Ντοκιμαντέρ Ιλμίκ, δηλαδή "θηλιά"
Ξεκίνησα τα γυρίσματα τον Ιούνιο του 2016. Η κατάσταση στη χώρα μύριζε μπαρούτι. Ο Τούρκος Πρόεδρος κυνηγούσε παντού το φάντασμα του Φετουλάχ Γκιουλέν.
Μπήκα σε γραφεία εφημερίδων και μίλησα με δημοσιογράφους που δούλευαν σε καθεστώς φόβου και περίμεναν από στιγμή σε στιγμή να εισβάλει στο κτίριο η αστυνομία και να τους συλλάβει. Θυμάμαι, σε μία τέτοια εφημερίδα, είχαν βάλει μία ντουλάπα πίσω από την πόρτα εισόδου ώστε να βρουν εμπόδιο οι αστυνομικοί και οι δημοσιογράφοι να προλάβουν να το σκάσουν από την έξοδο κινδύνου.
Θυμάμαι τον Ερκάν, τον δημοσιογράφο της τηλεόρασης Μπουγκιούν, να μου λέει με νόημα “εγώ είμαι μάλλον σοσιαλιστής” και να αναπολεί τα υπέροχα ηλιοβασιλέματα από την προβλήτα της Θεσσαλονίκης παρέα με τους Έλληνες φίλους του. “Πόσο μοιάζει η Θεσσαλονίκη με τη Σμύρνη!” έλεγε και ξανάλεγε.
Θυμάμαι την Αρζού από την εφημερίδα Ταράφ που συνάντησα στην Άγκυρα. Όσο κάναμε τη συνέντευξη, μία γειτόνισσα φρόντιζε το -λίγων μηνών- κοριτσάκι της. Θυμάμαι το χαμόγελό της, το τσιγάρο που καπνίσαμε, τον φόβο της για την εξέλιξη της δίκης. Ο Πρόεδρος της χώρας είχε υποβάλει εναντίον της δεκάδες μηνύσεις για τα ρεπορτάζ της. Υποχέθηκα στην Αρζού να πάω τον Σεπτέμβριο στο δικαστήριο και να την υποστηρίξω. Δεν ξέρω τουρκικά. Θα μιλούσα με τη γλώσσα της αλήθειας. ΔΕΝ ΠΡΌΛΑΒΑ. Η Αρζού είναι ήδη στη φυλακή.
Οι περισσότεροι από τους δημοσιογράφους που μιλούν στο ντοκιμαντέρ μου βρίσκονται στη φυλακή ή έχουν συλληφθεί και περνούν τον χρόνο τους στο υπόγειο κάποιας ανακριτικής ή αστυνομικής αρχής. Κάποιοι πρόλαβαν και έφυγαν στο εξωτερικό: ξεσπιτώθηκαν και άφησαν πίσω τους φίλους και οικογένειες που ανησυζούν για αυτούς.
Η ψυχή μου πονάει. Ξυπνάω και κοιμάμαι και η σκέψη μου είναι διαρκώς κοντά τους. Η “θηλιά” που κρέμεται πάνω από την Τουρκία ακουμπά εμένα, τη χώρα μου, την Ευρώπη, την Ασία, όλον τον κόσμο.
Οι ήρωες του ντοκιμαντέρ “Ιλμίκ” είναι οι δικοί μου ήρωες. Αλλά όχι μόνο αυτοί. Ήρωες είναι όλοι οι δημοσιογράφοι της Τουρκίας που μάχονται για το δίκιο. Μέσα από τον σκοταδισμό και το μαύρο σκοτάδι που έχει επιβάλλει η τουρκική κυβέρνηση στον τύπο, ξεπηδά το αχνό φως της ελεύθερης και ανυπότακτης σκέψης τους.
Θωμάς Σίδερης
Δημοσιογράφος, Μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων
Μέλος της Διεθνούς Ακαδημίας Κοινωνικών Επιστημών
Στο Ντοκιμαντέρ Ιλμίκ, δηλαδή "θηλιά". Πώς μια χώρα βάζει θηλιά στο δημοκρατικό πολίτευμα για δεκαετίες
Ιλμίκ, δηλαδή "θηλιά". Πώς μια χώρα βάζει θηλιά στο δημοκρατικό πολίτευμα για δεκαετίες ολόκληρες, φιμώνοντας τον τύπο, καταπατώντας συστηματικά τις ατομικές και κοινωνικές ελευθερίες, φυλακίζοντας και σκοτώνοντας τους δημοσιογράφους.
Ένα αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ για την Τουρκία, πριν και μετά το πραξικόπημα.
Οι περισσότεροι Τούρκοι δημοσιογράφοι και ακαδημαϊκοί που μιλούν στο ντοκιμαντέρ βρίσκονται σήμερα στη φυλακή.
Όμως η έρευνα συνεχίζεται ακόμα...
Πλατφόρμα υποστήριξης:
https://www.indiegogo.com/projects/ilmik-press-unfreedom-in-turkey-democracy/x/14727665#/gallery
Μπλογκ ντοκιμαντέρ:
https://ilmikblog.wordpress.com/
Σελίδα στο Facebook:
https://www.facebook.com/ILMIK-DOC-329918267346508/
Τrailer:
Ξεκίνησα τα γυρίσματα τον Ιούνιο του 2016. Η κατάσταση στη χώρα μύριζε μπαρούτι. Ο Τούρκος Πρόεδρος κυνηγούσε παντού το φάντασμα του Φετουλάχ Γκιουλέν.
Μπήκα σε γραφεία εφημερίδων και μίλησα με δημοσιογράφους που δούλευαν σε καθεστώς φόβου και περίμεναν από στιγμή σε στιγμή να εισβάλει στο κτίριο η αστυνομία και να τους συλλάβει. Θυμάμαι, σε μία τέτοια εφημερίδα, είχαν βάλει μία ντουλάπα πίσω από την πόρτα εισόδου ώστε να βρουν εμπόδιο οι αστυνομικοί και οι δημοσιογράφοι να προλάβουν να το σκάσουν από την έξοδο κινδύνου.
Θυμάμαι τον Ερκάν, τον δημοσιογράφο της τηλεόρασης Μπουγκιούν, να μου λέει με νόημα “εγώ είμαι μάλλον σοσιαλιστής” και να αναπολεί τα υπέροχα ηλιοβασιλέματα από την προβλήτα της Θεσσαλονίκης παρέα με τους Έλληνες φίλους του. “Πόσο μοιάζει η Θεσσαλονίκη με τη Σμύρνη!” έλεγε και ξανάλεγε.
Θυμάμαι την Αρζού από την εφημερίδα Ταράφ που συνάντησα στην Άγκυρα. Όσο κάναμε τη συνέντευξη, μία γειτόνισσα φρόντιζε το -λίγων μηνών- κοριτσάκι της. Θυμάμαι το χαμόγελό της, το τσιγάρο που καπνίσαμε, τον φόβο της για την εξέλιξη της δίκης. Ο Πρόεδρος της χώρας είχε υποβάλει εναντίον της δεκάδες μηνύσεις για τα ρεπορτάζ της. Υποχέθηκα στην Αρζού να πάω τον Σεπτέμβριο στο δικαστήριο και να την υποστηρίξω. Δεν ξέρω τουρκικά. Θα μιλούσα με τη γλώσσα της αλήθειας. ΔΕΝ ΠΡΌΛΑΒΑ. Η Αρζού είναι ήδη στη φυλακή.
Οι περισσότεροι από τους δημοσιογράφους που μιλούν στο ντοκιμαντέρ μου βρίσκονται στη φυλακή ή έχουν συλληφθεί και περνούν τον χρόνο τους στο υπόγειο κάποιας ανακριτικής ή αστυνομικής αρχής. Κάποιοι πρόλαβαν και έφυγαν στο εξωτερικό: ξεσπιτώθηκαν και άφησαν πίσω τους φίλους και οικογένειες που ανησυζούν για αυτούς.
Η ψυχή μου πονάει. Ξυπνάω και κοιμάμαι και η σκέψη μου είναι διαρκώς κοντά τους. Η “θηλιά” που κρέμεται πάνω από την Τουρκία ακουμπά εμένα, τη χώρα μου, την Ευρώπη, την Ασία, όλον τον κόσμο.
Οι ήρωες του ντοκιμαντέρ “Ιλμίκ” είναι οι δικοί μου ήρωες. Αλλά όχι μόνο αυτοί. Ήρωες είναι όλοι οι δημοσιογράφοι της Τουρκίας που μάχονται για το δίκιο. Μέσα από τον σκοταδισμό και το μαύρο σκοτάδι που έχει επιβάλλει η τουρκική κυβέρνηση στον τύπο, ξεπηδά το αχνό φως της ελεύθερης και ανυπότακτης σκέψης τους.
Θωμάς Σίδερης
Δημοσιογράφος, Μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων
Μέλος της Διεθνούς Ακαδημίας Κοινωνικών Επιστημών
