Η ανάρτηση του Σπύρου Μπιμπίλα

«Μόλις πληροφορήθηκα από τον πατέρα Συμεων το θλιβερό νέο που θα μας γεμίσει όλους πόνο! Η πολυαγαπημένη μας, η σπουδαία ηθοποιός, η αγωνίστρια δημοκράτισσα, η πολυτάλαντη συνάδελφος και ταυτόχρονα χαμηλών τόνων κι αθόρυβη φίλη μας έφυγε από κοντά μας σήμερα στις 7 το πρωί… Ντινακι μας, που μας χάρισες τόσες σπουδαίες ερμηνειες στο Θέατρο κι ανεπαναληπτες δημιουργίες κάθε ειδους στην τηλεόραση θα μας λείψεις πολύ!!!! ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΓΛΥΚΕΙΑ ΜΑΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ» έγραψε ο Σπύρος Μπιμπίλας.

Ποια ήταν η Ντίνα Κώνστα

Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή Κωστή Μιχαηλίδη, ενώ την ίδια εποχή εργαζόταν σε εταιρεία χρωμάτων για να πληρώσει τις σπουδές της. Σπούδασε υποκριτική κρυφά από τους γονείς της και είχε καθηγήτρια τη Μαίρη Αρώνη.

Πρωτοεμφανίστηκε στην Ελεύθερη Σκηνή το 1965. Τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 συμμετείχε σε τηλεοπτικές σειρές. Μερικοί από τους πιο χαρακτηριστικούς ρόλους που υποδύθηκε ήταν στις σειρές «Τρεις Χάριτες», «Δις Εξαμαρτείν» και το «Σόι μας».

Ωστόσο, αγαπήθηκε από το κοινό για την ερμηνεία της ως Ντένη Μαρκορά στη σειρά «Δύο ξένοι».

Δεν παντρεύτηκε ποτέ, επειδή δεν της άρεσε η δέσμευση του γάμου. Έχει δηλώσει πως έγινε ηθοποιός επειδή είναι αυτοκαταστροφικό άτομο.

Σε ηλικία 67 ετών έφυγε από τη ζωή ο Αμερικανός ηθοποιός και παραγωγός Ρέι Λιότα. Ο Λιότα που έγινε ευρέως γνωστός από την συμμετοχή του στην ταινία The Good Felas, πέθανε στον ύπνο του, την Πέμπτη 26 Μαΐου στη Δομινικανή Δημοκρατία, όπου βρισκόταν για τα γυρίσματα της ταινίας Dangerous Waters.

 

Ο Ρέι Λιότα ήταν πολλές φορές υποψήφιος για τη Χρυσή Σφαίρα, ενώ τα τελευταία χρόνια διένυε την πιο παραγωγική περίοδο της καριέρας του.

Ήταν αρραβωνιασμένος με την Τζέσι Νίτολο, ενώ είχε αποκτήσει μια κόρη από τον γάμο του με την Μισέλ Γκρέις.

Στις πρόσφατες εμφανίσεις του περιλαμβάνονταν τα The Many Saints of Newark, Marriage Story και No Sudden Move. Ολοκλήρωσε τη σκηνοθεσία της Ελίζαμπεθ Μπανκς στην ταινία Cocaine Bear και επρόκειτο να πρωταγωνιστήσει στην ταινία The Substance της Working Title απέναντι με την Ντέμι Μουρ και τη Μάργκαρετ Κούαλι. Πρωταγωνίστησε επίσης μαζί με τον Taron Egerton στη σειρά Black Bird της Apple TV+.

Μια διεθνώς αναγνωρισμένη σταρ από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 -το «πρώτο παγκόσμιο αστέρι» της Κορέας-, όπως αποκαλείται η Κανγκ Σου-γεόν (Kang Soo-yeon) απεβίωσε, δύο ημέρες μετά την καρδιακή ανακοπή που υπέστη. Ήταν 55 ετών και η οικογένειά της δήλωσε ότι πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία σε νοσοκομείο της Νότιας Σεούλ.

Γεννημένη στη Σεούλ το 1966, έκανε το ντεμπούτο της ως ηθοποιός σε παιδική παράσταση σε ηλικία μόλις τεσσάρων ετών. Το 1987 κέρδισε το βραβείο καλύτερης ηθοποιού στο διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας για τον ρόλο της στην ταινία «The Surrogate Womb», σε σκηνοθεσία Ιμ Κουόν-ταέκ (Im Kwon-taek).

Έγινε η πρώτη Κορεάτισσα ηθοποιός που κέρδισε βραβείο υποκριτικής σε ένα από τα τρία πιο σημαντικά διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου στον κόσμο. Δύο χρόνια αργότερα, ανέλαβε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην επόμενη ταινία του ιδίου σκηνοθέτη «Come Come Come Upward» και κέρδισε το βραβείο καλύτερης ηθοποιού στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας. Αξιοσημείωτη ήταν η τηλεοπτική εμφάνισή της στο ιστορικό πολιτικό δράμα «Ladies of the Palace», μια από τις τηλεοπτικές σειρές με την υψηλότερη τηλεθέαση εκείνης της χρονιάς.

Από το 2015-17 διετέλεσε συν-εκτελεστική διευθύντρια του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Busan, ενός από τα πιο σημαντικά φεστιβάλ κινηματογράφου στην Ασία, ενώ θα πρωταγωνιστούσε στην πρωτότυπη ταινία του Netflix, σε σκηνοθεσία του Γεόν Σανγκ-χο (Yeon Sang-ho), «Jung-E».

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ

Ο διάσημος ηθοποιός Μπρους Γουίλις διαγνώστηκε με αφασία, ανακοίνωσε η οικογένειά του στα social media. 

Ο 67χρονος ηθοποιός «αντιμετωπίζει κάποια προβλήματα υγείας», μοιράστηκε η κόρη του Ρούμερ Γουίλις σε δήλωση της οικογένειας που δημοσιεύθηκε στο λογαριασμό της στο Instagram. Η αφασία «επηρεάζει τις γνωστικές του ικανότητες» πρόσθεσε στη δήλωση, και ως αποτέλεσμα της διάγνωσης ο Μπρους Γουίλις «εγκαταλείπει την καριέρα του, που σήμαινε τόσα πολλά γι’ αυτόν», είπε η οικογένεια. 

Η αφασία «συμβαίνει συνήθως ξαφνικά, μετά από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο ή έναν τραυματισμό το κεφάλι», σύμφωνα με τη Mayo Clinic, η οποία αναφέρει ότι η πάθηση μπορεί επίσης να εμφανιστεί σταδιακά «από έναν βραδέως αναπτυσσόμενο όγκο στον εγκέφαλο ή μια ασθένεια που προκαλεί προοδευτική, μόνιμη βλάβη». Η οικογένεια, ωστόσο, δεν αποκάλυψε την αιτία της αφασίας του Μπρους Γουίλις. 

Τα άτομα με αφασία βιώνουν αλλαγές στην ικανότητά τους να επικοινωνούν, σημειώνει η Mayo Clinic, και «μπορεί να μιλούν με σύντομες ή ημιτελείς προτάσεις, να σχηματίζουν προτάσεις που δεν έχουν νόημα, να αντικαθιστούν μια λέξη με μία άλλη ή έναν ήχο με έναν άλλον, να μιλούν με μη αναγνωρίσιμες λέξεις, να μην καταλαβαίνουν τη συζήτηση των άλλων ή να γράφουν προτάσεις που δεν έχουν νόημα».

Η αφασία μπορεί να παρουσιαστεί διαφορετικά σε άτομα, ανάλογα με το πού έχουν υποστεί εγκεφαλική βλάβη, δηλώνει η Αμερικανική Ένωση Ομιλίας-Γλώσσας-Ακοής (ASHA). Για παράδειγμα, η βλάβη στην αριστερή πλευρά του εγκεφάλου «μπορεί να οδηγήσει σε προβλήματα γλώσσας», ενώ η βλάβη στη δεξιά πλευρά του εγκεφάλου μπορεί να προκαλέσει προβλήματα περιορισμένης προσοχής ή μνήμης.

«Έφυγε» από τη ζωή ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Ζαμπάρας, σε ηλικία 63 ετών. 

Τη θλιβερή είδηση του θανάτου του έκανε γνωστή ο Σπύρος Μπιμπίλας, με ανάρτηση στα social media. 

«Σήμερα έφυγε ακόμα ένας αγαπημένος φίλος, σεμνός ηθοποιός που τίμησε με τους ρόλους του το θέατρο μας, ένας άνθρωπος γεμάτος χιούμορ και καλοσύνη. Καλό ταξίδι Κωνσταντίνε μου...», έγραψε ο πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών. 

Ο Κωνσταντίνος Ζαμπάρας γεννήθηκε στη Ρευματιά Μεσσηνίας και φοίτησε στη δραματική σχολή «Βεάκη». Είχε μακρά καλλιτεχνική «διαδρομή» στο θεατρικό σανίδι, ενώ μετείχε και σε τηλεοπτικές αλλά και κινηματογραφικές παραγωγές, αν και στο ευρύτερο κοινό έγινε γνωστός από συμμετοχή σε τηλεοπτική διαφήμιση. 

Έχασε τη μάχη για τη ζωή μετά από επιπλοκές με την υγεία του ο ηθοποιός Kώστας Κλεφτόγιαννης, σε ηλικία 75 ετών. Είχε πρωταγωνιστήσει σε παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου, σε ταινίες του Παντελή Βούλγαρη και είχε συνεργαστεί στενά με τον Γιάννη Τσαρούχη και με πολλούς Έλληνες σκηνοθέτες της σκηνής.

O ηθοποιός Kώστας Κλεφτόγιαννης γεννήθηκε στην Καλαμάτα. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη (απόφ.1969) και εν συνεχεία παρακολούθησε σεμινάρια θεάτρου στη Νέα Υόρκη (Jim FrankelWorkshop, 1969-1971). Συνεργάστηκε στο Μόντρεαλ του Καναδά με το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο» και πρωτοεμφανίστηκε επί σκηνής το 1970, με το έργο του Ν.Περγιάλη «Το Νυφιάτικο Τραγούδι».

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1971 υποδύεται τον Αίμονα στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή (Θέατρο Μπουρνέλλη), και συνεργάζεται με το θέατρο Στοά του Θανάση Παπαγεωργίου, όπου ενσαρκώνει τον Καλλίμαχο στον «Μανδραγόρα» του Μακιαβέλι και τον Έγκλειστο στους «Παγιδευμένους» του Λ.Κουρετζή. Με το Θίασο Γιώργου Κωνσταντίνου έπαιξε, μεταξύ άλλων, στο «Μανωλάκης ο Βομβιστής» του Α.Σακελλάριου. Συνέχισε με τον θίασο της Έλσας Βεργή (1973-1979) παρουσιάζοντας και σε περιοδεία τον «Χορό» του Ζακόπουλου, τη σύνθεση «Μορφές αρχαίου δράματος», τη «Μήδεια» (Κρέων), τη «Θεοφανώ» του Τερζάκη, την «Ιφιγένεια εν Ταύροις» (Πυλάδης) και την «Ανδρομάχη» (Ορέστης).

Με τον θίασο της Αλίκης Γεωργούλη στο θέατρο «Αποθήκη» έπαιξε στο «Κάζο Κλίνικο» του Μπουτζάτι (Μασκερίνι) και στην «Κωμωδία της Τράπεζας» του Ντύρενματ. Με τη «Σκηνή», σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή, υποδύθηκε στο «Συμφορά από το πολύ μυαλό» του Γκριμπογέντοφ τον Πλατόν Μιχαϊλοβιτς Μπόριτς.

Συνεργάστηκε με τον θίασο του Βασίλη Μητσάκη («Αντιγόνη», όπου υποδύθηκε τον Αίμονας και «Αλέξανδρος Δελμούζος»). Πολυετής υπήρξε η συνεργασία του με το Εθνικό Θέατρο σε ένα ευρείας γκάμας ρεπερτόριο, από Σαίξπηρ (Αντώνιος στη «Δωδέκατη Νύχτα») και Αριστοφάνη (Ιερέας στον «Πλούτο»), μέχρι Μολιέρο (Ντυμπουά στο «Μισάνθρωπο») Μπρέχτ (Ίννα στο «Αρτούρο Ούι») και αρχαία τραγωδία. Υποδύθηκε τον Ξέρξη στους «Πέρσες» του Αισχύλου, στην Επίδαυρο, και τον Υπολοχαγό Τάσιτς στο «Ο 'Αγιος Γεώργιος σκοτώνει το Δράκο» του Ντούσαν Κοβάτσεβιτς. Για την τελευταία ερμηνεία είχε τιμηθεί στο Φεστιβάλ του Νόβισαντ της Σερβίας από βετεράνους του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Υποδύθηκε, τέλος, μεταξύ άλλων, τον Ήφαιστο στον «Προμηθέα Δεσμώτη» του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία -και με Προμηθέα- στον Νικήτα Τσακίρογλου. Η παράσταση είχε ταξιδέψει και στη Μακρόνησο (1998).

Στον κινηματογράφο συνδέθηκε σχεδόν αποκλειστικά με τον Παντελή Βούλγαρη. Έπαιξε στα «Πέτρινα Χρόνια», πρωταγωνίστησε στη «Φανέλα με το 9 «(Γαλάντης), και στην «Ψυχή Βαθιά» (Ταξίαρχος του Εθνικού Στρατού, Τσαγκλής/Τσακαλώτος), ενώ συμμετείχε και στη «Μικρά Αγγλία».

Ο Κώστας Κλεφτόγιαννης έπαιξε επίσης στον «Γύρο του θανάτου» του Ερρίκου Θαλασσινού, στο «Κρυφτό στην Ελασσόνα» του Γιάννη Προκόβα και στην αμερικανική ταινία του Τζόε Κάμπ «For the love ofBenzi».

Το 1986 με την παρότρυνση του Γιάννη Τσαρούχη, που έγινε σταθερός συνεργάτης του μέχρι τον θάνατό του, και με τον οποίο σχεδίαζαν να ανεβάσουν την «Ελένη» (ο μεγάλος ζωγράφος απεβίωσε και δεν πρόλαβαν να υλοποιήσουν το σχέδιο), ο Κώστας Κλεφτόγιαννης μαζί με την επίσης ηθοποιό σύζυγό του Αταλάντη Κλαπάκη δημιούργησαν στο Μαρούσι το Αθμόνιο Θέατρο, με το οποίο, έχοντας, μεταξύ άλλων συνεργάτες τον σκηνοθέτη Διαγόρα Χρονόπουλο και τον συνθέτη Χρήστο Λεοντή, παρουσίασαν σε σκηνογραφία του μεγάλου ζωγράφου την «Τύχη της Μαρούλας» του Κορομηλά, την «Γυναικοκρατία» του Βυζάντιου και το «Γενικό Γραμματέα» του Καπετανάκη. Με την Αταλάντη Κλαπάκη ο ζωγράφος σκηνοθέτησε και σκηνογράφησε για το Αθμόνιο Θέατρο την «Στέλλα Βιολάντη» (1986-1989).

Μετά από μακρά συμμετοχή στα Κοινά και στον Πολιτισμό του Μαρουσιού, ως αντιπρόεδρος του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αμαρουσίου και εν συνεχεία καλλιτεχνικός διευθυντής του, διοργάνωσε θερινά φεστιβάλ στο θέατρο Αναβρύτων, και μετέτρεψε τον Δήμο σε υπαίθρια γλυπτοθήκη, με τα έργα κορυφαίων εικαστικών μας, ως φόρο τιμής στον μαρουσιώτη Ολυμπιονίκη Σπύρο Λούη. Ταυτόχρονα, επιμελήθηκε στη Δημοτική Πινακοθήκη του Δήμου, έκθεση με τίτλο «11 Έλληνες ζωγράφοι δημιουργούν για το Μαρούσι του 2004 και την Ολυμπιακή Ιδέα», στην οποία συνέπραξαν οι εικαστικοί Παναγιώτης Γράββαλος, Βλάσης Κανιάρης, Χρίστος Καράς, Νίκος Κεσσανλής, Γιάννης Μιγάδης, Χρόνης Μπότσογλου, Δημήτρης Μυταράς, Pavlos (Διονυσόπουλος), Κώστας Τσόκλης, Αλέκος Φασιανός και Γιάννης Ψυχοπαίδης.

Συνέγραψε το βιβλίο «Τσαρούχης», με έργα, μαρτυρίες και ντοκουμέντα από τη στενή συνεργασία του με τον μεγάλο ζωγράφο, ενώ ετοίμαζε, χωρίς να προλάβει να ολοκληρώσει, μονογραφία για τον πρωτοπόρο αεροπόρο, λαογράφο κι ελληνευρέτη, Θάνο Μούραη Βελλούδιο.

Το 2000 ήταν παραγωγός και παρουσιαστής της ραδιοφωνικής εκπομπής «Αγαθόν το Εξομολογείσθαι», στην ΕΡΑ, όπου ανθολογούσε κείμενα του Γιάννη Τσαρούχη.

Στην τηλεόραση είχε εμφανιστεί και στο Θέατρο της Δευτέρας. Είχε πάθος με την φωτογραφία, και δη την ασπρόμαυρη, και ήταν μαραθωνοδρόμος με διακρίσεις.

Η μοναχοκόρη του Ιωάννα Κλεφτόγιαννη είναι δημοσιογράφος.

Δήλωση Παντελή Βούλγαρη

Πληροφορούμενος τον θάνατο του Κώστα Κλεφτόγιαννη ο Παντελής Βούλγαρης δήλωσε για τον αγαπημένο του ηθοποιό:

«Και ο Κώστας! Όχι. Καλός ηθοποιός, καλός συνεργάτης, καλός φωτογράφος, καλός φίλος. Συνεργαστήκαμε σε τέσσερις ταινίες, αλλά κάναμε πολλή παρέα κι ανάμεσα στις κινηματογραφικές περιπέτειες. Σαββατόβραδα, στο φιλόξενο σπίτι των Κλεφτογιανναίων, τότε, στο Μαρούσι. Η παρέα μεγάλη, όλες οι ηλικίες. Η θαλπωρή εξασφαλισμένη. Ωραίος άνθρωπος, ήπιος, σεμνός. Θαύμασα την ποιότητά του στη σκηνή του με τον Θανάση Βέγγο.'Ημασταν στα βουνά της Καστοριάς, στο Μάνκοβιτς, μεσ'το κρύο και την αγωνία για το γύρισμα. Στα μάτια του Κλεφτόγιαννη, λατρεία και σεβασμός για τον Θανάση. Όταν συναντώνται στα αλήθεια τα βλέμματα των καλλιτεχνών ανάβει μια πραγματική σπίθα. Την είδαμε όσοι ήμασταν εκεί, συνεργείο, κομπάρσοι και κόσμος που είχε ανεβεί από την πόλη για να παρακολουθήσει γύρισμα».

Ο Αμερικανός ηθοποιός Σερ Σίντνεϊ Πουατιέ έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 94 ετών. 

Είχε βραβευτεί με Όσκαρ για την ταινία του 1963 Κάτω από το Βλέμμα του Θεού(Lillies of the Field). Ήταν ο πρώτος Αφροαμερικανός ηθοποιός που έλαβε αυτή την τιμή, 24 χρόνια μετά τη νίκη της Χάτι ΜακΝτάνιελ που είχε βραβευτεί με Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου το 1939).

Ο Πουατιέ υπήρξε επίσης σκηνοθέτης, συγγραφέας και διπλωμάτης. Η επιτυχία του ηθοποιού συνεχίστηκε κατά τη δεκαετία του '60 και το 1967 είχε τρεις επιτυχημένες ταινίες στο Αμερικανικό Box-Office: Ιστορία ενός Εγκλήματος (In the Heat of the Night), Μάντεψε ποιος θα 'ρθει το βράδυ (Guess Who's Coming to Dinner) και Στον Κύριο μας με Αγάπη (To Sir, with Love), οι οποίες πραγματεύονταν το θέμα του ρατσισμού.

Ήταν επίσης γνωστός για τη συμμετοχή του στις ταινίες: Η Ζούγκλα του Μαυροπίνακα (Blackboard Jungle, 1955), Έσπασα τα Δεσμά μου (Edge of the City, 1957), Όταν σπάσαμε τις αλυσίδες (The Defiant Ones, 1958), Ένα Σταφύλι στον Ήλιο (A Raisin in the Sun, 1960) και Τυφλός Άγγελος (A Patch of Blue). Το 1972 έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με την ταινία Οι Δυο Συνένοχοι (Buck and the Preacher). Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου τον έχει κατατάξει στην 22η θέση στη λίστα με τους 25 μεγαλύτερους σταρ όλων των εποχών. 
Το 2002 ο ηθοποιός βραβεύτηκε με Τιμητικό Όσκαρ από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών, για τα επιτεύγματά του ως καλλιτέχνης, αλλά κι ως άνθρωπος και το 2009 τιμήθηκε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας από τον πρόεδρο των Η.Π.Α. Μπαράκ Ομπάμα.
Από το 1997 ήταν πρέσβης για λογαριασμό του νησιών Μπαχάμες (απ' όπου κατάγεται και έζησε τα παιδικά του χρόνια), από τις οποίες κατάγεται στην Ιαπωνία.

Ο Σίντνεϊ Πουατιέ είχε γεννηθεί στο Μαϊάμι της Φλόριδας, όπου οι Μπαχαμέζοι γονείς του βρίσκονταν για επίσκεψη. Μεγάλωσε στο Νησί Κατ της Καραϊβικής κι έπειτα διέμεινε στο Μαϊάμι, όπου οι γονείς του, Ρέτζιναλντ Τζέιμς Πουατιέ και Έβελυν Άουτεν, ταξίδευαν για να πουλήσουν ντομάτες κι άλλα προϊόντα της φάρμας τους στο Νησί Κατ.

Γεννήθηκε δυο μήνες πρόωρα κι οι ελπίδες επιβίωσης του βρέφους ήταν ελάχιστες, γι' αυτό το λόγο οι γονείς του διέμειναν τρεις μήνες στις Η.Π.Α. για να τον φροντίσουν. Έτσι ο ηθοποιός έλαβε αυτομάτως την αμερικανική ιθαγένεια. Στα 10 του χρόνια οι γονείς του μετακόμισαν στην πόλη Νασσάου στις Μπαχάμες και στα 15 του χρόνια οι γονείς του τον έστειλαν στο Μαϊάμι για να ζήσει με τον αδελφό του. Στα 17 του μετακόμισε στη Νέα Υόρκη όπου εργάστηκε ως λαντζιέρης. Με τη βοήθεια ενός Εβραίου σερβιτόρου που καθόταν μαζί του κάθε βράδυ έμαθε να διαβάζει εφημερίδα. Αργότερα αποφάσισε να καταταγεί στον Αμερικανικό Στρατό κι όταν απολύθηκε πέρασε από επιτυχημένη ακρόαση.

Ο Πουατιέ ξεκίνησε τις εμφανίσεις του στο Αμερικανικό Θέατρο Μαύρων, αλλά το κοινό τον αποδοκίμασε. Οι περισσότεροι μαύροι ηθοποιοί της εποχής ήταν καλλίφωνοι, αλλά ο Πουατιέ δε διέθετε μουσικό αυτί, πράγμα που τον καθιστούσε μη ικανό να τραγουδήσει. Αποφασισμένος να βελτιώσει τις υποκριτικές του δυνατότητες και να ξεφορτωθεί την προφορά που υποδήλωνε την καταγωγή του από τις Μπαχάμες, πέρασε έξι μήνες μελετώντας ώστε να έχει επιτυχία στο θέατρο.

Η δεύτερή του θεατρική απόπειρα ήταν επιτυχημένη και τον οδήγησε στον πρωταγωνιστικό ρόλο στην θεατρική παράσταση Λυσιστράτη (βασισμένη στην ομώνυμη κωμωδία του Αριστοφάνη) στο Μπρόντγουεϊ, που του χάρισε καλές κριτικές. Εκεί τον πρόσεξε κι ο διευθυντής της 20th Century Fox, Ντάριλ Φ. Ζάνουκ, που τον προσέλαβε για να συμμετάσχει στην ταινία του Τζόζεφ Λ. Μάνκιεβιτς Το Μίσος Προστάζει (No Way Out, 1949) στο ρόλο ενός γιατρού που απειλείται από έναν λευκό άνδρα τον οποίο υποδύθηκε ο Ρίτσαρντ Γουίντμαρκ.

Η ερμηνεία του τον οδήγησε σε περισσότερους ρόλους, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν αξιοσημείωτοι, σε σχέση με εκείνους που προσέφεραν σε άλλους Αφροαμερικανούς ηθοποιούς της περιόδου. Καθιερώθηκε με τη συμμετοχή του στην ταινία Η Ζούγκλα του Μαυροπίνακα (Blackboard Jungle, 1955), όπου εμφανίστηκε στο ρόλο μαθητή μιας ανεπίδεκτης τάξης πλάι στον Γκλεν Φορντ. 

Ο Πουατιέ ήταν ο πρώτος Αφροαμερικανός ηθοποιός που έλαβε υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου για την ταινία του 1958 Όταν σπάσαμε τις αλυσίδες (The Defiant Ones). Ήταν επίσης ο πρώτος ηθοποιός που κέρδισε το βραβείο (για την ταινία Κάτω από το Βλέμμα του Θεού (Lillies of the Field) το 1963). (Είχαν προηγηθεί οι βραβεύσεις της Χάτι ΜακΝτάνιελ που βραβεύτηκε με Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου για την ταινία Όσα Παίρνει ο Άνεμος (Gone With the Wind, 1939) κι του Τζέιμς Μπάσκετ που έλαβε τιμητικό βραβείο όσκαρ για την ερμηνεία του στην ταινία της Ντίσνεϊ Τραγούδι του Νότου (Song of the South).

Παρά τη νίκη του ο Πουατιέ, φοβόταν ότι η Κινηματογραφική Βιομηχανία του παραχώρησε το βραβείο μόνο και μόνο για να εντυπωσιάσει τα πλήθη και για να του απαγορεύσει μεγαλύτερες και σημαντικότερες απαιτήσεις στο μέλλον. Την επόμενη χρονιά της νίκης του δούλεψε ελάχιστα και παρέμεινε ο μοναδικός Αφροαμερικανός ηθοποιός του Χόλιγουντ με επιτυχία, αλλά οι ρόλοι που του προσέφεραν ήταν αδιάφοροι. 

Το 1959 ηθοποιός εμφανίστηκε στο Μπρόντγουεϊ στη θεατρική παράσταση Ένα Σταφύλι στον Ήλιο, έργο το οποίο μεταφέρθηκε έπειτα με επιτυχία στη μεγάλη οθόνη με πρωταγωνιστή τον ίδιο. Το 1965 έδωσε αξιομνημόνευτες ερμηνείες στις ταινίες Βυθίσατε το Υποβρύχιο U-128 (The Bedford Incident) και Τυφλός Άγγελος (A Patch of Blue) πλάι στις Ελίζαμπεθ Χάρτμαν και Σέλλεϊ Γουίντερς.

Το 1967 απεδείχθη η εμπορικότερή του χρονιά με τρεις ταινίες του να είναι οι δημοφιλέστερες της χρονιάς: Ιστορία ενός Εγκλήματος (In the Heat of the Night), Μάντεψε Ποιος θα Έρθει το Βράδυ (Guess Who's Coming to Dinner) και Στον Κύριο μας με Αγάπη (To Sir, with Love). Στην ταινία Η Ιστορία Ενός Εγκλήματος έλαβε έναν από τους δημοφιλέστερους του ρόλους, ως αστυνομικός Βέρτζιλ Τιμπς. Ο χαρακτήρας του Τιμπς εμφανίστηκε σε άλλες δυο ταινίες με πρωταγωνιστή τον Πουατιέ Με Λένε Κύριο Τιμπς (They Call Me MISTER Tibbs!, 1970) και Η Οργάνωση (The Organization, 1971) που δεν είχαν την επιτυχία του πρωτότυπου. Το 1968 έγραψε το σενάριο της ταινίας Για την Αγάπη της Άιβι (For Love of Ivy), όπου ανέλαβε επίσης τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Ήταν παντρεμένος με την Χουανίτα Χάρντι από το 1950 μέχρι και το 1965, και το ζευγάρι απέκτησε 4 κόρες. Παντρεύτηκε για δεύτερη φορά το 1976 με την ηθοποιό Τζοάννα Σίμκους, με την οποία ήταν παντρεμένος μέχρι και σήμερα, αποκτώντας ακόμα δύο κόρες.

Πέθανε σε ηλικία 88 ετών ο Γάλλος ηθοποιός Ζαν Πολ Μπελμοντό. 

Ο πρώτος του πρωταγωνιστικός ρόλος ήρθε το 1958 με το Les copains du Dimanche και μετά από διάφορες συνεργασίες, όπως με τον σκηνοθέτη Μαρκ Αλεγκρέ στο Έγκλημα στην Place Pigalle (Sois belle et tais-toi, 1958) και το Τελευταίο Ραντεβού (Un drôle de Dimanche, 1958), τον Μαρσέλ Καρνέ στους Ζαβολιάρηδες (Les tricheurs, 1958), αλλά και τον ρόλο του ως Ντ' Αρτανιάν στην τηλεοπτική ταινία Οι 3 σωματοφύλακες, ήρθε ο ρόλος που θα έκανε το όνομά του γνωστό σε μία ταινία που εκπροσωπούσε το «Νέο κύμα».

Το αναντίρρητο ταλέντο και η χαλαρή κινηματογραφική παρουσία του Ζαν Πολ Μπελμοντό έτυχαν της προσοχής του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, σε μια ευτυχή συγκυρία που θα απέδιδε σύντομα αριστουργήματα. Ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, που μέχρι τότε είχε σκηνοθετήσει τρεις μικρού μήκους ταινίες, σκηνοθέτησε το 1960 το πασίγνωστο Με κομμένη την ανάσα (À bout de soufflé), όπου ο Μπελμοντό πρωταγωνιστεί ως κακοποιός που προσπαθεί να ξεφύγει από την αστυνομία και βρίσκει καταφύγιο σε μία εφήμερη ερωτική σχέση με μία Αμερικανίδα. Ο Μπελμοντό ενσάρκωσε τον χαρακτήρα του με μία ποιητική ελαφρότητα που κανείς Γάλλος ηθοποιός δεν είχε επιδείξει μέχρι τότε. Ο ρόλος του Μπελμοντό ως Μισέλ τον καθιέρωσε ως style-icon και παρ’ όλο που οι ρόλοι που προηγήθηκαν ήταν λιγοστοί και ο Μπελμοντό βρισκόταν μόλις στην αρχή της καριέρας του, η ταινία αυτή τον καθιέρωσε ως «κλασικό». Το Με κομμένη την ανάσα εκτόξευσε τη φήμη του Γκοντάρ και του Μπελμοντό στα ύψη και εγκαινίασε με αριστουργηματικό τρόπο τη νέα σχολή κινηματογραφικής σκέψης που θα έμενε γνωστή ως Nouvelle Vague (Νέο Κύμα). Το γαλλικό σινεμά είχε βρει την απάντησή του στον Αμερικανό Τζέιμς Ντιν. Δεν είναι τυχαίο πως κάθε κείμενο που έχει γραφτεί για τον Ζαν Πολ Μπελμοντό ξεκινάει και τελειώνει με μία αναφορά στο Με κομμένη την ανάσα. Το ντεμπούτο του Γκοντάρ δεν ήταν o καλύτερος ρόλος που έπαιξε ποτέ ο Μπελμοντό, αλλά ήταν με διαφορά η ταινία που αποφάσισε πως στο πρόσωπο του 27χρονου τότε ηθοποιού το νέο γαλλικό σινεμά είχε μόλις ανακαλύψει τον πρώτο του μεγάλο ήρωα.

Την ίδια χρονιά, ο Μπελμοντό έπαιξε στο φιλμ του Βιττόριο ντε Σίκα Η Ατιμασμένη (La ciociara, 1960), η οποία επέκτεινε τη φήμη του σε παγκόσμιο βεληνεκές.

Το 1961 ο Γκοντάρ τον επιστράτευσε και πάλι για το Η Κυρία θέλει έρωτα (Une femme est une femme) και την ίδια χρονιά έγινε ο Εφημέριος (Léon Morin, Prêtre) του Ζαν Πιερ Μελβίλ, αποσπώντας την πρώτη του υποψηφιότητα για βραβείο BAFTA καλύτερου ξένου ηθοποιού. Την επόμενη χρονιά ξανασυνεργάστηκε με τον Μελβίλ όταν υποδύθηκε τον Σιλιάν, έναν πληροφοριοδότη της αστυνομίας, στην ταινία Ο Χαφιές (Le Doulos), ένα διαμάντι του σινεμά που κατατάχθηκε από το περιοδικό Empire στις 500 καλύτερες όλων των εποχών. Την ίδια χρονιά βρέθηκε στο πλευρό της Κλαούντια Καρντινάλε στη θρυλική κομεντί του Φιλίπ Ντε Μπροκά Καρτούς (Cartouche).

Το 1963 έπαιξε στο Καυτό πεζοδρόμιο (Peau de banane) με τη Ζαν Μορώ και λίγο αργότερα βρέθηκε και πάλι στα χέρια του Μελβίλ για την ταινία Ο μεγάλος τυχοδιώκτης (L' aîné des Ferchaux, 1963), όπου υποδύθηκε έναν νεαρό μποξέρ σε ρόλο σωματοφύλακα.

«Ο άσχημος γόης» του γαλλικού κινηματογράφου

Ο σημαντικός ηθοποιός γεννήθηκε στις 9 Απριλίου του 1933 στο Νεϊγί-συρ -Σεν, βορειοδυτικά του Παρισιού μέσα σε καλλιτεχνική οικογένεια. Ο πατέρας του, Πολ Μπελμοντό, ήταν γλύπτης με ιταλικές ρίζες και η μητέρα του ζωγράφος. Ωστόσο, ο μικρός Μπελμοντό δεν είχε φανερώσει καμία καλλιτεχνική κλίση στα εφηβικά του χρόνια. Αντιθέτως, έδειξε από την αρχή κλίση στα αθλητικά. Δεν τα πήγαινε καλά στο σχολείο και το πάθος του σε αυτή την ηλικία ήταν το μποξ και το ποδόσφαιρο, ενώ μάλιστα έκανε και προπονήσεις μποξ.

Αποφάσισε έτσι να γίνει πυγμάχος και στη σύντομη καριέρα του στα ρινγκ ήταν μάλιστα αήττητος. Το ντεμπούτο του το έκανε το 1949 ρίχνοντας νοκάουτ τον αντίπαλό του από τον πρώτο γύρο, αν και την επόμενη κιόλας χρονιά, συνειδητοποιώντας τις θυσίες που έπρεπε να κάνει για να γίνει επαγγελματίας, τα παράτησε.

Τότε στράφηκε στην υποκριτική και έγινε δεκτός στην Εθνική Σχολή Δραματικής Τέχνης του Παρισιού και αποφοιτώντας το 1956 βρήκε αμέσως δουλειά στο σινεμά.

Με ένα τσιγάρο μόνιμα στο στόμα του, ο Ζαν Πολ Μπελμοντό ξεκίνησε την καριέρα του το 1957 παίζοντας μερικά μικρορολάκια σε γαλλικές ταινίες της εποχής και βρέθηκε στην αντίπερα όχθη από τον υπερβολικά όμορφο Αλέν Ντελόν, με τους κριτικούς να χαρακτηρίζουν τον Μπελμοντό «γοητευτικά άσχημο» - αν και πολλές θαυμάστριές του και μη, θα διαφωνούσαν με αυτό.

Προσωπική ζωή

Ο «αέρας» και το αρρενωπό στυλ του Μπελμοντό αποδείχθηκαν ακαταμάχητα για τις γυναίκες της εποχής του. Στην προσωπική του ζωή, έχει δύο γάμους στο ενεργητικό του: με την Ελοντί Κονσταντάν (1953-1965), με την οποία χώρισε όταν αποκαλύφθηκε ο παράνομος δεσμός του με την Ούρσουλα Άντρες, και τη Ναταλί Ταρντιβέλ, την οποία γνώρισε το 1989 και έμεινε στο πλευρό της επισήμως από το 2002 έως το 2008. Έχει αποκτήσει επίσης τέσσερα παιδιά, αν και η μεγαλύτερή του κόρη έχασε τη ζωή της σε πυρκαγιά το 1994.
Σύντροφος του Ζαν Πολ Μπελμοντό υπήρξε για οκτώ χρόνια (1972-1980) η ηθοποιός Λάουρα Αντονέλι. Στο φεστιβάλ των Καννών, το 2011, εμφανίστηκε με τη νέα του σύντροφο, την κατά 45 χρόνια νεότερή του και πρώην Playmate, Μπάρμπαρα Γκαντόλφι από το Βέλγιο.

Ταινίες - σταθμοί στην καριέρα του

«Με κομμένη την ανάσα»



Η ταινία που έκανε διάσημο τον Γάλλο ζεν πρεμιέ σε ηλικία μόλις 26 ετών ήταν δίχως αμφιβολία το «Με κομμένη την ανάσα» σε σκηνοθεσία Ζαν Λυκ Γκοντάρ. Η ταινία αυτή συγκαταλέγεται στα αριστουργήματα του γαλλικού «νέου κύματος». Μια ταινία με δράση, σασπένς, γρήγορη πλοκή, στοιχεία αστυνομικού φιλμ νουάρ και εξαιρετικές ερμηνείες από τον νεαρό Ζαν Πολ Μπελμοντό και την Τζιν Σίμπεργκ.

«Ο τρελός Πιέρο» (1965) του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ

«Ο εφημέριος», 1961



Τον καιρό της ναζιστικής κατοχής στη Γαλλία μια όμορφη κομμουνίστρια η Εύα, την οποία υποδύεται η Εμμανουέλ Ριβά, συναντά τον γοητευτικό ιερέα Λεόν Μοράν. Μετά από πολλές συζητήσεις η Εύα τον ερωτεύεται. Ένα έντονο ψυχόδραμα, όπου ο νεαρός Μπελμοντό απέδειξε ότι μπορεί να παίξει και πιο δύσκολους ρόλους, πέρα από το να υποδύεται τον γκάνγκστερ σε ταινίες δράσεις.

Ο τυχοδιώκτης των δύο ηπείρων, 1965



Ένας νεαρός βαριεστημένος πολυεκατομμυριούχος προσπαθεί με κάθε τρόπο να αυτοκτονήσει. Μετά από πολλές αποτυχημένες απόπειρες δολοφονίας, τελικά η τύχη τα φέρνει αλλιώς και κάποιος άλλος προσπαθεί να τον δολοφονήσει. Ξαφνικά του ξυπνά η όρεξη για ζωή. Μια κωμωδία δράσης με συμπρωταγωνίστρια την Ούρσουλα Άντρες, που ήδη ήταν γνωστή ως Bond-Girl.

Μπορσαλίνο, 1970



Στη δεκαετία του '30 δύο γκάνγκστερ συναντήθηκαν στη Μασσαλία, ο Σιφρεντί, τον οποίο υποδύεται ο Αλέν Ντελόν και ο Καπέλα, που υποδύεται ο Μπελμοντό. Αρχικά τους χωρίζει μια γυναίκα, την οποία διεκδικούν και οι δύο, αλλά στη συνέχεια γίνονται φίλοι.

O επαγγελματίας, 1981



Ο Γάλλος μυστικός πράκτορας Μπομόν καλείται να δολοφονήσει έναν Αφρικανό δικτάτορα. Αλλά λίγο πριν συμβεί το μοιραίο, οι ανώτεροί του αλλάζουν γνώμη και στέλνουν τον ίδιο σε μια αφρικανική φυλακή. Όταν πλέον αποφυλακίζεται αποφασίζει να εκδικηθεί τον πρώην διοικητή του, επειδή νιώθει ότι τον πρόδωσε.

Ο περιθωριακός, 1983



Ο κομισάριος Φιλίπ Ζορντάν παρακολουθεί έναν νονό των ναρκωτικών στη Μασσαλία, αλλά κατηγορείται από τους ανωτέρους του στο Παρίσι ότι χρησιμοποιεί ανορθόδοξες ερευνητικές μεθόδους. Παρόλα αυτά ο Ζορντάν συνεχίζει ακάθεκτος τις προσπάθειές του να εντοπίσει τον μαφιόζο. Μια εμβληματική ταινία δράσης και ένας από τους πιο γνωστούς ρόλους τους Μπελμοντό.

Το αρπαχτικό, 1984

Τυνησία 1943. Ο Ογκανιέ στο πλαίσιο μυστικής γαλλικής αποστολής προσπαθεί να οργώσει την έρημο για να εξορύξει χρυσό για λογαριασμό της Γαλλίας. Όμως στην προσπάθειά του βρίσκει εμπόδιο από γερμανικά στρατεύματα. Μόνο ο Ογκανιέ και τρεις άλλοι επιβιώνουν. Όταν ο γερμανικός κίνδυνος παρέρχεται, επιστρέφει στην έρημο για να ολοκληρώσει την αποστολή που κάποτε ξεκίνησε.

Εκατό και μία νύχτες, 1995 

Ένα διαφορετικό αφιέρωμα της Ανιές Βαρντά για τα 100 χρόνια κινηματογράφου. Η Βαρντά σε αυτή την κωμωδία κάλεσε κορυφαίους σταρ του διεθνούς και γαλλικού, φυσικά, σινεμά. Μαζί με τον Ζαν Πολ Μπελμοντό συμπρωταγωνιστούν στην ταινία ο Χάρισον Φορντ, ο Αλέν Ντελόν, η Κατρίν Ντενέβ, ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ αλλά και η Τζίνα Λολομπριτζίτα.

Την τελευταία του πνοή άφησε σήμερα, Τρίτη, ο ηθοποιός Ανέστης Βλάχος, όπως έγραψε στο Facebook ο γιος του, Ηρακλής.

«Να την προσέχεις την μαμά σε παρακαλώ εκεί που πας Πατέρα, βρες και την Σοφία μας και να με περιμένετε, σας αγαπώ όλους τόσο πολύ… Αντίο μπαμπά… Καλό ταξίδι» έγραψε στην ανάρτησή του ο Ηρακλής Βλάχος.

Η ζωή και η καριέρα του 

Ο Ανέστης Βλάχος έγινε γνωστός μέσα από τον κινηματογράφο τη δεκαετία του ’60. Είχε παίξει σε περίπου 200 ταινίες και γρήγορα τυποποιήθηκε σε ρόλους «νταή» και «κακού». Κορυφαία στιγμή της καριέρας του ο πρωταγωνιστικός του ρόλος στο ψυχολογικό θρίλερ του Κώστα Μανουσάκη «Ο Φόβος» (1965), μία ταινία που επαινέθηκε τόσο εντός όσο και εκτός ελληνικών συνόρων κι έκοψε πολλά εισιτήρια. Ο Ανέστης Βλάχος γεννήθηκε στην Προσοτσάνη της Δράμας στις 7 Φεβρουαρίου 1934 από φτωχή αγροτική οικογένεια. Ο παππούς του, Φίλιππος Βλάχος, ήταν σύνδεσμος του Παύλου Μελά κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα, ενώ ο πατέρας του Ηρακλής Βλάχος σκοτώθηκε στο Αλβανικό μέτωπο το 1940.

Οι σπουδές και το ατύχημα

Το 1946 εγκαταστάθηκε με τη μητέρα του στην Αθήνα κι έκανε διάφορες δουλειές για να επιβιώσει. Όταν πήρε την απόφαση να γίνει ηθοποιός, γράφτηκε στην Ανωτέρα Σχολή Κινηματογράφου-Θεάτρου του Λυκούργου Σταυράκου, με συμμαθητή, μεταξύ άλλων, τον Κώστα Καζάκο. Παράλληλα, εργαζόταν ως οικοδόμος για να καλύπτει και τα δίδακτρα της σχολής. Ένα ατύχημα που του συνέβη στην οικοδομή (ένα καρφί μπήκε στο μάτι του) του στέρησε την όραση από το ένα μάτι, αλλά η ατυχία του αυτή δεν στάθηκε εμπόδιο στην πολύχρονη καριέρα του. Τα έξοδα της νοσηλείας του κάλυψαν η Έλλη Λαμπέτη και ο Δημήτρης Χορν.

Το 1954 έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο με την ταινία του Νίκου Κούνδουρου «Μαγική Πόλις». Ακολούθησαν δεύτεροι ρόλοι σε πλήθος ταινιών, μεταξύ των οποίων «Ο Δράκος» του Νίκου Κούνδουρου (1955), «Το κορίτσι με τα μαύρα» του Μιχάλη Κακογιάννη (1956), «Η κατάρα της μάνας» του Βασίλη Γεωργιάδη (1961), «Το σπίτι της ηδονής» του Γιώργου Ζερβουλάκου (1961), «Μικρές Αφροδίτες» του Νίκου Κούνδουρου (1963), «Η Κύπρος στις φλόγες» του Ερρίκου Θαλασσινού (1964), «Λόλα» του Ντίνου Δημόπουλου (1964), «Με τη λάμψη στα μάτια» του Πάνου Γλυκοφρύδη, «Κιέριον» του Δήμου Θέου (1968), «Ληστεία στην Αθήνα» του Βαγγέλη Σερντάρη (1969), «Στο Δρόμο του Λαμόρε» του Δημήτρη Μαυρίκιου (1979), «Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι» του Θόδωρου Μαραγκού (1980), «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» του Νίκου Τζήμα (1980), «Τα όπλα μου ρίχνουν λουλούδια» του Γιάννη Φαφούτη (1981), «Αυτόπτης Μάρτυς» του Μάρκου Χολέβα (1993) και «Lilly’s Story» του Ροβήρου Μανθούλη (2002).

“Μου έμεινε η στάμπα του σκληρού”...

Στην πολύχρονη καριέρα του υποδύθηκε διάφορους ρόλους (ακόμη και μία αρκούδα στην ταινία «Η οδύσσεια ενός ξεριζωμένου» με πρωταγωνιστή τον κουμπάρο του Νίκο Ξανθόπουλο), αλλά καταξιώθηκε στη συνείδηση του κοινού σε ρόλους «κακού». «Εγώ είμαι ρολίστας. Δεν μπορείς να με κατατάξεις ούτε στους δραματικούς ούτε στους κωμικούς ηθοποιούς. Εμένα μου έμεινε η στάμπα του σκληρού λόγω της φυσιογνωμίας μου κι έτσι οι σκηνοθέτες μου έδιναν συνεχώς ρόλους για να παίξω» είχε πει σε μία συνέντευξή του.

Ο Ανέστης Βλάχος κέρδισε τιμητικές διακρίσεις στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης το 1966 και το 1974, για τις ερμηνείες του στις ταινίες «Με τη Λάμψη στα Μάτια» του Πάνου Γλυκοφρύδη και «Κιέριον» του Δήμου Θέου, αντίστοιχα. Επίσης κέρδισε τιμητική διάκριση στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Τυνησίας το 1966 για τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στην ταινία του Κώστα Μανουσάκη «Ο Φόβος».
Θέατρο και πολιτική

Η θεατρική του παρουσία ήταν περιορισμένη. Η πρώτη του εμφάνιση έγινε το 1963 με το έργο του Ζαν Πολ Σαρτρ «Νεκροί Χωρίς Τάφο» στο «Κυκλικό Θέατρο» του Λεωνίδα Τριβιζά. Στη συνέχεια έπαιξε σε κωμωδίες του Νίκου Τσιφόρου, καθώς και σε επιθεωρήσεις.

Τη δεκαετία του ‘70 ασχολήθηκε με την πολιτική και ήταν από τα ιδρυτικά μέλη του ΠΑΣΟΚ. Όπως είχε πει σε συνέντευξή του: «Ήμουν ο ιδρυτής της πρώτης τοπικής του ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα. Κι αργότερα, με ένα συνάδελφο, φτιάξαμε την πρώτη κλαδική των ηθοποιών. Δεν πήγα στο ΠΑΣΟΚ για να βγάλω λεφτά. Πήγα για να βάλω το λιθαράκι μου και ν’ αλλάξει η Ελλάδα. Ήθελα την ανατροπή, που την έφερε ο Αντρέας». Το 1977 ήταν υποψήφιος βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ στη Β’ Αθηνών και το 1978 εκλέχτηκε δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων με τον Δημήτρη Μπέη.

Ο Ανέστης Βλάχος είναι παντρεμένος με την ηθοποιό Μαρία Γαρίτση, με την οποία έχουν αποκτήσει μία κόρη, τη δημοσιογράφο Έλλη Βλάχου. Από τον πρώτο του γάμο με την τραγουδίστρια Αναστασία Παπανδρώνη, έχει ένα γιο, τον Ηρακλή Βλάχο. Εγγονός του είναι ο Ανέστης Βλάχος, τραγουδιστής, στιχουργός, σκηνοθέτης και δημοτικός σύμβουλος Παιανίας.

Ένας άνθρωπος με μακρά θητεία στον ελληνικό κινηματογράφο αλλά και στο θέατρο, ως ηθοποιός αλλά και επιχειρηματίας, ο Θάνος Μαρτίνος, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 84 ετών. 

Γεννήθηκε 1937 στο Περιστέρι και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 εξελίχθηκε σε θεατρικό επιχειρηματία και προυσίασε θεατρικές παραγωγές στα θέατρα Ακροπόλ, Διάνα, Καλουτά, Μετροπόλιταν, Περοκέ και Χατζηχρήστος. 

Ο Θανάσης Μαρτίνος είχε παίξει σε δεκάδες ελληνικές ταινίες, στο πλευρό μεγάλων πρωταγωνιστών όπως ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, η Τζένη Καρέζη, η Ρένα Βλαχοπούλου, ο Ντίνος Ηλιόπουλος κ.α: Ο Λαμπρούκος μπαλαντέρ (1981),Π ιο τρελοί και απ` τους τρελούς (1972), Συμμορία εραστών (1972), Η αρχόντισσα του κάμπου (1971), Ένας χίπυς με φιλότιμο (1970), Ο δοσίλογος (1970), Καπετάν φάντης μπαστούνι (1968), Γοργοπόταμος (1968), Ο τρελός τα `χει 400 (1968), Φωνάζει ο κλέφτης(1965), Δεσποινίς διευθυντής (1964)

Ο Θάνος Μαρτίνος αντιμετώπιζε εδώ και χρόνια σοβαρά κινητικά προβλήματα. Πριν λίγους μήνες μάλιστα, το περασμένο Πάσχα, κινδύνεψε η ζωή του όταν ξέσπασε φωτιά στο σπίτι του στην Καλλιθέα από ένα καντήλι. Ευτυχώς η πυροσβεστική έσπευσε άμεσα, τον απεγκλώβισε και τον μετέφερε στο Σπίτι του Ηθοποιού όπου φιλοξενήθηκε.