«Ο ΠΥΡΕΤΟΣ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΕΛ ΠΑΟ» από τις 22 Ιουνίου στους κινηματογράφους
«La fièvre monte à El Pao»
Μια ταινία του πατέρα του σουρεαλιστικού κινηματογράφου
LUIS BUNUEL
Μια γοητευτική ταινία του Μπουνιουέλ.
Μια ανθρώπινη ταινία βασισμένη στη νουβέλα του Χένρι Καστιλου.
Μια εξαιρετική στιγμή του στρατευμένου κινηματογράφου.
Για πρώτη φορά ο Μπουνιουέλ εκφράζεται
ανοιχτά πάνω σε πολιτικά ζητήματα.
Ο Ζεράρ Φιλίπ, με μια εντυπωσιακή σοβαρότητα
και με μια απόλυτα ακριβής φρασεολογία
σε ένα από τους πιο σπουδαίους ρόλους της καριέρας του.
Φιλίπ και Φελιξ, ένα μοναδικό ζευγάρι.
Το «κύκνειο άσμα» του Ζεράρ Φιλίπ, μια μοναδική ευκαιρία
να δείτε τον Ζεράρ Φιλίπ στον τελευταίο του μεγάλο ρόλο..
Με την εκπληκτική μουσική του Πωλ Μισράκι
και την καταπληκτική φωτογραφία
του Γκαμπριέλ Φιγκουερόα.
«Ο Μπουνιουέλ είναι ένας εύθυμος πεσιμιστής. Δεν παραδίνεται στην απελπισία αλλά είναι σκεπτικιστής... Σαν τους συγγραφείς του 18ου αιώνα, ο Μπουνιουέλ μας διδάσκει πώς να αμφισβητούμε...» Φρανσουά Τρυφώ
Από 22 Ιουνίου στους ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ
σε Επανέκδοση από τη NEWSTAR
«Ο ΠΥΡΕΤΟΣ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΕΛ ΠΑΟ»
«La fièvre monte à El Pao»
Δραματική - Γαλλία 1959 – Διάρκεια 97΄
Σκηνοθεσία: Λουίς Μπονιουέλ
Σενάριο: Χένρι Καστιλού, Λουις Μπονιουέλ.
Πρωταγωνιστούν: Ζεράρ Φιλίπ, Μαρία Φέλιξ, Ζάν Σερβέ,
Μουσική: Πωλ Μισράκι
Φωτογραφία:Γκαμπριέλ Φιγκουερόα
ΣΥΝΟΨΗ
Σε μια φανταστική χώρα της Λατινικής Αμερικής με δικτατορικό καθεστώς, ο Βάσκες, ένας ιδεαλιστής δικηγόρος δουλεύει ως γραμματέας του κυβερνήτη του νησιού Ελ Πάο, το οποίο χρησιμεύει ως τόπος φυλακής πολιτικών και ποινικών κρατουμένων. Ο Βάσκες είναι ερωτευμένος με τη σύζυγο του κυβερνήτη, η οποία και γίνεται ερωμένη του.
Το «Ο ΠΥΡΕΤΟΣ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΕΛ ΠΑΟ» μια πολύ σπάνια ταινία του στην οποία με φόντο μια φασιστική χώρα της Λατινικής Αμερικής, ο Μπουνιουέλ για πρώτη φορά εκφράζεται ανοιχτά πάνω σε πολιτικά ζητήματα χρησιμοποιώντας μάλιστα τον γάλλο σταρ Ζεράρ Φιλίπ στον ρόλο του πρωταγωνιστή.
Αποτελεί μέρος ενός τριπτύχου που πραγματεύεται ανοιχτά, πολιτικά θέματα και ερευνά την ηθικότητα της ένοπλης εξέγερσης κατά των φασιστικών δικτατοριών. Τα υπόλοιπα δύο μέρη είναι η γαλλο-ιταλική παραγωγή του 1955 που τιτλοφορείται «CELA S' APPELLEL' AURORE» και η γαλλο-μεξικάνικη «LA MORT EN CE JARDIN» (1956).
ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΝΙΟΥΕΛ
Ο πατέρας του σουρεαλιστικού κινηματογράφου, Λουίς Μπονιουέλ, γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1900, στην Ισπανία. Μεγάλωσε σε μια μικρή επαρχιακή κοινωνία, τόσο κλειστή, παραδοσιακή και θρησκόληπτη, που ο ίδιος την αποκαλούσε «μεσαιωνική». Μέλος πολύ ευκατάστατης οικογένειας, έλαβε από νωρίς αυστηρή καθολική μόρφωση. Σύντομα, όμως, το ελεύθερο πνεύμα του και ο επαναστατικός του χαρακτήρας τον έκαναν να αντιδράσει στον καθολικισμό – μια αντίδραση που θα συνεχιζόταν σε όλη του τη ζωή.
«Δόξα τω Θεώ, είμαι άθεος. – Κάθε ταινία είναι σαν μια ακούσια μίμηση ονείρων. Ο κινηματογράφος μπορεί να εφευρέθηκε για να εκφράσει τη ζωή του υποσυνείδητου, οι ρίζες του οποίου είναι βαθιά χωμένες στην ποίηση».
Στο πανεπιστήμιο θα γίνει φίλος με τον ζωγράφο Salvador Dalí και τον ποιητή Federico García Lorca. Αργότερα, θα μετακομίσει στο Παρίσι, όπου θα εργαστεί στον κινηματογράφο και μάλιστα θα μαθητεύσει δίπλα στον Ζαν Επστάιν. Το 1929 ήταν χρονιά ορόσημο για τον Buñuel, καθώς, μαζί με τον Dalí, θα γυρίσουν το Un chien andalou, μια ταινία απόλυτα σοκαριστική για τα ήθη της εποχής, με την οποία γράψανε κινηματογραφική ιστορία.
Η δεύτερη ταινία του, L’Âge d’or (1930), «βεβηλώνοντας» τα ιερά και τα όσια του καθολικισμού, προκάλεσε ακόμη μεγαλύτερο σκάνδαλο. Ο δεξιός Τύπος πολέμησε την ταινία και τελικά η αστυνομία την απαγόρευσε, μια απαγόρευση που κράτησε 50 ολόκληρα χρόνια!
Το 1933, ο Buñuel επιστρέφει στην Ισπανία, μέσα σε ένα φοβερά ταραχώδες πολιτικό κλίμα, και γυρίζει τη μικρού μήκους ταινία Las Hurdes: Tierra Sin Pan (1933), ένα ντοκιμαντέρ για τις δυσχέρειες των χωρικών. Όμως, η πολιτική κατάσταση της χώρας ήταν εκρηκτική και το 1936 οδήγησε στον Ισπανικό Εμφύλιο. Με την επιβολή της δικτατορίας του Franco, που έγινε και με την ισχυρή στήριξη της εκκλησίας, πολλοί καλλιτέχνες αναγκάστηκαν να εκπατριστούν.
Ο Buñuel έφυγε στην Αμερική και, αφού εργάστηκε για ένα διάστημα στο μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, μετακόμισε στο Μεξικό. Το 1948, με την εγκληματική κατάσταση να συνεχίζεται στη χώρα του από το φασιστικό καθεστώς του Φράνκο, πήρε τη μεξικάνικη υπηκοότητα.
Στο Μεξικό πια θα βρει το έδαφος και την ελευθερία για να γυρίσει τις ταινίες του μεταξύ των οποίων είναι και το Los Olvidados (1950), με το οποίο θριάμβευσε στις Κάννες, ενώ πρόσφατα η ταινία εντάχτηκε και στη λίστα της UNESCO ως μέρος της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
Όταν το 1960, για λόγους πολιτικής προπαγάνδας, ο Φράνκο κάλεσε τον Buñuel να γυρίσει στην πατρίδα του και να σκηνοθετήσει ένα φιλμ της δικής του επιλογής, ο Buñuel δέχτηκε και παρουσίασε τη Viridiana, μία ταινία που μέσα στα άλλα, παρωδεί και τον Μυστικό Δείπνο! Το αποτέλεσμα ήταν το καθεστώς να κάψει τις κόπιες, ευτυχώς όχι όμως πριν προλάβει μια από αυτές να περάσει στη Γαλλία και να βραβευτεί με τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες.
Στις δεκαετίες `60-`70 ο Buñuel διανύει την ωριμότερη φάση του, τη λεγόμενη «Γαλλική περίοδο», όπου με συνεργάτες τους Silberman and Carrière, θα σκηνοθετήσει στη Γαλλία τα μεγάλα κινηματογραφικά του αριστουργήματα. Ανάμεσάτους, τα Le journal d’une femme de chambre (1964), Belle de Jour (1967), Le Charme discret de la bourgeoisie (1972) και, τηντελευταίατουταινία, Cet obscur objet du désir (1977). Αυτές θα είναι και οι διασημότερες ταινίες της καριέρας του και όχι άδικα.
Με τη «Διακριτική γοητεία της μπουρζουαζίας», κερδίζει το Oscar Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας ενώ με το «Φάντασμα της ελευθερίας», ο Buñuel εμπνέεται άμεσα από την ιστορία της χώρας του.
Στα τέλη του ΄70, ο Buñuel αποσύρθηκε από τη σκηνοθεσία μέχρι και το τέλος της ζωής του και μαζί με τον Carrière, έγραψε την αυτοβιογραφία του, Mon Dernier Soupir (1982). Ένα χρόνο μετά, το 1983, ο μεγάλος αιρετικός του κινηματογράφου πέθανε, αφήνοντας πίσω μία μοναδική πολιτιστική κληρονομιά.
«Δόξα τω Θεώ, είμαι άθεος!»
«Ευτυχώς, κάπου ανάμεσα στο τυχαίο και το μυστηριώδες βρίσκεται η φαντασία, το μόνο πράγμα που προστατεύει την ελευθερία μας, παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι προσπαθούν συνέχεια να την περιορίσουν ή να την αφανίσουν ολοσχερώς»
LUISBUNUEL
«Ο σουρεαλισμός αποτελούσε για τον Μπουνιουέλ ένα κίνημα το οποίο πρότεινε πρωτίστως «μια ορισμένη άποψη για την επανάσταση» και δευτερευόντως μια φιλοσοφική ή αισθητική εξέγερση. Την τέχνη την χρησιμοποίησε ως πεδίο προγύμνασης αγωνιστών για τη μελλοντική εξέγερση ή ένα δίαυλο για την εύστοχη διασπορά μηνυμάτων, για την πρόκληση φθοροποιών για το κοινωνικό σύστημα σκανδάλων»
ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΤΟΝ BUNUEL:
«Το να δουλεύεις με τον Buñuel ήταν ευτυχία»
Jean-Claude Carrière
«Οι προφήτες του κινηματογράφου είναι λίγοι και μοναχικοί. Και πιο χαρακτηριστικός απ’ όλους, ο Ισπανός Buñuel»
Tony Richardson
«Ο Buñuel είναι ένας εύθυμος πεσιμιστής. Δεν παραδίνεται στην απελπισία αλλά είναι σκεπτικιστής... Σαν τους συγγραφείς του 18ου αιώνα, ο Buñuel μας διδάσκει πώς να αμφισβητούμε...»
Francois Truffaut
«Ο Buñuel είναι μια από αυτές τις φιγούρες του παγκόσμιου κινηματογράφου, που θα παραμένει για πάντα στο παγκόσμιο σινεμά»
Carlos Saura
«Τον έχουν αποκαλέσει τα πάντα: προδότη, αναρχικό, διεστραμμένο, συκοφάντη, εικονοκλάστη. Αλλά τρελό δεν τον αποκαλούν. Και πράγματι, την τρέλα απεικονίζει στις ταινίες του αλλά όχι τη δική του.... δείχνει την τρέλα του πολιτισμού, το μεγαλύτερο κατόρθωμα του ανθρώπου μετά από δέκα χιλιάδες χρόνια εξευγενισμού»
Henry Miller
ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΗ ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ:
Un chien andalou (Ο ανδαλουσιανός σκύλος), 1929
L'âge d'or (Η χρυσή εποχή), 1930
Las Hurdes (Γηχωρίςψωμί) (1933)
El gran calavera, 1949
Los olvidados (Ξεχασμένοι από την κοινωνία), 1950
Susana (Κυλισμένη στο βούρκο), 1951
El (Αυτός), 1953
El bruto, 1953
Las aventuras de Robinson Crusoe (ΡοβινσώνΚρούσος), 1954
Ensayo de un crimen (Η εγκληματική ζωή του Αρτσιμπάλντο ντε Λα Κρουζ), 1955
Nazarín (Ναζαρέν), 1959
Viridiana (Βιριδιάνα), 1961
El ángel exterminador (Εξολοθρευτής άγγελος), 1962
Le journal d'une femme de chambre (Τοημερολόγιομιαςκαμαριέρας), 1964
Simón del desierto, 1965
Belle de jour (Η ωραία της ημέρας), 1967
La voie lactée (Ο γαλαξίας), 1969
Tristana (Τριστάνα), 1970
Le charme discret de la bourgeoisie (Η διακριτική γοητεία της μπουρζουαζίας), 1972
Le fantôme de la liberté (Το φάντασμα της ελευθερίας), 1974
Cet obscur objet du désir (Το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου), 1977
Μια ταινία του πατέρα του σουρεαλιστικού κινηματογράφου
LUIS BUNUEL
Μια γοητευτική ταινία του Μπουνιουέλ.
Μια ανθρώπινη ταινία βασισμένη στη νουβέλα του Χένρι Καστιλου.
Μια εξαιρετική στιγμή του στρατευμένου κινηματογράφου.
Για πρώτη φορά ο Μπουνιουέλ εκφράζεται
ανοιχτά πάνω σε πολιτικά ζητήματα.
Ο Ζεράρ Φιλίπ, με μια εντυπωσιακή σοβαρότητα
και με μια απόλυτα ακριβής φρασεολογία
σε ένα από τους πιο σπουδαίους ρόλους της καριέρας του.
Φιλίπ και Φελιξ, ένα μοναδικό ζευγάρι.
Το «κύκνειο άσμα» του Ζεράρ Φιλίπ, μια μοναδική ευκαιρία
να δείτε τον Ζεράρ Φιλίπ στον τελευταίο του μεγάλο ρόλο..
Με την εκπληκτική μουσική του Πωλ Μισράκι
και την καταπληκτική φωτογραφία
του Γκαμπριέλ Φιγκουερόα.
«Ο Μπουνιουέλ είναι ένας εύθυμος πεσιμιστής. Δεν παραδίνεται στην απελπισία αλλά είναι σκεπτικιστής... Σαν τους συγγραφείς του 18ου αιώνα, ο Μπουνιουέλ μας διδάσκει πώς να αμφισβητούμε...» Φρανσουά Τρυφώ
Από 22 Ιουνίου στους ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ
σε Επανέκδοση από τη NEWSTAR
«Ο ΠΥΡΕΤΟΣ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΕΛ ΠΑΟ»
«La fièvre monte à El Pao»
Δραματική - Γαλλία 1959 – Διάρκεια 97΄
Σκηνοθεσία: Λουίς Μπονιουέλ
Σενάριο: Χένρι Καστιλού, Λουις Μπονιουέλ.
Πρωταγωνιστούν: Ζεράρ Φιλίπ, Μαρία Φέλιξ, Ζάν Σερβέ,
Μουσική: Πωλ Μισράκι
Φωτογραφία:Γκαμπριέλ Φιγκουερόα
ΣΥΝΟΨΗ
Σε μια φανταστική χώρα της Λατινικής Αμερικής με δικτατορικό καθεστώς, ο Βάσκες, ένας ιδεαλιστής δικηγόρος δουλεύει ως γραμματέας του κυβερνήτη του νησιού Ελ Πάο, το οποίο χρησιμεύει ως τόπος φυλακής πολιτικών και ποινικών κρατουμένων. Ο Βάσκες είναι ερωτευμένος με τη σύζυγο του κυβερνήτη, η οποία και γίνεται ερωμένη του.
Το «Ο ΠΥΡΕΤΟΣ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΕΛ ΠΑΟ» μια πολύ σπάνια ταινία του στην οποία με φόντο μια φασιστική χώρα της Λατινικής Αμερικής, ο Μπουνιουέλ για πρώτη φορά εκφράζεται ανοιχτά πάνω σε πολιτικά ζητήματα χρησιμοποιώντας μάλιστα τον γάλλο σταρ Ζεράρ Φιλίπ στον ρόλο του πρωταγωνιστή.
Αποτελεί μέρος ενός τριπτύχου που πραγματεύεται ανοιχτά, πολιτικά θέματα και ερευνά την ηθικότητα της ένοπλης εξέγερσης κατά των φασιστικών δικτατοριών. Τα υπόλοιπα δύο μέρη είναι η γαλλο-ιταλική παραγωγή του 1955 που τιτλοφορείται «CELA S' APPELLEL' AURORE» και η γαλλο-μεξικάνικη «LA MORT EN CE JARDIN» (1956).
ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΝΙΟΥΕΛ
Ο πατέρας του σουρεαλιστικού κινηματογράφου, Λουίς Μπονιουέλ, γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1900, στην Ισπανία. Μεγάλωσε σε μια μικρή επαρχιακή κοινωνία, τόσο κλειστή, παραδοσιακή και θρησκόληπτη, που ο ίδιος την αποκαλούσε «μεσαιωνική». Μέλος πολύ ευκατάστατης οικογένειας, έλαβε από νωρίς αυστηρή καθολική μόρφωση. Σύντομα, όμως, το ελεύθερο πνεύμα του και ο επαναστατικός του χαρακτήρας τον έκαναν να αντιδράσει στον καθολικισμό – μια αντίδραση που θα συνεχιζόταν σε όλη του τη ζωή.
«Δόξα τω Θεώ, είμαι άθεος. – Κάθε ταινία είναι σαν μια ακούσια μίμηση ονείρων. Ο κινηματογράφος μπορεί να εφευρέθηκε για να εκφράσει τη ζωή του υποσυνείδητου, οι ρίζες του οποίου είναι βαθιά χωμένες στην ποίηση».
Στο πανεπιστήμιο θα γίνει φίλος με τον ζωγράφο Salvador Dalí και τον ποιητή Federico García Lorca. Αργότερα, θα μετακομίσει στο Παρίσι, όπου θα εργαστεί στον κινηματογράφο και μάλιστα θα μαθητεύσει δίπλα στον Ζαν Επστάιν. Το 1929 ήταν χρονιά ορόσημο για τον Buñuel, καθώς, μαζί με τον Dalí, θα γυρίσουν το Un chien andalou, μια ταινία απόλυτα σοκαριστική για τα ήθη της εποχής, με την οποία γράψανε κινηματογραφική ιστορία.
Η δεύτερη ταινία του, L’Âge d’or (1930), «βεβηλώνοντας» τα ιερά και τα όσια του καθολικισμού, προκάλεσε ακόμη μεγαλύτερο σκάνδαλο. Ο δεξιός Τύπος πολέμησε την ταινία και τελικά η αστυνομία την απαγόρευσε, μια απαγόρευση που κράτησε 50 ολόκληρα χρόνια!
Το 1933, ο Buñuel επιστρέφει στην Ισπανία, μέσα σε ένα φοβερά ταραχώδες πολιτικό κλίμα, και γυρίζει τη μικρού μήκους ταινία Las Hurdes: Tierra Sin Pan (1933), ένα ντοκιμαντέρ για τις δυσχέρειες των χωρικών. Όμως, η πολιτική κατάσταση της χώρας ήταν εκρηκτική και το 1936 οδήγησε στον Ισπανικό Εμφύλιο. Με την επιβολή της δικτατορίας του Franco, που έγινε και με την ισχυρή στήριξη της εκκλησίας, πολλοί καλλιτέχνες αναγκάστηκαν να εκπατριστούν.
Ο Buñuel έφυγε στην Αμερική και, αφού εργάστηκε για ένα διάστημα στο μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, μετακόμισε στο Μεξικό. Το 1948, με την εγκληματική κατάσταση να συνεχίζεται στη χώρα του από το φασιστικό καθεστώς του Φράνκο, πήρε τη μεξικάνικη υπηκοότητα.
Στο Μεξικό πια θα βρει το έδαφος και την ελευθερία για να γυρίσει τις ταινίες του μεταξύ των οποίων είναι και το Los Olvidados (1950), με το οποίο θριάμβευσε στις Κάννες, ενώ πρόσφατα η ταινία εντάχτηκε και στη λίστα της UNESCO ως μέρος της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
Όταν το 1960, για λόγους πολιτικής προπαγάνδας, ο Φράνκο κάλεσε τον Buñuel να γυρίσει στην πατρίδα του και να σκηνοθετήσει ένα φιλμ της δικής του επιλογής, ο Buñuel δέχτηκε και παρουσίασε τη Viridiana, μία ταινία που μέσα στα άλλα, παρωδεί και τον Μυστικό Δείπνο! Το αποτέλεσμα ήταν το καθεστώς να κάψει τις κόπιες, ευτυχώς όχι όμως πριν προλάβει μια από αυτές να περάσει στη Γαλλία και να βραβευτεί με τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες.
Στις δεκαετίες `60-`70 ο Buñuel διανύει την ωριμότερη φάση του, τη λεγόμενη «Γαλλική περίοδο», όπου με συνεργάτες τους Silberman and Carrière, θα σκηνοθετήσει στη Γαλλία τα μεγάλα κινηματογραφικά του αριστουργήματα. Ανάμεσάτους, τα Le journal d’une femme de chambre (1964), Belle de Jour (1967), Le Charme discret de la bourgeoisie (1972) και, τηντελευταίατουταινία, Cet obscur objet du désir (1977). Αυτές θα είναι και οι διασημότερες ταινίες της καριέρας του και όχι άδικα.
Με τη «Διακριτική γοητεία της μπουρζουαζίας», κερδίζει το Oscar Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας ενώ με το «Φάντασμα της ελευθερίας», ο Buñuel εμπνέεται άμεσα από την ιστορία της χώρας του.
Στα τέλη του ΄70, ο Buñuel αποσύρθηκε από τη σκηνοθεσία μέχρι και το τέλος της ζωής του και μαζί με τον Carrière, έγραψε την αυτοβιογραφία του, Mon Dernier Soupir (1982). Ένα χρόνο μετά, το 1983, ο μεγάλος αιρετικός του κινηματογράφου πέθανε, αφήνοντας πίσω μία μοναδική πολιτιστική κληρονομιά.
«Δόξα τω Θεώ, είμαι άθεος!»
«Ευτυχώς, κάπου ανάμεσα στο τυχαίο και το μυστηριώδες βρίσκεται η φαντασία, το μόνο πράγμα που προστατεύει την ελευθερία μας, παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι προσπαθούν συνέχεια να την περιορίσουν ή να την αφανίσουν ολοσχερώς»
LUISBUNUEL
«Ο σουρεαλισμός αποτελούσε για τον Μπουνιουέλ ένα κίνημα το οποίο πρότεινε πρωτίστως «μια ορισμένη άποψη για την επανάσταση» και δευτερευόντως μια φιλοσοφική ή αισθητική εξέγερση. Την τέχνη την χρησιμοποίησε ως πεδίο προγύμνασης αγωνιστών για τη μελλοντική εξέγερση ή ένα δίαυλο για την εύστοχη διασπορά μηνυμάτων, για την πρόκληση φθοροποιών για το κοινωνικό σύστημα σκανδάλων»
ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΤΟΝ BUNUEL:
«Το να δουλεύεις με τον Buñuel ήταν ευτυχία»
Jean-Claude Carrière
«Οι προφήτες του κινηματογράφου είναι λίγοι και μοναχικοί. Και πιο χαρακτηριστικός απ’ όλους, ο Ισπανός Buñuel»
Tony Richardson
«Ο Buñuel είναι ένας εύθυμος πεσιμιστής. Δεν παραδίνεται στην απελπισία αλλά είναι σκεπτικιστής... Σαν τους συγγραφείς του 18ου αιώνα, ο Buñuel μας διδάσκει πώς να αμφισβητούμε...»
Francois Truffaut
«Ο Buñuel είναι μια από αυτές τις φιγούρες του παγκόσμιου κινηματογράφου, που θα παραμένει για πάντα στο παγκόσμιο σινεμά»
Carlos Saura
«Τον έχουν αποκαλέσει τα πάντα: προδότη, αναρχικό, διεστραμμένο, συκοφάντη, εικονοκλάστη. Αλλά τρελό δεν τον αποκαλούν. Και πράγματι, την τρέλα απεικονίζει στις ταινίες του αλλά όχι τη δική του.... δείχνει την τρέλα του πολιτισμού, το μεγαλύτερο κατόρθωμα του ανθρώπου μετά από δέκα χιλιάδες χρόνια εξευγενισμού»
Henry Miller
ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΗ ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ:
Un chien andalou (Ο ανδαλουσιανός σκύλος), 1929
L'âge d'or (Η χρυσή εποχή), 1930
Las Hurdes (Γηχωρίςψωμί) (1933)
El gran calavera, 1949
Los olvidados (Ξεχασμένοι από την κοινωνία), 1950
Susana (Κυλισμένη στο βούρκο), 1951
El (Αυτός), 1953
El bruto, 1953
Las aventuras de Robinson Crusoe (ΡοβινσώνΚρούσος), 1954
Ensayo de un crimen (Η εγκληματική ζωή του Αρτσιμπάλντο ντε Λα Κρουζ), 1955
Nazarín (Ναζαρέν), 1959
Viridiana (Βιριδιάνα), 1961
El ángel exterminador (Εξολοθρευτής άγγελος), 1962
Le journal d'une femme de chambre (Τοημερολόγιομιαςκαμαριέρας), 1964
Simón del desierto, 1965
Belle de jour (Η ωραία της ημέρας), 1967
La voie lactée (Ο γαλαξίας), 1969
Tristana (Τριστάνα), 1970
Le charme discret de la bourgeoisie (Η διακριτική γοητεία της μπουρζουαζίας), 1972
Le fantôme de la liberté (Το φάντασμα της ελευθερίας), 1974
Cet obscur objet du désir (Το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου), 1977