Στο μαραθώνιο ενημερωτικό πρόγραμμα του Open, χθες (06/03) βράδυ, για 15 λεπτά συνυπήρξαν στο τηλεοπτικό παράθυρο δυο Ελλάδες, με τρόπο διακριτό και εξαιρετικά ηχηρό.

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΘΑΝΟΣ ΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ*

Ειλικρινά για ένα 15λεπτο, συγκρούστηκαν με αφορμή το Ουκρανικό, δύο κοσμοθεωρίες, δυο πολιτισμοί, δυο τελείως διαφορετικοί "πατριωτισμοί". Δύο Ελλάδες.

Και εξηγούμαι:

Ο Γιάννης Παπαδόπουλος (σ.σ. παρουσιαστής του Δελτίου του Open) έχει καλεσμένο τον Αντώνη Αντωνιάδη, πρώην αρχηγό του Πολεμικού Ναυτικού.

Του ζητά να προβλέψει τις επερχόμενες πολεμικές επιχειρήσεις και ο Ναύαρχος με σοβαρότητα το αρνείται.

Ο Ναύαρχος στη συνέχεια στέκεται στην αντίδραση της Ρωσίας απέναντι στην Ελλάδα, εξηγώντας ότι σωστά καταδικάσαμε και σταθήκαμε στο πλευρό της Ουκρανίας, σωστά συμμετέχουμε σε κυρώσεις, αλλά δεν έπρεπε να στείλουμε πολεμικό υλικό και στη συνέχεια κάνει αναφορά στη στάση της Τουρκίας που κάνει ξανά τον "Πόντιο Πιλάτο", αλλά μέχρι ώρας βγαίνει κερδισμένη.

Ο Παπαδόπουλος τον διακόπτει για να βάλει στη συζήτηση το αφήγημα-ανέκδοτο περί απομονωμένης Τουρκίας και ο Ναύαρχος το υποδέχεται με ένα ευγενικό μειδίαμα. Ο Παπαδόπουλος φανερά εκνευρισμένος, ρωτά τι έπρεπε να κάνει η Ελλάδα διαφορετικά και αν θα έπρεπε να ενεργεί όπως και η Τουρκία και εκεί ο Ναύαρχος του απαντά πως η Ελλάδα δεν έχει το ειδικό βάρος της Τουρκίας για να κάνει ό,τι και εκείνη αλλά θα μπορούσε να έχει μια διαφορετική διπλωματική στάση από αυτή που έχει σήμερα.

Εκείνη τη στιγμή -με οριακά παραληρηματικό τρόπο- ο Παπαδόπουλος αρχίζει να ψέγει τον Ναύαρχο για τη φράση του, να του υπενθυμίζει (!) ότι ήταν Αρχηγός του Ναυτικού και ότι αυτά που λέει είναι δυσάρεστα, διερωτώμενος τι κάνουν οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις αφού η χώρα δεν έχει το ειδικό βάρος της Τουρκίας.

Ο κ. Αντωνιάδης του απαντά «μπορεί να σας στεναχωρεί αλλά έτσι είναι. Και οι ειδικές δυνάμεις κάνουν φυσικά το καθήκον τους, δεν αναιρεί το ειδικό βάρος της Τουρκίας τη δουλειά των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων».

Ο Παπαδόπουλος συνεχίζει να μιλάει για "απομόνωση της Τουρκίας" και "διπλωματικές νίκες της Ελλάδας", με τον Ναύαρχο να συνεχίζει σταθερά να υπερασπίζεται την πραγματικότητα, απορρίπτοντας και το αφήγημα της απομόνωσης και αυτό των διπλωματικών νικών της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας, επικαλούμενος μάλιστα συγκεκριμένα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ γεγονότα όπως τη θετική στάση της Αμερικής απέναντι στην Τουρκία που την έχει αναγνωρίσει ως ρυθμιστή.

Ο κύριος Αντωνιάδης κατόπιν ερωτάται από τον Παπαδόπουλο για το αν διαφωνεί με την ενεργειακή απεξάρτηση από τη Ρωσία και του απαντά τα εξής: «Δεν έχω άποψη για τα ενεργειακά, το μόνο που θέλω να πω είναι ότι αν απεξαρτηθούμε από τη Ρωσία για να εξαρτηθούμε από την Αμερική στη διπλάσια τιμή, τότε να μην το κάνουμε. Ξέρετε ενώ γίνεται ένας φριχτός πόλεμος που καταδικάζουμε, οι οικονομικές συναλλαγές Αμερικής Ρωσίας στο πετρέλαιο συνεχίζουν, είναι υποκριτικό. Όλα γίνονται για τα λεφτά το ξέρετε. Ας μην υποκρινόμαστε».

Εξαιρετικά εκνευρισμένος ο Παπαδόπουλος πάει να τον κλείσει λέγοντας του ότι δεν συζητήσαμε όσο θα θέλαμε τα καθαρά επιχειρησιακά του πολέμου που είναι η δική σας αρμοδιότητα αλλά «δεν δέχομαι το σκεπτικό σας περί ειδικού βάρους».

Ξαναπαίρνει τον λόγο ο Ναύαρχος και λέει «ξέρετε κ. Παπαδόπουλε, αφενός δεν έχω κάτι να συνεισφέρω λόγω της θέσης μου στα επιχειρησιακά, αλλά δεν είμαστε το Βέλγιο και η Ολλανδία, είμαστε μια χώρα σε ειδική κατάσταση (λόγω γεωγραφικής θέσης προφανώς) και έπρεπε να ενεργήσουμε διαφορετικά».

Ο Παπαδόπουλος τον κλείνει ωρυόμενος, διαστρεβλώνοντας ύπουλα όσα ο Ναύαρχος έχει πει, ανταπαντώντας «ε δεν είμαστε Βέλγιο, δεν είμαστε Τουρκία, αλλά δεν είμαστε και νάνοι, γιατί η σκέψη σας εκεί κατατείνει».

Ο Ναύαρχος απλά γέλασε, τους ευχαρίστησε και τους αποχαιρέτησε.

Αυτές ήταν οι δύο Ελλάδες. Του Παπαδόπουλου και του Αντωνιάδη.

Αυτή του Ναυάρχου, ήταν η Ελλάδα που σχηματοποιεί και εμπεδώνει το ρητό του Σολωμού ότι «το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές». Ήταν η Ελλάδα χωρίς αμετροεπείς και ξερόλες δημοσιολογούντες, η Ελλάδα αυτών που λένε «αυτό δεν το ξέρω», «αυτό δεν μπορώ να το προβλέψω». Η Ελλάδα αυτών που αγαπούν και υπηρετούν τη χώρα τους χωρίς να την περιβάλλουν με μύθους, χωρίς να την αντιλαμβάνονται μέσα από το φαντασιακό. Η Ελλάδα της αξιοπρέπειας και της αυτοπεποίθησης.

Η Ελλάδα των εθνικών μύθων και ψεμάτων, της υστερίας, της αμετροέπειας, της υποκρισίας, από την άλλη, καλά κρατεί και κυριαρχεί. Έδωσε από λάθος 15 λεπτά δημοσιότητας στον κ. Αντωνιάδη. Δεν θα το επαναλάβει. Θα προστατέψει τη φούσκα της.

Υ.Γ Δεν τον γνώριζα τον κ. Αντωνιάδη. Βρήκα μόνο ένα παλιό ρεπορτάζ με μια "κόντρα" που είχε με βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας που ζητούσαν να υποβιβαστεί από τη θέση που κατείχε στο Ναυτικό «επειδή ήταν δηλωμένος άθεος».

Η απάντηση του κ. Αντωνιάδη είχε έρθει μέσα από το βιβλίο του και ήταν η εξής:

«Στην ερώτηση γιατί δεν παραιτήθηκα από το Ναυτικό αφού δεν ήμουν χριστιανός, απαξιώ να απαντήσω. Τη θεωρώ τόσο βαθιά απολίτιστη και βλακώδη, ώστε να με πείθει ότι η νοητική θόλωση του ερωτώντος δεν θα του επιτρέψει ποτέ να καταλάβει και την πιο απλοϊκή απάντηση την οποία θα μπορούσα να δώσω».

Χθες το επανέλαβε. Δεν απάντησε στις προσβολές και τις προβοκάτσιες του κ. Παπαδόπουλου. Κράτησε μέχρι τέλους την ευγένεια του και τα επιχειρήματά του. Δεν επέτρεπε άλλωστε η νοητική θόλωση του ερωτώντος το οτιδήποτε άλλο.

---

* Το παραπάνω κείμενο είναι από ανάρτηση του δημοσιογράφου Θάνου Νασόπουλου, στο Facebook 

Πηγή: 2020mag.gr

Σε δολοφονία αποδίδουν οι Αιγυπτιακές αρχές τον θάνατο του Έλληνα δημοσιογράφου στο Κάιρο. Ο Νίκος Κάτσικας γεννημένος το 1966 εργαζόταν ως ανταποκριτής του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων στην Αίγυπτο και συνεργαζόταν με την ΕΡΤ επί σειρά ετών.

Η σορός του εντοπίστηκε σπίτι του, καθώς δεν είχε δώσει σημεία ζωής για μέρες. Η αστυνομία διαπίστωσε ότι πρόκειται για δολοφονία και σε συνεργασία με την Εισαγγελία επίσπευσαν τις έρευνες για την αποκάλυψη των συνθηκών του εγκλήματος. Σύμφωνα με πληροφορίες της Αl-Ahram συνέλαβαν έναν διανομέα εστιατορίου που γνώριζε το θύμα. Όπως αναφέρει η εφημερίδα της Αιγύπτου οι αρχές εκτιμούν ότι το κίνητρο είναι ληστεία.

Ενεργό μέλος της ελληνικής κοινότητας στην Αίγυπτο, ο Κατσικάς ίδρυσε την εφημερίδα Φως στο Κάιρο και εξέδιδε τη μηνιαία έκδοση του Αλεξανδρινού Ταχυδρόμου στην Αλεξάνδρεια, ενώ ήταν και αντιπρόεδρος του Ελληνικού Πολιτιστικού Κέντρου Καΐρου.

«Το Ελληνικό Πολιτιστικό Κέντρο Καΐρου αποχαιρετά με θλίψη τον δημοσιογράφο Νικόλαο Κάτσικα, έναν άνθρωπο που αγαπούσε τη δουλειά του, τους Αιγυπτιώτες Έλληνες και την Αίγυπτο», αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο οργανισμός.

Για τον θάνατο του Νίκου Κάτσικα είχε εκδώσει ανακοίνωση του ελληνικό ΥΠΕΞ που ανέφερε ακόμα ότι οι αρμόδιες Προξενικές μας αρχές βρίσκονται σε συνεχή επαφή με τις αρμόδιες Αιγυπτιακές αρχές. 

Είναι κάτι παραπάνω από προφανές πως από χθες εξελίσσεται μια σκληρή επιχείρηση δολοφονίας χαρακτήρα της Ολλανδή δημοσιογράφου που έκανε απλά της δουλειά της και στρίμωξε τον πρωθυπουργό για το μεταναστευτικό.

Δεκάδες δημοσιεύματα των ελληνικών ΜΜΕ προσπαθούν να την εμφανίσουν από «τρελή», υποκρίτρια μέχρι και «υπερκατάσκοπο» των 5 ηπείρων.

Μέσα σε αυτήν την εκστρατεία σπίλωσης ξεχωρίζει ένα δημοσίευμα του Πρώτου Θέματος, το οποίο αναπαράγει μια ανάρτηση σχετικά με τα σκυλιά της Ίνγκεμποργκ Μπέουχελ.

Για την ακρίβεια το Πρώτο Θέμα επέλεξε να παρουσιάσει σαν είδηση, την ανάρτηση του  δημοσιογράφου και εκδότη Δημήτρη Τριανταφυλλίδη, ο οποίος όπως λέει είναι γείτονας της Μπέουχελ και την καταγγέλλει γιατί... «Έχει δυο σκυλιά που τα βγάζουν βόλτα Πακιστανοί υπηρέτες της».

Για γέλια και για κλάματα δηλαδή....

«Είδα το περιστατικό με την Ολλανδή δημοσιογράφο, μόνιμο κάτοικο Ελλάδας εδώ και πολλά χρόνια και τον Μητσοτάκη.

Χρόνια γειτόνισσα μου, με δυο σκυλιά που τα βγάζουν βόλτα Πακιστανοί υπηρέτες της. Πλακώθηκα μαζί της άπειρες φορές από το 2010 στην ηρωική πλατεία Αυδή.

Συνεπώς λέω: Θού, Κύριε, φυλακήν τώ στόματί μου καί θύραν περιοχής περί τά χείλη μου!

Και πάω να φτιάξω τσάι!», αναφέρει ο Τριανταφυλλίδης αναλυτικά στην ανάρτησή του.

* Η φωτό από την ανάρτηση του Δ.Τριανταφυλλίδη

Πηγή: koutipandoras.gr

Συγκινητικές στιγμές εκτυλίχθηκαν στον αέρα του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του OPEN το απόγευμα της Δευτέρας. Η δημοσιογράφος του OPEN TV και του ethnos.gr Ευλαμπία Ρέβη, η οποία κάλυπτε τα γεγονότα της φωτιάς στην Αβγαριά Εύβοιας ξέσπασε σε κλάματα μετά τον διάλογο που είχε με ηλικιωμένο κύριο ο οποίος για μέρες παλεύει με τις φλόγες.

Ο άνθρωπος που αντιμετωπίζει αναπνευστικά προβλήματα με δυσκολία στην ομιλία προσεγγίζει μόνος του τη δημοσιογράφο. Εκείνη του προσφέρει μάσκα την ώρα που του έχει κοπεί η ανάσα για να βρέχει από το πρωί το σπίτι του όπως λέει ο ίδιος. 

Ο διάλογος που εκτυλίσσεται μεταξύ τους είναι ο εξής:

Περί «ελευθεροτυπίας» και ελευθερίας του λόγου, με αφορμή τα γεγονότα των τελευταίων ημερών

(αλλά και των τελευταίων εβδομάδων, των τελευταίων μηνών, των τελευταίων ετών):

Στη χώρα (όπως και σε πολλές άλλες χώρες) εδώ και χρόνια, δεν υπάρχει ούτε ελευθεροτυπία ούτε ενημέρωση. 

Δεν υπάρχει καν εγγύηση του δικαιώματος στην πληροφόρηση. 

Τα μέσα ενημέρωσης έχουν αλωθεί-αγορασθεί από οικονομικούς παράγοντες, άσχετους με την ενημέρωση, που διαπλέκονται με την εξουσία. Και σε αυτό το παιχνίδι έχουν μπει πάρα πολλοί δημοσιογράφοι, οι οποίοι διακινούν αυτοπροσώπως πληροφορίες και επιρροή. Μεταφέρουν δήθεν κουτσομπολιά που δεν δημοσιεύονται και «κομίζουν» προειδοποιητικά μηνύματα, πάσης φύσεως και περιεχομένου. Άλλοι πάλι αντιλαμβάνονται τη δημοσιογραφία ως υπαλληλία και συμμορφώνονται στις βουλές και στα συμφέροντα του αφεντικού, με υπερβάλλοντα ζήλο. 

Η σημερινή Κυβέρνηση, με τις λοβιτούρες κατάργησης του ΕΣΡ και αντισυνταγματικής διάθεσης των τηλεοπτικών αδειών, απέδειξε περίτρανα ότι θέλει απλώς να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη και να στήσει τη δική της διαπλοκή, ως αντίποδα στην διαπλοκή των προηγούμενων Κυβερνήσεων. 

Προσωπικά, έχω το προνόμιο να έχω συγκρουσθεί και να με έχουν χτυπήσει όλοι αυτοί. Οικονομικοί παράγοντες, μεγαλόσχημοι «δημοσιογράφοι»-υπάλληλοι, όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις. Έχω το προνόμιο να μην έχω δεχθεί να επηρεαστώ ούτε από ανθρώπους που βρέθηκαν δίπλα μου, σε εποχές που τους θεωρούσαμε όλοι ανεξάρτητους και ιδεολόγους. Κι έχω το προνόμιο να μου επιτίθενται τώρα και αυτοί, αφού παρέδωσαν και επίσημα την ανεξαρτησία τους στην υπηρεσία ιδιωτικών συμφερόντων και απέτυχαν να με πείσουν να «κάνω τα στραβά μάτια». Το φέρω ως τιμή μου. Και θα συνεχίσω να συγκρούομαι για την πραγματική ελευθερία του λόγου, για την αποκάλυψη της αλήθειας και την πάταξη της διαπλοκής, με όποιον χρειαστεί. 

Οι δημοσιογράφοι δεν είναι όλοι ίδιοι. Όπως καμμία κοινωνική ή επαγγελματική κατηγορία. Υπάρχουν πάντοτε οι αδάμαστοι, οι απείθαρχοι, αυτοί που ξέρουν ότι η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα και δεν παραιτούνται από την αναζήτηση της αλήθειας. Αυτοί που ανθίστανται στη λογοκρισία και την υπαγόρευση. Πολλοί, πάρα πολλοί είναι σήμερα άνεργοι και πάρα πολλοί άλλοι δίνουν αγώνα επιβίωσης, χωρίς να προδίδουν τις αρχές τους. Ξέρω να τους ξεχωρίζω. Και πρέπει να τους ξεχωρίζουμε. Ως κόρη δημοσιογράφου, που μεγάλωσε 2 παιδιά απ’ τη δουλειά της, πιο σημαντικό από το βιοπορισμό θεωρώ ότι η μητέρα μου δε δίστασε, αρκετές φορές, θέτοντας σε κίνδυνο την επιβίωση αλλά υπερασπιζόμενη την αξιοπρέπεια, να υποβάλει παραίτηση για να υπερασπισθεί την ακεραιότητα της δουλειάς της από παρεμβάσεις «άνωθεν» ή έξωθεν. 

Δεν είναι όλοι ίδιοι. Γι’ αυτό και η υπεράσπιση του εκβιασμού, της συκοφαντίας ή της διακίνησης επιρροής δεν έχει σχέση με την υπεράσπιση της ελευθεροτυπίας ή της ελευθερίας του λόγου. Υπηρετεί το ακριβώς αντίθετο: το φόβο, τη φίμωση, την παρασιώπηση. Την έμφοβη συμμόρφωση και την υποταγή.   

Όσοι υποστηρίζουν ότι η σύλληψη δημοσιογράφων από μόνη της παραβιάζει την ελευθεροτυπία, παριστάνουν υποκριτικά ότι αγνοούν τις πλήρεις διαστάσεις της διαπλοκής. 

Τα πληρωμένα συμβόλαια δολοφονίας προσωπικότητας μέσω δημοσιευμάτων.

Τη διακίνηση δημόσιου χρήματος για ευμενείς ή δυσμενείς δημοσιεύσεις. Τη διακίνηση σπερμολογίας αποδόμησης εκείνων που ενοχλούν. 

Δεν είναι μόνο το ΚΕΕΛΠΝΟ, τεράστιο πράγματι σκάνδαλο, στο οποίο εμπλέκεται η Κυβέρνηση Σαμαρά. 

Είναι και η ΕΥΔΑΠ (η λεγόμενη υπόθεση των «εκβιαστών»), τεράστιο σκάνδαλο, στο οποίο εμπλέκεται η Κυβέρνηση Τσίπρα. Την τελευταία φορά που μίλησα για αυτό, στην ΕrtOpen και στη Β. Σιούτη, διακόπηκε η αναμετάδοση του προγράμματος. Και όταν ξαναπαίχτηκε η εκπομπή, έγινε κατάσχεση των πομπών…

Η τεχνική των υπαινιγμών και των προειδοποιητικών βολών προδίδει αλισβερίσι, διαπραγμάτευση, εκβιασμό. 

Αν έχεις είδηση, τη δημοσιεύεις. 

Επώνυμα, ονομαστικά και τεκμηριωμένα. Έντιμα. 

Κι αν μηνυθείς ή εναχθείς, στοιχειοθετείς το δημοσίευμά σου. 

Η πρακτική «κάτσε καλά, γιατί αλλιώς θα δημοσιεύσω…» δεν κατατάσσει εκείνον που εκτοξεύει την απειλή στην κατηγορία του δημοσιογράφου, αλλά στο πεδίο του κοινού ποινικού δικαίου. 

Είτε αυτό που απειλεί ότι θα δημοσιεύσει είναι αληθές είτε είναι ψευδές. 

Αν είναι αληθές, το να μην το δημοσιεύει και να το διακινεί κεκαλυμμένα, παραβιάζει κατάφωρα την υποχρέωση του δημοσιογράφου για δημοσίευση και το δικαίωμα των πολιτών στην πληροφόρηση. Αν είναι ψευδές, το να απειλεί ότι θα δημοσιεύσει παραβιάζει κατάφωρα το καθήκον του να υπηρετεί την αλήθεια.

Το ίδιο συμβαίνει με την… «στοργική» διαβεβαίωση: «επειδή είσαι φίλος, δεν θα δημοσιεύσω», ως άλλη μορφή επιρροής και εκβιασμού στον… ευγνώμονα, που εντεύθεν χρωστάει χάρη.

Η διάσταση αυτών των πραγμάτων γίνεται ακόμη πιο ενοχλητική αν αναλογισθεί κανείς τα παλιά και νέα σκάνδαλα και τις ανοιχτές ποινικές υποθέσεις υποκλοπών, κατασκοπείας και παραβίασης του απορρήτου των επικοινωνιών Κυβερνήσεων, πολιτικών προσώπων και άλλων παραγόντων της δημόσιας ζωής, που δίνουν σαφή εικόνα ενός εκβιαζόμενου αενάως πολιτικού προσωπικού. Για τον εκβιασμό αυτόν έχουν ευθύνη οι εκβιαστές. Έχουν, όμως, ευθύνη και εκείνοι που δέχονται να εκβιάζονται από δημόσια θέση και να παίρνουν στο λαιμό τους και στο γκρεμό τη χώρα και το λαό. 

Αναφορικά με την πρόσφατη μήνυση του Υπουργού Εθνικής Άμυνας Π. Καμμένου κατά των Γ.Κουρτάκη και Π. Τζένου και την σύλληψη των τελευταίων με τη διαδικασία του αυτοφώρου, πολλοί έσπευσαν να μιλήσουν για «ελευθεροτυπία» και «φίμωση». «Σε δημοσιογράφους και εκπροσώπους των media δεν επιτρέπονται μηνύσεις ούτε αγωγές. Όποιος τις κάνει, είναι εχθρός όλων των δημοσιογράφων, που πρέπει από δημοσιογραφική αλληλεγγύη να υπερασπίζονται τους συναδέλφους τους, των οποίων περιορίζεται η ελευθερία λόγου». 

Κι αν ο δημοσιογράφος διαπράττει ποινικά αδικήματα; Αν συκοφαντεί, λοιδορεί, εκβιάζει; Αν χρησιμοποιεί το δημόσιο βήμα για να διακινεί χρήμα και πολιτική επιρροή; Πάλι να τον υπερασπιστούν οι συνάδελφοί του; Ή να τον καταγγείλουν και να ζητήσουν να του αφαιρεθεί η δυνατότητα να εμφανίζεται ως δημοσιογράφος, δηλαδή λειτουργός της ενημέρωσης και της αλήθειας; 

Από όσα ακούστηκαν να λένε οι ανωτέρω δημοσιογράφοι στην εκπομπή τους, δεν προκύπτει είδηση. Υπαινιγμοί, κρυφά μηνύματα, προειδοποιήσεις, ύβρεις και απειλές που αφορούν την οικογένεια και την ιδιωτική σφαίρα. 

Αν έχεις είδηση, τη δημοσιεύεις. 

Αν δεν το κάνεις, δεν κάνεις δημοσιογραφία.

Κι όσοι σπεύδουν να υπερασπισθούν δήθεν την ελευθεροτυπία στο όνομα τέτοιων συμπεριφορών, ή βρίσκονται σε βαθύτατη σύγχυση ή ξεπληρώνουν γραμμάτια.

Δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι ίδιοι. Κι αυτούς που υπηρετούν μέχρι σήμερα με κόστος το λειτούργημά τους, πρέπει να τους υπερασπισθούμε. Αλλά πρέπει κι οι ίδιοι να υπερασπισθούν, σθεναρά και αταλάντευτα, τον εαυτό τους, την αξιοπρέπειά τους, τη δουλειά τους. Χωρίς φόβο. Με πάθος για την αλήθεια και για την ελευθερία. Και την ελευθερία του λόγου. Όλων μας.

Ξεκαθαρίζω ότι, διαβάζοντας την μήνυση του Πάνου Καμμένου (τον οποίο δεν εκτιμώ ούτε κατ’ ελάχιστον και ο οποίος με έχει προσωπικά συκοφαντήσει αισχρά στην προεκλογική περίοδο του 2015, εφαρμόζοντας ακριβώς τις ίδιες πρακτικές που καταγγέλλει), μου γεννήθηκαν τρεις σοβαρές απορίες, που δεν είδα να διατυπώνονται δημόσια:

1) Πώς είναι δυνατόν να μην έχει καταγγείλει δημόσια τα γεγονότα τα οποία αναφέρει ότι συνέβησαν στις 15 και 22 Ιουλίου 2015, δηλαδή τις ημέρες εισαγωγής και ψήφισης στη Βουλή, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, των 1ων και των 2ων προαπαιτουμένων, κατά παραβίαση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος; Ποιες άλλες υπόγειες «συνεννοήσεις» έγιναν εκείνες τις μέρες για να καταλυθεί η δημοκρατία και να ολοκληρωθεί το πραξικόπημα; 

2) Γιατί, παρά τη σοβαρότητα όσων αναφέρει, διατυπώνει τη μήνυσή του με αμφιβολία για το αν υφίσταται απόπειρα κακουργηματικής εκβίασης (δίνοντας έτσι το ξεκάθαρο πάτημα να μην ασκηθεί ποινική δίωξη για αυτό το σκέλος της μήνυσής του);

3) Γιατί, στην ίδια μήνυση στην οποία καταγγέλλει έναν ολιγάρχη, χωρίς να τον κατονομάζει, υπερασπίζεται έναν άλλον, κατονομάζοντάς τον;

Αυτές οι σοβαρές απορίες έχουν να κάνουν με τα κίνητρα και το ποιόν του μηνυτή. Και με πτυχές της πραγματικότητας κρίσιμων ημερών, που αποκαλύπτονται παρεμπιπτόντως και αποκαλύπτουν τον τρόπο δράσης και λήψης αποφάσεων από κεντρικούς παράγοντες της πολιτικής ζωής. 

Η αλήθεια είναι δύσκολο πράγμα. 

Αλλά και λυτρωτικό. 

Και απελευθερωτικό. 

Και εν ανεπαρκεία εδώ και πολλά χρόνια στη χώρα μας.

Τα δύσκολα τα επιλέγω πάντοτε. Δεν τα φοβάμαι. Και την αλήθεια επίσης. Δεν τη φοβάμαι. Την αναζητώ και την κυνηγάω. Αυτό είναι κάτι που δικαίως ενοχλεί εκείνους που φοβούνται. Τους βουτηγμένους στο ψεύδος, τη λάσπη και τη διαπλοκή. Είναι όμως και αυτή που μπορεί να λυτρώσει τους πολίτες αυτής της χώρας, που το σύστημα προσπαθεί να τους θάψει στην παραπληροφόρηση, στην αποπληροφόρηση, στο ψέμα και στην προπαγάνδα.

Τη μάχη για την αλήθεια θα την δώσω ανεξαρτήτως κόστους. 

Επιμένοντας στην αλήθεια και όχι σε πρόσκαιρες ή διαρκείς ανίερες συμμαχίες. 

Και καλώντας όσους έχουν δημόσιο βήμα, όσους έχουν μέσο απεύθυνσης στην κοινωνία, να τη δώσουμε μαζί. 

Τους δημοσιογράφους που δεν παίζουν παιχνίδια, που δεν μπαίνουν σε pay roll, που δεν εξαγοράζονται και δεν χαρίζονται. Είναι οι περισσότεροι. Μένει να ασκήσουν και να δείξουν τη δύναμή τους και να πάψουν να φοβούνται.  

Όσο για τους πρώην «ανεξάρτητους» (;;) δημοσιογράφους που θαμπώθηκαν από το χρήμα, έγιναν ακόλουθοι-followers των πάσης φύσεως εξουσιών και ορέγονται να γίνουν παράγοντες ενός νέου συστήματος διαπλοκής, διαβρώνοντας το χώρο της αριστεράς και τον αντιμνημονιακό χώρο, αλλά και τους υπαλλήλους τους που παριστάνουν τους αριστερούς επαναστάτες ενώ παίζουν παιχνίδια εξουσίας και επιρροής, διακινώντας χρήμα, όπως αποκαλύψαμε δημόσια από τις 30 Δεκεμβρίου 2016, όλοι αυτοί έχουν αυτές τις ημέρες και τις επόμενες την ευκαιρία να ανακαλύψουν ότι δεν έχουν όλοι την τιμή τους:

Υπάρχουν κι αυτοί οι «τρελοί», που είναι έτοιμοι να δώσουν τη μάχη με ένα πανίσχυρο όπλο, σπαθί ξεγυμνωμένο: την αλήθεια. 

Χωρίς φόβο και με άσβεστο πάθος για ελευθερία και δικαιοσύνη. 

Είμαι μία από αυτούς. 

Και θα με βρίσκετε απέναντί σας συνεχώς.

Ζωή Κωνσταντοπούλου

12/1/2017

Του Γιώργου Παπαζαχαρίου

Το δόγμα "Ό,τι δεν εμφανίζεται στο γυαλί, δεν υπάρχει στη ζωή" θριαμβεύει στα μυαλά των τηλε-ατόμων.

«Δημοσιογραφία & Πολιτική, Σχέσεις (στ)οργής» έχει τίτλο η δημόσια συζήτηση, που διοργανώνει «Εφημερίδα των Συντακτών» με αφορμή τις επερχόμενες εκλογές, το βράδυ της Πέμπτης.

Στο ιδιότυπο αυτό «ζωντανό» debate θα συμμετάσχουν δημοσιογράφοι, που κατεβαίνουν στον στίβο της πολιτικής· η εφημερίδα ζητά τη... βοήθεια του κοινού: «σας θέλουμε εκεί για να μας βοηθήσετε στην "ανάκριση" θέτοντας τις δικές σας ερωτήσεις».
Εμείς, πάντως, θα είμαστε... ;)