του Θωμά Σίδερη

Η Ελλάδα του φράχτη συνάντησε την Ελλάδα του Παΐσιου.

Με την ανακήρυξη του γέροντα ως αγίου ικανοποιήθηκε βαθύτατα η Χρυσή Αυγή, ο Καρατζαφύρερ με το περιστέρι στους ώμους, δυο τρεις φιλοναζί δεσποτάδες (ίσως και παραπάνω), μία τουλάχιστον φυλλάδα που δίνει σε συσκευασία δώρου τις προφητείες του και φυσικά η ανεξάρτητη και τυφλή ελληνική δικαιοσύνη.

Η δικαιοσύνη που με ευκολία καθίζει στο σκαμνί τον γέροντα Παστίτσιο και με ακόμα μεγαλύτερη ευκολία εκδίδει χιλιάδες διαταγές πληρωμής σε βάρος πολιτών, εκπληρώνοντας έτσι τις προφητείες και δικαιώνοντας απόλυτα τους εγχώριους τραπεζίτες και τα γεράκια τους.

Αλλά έτσι είναι οι προφητείες. Όταν μιλάς για το τέλος του κόσμου, πού να σου μείνει χρόνος να σκεφτείς δυο παιδικά χεράκια που ζητάνε βοήθεια καταμεσής του πελάγου, πέντε ναυτικά μίλια από το Φαρμακονήσι; Εξάλλου, όλα τα χεράκια δε βαφτίζονται στην ίδια κολυμπήθρα. Πώς να σου περάσει απ’ το μυαλό η σκέψη πως θα ερχόταν μια μέρα στη χώρα σου που τόσα παιδιά θα βρίσκονταν στον δρόμο επειδή τους πήρε η τράπεζα το σπίτι; Όσο άγιος κι αν είσαι, δε φτάνει η σκέψη σου μέχρι εκεί. Πώς να νοιαστείς ένα παιδί που ξεψυχάει στην αγκαλιά του πατέρα του στην πεζοπορία για τα σύνορα, όταν το μέλλον δεν ασχολείται με τέτοιες «λεπτομέρειες»; Στο κάτω κάτω, όπως ίσως θα έλεγε και ο γέροντας τα σύνορα τα βάζουν οι άνθρωποι και όχι ο θεός. Κι από την άλλη, οι άνθρωποι δεν σκοτώνονται για τον ίδιο θεό.

Στον Μεσαίωνα των εργασιακών δικαιωμάτων, των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών, η ανακήρυξη του γέροντα ως αγίου δεν μπορεί και δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Ας ετοιμάσουν οι Σταυροφόροι τα βαπόρια τους, ας ακονίσουν οι εικονολάτρες  τα ξίφη τους κι ας βάλει ο μέγας Ιεροεξεταστής τη σφραγίδα του. Μην ανησυχείτε, όλοι ενεργούν dei gratia.

Και ίσως τώρα να ανοίξει ο δρόμος για την αγιοποίηση και άλλων προφητών: κάποιων μακαριστών που περνούσαν τη στρατιωτική μπότα για μοκασίνι σε σουαρέ του Ζαππείου ή κάποιων ευεργετών και εθνοσωτήρων που κοσμούν το δημόσιο χώρο με το περιούσιο μέταλλό τους.

Υ.Γ. Απ’ όλες τις προσευχές του κόσμου τούτου, προτιμώ την αδέσποτη “Προσευχή του μάγκα” 

“Θεέ μου μεγαλοδύναμε, που ’σαι ψηλά κει πάνω, ρίξε λιγάκι τουμπεκί, Θεούλη μου, στον ναργιλέ επάνω”.