Δεν ξεχνιούνται με τίποτε. Δεν σβήνουν από την ιστορική μνήμη τα φασιστικά ολοκαυτώματα. Όσο κι αν προσπαθήσουν… όσο κι αν «τη μνήμη όπου και να την  αγγίξεις πονεί».
Γιώργος Σεφέρης

Τα φασιστικά ανοσιουργήματα  του Β΄  Παγκοσμίου Πολέμου αντιμετωπίστηκαν και κατατροπώθηκαν. Η 9η Μαΐου σημαδιακή ημερομηνία.

«Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, ενεργώντας εξ ονόματος της Γερμανικής Ανώτατης Διοίκησης, συμφωνούμε με την άνευ όρων παράδοση όλων των ενόπλων  δυνάμεών μας κατά ξηράν, θάλασσα και αέρα, καθώς και όλων των δυνάμεων που βρίσκονται τώρα υπό τη γερμανική διοίκηση, προς την Ανωτάτη Διοίκηση του Κόκκινου Στρατού και ταυτόχρονα προς την Ανωτάτη Διοίκηση των συμμαχικών εκστρατευτικών δυνάμεων».

Μ’ αυτά τα λόγια που συνιστούν το πρώτο άρθρο της «Πράξης Συνθηκολόγησης» άνευ όρων, η ναζιστική Γερμανία αποδέχτηκε την ήττα της και βγήκε από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος, τότε, ουσιαστικά έφτασε στο τέλος του, τουλάχιστον για την Ευρώπη. Η υπογραφή της πράξης έγινε στις 9 Μαΐου 1945, ώρα 0.43 π.μ. στην αίθουσα της στρατιωτικής σχολής μηχανικού, στο προάστιο Κάρλσχορστ του Βερολίνου. Την ανωτάτη γερμανική στρατιωτική διοίκηση εκπροσώπησαν ο στρατάρχης  Κάιτελ, ο ναύαρχος Φρίντερμπουργκ και ο στρατηγός της αεροπορίας   Στούμπφ. Την αντιπροσωπεία της αντιχιτλερικής συμμαχίας αποτέλεσαν από μέρους της ΕΣΣΔ ο στρατάρχης Γ.Κ.Ζούκωφ, από μέρους της Αγγλίας ο στρατάρχης της αεροπορίας Α. Τέντερ, από μέρους των ΗΠΑ  ο στρατηγός Κ.Σπάατς και από τη Γαλλία ο στρατηγός Ντε Λαρτ ντε Τασινύ.

Περιγράφοντας το ιστορικό γεγονός στα απομνημονεύματά του ο Ζούκωφ δίνει λεπτομερείς πληροφορίες για όλα όσα διαδραματίστηκαν εκείνες τις μοναδικές στιγμές στη σύγχρονη ιστορία της ανθρωπότητας. «Απευθύνθηκα», γράφει ο Ζούκωφ, «στη γερμανική αντιπροσωπεία:

-Έχετε στα χέρια σας την πράξη της άνευ όρων παράδοσης, τη μελετήσατε και είσθε εξουσιοδοτημένοι να υπογράψετε την πράξη αυτή;

-Μάλιστα τη μελετήσαμε και είμαστε έτοιμοι να την υπογράψουμε, απάντησε με υπόκωφη φωνή ο στρατηγός Κάιτελ, δίνοντας μας το ντοκουμέντο που είχε υπογράψει ο ναύαρχος Νταίνιτς. Το ντοκουμέντο αυτό έλεγε ότι ο Κάιτελ, ο Φον Φρίντερμπουργκ και ο Στρουμπφ είναι εξουσιοδοτημένοι να υπογράψουν την πράξη της άνευ όρων παραδόσεως…

Αφού σηκώθηκα, είπα τα εξής:

-Προτείνω στη γερμανική αντιπροσωπεία να πλησιάσει εδώ, στο τραπέζι. Εδώ θα υπογράψετε την πράξη της άνευ όρων.

Ο Κάιτελ σηκώθηκε γρήγορα από τη θέση του, ρίχνοντας σε μας μια εχθρική ματιά, ύστερα κατέβασε τα μάτια και παίρνοντας αργά από το τραπέζι τη στραταρχική ράβδο του, προχώρησε με αβέβαιο βήμα προς το τραπέζι μας. Το μονόκλ του έπεσε και κρεμάστηκε στο κορδόνι. Το πρόσωπό του γέμισε με κόκκινες κηλίδες.

Μαζί του πλησίασαν στο τραπέζι ο στρατηγός Στρούμπφ, ο ναύαρχος Φον Φρίντερμπουργκ και οι Γερμανοί αξιωματικοί που τους συνόδευαν. Αφού διόρθωσε το μονόκλ ο Κάιτελ κάθισε στην άκρη του τραπεζιού και με τρεμάμενο ελαφρά χέρι και χωρίς να βιάζεται υπέγραψε πέντε αντίτυπα της πράξης για την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας. Μετά έθεσαν τις υπογραφές τους οι Στρουμπφ και Φρίντερμπουργκ.(…)

Στις 9 Μαΐου ώρα 0.43 η υπογραφή της πράξης για την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας είχε τελειώσει». (Στρατάρχης Γ.Κ.Ζούκωφ: «Αναμνήσεις και Στοχασμοί», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή». Τόμος 2ος, σελ. 424-425).

Η 9η Μαΐου κηρύχτηκε, τότε, από το προεδρείο του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ ως η ημέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών. Κι έτσι έμεινε στην ιστορία, αφού ήταν η ημέρα της ολοκληρωτικής συντριβής της φασιστικής Γερμανίας και το τέλος του πολέμου, τουλάχιστον για τη γηραιά ήπειρο.


Πηγή ://atexnos.gr/

ΓρΝίκος Μόττας //

«Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει στον Κόκκινο Στρατό περισσότερα από ό,τι μπορεί ποτέ να πληρώσει».
Στη φράση αυτή του Έρνεστ Χέμινγουέι περικλείεται ολόκληρος ο συμβολισμός της 9ης Μάη του 1945.
Της επετείου της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των λαών. Τότε που η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο υψώνονταν στο Ράιχσταγκ, σηματοδοτώντας το θρίαμβο του Κόκκινου Στρατού και της Σοβιετικής Ένωσης απέναντι στο τέρας του ναζισμού.

Στο πρόσωπο του στρατιώτη που σήκωσε την σημαία με το σφυροδρέπανο στο Βερολίνο αντικατοπτρίζεται ιστορικά όχι μονάχα ο ηρωικός αγώνας που έδωσε ο Κόκκινος Στρατός και η ηγεσία του, αλλά συνολικά ο λαός της Σοβιετικής Ένωσης. Ήταν άλλωστε η Σοβιετική Ένωση, που με την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, υπό την ηγεσία του Ι.Στάλιν, σήκωσε το κύριο βάρος του αγώνα ενάντια στο ναζιστικό-φασιστικό ιμπεριαλιστικό «Άξονα» και τους συμμάχους του.

Οι ίδιοι οι αριθμοί πιστοποιούν τις κολοσσιαίες απώλειες της ΕΣΣΔ σε έμψυχο και μη υλικό:

—Πάνω από 30.000.000 ήταν συνολικά οι ανθρώπινες θυσίες της Σοβιετικής Ένωσης, συνυπολογίζοντας τους ανάπηρους και τους τραυματίες.

— Σε 20.000.000 υπολογίζονται οι νεκροί, στρατιώτες και λαός, ανάμεσα τους και ο ανθός των κομμουνιστών (περίπου 2 εκατομμύρια μέλη του ΚΚΣΕ) οι οποίοι έδωσαν τη ζωή τους για την σωτηρία της σοσιαλιστικής πατρίδας και της ολόκληρης της ανθρωπότητας. Οι αντίστοιχες απώλειες των «συμμάχων» ανέρχονταν σε 405.000 για τις ΗΠΑ και 375.000 για τη Μ. Βρετανία.

— Περίπου 1.700 πόλεις και 70.000 χωριά της ΕΣΣΔ μετατράπηκαν σε κρανίου τόπος.

— Καταστράφηκαν ολοκληρωτικά ή εν μέρει 32.000 βιομηχανικές επιχειρήσεις και 65.000 χιλιόμετρα σιδηροδρομικές γραμμές.

— Ληστεύτηκαν, καταστράφηκαν και ερημοποιήθηκαν σχεδόν 100.000 κολχόζ, 5.000 σοβχόζ, χιλιάδες νοσοκομειακές μονάδες, πανεπιστημιακά ιδρύματα, σχολεία και βιβλιοθήκες.

Ο θρίαμβος της 9ης Μάη 1945 δεν ήρθε ξαφνικά.
Υπήρξε το επιστέγασμα μιας σειρά νικηφόρων μαχών του Κόκκινου Στρατού: Στάλινγκραντ, Κουρσκ, Λένινγκραντ, Μόσχα, ακόμη και μέσα στο Βερολίνο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι συνολικά στο Ανατολικό Μέτωπο αιχμαλωτίστηκαν ή καταστράφηκαν 607 γερμανικές μεραρχίες, δηλαδή αριθμός τριπλάσιος και τετραπλάσιος από τις απώλειες των Ναζί σε όλα τα υπόλοιπα μέτωπα (Δυτ. Ευρώπη, Β.Αφρική κλπ.) μαζί.

«Το μεγαλείο της ηρωϊκής νίκης απέναντι στη φασιστική Γερμανία είναι το γεγονός ότι η Σοβιετική Ένωση δεν υπερασπίστηκε μόνο την σοσιαλιστική πατρίδα, αλλά ότι πολέμησε ανιδιοτελώς για την υπεράσπιση του στόχου του προλεταριακού διεθνισμού – να νικήσει τις ναζιστικές δυνάμεις και να απελευθερώσει τους λαούς της Ευρώπης από την κατοχή. Ο σοβιετικός λαός δεν έχει ξεχάσει την συμβολή των άλλων λαών στη νίκη ενάντια στον κοινό εχθρό. Ο στρατός και ο λαός μας θυμάται και εκτιμά το κουράγιο των αγωνιστών της Αντίστασης».

—Στρατάρχης Γκεόργκι Κ. Ζούκοφ, «Απομνημονεύματα και Αναμνήσεις», 1969. 

Στη νικηφόρα πορεία των στρατευμένων αντρών και γυναικών της Σοβιετικής Ένωσης βλέπουμε μια άλλη- ιδιαίτερα σημαντική- πτυχή της ανωτερότητας του σοσιαλιστικού συστήματος, δηλαδή της εργατικής εξουσίας και των πλεονεκτημάτων του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας και των μέσων παραγωγής. Σε αυτά τα πλεονεκτήματα άλλωστε οφείλεται η έγκαιρη αμυντική θωράκιση της ΕΣΣΔ και η δημιουργία του αξιόμαχου Κόκκινου Στρατού.

Η προσπάθεια να ξαναγραφτεί η Ιστορία

Οι παραπάνω διαπιστώσεις αποτελούν διαχρονικά «αγκάθι» στο λαιμό της αστικής εξουσίας και των επιτελείων της. Γι’ αυτό το λόγο συνεχίζεται εδώ και δεκαετίες, ιδιαίτερα μετά τη νίκη της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ και την ανατολική Ευρώπη στις αρχές της δεκαετίας του 1990, μια προσπάθεια να ξαναγραφτεί η Ιστορία. Στόχος τους είναι να «θολώσουν» το αντιφασιστικό νόημα της επετείου της 9ης Μάη, να συσκοτίσουν και να διαστρεβλώσουν τα συμπεράσματα από την ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η αντιδραστική επίθεση αναθεώρησης της ιστορίας στοχεύει πρωτίστως στις νεότερες γενιές, εκείνες που δεν έχουν άμεση ιστορική μνήμη ή γνώση για τα γεγονότα. Αποσιωπούν σκόπιμα τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου και το γεγονός ότι αυτός «γεννήθηκε» ως αποτέλεσμα του ανταγωνισμού των μονοπωλίων και των κρατών τους για το μοίρασμα των αγορών.

Αποκρύβουν ότι η ΕΣΣΔ υποχρεώθηκε να διεξάγει έναν πόλεμο που ούτε ήθελε, ούτε είχε συμφέρον απ’ αυτόν. Επιχειρούν να συγκαλύψουν ότι εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δε διέπραξαν μόνο οι φασιστικές-ναζιστικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αλλά και οι «δημοκράτες» ιμπεριαλιστές (ΗΠΑ-Βρετανία), όπως για παράδειγμα ο βομβαρδισμός της Δρέσδης τον Φλεβάρη του 1945 και τα πυρηνικά ολοκαυτώματα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι τον Αύγουστο του ίδιου έτους.

Σε αυτήν τη φαιά προπαγάνδα, πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η Ευρωπαϊκή Ένωση, που από κοινού με τις κυβερνήσεις της (κεντροδεξιές, κεντροαριστερές, φιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές κλπ) έχουν ανακηρύξει την 9η Μάη σε… «Ημέρα της Ευρώπης». Προς αυτήν την κατεύθυνση άλλωστε, η Ε.Ε. καλλιεργεί μεθοδικά τον αντικομμουνισμό (θυμίζουμε το ελεεϊνό αντικομμουνιστικό μνημόνιο του 2005), προωθεί την επικίνδυνη θεωρία των δύο άκρων στη βάση της ανιστόρητης εξίσωσης κομμουνισμού-ναζισμού, στήνει άθλιες φιέστες και συνέδρια περί «ολοκληρωτισμού», την ίδια στιγμή που σε μια σειρά χώρες-μέλη της σιγοντάρει την απαγόρευση κομμάτων και συμβολων, την ποινικοποίηση της δράσης των κομμουνιστών, κλπ.

Πρόκειται για την ίδια Ε.Ε που αποκαθιστά τους συνεργάτες των SS και των Ναζί στις Βαλτικές χώρες, που στήριξε και στηρίζει φασιστικές-ακροδεξιές κυβερνητικές δυνάμεις στην Ουκρανία, που «κλείνει το μάτι» στη βεβήλωση και το γκρέμισμα μνημείων της σοσιαλιστικής περιόδου (βλ. Πολωνία).

Όπως κάθε 9η Μάη, έτσι και φέτος οι βρικόλακες του αντικομμουνισμού θα βγάλουν από τα αραχνιασμένα σεντούκια της προπαγάνδας τα γνωστά, χιλιοειπωμένα παραμύθια τους: για το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ, τη ναζιστική σφαγή στο Κατίν (που θα την ξαναβαφτίσουν «σοβιετική»), την Διάσκεψη της Γιάλτας, τη χαρτοπετσέτα του Τσώρτσιλ κλπ.

Μάταιος θα ‘ναι ο κόπος τους. Όσες ψευδεπίγραφες και κατασκευασμένες «Ημέρες της Ευρώπης» κι’ αν θεσπίσει η Ε.Ε., όση αντικομμουνιστική μελάνη κι’ αν χύσουν, όσα ψέματα κι’ αν γράψουν, ούτε την ιστορία μπορούν να αλλάξουν, μήτε την ιστορική μνήμη των λαών να σβήσουν.

Η 9η Μάη 1945 έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στις σελίδες της ιστορίας και είναι ποτισμένη με το αίμα εκατομμυρίων αντρών και γυναικών της Σοβιετικής Ένωσης που, μαζί με τα λαϊκά κινήματα των άλλων λαών, έδωσαν τη ζωή τους για να λευτερωθεί η Ευρώπη από τον χιτλεροφασισμό, καρφώνοντας την σημαία με το σφυροδρέπανο στην καρδιά του ναζιστικού κτήνους.

Αιώνια ευγνωμοσύνη στους απελευθερωτές της ανθρωπότητας!

Νίκος Μόττας

ΠΗΓΗ ://atexnos.gr/

Έρωτας για την ποίηση από τους ποιητές του Ατέχνως στο POLIS ART CAFE

Την Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2020, του Αγίου Βαλεντίνου, 19 ποιητές και το Ατέχνως σας προσκαλούν στην παρουσίαση της ποιητικής ανθολογίας «Γράμματα της Ποίησης» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ατέχνως.

Στις 19.00 στο POLIS ART CAFE – Πεσματζόγλου 5 Αθήνα.

Την έκδοση θα παρουσιάσει ο Γιώργος Ηρακλέους
Φιλόλογος, DEA Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Λιέγης
Πρόεδρος του ΔΣ του Συλλόγου Εργατικής & Λαϊκής Επιμόρφωσης ΛΑΪΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ «Δημήτρης Γληνός»

Τραγούδι: Δώρα Ζήκου

Απαγγελίες: Αλεξία Γαβριήλ, Δώρα Γιαννακοπούλου, Κώστας Τσιάκας

Τα «Γράμματα της ποίησης» ο τίτλος της Ανθολογίας.
Κάθε γράμμα μοναδικό, κάθε γράμμα και μια ιστορία. Κάποια ακούγονται ψιθυριστά ή αδύναμα, άλλα ευδιάκριτα και καθαρά…

Παντού και πάντοτε στην υπηρεσία του ανθρώπου, να μεταδίδουν τις πιο κρυφές του σκέψεις, τα πιο λεπτά του συναισθήματα, τις αγωνίες, τα όνειρά του… Όπως ακριβώς συμβαίνει με την ποίηση και τους ποιητές.

Στην έκδοση συμμετέχουν οι:
Αντωνόπουλος Παναγής
Αποστολίκα Ειρήνη
Βαλαής Δημήτρης
Βερίγου Χαρούλα
Δημούλας Χρήστος
Ευαγγελάτος Κώστας
Ζαμπαθά – Παγουλάτου Φαίδρα
Ζαχαράτος Σπύρος
Ζήκος Χρήστος
Ιχτιάρ Ατζέρ
Καλαμποκά Γεωργία
Καρακατσάνη Βαγγελιώ
Κουτούφαρη Δέσποινα
Μαράκης Ειρηναίος
Μπιρμπίλη Ανδριάνα
Μπουντούρης Αντώνης
Σαρίδης Άριξ
Στρατωνίου Ηλέκτρα
Χατζηκώστας Αλέκος

⚠️ Επί δεκαετίες ακροδεξιές ομάδες, με την ανοχή επίσημων εκπροσώπων της αστικής τάξης και του κράτους της, συναθροίζονται στο Μελιγαλά, για να «τιμήσουν» τους «ηρωικούς» όπως λένε νεκρούς, που σφαγιάστηκαν από τους «κομμουνιστοσυμμορίτας»⚠️
ℹ️ ➗ Ιστορικά το θέμα, στην ουσία του –ακόμα και σήμερα που λυσσασμένα η αντίδραση «ξαναγράφει» την ιστορία, τσαλαπατώντας βάναυσα τις μνήμες μας, δε σηκώνει «ερμηνείες»: αυτό το παραδέχονται πια εχθροί και «φίλοι»➗ℹ️
⚠️ Για τη μάχη του Μελιγαλά έχουν γραφτεί και γράφονται από τους αντιπάλους του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ πάρα πολλά, παραποιώντας γεγονότα και ιστορική αλήθεια.
Τίποτε λιγότερο από μια ακόμη προσπάθεια συγκάλυψης της εγκληματικής και αντιλαϊκής πολιτικής της αστικής τάξης σε εκείνα τα χρόνια⚠️

Περίοδος «Λαϊκής Εξουσίας» του ΕΑΜ στην Καλαμάτα (9 Σεπτ. 1944 – 3 Μαρτίου 1945)
Φωτογραφία των πρώτων ημερών -στην πρώτη σειρά μικρά κορίτσια σχηματίζουν, με γράμματα που φέρουν στο στήθος τους, τη λέξη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Πίσω τους ξεχωρίζουν πινακίδες με συνθήματα, όπως «Ζήτω η Δημοκρατία, ΕΠΟΝ», «Με τη Δημοκρατία θα προκόψουμε οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά» κά.

Το πρωί της 10ης Σεπτεμβρίου 1944 χωρικοί μεταφέρουν στην Καλαμάτα με πομπή σε αυτοσχέδιο φορείο, νεκρό αντάρτη που έπεσε στη μάχη με τους ταγματασφαλίτες (με τη συνοδεία ένοπλων ανταρτών και ιερέα). Για να ταφεί με τους άλλους νεκρούς στη Φραγκόλιμνα. Η φωτογραφία είναι στην οδό Αθηνών στο ύψος του (τότε) γηπέδου “Απόλλωνα” και τώρα δημαρχείου (ενδιαμέσως νοσοκομείου). |> Από την έκδοση των ΓΑΚ Μεσσηνίας με φωτογραφίες του Χρ. Αλειφέρη για την Καλαμάτα 1937-1974 <|

Η Wiki-pedia (που μόνο για τα φιλοκομουνιστικά της αισθήματα δεν διακρίνεται …) αναφέρει χαρακτηριστικά: Η μάχη του Μελιγαλά έλαβε χώρα στο Μελιγαλά της Μεσσηνίας (13-15 Σεπ 1944) ανάμεσα στον ΕΛΑΣ, αντιστασιακό στρατό του ΕΑΜ και τα δωσιλογικά Τάγματα Ασφαλείας (ΤΑ). Μετά την αποχώρηση των κατοχικών γερμανικών δυνάμεων από την Πελοπόννησο (Σεπ-44), μέρος της δωσιλογικής διοίκησης της Καλαμάτας κατέφυγε στο Μελιγαλά, όπου οχυρώθηκε …μια δύναμη περίπου 1.000 ταγματασφαλιτών. Εκεί περικυκλώθηκαν από τμήματα του ΕΛΑΣ, συνολικής δύναμης περίπου 1.200 ανταρτών και μετά από τριήμερη σκληρή μάχη, οι αντάρτες εκπόρθησαν τις οχυρώσεις των ταγματασφαλιτών και εισήλθαν στην πόλη. Μεταπολεμικά οι εκτελεσθένες μνημονεύονται ως πατριώτες θύματα της κομμουνιστικής βαρβαρότητας.
Μετά την έκλειψη της εθνικόφρονος κρατικής αιγίδας, τη δεκαετία του ’80, οι εκτελεσθέντες τιμώνται από τους βιολογικούς απογόνους και τους ιδεολογικούς επιγόνους τους

[κεφ. |> Αντίσταση και δωσιλογισμός στην κατοχική Μεσσηνία]
Μετά τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941, εξαιτίας της επιθυμίας του Χίτλερ να αποδεσμεύσει το γρηγορότερο γερμανικά στρατεύματα για την επικείμενη επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, το μεγαλύτερο τμήμα της χώρας, συμπεριλαμβανομένης της Πελοποννήσου, περιήλθε υπό ιταλική στρατιωτική κατοχή, εκτός από τη Θράκη και την ανατολική Μακεδονία, που τέθηκαν υπό βουλγαρική διοίκηση, και στρατηγικά σημεία (κυρίως η Κρήτη, η Αθήνα και ο Πειραιάς, η Θεσσαλονίκη και η ενδοχώρα της) που αποτέλεσαν τη γερμανική κατοχική ζώνη.
Στην επαρχία Καλαμάτας ήδη το 1942 δραστηριοποιήθηκε το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ), Τον Απρίλιο του 1943, ο αντισμήναρχος Δημήτρης Μίχος, δημιούργησε με εντολή του ΕΑΜ μία αντάρτικη ομάδα. Μετά από τις πρώτες επιτυχίες, καθώς και τη λήψη τον Ιούλιο των ενισχύσεων που είχε ζητήσει το τοπικό ΕΑΜ από τον Άρη Βελουχιώτη, η ομάδα αυτή πλήθυνε και στράφηκε εναντίον Ιταλών στρατιωτών και πληροφοριοδοτών των αρχών κατοχής.
Στο μεταξύ, την άνοιξη του 1943 συγκροτήθηκαν μικρές “ανταρτοομάδες” του «Ελληνικού Στρατού» (Ε.Σ.), μιας οργάνωσης κατά πλειονότητα βασιλοφρόνων αξιωματικών, που αρχικά διακήρυξε την πολιτική της ανεξαρτησία, αλλά μετά την ανάπτυξη σχέσεων με αθηναϊκά και κυρίως τοπικά φιλοβασιλικά δίκτυα και κάποιες συμπλοκές με τον ιταλικό στρατό, απέκτησε τον Ιούλιο αντιΕΑΜικό προσανατολισμό.
Τo χειμώνα του 1943-44, διαπιστώνοντας την ανεπάρκεια των προσπαθειών τους για την αντιμετώπιση του ΕΛΑΣ, οι γερμανοί επιτελικοί αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν την αντικομμουνιστική μερίδα του ελληνικού πληθυσμού ώστε να πληγεί η κοινωνική βάση του ΕΑΜ.
Πέρα από τα ευζωνικά τάγματα της κυβέρνησης Ράλλη, συγκροτήθηκαν από το φθινόπωρο του 1943 τα «Τάγματα Ασφαλείας» σε διάφορες περιοχές της Πελοποννήσου, όπου το έδαφος ήταν πρόσφορο λόγω των φιλοβασιλικών αισθημάτων και της αντικομμουνιστικής δεξαμενής που προέκυψε από τη διάλυση του Ε.Σ. Ως την άνοιξη του 1944 ιδρύθηκαν και τέθηκαν υπό τη διοίκηση του Παπαδόγγονα συνολικά πέντε Τάγματα, ένα από οποία ήταν το Τάγμα Ασφαλείας Καλαμών (Μελιγαλά) που είχε έδρα το Μελιγαλά, θέση που είχε ιδιαίτερη σημασία για τους Γερμανούς, καθώς επέτρεπε τον έλεγχο του δρόμου Καλαμάτας-Τρίπολης και ολόκληρης της προς νότον περιοχής.

Τα Τ.Α. υπάγονταν στο διοικητή των SS στην Ελλάδα Βάλτερ Σιμάνα, αλλά η ανάπτυξη σχέσεων εμπιστοσύνης με τις γερμανικές αρχές είχε ως αποτέλεσμα να απολαμβάνουν ανεξαρτησία κινήσεων. Ασκούσαν καθήκοντα φρουράς σε πόλεις της Πελοποννήσου, συμμετείχαν όλο και περισσότερο σε γερμανικές επιχειρήσεις εναντίον των ανταρτών, επέλεγαν τους μελλοθάνατους μεταξύ κρατουμένων και εκτελούσαν ομήρους ως αντίποινα σε πλήγματα γερμανικών στόχων από τους αντάρτες (όπως συνέβη μετά το θάνατο του υποστράτηγου Κρεχ), με αποτέλεσμα να φημίζονται για την έλλειψη πειθαρχίας και την αγριότητά τους.
Μετά τα πρώτα πλήγματα, ο ΕΛΑΣ κατάφερε να ανακτήσει την επιρροή του και από το 1944 επιχειρούσε συνεχείς δολιοφθορές στους μεταφορικούς άξονες που χρησιμοποιούσε ο γερμανικός στρατός. Τον Απρίλιο ο ΕΛΑΣ πραγματοποίησε την πρώτη επίθεση σε πόλη που υπεράσπιζε ισχυρή γερμανική φρουρά προσβάλλοντας το Μελιγαλά, αλλά η επίθεσή του αποκρούστηκε.
Τον ίδιο μήνα στάλθηκε από το Σιάντο στην Πελοπόννησο, όπου είχε σημειωθεί προς το τέλος του 1943 χαλάρωση της πειθαρχίας των ανταρτών, ο Άρης Βελουχιώτης ως εκπρόσωπος της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), της κυβέρνησης που συγκρότησε το 1944 το ΕΑΜ στην Ελεύθερη Ελλάδα, για να αναλάβει τη στρατιωτική αναδιοργάνωση της 3ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ, συνολικής δύναμης 6.000 ανδρών.
Η δράση του Βελουχιώτη είχε ως αποτέλεσμα την επιβολή αυστηρής πειθαρχίας, την αντιστροφή της τάσης αραίωσης των τάξεων των ανταρτών και την αύξηση των επιθέσεών τους.
Η επιδείνωση της κατάστασης οδήγησε τον Felmy να ανακηρύξει το Μάιο την Πελοπόννησο εμπόλεμη ζώνη, δίνοντας ευκαιρία στον Le Suire (ΣΣ |> Karl Hans Maximilian von Le Suire: ο Γερμανός στρατηγός, που μεταξύ άλλων έδωσε την διαταγή για την επιχείρηση – σφαγή στα Καλάβρυτα) να κηρύξει στρατιωτικό νόμο, που περιόριζε την ελευθερία κινήσεων και συναθροίσεων των κατοίκων.
Οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις και αντίποινα Γερμανών και ταγματασφαλιτών συνεχίστηκαν δίχως αποτέλεσμα λόγω της διείσδυσης του ΕΛΑΣ στη μεσσηνιακή και λακωνική ύπαιθρο.
[ΣΣ |> Θυμίζουμε το σαμποτάζ στους Μολάους που οδήγησε στην υπέρτατη θυσία των 200 κομμουνιστών στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής την πρωτομαγιά του 44)

Στην περιοχή της Καλαμάτας, όπου κατά τη διάρκεια της κατοχής πυρπολήθηκαν χιλιάδες σπίτια και περίπου 1.500 άτομα είχαν εκτελεστεί, τα αντίποινα των ταγματασφαλιτών συνεχίστηκαν ως το τέλος του καλοκαιριού του 1944. Προς το τέλος Αυγούστου, ενώ σημειώθηκαν μόνο σποραδικές συμπλοκές ανάμεσα στον ΕΛΑΣ και τους Γερμανούς, οι συγκρούσεις του ΕΛΑΣ με τα Τάγματα Ασφαλείας αυξάνονταν καθημερινά.

✔️   Καθώς στο ανατολικό μέτωπο η γερμανική γραμμή άμυνας κατέρρεε μπροστά στη ραγδαία προέλαση του Κόκκινου Στρατού (ΣΣ |> είχε φτάσει ήδη στη Ρουμανία), πάρθηκε η απόφαση (23-Αυγ-44) να αποχωρήσει από την Πελοπόννησο η 117η μεραρχία και στις 26-Αυγ συνολικά τα στρατεύματα της Βέρμαχτ από την Ελλάδα.
Ταυτόχρονο οι Άγγλοι επιθυμούσαν «τη διατήρηση της κατάστασης ως έχει» μέχρι την άφιξη δυνάμεών τους και της κυβέρνησης Παπανδρέου και επιδίωκαν να μη περιέλθει γερμανικός οπλισμός στα χέρια των αντιστασιακών, ενισχύοντας τα δωσιλογικά στοιχεία και ιδιαίτερα τα υπολείμματα της κατοχικής χωροφυλακής.
Μετά τη γερμανική αποχώρηση από την Πελοπόννησο η θέση τους ήταν πλέον επισφαλής και ο φόβος τους για αντίποινα από τον ΕΛΑΣ ήταν έντονος, ενώ ανακοίνωση της 3ης Σεπτεμβρίου του στρατιωτικού αρχηγού του ΕΛΑΣ, Στέφανου Σαράφη καλούσε τους ταγματασφαλίτες να παραδοθούν στον ΕΛΑΣ με τα όπλα τους ώστε να σώσουν την ζωή τους.
Την ίδια μέρα ο Σκόμπι έδωσε εντολή στον υφιστάμενό του στην Αθήνα, αντιστράτηγο Παναγιώτη Σπηλιωτόπουλο, να τους συστήσει να λιποτακτήσουν ή να παραδοθούν σε εκείνον…
Κατά την αποχώρησή τους από την Πελοπόννησο στις αρχές Σεπτεμβρίου, οι γερμανικές δυνάμεις κατέστρεψαν γέφυρες και σιδηροδρομικές γραμμές και άφησαν πολεμοφόδια και εξοπλισμό στους ταγματασφαλίτες.
✔️   Με βάση τις ανωτέρω εξελίξεις, η κατάληψη του Μελιγαλά απέκτησε μεγάλη σημασία για την επικράτηση του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο.

? Μέσα από το φακό του Χρήστου Αλειφέρη
(από έκδοση των Γενικών Αρχείων του Κράτους)?? 

Οι αντάρτες του Ε.Λ.Α.Σ. κατέλαβαν την Καλαμάτα πόλη στις 9-Σεπ-1944. Προηγήθηκαν αιματηρές συμπλοκές με Ταγματασφαλίτες και χωροφύλακες. Διασώζεται σειρά από φωτογραφίες που καταγράφουν την ομαδική είσοδο χωρικών και ένοπλων ανταρτών στην πόλη, προκειμένου να συμμετάσχουν στους πανηγυρισμούς. Διασχίζουν την οδό Μεσσήνης (σημερινή οδό Αθηνών) φέροντας σημαίες και πλακάτ με επιγραφές, όπως «Ο λαός της Αμφείας πανηγυρίζει την απελευθέρωση της Καλαμάτας». Στο πλαίσιο της κατάληψης της πόλης, το κτίριο του σημερινού Επιμελητηρίου, έδρα της χωροφυλακής επί γερμανικής κατοχής, ανατινάχθηκε. Ο δήμαρχος Ηλίας Καρατζάς μαζί με άλλα μέλη της κατοχικής διοίκησης αιχμαλωτίστηκαν, ενώ κάποιοι άλλοι, όπως ο νομάρχης Δημήτριος Περρωτής, διέφυγαν προς τον Μελιγαλά. Την επόμενη μέρα, 10 Σεπτεμβρίου 1944, έγινε με όλες τις τιμές και πλήθος κόσμου η κηδεία των ανταρτών.

Κηδεία των ανταρτών, 10-Σεπ-1944: Στην εκκλησία Αγ.Νικολάου έγινε η κηδεία των πεσόντων ανταρτών. Διακρίνεται η πομπή με τα φέρετρα

Κηδεία ανταρτών 10 Σεπ 1944: την ώρα της ταφής, το παριστάμενο πλήθος γονατισμένο αποδίδει τιμή στους νεκρούς (οδός Μητροπολίτη Μελετίου)

Τιμή και δόξα στους μαχητές που έπεσαν για την πατρίδα, δολοφονημένοι από τους Ταγματασφαλίτες

Δοξολογία απελευθέρωσης Καλαμάτας 11-Σεπ-1944

Δοξολογία για την απελευθέρωση της Καλαμάτας, 11 Σεπτεμβρίου 1944 Μπροστά από το ημιτελές κτίριο Καράμπελα (*) είχε στηθεί εξέδρα διακοσμημένη με ταινίες-πανό, που έφεραν τις εξής επιγραφές: «Ζήτω ο ηρωικός λαός της Καλαμάτας», «Λαός και ΕΛΑΣ ελευθέρωσαν την Καλαμάτα». (*) Στο οικοδομικό τετράγωνο που σήμερα περικλείεται δυτικά από την οδό Αριστομένους, βόρεια από την οδό Πολυχάρους και νότια από την οδό Γεωργούλη.

Απελευθέρωση της Καλαμάτας από τον ΕΛΑΣ, 11 Σεπτεμβρίου 1944
Κόσμος συγκεντρωμένος στην κεντρική πλατεία . Στο κάτω μέρος της φωτογραφίας διακρίνεται πανό με την επιγραφή «Θάνατος στο Φασισμό».

Ο αρχιμανδρίτης Ιωήλ Γιαννακόπουλος μαζί με δύο Βρετανούς αξιωματικούς μεσολάβησαν και μετέφεραν στους ταγματασφαλίτες πρόταση για παράδοση και μεταφορά τους σε ασφαλές στρατόπεδο μέχρι την άφιξη της κυβέρνησης «εθνικής ενότητας», για να διασφαλισθεί η ζωή και η περιουσία των ίδιων και των συγγενών τους, αλλά ο Περρωτής την απέρριψε. Την ίδια τύχη είχαν και εκκλήσεις συγγενών των πολιορκημένων που ήρθαν στο Μελιγαλά από κοντινά χωριά…

⤵️  11 Σεπτέμβρη. Στην οχυρωμένη μ’ όλα τα μέσα της πολεμικής τέχνης από τους Γερμανούς κωμόπολη του Μελιγαλά, έχουν συγκεντρωθεί να δώσουν την αποφασιστική δολοφονική τους μάχη, οι πιο αιμασταγείς ταγματαλήτες 2 επαρχιών.
⤵️  Οι βάσεις Βελίκας, Καλαμάτας, Μελιγαλά, Διαβολιτσιού, Δώριου, Κοπανακιού.
Αποβραδίς, οι ηρωικοί ΕΛΑΣίτες του 8ου και 9ου Συντάγματος, έχουν δέσει γύρω από το άντρο αυτό της εθνοπροδοσίας ασφυκτικό κλοιό ?
Εφεδροελασίτες και από τις 3 επαρχίες πλαισιώνουν κι εδώ, στις πρώτες γραμμές, τον ΕΛΑΣ, ενεργούν αναγνωρίσεις, δίνουν πληροφορίες.
⤵️  Και τρεις μέρες και τρεις νύχτες, από το χάραμα της 12 Σεπτέμβρη, ο μικρός κάμπος και τριγύρω τα βουνά κρατούν την ανάσα τους στο ασταμάτητο σάλαγο της φονικής σύρραξης ?
ℹ️ Για τον ΕΛΑΣ, χάρη στις Καζέρτες και στα Λίβανα, κάθε σφαίρα, είναι ακριβότερη κι από το χρυσό.
Είσαι υποχρεωμένος χίλιες να σφυρίζουν στ’ αυτιά σου και ν’ απαντάς με μία.
Μονάχα που διαθέτει «κανόνι»!
Είναι μια σκέτη κάννη, ψαρεμένη από το ΕΛΑΝ στ’ απομεινάρια κάποιου ναυαγίου.
Για να ψευτοσταθεί στον τόπο της, ύστερα από κάθε βολή, φορτώνεται μ’ έναν αρμακά πέτρες.
Μα κι έτσι, πάλι κλοτσοπηδάει και τα φέρνει όλα γύρω της, άνω – κάτω.
Και οι άντρες για σιγουριά έχουν δέσει από τη σκανδάλη της ένα καραβόσκοινο, κι αυτό τραβάνε από καμιά δεκαριά μέτρα μακριά κάθε φορά που θέλουν να πυροβολήσουν!…

Ο όρκος των ταγματασφαλιτών: «ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ εις τον Θεόν τον Άγιον τούτον όρκον ότι θα υπακούω απολύτως εις τας διαταγάς του ανώτατου αρχηγού του Γερμανικού Στρατού Αδόλφου Χίτλερ. Ανατεθησόμενός μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς δια μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεων μου, τας οποίας δια του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή παρά των Γερμανικών Στρατιωτικών Αρχών», (Καθημερινή, 30/4/1944)

▪️▪️ τα σχετικά με τη μάχη ▪️▪️ (που είναι, έτσι κι αλλιώς, λίγο-πολύ γνωστά …)

▪️ Οι ταγματασφαλίτες τοποθέτησαν το πολυβόλο που είχαν στη διάθεσή τους στο ρολόι της κεντρικής εκκλησίας του Μελιγαλά, του Αγιο-Λιά, και τα περίπου 50 οπλοπολυβόλα σε σπίτια γύρω από τον Αγιο-Λιά και σε ημικυκλικά ταμπούρια γύρω από τη μάντρα του Μελιγαλά. Η επίθεση του ΕΛΑΣ, η συνολική δύναμη του οποίου ανερχόταν σε λιγότερους από 1.200 άνδρες (από το 8ο 9ο Σύνταγμα), ξεκίνησε το πρωί της 13ης Σεπτεμβρίου. Σε εφαρμογή του επιτελικού σχεδίου του, που καταστρώθηκε με τη συμμετοχή, μεταξύ άλλων, του καπετάνιου Γιάννη Μιχαλόπουλου ή Ώρίωνα από την ηγεσία της 9ης Ταξιαρχίας του ΕΛΑΣ, το 2/9 Τάγμα ανέλαβε την επίθεση τον τομέα μεταξύ των δρόμων Μελιγαλά-Ανθούσας και Μελιγαλά-Νεοχωρίου, το 1/9 τον τομέα στα βορειανατολικά του Προφήτη Ηλία, το 3/9 το βόρειο τμήμα ως το δρόμο προς τη Μερόπη και το 1/8 την ανατολική πεδιάδα ως το δρόμο προς τη Σκάλα, στα υψώματα της οποίας τοποθετήθηκε και το κανόνι 105 χιλ. χωρίς βάση, που χειριζόταν ο λογαχός πυροβολικού Κώστας Καλογερόπουλος. Ο στόχος του ΕΛΑΣίτικου σχεδίου ήταν να προωθηθούν γρήγορα οι δυνάμεις του 2/9 Τάγματος, υπό τη διοίκηση του λοχαγού Τάσου Αναστασόπουλου ή Κωλοπιλάλα, από την άκρη του οικισμού στην κεντρική πλατεία, ώστε να δεχτεί το οχυρό του Αγιο-Λιά επίθεση από δύο πλευρές και να εξουδετερωθεί η άμυνα των ταγματασφαλιτών.
▪️ Οι επιτιθέμενοι, ωστόσο, έπεσαν πάνω σε ένα ναρκοπέδιο κουτιών με δυναμίτη που είχαν τοποθετήσει οι ταγματασφαλίτες έξω από την οχύρωση του Μελιγαλά το απόγευμα της προηγουμένης, κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, και έως πριν το χάραμα και το νέο σχέδιο προέβλεπε την κατάληψη με επίθεση του Αγιου-Λιά με επικεφαλής τον Κώστα Μπασακίδη, διοικητή λόχου του 2/9.
▪️ Η νέα επίθεση των ΕΛΑΣιτών του 9ου συντάγματος υποχρέωσε τους ταγματασφαλίτες να κατεβάσουν το πολυβόλο από το ρολόι του Αγιο-Λιά και εκείνη ανταρτών του 1/8 ανάγκασε το φυλάκιο των αμυνομένων που βρισκόταν στο σιδηροδρομικό σταθμό να υποχωρήσει στο μπεζεστένι (ημίκλειστη αγορά), όπου κρατούνταν όμηροι 10άδες πολίτες υποστηρικτές του ΕΛΑΣ.
▪️ Από το απόγευμα ως το βράδυ τα μέτωπα έμειναν στάσιμα, αλλά οι απώλειες οδήγησαν σε πτώση του ηθικού των ταγματασφαλιτών και απροθυμία να συνεχίσουν τη μάχη. Μια επιτροπή που έστειλε ο διοικητής των ταγματασφαλιτών, ταγματάρχης Διονύσιος Παπαδόπουλος, στον Παναγιώτη Στούπα στους Γαργαλιάνους για να ζητήσει ενισχύσεις εγκατέλειψε την αποστολή της μετά την έξοδο από το Μελιγαλά και την «κοπάνησε» κανονικά
▪️ Το μεσημέρι της 14ης Σεπτέμβρη μια ομάδα 30 ανταρτών επιτέθηκε ρίχνοντας «τηγάνια», μεγάλες νάρκες, στα συρματοπλέγματα του Αγιου-Λιά, αλλά δέχτηκε καταιγιστικά πυρά από τους ταγματασφαλίτες, ενώ ο Μπασακίδης έφτασε μέσα στα ταμπούρια των αμυνομένων, αλλά, όντας χωρίς κάλυψη, απωθήθηκε. Στο μεταξύ η θέα τραυματισμένων ΕΛΑΣιτών και ειδήσεις για άγριες δολοφονίες από ταγματασφαλίτες όξυνε τις διαθέσεις των αμάχων που παρακολουθούσαν τη μάχη.
▪️ Σε σύσκεψη της ηγεσίας των ταγματσφαλιτών το πρωί της επομένης, 15ης Σεπτεμβρίου, ο Παπαδόπουλος πρότεινε αιφνιδιαστική έξοδο προς τους Γαργαλιάνους για να ξεφύγουν από τον κλοιό του ΕΛΑΣ. Η σύσκεψη διακόπηκε όταν το σπίτι όπου γινόταν χτυπήθηκε από ένα βλήμα όλμου, ενώ η διάδοση του σχεδίου από τον κύκλο του Περρωτή τρομοκράτησε τους τραυματίες ταγματασφαλίτες αλλά και τους κρατούμενους πολίτες ΕΑΜίτες.
▪️ Η σύσκεψη διακόπηκε οριστικά από τη νέα επίθεση στον Αγιο-Λιά, κατά την οποία η ομάδα του Μπασακίδη χρησιμοποιώντας χειροβομβίδες και αυτόματα υποχρέωσε σε υποχώρηση τους ταγματασφαλίτες. Από εκεί τέσσερις ΕΛΑΣίτες ξεκίνησαν να βάλλουν με οπλοπολυβόλα προς το εσωτερικό της πόλης, ενώ οι αμυνόμενοι σήκωσαν λευκές σημαίες στους αντάρτες του 1/8 Τάγματος. Κάποιες δεκάδες ταγματασφαλίτες υπό τον ταγματάρχη Καζάκο επιχείρησαν να διαφύγουν προς νότο και έπειτα προς το Δερβένι, αλλά υπέστησαν απώλειες από την εφεδρεία του ΕΛΑΣ, τους μαυροσκούφηδες του Άρη Βελουχιώτη στο δρόμο Μελιγαλά-Σκάλας και μια διμοιρία του 11ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ στα υψώματα της Ανθούσας.
▪️ Με τη λήξη της μάχης ακολούθησε εισβολή αμάχων στο χωριό (κυρίως κάτοικοι του χωριού Σκάλα που είχε πυρποληθεί από το γερμανικό στρατό σε συνεργασία με ταγματασφαλίτες) και ανεξέλεγκτη πλέον κατάσταση –που δεν είχε να κάνει με τις ΕΛΑΣίτικες δυνάμεις.
Αναφέρεται σαν περιστατικό πως μεταξύ των αιχμαλώτων ταγματασφαλιτών, που κρατούνταν στο μπεζεστένι, ο Άρης -που έφτασε στο Μελιγαλά μαζί με την προσωπική του φρουρά λίγο μετά το τέλος της μάχης- αναγνώρισε ένα χωροφύλακα τον οποίο είχε συλλάβει και απελευθερώσει στο παρελθόν και τώρα διέταξε την εκτέλεσή του.
▪️ Στο ανταρτοδικείο που οργανώθηκε (επικεφαλής οι δικηγόροι Βασίλης Μπράβος και Γιάννης Καραμούζης) καταδικάστηκαν -εννοείται με συνοπτικές διαδικασίες, περίπου 60 επικεφαλής των Ταγματασφαλιτών και ορισμένοι τα ονόματα των οποίων είχαν προμηθεύσει οι τοπικές ΕΑΜικές οργανώσεις (ΣΣ |> εδώ η wiki, χωρίς αναφορά σε πηγή αναφέρει «με διαδικασίες διαβλητές που σχετίζονταν και με προσωπικά κίνητρα»).
▪️  Οι εκτελέσεις έγιναν στην «πηγάδα», ένα εγκαταλειμμένο πηγάδι (έξω από το Μελιγαλά).

ΣΣ |> Για την εκδικητική μανία του κόσμου, ο Αρίστος Καμαρινός λέει σχετικά: (βλ Γρηγόρη Κριμπά: «Η Εθνική Αντίσταση στη Μεσσηνία και τους γύρω νομούς»)
«Είχα την ευθύνη της συγκέντρωσης των αιχμαλώτων στο Μπεζεστένι. Το έργο μας ήταν πολύ δύσκολο. Επρεπε να συγκρατήσουμε ομάδες εξοργισμένων πολιτών, οι οποίοι οπλισμένοι με τσεκούρια ορμούσαν να εκδικηθούν για τα θύματά τους. Για να περιφρουρήσουμε τους αιχμαλώτους, βάλαμε ισχυρή φρουρά στο Μπεζεστένι και γράψαμε με μεγάλα γράμματα: “Προσοχή Νάρκες!“»

Στις 17 Σεπτέμβρη ο Άρης πήγε στην Καλαμάτα όπου οδηγήθηκαν ο νομάρχης Μεσσηνίας Περρωτής και άλλοι δωσίλογοι αξιωματούχοι. Στην κεντρική πλατεία της πόλης το εξαγριωμένο πλήθος έσπασε τις γραμμές της ΕΛΑΣίτικης πολιτοφυλακής και οι αιχμάλωτοι λιντσαρίστηκαν ενώ δώδεκα κρεμάστηκαν από τους φανοστάτες.

▪️ Απολογισμοί θυμάτων – νεκροταφείο των θυμάτων Μελιγαλά
▪️ Σε ανακοινωθέν του ΕΛΑΣ της 26ης Σεπτεμβρίου 1944 ο υποστράτηγος Εμμανουήλ Μάντακας ανέφερε πως «σκοτώθηκαν 800 Ράλληδες», αριθμό που αναπαράγει και ο στρατηγός Στέφανος Σαράφης (ΣΣ |> «60 αντάρτες και 800 “ράλληδες”», ενώ άλλοι [Σπύρος Ξιάρχος, Η αλήθεια για τον Μελιγαλά, Καλαμάτα, 1982] υπολογίζουν ότι υπήρξαν 120 σκοτωμένοι στη μάχη και 280-350 εκτελεσμένοι στην Πηγάδα)
Έκθεση του Ερυθρού Σταυρού, ανέφερε ότι ο αριθμός των νεκρών «ξεπέρασε τους 1.000», αλλά το επόμενο έτος, το συνεργείο του Δημήτριου Καψάσκη της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας ανέφερε πως ανέσυρε από τον Μελιγαλά 708 νεκρούς.

Ακόμη και «το ΒΗΜΑ» σε άρθρο «Ο Μελιγαλάς και ο “μύθος” του» μεταξύ άλλων αναφέρει: Ο Μελιγαλάς προτού γίνει ιδεολογικός μύθος ένθεν κακείθεν ήταν ένα ιστορικό γεγονός που συνέβη λίγο μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Πελοπόννησο. Οι Γερμανοί έχοντας οργανώσει και ενισχύσει παντοιοτρόπως τα φιλικά τους Τάγματα Ασφαλείας, που έκαναν τις βρώμικες δουλειές εναντίον των ΕΑΜμιτών, φεύγοντας άφησαν στις διοικήσεις τους την ευθύνη των περιοχών με τον φόβο των κομμουνιστών. Από την άλλη μεριά το ΕΑΜ θέλησε να ξεκαθαρίσει την περιοχή πριν από την έλευση της εξόριστης κυβέρνησης. Ο Μελιγαλάς δεν διαλέχτηκε τυχαία για να γίνει θέατρο των εμφυλιοπολεμικών μαχών.
Με 3.000 περίπου κατοίκους ήταν έδρα των ιταλών καραμπινιέρων (1941-1943), αλλά και ενός τμήματος του γερμανικού στρατού (1943-1944). Εκεί είχε την έδρα του ένα από τα πιο ισχυρά τμήματα των Ταγμάτων Ασφαλείας με 1.000 άνδρες στους οποίους είχαν προστεθεί κι άλλοι που ήρθαν ένοπλοι (υπήρχαν και οι κυνηγημένοι άμαχοι, από Καλαμάτα και τα γύρω χωριά)
Ο ιστορικός Ιάσων Χανδρινός αναφερόμενος στην εποχή των συνθημάτων «Αρχές της δεκαετίας του ’80» της τότε ταχέως αναπτυσσόμενης ΔΑΠ-ΝΔΦΚ/ΟΝΝΕΔ, με Ρέιντζερς, Κένταυρους και λοιπές «ομάδες κρούσης», στο «ΔΑΠίτες–Χίτες–Ταγματασφαλίτες» των αριστερών φοιτητών, παραδόξως για την κοινή λογική (ΣΣ |> καθόλου «παραδόξως» λέμε εμείς…), υιοθετούσαν το σύνθημα αυτό, για να τονίσουν αυτάρεσκα την ταυτότητα της «μαχητικής εθνικοφροσύνης», που οι πρώτοι τους απέδιδαν ως βρισιά και ως μομφή. Δηλαδή τα ΟΝΝΕΔόπουλα φώναζαν «Ζήτωσαν οι Χίτες, οι ταγματασφαλίτες, ζήτω η ΟΝΝΕΔ και οι ΔΑΠίτες».

ΣΣ |> Όχι μόνο επί χούντας αλλά μέχρι το 1982 η επίσημη κυβέρνηση παίρνει μέρος στις ετήσιες εκδηλώσεις για τον Μελιγαλά, κάποια χρόνια το μνημόσυνο για τα θύματα του Μελιγαλά διεξάγεται από τον «Σύλλογο θυμάτων», με χαρακτήρα «οικογενειακό-τοπικό», συνεπικουρούντος και του κάθε λογής φασισταριού από την πρωτεύουσα και στη συνέχεια –μετά το 2000 και για πολλά χρόνια περνάμε από τους ταγματασφαλίτες στους χρυσαυγίτες, με παρουσία βουλευτών της ΧΑ και τα συνθήματα που ακούγονταν 30 χρόνια πριν «Τιμή στους χίτες και ταγματασφαλίτες», «Αλήτες – φονιάδες -κομμουνιστές», «Τσεκούρι και φωτιά στα κόκκινα σκυλιά», ενώ ο Παναγιώταρος κάνει λόγο για «καινούργιους συμμορίτες, δεξιούς και αριστερούς» λέγοντας ότι τις επετείους όπως αυτή στον Μελιγαλά η Χρυσή Αυγή θα τις κάνει εθνικές εορτές…

?  Στις 11-Σεπ-1944 έγινε μεγάλη εκδήλωση στην κεντρική πλατεία της Καλαμάτας για την απελευθέρωση της πόλης από τον ΕΛΑΣ
?  Οι εκπρόσωποι του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ μίλησαν στον κόσμο από τον εξώστη της οικίας Τσαπέκη (ή οικίας Αρβανίτη), στην οποία παλαιότερα είχε στεγαστεί το γερμανικό προξενείο.
?  Όπως πληροφορούμαστε από την εφημερίδα «Ελεύθερη Μεσσηνία», όργανο του ΕΑΜ, στο φύλλο της 13ης Σεπτεμβρίου, ακολούθησε ο ορισμός «διά βοής» της «Προσωρινής Λαϊκής Επιτροπής Καλαμάτας» με πρόεδρο τον Καλαματιανό δικηγόρο Γεώργιο Δάλλα.
Ο Δάλλας είχε εκλεγεί, μαζί με άλλους τρεις Καλαματιανούς (μεταξύ των οποίων και μία γυναίκα, η Μάχη Μαυροειδή) ως εθνοσύμβουλος Καλαμάτας.
?  Συμμετείχε στις συνεδριάσεις του Εθνικού Συμβουλίου, που επικύρωσε την ιδρυτική πράξη της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ) ή «κυβέρνησης του βουνού», στις Κορυσχάδες (14-27 Μαΐου 1944).
?  Η «Ελεύθερη Μεσσηνία» καλούσε το λαό της Καλαμάτας να δώσει το παρόν στο γεγονός: «Το απόγευμα στις 4.30 η ώρα θα γίνει πανηγυρική και μεγαλειώδη συγκέντρωση στην πλατεία (Γεωργίου) του Λαού της Καλαμάτας και των χωριών.
Στη συγκέντρωση αυτή θα γίνει δοξολογία και συλλαλητήριο. Έτσι ο λαός θα διατρανώσει επίσημα και πανηγυρικά τη χαρά και τον ενθουσιασμό του για το λυτρωμό του από τους ξένους καταχτητές και τους ντόπιους φασίστες, που τόσο σκληρά κι’ απάνθρωπα τον βασάνισαν.
? Στη συγκέντρωση αυτή, που είναι πραγματικά ιστορική, όλοι και όλες, άντρες, γυναίκες, γέροι και παιδιά, να πάρουνε μέρος και να πλημμυρίσουνε την πλατεία και τους δρόμους της Καλαμάτας.»

?  Για τη μάχη του Μελιγαλά έχουν γραφτεί και γράφονται από τους αντιπάλους του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ πάρα πολλά, παραποιώντας τα γεγονότα και την ιστορική αλήθεια. Πρόκειται για μια προσπάθεια συγκάλυψης της εγκληματικής και αντιλαϊκής πολιτικής της αστικής τάξης και σε εκείνα τα χρόνια (όπως και σήμερα…)
? Κανενός Έλληνα -ειδικά των παιδιών της λαϊκής οικογένειας, δεν μπορεί και δεν πρέπει να πονάει η καρδιά του για τους ταγματασφαλίτες. Πληρώθηκαν όπως τους άξιζε!

ℹ️  Ακολουθεί 2ο μέρος   ℹ️ 

Επιμέλεια  Ομάδα ¡H.lV.S!

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. – [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] – Blog

Ομάδα ¡H.lV.S!

• Σκοπός μας είναι η προώθηση της διαλεκτικής – υλιστικής σκέψης στη βάση του Μαρξισμού – Λενινισμού του Επιστημονικού Σοσιαλισμού και του Προλεταριακού Διεθνισμού, ανταλλάσσοντας γνώσεις, υλικό, σκέψεις κι απόψεις πάνω στην κοσμοθεωρία μας, τη στρατηγική και την ιστορική αλήθεια, που όπως είπε ο Λένιν κι επανέλαβε ο Γκράμσι, είναι επαναστατική – αντικειμενική
• Θεωρούμε τον Σοσιαλισμό–Κομμουνισμό αναγκαίο και επίκαιρο όσο ποτέ, βάζοντας στο μικροσκόπιο και τη συσσωρευμένη πείρα στις χώρες που οικοδομήθηκε ο Σοσιαλισμός, όπου έγινε και η πρώτη έφοδος στον ουρανό
• |> Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. – [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] – Blog

Πηγή ://atexnos.gr/

Από ΑΑaΟμάδα ¡H.lV.S!

Ομάδα ¡H.lV.S! σ

✔️   Ο Javier Tolcachier (1960, Κόρδοβα, Αργεντινή) είναι ερευνητής, συγγραφέας και «ακτιβιστής ανθρωπιστικών κινημάτων», μέλος του Παγκόσμιου Κέντρου Ανθρωπιστικών Μελετών (οργανισμός του «Ανθρωπιστικού Κινήματος»).
✔️   Στον δημοσιογραφικό τομέα έχει συνεργαστεί από την αρχή -σαν τακτικός αρθρογράφος, με το διεθνές πρακτορείο ειδήσεων Pressenza.
✔️   Τα έργα του περιλαμβάνουν το Memorias del Futuro -«αναμνήσεις του μέλλοντος» (2008), La Caída del Dragón y del Águila – «η πτώση του δράκου και του αετού» (2011) το Humanizar la Historia «εξανθρωπίζοντας την ιστορία» (2015) κά
✔️  Το πολύ ενδιαφέρον σημείωμα που ακολουθεί είναι δικό του -όπως και ο συγκεκριμένος τίτλος (ΣΣ το |> ❓⁉️ -εν είδει μιας πρώτης ένστασης, είναι δικό μας, θεωρώντας πως η -σωστή, αφετηρία δεν συνάδει με το «δια ταύτα»)

✔️  Οικουμενική ιθαγένεια –  ✔️  μια ανθρωπιστική απάντηση στη βία κατά των μεταναστών

Πνίγονται στη Μεσόγειο, απελαύνονται στα Βαλκάνια, διώκονται στις Ηνωμένες Πολιτείες, πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης στην Άπω και Μέση Ανατολή, κρατούνται στην Ευρώπη, υφίστανται διακρίσεις στη Νότια Αμερική, βία στην Κεντρική Αμερική και την Αφρική. Τους έχουν ληστέψει τις αποταμιεύσεις τους για να πληρώσουν το πέρασμα, να διασχίσουν τα σύνορα ή να πάρουν βίζα. Επιβιώνουν σε στρατόπεδα και παραπήγματα, υπερπλήρη σε αστικές περιφέρειες, κρυμμένοι σε γειτονιές χαμηλού εισοδήματος ή κλειδωμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης περιμένοντας την επόμενη απέλασή τους. 

Παντού το σύστημα τους εκδιώκει, τους περιορίζει, τους κακομεταχειρίζεται, τους φυλακίζει και τους επιτίθεται. Σε πολλά μέρη οι μετανάστες βρίσκουν αποστροφή, καχυποψία, μίσος. Υπάρχουν όμως και ευαίσθητα όντα που συνεισφέρουν το μερίδιό τους στην ανθρωπότητα βάζοντας τους εαυτούς τους στη θέση εκείνων που βρίσκονται μακριά  από το καθημερινό τους περιβάλλον και τους αγαπημένους τους.

Ενώ ένας σημαντικός αριθμός μεταναστών τρέπονται σε φυγή λόγω της βίας και του πολέμου, πολλοί περισσότεροι αυτό-εξορίζονται εξαιτίας της έλλειψης δυνατοτήτων ή παρακινούμενοι από την αυταπάτη της εργασίας με καλύτερο εισόδημα για τους ίδιους ή για να δώσουν οικονομική βοήθεια σε όσους έχουν μείνει πίσω.

Δεν είναι μόνο εκείνοι που διασχίζουν τα σύνορα που μεταναστεύουν. Επίσης, εκείνοι που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την ύπαιθρο, εκείνοι που εκδιώκονται από την επικράτειά τους με την επέκταση των γεωργικών τσιφλικιών, με την κατασκευή τεράστιων έργων, με την καταστροφή από τα ορυχεία, με την εξαφάνιση των πηγών βιοπορισμού στις αγροτικές περιοχές ή με την ενθάρρυνση μιας υποτιθέμενης βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης στην πόλη.

Σχεδόν όλοι, μέσα ή έξω από τη χώρα γέννησής τους, αντιμετωπίζουν κίνδυνο, εκμετάλλευση, διαχωρισμό, μερική ή ολική απώλεια δικαιωμάτων και παρόλα αυτά συνεχίζουν το επικίνδυνο ταξίδι τους, αναζητώντας αυτό που φαντάζονται ότι θα είναι μια καλύτερη ζωή.

Αυτό που προκαλεί τη μετανάστευση δε βρίσκεται μόνο στους τόπους προέλευσης

Υπάρχουν 250 εκατομμύρια διεθνείς μετανάστες, οι μισοί από τους οποίους είναι γυναίκες και κορίτσια.

Περισσότεροι από 65 εκατομμύρια έχουν αναγκαστεί να μεταναστεύσουν λόγω πολέμου ή δίωξης, έξι φορές περισσότεροι από μια δεκαετία πριν. Το ένα τρίτο αυτών των ανθρώπων θεωρούνται πρόσφυγες και οι μισοί από τους πρόσφυγες είναι παιδιά.

Συνήθως επισημαίνεται ως αιτία της μετανάστευσης αυτό που συμβαίνει στους τόπους προέλευσης. Πρέπει να προστεθεί, ωστόσο, ότι η καπιταλιστική εκμετάλλευση στους τόπους προορισμού είναι επίσης μία από τις δυνάμεις που ενθαρρύνουν το φαινόμενο. Λόγω της επισφαλούς κατάστασης, οι μετανάστες αναγκάζονται να κάνουν εργασίες που ο τοπικός πληθυσμός δεν επιθυμεί να αναλάβει, με χαμηλότερους μισθούς και χειρότερες από το κανονικό συνθήκες εργασίας ή χωρίς δικαιώματα. Στις χώρες με συγκέντρωση πλούτο, ένας ψυχρός υπολογισμός τους επιτρέπει μερικές φορές να εργαστούν επίσημα, έτσι ώστε η συμβολή τους να εξισορροπήσει τη χρηματοδότηση των κρατών με γηραιούς πληθυσμούς.

Και αν όλα αυτά δεν ήταν αρκετά, ως κακοπληρωμή για τις παρεχόμενες υπηρεσίες εξαπλώνεται η ξενοφοβία ως μια μορφή χειραγώγησης της καθιερωμένης εξουσίας, κατηγορώντας τους μετανάστες -όπως συνέβη σε άλλες ιστορικές στιγμές συστημικής κρίσης- για τον κοινωνικό στραγγαλισμό που αυτές οι ίδιες δυνάμεις παράγουν μέσω της παράλογης αναζήτησης κέρδους.

Αυτό σημαίνει ότι η κοινωνική αγανάκτηση δεν αποσκοπεί στη μετατροπή άδικων δομών, αλλά εκφορτίζεται στον αλλοδαπό ως μια βαλβίδα κάθαρσης. Ο λόγος απόρριψης του μετανάστη χρησιμεύει επίσης ως εφαλτήριο για τον πολιτικό οπορτουνισμό των δεξιών διακηρύξεων, οι οποίες, εάν προχωρήσουν, είναι αναπόφευκτα ένα προοίμιο για μεγαλύτερη αδικία και καταστολή του ίδιου του τοπικού πληθυσμού.

«Έρχονται για να πάρουν αυτό που είναι δικό μας»

Το προηγούμενο επιχείρημα είναι συνήθως μια φράση που χρησιμοποιείται από εκείνους που πανηγυρίζουν, χωρίς να έχουν ιδιαίτερη αξία από μόνοι τους, ως «ντόπιοι» ή ημεδαποί του τόπου (πέραν του γεγονότος ότι στην ιστορία τους συνήθως έχουν σημάδια μετανάστευσης ισοδύναμα με αυτά στα οποία τώρα αντιδρούν). Η κλοπή που φοβούνται τόσο πολύ σίγουρα υπάρχει. Ωστόσο, οι κλέφτες είναι άλλοι.

Πώς υπολογίζουμε την οικονομική ζημιά που προκάλεσε η αποικιοκρατία για 500 χρόνια στις περιοχές του Νότου; Πόσο ασήμι, χρυσό, ξυλεία, είδη, μπανάνες, ζάχαρη, κακάο, καφέ, καουτσούκ, διαμάντια, πετρέλαιο πήραν οι αυτοκρατορίες; Πόσες ανθρώπινες ζωές πήραν χωρίς να προσφέρουν καμία αποζημίωση; Πόση εργασία σκλάβων εκμεταλλεύτηκαν χωρίς αμοιβή ή κοινωνική άνοδο; Πόση μεταποιητική ανάπτυξη εμπόδισαν για να πουλήσουν τα δικά τους προϊόντα; Για τους τόκους στην προκειμένη περίπτωση – με αυτά τα μαθηματικά που διαμορφώνουν με ζήλο όταν είναι αυτοί οι πιστωτές – όλα τα χρήματα του Βορρά δεν θα αρκούσαν για να αποζημιώσουν τις ζημίες που προκλήθηκαν.

Ήρθαν και πήραν με τη βία ό,τι ήταν «δικό μας».

Δεν άγγιξαν ένα τέτοιου μεγέθους αδίκημα και ξανά, μέσω αναγκαστικών δανείων και αμφιλεγόμενων πιστώσεων, οι τράπεζες του Βορρά συνέχισαν να λεηλατούν τα έθνη της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής και της Ασίας κατά τη μετα-αποικιακή περίοδο και μέχρι το τέλος του εικοστού αιώνα. Τα χρέη αυξήθηκαν και δε γινόταν να πληρωθούν, ενώ διέφυγαν πολύτιμοι πόροι που θα επέτρεπαν την τοπική ανάπτυξη χωρίς εξάρτηση.

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Παγκόσμιας Τράπεζας: «Μεταξύ του 1980 και του 2000, ο Τρίτος Κόσμος αποζημίωσε τους πιστωτές του λίγο περισσότερο από 3.450.000.000.000 δολάρια (εάν θέλουμε να υπολογίσουμε τις αποζημιώσεις που έγιναν από ολόκληρη την περιφέρεια, θα πρέπει να προσθέσουμε περισσότερα από 640 δισεκατομμύρια δολάρια που επέστρεψαν οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Συνολικό ποσό για την Περιφέρεια: περίπου 4.100.000.000.000 δολάρια (Παγκόσμια Τράπεζα, GDF, 2001)» [1]

Αυτά ούτε καν έφτασαν, αλλά και πάλι πήραν τα «δικά μας».

Αλλά τίποτα δεν αρκούσε για την απληστία των οικονομικών ομίλων του Βορρά. Έτσι, με τις νεοφιλελεύθερες ιδεολογίες ως ένα νεο-αποικιακό επιχείρημα, οι επιχειρήσεις ιδιωτικοποιήθηκαν και έγιναν ιδιοκτησία των διεθνών εταιρειών. Εάν υπήρχαν προβλήματα, δηλαδή αν προσπαθούσαμε να ανακτήσουμε την δικαιοδοσία για τους φυσικούς πόρους ή τις εθνικές στρατηγικές εταιρείες, έπρεπε να λύσουμε τις διαμάχες σε περιοχές που κυβερνιούνται από τον Βορρά, πληρώνοντας για άλλη μια φορά τεράστια ποσά.

Ήρθαν, έφυγαν και ούτως ή άλλως πήραν τα πάντα. Ή σχεδόν τα πάντα, αφήνοντας ναι, οικολογική, οικονομική και ανθρώπινη ζημιά που δύσκολα επιδιορθώνεται.

Ταυτόχρονα, το «ελεύθερο εμπόριο» πολλαπλασιάστηκε και εφαρμόστηκε, πράγμα που σήμαινε ότι ο Νότος θα μπορούσε να συνεχίσει να εξάγει πρωτογενή προϊόντα με αθέμιτη ανταλλαγή κεφαλαιουχικών αγαθών ή κατασκευών, χωρίς τελωνειακή προστασία για την ανάπτυξη των εθνικών βιομηχανιών. Ξανά, ήρθαν για αυτό που είναι «δικό μας».

Και τέλος εμφανίστηκε το διαδίκτυο, με το οποίο με ένα κλικ κάποιος εμπορεύεται, υποχρηματοδοτεί, εκμεταλλεύεται και πώς να μη το δει κανείς, «το δικό μας» καταπνίγεται για πολλοστή φορά. Το δικό μας που -εξ ου και τα εισαγωγικά- δεν ήταν ποτέ πραγματικά δικό μας. Επειδή στο Νότο, η ιδιοκτησία ήταν σχεδόν πάντα στα χέρια των ολιγαρχών και των κυβερνήσεων που ο Βορράς τοποθέτησε και καθαίρεσε όταν δεν ήταν πια χρήσιμοι. Δεν άφησαν ούτε την αξιοπρέπεια της κυριαρχίας, την πήραν και αυτήν.

✔️   Με αυτό το ιστορικό, πώς γίνεται οι κυβερνήσεις του Βορρά να διαμαρτύρονται επειδή πολλοί άνθρωποι φθάνουν τώρα για να διεκδικήσουν τουλάχιστον κάποια ψίχουλα μιας κλεμμένης πρόνοιας; Οι κυβερνήσεις που στήνουν τοίχους και φράκτες, που στήνουν συνοριακούς στρατούς, είναι οι ίδιες που συνεχίζουν να πουλούν όπλα που αναγκάζουν εκατομμύρια ανθρώπους να μεταναστεύσουν απεγνωσμένα.

Αυτοί που ισχυρίζονται ότι προσφέρουν «ανθρωπιστική βοήθεια» είναι οι ίδιοι που συνεχίζουν να λεηλατούν τους πόρους σαν κάτι φυσικό ή ηθικό.

✔️   Πόσο αφελείς, κυνικές και υποκριτικές είναι οι κυβερνήσεις της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών, που διακηρύσσουν την υπεράσπιση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και κατηγορούν άλλα έθνη πως τα παραβιάζουν! Πόσο ψευδής και αβάσιμος ο λόγος τους! Αντί να μιλάνε για αυτό που πρέπει να γίνει, θα πρέπει να ξεκινήσουν δίνοντας ένα παράδειγμα. Μια γιγαντιαία και δίκαιη ιστορική αποκατάσταση περιμένει τη σειρά της χωρίς καθυστέρηση. Μέρος αυτής είναι η καθιέρωση μιας οικουμενικής ιθαγένειας.

Οικουμενική Ιθαγένεια, για έναν κόσμο χωρίς τείχη

Τον Ιούνιο του 2017, η διορατική κυβέρνηση του Έβο Μοράλες διοργάνωσε στην Κοτσαμπάμπα της Βολιβίας το Παγκόσμιο Λαϊκό Συνέδριο για έναν Κόσμο χωρίς Τείχη προς την Οικουμενική Ιθαγένεια. Στην τελική διακήρυξή του, η ανθρώπινη κινητικότητα είναι αδιαμφισβήτητα αξιοπρεπής ως «ένα δικαίωμα που έχει ρίζες στην ουσιαστική ισότητα του ανθρώπου».

Όσον αφορά τη συστημική ρίζα του θέματος, το κείμενο – που προτείνουμε να το διαβάσετε ολόκληρο – δηλώνει: «Έχουμε εξακριβώσει ως κύριες αιτίες αυτής της κρίσης τις ένοπλες συγκρούσεις και τις στρατιωτικές παρεμβάσεις, την κλιματική αλλαγή και τις τεράστιες οικονομικές ανισότητες μεταξύ και εντός των κρατών. Αυτές οι καταστρεπτικές καταστάσεις έχουν την προέλευσή τους στην κυρίαρχη παγκόσμια τάξη, η οποία με την υπερβολική της απληστία για κέρδος και την οικειοποίηση κοινών αγαθών δημιουργεί βία, προωθεί ανισότητες και καταστρέφει τη Μητέρα Γη. Η μεταναστευτική κρίση είναι μια από τις εκδηλώσεις της συνολικής κρίσης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης».

✔️   Οι συμμετέχοντες στη λαϊκή σύνοδο κορυφής συνοψίζουν σε δέκα σημεία ένα προτεινόμενο πρόγραμμα, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει η αφαίρεση «των φυσικών τοίχων που χωρίζουν τους λαούς, των αόρατων νομικών τειχών που διώκουν και ποινικοποιούν, τα νοητικά τοιχώματα που χρησιμοποιούν το φόβο, τις διακρίσεις και την ξενοφοβία για να μας χωρίσουν μεταξύ μας τα αδέρφια. Παρομοίως, καταγγέλλουμε τα μιντιακά τείχη που αποκλείουν ή στιγματίζουν τους μετανάστες και δεσμευόμαστε να προωθήσουμε τη δημιουργία εναλλακτικών μέσων επικοινωνίας».

✔️   Άλλες προτάσεις ήταν, η απόρριψη της ποινικοποίησης των μεταναστών, η εκτροπή πόρων από τον πόλεμο σε προγράμματα ένταξης, η καταπολέμηση «των εγκληματικών δικτύων που διακινούν ανθρώπους και η διακήρυξη της εμπορίας και διακίνησης ανθρώπων ως εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας».

✔️   Ως θεμελιώδης δήλωση, το έγγραφο αυτό προτρέπει «να ξεπεραστεί η ηγεμονική προοπτική της μεταναστευτικής πολιτικής που θέτει τη διαχείριση της μετανάστευσης με «τακτικό, οργανωμένο και ασφαλή» τρόπο, σε ένα ανθρωπιστικό όραμα που επιτρέπει την υποδοχή, την προστασία, την προώθηση και την ένταξη των μεταναστών».

✔️   Η αναφορά σε μια «τακτική, οργανωμένη και ασφαλή» μετανάστευση δεν είναι τυχαία, δεδομένου ότι πρόκειται για τους βασικούς όρους της Παγκόσμιας Συμφωνίας για τη Μετανάστευση που υπογράφηκε στο Μαρακές (Δεκέμβριος 2018), στην οποία τελικά προσχώρησαν 156 χώρες (από τις 193 που συνθέτουν το Σύστημα των Ηνωμένων Εθνών).

✔️   Η συμφωνία είναι μη δεσμευτική γύρω από είκοσι τρεις στόχους που, παρά το γεγονός ότι επικυρώνει εγγυήσεις για βασικά δικαιώματα όπως «μέτρα κατά της εμπορίας και διακίνησης ανθρώπων, αποφυγή του διαχωρισμού των οικογενειών, χρήση της κράτησης μεταναστών μόνο ως τελευταία επιλογή αναγνωρίζοντας το δικαίωμα των παράτυπων μεταναστών να λαμβάνουν υγειονομική περίθαλψη και εκπαίδευση στις χώρες προορισμού τους» [2], δεν προχωρά πέρα από το status quo ενός κόσμου άνισων ευκαιριών ζωής.

✔️   Στο κείμενο, τα κράτη δεσμεύονται να συνεργαστούν με τις αποστολές έρευνας και διάσωσης όσον αφορά τη διάσωση των μεταναστών, μια προϋπόθεση που δείχνει το πλήρες ψεύδος με τις καθημερινές διώξεις, τις φυλακίσεις και την έλλειψη βοήθειας προς τους μετανάστες.

✔️   Επιπλέον, οι υπογράφοντες της συμφωνίας υπόσχονται να «εξασφαλίσουν μια «ασφαλή και αξιοπρεπή» επιστροφή στους μετανάστες που απελαύνονται και να μην απελάσουν εκείνους που αντιμετωπίζουν «πραγματικό και προβλέψιμο κίνδυνο» θανάτου, βασανιστηρίων ή άλλης απάνθρωπης μεταχείρισης». Ο κίνδυνος αυτός υπολογίζεται από μια γραφειοκρατία που δρα σύμφωνα με τις παραμέτρους και τις απαιτήσεις ενός εύπορου κόσμου.

✔️   Δεν θα μπορούσε κανείς να περιμένει περισσότερα από ένα διεθνές σύστημα, του οποίου ο τωρινός άξονας είναι να προστατεύει και να μην επηρεάζει τα συμφέροντα της εξουσίας. Εν ολίγοις, κάτω από την προστασία της εθνικής νομοθεσίας και του «ορθολογισμού», η συμφωνία αυτή εξασφαλίζει στις χώρες υποδοχής ότι θα έχουν μετανάστευση σύμφωνα με τη δική τους τάξη, τις δικές τους ανάγκες και τη δική τους ευκολία. Ωστόσο, χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ, η Χιλή, η Αυστρία, η Ουγγαρία, η Δομινικανή Δημοκρατία, η Πολωνία, η Εσθονία, η Βουλγαρία, η Τσεχική Δημοκρατία και η Αυστραλία θεώρησαν πάρα πολλές τις εγγυήσεις και απέσυραν την έγκρισή τους.

Μια ανθρωπιστική οπτική της μετανάστευσης

Η μετάβαση προς ένα ανθρωπιστικό όραμα για τη μετανάστευση σημαίνει να απαλλαγούμε από ένα φεουδαρχικό βλέμμα, αγκυροβολημένο στην υποταγή των ανθρώπων σε μια ταυτότητα με βάση τη φύση, φυσικά τοποθετημένη και ακίνητη. Οι τεράστιες ευκολίες που έχουν επιτευχθεί στην ανθρώπινη κινητικότητα, η συντόμευση του χρόνου και του χώρου ενθαρρύνουν να αρθούν τα εμπόδια στην ελεύθερη μετακίνηση.

Τα εμπόδια στην οικουμενική υπηκοότητα, στην ελεύθερη και καλοδεχούμενη μετεγκατάσταση των ανθρώπων οπουδήποτε στη Γη, αποτελούν εμπόδια προηγούμενης εποχής, αλλά και αντιφάσεις που προκύπτουν από το συμφέρον για διατήρηση παράνομων παροχών εις βάρος της οδύνης των άλλων.

✔️   Ο νεοφιλελευθερισμός προωθεί την ελεύθερη κινητικότητα του κεφαλαίου και του εμπορίου χωρίς σύνορα, ενώ ταυτόχρονα ποινικοποιεί και χρησιμοποιεί τους φτωχούς μετανάστες. Έτσι, οι χώρες με τη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη αρνούνται να μοιραστούν τη γνώση και την τεχνολογική ανάπτυξη με τόπους όπου υπάρχει μόνο έλλειψη και στη συνέχεια απωθούν όσους χτυπούν την πόρτα τους ζητώντας βοήθεια.

✔️   Αντίθετα, με την υιοθέτηση μιας ανθρωπιστικής διάστασης στη μετανάστευση υποστηρίζεται θερμά η ιδέα της ανανεωμένης συνάντησης πολιτισμών και ανθρώπων, εκτιμάται ειλικρινά και αποτελεσματικά η αξία και η ισότητα κάθε ιδιαίτερης ταυτότητας. Μοιράζονται οι καρποί της συλλογικής ανθρώπινης προσπάθειας που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια αιώνων, χωρίς καμία απαίτηση.

Αναγνωρίζεται η δικαιοσύνη για να αναλάβει την ιστορική αποκατάστασης της αποικιοκρατικής εκδίωξης και το κλείσιμο ενός μεγάλου ιστορικού κεφαλαίου των οικονομιών που βασίζονται στον πόλεμο. Δονείται με τη δυνατότητα συνεργασίας, αλληλεγγύης και ενσυναίσθησης μεταξύ των λαών.

Εμπνεόμενοι από μια ανθρωπιστική οπτική σημαίνει να γιορτάζουμε τη μετανάστευση, αναγνωρίζοντας την ιστορική πορεία των ανθρώπινων ομάδων προς τους ορίζοντες της συμβολής και της ένωσης. Εν συντομία, σημαίνει να αναλάβουμε την ενότητα της διαφορετικότητας ως ένα έργο προς ένα κοινό χώρο, το Παγκόσμιο Ανθρώπινο Έθνος.

[1] Toussaint, Eric. Οι μεταφορές από το νότο προς το βορρά. Το χρηματιστήριο ή η ζωή. Τα χρηματοοικονομικά εναντίον των λαών. CLACSO (2004) Μπουένος Άιρες.

[2] Παγκόσμια Συμφωνία για τη Μετανάστευση, τι υποχρεώσιες και τι πλεονεκτήματα έχει; Ηνωμένα Έθνη. https://news.un.org/es/story/2018/12/1447231 στις 20/07/2019

(*) Οι φωτογραφίες είναι επιλεγμένες από τον Javier Tolcachier

Επιμέλεια  Ομάδα ¡H.lV.S!

ΠΗΓΉ ://atexnos.gr/