Toυ Ορέστη Σχινά από το http://www.enetpress.gr/el/m-m-e/poios-thymatai-tin-eleftherotypia.html



Μια παλιά ιστορία...

Πάνε πάνω από εκατό μέρες από τότε που κυκλοφόρησε στα περίπτερα για τελευταία (;) φορά η εφημερίδα που μας μεγάλωσε και μεγαλώσαμε μαζί της.

Η Φύση απεχθάνεται το κενό, λένε οι ειδικοί, αλλά στην περίπτωση του Τύπου αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει. Ισως αυτή η "μαύρη τρύπα" να βολεύει πολλούς, περισσότερους από όσοι θέλουν την επιστροφή της.

Εμείς, οι περισσότεροι που δουλεύουμε για το enetpress είμαστε -θεωρητικά- ακόμη εργαζόμενοί της. Κανείς δεν μας έχει απολύσει, κανείς δεν μας έχει ζητήσει νέα διαπραγμάτευση, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε γι' αυτό το περίεργο καθεστώς που βιώνουμε: δεν είμαστε απεργοί, δεν έχει κλείσει η εφημερίδα, αλλά δεν τυπώνεται... Δεν μπορούμε να μπούμε στο ταμείο ανεργίας, αλλά δεν ξέρουμε κι αν ασφαλιζόμαστε.

Ο φερόμενος ως "εκδότης" μας κάνει εμφανίσεις σε ελληνικά και ξένα Μέσα, αλλά δεν τολμά να αντιμετωπίσει τους "υπαλλήλους" του, στους οποίους χρωστάει μέχρι τώρα δεδουλευμένα δύο εκατομμυρίων.

Την ίδια στιγμή το "έξυπνο κτίριο" της Μίνωος έχει αφεθεί στην τύχη του (ή μάλλον στις γάτες του): χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς νερό, χωρίς φύλαξη, περιμένει τους βάνδαλους που θα το διαγουμίσουν.

Κάποιοι συνάδελφοί μας περίμεναν, έστω και την ύστατη ώρα, μια κίνηση επαναλειτουργίας ή, έστω, μια προσπάθεια αναλαμπής.

Διαψεύστηκαν. Και τώρα πια, έληξε και η σύμβαση ανάμεσα στην Τρίτη Οψη και τη χρεοκοπημένη πλέον Χ.Κ. Τεγόπουλος. Ετσι, βρισκόμαστε ακόμη μια φορά στον αέρα.

Οι Αγγλοσάξονες έχουν μια ρήση για ανάλογες καταστάσεις: Με κορόιδεψες μια φορά, ντροπή σου. Με κορόιδεψες δεύτερη, ντροπή μου...

Πιστέψαμε πως ένας άνθρωπος που δεν είχε διαβάσει ποτέ του την εφημερίδα που ανέλαβε να εκδίδει, που στην ουσία σιχαινόταν ό,τι αυτό το φύλλο πρέσβευε, ενδιαφερόταν για την τύχη της ελευθεροτυπίας, με ή χωρίς εισαγωγικά.

Ομως, ό,τι χτίζαμε, πέτρα την πέτρα, σε αξιοπιστία, κύρος και αξιοπρέπεια, γκρεμιζόταν μετά από κάθε του δημόσια εμφάνιση, τοποθέτηση, άρθρο. Ενας σισύφειος αγώνας, που κράτησε δυο χρόνια.

Πάθαμε και μάθαμε όμως. Η αδέσμευτη ενημέρωση, η μαχητική δημοσιογραφία δεν μπορούν να υπηρετηθούν από ανθρώπους που έρχονται σαν κομήτες στον εκδοτικό χώρο, με ανομολόγητους σκοπούς. Η εκδοτική δραστηριότητα είναι ακριβό σπορ. Αν κάποιος δεν έχει τα χρήματα, τότε αλλού ποντάρει για να τα αποκτήσει.

Είναι αλήθεια πως συνηθίσαμε να έχουμε αφεντικά. Ο επαγγελματισμός έγινε συνώνυμος του "γράφω αυτά που θέλει αυτός που με πληρώνει". Ομως πια είναι πολλοί αυτοί που προσφέρονται, και λίγοι αυτοί που "αξιοποιούνται", και με ολοένα και με χαμηλότερη αμοιβή.

Υπάρχει όμως και άλλος δρόμος: Οχι να φτιάξουμε το "μαγαζάκι" μας, αλλά να πάρουμε το μαγαζί...

Η προηγούμενη, "μνημονιακή" κυβέρνηση, πέρασε ένα νόμο για τις συχνότητες, που τις παραδίδει στους εργαζόμενους, αν ο ιδιοκτήτης τούς έχει αφήσει για πάνω από έξι μήνες απλήρωτους. Γιατί αυτό να μην μπορεί να γίνει και στον Τύπο;

Το αντεπιχείρημα γνωστό: οι συχνότητες είναι δημόσιο αγαθό, οι τίτλοι των εφημερίδων όμως είναι περιουσιακό στοιχείο...

Στην προκειμένη όμως περίπτωση, είναι περιουσιακό στοιχείο μιας πτωχευμένης εταιρείας, που βρίσκεται στα χέρια του σύνδικου, δηλαδή του πτωχευτικού δικαστηρίου, δηλαδή του κράτους.

Δεν μπορεί λοιπόν η νέα κυβέρνηση, που ευαγγελίζεται τη νίκη των δυνάμεων της εργασίας απέναντι στο κεφάλαιο, να επεκτείνει αυτή τη ρύθμιση και στα έντυπα; Ετσι, για να δικαιωθεί και το παλιό σύνθημα για έλεγχο στα μέσα παραγωγής...