Ο εγγονός και θεματοφύλακας της κληρονομιάς του ρώσου κομμουνιστή επαναστάτη Λέοντα Τρότσκι, ο Εστέμπαν Βολκόφ, πέθανε στο Μεξικό σε ηλικία 97 ετών, ανακοίνωσε το μουσείο που ίδρυσε.

«Ο διευθυντής μας, σύντροφος και φίλος Εστέμπαν Βολκόφ εγκατέλειψε αυτόν τον κόσμο στην ηλικία των 97 ετών», ανέφερε μέσω Facebook το Μουσείο του Σπιτιού του Λέοντα Τρότσκι.

Το μουσείο βρίσκεται στο σπίτι της πρωτεύουσας όπου ο Λέων Τρότσκι, εξορισμένος στο Μεξικό από τον Ιανουάριο του 1937, έζησε ως τη δολοφονία του, τον Αύγουστο του 1940.

Γεννημένος στη σημερινή Ουκρανία το 1926, ο Εστέμπαν Βολκόφ έφθασε στο Μεξικό σε ηλικία 13 ετών, χάρη σε κινήσεις που έκανε ο παππούς του. Η μητέρα του, η Ζινάιντα –κόρη του Τρότσκι– αυτοκτόνησε στο Παρίσι, όπου διέφευγε από την μυστική αστυνομία του Ιωσήφ Στάλιν, ενώ ο πατέρας του στάλθηκε στα γκουλάγκ τα χρόνια του 1930.

Θεωρείτο στο Μεξικό ο τελευταίος εν ζωή αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας του Λέοντα Τρότσκι, που σκοτώθηκε με χτύπημα με αξίνα πάγου στο κεφάλι από τον ισπανό μυστικό πράκτορα της NKVD Ραμόν Μερκαδέρ.

Σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο BBC, ο Εστέμπαν Βολκόφ είχε αφηγηθεί πως επέστρεφε από το σχολείο όταν αντιλήφθηκε πως μπροστά στο σπίτι όπου ζούσε ο παππούς του βρισκόταν περιπολικό της αστυνομίας και κατόπιν είδε το αιμόφυρτο πτώμα του Τρότσκι πεσμένο στο έδαφος.

Μετά το έγκλημα ο Βολκόφ παρέμεινε στο Μεξικό, όπου σπούδασε χημεία και ίδρυσε το 1990 το μουσείο στο παλιό σπίτι του Λέοντα Τρότσκι, στη λαϊκή συνοικία Κογιοακάν της μεξικανικής πρωτεύουσας.

Ο Εστέμπαν Βολκόφ «έφερε σε πέρας το σημαντικότερο καθήκον της ζωής του: την υπεράσπιση των ιδεών και της διαδρομής του παππού του», ανέφερε το μουσείο στην ανακοίνωσή του.

Ένα φρικτό περιστατικό έλαβε χώρα σε κέντρο υποδοχής στο Μεξικό, με βίντεο να αποκαλύπτει τον ασύλληπτο τρόπο με τον οποίο πέθαναν 40 μετανάστες. Μετανάστες έβαλαν φωτιά σε κελί για να διαμαρτυρηθούν για την επικείμενη απέλασή τους, με αποτέλεσμα να πεθάνουν 40 από αυτούς.

Πριν την δημοσιοποίηση του βίντεο ο πρόεδρος του Μεξικού, Αντρές Μανουέλ Λόπεζ Ομπραντόρ, είχε επιρρίψει την ευθύνη για την τραγωδία αποκλειστικά στους μετανάστες, δηλώνοντας ότι «δεν πίστευαν ότι οι φωτιές που άναψαν για να διαμαρτυρηθούν θα προκαλούσε αυτή την ανείπωτη τραγωδία».

Ωστόσο, το αποκαλυπτικό βίντεο δείχνει μία τελείως διαφορετική διάσταση, καθώς όπως φαίνεται, οι φύλακες απομακρύνονται μόλις ξεκινάει η φωτιά.

Το βίντεο έφερε στη δημοσιότητα μεξικανός δημοσιογράφος ο οποίος έκανε λόγο για «έγκλημα».  Σύμφωνα με το Εθνικό Ινστιτούτο Μετανάστευσης (INM) του Μεξικού οι 40 νεκροί μετανάστες είναι από χώρες της κεντρικής και της νότιας Αμερικής. Παράλληλα άλλοι 28 μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία.

Η φωτιά αυτή είναι μία από τις φονικότερες στη χώρα εδώ και χρόνια, την ώρα που ΗΠΑ και Μεξικό μάχονται για να αντιμετωπίσουν τα επίπεδα ρεκόρ των συνοριακών διελεύσεων στα κοινά τους σύνορα. Ωστόσο, τις τελευταίες εβδομάδες καταγράφεται αύξηση των μεταναστών στις συνοριακές πόλεις του Μεξικού, καθώς οι αρχές προσπαθούν να διεκπεραιώσουν τα αιτήματα ασύλου χρησιμοποιώντας μια νέα εφαρμογή της αμερικανικής κυβέρνησης γνωστή ως CBP One.

Η «ανθρώπινη τραγωδία» των 100.000 και πλέον εξαφανισμένων ανθρώπων αναστάτωσε για ακόμη μια φορά το Μεξικό την Τετάρτη, καθώς οι αρχές ανακοίνωσαν τη δολοφονία ακτιβίστριας, 44χρονης μητέρας που έψαχνε τον γιό της, αγνοούμενο από το 2019.

Μέλος συλλογικότητας γυναικών που αναζητούν τα άφαντα παιδιά τους, η Ροσάριο Ροδρίγκες απήχθη από ενόπλους αφού παρέστη σε δέηση για το παιδί της το βράδυ της Τρίτης στην πολιτεία Σιναλόα (δυτικά), σύμφωνα με τη ΜΚΟ Adónde van los Desaparecidos («Πού πάνε οι εξαφανισμένοι;»).

Το πτώμα της 44χρονης βρέθηκε μερικές ώρες αργότερα κοντά σε γέφυρα στην κοινότητα Λα Κρους δε Ελότα, σύμφωνα με την ίδια πηγή.

«Θλίβομαι βαθιά για τη δολοφονία της Ροσάριο Ροδρίγκες Μπαράσα, ακούραστης αγωνίστριας όπως τόσες άλλες γυναίκες από τη Σιναλόα που ψάχνουν αγαπημένα τους πρόσωπα», ήταν η αντίδραση του κυβερνήτη της πολιτείας, του Ρουβέν Ρότσα, μέσω Twitter.

Η είδηση της δολοφονίας της μητέρας βρέθηκε στα πρωτοσέλιδα μεξικανικών ΜΜΕ, την επομένη της διεθνούς ημέρας για τα θύματα των εξαναγκαστικών εξαφανίσεων από λειτουργούς του κράτους.

Ο γιος της, ο Φερνάντο Ραμίρες, εξαφανίστηκε τον Οκτώβριο του 2019. Δεν είναι γνωστό εάν απήχθη από κρατικούς λειτουργούς ή από το οργανωμένο έγκλημα.

«Είναι προτεραιότητα να εξιχνιαστεί η δολοφονία της», καθώς επρόκειτο για «γυναίκα και μέλος εξαιρετικά ευάλωτης ομάδας όπως είναι όσες αναζητούν εξαφανισμένα πρόσωπα», τόνισε η τοπική εισαγγελία.

Πολλά εγκλήματα (γυναικοκτονίες, απαγωγές, δολοφονίες δημοσιογράφων…) μένουν ατιμώρητα στο Μεξικό.

Προχθές Τρίτη, συγγενείς εξαφανισμένων έκαναν πορείες σε διάφορες πόλεις για να καταγγείλουν την αναποτελεσματικότητα των αρχών στις έρευνες για τους αγνοούμενους.

Στο Μεξικό καταμετρώνται πάνω από 100.000 εξαφανισμένοι, «ανθρώπινη τραγωδία τεραστίων διαστάσεων», στηλίτευε τον Μάιο η Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Το φαινόμενο αυτό στο Μεξικό ανάγεται στο 1964, όταν ξεκίνησε ο «βρόμικος πόλεμος» του κράτους εναντίον διαφόρων οργανώσεων ανταρτών τα χρόνια του 1960 και του 1970. Όμως διογκώθηκε δραματικά τα χρόνια του 2000, όταν κλιμακώθηκε η βία των συμμοριών που επιδίδονται στη διακίνηση ναρκωτικών.

Συλλογικότητες εκτιμούν πως ο αριθμός των αγνοούμενων είναι ακόμη μεγαλύτερος, καθώς πολλές οικογένειες δεν καταγγέλλουν εξαφανίσεις στις εισαγγελίες λόγω του φόβου ή εξαιτίας έλλειψης εμπιστοσύνης στις αρχές.

 

Το Ανώτατο Δικαστήριο του Μεξικού παρουσίασε την Τετάρτη ένα ντοκιμαντέρ για έναν δολοφόνο γυναικών, που θα μεταδοθεί από την τηλεόραση και το οποίο έχει στόχο να ευαισθητοποιήσει το κοινό για τις γυναικοκτονίες.

Το ντοκιμαντέρ πέντε επεισοδίων με τίτλο: «Κανίβαλος, πλήρης αγανάκτηση» αναφέρεται σε έναν 72χρονο κατά συρροή δολοφόνο που συνελήφθη πέρυσι στην Ατισαπάν, προάστιο του Μεξικού και ο οποίος παραδέχθηκε ότι έχει σκοτώσει και έχει θάψει στον κήπο του τουλάχιστον 19 γυναίκες.

«Η υπόθεση αυτή μας επιτρέπει να κατανοήσουμε το φαινόμενο των γυναικοκτονιών στο Μεξικό», δήλωσε στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου ο πρόεδρος του Ανώτατου Δικαστηρίου, Αρτούρο Σαλδιβάρ.

Με το ντοκιμαντέρ αυτό «θα καταφέρουμε να ξυπνήσουμε συνειδήσεις και να γίνουν ορατά τα κορίτσια και οι γυναίκες του Μεξικού που σκοτώνονται και που εξαφανίζονται», πρόσθεσε.

Ο Σαλδιβάρ εξέφρασε τη λύπη του που η μεξικανική κοινωνία φαίνεται να έχει «συνηθίσει» τις δολοφονίες γυναικών.

«Τα κορίτσια που εξαφανίζονται αποτελούν μέρος του τοπίου, δυστυχώς», κατήγγειλε, εκτιμώντας ότι συχνά οι ερευνητές αντιμετωπίζουν με «επιπολαιότητα» τις υποθέσεις αυτές.

SON ROMPE PERA : Cumbia algarrobera {Batuco (Aya Records, 2020}

Είναι τρία αδέρφια, οι Kilos, Mongo και Kacho. Μετά από πολλούς πειραματισμούς και με τη βοήθεια άλλων δύο φίλων μουσικών από την πατρίδα τους , το Μεξικό, δημιουργούν το Son Rompe Pera. Το γκρουπ θα εισάγει την μαρίμπα στην φημισμένη cumbia και το 2020 θα κυκλοφορήσουν τον πρώτο τους δίσκο απ' όπου και το ξεσηκωτικό κομμάτι της μέρας.   

 

  

Επιλογή - κείμενο - επιμέλεια : Μιχάλης Πολυχρόνης

Όλα τα κομμάτια της στήλης ''ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ'' ακούγονται κάθε Τρίτη στην εκπομπή ''ΚΑΡΑΒΑΝΙ ΤΩΝ ΗΧΩΝ'' 15.00-17.00μμ στον διαδικτυακό αέρα της ΕΡΤΟΠΕΝ, www.ertopen.com 

Ισχυρός σεισμός συγκλόνισε κτίρια στην Πόλη του Μεξικού και έθεσε την παράκτια περιοχή κοντά στο Ακαπούλκο σε επιφυλακή για τσουνάμι. 

Σύμφωνα με το Αμερικανικό Γεωλογικό Ινστιτούτο (USGS), σεισμός μεγέθους 7 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ σημειώθηκε 18 μίλια (18 χιλιόμετρα) βορειοανατολικά του θέρετρου Ακαπούλκο,  στην πολιτεία Γκερέρο, στο νοτιοδυτικό Μεξικό, προκαλώντας τον πανικό σε ανθρώπους που έτρεχαν στους δρόμους για ασφάλεια.

Το μεξικανικό σεισμολογικό κέντρο αναθεώρησε προς τα πάνω την εκτίμησή του για το μέγεθος του σεισμού, που αρχικά είχε υπολογίσει πως ήταν 6,9 βαθμοί της κλίμακας Ρίχτερ. Το αμερικανικό σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης για τσουνάμι, που νωρίτερα είχε προειδοποιήσει πως υπήρχε κίνδυνος να καταγραφούν σεισμικά θαλάσσια κύματα στον Ειρηνικό μετά τη δόνηση, διευκρίνισε μερικά λεπτά αργότερα πως τελικά δεν αναμένει τσουνάμι.

Ο σεισμός συγκλόνισε τις πλαγιές γύρω από το Ακαπούλκο, ρίχοντας δέντρα και μεγάλους ογκόλιθους στο δρόμο. 

Σύμφωνα με τον κυβερνήτη της πολιτείας Έκτορ Αστουδίγιο, ένας άνθρωπος έχασα τη ζωή του λόγω της πτώσης αντικειμένου.

«Ακούσαμε δυνατό θόρυβο από το κτίριο, θόρυβο από τα παράθυρα, τα πράγματα έπεσαν μέσα στο σπίτι, το ρεύμα έσβησε», δήλωσε ο Σέρχιο Φλόρες, κάτοικος του Ακαπούλκο στο Associated Press. «Ακούσαμε διαρροή νερού, το νερό βγήκε από την πισίνα και μπορούσες να ακούσεις ανθρώπους να ουρλιάζουν, πολύ νευρικούς ανθρώπους», συνέχισε. 

Το USGS ανέφερε ότι ο σεισμός τα ξημερώματα της Τετάρτης ήταν επιφανειακός , με εστιακό βάθος μόλις 12,5 χιλιόμετρα.

Σύμφωνα με ανταποκριτή του Γαλλικού Πρακτορείου στο Ακαπούλκο, έγιναν αισθητές αρκετές μετασεισμικές δονήσεις. Κτίρια στην πόλη έχουν υποστεί ζημιές, μετέδωσε νωρίτερα ανταποκριτής του πρακτορείου ειδήσεων Reuters.

Ένας ισχυρός σεισμός έπληξε σήμερα τις ακτές του νότιου Μεξικού, σείοντας κτίρια στην Πόλη του Μεξικού, εκατοντάδες μίλια μακριά, με τους κατοίκους της πρωτεύουσας να βγαίνουν στους δρόμους, και το αμερικανικό γεωλογικό ινστιτούτο (USGS) να εκδίδει προειδοποίηση για τσουνάμι.

Δεν υπάρχουν άμεσες αναφορές για θύματα από τον σεισμό, που το USGS μέτρησε σε μέγεθος 7,4. Επίκεντρο της σεισμικής δόνησης ήταν η πολιτεία Οαχάκα. Η Εθνική Σεισμολογική Υπηρεσία του Μεξικού ανέφερε το μέγεθος του σεισμού σε 7,5 στην κλίμακα Ρίχτερ.

Ο πρόεδρος Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ δήλωσε ότι δεν υπάρχουν αρχικές αναφορές ζημιών, αλλά πρόσθεσε ότι περιμένει ακόμα αναφορές από την Οαχάκα, μια ορεινή πολιτεία που έχει φυτείες καφέ, παραθαλάσσια θέρετρα και ισπανική αποικιακή αρχιτεκτονική.

Ο Αλμπέρτο Ιμπάνες, ένας φωτογράφος στην πόλη Οαχάκα, δήλωσε στο Reuters ότι ο σεισμός δημιούργησε ρωγμές σε έναν εσωτερικό τοίχο στο διαμέρισμά του και έριξε βιβλία και βάζα από τα ράφια. «Όλοι βγήκαν στους δρόμους, ήταν πραγματικά ισχυρός», είπε ο Ιμπάνες.

«Προς το παρόν δεν έχουμε πληροφορίες για πιθανές ζημιές», δήλωσε ο Νταβίντ Λεόν, αξιωματούχος της υπηρεσίας πολιτικής προστασίας του Μεξικού, ο οποίος συναντήθηκε με τον Μεξικανό πρόεδρο, σύμφωνα με την εφημερίδα Milenio.

Αυτόπτες μάρτυρες είπαν στο Reuters στην Πόλη του Μεξικού ότι δεν είδαν αρχικά σημάδια τραυματισμών ή ζημιών. Το υπουργείο Δημόσιας Ασφάλειας της πρωτεύουσας ανέφερε με βάση πρώτες εκτιμήσεις πως «δεν έχουν κατεδαφιστεί κτίρια».

Πολλοί Μεξικανοί, μετά τις σειρήνες που ήχησαν στην Πόλη του Μεξικού, βγήκαν αμέσως στους δρόμους.

Οι σεισμοί μεγέθους άνω των 7 βαθμών θεωρούνται ισχυροί και μπορούν να προκαλέσουν εκτεταμένες, βαριές ζημιές. Ένας σεισμός μεγέθους 7,1 που έπληξε το κεντρικό Μεξικό το 2017 σκότωσε 355 ανθρώπους στην πρωτεύουσα και τις γύρω πολιτείες.

Ο σημερινός σεισμός ενεργοποίησε προειδοποίηση για τσουνάμι σε ακτίνα 1.000 χιλιομέτρων στις ακτές του Ειρηνικού του Μεξικού και της Κεντρικής Αμερικής, συμπεριλαμβανομένων του Μεξικού, της Γουατεμάλας, του Ελ Σαλβαδόρ και της Ονδούρας.

Το USGS τόνισε ότι το επίκεντρο του σεισμού βρισκόταν 69 χλμ. βορειοανατολικά της πόλης Ποτσούτλα. Ήταν πολύ ρηχός, μόλις 26 χλμ. κάτω από την επιφάνεια της γης, κάτι που θα ενίσχυε τη δόνηση.

Το Μεξικό είναι μια από τις πιο σεισμογενείς χώρες στον κόσμο.

Στις 19 Σεπτεμβρίου 1985, ένας σεισμός μεγέθους 8,1 έπληξε την πρωτεύουσα του Μεξικού, σκοτώνοντας περισσότερους από 10.000 ανθρώπους και καταστρέφοντας εκατοντάδες κτίρια. Ο σεισμός αυτός, του οποίου το επίκεντρο βρισκόταν στις ακτές του Ειρηνικού, θεωρείται ένας από τους πιο καταστροφικούς στην ιστορία της χώρας.

ΑΠΕ

Ο Εμιλιάνο Ζαπάτα Σαλαζάρ υπήρξε ηγετική φυσιογνωμία της Μεξικανικής Επανάστασης των ακτημόνων εναντίον του τότε προέδρου της χώρας Πορφίριο Ντίαζ.

Ο μεγάλος επαναστάτης διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στο να βγουν οι Μεξικανοί αγρότες από την εξαθλίωση οργανώνοντας και διοικώντας μια σημαντική επαναστατική δύναμη, με την ονομασία «απελευθερωτικός στρατός του νότου».

Ο Ζαπάτα γεννήθηκε στις 8 Αυγούστου 1879, στο χωριό Ανενκουίλκο της πολιτείας Μορέλος. Ήταν mediero (επίμορτος καλλιεργητής) και εκπαιδευτής αλόγων.

Υπηρέτησε στο στρατό για επτά μήνες.

Μπορείτε να διαβάσετε σχετικά: «Η μεξικανική επανάσταση 1910 - 1920», του Τζίλι Αδόλφο

Σαν Πρόεδρος του συμβουλίου του χωριού του, έκανε εκστρατεία για την αποκατάσταση των εδαφών του χωριού που δημεύθηκαν από τα hacendados (τσιφλικάδες).

Το σύνθημά του ήταν «Tierra Υ Libertad» (γη κι ελευθερία). Το Νοέμβριο του 1910, η εξαθλίωση των αγροτών οδήγησε σε εξέγερση με αρχηγό τον Μαδέρο και ο Ζαπάτα τάχθηκε στο πλευρό του.

Τραγούδια για τον Εμιλιάνο Ζαπάτα

Μεταξύ 1910 και 1919, συνέχισε να παλεύει για τη γη και την ελευθερία των ακτημόνων, επαναστατώντας ενάντια σε οποιονδήποτε αντιτιθόταν στο σχέδιο «Ayala» (αγιάλα) το οποίο προέβλεπε πως τα κλεμμένα εδάφη έπρεπε να επιστραφούν, τα τσιφλίκια να απαλλοτριωθούν στο τρίτο της αξίας τους και η γη των τσιφλικάδων που θα εναντιώνονταν θα κατασχόταν.

Στις 10 Απριλίου 1919, ο Ζαπάτα έπεσε θύμα ενέδρας κατά τη συνάντησή του με έναν στρατηγό που υποτίθεται ότι ήθελε να προσχωρήσει στην επανάσταση και εκτελέστηκε εν ψυχρώ από τις κυβερνητικές δυνάμεις.

Δείτε επίσης: Εμιλιάνο Ζαπάτα: «Γη και ελευθερία»




Πηγή tvxs

Σεισμική δόνηση μεγέθους 6,1 βαθμών έπληξε την ακτή του Μεξικού στον Ειρηνικό σήμερα, 88 χιλιόμετρα δυτικά-νοτιοδυτικά ανοικτά της πόλης Σιουτλάν, στην πολιτεία Τζαλίσκο, ανακοίνωσε το Αμερικανικό Γεωλογικό Ινστιτούτο (USGS).

Το USGS υπολόγισε το βάθος του σεισμού στα 10 χιλιόμετρα.

Ο Λουίς Φελίπε Πουέντε, επικεφαλής της εθνικής υπηρεσίας Πολιτικής Προστασίας, έγραψε στο Twitter ότι ο σεισμός έγινε ελαφρά αισθητός και ότι μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν πληροφορίες για ζημιές.

Το Μεξικό έχει πληγεί από πιο ισχυρούς σεισμούς τους τελευταίους μήνες, μεταξύ των οποίων δύο τον Σεπτέμβριο, οι οποίοι μαζί προκάλεσαν τον θάνατο εκατοντάδων ανθρώπων και την κατάρρευση πολλών κτιρίων.






ΑΠΕ

ΟΜΙΛΙΑ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗΣ, ΑΘΛΗΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ.


8 Μαρτίου 2018. Καρακόλ της περιφέρειας Tzotz Choj.

Καλημέρα αδελφές από το Μεξικό και τον κόσμο.

Καλημέρα συντρόφισσες της εγχώριας και διεθνούς Έκτης

Καλημέρα συντρόφισσες του Εθνικού Ιθαγενικού Κογκρέσου και του Ιθαγενικού Συμβουλίου Διακυβέρνησης

Καλημέρα συντρόφισσες comandantas, βάσεις στήριξης, που είστε στις αυτόνομες αρχές, υπεύθυνες τομέων, πολιτοφύλακες και αντάρτισσες.

Καταρχήν θέλουμε να στείλουμε μια μεγάλη αγκαλιά στην οικογένεια της συντρόφισσας Eloisa Vega Castro, από τη νότια Baja California η οποία συμμετείχε στα δίκτυα υποστήριξης του Ιθαγενικού Συμβουλίου Διακυβέρνησης της, και πέθανε, στις 14 Φεβρουαρίου ενώ συνόδευε την αποστολή του CIG (Ιθαγενικού Συμβουλίου Διακυβέρνησης).

Περιμέναμε μέχρι σήμερα για να χαιρετίσουμε τη μνήμη της Eloisa που η αγκαλιά μας είναι μεγαλύτερη και μπορεί να φτάσει μακριά, ως την άλλη άκρη του Μεξικού.

Και είναι μεγάλη αυτή η αγκαλιά και αυτός ο χαιρετισμός γιατί είναι από όλες τις γυναίκες και όλους τους άντρες ζαπατίστας, σήμερα 8 Μαρτίου, γι’ αυτή τη γυναίκα που αγωνίστηκε και σήμερα μας λείπει: την Eloisa Vega Castro. Τα συλλυπητήρια μας στην οικογένειά της.

Αδελφές και συντρόφισσες που μας επισκεφθήκατε:

Ευχαριστούμε όλες όσες παρευρίσκεστε σε αυτή την πρώτη διεθνή συνάντηση γυναικών που αγωνιζόμαστε.

Σας ευχαριστούμε για τις προσπάθειες που καταβάλλατε για να έρθετε από όλους τους κόσμους σε αυτή τη γωνιά που βρισκόμαστε.

Γνωρίζουμε καλά πως δεν ήταν εύκολο και  ίσως πολλές γυναίκες που αγωνίζονται να μην μπόρεσαν να έρθουν σε αυτή τη συνάντηση.

Ονομάζομαι αντάρτισσα Erika.  Αυτό είναι το όνομα που χρησιμοποιούμε οι αντάρτισσες όταν ο λόγος μας δεν είναι ατομικός αλλά συλλογικός. Είμαι αντάρτισσα λοχαγός του πεζικού. Δίπλα μου βρίσκονται αντάρτισσες και πολιτοφύλακες διαφόρων βαθμών.

Η δουλειά μας είναι να φροντίσουμε ώστε σε αυτό το χώρο να βρίσκονται μόνο γυναίκες και να μην επιτρέψουμε σε κανέναν άντρα να χωθεί. Γιατί ξέρουμε πόσο πανούργοι είναι.

Θα μας βλέπετε λοιπόν να γυρνάμε παντού ελέγχοντας ώστε να μην μπουν άντρες. Και αν κάποιος καταφέρει να περάσει θα τον πιάσουμε και θα τον διώξουμε. Γιατί είχαμε τονίσει ξεκάθαρα πως οι άντρες δεν είναι ευπρόσδεκτοι και άρα πρέπει να βρίσκονται έξω από αυτό το χώρο. Αργότερα θα ενημερωθούν για όλα όσα συνέβησαν εδώ.  

Εσείς μπορείτε να πηγαίνετε όπου θέλετε. Μπορείτε να βγείτε και να μπείτε όσες φορές θέλετε. Το μόνο που χρειάζεται να έχετε είναι το καρτελάκι με το όνομά σας. Δεν επιτρέπεται όμως η είσοδος στους άντρες μέχρι να ολοκληρωθεί η συνάντησή μας.

Υπάρχουν επίσης συντρόφισσες λειτουργοί υγείας και κάποιες γιατροί. Αν λοιπόν κάποια αρρωστήσει ή αδιαθετήσει αρκεί να το πει σε οποιαδήποτε από μας κι εμείς θα ενημερώσουμε αμέσως τις λειτουργούς υγείας ώστε να σας φροντίσουν.  Επίσης αν θεωρηθεί απαραίτητο μπορεί να σας εξετάσει η γιατρός και αν χρειαστεί, υπάρχει ασθενοφόρο έτοιμο να σας μεταφέρει σε κάποιο νοσοκομείο.

Υπάρχουν ακόμα συντρόφισσες συντονίστριες, τεχνικοί ήχου, φωτισμού, για την περίπτωση διακοπής και υπεύθυνες για την υγιεινή του χώρου δηλαδή για τα σκουπίδια και τις τουαλέτες. Ζητάμε κι από σας να φροντίζετε για τα σκουπίδια, την υγιεινή και τις τουαλέτες προκειμένου να μπορούν να συμμετέχουν στη συνάντηση και αυτές οι συντρόφισσες.  

Αν και βρισκόμαστε πολλές εδώ σήμερα, σας καλωσορίζουμε και σας υποδεχόμαστε σαν να ήμασταν μονάχα μια, ώστε να νιώσετε όσο το δυνατό καλύτερα, ανάλογα με τις συνθήκες που υπάρχουν εδώ.

Αδελφές και συντρόφισσες:

Ο λόγος μας είναι συλλογικός. Γι’ αυτό και εδώ δίπλα μου βρίσκονται οι συντρόφισσές μου.  

Ανέθεσαν σε μένα να τον διαβάσω, ωστόσο αυτό το λόγο τον συμφωνήσαμε συλλογικά με όλες τις συντρόφισσες που οργάνωσαν και συντόνισαν αυτή τη συνάντηση.

Ως γυναίκες ζαπατίστας είμαστε πολύ περήφανες που βρισκόμαστε εδώ μαζί σας και σας ευχαριστούμε που μας δώσατε ένα χώρο για να μοιραστούμε τα αγωνιστικά μας λόγια με σας ως γυναίκες ζαπατίστας που είμαστε.  

Καθώς μιλώ εκ μέρους των συντροφισσών μου, ο λόγος μου μπορεί να είναι λίγο μπερδεμένος γιατί είμαστε γυναίκες διαφορετικών ηλικιών, μιλάμε διαφορετικές γλώσσες και έχουμε διαφορετικές ιστορίες.

Γιατί εγώ πριν την εξέγερση εργαζόμουν ως υπηρέτρια σε ένα σπίτι στην πόλη αλλά μεγάλωσα μέσα στη ζαπατιστική αντίσταση και εξέγερση των γιαγιάδων, των μανάδων και των μεγαλύτερων αδελφών μου.

Και είδα ποια ήταν η κατάσταση των λαών μας πριν τον αγώνα. Μια κατάσταση που είναι πολύ δύσκολο να την εξηγήσει κανείς με λόγια, και ακόμα περισσότερο να τη βιώνει, αφού βλέπαμε να πεθαίνουν από ιάσιμες ασθένειες παιδιά, νέοι και νέες, ενήλικες, ηλικιωμένοι και ηλικιωμένες.

Και όλα αυτά λόγω της έλλειψης ιατρικής περίθαλψης, καλής διατροφής και εκπαίδευσης.

Αλλά πεθαίναμε επίσης, και πεθαίναμε περισσότερες, ως γυναίκες.

Δεν υπήρχαν κλινικές, και όπου υπήρχαν βρίσκονταν πολύ μακριά. Οι γιατροί της κακής κυβέρνησης δεν μας περιέθαλπαν γιατί δεν ξέραμε καστιλιάνικα και δεν είχαμε χρήματα.

Στο σπίτι στο οποίο εργαζόμουν ως υπηρέτρια δεν έπαιρνα μισθό, δεν ήξερα ισπανικά και δεν μπορούσα να σπουδάσω. Έμαθα μόνο κάποια λίγα για να μπορώ να μιλάω.

Αργότερα πληροφορήθηκα πως υπήρχε μια οργάνωση που αγωνίζεται και άρχισα να συμμετέχω ως βάση στήριξης. Έφευγα τις νύχτες για να πάω να σπουδάσω και επέστρεφα το ξημέρωμα αφού εκείνη την εποχή κανείς δε ήξερε για τον αγώνα μας. Όλα ήταν παράνομα.

Μαζί με άλλες γυναίκες ζαπατίστας συμμετείχαμε σε συλλογικές εργασίες όπως για παράδειγμα στη χειροτεχνία, ή στα χωράφια όπου καλλιεργούσαμε φασόλι και καλαμπόκι καθώς και στις φάρμες.

Και τα κάναμε όλα σε συνθήκες άκρας μυστικότητας. Χρησιμοποιούσαμε διάφορες δικαιολογίες για να πάμε στις συνελεύσεις και στα πολιτικά μαθήματα, αφού αρκετοί, ακόμα και μέσα από τις οικογένειες μας, δεν γνώριζαν τίποτε για τον αγώνα.  

Γεννήθηκα και μεγάλωσα ωστόσο και μετά την έναρξη του πολέμου.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα με τις στρατιωτικές περιπολίες στις κοινότητες και στους δρόμους μας, ακούγοντας τους στρατιώτες να βρίζουν τις γυναίκες επειδή απλά εκείνοι ήταν ένοπλοι άντρες κι εμείς ήμασταν, και είμαστε, γυναίκες.

Αλλά καθώς ήμασταν όλες μαζί, όχι μόνο δε φοβόμασταν, αντίθετα αποφασίσαμε να αγωνιστούμε και να αλληλοβοηθηθούμε συλλογικά ως γυναίκες ζαπατίστας που είμαστε.

Έτσι μάθαμε ότι μπορούμε να αμυνθούμε και να διοικήσουμε.

Δεν ήταν απλώς λόγια. Πήραμε πραγματικά τα όπλα και πολεμήσαμε τον εχθρό. Όντως αναλάβαμε τη διοίκηση και καθοδηγήσαμε μάχες όπου η πλειοψηφία των στρατευμάτων μας ήταν άντρες.

Και ναι, υπάκουαν στις εντολές μας γιατί αυτό που είχε σημασία δεν ήταν αν ήσουν άντρας ή γυναίκα, αλλά αν είσαι διατεθειμένη να αγωνιστείς χωρίς να υποταχθείς, χωρίς να ξεπουληθείς, χωρίς να παραδοθείς.

Παρόλο που δεν είχαμε σπουδάσει, ήμασταν γεμάτες οργή και θυμό για όλες αυτές τις μαλακίες που μας έκαναν.

Γιατί εγώ βίωσα την περιφρόνηση, την ταπείνωση, τις κοροϊδίες, τις βιαιότητες, το ξύλο, τους θανάτους επειδή είμαι γυναίκα, επειδή είμαι ιθαγενής, επειδή είμαι φτωχή και τώρα επειδή είμαι ζαπατίστας.

Και να ξέρετε ότι δεν ήταν πάντα άντρας εκείνος που με εκμεταλλευόταν, με έκλεβε, με ταπείνωνε, με χτυπούσε, με περιφρονούσε, με σκότωνε.

Πολλές φορές ήταν γυναίκα εκείνη που έκανε και συνεχίζει να κάνει όλα τούτα.

Μεγάλωσα όμως και μέσα στην αντίσταση βλέποντας τις συντρόφισσές μου να δημιουργούν σχολεία, κλινικές, να οργανώνουν συλλογικές εργασίες και να συγκροτούν αυτόνομες κυβερνήσεις.

Και είδα δημόσιες γιορτές, όπου όλες ξέραμε πως ήμασταν ζαπατίστας και ήμασταν όλες μαζί.

Είδα πως η εξέγερση, η αντίσταση, ο αγώνας είναι κι αυτά γιορτή, παρόλο που αρκετές φορές δεν υπάρχει μουσική και χορός παρά μόνο ο παιδεμός της δουλειάς, της προετοιμασίας, της αντίστασης.

Είδα ότι ενώ πριν πεθαίναμε επειδή είμαστε ιθαγενείς, φτωχές και γυναίκες, τώρα χαράζαμε συλλογικά μια άλλη πορεία ζωής:  αυτή της ελευθερίας, της δικής μας ελευθερίας.

Είδα ότι ενώ πριν είχαμε μόνο ένα σπίτι και ένα χωράφι, τώρα έχουμε σχολεία, κλινικές, έχουμε τις συλλογικές μας εργασίες, όπου ως γυναίκες χειριζόμαστε μηχανήματα και διευθύνουμε τον αγώνα. Προχωράμε, και με τα λάθη μας, χωρίς κανείς άλλος, εκτός από μας τις ίδιες, να μας λέει πως και τι πρέπει να κάνουμε.

Και βλέπω τώρα  πως έχουμε όντως προχωρήσει, πάντα προχωράμε έστω και λίγο.

Και μη νομίζετε πως ήταν εύκολο. Ήταν και συνεχίζει να είναι πολύ επίπονο.

Και όχι μόνο γιατί το γαμημένο καπιταλιστικό σύστημα θέλει να μας καταστρέψει αλλά και γιατί πρέπει να αγωνιστούμε ενάντια σε αυτό το σύστημα που κάνει τους άντρες να πιστεύουν και να θεωρούν τις γυναίκες κατώτερες και άχρηστες.

Και μερικές φορές, πρέπει να το πούμε, αυτό συμβαίνει και μεταξύ των γυναικών. Εξαπατά η μια την άλλη, μιλά άσχημα, με άλλα λόγια δεν υπάρχει σεβασμός μεταξύ μας.

Γιατί δεν είναι μόνο οι άντρες. Υπάρχουν και γυναίκες των πόλεων οι οποίες μας περιφρονούν, επειδή, όπως λένε, δεν ξέρουμε τίποτε για τους γυναικείους αγώνες, δεν έχουμε διαβάσει βιβλία στα οποία οι φεμινίστριες εξηγούν πως αυτοί πρέπει να είναι, και μας κάνουν διάφορα επικριτικά σχόλια ενώ αγνοούν τον αγώνα μας.

Γιατί είναι άλλο πράγμα να είσαι γυναίκα, άλλο να είσαι φτωχή και εντελώς διαφορετικό να είσαι και ιθαγενής. Και οι γυναίκες ιθαγενείς που με ακούν τώρα το γνωρίζουν καλά. Και φυσικά πολύ διαφορετικό και πιο δύσκολο να είσαι γυναίκα ιθαγενής ζαπατίστα.

Ξέρουμε φυσικά ότι μένουν ακόμη πολλά να γίνουν, αλλά επειδή είμαστε γυναίκες ζαπατίστας, δεν υποχωρούμε, δεν ξεπουλιόμαστε και δεν παρεκκλίνουμε από το δρόμο του αγώνα, δηλαδή δεν υποτασσόμαστε.

Μπορούμε να κάνουμε πολλά. Το βλέπετε εδώ σε αυτή τη συνάντηση που οργανώσαμε οι γυναίκες ζαπατίστας.

Γιατί δεν επρόκειτο απλώς για μια ιδέα και τίποτε άλλο.

Όταν, πριν από κάποιους μήνες, το Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο και το Ιθαγενικό Συμβούλιο Διακυβέρνησης δήλωσαν ότι ως γυναίκες θα πούμε ότι δε νιώθουμε φόβο ή αν νιώθουμε τον ελέγχουμε, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε συλλογικά ότι πρέπει κι εμείς να κάνουμε κάτι.

Έτσι αρχίσαμε να συζητάμε σε όλες τις περιφέρειες, στις μεγάλες και μικρές συλλογικότητες γυναικών, τι να κάνουμε ως γυναίκες ζαπατίστας που είμαστε. 

Πέρυσι λοιπόν, στη Συνάντηση Comparte[i]  γεννήθηκε η ιδέα να είμαστε μόνο γυναίκες ζαπατίστας εκείνες που θα μιλήσουμε και θα τιμήσουμε το Ιθαγενικό Συμβούλιο Διακυβέρνησης. Έτσι και έγινε. Γιατί, ήμασταν μόνο γυναίκες εκείνες που υποδεχθήκαμε τις συντρόφισσές μας του Ιθαγενικού Συμβουλίου Διακυβέρνησης και την εκπρόσωπο Marichuy που βρίσκεται εδώ σήμερα.

Και όχι μόνο. Σκεφτήκαμε και συζητήσαμε στις συλλογικότητες μας πως πρέπει να κάνουμε κάτι παραπάνω γι’ αυτά που βλέπουμε ότι συμβαίνουν.

Και αυτό που βλέπουμε, αδελφές και συντρόφισσες, είναι ότι μας σκοτώνουν.

Και ότι μας σκοτώνουν επειδή είμαστε γυναίκες.

Σα να επρόκειτο για έγκλημα  και μας επιβάλλουν την ποινή του θανάτου.

Σκεφτήκαμε λοιπόν να οργανώσουμε αυτή τη συνάντηση και να προσκαλέσουμε όλες τις γυναίκες που αγωνίζονται.

Και θα σας πως για ποιο λόγο σκεφτήκαμε κάτι τέτοιο:

Παρευρίσκονται εδώ γυναίκες από πολλά μέρη του κόσμου.

Γυναίκες με σημαντικές σπουδές, που είναι γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, επιστήμονες, δασκάλες, φοιτήτριες, καλλιτέχνιδες, επικεφαλής. 

Εμείς λοιπόν, δεν έχουμε γνώσεις, κάποιες από μας μετά βίας μιλούν λίγα ισπανικά.

Ζούμε σε αυτά τα βουνά, στα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού.

Εδώ γεννηθήκαμε, εδώ μεγαλώνουμε, εδώ αγωνιζόμαστε, εδώ πεθαίνουμε.

Βλέπουμε για παράδειγμα, αυτά τα δέντρα εκεί πέρα. Εσείς τα ονομάζετε «δάσος» εμείς τα λέμε «βουνό».

Ξέρουμε ότι σε αυτό το δάσος, σε αυτό το βουνό υπάρχουν πολλά δέντρα, διαφορετικά μεταξύ τους.

Ξέρουμε ότι υπάρχει πχ ocote[ii] ή πεύκο, μαόνι, κέδρος, bayalté[iii] και πολλά άλλα είδη δέντρων.  

Όμως όλα τα πεύκα ή τα ocote δεν είναι ίδια, διαφέρουν μεταξύ τους.  

Και παρόλο που το ξέρουμε αυτό, όταν τα βλέπουμε όλα μαζί λέμε πως είναι ένα δάσος ή ένα βουνό.

Είμαστε, λοιπόν, εδώ όπως το δάσος ή το βουνό.

Είμαστε όλες γυναίκες.

Ξέρουμε όμως πως έχουμε διαφορετικά χρώματα, διαστάσεις, γλώσσες, κουλτούρες, επαγγέλματα, σκέψεις και τρόπους αγώνα.

Ωστόσο λέμε ότι είμαστε γυναίκες, και επιπλέον γυναίκες που αγωνίζονται.

Είμαστε λοιπόν διαφορετικές αλλά ίσες.

Υπάρχουν πολλές γυναίκες που αγωνίζονται και δεν βρίσκονται εδώ, εμείς όμως τις σκεφτόμαστε εξίσου κι ας μη τις βλέπουμε.

Από την άλλη ξέρουμε ότι υπάρχουν και γυναίκες που δεν αγωνίζονται, που συμβιβάζονται, δηλαδή δειλιάζουν.

Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι σε όλο τον κόσμο υπάρχουν γυναίκες, ένα δάσος από γυναίκες, και αυτό που τις κάνει ίσες είναι ότι είναι γυναίκες.

Ωστόσο εμείς, ως γυναίκες ζαπατίστας βλέπουμε και κάτι άλλο. Αυτό που επίσης μας εξισώνει είναι η βία και ο θάνατος που μας επιβάλλουν.  

Βλέπουμε το σύγχρονο χαρακτήρα αυτού του γαμημένου καπιταλιστικού συστήματος που έχει μετατρέψει σε δάσος όλες τις γυναίκες του κόσμου με τη βία και το θάνατο που έχουν το πρόσωπο, το σώμα και το μαλακισμένο κεφάλι της πατριαρχίας.  

Σας λέμε λοιπόν ότι σας προσκαλέσαμε για να μιλήσουμε, για να ακούσουμε η μια την άλλη, για να κοιταχτούμε, για να γιορτάσουμε.

Σκεφτήκαμε πως πρέπει να είμαστε μόνο γυναίκες για να μπορούμε να μιλήσουμε, να ακούσουμε, να κοιτάξουμε, να γιορτάσουμε χωρίς το βλέμμα των αντρών, ανεξαρτήτως αν είναι καλοί ή κακοί.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι είμαστε γυναίκες και επιπλέον ότι είμαστε γυναίκες που αγωνιζόμαστε, δηλαδή δεν συμβιβαζόμαστε με όσα συμβαίνουν, και ότι η καθεμία μας, ανάλογα με τον τρόπο, το χρόνο, τον τόπο της, αγωνίζεται δηλαδή εξεγείρεται.  Εξοργίζεται και δρα.

Σας λέμε λοιπόν, αδελφές και συντρόφισσες, ότι μπορούμε να επιλέξουμε τι θέλουμε να κάνουμε σε αυτή τη συνάντηση.

Μπορούμε δηλαδή να διαλέξουμε.

Είτε να ανταγωνιστούμε για να δούμε ποια είναι η πιο καταπληκτική, η πιο καλή στα λόγια, η πιο επαναστάτρια, η πιο διανοούμενη, η πιο ριζοσπάστρια, η πιο ευγενική, η πιο απελευθερωμένη, η πιο όμορφη, η πιο καλή, ποια χορεύει καλύτερα, ζωγραφίζει πιο όμορφα, τραγουδάει καλά, ποια είναι περισσότερο γυναίκα, ποια νικά στα αθλήματα, ποια αγωνίζεται περισσότερο.

Έτσι κι αλλιώς δε θα υπάρχουν άντρες για να πουν ποια κερδίζει και ποια χάνει. Μόνο εμείς.

Είτε να ακούσουμε και να μιλήσουμε με σεβασμό, ως γυναίκες του αγώνα που είμαστε, να προσφέρουμε η μια στην άλλη χορό, μουσική, σινεμά, βίντεο, ζωγραφική, ποίηση, θέατρο, γλυπτική, διασκέδαση, γνώση και έτσι να τροφοδοτήσουμε τους αγώνες που η καθεμιά μας έχει εκεί όπου ζει.

Μπορούμε λοιπόν να επιλέξουμε, αδελφές και συντρόφισσες.

Είτε να ανταγωνιστούμε η μια την άλλη και στο τέλος της συνάντησης, όταν θα έχουμε πλέον επιστρέψει στους κόσμους μας, να συνειδητοποιήσουμε ότι καμιά μας δε νίκησε.

Είτε να συμφωνήσουμε να αγωνιστούμε μαζί, ως διαφορετικές που είμαστε, ενάντια στο πατριαρχικό καπιταλιστικό σύστημα που μας κακοποιεί και μας σκοτώνει.

Εδώ δεν έχει σημασία η ηλικία, αν είστε παντρεμένες, ανύπαντρες, χήρες ή χωρισμένες, αν έρχεστε από την πόλη ή την επαρχία, αν συμμετέχετε σε κόμματα, αν είστε λεσβίες, ασεξουαλικές,  τρανς ή όπως χαρακτηρίζει η καθεμιά τον εαυτό της, αν έχετε σπουδάσει ή όχι, αν είστε φεμινίστριες ή όχι.

Όλες είστε καλοδεχούμενες και, ως γυναίκες ζαπατίστας, θα σας ακούσουμε, θα σας κοιτάξουμε και θα σας μιλήσουμε με σεβασμό.

Έχουμε οργανωθεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε σε όλες τις δραστηριότητες, σε όλες, να υπάρχουν κάποιες από μας οι οποίες θα μεταφέρουν το μήνυμά σας στις συντρόφισσές μας στα χωριά και στις κοινότητες.

Θα στηθεί επίσης ένα ειδικό τραπέζι όπου θα δεχόμαστε τις κριτικές σας. Μπορείτε είτε να μας τις δώσετε εκεί είτε να μας πείτε τι είναι αυτό που βλέπετε πως κάναμε ή κάνουμε λάθος.

Εμείς θα το δούμε και θα το αναλύσουμε, κι αν αυτό που λέτε είναι σωστό, θα κοιτάξουμε να το βελτιώσουμε.  

Αν όχι, και πάλι θα εξετάσουμε το λόγο για τον οποίο μας κάνατε αυτή την κριτική.

Αυτό που δεν πρόκειται να κάνουμε είναι να κατηγορήσουμε τους άντρες ή το σύστημα για τα δικά μας λάθη.

Γιατί εμείς πρέπει να αγωνιστούμε για τη δική μας ελευθερία, ως γυναίκες ζαπατίστας που είμαστε.

Δεν είναι δουλειά  των αντρών ή του συστήματος να μας χαρίσουν την ελευθερία μας. 

Το αντίθετο. Η δουλειά του πατριαρχικού καπιταλιστικού συστήματος είναι να μας κρατά υποταγμένες.

Αν θέλουμε να είμαστε ελεύθερες πρέπει να κατακτήσουμε οι ίδιες την ελευθερία μας, ως γυναίκες που είμαστε.

Θα σας κοιτάξουμε και θα σας ακούσουμε με σεβασμό, συντρόφισσες και αδελφές.

Από αυτά που θα ακούσουμε και θα δούμε, θα κρατήσουμε αυτό που θα μας βοηθήσει στον αγώνα μας ως γυναίκες ζαπατίστας που είμαστε. Και ό,τι δε μας βοηθά θα το αφήσουμε.

Όμως εμείς δεν πρόκειται να κρίνουμε καμία.

Δεν πρόκειται να πούμε: αυτό είναι σωστό ή λάθος.

Δε σας καλέσαμε για να σας κρίνουμε.

Ούτε σας καλέσαμε για να ανταγωνιστούμε.

Σας καλέσαμε για να συναντηθούμε ως διαφορετικές και ως ίσες.

Εδώ βρίσκονται συντρόφισσες ζαπατίστας από διαφορετικές ιθαγενικές γλώσσες. Θα ακούσετε τα συλλογικά λόγια των γυναικών της κάθε περιφέρειας.

Αλλά δεν βρισκόμαστε όλες εδώ.

Είμαστε πολύ περισσότερες. Είναι πολύ μεγαλύτερη η οργή και ο θυμός μας.

Αλλά η οργή μας, δηλαδή ο αγώνας μας, δεν είναι μόνο για μας, αλλά και για όλες τις γυναίκες που έχουν κακοποιηθεί, δολοφονηθεί, βιαστεί, χτυπηθεί, προσβληθεί,  περιφρονηθεί, χλευαστεί, εξαφανιστεί, φυλακιστεί.

Σου λέμε λοιπόν, αδελφή και συντρόφισσα, ότι δε σου ζητάμε να έρθεις εδώ  για να αγωνιστείς αντί για μας, όπως κι εμείς δε θα πάμε να αγωνιστούμε αντί για σένα.

Η καθεμιά μας γνωρίζει την πορεία, τον τρόπο και το χρόνο της.

Το μόνο που σας ζητάμε είναι να συνεχίσετε να αγωνίζεστε, να μην υποταχθείτε, να μην ξεπουληθείτε, να μην απαρνηθείτε ότι είστε γυναίκες που αγωνίζονται.

Τελειώνοντας θέλουμε να σας ζητήσουμε κάτι ιδιαίτερο αυτές τις μέρες που θα είστε μαζί μας.

Έχουν έρθει από διάφορα μέρη του Μεξικού και του κόσμου, αδελφές και συντρόφισσες ηλικιωμένες, «σοφές» τις ονομάζουμε εμείς.

Είναι γυναίκες που αν και είναι προχωρημένης ηλικίας, αγωνίζονται.

Σας ζητάμε λοιπόν να τους δείξετε σεβασμό και ιδιαίτερη ευαισθησία γιατί εμείς θέλουμε να τους μοιάσουμε.  Θέλουμε να φτάσουμε στην ηλικία τους και να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε.

Θέλουμε να γεράσουμε και να μπορούμε να λέμε ότι έχουμε πολλά χρόνια στην πλάτη μας και κάθε χρόνος είναι ένας χρόνος αγώνα.

Αλλά για να το καταφέρουμε πρέπει να μείνουμε ζωντανές.

Γι’ αυτό η συνάντηση αυτή είναι για τη ζωή.

Και κανείς δεν πρόκειται να μας το χαρίσει αυτό, αδελφές και συντρόφισσες.

Ούτε ο θεός, ούτε ο άντρας, ούτε το πολιτικό κόμμα, ούτε ο σωτήρας, ούτε ο ηγέτης, ούτε η ηγέτης, ούτε η αρχηγός.

Πρέπει να αγωνιστούμε για τη ζωή.

Τι να κάνουμε, αυτός είναι ο αγώνας που έλαχε σε μας, σε σας, αδελφές και συντρόφισσες, και σε όλες τις γυναίκες που παλεύουν.

Ίσως όταν θα έχει πλέον τελειώσει αυτή η συνάντηση, όταν θα έχετε επιστρέψει στους κόσμους, στους χρόνους, στους τρόπους σας, να σας ρωτήσουν αν καταλήξατε σε κάποια συμφωνία. Γιατί ήταν πολλές και διαφορετικές οι σκέψεις που έφτασαν  σε αυτή ζαπατιστική γη.

Ίσως τότε να απαντήσετε αρνητικά.

Ίσως πάλι απαντήσετε πως ναι, καταλήξαμε σε κάποια συμφωνία.

Και ίσως όταν σας ρωτήσουν τι συμφωνήσατε εσείς να πείτε «συμφωνήσαμε να ζήσουμε, και καθώς για μας ζωή είναι ο αγώνας, συμφωνήσαμε να αγωνιστούμε η καθεμιά ανάλογα με τον τρόπο, τον τόπο και το χρόνο της».

Ίσως πάλι να απαντήσετε: «και στο τέλος της συνάντησης συμφωνήσαμε να ξαναβρεθούμε του χρόνου στη γη των γυναικών ζαπατίστας γιατί εκείνες μας προσκαλούν ξανά».

Αυτός είναι ο λόγος μας. Σας ευχαριστούμε που μας ακούσατε.

Ζήτω όλες οι γυναίκες του κόσμου!

Θάνατος στο πατριαρχικό σύστημα!

Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού.

Οι γυναίκες ζαπατίστας.

8 Μαρτίου 2018, Chiapas, Μεξικό, Κόσμος.

[i] Πρόκειται για την συνάντηση που οργάνωσαν οι ζαπατίστας τον Ιούλιο του 2016 «CompArte por la Humanidad». Πρόκειται για λογοπαίγνιο των λέξεων Comparte που σημαίνει μοιράσου και arte που σημαίνει τέχνη.

[ii] Είδος πεύκου της Κεντρικής Αμερικής

[iii] Τροπικό δέντρο που συναντάται στην Λατινική Αμερική. Ο κορμός έχει διάμετρο από 40 έως 60 μέτρα ενώ το ύψος του μπορεί να φτάσει έως και τα 30 μέτρα.