Αγαπημένε μου πιτσιρίκο, φίλες και φίλοι του πιο υπέροχου blog του κόσμου, καλησπέρα.
Θυμάμαι, όταν ήμουν παιδί, τον ενενήντα πέντε χρονών σήμερα παππού μου -γεννημένος το 1928- να μου λέει ιστορίες για τα χρόνια της κατοχής στην Ελλάδα, τα όσα έζησε τότε ως παιδί, για τα σημάδια που άφησαν στην ψυχή του όσα είδε τότε, ενώ συνεχώς τόνιζε ότι σιχαινόταν τα όπλα και τον πόλεμο.

Εγώ άκουγα τις ιστορίες του σαν «παραμύθια», ωστόσο έβλεπα στα μάτια του το πόσο σημαντικό θεωρούσε -σχεδόν ως υποχρέωσή του- να μάθει τον εγγονό του πως την Ιστορία δεν πρέπει να την βλέπουμε σαν ποδοσφαιρικό αγώνα.

«Βαγγελάκη» μου έλεγε, «την ιστορία να την κρίνεις κοιτώντας πότε συμβαίνει, γιατί συμβαίνει και από ποιους συμβαίνει».
Ακόμη έχω στα αυτιά μου την βραχνή φωνή του.

Αργότερα, όταν μεγάλωσα λίγο, κατάλαβα τι εννοούσε παρατηρώντας τον να ανοίγει κάθε τόσο βιβλία που ήταν γραμμένα είτε από τους «νικητές» είτε από τους «ηττημένους» της Ιστορίας, ενώ στα περιθώρια -δεξιά και αριστερά των σελίδων- οι σημειώσεις του μοιάζαν με ιατρικές συνταγές που μόνο εκείνος καταλάβαινε.

Λάτρευε και λατρεύει την Ιστορία και ήξερε να «μεταφράζει» τα γεγονότα με έναν δικό του μαγικό τρόπο και ο λόγος, νομίζω, ήταν πως συνδύαζε ποια γεγονότα αποδέχονται και οι δύο πλευρές.

Όταν το 1994 ο Γιάσερ Αραφάτ επέστρεφε στη Γάζα τιμώμενος με το Νόμπελ Ειρήνης, θυμάμαι να μου λέει καπνίζοντας τον «Άσσο κασετίνα» και κοιτώντας τις ειδήσεις στην τηλεόραση στο μικρό σαλονάκι που καθόμασταν παρέα όταν γυρνούσα από το σχολείο:

«Τον βλέπεις αυτόν τον κοντό με τη μαντίλα στο κεφάλι, ούτε ένα και εξήντα δεν είναι.
Μεγάλη προσωπικότητα. Αν τον αφήσουν, θα τον τελειώσει τον πόλεμο. Αλλά, για να του έδωσαν βραβείο, οι μέρες του είναι λίγες και η Ειρήνη θα μείνει στο βραβείο.»

Την εποχή εκείνη, η υποστήριξη της Φατάχ μειωνόταν μέρα με την ημέρα εξαιτίας της ανάπτυξης της Χαμάς -που είχε δημιουργήσει το Ισραήλ ως αντίπαλο δέος στον Αραφάτ- και άλλων εξτρεμιστικών οργανώσεων.

Λίγους μήνες αργότερα, ο Γιτζάκ Ράμπιν τότε πρωθυπουργός του Ισραήλ -που μετά την συμφωνία του Όσλο τιμήθηκε παρέα με τον Αραφάτ με το Νόμπελ- έπεφτε νεκρός στο Τελ Αβίβ από πυροβολισμό και η τεράστια ευκαιρία για Ειρήνη στην περιοχή κατέληγε στα σκουπίδια.

Σήμερα, δεν μπορώ να καταλάβω αν οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται τι είναι «πόλεμος».

Νομίζω πως όχι.

Άνθρωποι που πηγαίνοντας σε νοσοκομείο για να δώσουν αίμα βρίσκονται στα πρόθυρα λιποθυμίας από το φόβο τους δικαιολογούν το μίσος κατά αμάχων και παιδιών, χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα για το τι πραγματικά συμβαίνει.

Αρθρογράφοι που γνωρίζουν πολύ καλύτερα από τον οποιονδήποτε την ιστορία της περιοχής γράφουν εμετικά άρθρα, τοποθετώντας σημαιάκια δίπλα στα διαδικτυακά προφίλ τους και γεμάτοι σαδισμό και «βεβαιότητες» δικαιολογούν τα εγκλήματα του «περιούσιου» λαού του ακροδεξιού Νετανιάχου με την δικαιολογία της «άμυνας κατά των τρομοκρατών», συνοδευόμενη με τις ευλογίες της Δύσης.

Μια διαμάχη που σχεδόν συμπληρώνει έναν αιώνα δεν μπορεί να λυθεί ακόμη και αν αύριο η ηγεσία της Χαμάς κατέθετε τα όπλα.

Θα ήθελε ο Νετανιάχου την εξόντωση της Χαμάς όπως ο ίδιος ευαγγελίζεται;
Η απάντηση, κατά την γνώμη μου, είναι ένα τεράστιο ΌΧΙ.

Η ύπαρξη της Χαμάς χρειάζεται για να εξυπηρετούνται συγκεκριμένα συμφέροντα κάθε φορά που κάποιοι θέλουν να ισοπεδωθεί η Γάζα.

Σήμερα οι πληροφορίες από τα πεδία της μάχης γίνονται με συγκεκριμένους τρόπους, που όσοι θέλουν να καταλάβουν δεν έχουν παρά να ακούσουν ή να δουν, όχι το τι δείχνεται ή λέγεται, αλλά από ποιους παρουσιάζονται τα γεγονότα κατ’ αυτόν τον τρόπο.

Είναι η οργάνωση της Χαμάς μια εξτρεμιστική ομάδα με σκοπό την βία και την τρομοκρατία;

Ναι, είναι.

Όμως αυτό δεν σημαίνει πως όλοι οι Παλαιστίνιοι υποστηρίζουν ή ασπάζονται τη Χαμάς, όπως παρουσιάζεται από τα δυτικά μέσα της ευρωπαϊκής, βρετανικής και αμερικανικής προπαγάνδας.

Όπως πολλοί Ισραηλινοί ξερνούν βλέποντας τον Νετανιάχου, αντίστοιχα πολλοί Παλαιστίνιοι σιχαίνονται την βία, και ένας από τους λόγους είναι ότι -και οι μεν και οι δε- επί εβδομήντα πέντε χρόνια την έχουν ζήσει στο πετσί τους.

Η πλειοψηφία των Παλαιστίνιων δεν είναι τρομοκράτες, όπως η πλειοψηφία των Ισραηλινών δεν είναι ακροδεξιοί.

Ωστόσο, έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον κάποιες λεπτομέρειες στο πώς ξεκίνησε η επίθεση των «τρομοκρατών» κατά του μουσικού φεστιβάλ.

Προσωπικά, δεν μπορώ να βρω απάντηση πως είναι δυνατόν ένα κράτος όπως το Ισραήλ -που οι μυστικές του υπηρεσίες βρίσκονται στο επίπεδο των ΗΠΑ- να πραγματοποιεί μουσικό φεστιβάλ τόσο κοντά στη λωρίδα της Γάζας και να πιάνεται στον «ύπνο» χωρίς ουσιαστικά κανένα μέτρο ασφαλείας.

Αν κάποιος γνωρίζει, ας με βοηθήσει να καταλάβω.

Την ίδια στιγμή, οι εξτρεμιστές της Χαμάς μοιάζουν σαν να έπραξαν δίχως να γνωρίζουν ποια θα ήταν η αντίδραση του Ισραήλ σε ένα τέτοιου μεγέθους μακελειό.

Όσο περνούν οι μέρες, όλο και περισσότερα στοιχεία συμπληρώνουν το παζλ για το τι ακριβώς έγινε την ημέρα της επίθεσης στο μουσικό camp.

Χθες, ο δημοσιογράφος Max Brumenthal δημοσιοποίησε ηχητικό όπου η επιζών της επιδρομής στο κιμπούτς, Yasmin Porat, δήλωσε ορθά κοφτά πως «οι ισραηλινές δυνάμεις εξολόθρευσαν τους πάντες συμπεριλαμβανομένων και τον ομήρων» και πως «αναμφίβολα» Ισραηλινοί στρατιώτες πυροβόλησαν Ισραηλινούς αμάχους.

Η λύση ανέκαθεν βρισκόταν στα χέρια του Ισραήλ και, όπως τις προηγούμενες φορές η βία δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα, έτσι και σήμερα ένας νέος πόλεμος με μαθηματική ακρίβεια θα έχει ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα.

Όσο εσκεμμένα συντηρείται η βία, ηγέτες της θα είναι όσοι την εκπροσωπούν με τον καλύτερο τρόπο.

Αυτό που γίνεται στη λωρίδα της Γάζας είναι ξεκάθαρη γενοκτονία.

Το Ισραήλ ξέρει ή, αν δεν ξέρει, επιβάλλεται να καταλάβει πως η λύση είναι πολιτική και αφορά ένα και μόνο θέμα:

Την κατοχή.

Οι Ισραηλινοί γνωρίζουν καλύτερα από κάθε άλλο λαό ποια ήταν η τύχη του τελευταίου ανθρώπου που κυνηγώντας και σκοτώνοντας αδιακρίτως επιχείρησε την τελευταία εθνοκάθαρση της ιστορίας.

Υποχρεούται να καταλάβουν αυτό που έλεγε ο μεγάλος φιλειρηνιστής Ισραηλινός συγγραφέας Άμος Οζ.

«Το έγκλημα είναι η τιμωρία».

Η επιλογή είναι δική τους.

Με εκτίμηση.

Τ.Τ.Π.

Υ.Γ. Το κείμενο αφιερώνεται στον παππού μου, που την περασμένη Κυριακή τον είδα να ξαναδιαβάζει την ιστορία της Μέσης Ανατολής, με μεγεθυντικό φακό, σε ηλικία 95 χρονών.

(Αγαπητέ Βαγγέλη, η Ιστορία δεν μας έχει διδάξει τίποτα. Οπότε, μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε τα χειρότερα· και όχι μόνο στη Μέση Ανατολή. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου. Και στον παππού σου.)

Πηγή: pitsirikos.net