζεφίν Ροζ Καρντινάλε, γεννήθηκε στην Τύνιδα, στις 15 Απριλίου 1938.

Η εμβληματική ηθοποιός έπαιξε σε περισσότερες από 150 ταινίες και τη δεκαετία 1960-1970 ήταν από τις σημαντικότερες σταρ του ιταλικού κινηματογράφου.

Ξεκίνησε την καριέρα της στον κινηματογράφο σε ηλικία 14 ετών, όταν εμφανίστηκε σε ένα ντοκιμαντέρ του Ρενέ Βοτιέ. Ανακαλύφθηκε από τον Όμαρ Σαρίφ και έπαιξε στον πρώτο της ρόλο στην ταινία Goha le simple. Στα 18 της, ψηφίστηκε “η πιο όμορφη Ιταλίδα στην Τύνιδα” και συμμετείχε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, ενώ αρχικά προοριζόταν να γίνει δασκάλα.

Η καριέρα της απογειώθηκε με συμμετοχές σε εμβληματικές ταινίες του ιταλικού και διεθνούς κινηματογράφου, κυρίως τη δεκαετία του ’60 και του ’70. Διακρίθηκε για τη δυναμική και αισθησιακή της παρουσία, με σημαντικούς ρόλους σε κλασικά έργα όπως το 8 1/2 του Φελίνι, το The Leopard του Λουκίνο Βισκόντι και το Once Upon a Time in the West του Σέρτζιο Λεόνε. Η καριέρα της χαρακτηρίζεται από την ικανότητά της να συνδυάζει τη γοητεία με την έντονη προσωπικότητα, καθιστώντας τη μία από τις πιο εμβληματικές ηθοποιούς της εποχής της.

Τη δεκαετία του 1970, η Καρντινάλε συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη Πασκουάλε Σκουιτιέρι, συμμετέχοντας σε αρκετές ευρωπαϊκές παραγωγές. Στη δεκαετία του 1980, συνέχισε με σημαντικές διεθνείς ταινίες και τηλεοπτικές παραγωγές, ενώ το 1993 βραβεύτηκε με τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας.

Από το 2000 και μετά, η Καρντινάλε συμμετείχε στο θέατρο και συνέχισε να δουλεύει με νέους σκηνοθέτες. Τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις, όπως η Χρυσή Άρκτος στο Φεστιβάλ Βερολίνου και η Χρυσή Λεοπάρδαλη στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο. Έχει επίσης παρασημοφορηθεί για την προσφορά της στην 7η Τέχνη και από τη Γαλλία, ενώ από το 2000 είναι Πρέσβειρα Καλής Θέλησης της ΟΥΝΕΣΚΟ για την προστασία των δικαιωμάτων των γυναικών.

Ο Κώστας Γάκης σκηνοθετεί τη νέα ταινία μικρού μήκους «10 λεπτά»
με πρωταγωνιστή τον Γιώργο Κωνσταντίνου

 

 

Μετά από έναν πολύ επιτυχημένο θεατρικό χειμώνα γεμάτο ένταση, συγκινήσεις και sold out παραστάσεις, ο Κώστας Γάκης κάνει το επόμενο δημιουργικό του βήμα στον κινηματογράφο. 
Σκηνοθετεί τη δεύτερη μικρού μήκους ταινία του με τίτλο "10 λεπτά", μια ιστορία που βασίζεται στο ομότιτλο μονόπρακτο του Δημήτρη Γραμμένου. Το σενάριο συνυπογράφεται από τον ίδιο, τον Γιώργο Παπασταμούλο και τον Κώστα Γάκη. Πρωταγωνιστούν ο Γιώργος Κωνσταντίνου και η Νατάσα Φαίη Κοσμίδου. Η παραγωγή είναι της Belle Arte Lamia.

Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν σε κεντρικές οδούς της πόλης της Λαμίας τον Απρίλιο του 2025 και όλη η δράση εκτυλίσσεται στο εσωτερικό ενός, εν κινήσει, αστικού λεωφορείου.

Η προηγούμενη μικρού μήκους ταινία του Κώστα Γάκη – και πάλι σε παραγωγή της Belle Arte Lamia – με τίτλο “Satonella” έχει ήδη καταγράψει μια επιτυχημένη πορεία σε κινηματογραφικά φεστιβάλ, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς.

 

Περίληψη της ταινίας:

Στη μικρού μήκους ταινία "10 λεπτά", μια νεαρή γυναίκα προσπαθεί να φτάσει εγκαίρως σε μια σημαντική για εκείνη οντισιόν, όταν η έλλειψη εισιτηρίου και τα 10 λεπτά που της λείπουν την φέρνουν αντιμέτωπη με έναν αυστηρό και σχολαστικό ελεγκτή εισιτηρίων. Η  αγωνιώδης προσπάθειά της να καλύψει το ποσό των δέκα λεπτών προκαλεί μια σειρά από τραγελαφικές στιγμές, όπου οι αντιφάσεις και η τυπολατρία του ελεγκτή συγκρούονται με την απελπισία της γυναίκας.

Καθώς η ιστορία κορυφώνεται, η αφήγηση παίρνει μια μεταφυσική τροπή, οδηγώντας την πρωταγωνίστρια σε ένα παράδοξο και ονειρικό φινάλε, όπου η λογική αρχίζει να διαλύεται και η πραγματικότητα αποκτά μια σουρεαλιστική διάσταση.

 

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Γεωργακόπουλος, Ευάγγελος Μπαλατσούκας

 

Trailer ''10 ΛΕΠΤΑ'': ΕΔΩ

 

Διαβάστε το σκηνοθετικό σημείωμα του Κώστα Γάκη για την ταινία “10 λεπτά”:

"Δέκα Λεπτά" – Μια τρυφερή κωμωδία μικρού μήκους με μεταφυσικές αποχρώσεις
ή αλλιώς μια ιστορία μετα-ποίησης

 

Επιθυμία μου με την ταινία “Δέκα λεπτά” ήταν να δημιουργήσω  μια σύντομη αλλά ουσιαστική κινηματογραφική εμπειρία, που να ισορροπεί με χάρη ανάμεσα στο γέλιο, τη συγκίνηση και τον μαγικό ρεαλισμό. Σε αυτό το ταξίδι είχα τη σπάνια τύχη να έχω στο πλευρό μου δύο υπέροχους ηθοποιούς: τον αξεπέραστο, σπάνιας ευαισθησίας, Γιώργο Κωνσταντίνου στον ρόλο του αυστηρού και σχολαστικού εισπράκτορα και τη δυναμική και εξαιρετικά λεπτών αποχρώσεων νέα ηθοποιό  Νατάσα - Φαίη Κοσμίδου, ως μια νεαρή, ονειροπόλα γυναίκα χωρίς εισιτήριο – αλλά με έντονη επιθυμία να σπάσει τα δεσμά της καθημερινότητας.

Στο ομότιτλο μονόπρακτο του Δημήτρη Γραμμένου που αποτέλεσε τη βάση για το σενάριο της ταινίας μας ο ελεγκτής εκπροσωπεί την παλαιά γενιά η οποία καταπιέζει την νεότερη και δεν την αφήνει να αναπνεύσει (βλέπε: I can't breath), και με αφορμή τα δέκα λεπτά που της λείπουν στέκεται ως ένας συμπαγής τοίχος που απαγορεύει την πραγματοποίηση των ονείρων της. Αυτή η βάση με ενδιέφερε πάρα πολύ γιατί αυτή την εποχή πολλοί νέοι (και αρκετοί όχι τόσο νέοι) άνθρωποι και καλλιτέχνες στην Ελλάδα βρίσκουν τοίχο από την προηγούμενη γενιά που έχει κάτσει φαρδιά - πλατιά στους θώκους, βρίσκει την εξουσία σχεδόν εχθρική απέναντι στους νέους καλλιτέχνες και ενώ παράλληλα συμπιέζεται και από μικρά κατεστημένα υμετέρων που λυμαίνονται τα πάντα.

Στις συνομιλίες μου με τον Γιώργο Παπασταμούλο θελήσαμε σε αυτή την εντελώς ξεκάθαρη και εξόχως πολιτική σεναριακή βάση να προσθέσουμε μια έξτρα νότα ονείρου, σουρεαλισμού καθώς και ένα αναπάντεχο σχεδόν μεταφυσικό φινάλε.

Η νεαρή γυναίκα λοιπόν η οποία στην αρχική ιστορία κατευθύνεται σε ακρόαση για έναν ρόλο σε θεατρικό έργο και έχει προετοιμάσει μια σκηνή της Μπλανς Ντι Μπουά από το “Λεωφορείον ο Πόθος” φαίνεται να έχει μπει και σε μια άλλη διάσταση που φανερώνεται σταδιακά μέσα στην ταινία. Τα δέκα λεπτά που της υπολείπονται μετατρέπονται σε συμβολικά διόδια για μια περιπέτεια εντός του λεωφορείου αλλά και πολύ πέρα και πάνω από αυτό. Έτσι δημιουργείται μια περιπέτεια που κινείται στο χώρο ενός μυστηριακού μαγικού ρεαλισμού και φλερτάρει με ένα ιδιαιτέρως σουρεαλιστικό στοιχείο ενώ κάπου κάπου ίσως αγγίζει και το μεταφυσικό.

Έτσι με την σεναριακή αυτή μετα-ποίηση που (σαν άτακτα παιδιά που κάνουν ζαβολιά) προκαλέσαμε με τον Παπασταμούλο στην ιστορία του Γραμμένου αυτό που τελικά γεννιέται είναι μια ριζική ταυτοτική μεταβολή, μια τελετουργία μετάβασης εντός κινουμένου λεωφορείου κατά την οποία η νεαρή γυναίκα δεν είναι μόνο μια νεαρή γυναίκα και ο ελεγκτής δεν είναι μόνο ένας ελεγκτής.

Καθώς η κουβέντα της νεαρής γυναίκας με τον ελεγκτή εκτυλίσσεται ρεαλιστικά, με ένα υποδόριο χιούμορ, και εντός του πλαισίου μιας σχέσης master - slave,  σταδιακά σε μια λογική κινηματογραφικού «πινγκ-πονγκ», ξεκινούν να παρεμβάλλονται πλάνα που ξεφεύγουν από το ρεαλιστικό πλαίσιο και προμηνύουν ένα μη αναμενόμενο φινάλε. Το λεωφορείο μεταμορφώνεται: φωτίζεται αλλόκοτα, οι επιβάτες εξαφανίζονται και η κοπέλα, ντυμένη πια ως Μπλανς, ζωντανεύει τη σκηνή της με έναν απροσδόκητο, σχεδόν ποιητικό τρόπο. Η ερμηνεία της μπλέκεται με τη ροή του διαλόγου της με τον ελεγκτή, δημιουργώντας μια γοητευτική σύγκλιση θεάτρου και ζωής, φαντασίας και πραγματικότητας.

Κάπως έτσι η ταινία "Δέκα Λεπτά" μετατρέπεται τελικά σε κάτι πολύ παραπάνω από μια απλή διαδρομή. Είναι ένα ταξίδι στο μεταίχμιο του ορατού και του αοράτου, μια διαλεκτική σχέση τέχνης και ζωής, μια αναμέτρηση με τους ρόλους που παίζουμε καθημερινά, ένα χάσμα γενεών που γεφυρώνεται με τον πιο άρρητο τρόπο, μια ποιητική απόδραση από την πραγματικότητα που μας θυμίζει πως μερικές φορές η πιο αυθεντική έκφραση του εαυτού μας ξεπηδά από το απρόβλεπτο.

Ο ελεγκτής και η νεαρή γυναίκα μοιάζουν να προέρχονται από δύο διαφορετικούς πλανήτες: εκείνος πιστός στους κανόνες, εκείνη απρόβλεπτη, γεμάτη ζωή. Η σύγκρουση των δύο χαρακτήρων μέσα σε στο λεωφορείο μεταμορφώνεται τελικά σε σύνδεση, σε ταξίδι αυτογνωσίας γεμάτο αποκαλύψεις.

Η ταινία "Δέκα Λεπτά" τελικά  είναι μια μικρή, ποιητική στάση έξω από την  καθημερινότητα, που μας θυμίζει πως καμιά φορά, το πιο σημαντικό ταξίδι είναι αυτό που δεν είχαμε προγραμματίσει.

Περισσότεροι από 50 διακεκριμένοι Ισραηλινοί δημιουργοί ντοκιμαντέρ κοινοποίησαν ανοιχτή επιστολή στην οποία εκφράζουν «βαθιά ντροπή» για τη γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ στη Γάζα και δηλώνουν την υποστήριξή τους στο μποϊκοτάζ των ισραηλινών πολιτιστικών ιδρυμάτων από τη διεθνή κινηματογραφική κοινότητα.

Η επιστολή των ντοκιμαντερίστων, με ημερομηνία 15 Σεπτεμβρίου 2025 είναι υπογεγραμμένη από διεθνώς αναγνωρισμένους κινηματογραφιστές, και αναφέρει ότι οι υπογράφοντες «υποστηρίζουν ολόψυχα το παγκόσμιο μποϊκοτάζ των κινηματογραφιστών εναντίον μας» και κατονομάζει ξεκάθαρα τη «μαζική δολοφονία» και τη «γενοκτονία» που διαπράττει το ισραηλινό κράτος στη Γάζα. Η επιστολή καλεί επίσης τη διεθνή κοινότητα των ντοκιμαντερίστων «να αντισταθεί στη σιωπή και τη συνενοχή των ευρωπαϊκών και αμερικανικών κυβερνήσεων στη σφαγή στη Γάζα». Οι κινηματογραφιστές αναφέρουν συγκεκριμένα την υποστήριξη του Ντόναλντ Τραμπ ως παράγοντα που επιτρέπει τη συνέχιση της σύγκρουσης.

Η δήλωση των δημιουργών ντοκιμαντέρ έρχεται μετά την ανακοίνωση που υπέγραψαν περισσότεροι από 3.000 επαγγελματίες της διεθνούς κινηματογραφικής βιομηχανίας, σκηνοθέτες και ηθοποιοί στις αρχές Σεπτεμβρίου, με την οποία δεσμεύονται να μποϊκοτάρουν τα πολιτιστικά ιδρύματα που χρηματοδοτούνται από το κράτος του Ισραήλ, έως ότου το Ισραήλ τερματίσει την επίθεσή του στη Γάζα και την κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών. Το μποϊκοτάζ αυτό στοχεύει συγκεκριμένα ιδρύματα που λαμβάνουν χρηματοδότηση από την ισραηλινή κυβέρνηση.

Οι σκηνοθέτες αναφέρουν αυτό που περιγράφουν ως τη συστηματική δολοφονία περίπου 64.000 Παλαιστινίων αμάχων, μεταξύ των οποίων 20.000 παιδιά. Παράλληλα καταδικάζουν τις ενέργειες της Χάμας ως «αδικαιολόγητες», αλλά η επιστολή ξεκαθαρίζει ότι «δεν μπορούν να δικαιολογήσουν αυτόν τον βίαιο πόλεμο εκδίκησης, ο οποίος έχει ήδη ξεπεράσει κατά πολύ τις φρικαλεότητες της Χάμας».

Αναλυτικά η επιστολή των κινηματογραφιστών: 

Ανοιχτή επιστολή

Εμείς, μια ομάδα δημιουργών ντοκιμαντέρ στο Ισραήλ, νιώθουμε βαθιά ντροπή, πόνο, καθημερινή οδύνη και ανημποριά μπροστά στους φρικτούς μαζικούς φόνους, την καταστροφή και τις εσωτερικές μετακινήσεις (προς το παρόν) και την πείνα που το κράτος του Ισραήλ επιβάλλει στο όνομά μας στη Γάζα.

Απορρίπτουμε με αηδία όλες τις προσπάθειες άρνησης, σιωπής και συγκάλυψης, με τη συστηματική χρήση ευφημισμών – προτιμώντας να μιλάμε για «πείνα» αντί για «απελπισία» και «πόλεμο» αντί για «γενοκτονία».

Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους: περίπου 64.000 άμαχοι στη Γάζα έχουν σκοτωθεί, συμπεριλαμβανομένων περίπου 20.000 βρεφών και παιδιών, και περισσότεροι από εκατό χιλιάδες έχουν τραυματιστεί. Σε αυτούς πρέπει να προσθέσουμε τους χιλιάδες αθώους Παλαιστινίους που έχουν απαχθεί από τη Γάζα και εξακολουθούν να κρατούνται ως διαπραγματευτικό χαρτί στην ισραηλινή αιχμαλωσία, καθώς και τις καθημερινές δολοφονίες, καταστροφές και κακοποιήσεις στη Δυτική Όχθη.

Δεν μπορούμε, ούτε επιθυμούμε, να απαλλαγούμε από την ευθύνη μας – ως μέλη της ισραηλινής συλλογικότητας– για τα εγκλήματα που διαπράττονται στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, μια ώρα μακριά από τα πολυσύχναστα καφέ του Τελ Αβίβ-Γιάφα. Τα φρικτά εγκλήματα που διέπραξε η Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου δεν έχουν καμία δικαιολογία – ακόμη και στο πλαίσιο του νόμιμου αγώνα των Παλαιστινίων για εθνική ελευθερία και κατά της κατοχής. Ωστόσο, δεν μπορούν να δικαιολογήσουν αυτόν τον βίαιο πόλεμο εκδίκησης, ο οποίος έχει ήδη ξεπεράσει κατά πολύ τις φρικαλεότητες της Χαμάς. Το τρομερό τίμημα έχει πληρωθεί και συνεχίζει να πληρώνεται και από τις εκατοντάδες Ισραηλινούς που έχουν απαχθεί στη Γάζα, μερικοί από τους οποίους έχουν ήδη απελευθερωθεί ή έχουν πεθάνει, ενώ περίπου είκοσι παραμένουν εγκαταλελειμμένοι από την κυβέρνησή μας να μαραζώνουν στα τούνελ της Χαμάς.

Χωρίς να απαλλάσσουμε τη Χαμάς από την ευθύνη για αυτό το ειδεχθές έγκλημα πολέμου, υπό τις τρέχουσες συνθήκες, το αίμα των ομήρων βαρύνει όλους εκείνους που η δίψα για εκδίκηση και η επίδειξη βίας τους τυφλώνει, σκληραίνει τις καρδιές τους και τους οδηγεί να προτιμούν τον πόλεμο από τη ζωή των ομήρων.

Πιστεύουμε ότι η εκδίκηση δεν θα φέρει καμία λύση στον ισραηλινοπαλαιστινιακό конфликт, οι ρίζες του οποίου βρίσκονται σε έναν αιώνα πολιτικής εξουσίας. Πιστεύουμε ότι χωρίς μια δίκαιη πολιτική λύση – μια λύση που θα σέβεται τα εθνικά, πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα και των δύο λαών – δεν υπάρχει ελπίδα για τη χώρα μας.

Ως δημιουργοί ντοκιμαντέρ που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην καταγραφή διαφορετικών πτυχών της πραγματικότητας στη χώρα μας, και ορισμένοι από εμάς ειδικά στην καταγραφή της κατοχής, έχουμε πλήρη συνείδηση της σημασίας της αναγνώρισης της αλήθειας ως πρώτου βήματος προς την αλλαγή της πραγματικότητας. Για το λόγο αυτό, υποστηρίζουμε ανεπιφύλακτα το παγκόσμιο μποϊκοτάζ των κινηματογραφιστών εναντίον μας.

Θρηνούμε τις εκδηλώσεις άρνησης, αυτοθυματοποίησης, κρυφής και φανερής συνενοχής και αυτολογοκρισίας που έχουν εξαπλωθεί και στις δικές μας τάξεις. Για εμάς, δεν υπάρχει καμία παρηγοριά στις πολύπλοκες, ευαίσθητες και κριτικές ταινίες που έχουμε γυρίσει όλα αυτά τα χρόνια ως μέρος του ρόλου και της αποστολής μας. Δεν μας απαλλάσσουν από την ευθύνη για τις φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν στο όνομά μας.

Καλούμε τη διεθνή κοινότητα των ντοκιμαντέρ, το καλλιτεχνικό μας σπίτι, να τηρήσει τα ίδια πρότυπα και να επικεντρωθεί στον εγχώριο ρόλο της: να αντισταθεί στη σιωπή και τη συνενοχή των ευρωπαϊκών και αμερικανικών κυβερνήσεων στη σφαγή στη Γάζα. Η κυβέρνησή μας ευδοκιμεί και αποκτά θράσος χάρη στην υποστήριξη του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος επιδιώκει επίσης να εξουδετερώσει τις διαμαρτυρίες των ευρωπαίων ηγετών. Χωρίς αυτόν, αυτός ο καταραμένος πόλεμος δεν θα μπορούσε να διαρκέσει τόσο πολύ.

Ζούμε σε μια πραγματικότητα διαίρεσης. Η ισραηλινή δημοκρατία παραμένει ισχυρή, παρά όλες τις επιθέσεις εναντίον της, αλλά ποτέ δεν ήταν τόσο εύθραυστη όσο τώρα. Η υποκίνηση και το μίσος μεταξύ αριστεράς και δεξιάς στην κοινωνία μας δεν έχουν φτάσει ποτέ σε τέτοια άκρα. Οι προσπάθειες σιωπής και εκφοβισμού παίρνουν βίαιες διαστάσεις.

Ελπίζουμε ότι, παρά το δικαιολογημένο μποϊκοτάζ εναντίον μας, δεν θα ξεχάσετε την επόμενη μέρα, που είναι βέβαιο ότι θα έρθει, και ότι δεν θα κλείσετε το κεφάλαιο του θετικού δυναμικού της κοινωνίας μας. Λαχταρούμε τις μέρες που θα μπορέσουμε να συνεργαστούμε ξανά σε μια γόνιμη δημιουργία.

Ada Ushpiz
Yulie Cohen
Gil Sima 
Sinai Abt 
Dina Zvi Riklis 
Arik Bernstein 
Dani Verete
Pini Schatz
Naomi Levari
Yalon Gurewitz
Ron Cahlili
Liran Atzmor
Judy Herbstein 
Zohar Behrendt 
Sa’ar Yogev 
Anat Zeltser
Udi Ben Seadia
Chana Cakderon
Nili Fisher
Oshra Reim Shwartz
Gila Tandler Iram 
Amos Tandler
Linda Brayer
Rachel Shapira
Aya Minster
Amir Ben David
Moria Ben Avot
Mazal Moyal Cohen
Shira Arad
Edna Kovarski
Natasha Dudinski
Michael Kleiner
Yoram Ron 
Michael Kaminer
Revital Ray-v Elkayam
Ayala Ben Gad
Talila Frank
Eran Torbiner
Hadara Oren
Lizka Asa
Dalia Migdal
Tal Shefi
Talia Finkel
Alon Marom
Lior Kariel
Avi Mograbi
Irit Gal
Dani Rosenberg
Eran Hadad
Doron Galezer
Anat Even
Berry Frydlender
Lena Turel
Roee Etinger
Tali Weisman
Barak Heyman
Amir Ronen

Ο θρυλικός Αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης Ρόμπερτ Ρέντφορντ πέθανε την Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2025, σε ηλικία 89 ετών, στο σπίτι του στην πολιτεία Γιούτα.

Γεννημένος στις 18 Αυγούστου 1936 στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια. Ήταν μια από τις πιο εμβληματικές φιγούρες του κινηματογράφου, με μια καριέρα που εκτείνονταν από τον κινηματογράφο μέχρι τη σκηνοθεσία και τον ακτιβισμό. Κέρδισε δύο βραβεία Όσκαρ: το πρώτο το 1980 για τη σκηνοθεσία της ταινίας Συνηθισμένοι Άνθρωποι (Ordinary People), και το δεύτερο το 2002 για τη συνολική του προσφορά στον κινηματογράφο. Με τα χαρακτηριστικά του ξανθά μαλλιά και την ακαταμάχητη γοητεία του, κατάφερε να καθιερωθεί ως το απόλυτο σύμβολο του ωραίου και του στιλάτου Αμερικανού ηθοποιού για περισσότερα από 25 χρόνια.

Robert Redford AP Photo Christian Alminana

Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ γεννήθηκε σε μια οικογένεια με βρετανικές και ιρλανδικές ρίζες, με τον πατέρα του να εργάζεται ως λογιστής και τη μητέρα του να είναι νοικοκυρά. Η παιδική του ηλικία ήταν γεμάτη αναταραχές, καθώς συχνά είχε προβλήματα συμπεριφοράς και καταναλωνόταν σε μικροκλοπές και αλκοόλ. Ωστόσο, κατάφερε να κερδίσει μια υποτροφία για το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο μέσω των ικανοτήτων του στον αθλητισμό, κυρίως στο μπέιζμπολ.

Ήταν, ένας από τους τελευταίους θρύλους του αμερικανικού σινεμά με ταινίες όπως “Τα Καλύτερά μας Χρόνια”, “Το Κεντρί“, “Οι μέρες του Κόνδορα”, “Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου”. Είχε κερδίσει μάλιστα Οσκαρ ως σκηνοθέτης για την ταινία «Συνηθισμένοι Ανθρωποι» και ένα δεύτερο για τη συνολική του προσφορά στον κινηματογράφο. Είχε αποκτήσει τέσσερα παιδιά με τη Λόλα βαν Γουάγκενεν.

Ο πρώτος ρόλος και το θέατρο

Ο πρώτος του ρόλος ήταν στην παράσταση Tall Story το 1958, η οποία παίχτηκε στο θέατρο Μπρόντγουεϊ. Ακολούθησαν μικροί ρόλοι στις τηλεοπτικές σειρές The Naked City και Route 66. Το πρωταγωνιστικό ντεμπούτο του σε τηλεοπτική σειρά έγινε το 1960 στο Maverick. Ακολούθησαν και άλλες σειρές και θεατρικές παραστάσεις.. Η σπουδαιότερη παράσταση, στην οποία συμμετείχε ήταν το “Ξυπόλυτοι στο πάρκο”, με συμπρωταγωνίστρια την Ελίζαμπεθ Άσλι. Η παράσταση παίχθηκε στο Θέατρο Μπρόντγουεϊ το 1963 και, το 1967, κυκλοφόρησε και ως κινηματογραφική ταινία. Μέσα στο ίδιο έτος, έπαιξε στην τηλεοπτική σειρά Alcoa Premiere, για την εμφάνισή του στην οποία, κέρδισε το βραβείο Έμμυ β’ ανδρικού ρόλου.

Η κινηματογραφική του πορεία

Η πρώτη φορά που συμμετείχε σε κινηματογραφική ταινία ήταν το 1962, στο ανεξάρτητο War Hunt (Ο πόλεμος μας έκανε σκληρούς), το οποίο γυρίστηκε μέσα σε δύο εβδομάδες. Το 1965, έπαιξε στο Situation Hopeless… But Not Serious, το οποίο ήταν η πρώτη του επίσημη ταινία. Την ίδια χρονιά, συμπρωταγωνίστησε με τους Νάταλι Γουντ και Κρίστοφερ Πλάμερ, στο Inside Daisy Clover, του Ρόμπερτ Μάλιγκαν, το οποίο προτάθηκε, τελικά, για δύο βραβεία Όσκαρ, ενώ ο ίδιος ο Ρέντφορντ κέρδισε την πρώτη του Χρυσή Σφαίρα, αφού ανακηρύχθηκε ο πιο πολλά υποσχόμενος ηθοποιός.

Το 1966, του δόθηκε ο ρόλος του σερίφη στο The Chase, του Άρθουρ Πεν, όμως, ο ίδιος επέλεξε αυτόν του κατάδικου. Ο σερίφης ενσαρκώθηκε από τον Μάρλον Μπράντο. Επίσης, συνεργάσθηκε και πάλι με τη Νάταλι Γουντ, αυτή τη φορά, για το This Property Is Condemned, του Σίντεϊ Πόλακ, το οποίο είχε βασιστεί στο ομότιτλο έργο του Τένεσι Ουίλιαμς. Το 1967, πρωταγωνίστησε μαζί με την Τζέιν Φόντα στην κινηματογραφική εκδοχή του Ξυπόλυτοι στο Πάρκο. To 1968, υπέγραψε συμφωνία για το γύρισμα μιας ταινίας γουέστερν με την Paramount. Ωστόσο, αθέτησε την υπόσχεσή του, με αποτέλεσμα η υπόθεση να οδηγηθεί στα δικαστήρια και ο Ρέντφορντ να μείνει για αρκετό χρονικό διάστημα χωρίς δουλειά. Το 1969, πρωταγωνίστησε στο γουέστερν Οι δύο ληστές του Τζορτζ Ρόι Χιλ, μαζί με τον Πωλ Νιούμαν.

Στη συνέχεια, πρωταγωνίστησε σε ταινίες που είχαν μέτρια απήχηση, όπως, το Downhill racer, του Μάικλ Ρίτσι (1969). Παρ’ όλα αυτά κέρδισε βραβεία BAFTA καλύτερου ηθοποιού για το Downhill racer και το Tell them Willie Boy is here.

Συνεργάσθηκε ξανά με τον Σίντεϊ Πόλακ το 1972 για το γουέστερν Jeremiah Johnson και το 1973 για τη δραματική ιστορία αγάπης The Way We Were, μαζί με τη Μπάρμπρα Στράιζαντ. Στην ταινία αυτή, η οποία συγκαταλέγεται στις κορυφαίες του είδους της, έπαιξε έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς ρόλους του, αυτόν του Χάμπελ. Ακόμη, το τραγούδι της Στράιζαντ The Way We Were κέρδισε βραβείο Όσκαρ.

Σκηνή από το «Ξυπόλυτοι στο Πάρκο» με την Τζέιν Φόντα:

Μεταξύ των δύο ταινιών του Πόλακ, μεσολάβησε το The Candidate του Μάικλ Ρίτσι (1972). Στην επόμενη συνεργασία του με τους Τζορτζ Ρόι Χιλ και Πωλ Νιούμαν, ο Ρέντφορντ κατάφερε να είναι υποψήφιος για το βραβείο α’ ανδρικού ρόλου για την ταινία Το Κεντρί. Το 1974, ακολούθησε μια νέα επιτυχία, Ο μεγάλος Γκάτσμπυ, η οποία βασίσθηκε στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ.

Το 1975, συνεργάσθηκε και πάλι με τον Πόλακ για το πολιτικό θρίλερ Οι τρεις μέρες του κόνδορα, ενώ το 1976, στην ταινία All the President’s Men, η οποία και βραβεύθηκε με τέσσερα Όσκαρ, πήρε το ρόλο του δημοσιογράφου Μπομπ Γούντγουορντ, ο οποίος πάσχιζε να διαλευκάνει το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ. Ακολούθησαν δύο ακόμη ταινίες, με τον Πόλακ παραγωγό και την Τζέιν Φόντα συμπρωταγωνίστρια, οι οποίες ήταν: το A Bridge Too Far, του 1977 και το The Electric Horsemen, του 1979.

Η απονομή του Όσκαρ σκηνοθεσίας το 1981 για την ταινία «Συνηθισμένοι άνθρωποι»:

Robert Redford AP Photo

Η πρώτη σκηνοθεσία και τα Όσκαρ

Το 1980, ο Ρέντφορντ σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία (Ordinary People), στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Ντόναλντ Σάδερλαντ. Η ταινία αυτή κέρδισε τέσσερα Όσκαρ και ο Ρέντφορντ αυτό του καλύτερου σκηνοθέτη. Οι κριτικοί ανέφεραν πως, ο Ρέντφορντ κατάφερε να βγάλει μια πολύ δυνατή δραματική ερμηνεία τόσο από τη Μάιρη Τάιλερ Μουρ, όσο και από τον Σάδερλαντ και τον Τίμοθυ Χάτον, ο οποίος κέρδισε βραβείο β’ ανδρικού ρόλου. Η δεκαετία του 1970 έκλεισε με το Brubaker, του 1980.

Τη δεκαετία του 1980 συμμετείχε σε ελάχιστες ταινίες: το The Natural, του 1984, στην οποία υποδύθηκε τον πρωταθλητή του μπέιζμπολ και το Out of Africa του 1985, το οποίο βραβεύθηκε με επτά Όσκαρ και ήταν καρπός μιας νέας συνεργασίας του και του Σίντεϊ Πόλακ. Το 1988, σκηνοθέτησε την ταινία The Milagro Beanfield War.

Το 1992, συμπρωταγωνίστησε με τον Σίντεϊ Πουατιέ στην κωμωδία Sneakers και σκηνοθέτησε τη δραματική ταινία A River Runs Through It, με πρωταγωνιστή τον Μπραντ Πιτ. Ο Ρέντφορντ διεκδίκησε το βραβείο της Χρυσής Σφαίρας για τη δουλειά του στην ταινία αυτή. To 1993, συμπρωταγωνίστησε με τους Γούντι Χάρελσον και Ντέμι Μουρ, στην ταινία Ανήθικη πρόταση, του Έιντριαν Λάιν. Ωστόσο, ο ρόλος του χαμηλής ηθικής εκατομμυριούχου τον έφερε αντιμέτωπο για πρώτη και μοναδική -μέχρι σήμερα- φορά, με την υποψηφιότητα για το βραβείο του Χρυσού Βατόμουρου.

Robert Redford nvision/AP Chris Pizzello

Το 1994, σκηνοθέτησε το Quiz Show και έθεσε, έτσι, υποψηφιότητα για δύο βραβεία Όσκαρ: αυτού του καλύτερου σκηνοθέτη και αυτού της καλύτερης τανίας. Το 1996, έπαιξε, μαζί με τη Μισέλ Φάιφερ, στο Up Close & Personal. Το 1998, πρωταγωνίστησε και σκηνοθέτησε το The Horse Whisperer, όπου συμμετείχε και η πολύ νεαρής ηλικίας -τότε- Σκάρλετ Γιοχάνσσον. Η ταινία αυτή πήγε σχετικά καλά εμπορικά, ενώ οι κριτικές που απέσπασε ήταν -ως επί το πλείστον- θετικές.

Ο Ρέντφορντ προτάθηκε για τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερου σκηνοθέτη. Το 2000, σκηνοθέτησε το The Legend of Bagger Vance, με πρωταγωνιστές τους Γουίλ Σμιθ, Ματ Ντέιμον και Σαρλίζ Θερόν.

Το 2001, συμπρωταγωνίστησε με τον Μπραντ Πιτ στο Spy Game, του Τόνυ Σκοτ. Το 2002, βραβεύθηκε με Όσκαρ για τη συνολική του προσφορά στον κινηματογράφο. Ακολούθησε το θρίλερ μυστηρίου The Clearing, του 2004 με συμπρωταγωνιστές τους Γουίλεμ Νταφόε και Έλεν Μίρεν. Το 2005, έπαιξε με τους Τζένιφερ Λόπεζ και Μόργκαν Φρίμαν στην ταινία An Unfinished Life. Το 2007, σκηνοθέτησε το Lions for Lambs, συμπρωταγωνιστώντας με τη Μέριλ Στριπ και τον Τομ Κρουζ. To 2011, ο Ρέντφορντ σκηνοθέτησε το The Conspirator.

Σκηνή από την ταινία «Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου»:

To 2012, γύρισε, σε συνεργασία με το γιο του, το Watershed ένα ντοκιμαντέρ, με θέμα την αλόγιστη εκμετάλλευση και τη σταδιακή πτώση της στάθμης του νερού του ποταμού Κολοράντο, ο οποίος αποτελεί την κύρια πηγή νερού για τις δυτικές πολιτείες της Αμερικής. Το 2012 παρουσίασε την ταινία The Company You Keep, στην οποία συμπρωταγωνιστεί με τη Τζούλι Κρίστι και τη Σούζαν Σαράντον, ενώ ήταν και σκηνοθέτης. Το 2013 πρωταγωνίστησε στην ταινία Όλα Χάθηκαν του Τζέι Σι Τσάντορ, που προβλήθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών και απέσπασε θερμά χειροκροτήματα από το κοινό.