Μια επιγραφή στα κυριλλικά που χρονολογείται από την εποχή του Τσάρου Συμεών Α’ του Μεγάλου, έφεραν στο φως οι αρχαιολογικές έρευνες, τόνισε ένα μέλος της ομάδας του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου, ο αρχαιολόγος Ιβαϊλο Κάνεφ, σύμφωνα με το βουλγαρικό πρακτορείο ειδήσεων.
Το σημείο που εντοπίστηκε το εύρημα ήταν είναι ένα οχύρωμα σε μια τοποθεσία που ονομάζεται Μπαλάκ Ντερέ δίπλα στο χωριό Χούχλα, κοντά στο Ιβαΐλοβγκραντ στη νότια Βουλγαρία.
Ο Κάνεφ ανακάλυψε ένα φυλαχτό από μολύβδινη πλάκα διπλωμένο στη μέση, καθώς εξερευνούσε την τοποθεσία στο Μπαλάκ Ντερέ.
Η επακόλουθη διαδικασία συντήρησης από την καθηγήτρια Βεσελίνα Ινκοβα έφερε στο φως μια επιγραφή με κυριλλικά γράμματα. Στη συνέχεια, ενώ το αποκρυπτογραφούσε ο καθηγητής Γκεόργκι Σινγκαλέβιτς υπέθεσε ότι η αρχή του κειμένου εισερχόταν στην εσωτερική πλευρά της πλάκας. Οι ερευνητές την ξεδίπλωσαν προσεκτικά και βρήκαν μια μεγάλη παλαιά βουλγαρική κυριλλική επιγραφή.
Το φυλαχτό της πλάκας μολύβδου χρονολογείται στο πρώτο μισό του 10ου αιώνα. Αυτό οδήγησε τους αρχαιολόγους να επικεντρωθούν στη λεγόμενη Χρυσή Εποχή του Τσάρου Συμεών Α’ (893-927), συγκρίνοντας ιστορικές πηγές από την εποχή εκείνη.
Τα ευρήματα τοποθετημένα στο αρχαιολογικό του περιβάλλον δίνουν στους επιστήμονες αφορμή να υποθέσουν ότι ανακάλυψαν ένα από τα αρχαιότερα κυριλλικά κείμενα που έχουν ανακαλυφθεί έως τώρα.
Η Εφορεία Αρχαιοτήτων του Ισραήλ αποκάλυψε την Πέμπτη ένα μολυβένιο βλήμα σφεντόνας από την ελληνιστική περίοδο που φέρει πάνω του μια ελληνική επιγραφή με όρκο νίκης σε μάχη και πιθανώς να συνδέεται με την ιστορία της Χανουκά.
Σύμφωνα με τα ισραηλινά ΜΜΕ, το βλήμα 2.200 ετών, έχει μήκος 4,4 εκατοστά. Ανασκάφηκε στην πόλη Γιαβνέ (σ.σ κατά τους ελληνορωμαϊκούς χρόνους, ήταν γνωστή ως Ιαμνία) και φέρει την επιγραφή «Νίκη του Ηρακλή και του Αρωνα», σε μια πιθανή απόπειρα εκφοβισμού του εχθρού.
«Δεν είναι απίθανο το βλήμα να σχετίζεται με τη σύγκρουση μεταξύ των Ελλήνων και των Ασμοναίων», δήλωσαν ο Πάμπλο Μπέτζερ και ο Δρ. Ντάνιελ Βάργκα, οι διευθυντές της ανασκαφής για λογαριασμό της Εφορείας Αρχαιοτήτων του Ισραήλ.
Ο Μπέτζερ είπε ότι βλήματα σαν αυτό «παρέχουν συγκεκριμένες αποδείξεις ότι μια τεράστια μάχη έλαβε χώρα εδώ (σ.σ στη Γιαβνέ) κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου». Η πόλη ήταν σύμμαχος των Ελλήνων την εποχή της εξέγερσης των Ασμοναίων τον 2ο αιώνα π.Χ. ενάντια στην κυριαρχία της αυτοκρατορίας των Σελευκιδών που κυβερνούσε ο Αντίοχος Δ′ Επιφάνης. Αποτέλεσμα της καταπιεστικής πολιτικής εξελληνισμού του Αντίοχου ήταν να ξεσπάσει η επανάσταση των Μακκαβαίων, η οποία θα οδηγούσε μετά από σκληρούς αγώνες στην ανεξαρτησία της Ιουδαίας.
Οι ερευνητές, ωστόσο, επισήμαναν ότι δεν είναι γνωστό σε ποιο πλαίσιο ακριβώς χρησιμοποιήθηκε η σφεντόνα και ότι δεν υπήρχαν πειστικές αποδείξεις ότι ανήκε σε Ελληνα στρατιώτη της ελληνιστικήςπεριόδου.
Σύμφωνα με την καθηγήτρια Γιούλια Ουστίνοβα του Πανεπιστημίου Μπεν Γκουριόν η οποία αποκρυπτογράφησε την επιγραφή, «το ζευγάρι των θεοτήτων Αουρών (σ.σ θεότητα των Χαναναίων) και Ηρακλής θεωρούνταν οι θεϊκοί προστάτες της Γιαβνέ κατά την ελληνιστική περίοδο. Η επιγραφή σε βλήμα σφεντόνας είναι η πρώτη αρχαιολογική μαρτυρία των δύο προστατών της πόλης. Μέχρι σήμερα, το ζευγάρι ήταν γνωστό μόνο από μια επιγραφή στο ελληνικό νησί της Δήλου».
TWITTER/DAFNA GAZIT/ISRAEL ANTIQUITIES AUTHORITY
«Tα μολυβένια βλήματα από σφεντόνες είναι γνωστά στον αρχαίο κόσμο, ξεκινώντας από τον πέμπτο αιώνα π.Χ., αλλά στο Ισραήλ βρέθηκαν λίγες μεμονωμένα βλήματα σφεντόνας που περιέχουν επιγραφές. Οι επιγραφές μεταφέρουν ένα μήνυμα συσπείρωσης για τους πολεμιστές με στόχο να ανυψώσει το ηθικό τους, να τρομάξουν τον εχθρό ή ένα κάλεσμα που έχει σκοπό να ενεργοποιήσει μαγικά την ίδια τη σφαίρα της σφεντόνας», είπε η Ουστίνοβα.
Αεροφωτογραφία του χώρου ανασκαφής στη Γιαβνέ
AMIR COHEN VIA REUTERS
Το έθιμο της αναγραφής μηνυμάτων ή συνθημάτων πάνω σε πυρομαχικά έχει επιβιώσει μέχρι τις μέρες μας. Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, τα αμερικανικά στρατεύματα ζωγράφισαν «Καλές διακοπές Χίτλερ» στις βόμβες που έριχναν πάνω σε γερμανικούς στόχους. Το 2001, μετά την επίθεση στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου, τα στρατεύματα των ΗΠΑ έγραψαν μηνύματα πάνω σε βόμβες που προορίζονταν για τον Οσάμα Μπιν Λάντεν.
Το βλήμα έχει μήκος 4,4 εκατοστά και φέρει την επιγραφή «Νίκη του Ηρακλή και του Άρωνα. Βρέθηκε στη Γιαβνέ (τότε ήταν γνωστή ως Ιαμνία) και θεωρείται ότι χρησιμοποιήθηκε σε πιθανή απόπειρα εκφοβισμού του εχθρού, αλλά και συσπείρωσης των πολεμιστών.
Η Εφορεία Αρχαιοτήτων του Ισραήλ αναφέρει
Ανακαλύφθηκε ένα μολυβένιο βλήμα σφεντόνας από την ελληνιστική περίοδο που φέρει πάνω του ελληνική επιγραφή με όρκο νίκης σε μάχη και φαίνεται να συνδέεται με την ιστορία της Χανουκά.
Το βλήμα υπολογίζεται να είναι 2.200 ετών και έχει μήκος 4,4 εκατοστά και φέρει την επιγραφή «Νίκη του Ηρακλή και του Άρωνα. Βρέθηκε στη Γιαβνέ (τότε ήταν γνωστή ως Ιαμνία) και θεωρείται ότι χρησιμοποιήθηκε σε πιθανή απόπειρα εκφοβισμού του εχθρού, αλλά και συσπείρωσης των πολεμιστών.
Όπως δήλωσαν οι διευθυντές της ανασκαφής, Πάμπλο Μπέτζερ και Δρ. Ντάνιελ Βάργκα, είναι πιθανό το βλήμα να έχει σχέση με τη σύγκρουση Ελλήνων και Ασμοναίων. Ο Μπέτζερ είπε ότι βλήματα σαν αυτό «παρέχουν συγκεκριμένες αποδείξεις ότι μια τεράστια μάχη έλαβε χώρα εδώ (σ.σ στη Γιαβνέ) κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου».
Ωστόσο, όπως επισημάνθηκε, δεν είναι γνωστό σε ποιο πλαίσιο ακριβώς χρησιμοποιήθηκε η σφεντόνα και δεν υπάρχουν πειστικές αποδείξεις ότι ανήκε σε Έλληνα στρατιώτη της ελληνιστικής περιόδου. Σύμφωνα με την καθηγήτρια Γιούλια Ουστίνοβα του Πανεπιστημίου Μπεν Γκουριόν, οι θεότητες Αουρών και Ηρακλής ήταν προστάτες της Γιαβνέ κατά την περίοδο εκείνη.
Οι αρχαιολόγοι που εργάζονται στις ανασκαφές του Λούξορ, στην Αίγυπτο, αποκάλυψαν μια ολόκληρη ρωμαϊκή πόλη ηλικίας 1.800 ετών.
Ο Μουσταφά Γουαζίρι, Γενικός Γραμματέας του Ανώτατου Συμβουλίου Αρχαιοτήτων της Αιγύπτου, ανακοίνωσε ότι η πόλη χρονολογείται από τον 2ο – 3ο αιώνα μ.Χ. και τη χαρακτήρισε «την παλαιότερη και σημαντικότερη πόλη που έχει βρεθεί στην ανατολική όχθη του Λούξορ».
«Ανακαλύφθηκε ένα πλήρες οικιστικό χωριό, με δύο πύργους περιστεριών που αποκαλύφθηκαν για πρώτη φορά», ακούγεται να εξηγεί ο Γουαζίρι, σε βίντεο που αναρτήθηκε στο Twitter.
Οι πύργοι αυτοί χρησίμευαν ως φωλιές στις οποίες εκτρέφονταν ταχυδρομικά περιστέρια. Τα πουλιά χρησιμοποιούνταν στη συνέχεια για την αποστολή μηνυμάτων σε άλλα μέρη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Οι ανασκαφές, οι οποίες είχαν ξεκινήσει τον Σεπτέμβριο, αποκάλυψαν επίσης εργαλεία και έναν μικρό θησαυρό αγγείων και χάλκινων ρωμαϊκών νομισμάτων.
Το Λούξορ, όπου έγινε η ανακάλυψη, είναι μια σύγχρονη πόλη στις όχθες του Νείλου, στην τοποθεσία της αρχαίας Θήβας. Εκεί εκτείνεται η Κοιλάδα των Βασιλέων μια από τις σημαντικότερες περιοχές της Αρχαίας Αιγύπτου με περισσότερους από 60 τάφους Φαραώ, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO το 1979.
Ο Γουαζίρι εξήρε τη νέα ανακάλυψη ως ένα σπάνιο εύρημα σε μια ήδη «εξαιρετική» σεζόν. Το Λούξορ είναι διαχρονικά τόπος πλούσιος σε αρχαιολογικά ευρήματα και η πόλη που αποκαλύφθηκε, ακολουθεί το μπαράζ των τάφων που είχαν ανακαλυφθεί τις προηγούμενες ημέρες, λίγο πριν από τα πολυαναμενόμενα εγκαίνια του Μεγάλου Αιγυπτιακού Μουσείου στο Κάιρο.
Ένα αρχαίο ρωμαϊκό άγαλμα που απεικονίζει τον μυθολογικό ήρωα Ηρακλή ανακαλύφθηκε κατά τη διάρκεια επισκευών στο αποχετευτικό σύστημα κάτω από ένα πάρκο στη Ρώμη.
Το άγαλμα, το οποίο προφανώς χρονολογείται από τη ρωμαϊκή αυτοκρατορική περίοδο (27 π.Χ. έως 476 μ.Χ.), αναδύθηκε από το έδαφος γύρω στο 2ο μίλι κατά μήκος της αρχαίας Αππίας Οδού, του φημισμένου ιστορικού δρόμου.
Το Appia Antica Park ανέφερε στο Facebook ότι η περιοχή «μας επιφύλασσε μια μεγάλη έκπληξη: ένα μαρμάρινο άγαλμα σε φυσικό μέγεθος το οποίο, λόγω της παρουσίας της λεοντής που καλύπτει το κεφάλι του, μπορούμε σίγουρα να αναγνωρίσουμε ως μια φιγούρα που αντιπροσωπεύει τον Ηρακλή”.
Πηγή: The Guardian
Η ανακάλυψη έγινε κατά τη διάρκεια εργασιών επισκευής σε ορισμένους σωλήνες αποχέτευσης που είχαν καταρρεύσει, προκαλώντας χάσματα και κατολισθήσεις.
Οι ανασκαφές έφτασαν σε βάθος 20 μέτρων και έγιναν με την παρουσία αρχαιολόγων, αφού όλη η πόλη είναι ένα… μουσείο και σε κάθε είδους ανασκαφές, για οποιοδήποτε λόγο, πάντα είναι κι εκείνοι παρόντες.
Τον Νοέμβριο του περασμένου έτους, ένα «εξαιρετικό» πλήθος από χάλκινα αγάλματα, ανακαλύφθηκε σε ένα δίκτυο λουτρών που χτίστηκαν από τους Ετρούσκους στην Τοσκάνη.
Τα 24 μερικώς βυθισμένα αγάλματα, τα οποία χρονολογούνται πριν από 2.300 χρόνια και έχουν χαιρετιστεί ως το πιο σημαντικό εύρημα του είδους τους τα τελευταία 50 χρόνια, περιλαμβάνουν μια κοιμισμένη έφηβη που βρίσκεται δίπλα στην Υγεία, τη θεά της υγείας, η οποία έχει ένα φίδι τυλιγμένο γύρω από το χέρι της.
Η Λέσβος στο επίκεντρο μετά τις ανασκαφές στην αρχαία Άντισσα που συνεχίζονται. Οι αρχαιολόγοι φέρνουν στο φως «θησαυρούς» που αποκαλύπτουν την ιστορία της ευρύτερης περιοχής…
Η συνεχιζόμενη από την Εφορεία Αρχαιοτήτων Λέσβου από το 2017 ανασκαφή στην αρχαία Αντισσα της Δυτικής Λέσβου, μια από τις έξι πόλεις κράτη της αρχαιότητας, συνεχίζει να φέρνει στο φως σημαντικά ευρήματα.
Ένα βίντεο με τίτλο «Ανακαλύπτοντας την αρχαία ‘Αντισσα της Λέσβου» που έδωσε στη δημοσιότητα η Εφορεία Αρχαιοτήτων Λέσβου στα πλαίσια της προβολής της χρηματοδοτούμενης από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου ανασκαφής και το οποίο επιμελήθηκε ο αρχαιολόγος επικεφαλής της Εφορείας Αρχαιοτήτων Λέσβου και επικεφαλής της ανασκαφής Παύλος Τριανταφυλλίδης γνωστοποίησε τα νεότερα της ανασκαφής.
Συγκεκριμένα πέρα των άλλων αποκαλύφθηκε μια μαρμάρινη κεφαλή αγάλματος της υγείας του 3ου π.Χ αιώνα. Και ένα σιδερένιο σφενδοβόλο όπλο του 14ου μ.Χ αιώνα το οποίο και φαίνεται ότι είχε χρησιμοποιηθεί για την άμυνα του βυζαντινού κάστρου των Αγίων Θεοδώρων που ταυτίζεται με την αρχαία Αντισσα.
Τα δυο αυτά ευρήματα «βρέθηκαν το ένα δίπλα στο άλλο, ανατολικά της κεντρικής πύλης του νότιου επιθαλάσσιου τείχους, κοντά στη λίθινη σκάλα του περιδρόμου των μεσαιωνικών τειχών». Σύμφωνα δε με την αρχαιολογική υπηρεσία «αναμίχτηκαν κατά την πτώση των τειχών του μεσαιωνικού κάστρου το 1462 όταν αυτό πολιορκήθηκε, κατελήφθη και καταστράφηκε από τους Οθωμανούς».
Να σημειώσουμε εδώ ότι όπως πρόσφατα ανακοινώθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού, κατά τις ίδιες ανασκαφές εντοπίσθηκε πεσμένο, τμήμα μαρμάρινου υπέρθυρου, μήκους 3.50 μέτρων που βρέθηκε κοντά στη θεμελίωση της βυζαντινής πύλης του κάστρου των Αγίων Θεοδώρων.
Το υπέρθυρο φέρει ανάγλυφα τα οικόσημα της δυναστείας των Γατελούζων, καθώς και των Παλαιολόγων, τα οποία έως σήμερα ήταν γνωστά από αντίστοιχα του μεσαιωνικού κάστρου της Μυτιλήνης και υποδηλώνουν την παράδοση της διακυβέρνησης της Λέσβου, αλλά και των κάστρων της από τους Βυζαντινούς στους Γατελούζους στα 1355 μ.Χ.
Το πιο ενδιαφέρον όμως του υπερθύρου αυτού της βυζαντινής πύλης είναι ότι βρέθηκε δίπλα στο οικόσημο των Παλαιολόγων αντί του δικέφαλου αετού, συμβόλου του Βυζαντίου, η απεικόνιση ενός κάστρου με την κύρια πύλη και τους τρεις ορθογώνιους πύργους στην ακρόπολη, απεικόνιση η οποία ερμηνεύεται προς το παρόν, ότι ταυτίζεται με το βυζαντινό κάστρο των Αγίων Θεοδώρων.
Οι ανασκαφές στη θέση Μάντρα Δεσποτικού διήρκησαν φέτος έξι εβδομάδες, από 22 Μαΐου έως και 1η Ιουλίου 2022.
Στη θέση που ανασκάπτεται από το 1997 έχει έρθει στο φως μια εκτεταμένη εγκατάσταση και ένα από τα σημαντικότερα λατρευτικά κέντρα στο κεντρικό Αιγαίο. Τα πρωιμότερα δείγματα δραστηριότητας ανάγονται στην Πρώιμη Εποχή του Σιδήρου, ενώ η περίοδος της ύψιστης ακμής τεκμηριώνεται περίπου στα μέσα του 6ου αι. π.Χ., όταν ιδρύεται το οριοθετημένο με περίβολο τέμενος του Απόλλωνα έκτασης 1600 τ.μ..
Η ανασκαφή έχει ως σήμερα αποκαλύψει 88 θραύσματα μαρμάρινων κούρων και 40 μαρμάρινες βάσεις αγαλμάτων διαφορετικών τύπων που αποτελούν και τα εντυπωσιακότερα αναθήματα στο ιερό συνιστώντας το μεγαλύτερο γνωστό σήμερα σύνολο στις Κυκλάδες. Εκτός τεμένους αναπτύσσεται μία μεγάλη εγκατάσταση με κτίρια και κτιριακά συγκροτήματα ποικίλης χρήσης (κατοικίες, εστιατόρια, αποθήκες, χώροι φύλαξης ζώων κ.ά.). Ενδεικτική του μεγέθους της εγκατάστασης ήταν η αποκάλυψη το 2020 ενός εκτενούς και πολύπλοκου συστήματος συλλογής και διαχείρισης υδάτων αποτελούμενου από δεξαμενές και κτιστό αγωγό, που εκτεινόταν στις υπώρειες του λόφου νότια του ιερού.
Ανασκαφή
Οι φετινές ανασκαφικές εργασίες επικεντρώθηκαν στο σύστημα των δεξαμενών καθώς και στην περιοχή νότια του τεμένους, στο Ανατολικό Συγκρότημα και στο Κτίριο Π. Συγκεκριμένα, συνεχίστηκε η ανασκαφή της κεντρικής (Δεξαμενή 1), αλλά και της νοτιότερης κυκλικής δεξαμενής (Δεξαμενή 3). Με βάση τα σωζόμενα αρχιτεκτονικά κατάλοιπα μπορούν να διακριθούν τουλάχιστον δύο αρχιτεκτονικές φάσεις της κεντρικής δεξαμενής κατά την αρχαιότητα. Αρχικά, είχε ορθογώνια κάτοψη με εσωτερικές διαστάσεις 5,50 x 7 μ., βάθος περί τα 4 μ. και χωρητικότητα 154 κυβικά μέτρα. Ενώ πέρσι είχαν αποκαλυφθεί πλήρως μόνο ο νότιος και ανατολικός τοίχος, φέτος – μετά από ιδιαίτερα επίπονη και απαιτητική εργασία – αποκαλύφθηκαν σε όλο το μήκος και ύψος τους ο βόρειος και ο δυτικός τοίχος της αρχικής φάσης της. Όλοι οι τοίχοι είναι ιδιαίτερα ισχυροί με πλάτος 0,70-0,80 μ. Για την κατασκευή τους θα πρέπει να αξιοποιήθηκε το φυσικό ανάγλυφο και κάποια υπάρχουσα φυσική κοιλότητα. Η θεμελίωσή τους ύψους 0,40 μ. είναι ιδιαίτερα ισχυρή και εξέχει της ανωδομής περίπου 0,10 μ. αποτελούμενη από μεγάλες πλάκες γνευσίου μήκους 0,50-0,80 μ. Το ανώτερο τμήμα των τοίχων είναι κτισμένο με ορθογωνισμένους λίθους γνευσίου πάχους 0,10-0,15 μ. και μήκους 0,20-0,30 μ. Η δόμησή είναι ιδιαίτερα προσεγμένη με ελάχιστα κενά στους αρμούς μεταξύ των λίθων.
Οι όψεις των λίθων δεν είναι λειασμένες, πιθανότατα σκόπιμα, έτσι ώστε να εφαρμόζει καλύτερα ανάμεσα στους αρμούς το παχύ υδραυλικό κονίαμα υπόλευκου χρώματος που κάλυπτε όλη την επιφάνεια των τοίχων. Με το ίδιο κονίαμα είναι επιστρωμένος και ο πυθμένας της δεξαμενής. Τμήμα του σώζεται σε αρκετά καλή κατάσταση κατά μήκος του ανατολικού και νότιου τοίχου. Μετά την απομάκρυνση λίθων και χώματος που είχαν καταρρεύσει πάνω και μπροστά από το βόρειο και το δυτικό τοίχο ήρθε στο φως μία κατασκευή σχήματος Π, τμήμα της οποίας είχε αποκαλυφθεί το 2021 σε επαφή και κατά μήκος του βόρειου και ανατολικού τοίχου της δεξαμενής. Η βόρεια πλευρά της σώζεται σε ύψος 0,80 μ. και έχει πλάτος 0,60 μ. Αποτελείται από τρεις σειρές ορθογώνιων δόμων με επιμελημένες όψεις που μιμούνται ισοδομικό σύστημα τοιχοποιίας. Στο κατώτερο τμήμα τους σώζουν την επένδυση από κονίαμα. Ίδιας κατασκευής είναι και το ανατολικό και δυτικό τμήμα της που σώζονται σε μικρότερο μήκος. Η άνω επιφάνεια των τριών πλευρών της κατασκευής αποτελείται από επίπεδες πλάκες, στοιχείο που πιθανόν παραπέμπει σε χρήση της κατασκευής ως θρανίο. Συνεχίστηκε η διερεύνηση του εσωτερικού της κυκλικής Δεξαμενή 3 που εντοπίστηκε το 2021. Λόγω του όγκου της επίχωσης, αποφασίστηκε να ανοιχθεί δοκιμαστική τομή πλάτους 0,50 μ. σε επαφή με το εσωτερικό της, ώστε να αποκαλυφθεί η εσωτερική όψη της τοιχοποιίας της.
Σε απόσταση σχεδόν 1,5 μ. δυτικά από το νότιο άνοιγμα της και σε ελαφρώς υψηλότερο επίπεδο εντοπίστηκε τμήμα ορθογώνιου, αβαθούς κτίσματος που φαίνεται να διαιρείται σε δύο τμήματα (ανατολικό και δυτικό). Πρόκειται πιθανόν για μικρή δεξαμενή ή προλάκκιο, αλλά χρήζει περαιτέρω διερεύνησης. Στο Ανατολικό Συγκρότημα συνεχίστηκε η διερεύνηση του ΝΔ τμήματος του, όπου είχε ήδη αποκαλυφθεί τμήμα μεγάλου πλακόστρωτου χώρου. Διερευνήθηκε ένα ορθογώνιο δωμάτιο νότια του πλακόστρωτου και κατέστη σαφές ότι οι χώροι του Συγκροτήματος εκτείνονται περαιτέρω νότια και ανατολικά. Σημαντικό βάρος δόθηκε στην ανασκαφή της περιοχής νότια του ναόσχημου Κτιρίου Π. Το κτίριο χρονολογείται στα μέσα του 6ου αι. π.Χ. και λόγω κάτοψης και ευρημάτων μπορεί να συνδεθεί με λατρευτικές πρακτικές.
Νότια του κτιρίου έχει αποκαλυφθεί τμήμα πλακόστρωτου υπαίθριου χώρου, τα όρια του οποίου δεν ήταν σαφή. Φέτος ήρθε στο φως ο περίβολος που όριζε τον χώρο αυτό από ανατολικά, και τμήμα του τοίχου που τον όριζε από νότο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσίασε η διαδοχή των φάσεων χρήσης του χώρου και τα ευρήματα από αυτόν. Στο επίπεδο της θεμελίωσης του αρχαϊκού ανατολικού τοίχου του υπαίθριου χώρου, σε απόσταση περί τα 4 μ. νότια του Κτιρίου Π, εντοπίστηκαν 3 μαρμάρινες βάσεις, πιθανότατα από περιρραντήρια, που μπορούν να χρονολογηθούν στην ύστερη αρχαϊκή περίοδο, καθώς και σημαντική ποσότητα αρχαϊκής κεραμικής (ενεπίγραφα όστρακα, σκύφοι, λεκανίδες, όλπες κ.α.) και μεταλλικά αντικείμενα.
Στα υψηλότερα ανασκαφικά στρώματα, πάνω από και νότια του αρχαϊκού τοίχου αποκαλύφθηκαν τέσσερις τοίχοι που ορίζουν τρεις τουλάχιστον χώρους, η κεραμική από το εσωτερικό των οποίων μπορεί να χρονολογηθεί στους ύστερους Κλασικούς χρόνους. Εντοπίστηκαν, επίσης, δύο μαγειρικά σκεύη στην αρχική θέση τους, στο δάπεδο των χώρων.
Η ανασκαφή διεξήχθη υπό τη διεύθυνση του Γ. Κουράγιου (Εφορεία Αρχαιοτήτων Κυκλάδων) και τη συνεργασία των αρχαιολόγων Ίλιας Νταϊφά και Αλεξάνδρας Αλεξανδρίδου (Επικ. καθηγ. Πανεπιστημίου Ιωαννίνων). Συμμετείχαν επίσης οι Χριστίνα Κωνσταντακοπούλου (ΕΙΕ, Birkbeck College), Caspar Meyer (Bard Graduate Center), Erica Angliker (ICS London) και Luigi Lafasciano, μεταπτυχιακοί φοιτητές και απόφοιτοι από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων (Λουίζα Πανοπούλου, Ιγνάτιος Ασσάτωφ, Μάτα Σαμιώτη, Αναστασία Μαλλικοπουλου, Δέσποινα Καπετανίδου, Χριστίνα Γιαμούζη) και το Bard Graduate Center (New York), καθώς και προπτυχιακοί φοιτητές από το College Year in Athens, το Birkbeck College του Λονδίνου και το Πανεπιστήμιο του Sao Paolo (Βραζιλία).
Αναστήλωση
Μετά την ολοκλήρωση της αναστήλωσης του αρχαϊκού ναού και εστιατορίου του τεμένους, και στο πλαίσιο της ανάγκης προστασίας και αποκατάστασης εν γένει του αρχαϊκού τεμένους του ιερού εκπονήθηκε και η μελέτη αποκατάστασης του Κτιρίου Δ, του τρίτου καλύτερα σωζόμενου οικοδομήματος στο ιερό, μετά το ναό και το εστιατόριο που δεσπόζει στη ΒΑ γωνία του τεμένους και ήταν άρρηκτα συνδεμένο με τις λατρευτικές πρακτικές.
Χρονολογείται στο γ΄ τέταρτο του 6ου αι. π.Χ. και έχει διμερή κάτοψη με διαστάσεις 9.40μ.χ 12.50μ. Η πρόσοψη του κτιρίου αναπαρίσταται με τέσσερις κίονες εν παραστάσι και βάσει της εγκεκριμένης από το ΚΑΣ μελέτης του αρχιτέκτονα Γ. Ορεστίδη, η υπόβαση και ο στυλοβάτης της κύριας όψης του κτιρίου συμπληρώνονται με αρχαίο και νέο υλικό ώστε να τοποθετηθούν στην αρχική τους θέση οι βάσεις και οι κατώτεροι σπόνδυλοι των κιόνων του προστώου.
Πέρα από την κιονοστοιχία προβλέπεται αναστήλωση σε μικρό ύψος της ανατολικής και δυτικής παραστάδας και συμπλήρωση 3 έως 6 σειρών (δόμων) μαρμάρινων λιθόπλινθων στον εσωτερικό (θυραίο) τοίχο του προστώου και περιμετρικά του κτιρίου τοποθέτηση του κατωφλιού της θύρας του σηκού, και δύο θυραίων παραστάδων.
Οι αναστηλωτικές εργασίες διήρκησαν 3 εβδομάδες και πραγματοποιήθηκαν από τους εξειδεικευμένους μαρμαροτεχνίτες Β. Χατζή. Μ. Αρμάο, Γ. Σκαρή, Γ. Παλαμάρη, Λ. Ιωάννου, Γ. Κοντονικολάου. Σε αυτό το διάστημα ολοκληρώθηκε η υπόβαση του στυλοβάτη και τοποθετήθηκαν οι βάσεις των κιόνων, τοποθετήθηκε το κατώφλι του σηκού και ξεκίνησε η διαμόρφωση της νότιας πρόσοψης του κτιρίου, της βόρειας και νότιας παραστάδας.
Οι συριακές αρχές αποκάλυψαν σήμερα ένα ψηφιδωτό της ρωμαϊκής εποχής, που ανάγεται στον 4ο αιώνα μ.Χ. και θεωρείται ένα «από τα πιο σπάνια» και «πιο πλήρη» που έχουν βρεθεί ποτέ στη χώρα.
Το ψηφιδωτό, ηλικίας 1.600 ετών, βρέθηκε στην πόλη Αλ Ραστάν, στην επαρχίας Χομς της κεντρικής Συρίας. Η Αλ Ραστάν είναι χτισμένη στην τοποθεσία όπου βρισκόταν κάποτε η ελληνιστική πόλη Αρέθουσα.
Το ψηφιδωτό εικονίζει μια «σπάνια σκηνή» στην οποία «διακρίνονται καθαρά οι λεπτομέρειες και τα ονόματα των Ελλήνων βασιλέων και ηρώων που συμμετείχαν στον πόλεμο της Τροίας», ανέφερε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Χαμάμ Σάαντ, ο διευθυντής ανασκαφών και αρχαιολογικών μελετών στη Γενική Διεύθυνση Αρχαιοτήτων και Μουσείων.
«Δεν διαθέτουμε κανένα παρόμοιο ψηφιδωτό», πρόσθεσε ο Σάαντ, σημειώνοντας ότι αν και το έργο αυτό «δεν είναι το αρχαιότερο» στη Συρία, είναι όμως «το πληρέστερο και το σπανιότερο».
«Το τμήμα που έχει αποκαλυφθεί μέχρι τώρα έχει μήκος 20 μέτρα και πλάτος 6», συνέχισε, υπογραμμίζοντας ότι υπάρχουν και άλλα τμήματα που δεν έχουν ακόμη έρθει στο φως.
Πρόκειται για το ένατο ψηφιδωτό που ανακαλύφθηκε σε αυτόν τον αρχαιολογικό χώρο.
Η Συρία, μια χώρα-χωνευτήρι πολλών πολιτισμών ανά τις χιλιετίες, από τους Χαναναίους μέχρι τους Ομεϋάδες και ενδιάμεσα τους Έλληνες, τους Ρωμαίους και τους Βυζαντινούς, διαθέτει άφθονους αρχαιολογικούς θησαυρούς. Ορισμένοι καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου που ξεκίνησε το 2011.
Στην πόλη Χομς, η Εκκλησία Ουμ αλ Ζινάρ κάηκε και το τέμενος Χαλίντ Ιμπν αλ Ουάλιντ υπέστη ζημιές ενώ από τη Ραστάν κλάπηκαν ψηφιδωτά.
Αρχαιολόγοι στην Πομπηία ανακάλυψαν τα λείψανα μιας εγκύου χελώνας που αναζήτησε καταφύγιο στα ερείπια ενός σπιτιού, το οποίο καταστράφηκε από σεισμό το 62 μ.Χ. και καλύφθηκε από ηφαιστειακή τέφρα και βράχους κατά την έκρηξη του Βεζούβιου.
Η χελώνα του Χέρμαν μήκους 14 εκατοστών και το αυγό της ανακαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια ανασκαφών σε μια περιοχή της αρχαίας πόλης που, αφού ισοπεδώθηκε από τον σεισμό, ανοικοδομούνταν για την κατασκευή δημόσιων λουτρών, δήλωσαν την Παρασκευή αξιωματούχοι. Η Πομπηία καταστράφηκε στη συνέχεια μετά την ηφαιστειακή έκρηξη το 79 μ.Χ.
Οι αρχαιολόγοι υποψιάζονται ότι η χελώνα, ενός είδους που είναι κοινό στη νότια Ευρώπη, αναζήτησε καταφύγιο στα ερείπια ενός σπιτιού που είχε υποστεί πολύ σοβαρές ζημιές από τον σεισμό για να ξαναχτιστεί, σύμφωνα με δημοσίευμα της Guardian.
Ο διευθυντής του αρχαιολογικού πάρκου της Πομπηίας, Gabriel Zuchtriegel, δήλωσε ότι το γεγονός ότι το ζώο είχε ακόμη το αυγό της υποδηλώνει πως πέθανε πριν βρει ένα ασφαλές, φιλόξενο μέρος για να γεννήσει.
«Αυτό μας επιτρέπει να σκεφτούμε την Πομπηία σε αυτή τη φάση μετά τον σεισμό αλλά και πριν από την έκρηξη, όταν πολλά σπίτια ανοικοδομούνταν, ολόκληρη η πόλη ήταν ένα εργοτάξιο και προφανώς κάποιοι χώροι ήταν τόσο αχρησιμοποίητοι που τα άγρια ζώα μπορούσαν να περιφέρονται, να μπαίνουν και να προσπαθούν να γεννήσουν τα αυγά τους», είπε.
Οι ανασκαφές στο τμήμα των λουτρών Stabiane της Πομπηίας διεξάγονται από το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, το Πανεπιστήμιο Napoli L'Orientale και το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης παράλληλα με τον αρχαιολογικό χώρο της Πομπηίας.
Οι αρχαιολόγοι βρήκαν μια αρχαία μολύβδινη σαρκοφάγο κάτω από τον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων μαζί με θραύσματα ενός παραπετάσματος, προσφέροντας μια νέα εικόνα για την ιστορία του κτιρίου, το οποίο βρίσκεται υπό ανοικοδόμηση μετά την καταστροφική φωτιά του 2019.
Η Παναγία των Παρισίων, χρονολογείται από τον 12ο αιώνα. Οι ανασκαφικές εργασίες στο εσωτερικό του καθεδρικού ναού πραγματοποιούνται ως προληπτικό μέτρο πριν από την τοποθέτηση των σκαλωσιών που απαιτούνται για την αποκατάσταση μιας ξύλινης κορυφογραμμής ύψους 100 μέτρων.
«Το δάπεδο της διάβασης του εγκάρσιου κλίτους αποκάλυψε λείψανα αξιοσημείωτης επιστημονικής ποιότητας», δήλωσε η υπουργός Πολιτισμού της Γαλλίας Ροζελίν Μπατσελό, προσθέτοντας ότι οι ανασκαφικές εργασίες παρατάθηκαν έως τις 25 Μαρτίου.
Ο χώρος της ανασκαφής βρίσκεται κάτω από ένα πετρώδες στρώμα που χρονολογείται από τον 18ο αιώνα, αλλά ορισμένα χαμηλότερα επίπεδα ανάγονται μέχρι τον 14ο και κάποια ακόμη και στις αρχές του 13ου αιώνα, δήλωσε το Υπουργείο Πολιτισμού.
Ο Christophe Besnier από το Εθνικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Γαλλίας δήλωσε: «Καταφέραμε να στείλουμε μια μικρή κάμερα στο εσωτερικό της, η οποία έδειξε υπολείμματα υφασμάτων, οργανική ύλη όπως τρίχες και φυτικά υπολείμματα». «Το γεγονός ότι αυτά τα φυτά είναι ακόμη εκεί δείχνει ότι το περιεχόμενο έχει διατηρηθεί πολύ καλά».
Οι αρχαιολόγοι δήλωσαν ότι η μολύβδινη σαρκοφάγος ανήκε πιθανότατα σε έναν υψηλό αξιωματούχο και είπαν ότι θα μπορούσε να χρονολογείται από τον 14ο αιώνα, γεγονός που -αν επιβεβαιωθεί- θα την καθιστούσε ένα θεαματικό εύρημα.
Η ανασκαφή αποκάλυψε επίσης έναν λάκκο ακριβώς κάτω από το δάπεδο του καθεδρικού ναού, ο οποίος πιθανότατα δημιουργήθηκε γύρω στο 1230, όταν η Παναγία των Παρισίων, ένα από τα παλαιότερα δείγματα γαλλικού γοτθικού ρυθμού, βρισκόταν υπό κατασκευή.
Η πυρκαγιά στην Παναγία των Παρισίων συγκλόνισε τη Γαλλία, με τους δακρυσμένους Παριζιάνους και τους έκπληκτους τουρίστες να παρακολουθούν με δυσπιστία την πυρκαγιά που έστειλε την κορυφή του καθεδρικού ναού να καταρρέει.
