ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ι. ΒΑΘΙΩΤΗΣ : ''ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ''
ΕΧΟΝΤΑΣ ΑΝΑΓΑΓΕΙ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΣΕ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ και την ασφάλεια σε υπέρτατη αρχή, οι περισσότερες κυβερνήσεις της Δύσης εφήρµοσαν µε συντονισµένο τρόπο υγειονοµικά µέτρα για την αναχαίτιση του κορωνοϊού, τα οποία είναι πρωτοφανή στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Ερµηνεύοντας την 11η Μαρτίου 2020 ως µετεξέλιξη της 11ης Σεπτεµβρίου 2001 σε µια σκυταλοδροµία πολέµων εναντίον δύο διαδοχικών αόρατων εχθρών, δηλ. της Αλ Κάιντα και του κορωνοϊού, ο συγγραφέας επιχειρεί να φωταγωγήσει την κοινή διαχειριστική φιλοσοφία που διέπει δύο φαινοµενικά διαφορετικές µάστιγες: την τροµοκρατία και την πανδηµία.
Όπως η αντιτροµοκρατική νοµοθεσία στοχεύει στην έγκαιρη πρόληψη των τροµοκρατικών επιθέσεων και τη µηδενική ανοχή έναντι των τροµοκρατών, έτσι και η αντιπανδηµική αποβλέπει στην εκµηδένιση των κρουσµάτων µε χρήση δρακόντειων µέτρων, τα οποία δεν περιορίζουν απλώς, αλλά καταργούν τα θεµελιώδη δικαιώµατα των πολιτών, που πλέον αντιµετωπίζονται ως προ-άρρωστοι.
Στο επίκεντρο της νοµικής ανάλυσης του βιβλίου βρίσκεται η αρχή της ελεύθερης συναίνεσης ως ραχοκοκκαλιάς του Ιατρικού Δικαίου (σε αυτήν αντανακλάται η συνταγµατική ακτινοβολία της αξίας του ανθρώπου, ενός ταµπού που ως τέτοιο δεν περιορίζεται, αλλά µόνο παραβιάζεται), καθώς και ο µαζικός εµβολιασµός.
H διαχείριση της υγειονοµικής κρίσης στην εποχή του κορωνοϊού δείχνει ότι αίφνης υιοθετείται µια διαφορετική φιλοσοφία, η οποία ακυρώνει το θεµελιώδες δικαίωµα της σωµατικής αυτοδιάθεσης κάθε ανθρώπου, όχι µόνο του αρρώστου αλλά και του απολύτως υγιούς.
Έπαψε πλέον να επιτελεί κρίσιµο ρόλο η ατοµική βούληση του πολίτη και αντικαταστάθηκε από την αυταρχική πολιτική, ειδικότερα τη βιοεξουσία που ασκεί η κυβέρνηση µετά από τις εκάστοτε εισηγήσεις της επιτροπής των λοιµωξιολόγων.
Υπό το πρίσµα του Ποινικού Δικαίου ο συγγραφέας αξιολογεί τον εµβολιασµό ως θανάσιµη παγίδα, πράγµα που σηµαίνει ότι η εκτίµηση για την αίσια έκβαση του δεν βασίζεται σε ένα χειροπιαστό δεδοµένο, αλλά είναι εξαρτηµένη από το τυχερό άστρο του δράστη, µε άλλα λόγια είναι αφηµένη στο έλεος του Θεού.
Τούτη η σκέψη, η οποία αντιπαρατίθεται στην ψυχολογική θεώρηση του δόλου (βάσει αυτής, σε καθοριστικής σηµασίας στοιχείο για την ευµενή µεταχείριση του δράστη ανάγεται ο χαµηλός κίνδυνος επέλευσης του θανάτου) αποτυπώνεται γλαφυρά στο ακόλουθο παράδειγµα: Άραγε θα διενοείτο κανείς να ισχυρισθεί ότι δεν θανατώνει, µε ενδεχόµενο δόλο, έναν άνθρωπο, όποιος βγαίνει στο µπαλκόνι του µετά τα µεσάνυχτα και ρίχνει στα τυφλά έναν τσιµεντόλιθο, που πετυχαίνει στο κεφάλι έναν περαστικό, απλώς και µόνο επειδή στατιστικά ήταν πολύ µικρή η πιθανότητα να περάσει κάποιος πεζός εκείνη την ώρα κάτω ακριβώς από τη συγκεκριµένη πολυκατοικία;
Ως προς το ζήτηµα αν η παρούσα υγειονοµική κρίση αποτελεί αντικείµενο διαχείρισης τραγικού διλήµµατος, ο συγγραφέας λαµβάνει αρνητική θέση, δεδοµένου ότι δεν κινδυνεύουν µε θάνατο όλοι, ή έστω ένα µεγάλο µέρος των Ελλήνων πολιτών, αν δεν υλοποιηθεί το πολυπόθητο σχέδιο του µαζικού-καθολικού εµβολιασµού.
Η ελαφρότητα µε την οποία αντιµετωπίζεται ο κίνδυνος απώλειας των εµβολιασθέντων από τις παρενέργειες των εµβολίων, καταδεικνύει τη δυσθεώρητη υποκρισία των διαχειριστών της υγειονοµικής κρίσης. Ενώ από την αρχή της πανδηµίας εφαρµόσθηκε ο γνωστός ανθρωπιστικός κανόνας του Ποινικού Δικαίου ότι η ανθρώπινη ζωή αποτελεί ένα κατ’ απόλυτον τρόπο προστατευόµενο έννοµο αγαθό, υπό την έννοια ότι δεν υπόκειται ούτε σε ποιοτικές διαβαθµίσεις ούτε σε ποσοτικές προσθαφαιρέσεις, κατά την διαδικασία υλοποίησης του µαζικού εµβολιασµού προκρίθηκε η ωφελιµιστική λογική της αριθµητικής στάθµισης: αν από τις παρενέργειες των εµβολίων προκαλείται µικρή απώλεια (χάνονται δεκάδες), αυτή επισκιάζεται από τη σωτηρία ενός πολύ µεγάλου αριθµού πολιτών (σώζονται χιλιάδες).
Πέρα από την πραγµάτευση των προβληµάτων που εγείρει η θέσπιση των υποχρεωτικών ιατρικών πράξεων από πλευράς Συνταγµατικού και Ποινικού Δικαίου (εκτός του εµβολιασµού, αναλύονται και µείζονος σηµασίας ζητήµατα τα οποία απορρέουν από την θέσπιση της µασκοφορίας καθώς και της διενέργειας αυτοδιαγνωστικών τεστ ως υποχρεωτικών πράξεων), ο συγγραφέας προβαίνει σε συσχετισµούς της σηµερινής δυστοπικής πραγµατικότητας µε εντυπωσιακά επίκαιρες τοποθετήσεις, οι οποίες είχαν γίνει στο εγγύς ή στο µακρινό παρελθόν από σηµαίνουσες προσωπικότητες που δεν ανήκουν στον νοµικό χώρο.
Θα ήταν παράτολµο να υποθέσουµε πως οι τρόφιµοι ποθούν να αποδράσουν από το οικουµενικό Πανοπτικόν. Ο χειρότερο φόβος τους είναι το ενδεχόµενο να εξαναγκαστούν να φύγουν από αυτό (Γκρέι).
Ερµηνεύοντας την 11η Μαρτίου 2020 ως µετεξέλιξη της 11ης Σεπτεµβρίου 2001 σε µια σκυταλοδροµία πολέµων εναντίον δύο διαδοχικών αόρατων εχθρών, δηλ. της Αλ Κάιντα και του κορωνοϊού, ο συγγραφέας επιχειρεί να φωταγωγήσει την κοινή διαχειριστική φιλοσοφία που διέπει δύο φαινοµενικά διαφορετικές µάστιγες: την τροµοκρατία και την πανδηµία.
Όπως η αντιτροµοκρατική νοµοθεσία στοχεύει στην έγκαιρη πρόληψη των τροµοκρατικών επιθέσεων και τη µηδενική ανοχή έναντι των τροµοκρατών, έτσι και η αντιπανδηµική αποβλέπει στην εκµηδένιση των κρουσµάτων µε χρήση δρακόντειων µέτρων, τα οποία δεν περιορίζουν απλώς, αλλά καταργούν τα θεµελιώδη δικαιώµατα των πολιτών, που πλέον αντιµετωπίζονται ως προ-άρρωστοι.
Στο επίκεντρο της νοµικής ανάλυσης του βιβλίου βρίσκεται η αρχή της ελεύθερης συναίνεσης ως ραχοκοκκαλιάς του Ιατρικού Δικαίου (σε αυτήν αντανακλάται η συνταγµατική ακτινοβολία της αξίας του ανθρώπου, ενός ταµπού που ως τέτοιο δεν περιορίζεται, αλλά µόνο παραβιάζεται), καθώς και ο µαζικός εµβολιασµός.
H διαχείριση της υγειονοµικής κρίσης στην εποχή του κορωνοϊού δείχνει ότι αίφνης υιοθετείται µια διαφορετική φιλοσοφία, η οποία ακυρώνει το θεµελιώδες δικαίωµα της σωµατικής αυτοδιάθεσης κάθε ανθρώπου, όχι µόνο του αρρώστου αλλά και του απολύτως υγιούς.
Έπαψε πλέον να επιτελεί κρίσιµο ρόλο η ατοµική βούληση του πολίτη και αντικαταστάθηκε από την αυταρχική πολιτική, ειδικότερα τη βιοεξουσία που ασκεί η κυβέρνηση µετά από τις εκάστοτε εισηγήσεις της επιτροπής των λοιµωξιολόγων.
Υπό το πρίσµα του Ποινικού Δικαίου ο συγγραφέας αξιολογεί τον εµβολιασµό ως θανάσιµη παγίδα, πράγµα που σηµαίνει ότι η εκτίµηση για την αίσια έκβαση του δεν βασίζεται σε ένα χειροπιαστό δεδοµένο, αλλά είναι εξαρτηµένη από το τυχερό άστρο του δράστη, µε άλλα λόγια είναι αφηµένη στο έλεος του Θεού.
Τούτη η σκέψη, η οποία αντιπαρατίθεται στην ψυχολογική θεώρηση του δόλου (βάσει αυτής, σε καθοριστικής σηµασίας στοιχείο για την ευµενή µεταχείριση του δράστη ανάγεται ο χαµηλός κίνδυνος επέλευσης του θανάτου) αποτυπώνεται γλαφυρά στο ακόλουθο παράδειγµα: Άραγε θα διενοείτο κανείς να ισχυρισθεί ότι δεν θανατώνει, µε ενδεχόµενο δόλο, έναν άνθρωπο, όποιος βγαίνει στο µπαλκόνι του µετά τα µεσάνυχτα και ρίχνει στα τυφλά έναν τσιµεντόλιθο, που πετυχαίνει στο κεφάλι έναν περαστικό, απλώς και µόνο επειδή στατιστικά ήταν πολύ µικρή η πιθανότητα να περάσει κάποιος πεζός εκείνη την ώρα κάτω ακριβώς από τη συγκεκριµένη πολυκατοικία;
Ως προς το ζήτηµα αν η παρούσα υγειονοµική κρίση αποτελεί αντικείµενο διαχείρισης τραγικού διλήµµατος, ο συγγραφέας λαµβάνει αρνητική θέση, δεδοµένου ότι δεν κινδυνεύουν µε θάνατο όλοι, ή έστω ένα µεγάλο µέρος των Ελλήνων πολιτών, αν δεν υλοποιηθεί το πολυπόθητο σχέδιο του µαζικού-καθολικού εµβολιασµού.
Η ελαφρότητα µε την οποία αντιµετωπίζεται ο κίνδυνος απώλειας των εµβολιασθέντων από τις παρενέργειες των εµβολίων, καταδεικνύει τη δυσθεώρητη υποκρισία των διαχειριστών της υγειονοµικής κρίσης. Ενώ από την αρχή της πανδηµίας εφαρµόσθηκε ο γνωστός ανθρωπιστικός κανόνας του Ποινικού Δικαίου ότι η ανθρώπινη ζωή αποτελεί ένα κατ’ απόλυτον τρόπο προστατευόµενο έννοµο αγαθό, υπό την έννοια ότι δεν υπόκειται ούτε σε ποιοτικές διαβαθµίσεις ούτε σε ποσοτικές προσθαφαιρέσεις, κατά την διαδικασία υλοποίησης του µαζικού εµβολιασµού προκρίθηκε η ωφελιµιστική λογική της αριθµητικής στάθµισης: αν από τις παρενέργειες των εµβολίων προκαλείται µικρή απώλεια (χάνονται δεκάδες), αυτή επισκιάζεται από τη σωτηρία ενός πολύ µεγάλου αριθµού πολιτών (σώζονται χιλιάδες).
Πέρα από την πραγµάτευση των προβληµάτων που εγείρει η θέσπιση των υποχρεωτικών ιατρικών πράξεων από πλευράς Συνταγµατικού και Ποινικού Δικαίου (εκτός του εµβολιασµού, αναλύονται και µείζονος σηµασίας ζητήµατα τα οποία απορρέουν από την θέσπιση της µασκοφορίας καθώς και της διενέργειας αυτοδιαγνωστικών τεστ ως υποχρεωτικών πράξεων), ο συγγραφέας προβαίνει σε συσχετισµούς της σηµερινής δυστοπικής πραγµατικότητας µε εντυπωσιακά επίκαιρες τοποθετήσεις, οι οποίες είχαν γίνει στο εγγύς ή στο µακρινό παρελθόν από σηµαίνουσες προσωπικότητες που δεν ανήκουν στον νοµικό χώρο.
Θα ήταν παράτολµο να υποθέσουµε πως οι τρόφιµοι ποθούν να αποδράσουν από το οικουµενικό Πανοπτικόν. Ο χειρότερο φόβος τους είναι το ενδεχόµενο να εξαναγκαστούν να φύγουν από αυτό (Γκρέι).
