του γεωπολιτικού αναλυτή William Engdahl ¹

Απόδοση από τα αγγλικά – επιμέλεια: Χρυσούλα Μπουκουβάλα

Εισαγωγή ιστολογίου «Απεροπία»:

Στη δεκαετία του 1970, οι αγγλοσαξονικοί και οι μαλθουσιανοί εγκέφαλοι του αποπληθυσμού άρχισαν να δουλεύουν εντατικά το πρόγραμμά τους: το Ίδρυμα Ροκφέλερ, ο Κίσινγκερ και ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ επιτάχυναν τον ρυθμό, δημιουργώντας την Τριμερή Επιτροπή. Δεν ξεχνάμε βέβαια και τον τρομερό Λίτσιο Τζέλι (Licio Gelli) και τη Λέσχη της Ρώμης που ανακοίνωνε ήδη τι ακριβώς επρόκειτο να συμβεί.

Με τη διαφορά ότι από τότε ο πληθυσμός της γης έχει διπλασιαστεί και ειδικά εκείνος του αναπτυσσόμενου κόσμου: αυτό ακριβώς όμως ήταν και το επιθυμητό αποτέλεσμα προκειμένου η εγκληματική αγγλοσαξονική υπερδομή να επιτύχει τους σκοπούς της (την πείνα και την διάλυση των πάντων) και να επιλύσει την κρίση μέσω πολέμου ή /και μαζικής εξόντωσης.

Αυτό ακριβώς το μονοπάτι ακολούθησε και στην Ουκρανία και πριν απ’ αυτήν αλλού. Το σύνθημά της είναι ανέκαθεν: «Να προκαλέσουμε τα χειρότερα για να μπορέσουμε ΕΜΕΙΣ να προτείνουμε τη χειρότερη λύση για τα «ζώα», άρα την καλύτερη για εμάς».

Οι σκοτεινοί Παλλαδιστές ² θέλουν να οικοδομήσουν μόνο πάνω στο χάος, κάτι που άλλωστε είναι η αγαπημένη τους πρακτική: Ordo ab Chao. Ο επιδιωκόμενος στόχος δεν είναι μια ευτυχής παγκοσμιοποίηση (αυτή είναι το πρόσχημα) αλλά η καταστροφή των πάντων: δείτε τις κυβερνήσεις Μπάιντεν, Σολτς, Ντράγκι, Μακρόν, Τρυντώ, Μητσοτάκη, κ.ά. Η μηδενιστική και σαδιστική οργή τους υπερβαίνει ακόμα και την ακόρεστη υφαρπαγή δισεκατομμυρίων δολαρίων και ευρώ δημοσίου χρήματος προς ίδιον όφελος, και τον έλεγχο των «προβάτων» τα οποία από τη μεριά τους, με υποταγή, και πλήρη υπνωτιστική συμμόρφωση εξοργίζουν τελικά και τους βοσκούς και τους δημίους τους.

Ας δούμε λοιπόν τι γράφει για την απαρχή όλων αυτών ο William Engdahl, ένας από τους σπάνιους αναλυτές που έχουν την ικανότητα ιστορικής προσέγγισης των μείζονων προβλημάτων της εποχής μας.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι δεν υπάρχει ούτε μία νέα ή πρωτότυπη ιδέα στο διάσημο πρόγραμμα Great Reset του Kλάους Σβαμπ για τον κόσμο. Ούτε η ατζέντα για την Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση είναι δική του, ούτε ο ισχυρισμός του ότι αυτός έχει εφεύρει την έννοια του «καπιταλισμού των μετόχων».

Ο Σβαμπ είναι κάτι περισσότερο από ένας επιδέξιος πράκτορας δημοσίων σχέσεων μιας παγκόσμιας τεχνοκρατικής ατζέντας, μια κορπορατιστική μονάδα της σύμπραξης της εξουσίας των επιχειρήσεων με την κυβέρνηση, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Εθνών, μιας ατζέντας που οι απαρχές της χρονολογούνται από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 και ακόμη νωρίτερα.

Η Μεγάλη Επανεκκίνηση του Νταβός είναι απλώς το επικαιροποιημένο σχέδιο για μια παγκόσμια δυστοπική δικτατορία υπό τον έλεγχο του ΟΗΕ, που αναπτύχθηκε εδώ και δεκαετίες. Οι βασικοί παίκτες ήταν ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ και ο προστατευόμενος του, Μωρίς Στρονγκ.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, αναμφισβήτητα δεν υπήρχε κανείς με μεγαλύτερη επιρροή στην παγκόσμια πολιτική από τον μακαρίτη Ντέιβιντ Ροκφέλερ, γνωστότερο τότε ως Πρόεδρο της τράπεζας Chase Manhattan.

Δημιουργώντας ένα νέο παράδειγμα
 

Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και στις αρχές της δεκαετίας του ’70, οι διεθνείς κύκλοι που συνδέονταν άμεσα με τον Ντέιβιντ Ροκφέλερ δημιούργησαν μια εκθαμβωτική σειρά ελιτίστικων οργανισμών, δεξαμενών σκέψης και μελετών.

Μεταξύ αυτών ήταν η «Λέσχη της Ρώμης» (Club of Rome) και η μελέτη της που συντάχθηκε με την επιστασία του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (MIT) με τίτλο Τα Όρια της Ανάπτυξης (The Limits to Growth), ο οργανισμός «1001: A Nature Trust», (ένα «καταπίστευμα» για τη φύση που συνδεόταν με το γνωστό μας Παγκόσμιο Ταμείο Άγριας Ζωής – WWF), οι Διασκέψεις της Στοκχόλμης των Ηνωμένων Εθνών για την Ημέρα της Γης, και η Τριμερής Επιτροπή (Trilateral Commission) του Ντέιβιντ Ροκφέλερ.

Η Λέσχη της Ρώμης
 

Το 1968 ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ ίδρυσε τη «Λέσχη της Ρώμης», μια νεομαλθουσιανή δεξαμενή σκέψης, μαζί με τον Ιταλό μεγιστάνα και «φιλάνθρωπο» Αουρέλιο Πετσέι (Aurelio Peccei), καθώς και τον Βρετανό χημικό μηχανικό Αλεξάντερ Κινγκ (Alexander King).

Ο Πετσέι, ήταν διευθυντής της αυτοκινητοβιομηχανίας Fiat, ιδιοκτησίας της ισχυρής ιταλικής οικογένειας Ανιέλι. Ο Πετσέι ανήκε επίσης στη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, ήταν μέλος του διοικητικού Συμβουλίου του Ατλαντικού Συμβουλίου, και όλως παραδόξως για εκείνη την εποχή, ιδρυτικό μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ισλάμ και Δύσης που είχε έδρα τη Γενεύη.

Ο Τζιάνι Ανιέλι της Fiat ήταν στενός φίλος του Ντέιβιντ Ροκφέλερ και μέλος του Διεθνούς Συμβουλευτικού Συμβουλίου της τράπεζας Chase Manhattan του Ροκφέλερ. Ο Ανιέλι και ο Ροκφέλερ ήταν στενοί φίλοι από το 1957. Ο Ανιέλι έγινε ιδρυτικό μέλος της Τριμερούς Επιτροπής του Ντέιβιντ Ροκφέλερ το 1973.

Ο Αλεξάντερ Κινγκ, επικεφαλής του επιστημονικού προγράμματος του ΟΟΣΑ, ήταν επίσης και σύμβουλος του ΝΑΤΟ. Αυτή ήταν η αρχή εκείνου που θα γινόταν το νεομαλθουσιανό σύνθημα «ο λαός μολύνει».

Το 1971, η Λέσχη της Ρώμης δημοσίευσε τη βαθιά εσφαλμένη μελέτη με τίτλο Τα Όρια της ανάπτυξης, η οποία προέβλεπε το τέλος του πολιτισμού, όπως τον ξέραμε, λόγω της ταχείας αύξησης του πληθυσμού, σε συνδυασμό με την εξάντληση των μη ανανεώσιμων πόρων, όπως το πετρέλαιο.

Η έκθεση κατέληγε στο συμπέρασμα ότι χωρίς ουσιαστικές αλλαγές στην κατανάλωση πόρων, το πιο πιθανό αποτέλεσμα θα είναι μια μάλλον ξαφνική και ανεξέλεγκτη μείωση, τόσο του πληθυσμού, όσο και της βιομηχανικής ικανότητας.

Βασισμένη σε ψεύτικες προσομοιώσεις μέσω μαθηματικών μοντέλων υπολογιστή που πραγματοποιήθηκαν από την ομάδα επιστημόνων υπολογιστών με την επωνυμία «System Dynamics Group» στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (MIT) που χρηματοδοτούσε γενναία ο Ανέλι, η μελέτη έκανε μια τολμηρή πρόβλεψη: «Εάν οι τρέχουσες τάσεις της παγκόσμιας αύξησης του πληθυσμού, της εκβιομηχάνισης, της ρύπανσης, της παραγωγής τροφίμων και της εξάντλησης των πόρων συνεχιστούν αμείωτα, τα όρια ανάπτυξης σε αυτόν τον πλανήτη θα επηρεαστούν κάποια στιγμή μέσα στα επόμενα εκατό χρόνια».

Αυτά συνέβησαν το 1971. Το 1973, ο Κλάους Σβαμπ, στην 3η ετήσια συνάντηση των ηγετών επιχειρηματιών στο Νταβός, κάλεσε τον Πετσέι στο Νταβός για να παρουσιάσει τα Όρια της ανάπτυξης στους συγκεντρωμένους διευθύνοντες συμβούλους των μεγαλύτερων επιχειρήσεων.

Το 1974, η Λέσχη της Ρώμης δήλωσε με τόλμη: «Η Γη πάσχει από καρκίνο αλλά ο καρκίνος είναι ο άνθρωπος… Ο κόσμος αντιμετωπίζει ένα άνευ προηγουμένου σύνολο αλληλένδετων παγκόσμιων προβλημάτων, όπως ο υπερπληθυσμός, οι ελλείψεις τροφίμων, η εξάντληση των μη ανανεώσιμων πόρων (πετρέλαιο κ.ά.), η υποβάθμιση του περιβάλλοντος και η κακή διακυβέρνηση».

Κατέληξαν λοιπόν ότι: «Χρειάζεται μια οριζόντια αναδιάρθρωση του παγκόσμιου συστήματος. Απαιτούνται ριζικές αλλαγές στο κανονιστικό στρώμα, δηλαδή στο σύστημα αξιών και στους ανθρώπινους στόχους, προκειμένου να επιλυθεί το πρόβλημα της ενέργειας, της τροφής και άλλα, μ’ άλλα λόγια, οι κοινωνικές αλλαγές και οι αλλαγές στην ατομική συμπεριφορά είναι απαραίτητες για να πραγματοποιηθεί η μετάβαση σε μια οργανική ανάπτυξη».

Επιπροσθέτως, στην ίδια έκθεση Mankind at the turning point, η Λέσχη της Ρώμης ανέφερε τα εξής:

«Η αυξανόμενη αλληλεξάρτηση μεταξύ εθνών και περιφερειών πρέπει στη συνέχεια να μεταφραστεί σε μείωση της ανεξαρτησίας. Τα έθνη δεν μπορούν να είναι αλληλεξαρτώμενα, εκτός εάν καθένα από αυτά παραιτηθεί από ένα μέρος της δικής του ανεξαρτησίας, ή τουλάχιστον αν αναγνωρίσει τα όριά του. Τώρα είναι η ώρα να οικοδομήσουμε ένα κύριο σχέδιο για βιώσιμη οργανική ανάπτυξη και παγκόσμια ανάπτυξη με βάση την παγκόσμια κατανομή όλων των πεπερασμένων πόρων και ένα νέο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα».

Αυτή ήταν η αρχική διατύπωση της περιβόητης Ατζέντας 21 του ΟΗΕ, που μετεξελίχθηκε σε Ατζέντα 2030 και σε Μεγάλη Επανεκκίνηση του Φόρουμ του Νταβός του 2020.

* η συνέχεια εδώ :

https://aperopia.fr/11-2022/i-skoteini-proeleysi-tis-megalis-epanekkinisis/