Μια παιδική ιστορία από τη Συρία
αναδημοσίευση από insideoutborders
Χιλιάδες παιδιά στη Συρία έχουν να διηγηθούν, δυστυχώς, σήμερα, πολλές τραγικές ιστορίες από τον εμφύλιο, την πείνα, τους βομβαρδισμούς και τους αποκλεισμούς, όμως η ιστορία της δεκάχρονης Τζίνας, που εκτυλίχθηκε πρόσφατα στην Μαντάγια, χάρη στην έμπρακτη αλληλεγγύη ανθρώπων από όλο τον κόσμο, είχε αίσιο τέλος.
Ήταν περίπου 11 το πρωί της Τρίτης 2 Αυγούστου του 2016, όταν οι δύο αδελφές, η δεκάχρονη Τζίνα και η οκτάχρονη Νάγκαμ περπατούσαν σε μια μικρή απόσταση από το σπίτι τους στην Μαντάγια προς το «νοσοκομείο εκστρατείας» προκειμένου να προμηθευτούν ορό για την αναιμική μητέρα τους Σαχάρ, που είχε προβλήματα από τη σοβαρή έλλειψη ασβεστίου στον οργανισμό της.
Εδώ και 18 μήνες, όπως γνώριζαν όλοι στη Μαντάγια, τρέφονταν με βρασμένο γρασίδι, μαύρο πιπέρι και γαϊδουράγκαθα, που έβρισκαν στα χωράφια.
Είχαν φύγει από το σπίτι τους στο Ζαμπαντάνι και εγκλωβίστηκαν χωρίς τροφή στη Μαντάγια, περικυκλωμένοι από τις κυβερνητικές στρατιωτικές δυνάμεις του Άσαντ, μόλις 25 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Δαμασκού.
Έχοντας προμηθευτεί τον ορό και φάρμακα, τα κορίτσια άρχισαν να επιστρέφουν με τα πόδια στο σπίτι όταν, όπως δήλωσε αυτόπτης μάρτυρας, ένας ελεύθερος σκοπευτής κοντά στο φυλάκιο του Αλ Ασάλι πυροβόλησε εναντίον τους.
Μια σφαίρα τραυμάτισε την Τζίνα στον αριστερό μηρό και τα φάρμακα έπεσαν από τα χέρια της.
Η Νάγκαμ έτρεξε να της φωνάξει που πέταξε τα φάρμακα και τότε συνειδητοποίησε πως η αδελφή της ήταν χτυπημένη. Χωρίς να το σκεφτεί πολύ την αγκάλιασε και με τις λιγοστές της δυνάμεις την έσυρε μακριά από τον δρόμο μέσα σε ένα χαντάκι για να προφυλαχθούν από τις σφαίρες.
Ο ελεύθερος σκοπευτής πυροβόλησε για δεύτερη φορά και αυτή τη φορά, θραύσματα από τη σφαίρα χτύπησαν το δεξί χέρι και της Νάγκαμ.
Τα δύο μικρά κορίτσια έμειναν για λίγα λεπτά ακινητοποιημένα, γεμάτα αίματα, ώσπου περαστικοί κατάφεραν να τα τραβήξουν έξω από τη γραμμή του πυρός και να τα μεταφέρουν στο πρόχειρο νοσοκομείο της πόλης.
Οι ελεύθεροι σκοπευτές αποδεκατίζουν καθημερινά τους αμάχους στη Μαντάγια ενώ αυξάνονται και οι θάνατοι από νάρκες καθώς γύρω από την πόλη έχουν τοποθετηθεί περίπου 6.000 νάρκες, ώστε να μην μπορούν να ξεφύγουν οι κάτοικοι, που δεν μπορούν να βρουν τροφή εδώ και μήνες.
Τόσο οι νάρκες γύρω από την πόλη όσο και τα πυρά ελεύθερων σκοπευτών κατά αμάχων αποτελούν εγκλήματα πολέμου, ωστόσο, οι προειδοποιήσεις και οι καταγγελίες των ανθρωπιστικών οργανώσεων δεν φέρνουν κανένα απτό αποτέλεσμα, προς το παρόν και οι κάτοικοι της Μαντάγια αργοπεθαίνουν από ασιτία.
Στο «νοσοκομείο εκστρατείας» της Μαντάγια το ιατρικό προσωπικό αποτελείται από δύο ηρωικούς φοιτητές οδοντιατρικής και έναν κτηνίατρο.
Η Τζίνα έφθασε εκεί μαζί με την αδελφή της και γρήγορα το πόδι της μολύνθηκε.
Σε αυτό το αυτοσχέδιο νοσοκομείο ο εξοπλισμός ήταν ελάχιστος και η μόνη δυνατότητα που είχαν ήταν ο ακρωτηριασμός.
Στις περισσότερες άλλωστε περιπτώσεις μόλυνσης τραυμάτων αυτή ήταν η μέθοδος που ακολουθούσαν, εκεί.
Τραυματίες όπως η 10χρονη Τζίνα είχαν μόνο έναν τρόπο να φύγουν από τη Μαντάγια για το νοσοκομείο της Δαμασκού. Δεν μπορούσαν αλλιώς να περάσουν από τα 65 σημεία ελέγχου, τις αμέτρητες νάρκες και τους ελεύθερους σκοπευτές για να λάβουν την σωτήρια θεραπεία που χρειάζονται.
Έπρεπε να διαπραγματευτούν βάσει της συμφωνίας που είχε συναφθεί μεταξύ των ανταρτών και του καθεστώτος των δυνάμεων του Άσαντ, με τη μεσολάβηση του Ιράν και των Ηνωμένων Εθνών το περασμένο έτος.
Αυτή προβλέπει την ανταλλαγή κάποιων τραυματιών από τη σουνιτική Μαντάγια με τραυματίες από τις δύο σιιτικές πόλεις Φοάχ και Καφράγια, που πολιορκούνται από δυνάμεις των ανταρτών.
Δυστυχώς, υπάρχουν και μια σειρά από πρόσθετα γραφειοκρατικά εμπόδια.
Ευτυχώς στην περίπτωση της Τζίνας, όπως και με την περίπτωση των σιαμαίων δίδυμων από το προάστιο της Δαμασκού μια εκστρατεία στα social media με επικεφαλής τη Διεθνή Αμνηστία και τη βοήθεια της Ερυθράς Ημισελήνου (SACRS) έκανε το θαύμα της και η μικρή τραυματίας μεταφέρθηκε τη νύχτα από τη Μαντάγια, χωρίς να προσελκύσει την προσοχή πολλών άλλων οικογενειών με επίσης σοβαρά τραυματισμένα μέλη που σίγουρα θα απαιτούσαν την ίδια μεταχείριση.
Οι σφαίρες των ελεύθερων σκοπευτών είναι σχεδιασμένες για να εκρήγνυνται μέσα στο σώμα και η Τζίνα θα πρέπει να διατηρήσει τις μεταλλικές ράβδους στο μηρό για τρεις μήνες και να μείνει στο κρεβάτι του νοσοκομείου για δύο μήνες.
Σήμερα η Τζίνα και η Νάγκαμ αναρρώνουν στο «Al-Mouwasat» Νοσοκομείο στη Δαμασκό με άφθονο φαγητό, συμπεριλαμβανομένων τριών φρέσκων φρούτων, καθημερινά.
Εύχονται μόνο να μπορέσουν φέτος να πάνε στο σχολείο-που ανοίγει στις 18 Σεπτεμβρίου φέτος στη Συρία- για να παρακολουθήσουν τα μαθήματά τους. Κι έχουν τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη χιλιάδων άγνωστων που έσπευσαν σε βοήθεια με απλόχερες προσφορές μέσω της εκστρατείας, που πραγματοποίησε η Διεθνής Αμνηστία.
Η Τζίνα για δύο με τρεις μήνες θα παρακολουθήσει κατ΄οίκον μαθήματα και στη συνέχεια ελπίζει να πάει και στο σχολείο, όπου όπως λέει η μητέρα της είναι άριστη μαθήτρια.
Και θα πάει πατώντας και στα δυο της πόδια, καθώς ο εφιάλτης του ακρωτηριασμού έμεινε πίσω στη Μαντάγια..
Χιλιάδες παιδιά στη Συρία έχουν να διηγηθούν, δυστυχώς, σήμερα, πολλές τραγικές ιστορίες από τον εμφύλιο, την πείνα, τους βομβαρδισμούς και τους αποκλεισμούς, όμως η ιστορία της δεκάχρονης Τζίνας, που εκτυλίχθηκε πρόσφατα στην Μαντάγια, χάρη στην έμπρακτη αλληλεγγύη ανθρώπων από όλο τον κόσμο, είχε αίσιο τέλος.
Ήταν περίπου 11 το πρωί της Τρίτης 2 Αυγούστου του 2016, όταν οι δύο αδελφές, η δεκάχρονη Τζίνα και η οκτάχρονη Νάγκαμ περπατούσαν σε μια μικρή απόσταση από το σπίτι τους στην Μαντάγια προς το «νοσοκομείο εκστρατείας» προκειμένου να προμηθευτούν ορό για την αναιμική μητέρα τους Σαχάρ, που είχε προβλήματα από τη σοβαρή έλλειψη ασβεστίου στον οργανισμό της.
Εδώ και 18 μήνες, όπως γνώριζαν όλοι στη Μαντάγια, τρέφονταν με βρασμένο γρασίδι, μαύρο πιπέρι και γαϊδουράγκαθα, που έβρισκαν στα χωράφια.
Είχαν φύγει από το σπίτι τους στο Ζαμπαντάνι και εγκλωβίστηκαν χωρίς τροφή στη Μαντάγια, περικυκλωμένοι από τις κυβερνητικές στρατιωτικές δυνάμεις του Άσαντ, μόλις 25 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Δαμασκού.
Έχοντας προμηθευτεί τον ορό και φάρμακα, τα κορίτσια άρχισαν να επιστρέφουν με τα πόδια στο σπίτι όταν, όπως δήλωσε αυτόπτης μάρτυρας, ένας ελεύθερος σκοπευτής κοντά στο φυλάκιο του Αλ Ασάλι πυροβόλησε εναντίον τους.
Μια σφαίρα τραυμάτισε την Τζίνα στον αριστερό μηρό και τα φάρμακα έπεσαν από τα χέρια της.
Η Νάγκαμ έτρεξε να της φωνάξει που πέταξε τα φάρμακα και τότε συνειδητοποίησε πως η αδελφή της ήταν χτυπημένη. Χωρίς να το σκεφτεί πολύ την αγκάλιασε και με τις λιγοστές της δυνάμεις την έσυρε μακριά από τον δρόμο μέσα σε ένα χαντάκι για να προφυλαχθούν από τις σφαίρες.
Ο ελεύθερος σκοπευτής πυροβόλησε για δεύτερη φορά και αυτή τη φορά, θραύσματα από τη σφαίρα χτύπησαν το δεξί χέρι και της Νάγκαμ.
Τα δύο μικρά κορίτσια έμειναν για λίγα λεπτά ακινητοποιημένα, γεμάτα αίματα, ώσπου περαστικοί κατάφεραν να τα τραβήξουν έξω από τη γραμμή του πυρός και να τα μεταφέρουν στο πρόχειρο νοσοκομείο της πόλης.
Οι ελεύθεροι σκοπευτές αποδεκατίζουν καθημερινά τους αμάχους στη Μαντάγια ενώ αυξάνονται και οι θάνατοι από νάρκες καθώς γύρω από την πόλη έχουν τοποθετηθεί περίπου 6.000 νάρκες, ώστε να μην μπορούν να ξεφύγουν οι κάτοικοι, που δεν μπορούν να βρουν τροφή εδώ και μήνες.
Τόσο οι νάρκες γύρω από την πόλη όσο και τα πυρά ελεύθερων σκοπευτών κατά αμάχων αποτελούν εγκλήματα πολέμου, ωστόσο, οι προειδοποιήσεις και οι καταγγελίες των ανθρωπιστικών οργανώσεων δεν φέρνουν κανένα απτό αποτέλεσμα, προς το παρόν και οι κάτοικοι της Μαντάγια αργοπεθαίνουν από ασιτία.
Στο «νοσοκομείο εκστρατείας» της Μαντάγια το ιατρικό προσωπικό αποτελείται από δύο ηρωικούς φοιτητές οδοντιατρικής και έναν κτηνίατρο.
Η Τζίνα έφθασε εκεί μαζί με την αδελφή της και γρήγορα το πόδι της μολύνθηκε.
Σε αυτό το αυτοσχέδιο νοσοκομείο ο εξοπλισμός ήταν ελάχιστος και η μόνη δυνατότητα που είχαν ήταν ο ακρωτηριασμός.
Στις περισσότερες άλλωστε περιπτώσεις μόλυνσης τραυμάτων αυτή ήταν η μέθοδος που ακολουθούσαν, εκεί.
Τραυματίες όπως η 10χρονη Τζίνα είχαν μόνο έναν τρόπο να φύγουν από τη Μαντάγια για το νοσοκομείο της Δαμασκού. Δεν μπορούσαν αλλιώς να περάσουν από τα 65 σημεία ελέγχου, τις αμέτρητες νάρκες και τους ελεύθερους σκοπευτές για να λάβουν την σωτήρια θεραπεία που χρειάζονται.
Έπρεπε να διαπραγματευτούν βάσει της συμφωνίας που είχε συναφθεί μεταξύ των ανταρτών και του καθεστώτος των δυνάμεων του Άσαντ, με τη μεσολάβηση του Ιράν και των Ηνωμένων Εθνών το περασμένο έτος.
Αυτή προβλέπει την ανταλλαγή κάποιων τραυματιών από τη σουνιτική Μαντάγια με τραυματίες από τις δύο σιιτικές πόλεις Φοάχ και Καφράγια, που πολιορκούνται από δυνάμεις των ανταρτών.
Δυστυχώς, υπάρχουν και μια σειρά από πρόσθετα γραφειοκρατικά εμπόδια.
Ευτυχώς στην περίπτωση της Τζίνας, όπως και με την περίπτωση των σιαμαίων δίδυμων από το προάστιο της Δαμασκού μια εκστρατεία στα social media με επικεφαλής τη Διεθνή Αμνηστία και τη βοήθεια της Ερυθράς Ημισελήνου (SACRS) έκανε το θαύμα της και η μικρή τραυματίας μεταφέρθηκε τη νύχτα από τη Μαντάγια, χωρίς να προσελκύσει την προσοχή πολλών άλλων οικογενειών με επίσης σοβαρά τραυματισμένα μέλη που σίγουρα θα απαιτούσαν την ίδια μεταχείριση.
Οι σφαίρες των ελεύθερων σκοπευτών είναι σχεδιασμένες για να εκρήγνυνται μέσα στο σώμα και η Τζίνα θα πρέπει να διατηρήσει τις μεταλλικές ράβδους στο μηρό για τρεις μήνες και να μείνει στο κρεβάτι του νοσοκομείου για δύο μήνες.
Σήμερα η Τζίνα και η Νάγκαμ αναρρώνουν στο «Al-Mouwasat» Νοσοκομείο στη Δαμασκό με άφθονο φαγητό, συμπεριλαμβανομένων τριών φρέσκων φρούτων, καθημερινά.
Εύχονται μόνο να μπορέσουν φέτος να πάνε στο σχολείο-που ανοίγει στις 18 Σεπτεμβρίου φέτος στη Συρία- για να παρακολουθήσουν τα μαθήματά τους. Κι έχουν τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη χιλιάδων άγνωστων που έσπευσαν σε βοήθεια με απλόχερες προσφορές μέσω της εκστρατείας, που πραγματοποίησε η Διεθνής Αμνηστία.
Η Τζίνα για δύο με τρεις μήνες θα παρακολουθήσει κατ΄οίκον μαθήματα και στη συνέχεια ελπίζει να πάει και στο σχολείο, όπου όπως λέει η μητέρα της είναι άριστη μαθήτρια.
Και θα πάει πατώντας και στα δυο της πόδια, καθώς ο εφιάλτης του ακρωτηριασμού έμεινε πίσω στη Μαντάγια..
