Ο Πούτιν έχει απαιτήσει από χώρες τις οποίες χαρακτηρίζει «μη φιλικές» να συμφωνήσουν στην εφαρμογή ενός σχεδίου βάσει του οποίου θα πρέπει να ανοίξουν λογαριασμούς στην Gazprombank για τις πληρωμές του ρωσικού φυσικού αερίου

Ο ρωσικός ενεργειακός κολοσσός Gazprom αναστέλλει από σήμερα Τετάρτη 27/04 τις παραδόσεις φυσικού αερίου στη Βουλγαρία και στην Πολωνία, όπως ανακοίνωσαν το βράδυ της Τρίτης τα αρμόδια υπουργεία των δύο χωρών, υπογραμμίζοντας πως έχουν προετοιμαστεί για αυτό.

«Στις 26 Απριλίου 2022, η Gazprom ενημέρωσε την PGNiG για την πρόθεσή της να αναστείλει πλήρως τις παραδόσεις στο πλαίσιο της σύμβασης (για τον αγωγό) Yamal (...) στις 27 Απριλίου», ανέφερε η πολωνική κρατική εταιρεία σε δελτίο Τύπου. Ο ενεργειακός εφοδιασμός της Πολωνίας είναι ασφαλής, διαβεβαίωσε η υπουργός Κλίματος και Περιβάλλοντος Άννα Μόσκβα, υπογραμμίζοντας πως «δεν θα υπάρξει έλλειψη φυσικού αερίου στα πολωνικά σπίτια». «Από την πρώτη ημέρα του πολέμου, έχουμε δηλώσει ότι είμαστε έτοιμοι για πλήρη ανεξαρτησία από τις ρωσικές πρώτες ύλες», συμπλήρωσε.
 

Οι ροές από άλλες πηγές θα αντικαταστήσουν τις προμήθειες της Gazprom, τόνισε από την πλευρά του ο αρμόδιος υπουργός για την Ενεργειακή Ασφάλεια της Πολωνίας Πιοτρ Ναΐμσκι, συμπληρώνοντας πως ούτως ή άλλως η σύμβαση για τον αγωγό Yamal επρόκειτο να λήξει τον Δεκέμβριο.

Λίγες ώρες αργότερα το υπουργείο Ενέργειας της Βουλγαρίας ανακοίνωσε ότι η Gazprom ενημέρωσε τη βουλγαρική κρατική εταιρεία διανομής φυσικού αερίου Bulgargaz για την αναστολή των παραδόσεων φυσικού αερίου από σήμερα Τετάρτη.

Το βουλγαρικό υπουργείο αναφέρει έχει λάβει μέτρα για την εξεύρεση εναλλακτικών λύσεων σε ό,τι αφορά τις προμήθειες φυσικού αερίου και τη διαχείριση της κατάστασης. Υπογραμμίζει ότι στην παρούσα φάση δεν απαιτούνται περιορισμοί στην κατανάλωση φυσικού αερίου στη Βουλγαρία, η οποία καλύπτει πάνω από το 90% των αναγκών της με τις εισαγωγές από την Gazprom.

Ο ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν έχει απαιτήσει από χώρες τις οποίες χαρακτηρίζει «μη φιλικές» να συμφωνήσουν στην εφαρμογή ενός σχεδίου βάσει του οποίου θα πρέπει να ανοίξουν λογαριασμούς στην Gazprombank για τις πληρωμές του ρωσικού φυσικού αερίου, με την τελευταία να αναλαμβάνει τη μετατροπή του συναλλάγματος σε ρούβλια.

Ο ισχυρός άνδρας του Κρεμλίνου είχε απειλήσει να κλείσει την «κάνουλα» του φυσικού αερίου σε περίπτωση που οι αξιώσεις του δεν ικανοποιούνταν πλήρως.

«Η νέα διαδικασία πληρωμής σε δύο στάδια, που προτείνει η Ρωσία, δεν είναι σύμφωνη με την υφιστάμενη σύμβαση μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους και εγκυμονεί σημαντικούς κινδύνους για τη Βουλγαρία, συμπεριλαμβανομένης της πραγματοποίησης πληρωμών χωρίς να λαμβάνει καμία προμήθεια φυσικού αερίου από τη ρωσική πλευρά», ανέφερε το υπουργείο Ενέργειας της Βουλγαρίας.

Οι γυναίκες και τα παιδιά αντιπροσωπεύουν το 90% αυτών των προσφύγων, καθώς οι άνδρες από 18-60 ετών, που πληρούν τις προϋποθέσεις να στρατολογηθούν, δεν έχουν το δικαίωμα να φύγουν

Λίγοι παραπάνω από 23.000 Ουκρανοί πρόσφυγες εγκατέλειψαν τις τελευταίες 24 ώρες τη χώρα τους, στον απόηχο της ρωσικής εισβολής που έκλεισε 2 μήνες, με τον συνολικό αριθμό τους να προσεγγίζει τα 5,2 εκατομμύρια, σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν μερικώς επικαιροποιηθεί της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, τα οποία δόθηκαν σήμερα στη δημοσιότητα.

Σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, 5.186.744 Ουκρανοί έχουν εγκαταλείψει τη χώρας τους μετά την έναρξη της ρωσικής εισβολής στις 24 Φεβρουαρίου, ήτοι 23.058 περισσότεροι σε σύγκριση με τον χθεσινό απολογισμό.

«Σήμερα, σκεφτόμαστε όλους εκείνους που γιορτάζουν το ορθόδοξο Πάσχα. Για τους ανθρώπους στην Ουκρανία και εκείνους που αναγκάστηκαν να φύγουν από τη χώρα, θα είναι μια νέα ημέρα φόβου, αγωνίας, απώλειας και χωρισμών από τους αγαπημένους, την ώρα που ο πόλεμος συνεχίζεται ακατάπαυστα. Η δύναμη και το κουράγιο να τους συντροφεύουν», έγραψε σήμερα σε μήνυμά του στο Twitter ο Φίλιππο Γκράντι, ο Ύπατος Αρμοστής του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.

Από τις αρχές Απριλίου, ο αριθμός των Ουκρανών που εγκατέλειψαν τη χώρα τους ανέρχεται σε λίγο πάνω από 1.151.000, ένας αριθμός πολύ μικρότερος από τα 3,4 εκατομμύρια ανθρώπων, που επέλεξαν να φύγουν μονάχα τον μήνα Μάρτιο.

Ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης, που επίσης αποτελεί μέρος του ΟΗΕ, ανέφερε πως περισσότεροι από 218.000 μη Ουκρανοί, κυρίως φοιτητές και μετανάστες εργάτες, εγκατέλειψαν επίσης την Ουκρανία για γειτονικές χώρες, κάτι που σημαίνει πως περισσότεροι από 5,2 εκατομμύρια άνθρωποι συνολικά έχουν φύγει από τη χώρα, από την αρχή του πολέμου.

Οι γυναίκες και τα παιδιά αντιπροσωπεύουν το 90% αυτών των προσφύγων, καθώς οι άνδρες από 18-60 ετών, που πληρούν τις προϋποθέσεις να στρατολογηθούν, δεν έχουν το δικαίωμα να φύγουν.

Σχεδόν τα δύο τρίτα των μικρών Ουκρανών αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, περιλαμβανομένων εκείνων που παραμένουν στη χώρα.

Περισσότεροι από 7,7 εκατομμύρια άνθρωποι έφυγαν από τα σπίτια τους, όμως παραμένουν στην Ουκρανία, σύμφωνα με τον ΔΟΜ.    

Ο Larry Johnson, βετεράνος της CIA και του Γραφείου Αντιτρομοκρατίας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ο οποίος παρείχε εκπαίδευση στο τμήμα των Ειδικών Επιχειρήσεων του Στρατού των ΗΠΑ για 24 χρόνια, θεωρεί ότι ο ουκρανικός στρατός έχει ηττηθεί και το μόνο που μένει είναι «σκούπισμα». Και εξηγεί το «γιατί» σε συνέντευξη που έδωσε στον Mike Whitney.

 

(Η συνέντευξη αναδημοσιεύτηκε από το DailyExpose.uk )

 

 

10 Απριλίου 2022

 

https://www.newstarget.com/2022-04-10-ukraines-army-has-been-defeated.html

 

 

 

Ερώτηση 1: Μπορείτε να μου εξηγήσετε γιατί πιστεύετε ότι η Ρωσία κερδίζει τον πόλεμο στην Ουκρανία;

 

Larry Johnson: Μέσα στις πρώτες 24 ώρες της ρωσικής στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία, όλες οι δυνατότητες των ραντάρ εδάφους της Ουκρανίας εξαφανίστηκαν. Χωρίς αυτά τα ραντάρ, η ουκρανική Πολεμική Αεροπορία έχασε την ικανότητά της να κάνει αναχαιτήσεις στον αέρα. Στις τρεις εβδομάδες που μεσολάβησαν, η  Ρωσία δημιούργησε μια de facto Απαγορευμένη Ζώνη Πτήσεων πάνω από την Ουκρανία . Αν και εξακολουθεί να είναι ευάλωτη στους πυραύλους εδάφους-αέρος που δίνονται από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στους Ουκρανούς, δεν υπάρχουν στοιχεία ότι η Ρωσία χρειάστηκε να περιορίσει τις Επιχειρήσεις της Αεροπορίας Μάχης.

 

Την προσοχή μου. τράβηξε επίσης η προώθηση της Ρωσίας στο Κίεβο μέσα σε 3 ημέρες από την εισβολή. Θυμήθηκα ότι  οι Ναζί στην Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα χρειάστηκαν 7 εβδομάδες για να φτάσουν στο Κίεβο και ακόμη 7 εβδομάδες για να κατακτήσουν την πόλη. Οι Ναζί είχαν το πλεονέκτημα ότι δεν είχαν κανένα ενδοιασμό για να αποφύγουν απώλειες αμάχων και ήταν πρόθυμοι να καταστρέψουν κρίσιμες υποδομές. 

 

Ωστόσο, πολλοί Αμερικανοί στρατιωτικοί που προβάλλονται ως εμπειρογνώμονες, ισχυρίστηκαν ότι «η Ρωσία είχε βαλτώσει». Όταν ένα ρωσικό κομβόι τεθωρακισμένων μήκους 36 χλμ. (ή 64 χλμ. ανάλογα με την πηγή της είδησης) στάθμευσε βόρεια του Κιέβου για πάνω από μια εβδομάδα, ήταν σαφές ότι  η ικανότητα της Ουκρανίας να ξεκινήσει σημαντικές στρατιωτικές επιχειρήσεις είχε εξαλειφθεί. 

 

• Εάν το πυροβολικό της Ουκρανίας ήταν άθικτο, τότε αυτό το κομβόι ήταν εύκολο να καταστραφεί μαζικά. Αυτό δεν συνέβη. 

• Εάν οι Ουκρανοί είχαν βιώσιμη αεροπορική ισχύ, θα έπρεπε να είχαν καταστρέψει αυτό το κομβόι από τον αέρα. Αυτό δεν συνέβη. 

• Εάν οι Ουκρανοί είχαν μια βιώσιμη ικανότητα χρήσης πυραύλων Κρουζ, θα είχαν στείλει στην κόλαση στην υποτιθέμενα ακινητοποιημένη ρωσική στήλη. Αυτό δεν συνέβη. 

Οι Ουκρανοί δεν έστησαν ούτε καν μια αξιόλογη ενέδρα στο πεζικό του κομβόι με τον οπλισμό που είχαν πάρει προσφάτως από τις ΗΠΑ.

 

Η κλίμακα και το εύρος της ρωσικής επίθεσης είναι αξιοσημείωτη. Μέσα σε 3 εβδομάδες κατέλαβαν μια έκταση εδάφους τρεις φορές μεγαλύτερη από την έκταση του Ηνωμένου Βασιλείου.  Στη συνέχεια προχώρησαν σε στοχευμένες επιθέσεις σε βασικές πόλεις και στρατιωτικές εγκαταστάσεις.

 

Δεν είδαμε ούτε ένα ουκρανικό σύνταγμα ή μονάδα μεγέθους ταξιαρχίας να επιτεθεί και να νικήσει μια παρόμοια ρωσική μονάδα. Αντίθετα, οι Ρώσοι χώρισαν τον ουκρανικό στρατό σε κομμάτια και έκοψαν τις γραμμές επικοινωνίας του. Οι Ρώσοι εδραιώνουν τον έλεγχό τους στη Μαριούπολη και έχουν εξασφαλίσει όλες τις προσεγγίσεις στη Μαύρη Θάλασσα. Η Ουκρανία είναι πλέον αποκομμένη στον Νότο και τον Βορρά.

 

Θα ήθελα να σημειώσω ότι οι ΗΠΑ χρειάστηκαν πολύ περισσότερο χρόνο για να καταλάβουν τόσα πολλά εδάφη στο Ιράκ το 2003, παρόλο που πολεμούσαν ενάντια σε μια πολύ κατώτερη και λιγότερο ικανή στρατιωτική δύναμη. Αν μη τι άλλο,  αυτή η ρωσική επιχείρηση θα πρέπει να τρομάξει τους στρατιωτικούς και πολιτικούς ηγέτες των ΗΠΑ.

 

Τα πραγματικά μεγάλα νέα ήρθαν αυτή την εβδομάδα με τις ρωσικές πυραυλικές επιδρομές στις de facto βάσεις του ΝΑΤΟ στο Yavoriv και το Zhytomyr. Τον Σεπτέμβριο 2018, το ΝΑΤΟ πραγματοποίησε εκπαίδευση στον κυβερνοχώρο στο Zhytomyr και περιέγραψε την Ουκρανία ως «εταίρο του ΝΑΤΟ». Το Zhytomyr καταστράφηκε με υπερηχητικούς πυραύλους το Σάββατο. Το Yavoriv είχε παρόμοια τύχη την περασμένη Κυριακή. Ήταν το πρωταρχικό κέντρο εκπαίδευσης και υλικοτεχνικής υποστήριξης που χρησιμοποιούσαν το ΝΑΤΟ και η EUCOM για την προμήθεια μαχητών και όπλων στην Ουκρανία. Ένας μεγάλος αριθμός στρατιωτικού και πολιτικού προσωπικού έχασε τη ζωή του σε εκείνη την επίθεση.

 

Η Ρωσία χτυπά και καταστρέφει βάσεις που χρησιμοποιεί το ΝΑΤΟ τακτικά από το 2015, αλλά δεν υπήρξε ούτε προειδοποίηση αεροπορικής επίθεσης ούτε και ανάσχεση των επιτιθέμενων πυραύλων.

 

Ερώτηση 2:  Γιατί τα ΜΜΕ προσπαθούν να πείσουν τον ουκρανικό λαό ότι μπορεί να επικρατήσει στον πόλεμό του εναντίον της Ρωσίας; Εάν αυτό που λέτε είναι σωστό, τότε όλοι οι πολίτες που στέλνονται να πολεμήσουν τον ρωσικό στρατό, πεθαίνουν σε έναν πόλεμο που δεν μπορούν να κερδίσουν. Δεν καταλαβαίνω γιατί τα ΜΜΕ θα ήθελαν να παραπλανήσουν τον κόσμο για κάτι τόσο σοβαρό. Ποιες είναι οι σκέψεις σας γι’ αυτό το θέμα;

 

Larry Johnson: Πρόκειται για ένα συνδυασμό άγνοιας και τεμπελιάς. Αντί να κάνουν πραγματικό ρεπορτάζ,  η συντριπτική πλειονότητα των μέσων ενημέρωσης (έντυπα και ηλεκτρονικά) καθώς και η Big Tech υποστηρίζουν μια τεράστια εκστρατεία προπαγάνδας.  Θυμάμαι όταν ο Τζορτζ Μπους ήταν “Χίτλερ”. Θυμάμαι όταν ο Ντόναλντ Τραμπ ήταν “Χίτλερ”. Και τώρα έχουμε έναν νέο “Χίτλερ”, τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Πρόκειται για την επανάληψη μιας πεπαλαιωμένης και αποτυχημένης συνταγής. Όποιος τολμήσει να θέσει εύλογα ερωτήματα, αμέσως προβάλλεται ως μαριονέτα του Πούτιν ή ως πράκτορας της Ρωσίας. Όταν δεν μπορείτε να υποστηρίξετε γεγονότα, η μόνη λύση είναι να τα μετονομάζεται.

 

Ερώτηση 3: Την περασμένη εβδομάδα, ο συνταγματάρχης Douglas MacGregor ήταν καλεσμένος στο Tucker Carlson Show. Οι απόψεις του για τον πόλεμο είναι εντυπωσιακά παρόμοιες με τις δικές σας. Ακούστε τι είπε o συνταγματάρχης MacGregor στη  συνέντευξή του:

 

«Ο πόλεμος τελείωσε πραγματικά για τους Ουκρανούς. Έχουν αλεσθεί σε κομμάτια, δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό παρά τα όσα ακούμε από τα κύρια ΜΜΕ μας. Σ’ αυτό το στάδιο, το πραγματικό ερώτημα για εμάς είναι: θα ζήσουμε με τον ρωσικό λαό και την κυβέρνησή του ή θα συνεχίσουμε να επιδιώκουμε την αλλαγή καθεστώτος με προσπάθειες αυτού του είδους που μεταμφιέζεται ως πόλεμος της Ουκρανίας; Θα σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε την Ουκρανία ως πολιορκητικό κριό εναντίον της Μόσχας, πράγμα που στην πραγματικότητα κάναμε;».  ( Συνέντευξη του MacGregor στον Tucker Carlson )

 

Πρώτον, συμφωνείτε με τον συνταγματάρχης MacGregor ότι ο πραγματικός σκοπός της ώθησης της Ρωσίας σε πόλεμο στην Ουκρανία, ήταν η «αλλαγή του καθεστώτος» της; Και δεύτερον, συμφωνείτε ότι η Ουκρανία χρησιμοποιείται από τις ΗΠΑ ως πεδίο για να διεξαγάγουν έναν πόλεμο δι’ αντιπροσώπου κατά της Ρωσίας;

 

Larry Johnson: Ο συνταγματάρχης MacGregor είναι σπουδαίος αναλυτής, αλλά διαφωνώ μαζί του – δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος στην κυβέρνηση Biden που να είναι αρκετά έξυπνος ώστε να σκέφτεται και να σχεδιάζει με βάση αυτούς τους στρατηγικούς όρους. Κατά την άποψή μου, τα τελευταία 7 χρόνια, το ΝΑΤΟ και η Ουάσιγκτον πίστευαν ότι θα μπορούσαν να συνεχίσουν να επεκτείνονται ανατολικά στα σύνορα της Ρωσίας χωρίς να προκαλέσουν αντίδραση. Το ΝΑΤΟ και η EUCOM πραγματοποιούσαν τακτικά ασκήσεις (συμπεριλαμβανομένης της παροχής «επιθετικής» εκπαίδευσης) και προμήθευαν εξοπλισμό. Πιστεύω ότι είναι αξιόπιστες οι αναφορές στις ΗΠΑ ότι η CIA παρείχε παραστρατιωτική εκπαίδευση σε ουκρανικές μονάδες που δρούσαν στο Donbass. Αλλά δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι – μετά τις καταστροφές μας στο Ιράκ και το Αφγανιστάν –αποκτήσαμε ξαφνικά στρατηγούς επιπέδου του Sun Tzu που κινούν τα νήματα στην Ουάσιγκτον.

 

Στην Ουάσιγκτον υπάρχει ένα κλίμα απόγνωσης. Εκτός από την προσπάθεια απαγόρευσης όλων των ρωσικών στοιχείων, η κυβέρνηση Biden προσπαθεί να εκφοβίσει την Κίνα, την Ινδία και τη Σαουδική Αραβία αλλά δεν βλέπω καμία από αυτές τις χώρες να ευθυγραμμίζεται με τις ΗΠΑ. Πιστεύω ότι η κυβέρνηση Biden έκανε ένα μοιραίο λάθος προσπαθώντας να δαιμονοποιήσει όλα τα πράγματα και όλους τους Ρώσους. Αν μη τι άλλο,  αυτό ενώνει τον ρωσικό λαό πίσω από τον Πούτιν και είναι έτοιμος να για έναν μακρύ αγώνα.

 

Είμαι σοκαρισμένος με τον λάθος υπολογισμό της σκέψης ότι οι οικονομικές κυρώσεις στη Ρωσία θα την γονάτιζε. Ισχύει το αντίθετο ακριβώς. Η Ρωσία είναι αυτάρκης και δεν εξαρτάται από τις εισαγωγές. Οι εξαγωγές της είναι κρίσιμες για την οικονομική ευημερία της Δύσης. Εάν παρακρατήσουν το σιτάρι, την ποτάσα, το φυσικό αέριο, το πετρέλαιο, το παλλάδιο, το νικέλιο και άλλα βασικά ορυκτά από τη Δύση, η ευρωπαϊκή και η αμερικανική οικονομία θα υποστούν άγρια δοκιμασία. Επιπλέον, αυτή η προσπάθεια εξαναγκασμού της Ρωσίας μέσω κυρώσεων έχει καταστήσει πλέον πολύ πιθανό ότι ο ρόλος του δολαρίου ΗΠΑ ως διεθνούς αποθεματικού νομίσματος θα εμφανιστεί στον κάδο των σκουπιδιών της ιστορίας.

 

Ερώτηση 4: Από τότε που εκφώνησε την περίφημη  ομιλία του στο  Μόναχο  το 2007, ο Πούτιν παραπονιέται για την  «αρχιτεκτονική της παγκόσμιας ασφάλειας».  Στην Ουκρανία μπορούμε να δούμε πώς αυτά τα ενοχλητικά ζητήματα ασφαλείας μπορούν να εξελιχθούν σε έναν πλήρη πόλεμο. Όπως γνωρίζετε,  τον Δεκέμβριο ο Πούτιν υπέβαλε μια σειρά από αιτήματα σχετικά με τη ρωσική ασφάλεια, αλλά η κυβέρνηση Biden τα απέρριψε  και δεν απάντησε ποτέ. Ο Πούτιν ήθελε γραπτές διαβεβαιώσεις ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ δεν θα περιλαμβάνει την Ουκρανία (ως μέλος) και ότι τα πυρηνικά πυραυλικά συστήματα δεν θα αναπτυχθούν στη Ρουμανία ή την Πολωνία.  Πιστεύετε ότι οι απαιτήσεις του Πούτιν είναι παράλογες;

 

Larry Johnson: Νομίζω ότι οι απαιτήσεις του Πούτιν είναι αρκετά λογικές. Το πρόβλημα είναι ότι το 99% των Αμερικανών δεν έχει ιδέα για το είδος της στρατιωτικής πρόκλησης που έχουν πραγματοποιήσει το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ τα τελευταία 7 χρόνια.  Στους πολίτες έλεγαν πάντα ότι οι στρατιωτικές ασκήσεις ήταν «αμυντικές». Αλλά, αυτό απλώς δεν είναι αλήθεια. Τώρα έχουμε νέα ότι η DTRA χρηματοδοτούσε βιοεργαστήρια στην Ουκρανία. 

Υποθέτω ότι  ο Πούτιν θα μπορούσε να συμφωνήσει να επιτρέψει τα πυρηνικά πυραυλικά συστήματα των ΗΠΑ στην Πολωνία και τη Ρουμανία, εάν ο Biden συμφωνήσει να επιτρέψει την ανάπτυξη συγκρίσιμων ρωσικών συστημάτων στην Κούβα, τη Βενεζουέλα και το Μεξικό.  Όταν δούμε το θέμα με αυτούς τους όρους, μπορούμε να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε ότι οι απαιτήσεις του Πούτιν δεν είναι τρελές ούτε παράλογες.

 

Ερώτηση 5:  Τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης αναφέρουν ότι «ρωσικοί πύραυλοι υψηλής ακρίβειας, εκτοξευόμενοι από αέρος, έπληξαν μια εγκατάσταση στη δυτική Ουκρανία σκοτώνοντας περισσότερους από 100 ντόπιους στρατιώτες και ξένους μισθοφόρους». Προφανώς, το εκπαιδευτικό κέντρο Ειδικών Επιχειρήσεων βρισκόταν κοντά στην πόλη Ovruch που απέχει μόλις 24 χλμ. από τα πολωνικά σύνορα. Τι μπορείτε να μας πείτε για αυτό το περιστατικό; Η Ρωσία προσπαθούσε να στείλει ένα μήνυμα στο ΝΑΤΟ;

 

Larry Johnson: Μονολεκτική απάντηση: ΝΑΙ. Οι ρωσικές στρατιωτικές επιδρομές στη Δυτική Ουκρανία την περασμένη εβδομάδα έχουν σοκάρει και ανησυχήσει τους αξιωματούχους του ΝΑΤΟ. Το πρώτο χτύπημα ήρθε την Κυριακή 13 Μαρτίου 2022 στο Yavoriv της Ουκρανίας. Η Ρωσία έπληξε τη βάση με αρκετούς πυραύλους, ορισμένοι από τους οποίους ήταν υπερηχητικοί, σύμφωνα με πληροφορίες. Πάνω από 200 μέλη του προσωπικού σκοτώθηκαν, μεταξύ των οποίων ήταν Αμερικανοί και Βρετανοί στρατιωτικοί και προσωπικό πληροφοριών, και εκατοντάδες άλλοι τραυματίστηκαν. Πολλοί υπέστησαν σοβαρότατα τραύματα, όπως ακρωτηριασμούς, και νοσηλεύονται. Ωστόσο, το ΝΑΤΟ και τα δυτικά ΜΜΕ έδειξαν ελάχιστο ενδιαφέρον για την αναφορά αυτής της καταστροφής.

 

Το Yavoriv ήταν μια σημαντική προωθημένη βάση του ΝΑΤΟ. Μέχρι τον Φεβρουάριο 2022 (πριν από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία), η Διοίκηση Εκπαίδευσης της 7ης Στρατιάς των ΗΠΑ λειτουργούσε από το Yavoriv. Η Ρωσία δεν σταμάτησε εκεί. Σύμφωνα  με αναφορές στρατιωτικών ειδήσεων της ASB, η Ρωσία έπληξε μια άλλη τοποθεσία, το Delyatyn, που βρίσκεται 96 χλμ, νοτιοανατολικά του Yavoriv. Χθες, η Ρωσία χτύπησε επίσης το Zytomyr, μια άλλη τοποθεσία στην οποία είχε προηγουμένως παρουσία το ΝΑΤΟ. Ο Πούτιν έχει στείλει ένα πολύ σαφές μήνυμα - οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία θα θεωρούνται και θα αντιμετωπίζονται ως εχθρικοί μαχητές. 

 

 

 

 

Ερώτηση 6:  Ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Volodymyr Zelensky έχει χαρακτηριστεί από τα δυτικά ΜΜΕ ως «ηγέτης εν καιρώ πολέμου» και ως «σύγχρονος Ουίνστον Τσόρτσιλ». Αυτό που τα ΜΜΕ δεν λένε στους αναγνώστες τους είναι ότι ο Ζελένσκι έχει πάρει μια σειρά από μέτρα για να ενισχύσει την εξουσία του, ενώ καταστρέφει τους εύθραυστους δημοκρατικούς θεσμούς στην Ουκρανία. 

Για παράδειγμα, ο  Ζελένσκι «απαγόρευσε τη λειτουργία 11 ειδησεογραφικών οργανισμών που ανήκουν στην αντιπολίτευση» και προσπάθησε να απαγορεύσει στον επικεφαλής του μεγαλύτερου αντιπολιτευόμενου κόμματος της Ουκρανίας, Βίκτορ Μεντβενττσούκ, να θέσει υποψηφιότητα  για μια ψευδή κατηγορία «χρηματοδότησης της τρομοκρατίας». 

Αυτή δεν είναι η συμπεριφορά ενός ηγέτη που είναι αφοσιωμένος στη δημοκρατία. Ποια είναι η άποψή σας για τον Ζελένσκι; Είναι πραγματικά ο «πατριώτης ηγέτης» που τον κάνουν να είναι;

 

Larry Johnson: O Zelensky είναι ένας κωμικός και ηθοποιός – όχι πολύ καλός κατά την άποψή μου. Η Δύση χρησιμοποιεί κυνικά το γεγονός ότι είναι Εβραίος για εκτραπεί η προσοχή από το μεγάλο αριθμό των Νεοναζί στην Ουκρανία (και εννοώ τους γνήσιους Ναζί που εξακολουθούν να γιορτάζουν τα επιτεύγματα της ουκρανικής μονάδας Waffen SS που πολεμούσε μαζί με τους Ναζί στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο). Τα γεγονότα είναι ξεκάθαρα — απαγορεύει τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης και κλείνει τα μέσα ενημέρωσης της αντιπολίτευσης. Υποθέτω ότι αυτός είναι ο νέος ορισμός της «δημοκρατίας».

 

Ερώτηση 7: Πώς τελειώνει αυτό;  Υπάρχει μια εξαιρετική ανάρτηση στον ιστότοπο Moon of Alabama με τίτλο  «Ποια θα είναι η γεωγραφική κατάληξη του πολέμου στην Ουκρανία». Ο συντάκτης της ανάρτησης, φαίνεται να πιστεύει ότι η Ουκρανία τελικά θα διαιρεθεί κατά μήκος του ποταμού Δνείπερου «και νότια κατά μήκος της ακτής που κατέχει την πλειονότητα του ρωσικού πληθυσμού». Γράφει επίσης ότι:

 

«Αυτό θα εξάλειφε την πρόσβαση της Ουκρανίας στη Μαύρη Θάλασσα και θα δημιουργούσε μια χερσαία γέφυρα προς την αποσχισθείσα Μολδαβία/ Υπερδνειστερία, που βρίσκεται υπό ρωσική προστασία.  Η υπόλοιπη Ουκρανία θα ήταν μια περιορισμένη γη, ως επί το πλείστον γεωργική χώρα, αφοπλισμένη και πολύ φτωχή για να αναδειχθεί σε μια νέα απειλή για τη Ρωσία σύντομα. Πολιτικά θα κυριαρχούνταν από φασίστες από τη Γαλικία, κάτι που στη συνέχεια θα γινόταν μείζον πρόβλημα για την Ευρωπαϊκή Ένωση».

 

Τι νομίζετε; Θα επιβάλει ο Πούτιν τη δική του εδαφική διευθέτηση στην Ουκρανία για να ενισχύσει τη ρωσική ασφάλεια και να τερματίσει τις εχθροπραξίες ή υπάρχει κάποιο άλλο πιο πιθανό διαφορετικό σενάριο;

 

Larry Johnson: Συμφωνώ με την προσέγγιση του συντάκτη του Moon of Alabama. Ο πρωταρχικός στόχος του Πούτιν είναι να εξασφαλίσει τη Ρωσία από εξωτερικές απειλές και να πετύχει διαζύγιο με τη Δύση. Η Ρωσία έχει τους φυσικούς πόρους για να είναι ανεξάρτητη και κυρίαρχη και βρίσκεται στη διαδικασία να πραγματοποιήσει αυτό το όραμα.

 

••••••••••••••••••••

 

Ο Larry Johnson είναι βετεράνος της CIA και του Γραφείου Αντιτρομοκρατίας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.  Παρείχε εκπαίδευση στο τμήμα Ειδικών Επιχειρήσεων του Στρατού των ΗΠΑ για 24 χρόνια. Είναι ιδρυτής και διευθύνων εταίρος της BERG Associates, η οποία ιδρύθηκε το 1998.

 

Διαβάστε περισσότερα στο:  DailyExpose.uk

 

του John J. Mearsheimer
Foreign Affairs
Σεπτέμβριος/Οκτώβριος 2014

https://www.foreignaffairs.com/articles/russia-fsu/2014-08-18/why-ukraine-crisis-west-s-fault

John Mearsheimer. Γεννήθηκε το 1947 στο Μπρούκλιν της Ν. Υόρκης. Κατατάχθηκε στο στρατό σε ηλικία 18 ετών και σπούδασε στη Στρατιωτική Ακαδημία των ΗΠΑ, στο West Point. Μετά την αποφοίτηση του υπηρέτησε ως αξιωματικός της αεροπορίας για 5 χρόνια, και στη συνέχεια έκανε ανώτερες σπουδές στα πανεπιστήμια Cornell και University of Southern California, στον τομέα των διεθνών σχέσεων. Από το 1982 ήταν καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Σικάγο. 

Είναι ένας από τους πιο οξυδερκείς μελετητές και διεθνώς αναγνωρισμένους γεωπολιτικούς αναλυτές. Τα βιβλία του πραγματεύονται θέματα πολιτικής διεθνούς ασφαλείας και θεωρίας των διεθνών σχέσεων: Conventional Deterrence (1983), Nuclear Deterrence: Ethics and Strategy (1985), Liddell Hart and the Weight of History (1988), «Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων (2001), «Το Ισραηλινό Λόμπι και η Εξωτερική Πολιτική των ΗΠΑ» (2006 – από κοινού με τον Stephen Walt).

Έχει γράψει επίσης πολλά άρθρα που δημοσιεύτηκαν σε ακαδημαϊκά έντυπα όπως το International Security και το Foreign Affairs, καθώς και σε περιοδικά ευρύτερης κυκλοφορίας όπως το Atlantic Monthly, το οποίο, για λόγους ευνόητους, αρνήθηκε να δημοσιεύσει το «Ισραηλινό Λόμπι».

Εκδόθηκαν στα ελληνικά: Το σημαντικότερο έργο του, «Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων» (Αθήνα, Ποιότητα, 2011, 6η έκδοση – που έχει καταστεί βιβλίο-αναφοράς από την πρώτη έκδοσή του το 2001) και «Το Ισραηλινό Λόμπι και η Εξωτερική Πολιτική των ΗΠΑ» (London Review of Books 2006 και Αθήνα, Θύραθεν, 2006).

 

Περιεχόμενα

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Η ΔΥΤΙΚΗ ΠΡΟΣΒΟΛΗ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ
Η ΔΙΑΓΝΩΣΗ
ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΕΥΘΥΝΩΝ
ΜΙΑ ΔΙΕΞΟΔΟΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Σύμφωνα με την επικρατούσα σοφία στη Δύση, η κρίση στην Ουκρανία μπορεί να αποδοθεί σχεδόν εξ’ ολοκλήρου στη ρωσική επιθετικότητα. Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, σύμφωνα με το επιχείρημα αυτό, προσάρτησε την Κριμαία από μια μακροχρόνια επιθυμία να αναζωογονήσει τη σοβιετική αυτοκρατορία και μπορεί τελικά να διεκδικήσει και την υπόλοιπη Ουκρανία, καθώς και άλλες χώρες στην ανατολική Ευρώπη. Απ’ αυτή την άποψη, η ανατροπή του Ουκρανού προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς τον Φεβρουάριο του 2014 παρείχε απλώς ένα πρόσχημα για την απόφαση του Πούτιν να διατάξει τις ρωσικές δυνάμεις να καταλάβουν μέρος της Ουκρανίας.

Αλλά αυτός ο απολογισμός είναι λάθος: οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους μοιράζονται το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την κρίση. Η βασική πηγή του προβλήματος είναι η διεύρυνση του ΝΑΤΟ, το κεντρικό στοιχείο μιας ευρύτερης στρατηγικής για την απομάκρυνση της Ουκρανίας από την τροχιά της Ρωσίας και την ενσωμάτωσή της στη Δύση. Ταυτόχρονα, η επέκταση της ΕΕ προς τα ανατολικά και η υποστήριξη της Δύσης στο κίνημα υπέρ της δημοκρατίας στην Ουκρανία —ξεκινώντας με την Πορτοκαλί Επανάσταση το 2004— ήταν επίσης κρίσιμα στοιχεία. 

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, οι Ρώσοι ηγέτες αντιτάχθηκαν σθεναρά στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και τα τελευταία χρόνια, έχουν ξεκαθαρίσει ότι δεν θα παραμείνουν αδρανείς ενώ ο στρατηγικά σημαντικός γείτονάς τους μετατράπηκε σε δυτικό προπύργιο. Για τον Πούτιν, η παράνομη ανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου και φιλορώσου προέδρου της Ουκρανίας —την οποία δικαίως χαρακτήρισε «πραξικόπημα»— ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. 

Η αντίδραση του Πούτιν δεν θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη. Άλλωστε, η Δύση είχε μετακινηθεί στο κατώφλι της Ρωσίας και απειλούσε τα βασικά στρατηγικά της συμφέροντα, ένα σημείο που ο Πούτιν τόνισε εμφατικά και επανειλημμένα. Οι ελίτ στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη έχουν τυφλωθεί από τα γεγονότα μόνο και μόνο επειδή συμφωνούν με μια εσφαλμένη άποψή τους για τη διεθνή πολιτική. Τείνουν να πιστεύουν ότι η λογική του ρεαλισμού έχει μικρή σημασία στον 21ο αιώνα και ότι η Ευρώπη μπορεί να διατηρηθεί ολόκληρη και ελεύθερη με βάση τέτοιες φιλελεύθερες αρχές όπως το κράτος δικαίου, η οικονομική αλληλεξάρτηση και η δημοκρατία.

Αλλά αυτό το μεγάλο σχέδιο στράβωσε στην Ουκρανία. Η κρίση εκεί δείχνει ότι η realpolitik παραμένει σχετική — και τα κράτη που την αγνοούν το κάνουν με δικό τους κίνδυνο. Οι ηγέτες των ΗΠΑ και της Ευρώπης υπέπεσαν σε γκάφες στην προσπάθειά τους να μετατρέψουν την Ουκρανία σε δυτικό προπύργιο στα σύνορα της Ρωσίας. Τώρα που αποκαλύφθηκαν οι συνέπειες, θα ήταν ακόμη μεγαλύτερο λάθος να συνεχιστεί αυτή η λανθασμένη πολιτική.

Η ΔΥΤΙΚΗ ΠΡΟΣΒΟΛΗ

Όταν ο Ψυχρός Πόλεμος έφτασε στο τέλος του, οι Σοβιετικοί ηγέτες προτίμησαν οι αμερικανικές δυνάμεις να παραμείνουν στην Ευρώπη και το ΝΑΤΟ να παραμείνει ανέπαφο, μια ρύθμιση που πίστευαν ότι θα κρατούσε ειρηνική μια επανενωμένη Γερμανία. Αλλά αυτοί και οι Ρώσοι διάδοχοί τους δεν ήθελαν να μεγαλώσει το ΝΑΤΟ και υπέθεσαν ότι οι δυτικοί διπλωμάτες κατανοούσαν τις ανησυχίες τους. Η κυβέρνηση Κλίντον προφανώς σκέφτηκε το αντίθετο, και στα μέσα της δεκαετίας του 1990 άρχισε να πιέζει για επέκταση του ΝΑΤΟ.

Ο πρώτος γύρος της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ πραγματοποιήθηκε το 1999 και έφερε την Τσεχική Δημοκρατία, την Ουγγαρία και την Πολωνία. Ο δεύτερος γύρος συνέβη το 2004, και περιελάμβανε τη Βουλγαρία, την Εσθονία, τη Λετονία, τη Λιθουανία, τη Ρουμανία, τη Σλοβακία και τη Σλοβενία. 

Η Μόσχα διαμαρτυρήθηκε σθεναρά από την αρχή. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ το 1995 κατά των Σερβοβόσνιων, για παράδειγμα, ο Ρώσος Πρόεδρος Μπόρις Γιέλτσιν είπε: «Αυτό είναι το πρώτο σημάδι του τι θα μπορούσε να συμβεί όταν το ΝΑΤΟ φτάσει ακριβώς στα σύνορα της Ρωσικής Ομοσπονδίας. ... Η φλόγα του πολέμου θα μπορούσε να απλωθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη». Αλλά οι Ρώσοι ήταν πολύ αδύναμοι εκείνη την εποχή για να αποτρέψουν την κίνηση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά – η οποία, σε κάθε περίπτωση, δεν φαινόταν τόσο απειλητική, αφού κανένα από τα νέα μέλη δεν μοιραζόταν σύνορα με τη Ρωσία, εκτός από τις μικροσκοπικές χώρες της Βαλτικής.

Τότε το ΝΑΤΟ άρχισε να κοιτάζει πιο ανατολικά. Στη σύνοδο κορυφής του Απριλίου 2008 στο Βουκουρέστι, η συμμαχία εξέτασε την αποδοχή της Γεωργίας και της Ουκρανίας. Η κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους υποστήριξε αυτή την κίνηση, αλλά η Γαλλία και η Γερμανία της αντιτάχθηκαν φοβούμενες ότι θα προκαλούσε έναν αδικαιολόγητο ανταγωνισμό με τη Ρωσία. Στο τέλος, τα μέλη του ΝΑΤΟ κατέληξαν σε έναν συμβιβασμό: η συμμαχία δεν ξεκίνησε την επίσημη διαδικασία που οδηγεί στην ένταξη, αλλά εξέδωσε μια δήλωση υποστηρίζοντας τις φιλοδοξίες της Γεωργίας και της Ουκρανίας και δηλώνοντας με τόλμη: «Αυτές οι χώρες θα γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ». 

Η Μόσχα, ωστόσο, δεν είδε το αποτέλεσμα ως συμβιβασμό. Ο Αλεξάντερ Γκρούσκο, τότε υφυπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, είπε: «Η ένταξη της Γεωργίας και της Ουκρανίας στη συμμαχία είναι ένα τεράστιο στρατηγικό λάθος που θα είχε πιο σοβαρές συνέπειες για την πανευρωπαϊκή ασφάλεια». 

Ο Πούτιν υποστήριξε ότι η αποδοχή αυτών των δύο χωρών στο ΝΑΤΟ θα αντιπροσώπευε μια «άμεση απειλή» για τη Ρωσία. Μια ρωσική εφημερίδα ανέφερε ότι ο Πούτιν, ενώ μιλούσε με τον Μπους, «εννοούσε πολύ καθαρά ότι εάν η Ουκρανία γινόταν αποδεκτή στο ΝΑΤΟ, θα έπαυε να υπάρχει».

Η εισβολή της Ρωσίας στη Γεωργία τον Αύγουστο του 2008, θα έπρεπε να είχε διαλύσει κάθε αμφιβολία σχετικά με την αποφασιστικότητα του Πούτιν να αποτρέψει την ένταξη της Γεωργίας και της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Ο Πρόεδρος της Γεωργίας Μιχαήλ Σαακασβίλι, ο οποίος ήταν αφοσιωμένος στην ένταξη της χώρας του στο ΝΑΤΟ, είχε αποφασίσει το καλοκαίρι του 2008 να ενσωματώσει εκ νέου δύο αυτονομιστικές περιοχές, την Αμπχαζία και τη Νότια Οσετία. 

Αλλά ο Πούτιν προσπάθησε να κρατήσει τη Γεωργία αδύναμη, διχασμένη και εκτός του ΝΑΤΟ. Αφού ξέσπασαν μάχες μεταξύ της γεωργιανής κυβέρνησης και των αυτονομιστών της Νότιας Οσετίας, οι ρωσικές δυνάμεις ανέλαβαν τον έλεγχο της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας. Η Μόσχα είχε εκφράσει την άποψη της. Ωστόσο, παρά αυτή τη σαφή προειδοποίηση, το ΝΑΤΟ δεν εγκατέλειψε ποτέ δημόσια τον στόχο του να ενσωματώσει τη Γεωργία και την Ουκρανία στη συμμαχία. Και η επέκταση του ΝΑΤΟ συνέχισε να βαδίζει προς τα εμπρός, κάνοντας μέλη της την Αλβανία και την Κροατία το 2009.

Η ΕΕ, επίσης, βαδίζει προς τα ανατολικά. Τον Μάιο του 2008, παρουσίασε την πρωτοβουλία της για την Ανατολική Εταιρική Σχέση, ένα πρόγραμμα για την προώθηση της ευημερίας σε χώρες όπως η Ουκρανία και την ενσωμάτωσή τους στην οικονομία της ΕΕ. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι Ρώσοι ηγέτες θεωρούν το σχέδιο ως εχθρικό προς τα συμφέροντα της χώρας τους. Τον περασμένο Φεβρουάριο, πριν αναγκαστεί ο Γιανουκόβιτς να παραιτηθεί, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ κατηγόρησε την ΕΕ ότι προσπαθεί να δημιουργήσει μια «σφαίρα επιρροής» στην Ανατολική Ευρώπη. Στα μάτια των Ρώσων ηγετών, η επέκταση της ΕΕ είναι ένας προπομπός για την επέκταση του ΝΑΤΟ. 

Το τελευταίο εργαλείο της Δύσης για να απομακρύνει το Κίεβο από τη Μόσχα ήταν οι προσπάθειές της να διαδώσει τις δυτικές αξίες και να προωθήσει τη δημοκρατία στην Ουκρανία και σε άλλα μετασοβιετικά κράτη, ένα σχέδιο που συχνά συνεπάγεται χρηματοδότηση φιλοδυτικών ατόμων και οργανώσεων. 

Η Victoria Nuland, η αναπληρώτρια υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ για Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές Υποθέσεις, υπολόγισε τον Δεκέμβριο του 2013 ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν επενδύσει περισσότερα από 5 δισεκατομμύρια δολάρια από το 1991 για να βοηθήσουν την Ουκρανία να επιτύχει «το μέλλον που της αξίζει». 

Ως μέρος αυτής της προσπάθειας, η κυβέρνηση των ΗΠΑ χρηματοδότησε το National Endowment for Democracy (NED). Αυτό το μη-κερδοσκοπικό ίδρυμα έχει χρηματοδοτήσει περισσότερα από 60 έργα με στόχο την προώθηση της κοινωνίας των πολιτών στην Ουκρανία και ο πρόεδρός του Carl Gershman, χαρακτήρισε αυτή τη χώρα «το μεγαλύτερο βραβείο». Μετά τη νίκη του Γιανουκόβιτς στις προεδρικές εκλογές της Ουκρανίας τον Φεβρουάριο του 2010, το NED αποφάσισε ότι αυτό υπονόμευε τους στόχους του και έτσι ενίσχυσε τις προσπάθειές του να στηρίξει την αντιπολίτευση και να ενισχύσει τους δημοκρατικούς θεσμούς της χώρας.

Όταν οι Ρώσοι ηγέτες εξετάζουν τη δυτική κοινωνική μηχανική στην Ουκρανία, ανησυχούν ότι η χώρα τους μπορεί να είναι η επόμενη. Και τέτοιοι φόβοι δεν είναι σχεδόν αβάσιμοι. Τον Σεπτέμβριο του 2013, ο Gershman έγραψε στην Washington Post: 

«Η επιλογή της Ουκρανίας να ενταχθεί στην Ευρώπη θα επιταχύνει την κατάρρευση της ιδεολογίας του ρωσικού ιμπεριαλισμού που εκπροσωπεί ο Πούτιν. Οι Ρώσοι, επίσης, αντιμετωπίζουν μια επιλογή και ο Πούτιν μπορεί να βρεθεί στο τέλος χαμένος, όχι μόνο στο εγγύς εξωτερικό, αλλά και στην ίδια τη Ρωσία».

ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ

Το τριπλό πακέτο πολιτικών της Δύσης —διεύρυνση του ΝΑΤΟ, επέκταση της ΕΕ και προώθηση της δημοκρατίας— έριξε λάδι στη φωτιά που περίμενε να ανάψει. Η σπίθα ήρθε τον Νοέμβριο του 2013, όταν ο Γιανουκόβιτς απέρριψε μια σημαντική οικονομική συμφωνία που διαπραγματευόταν με την ΕΕ και αποφάσισε να δεχτεί μια ρωσική αντιπροσφορά 15 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Αυτή η απόφαση οδήγησε σε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις που κλιμακώθηκαν τους επόμενους τρεις μήνες και που μέχρι τα μέσα Φεβρουαρίου είχαν οδηγήσει στο θάνατο περίπου 100 διαδηλωτών. Δυτικοί απεσταλμένοι πέταξαν εσπευσμένα στο Κίεβο για να επιλύσουν την κρίση. 

Στις 21 Φεβρουαρίου, η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση κατέληξαν σε μια συμφωνία που επέτρεψε στον Γιανουκόβιτς να παραμείνει στην εξουσία μέχρι τη διεξαγωγή νέων εκλογών. Αλλά η συμφωνία κατέρρευσε αμέσως και ο Γιανουκόβιτς κατέφυγε στη Ρωσία την επόμενη μέρα. Η νέα κυβέρνηση στο Κίεβο ήταν φιλοδυτική και αντι-ρωσική στον πυρήνα της, και σ’ αυτή συμμετείχαν 4 υψηλόβαθμα μέλη που θα μπορούσαν νόμιμα να χαρακτηριστούν νεοφασίστες. 

Αν και η πλήρης έκταση της εμπλοκής των ΗΠΑ δεν έχει ακόμη αποκαλυφθεί, είναι σαφές ότι η Ουάσιγκτον υποστήριξε το πραξικόπημα. 

Η Victoria Nuland, αναπληρώτρια υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ για τις Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές Υποθέσεις και ο Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής John McCain συμμετείχαν σε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις και ο Geoffrey Pyatt (Τζέφρι Πάιατ), πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Ουκρανία, διακήρυξε μετά την ανατροπή του Γιανουκόβιτς ότι ήταν «μια μέρα που θα γραφεί στα βιβλία της ιστορίας». 

Όπως αποκάλυψε μια τηλεφωνική ηχογράφηση που διέρρευσε, η Victoria Nuland είχε υποστηρίξει την αλλαγή καθεστώτος και ήθελε να γίνει πρωθυπουργός στη νέα κυβέρνηση ο Ουκρανός πολιτικός Αρσένι Γιατσενιούκ, κάτι που έγινε. Δεν είναι περίεργο που οι Ρώσοι όλων των πεποιθήσεων πιστεύουν ότι η Δύση έπαιξε ρόλο στην εκδίωξη του Γιανουκόβιτς.

Για τον Πούτιν είχε φτάσει η ώρα να ενεργήσει εναντίον της Ουκρανίας και της Δύσης. Λίγο μετά τις 22 Φεβρουαρίου, διέταξε τις ρωσικές δυνάμεις να πάρουν την Κριμαία από την Ουκρανία και αμέσως μετά την ενσωμάτωσε στη Ρωσία. Το έργο αποδείχθηκε σχετικά εύκολο, χάρη στα χιλιάδες ρωσικά στρατεύματα που ήταν ήδη σταθμευμένα σε ναυτική βάση στο λιμάνι της Σεβαστούπολης της Κριμαίας. Η Κριμαία έγινε επίσης εύκολος στόχος, καθώς οι Ρώσοι αποτελούν περίπου το 60% του πληθυσμού της Κριμαίας. Οι περισσότεροι από αυτούς ήθελαν να αποσχιστούν από την Ουκρανία. 

Στη συνέχεια, ο Πούτιν άσκησε μαζική πίεση στη νέα κυβέρνηση στο Κίεβο για να την αποθαρρύνει να συμπαραταχθεί με τη Δύση ενάντια στη Μόσχα, καθιστώντας σαφές ότι θα κατέστρεφε την Ουκρανία ως λειτουργικό κράτος πριν να της επιτρέψει να καταστεί δυτικό προπύργιο στο κατώφλι της Ρωσίας. Προς αυτόν τον σκοπό, έχει παράσχει συμβούλους, όπλα και διπλωματική υποστήριξη στους Ρώσους αυτονομιστές στην ανατολική Ουκρανία, οι οποίοι ωθούν τη χώρα προς τον εμφύλιο πόλεμο. Έχει συγκεντρώσει έναν μεγάλο στρατό στα σύνορα με την Ουκρανία, απειλώντας να εισβάλει εάν η κυβέρνηση πατάξει τους αντάρτες. Παράλληλα, αύξησε απότομα την τιμή του φυσικού αερίου που πουλάει η Ρωσία στην Ουκρανία και απαίτησε να πληρωθούν οι προηγούμενες εξαγωγές. Ο Πούτιν παίζει σκληρά.

Η ΔΙΑΓΝΩΣΗ

Οι ενέργειες του Πούτιν πρέπει να είναι εύκολα κατανοητές. Η Ουκρανία (μια τεράστια έκταση επίπεδης γης την οποία διέσχισαν η Ναπολεόντεια Γαλλία, η αυτοκρατορική Γερμανία και η ναζιστική Γερμανία για να χτυπήσουν την ίδια τη Ρωσία) χρησιμεύει ως ουδέτερη χώρα τεράστιας στρατηγικής σημασίας για τη Ρωσία. Κανένας Ρώσος ηγέτης δεν θα ανεχόταν να προσχωρήσει η Ουκρανία σε μια στρατιωτική συμμαχία που ήταν ο θανάσιμος εχθρός της Μόσχας μέχρι πρόσφατα. Και κανένας Ρώσος ηγέτης δεν θα έμενε άπραγος ενώ η Δύση βοήθησε να εγκατασταθεί εκεί μια κυβέρνηση που ήταν αποφασισμένη να ενσωματώσει την Ουκρανία στη Δύση. 

Η θέση της Μόσχας μπορεί να μην αρέσει στην Ουάσιγκτον, αλλά θα πρέπει να κατανοήσει τη λογική που υπάρχει πίσω από αυτήν. Αυτή είναι η Geopolitics 101: οι μεγάλες δυνάμεις είναι πάντα ευαίσθητες σε πιθανές απειλές κοντά στο έδαφός τους. Εξάλλου, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ανέχονται μακρινές μεγάλες δυνάμεις να αναπτύσσουν στρατιωτικές δυνάμεις οπουδήποτε στο δυτικό ημισφαίριο και, πολύ περισσότερο, στα σύνορά τους. Φανταστείτε την οργή της Ουάσιγκτον εάν η Κίνα έφτιαχνε μια εντυπωσιακή στρατιωτική συμμαχία και προσπαθούσε να συμπεριλάβει σ’ αυτή τον Καναδά και το Μεξικό. Πέρα από τη λογική, οι Ρώσοι ηγέτες έχουν πει στους δυτικούς ομολόγους τους σε πολλές περιπτώσεις ότι θεωρούν απαράδεκτη την επέκταση του ΝΑΤΟ στη Γεωργία και την Ουκρανία, μαζί με οποιαδήποτε προσπάθεια να στρέψουν αυτές τις χώρες εναντίον της Ρωσίας – ένα μήνυμα που ο πόλεμος Ρωσία–Γεωργίας το 2008 το κατέστησε ξεκάθαρο.

Αξιωματούχοι από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους Ευρωπαίους συμμάχους τους υποστηρίζουν ότι προσπάθησαν σκληρά να κατευνάσουν τους ρωσικούς φόβους και ότι η Μόσχα πρέπει να καταλάβει ότι το ΝΑΤΟ δεν έχει σχέδια για τη Ρωσία. Εκτός από τη διαρκή άρνηση ότι η επέκτασή της είχε στόχο τον περιορισμό της Ρωσίας, η συμμαχία δεν ανέπτυξε ποτέ μόνιμα στρατιωτικές δυνάμεις στα νέα κράτη μέλη της. Το 2002, δημιούργησε ακόμη και ένα όργανο που ονομάζεται Συμβούλιο ΝΑΤΟ-Ρωσίας σε μια προσπάθεια να προωθήσει τη συνεργασία. Για να ηρεμήσουν περαιτέρω τη Ρωσία, οι Ηνωμένες Πολιτείες ανακοίνωσαν το 2009 ότι θα αναπτύξουν το νέο τους σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας σε πολεμικά πλοία στα ευρωπαϊκά ύδατα, τουλάχιστον αρχικά, αντί σε τσεχικό ή πολωνικό έδαφος. Αλλά κανένα από αυτά τα μέτρα δεν λειτούργησε. Οι Ρώσοι παρέμειναν σταθερά αντίθετοι στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ, ειδικά στη Γεωργία και την Ουκρανία. Και τελικά, είναι οι Ρώσοι, και όχι η Δύση, που αποφασίζουν τι μετράει ως απειλή για αυτούς.

Για να κατανοήσουμε γιατί η Δύση – και ειδικά οι Ηνωμένες Πολιτείες, δεν κατάλαβαν ότι η πολιτική τους για την Ουκρανία έθετε τις βάσεις για μια μεγάλη σύγκρουση με τη Ρωσία, πρέπει να πάμε πίσω στα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν η κυβέρνηση Κλίντον άρχισε να υποστηρίζει την επέκταση του ΝΑΤΟ. Οι ειδικοί προέβαλαν διάφορα επιχειρήματα υπέρ και κατά της διεύρυνσης, αλλά δεν υπήρξε συναίνεση για το τι πρέπει να γίνει. Οι περισσότεροι μετανάστες από την Ανατολική Ευρώπη στις Ηνωμένες Πολιτείες και οι συγγενείς τους, για παράδειγμα, υποστήριξαν σθεναρά την επέκταση, επειδή ήθελαν το ΝΑΤΟ να προστατεύει χώρες όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία. Μερικοί ρεαλιστές επίσης ευνόησαν την πολιτική επειδή πίστευαν ότι η Ρωσία έπρεπε ακόμη να περιοριστεί. 

Αλλά, οι περισσότεροι ρεαλιστές αντιτάχθηκαν στην επέκταση, με την πεποίθηση ότι μια φθίνουσα μεγάλη δύναμη με γήρανση του πληθυσμού και μια μονοδιάστατη οικονομία, δεν χρειαζόταν στην πραγματικότητα να περιοριστεί. Και φοβήθηκαν ότι η διεύρυνση θα έδινε στη Μόσχα μόνο ένα κίνητρο για να προκαλέσει προβλήματα στην Ανατολική Ευρώπη. 

Ο Αμερικανός διπλωμάτης George Kennan διατύπωσε αυτή την προοπτική σε μια συνέντευξη του 1998, λίγο αφότου η Γερουσία των ΗΠΑ ενέκρινε τον πρώτο γύρο επέκτασης του ΝΑΤΟ. «Νομίζω ότι οι Ρώσοι θα αντιδράσουν σταδιακά αρκετά αρνητικά και αυτό θα επηρεάσει τις πολιτικές τους. Νομίζω ότι είναι τραγικό λάθος. Δεν υπήρχε κανένας λόγος για αυτό. Κανείς δεν απειλούσε κανέναν άλλον».

Οι περισσότεροι φιλελεύθεροι, από την άλλη πλευρά, τάχθηκαν υπέρ της διεύρυνσης, συμπεριλαμβανομένων πολλών βασικών μελών της κυβέρνησης Κλίντον. Πίστευαν ότι το τέλος του Ψυχρού Πολέμου είχε αλλάξει ριζικά τη διεθνή πολιτική και ότι μια νέα, μεταεθνική τάξη πραγμάτων είχε αντικαταστήσει τη ρεαλιστική λογική που κυβερνούσε την Ευρώπη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ήταν μόνο το «απαραίτητο έθνος», όπως το έθεσε η υπουργός Εξωτερικών Madeleine Albright. Ήταν επίσης ένας καλοήθης ηγεμόνας και επομένως απίθανο να θεωρηθεί ως απειλή στη Μόσχα. Ο στόχος, ουσιαστικά, ήταν να γίνει ολόκληρη η ήπειρος να μοιάζει με τη δυτική Ευρώπη.

Έτσι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους προσπάθησαν να προωθήσουν τη δημοκρατία στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, να αυξήσουν την οικονομική αλληλεξάρτηση μεταξύ τους και να τις ενσωματώσουν στους διεθνείς θεσμούς. 

Έχοντας κερδίσει τη σχετική συζήτηση στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι φιλελεύθεροι είχαν μικρή δυσκολία να πείσουν τους Ευρωπαίους συμμάχους τους να υποστηρίξουν τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ. Σε τελική ανάλυση, δεδομένων των προηγούμενων επιτευγμάτων της ΕΕ, οι Ευρωπαίοι ήταν ακόμη πιο δεμένοι από τους Αμερικανούς με την ιδέα ότι η γεωπολιτική δεν είχε πλέον σημασία και ότι μια φιλελεύθερη τάξη που θα περιελάμβανε τα πάντα θα μπορούσε να διατηρήσει την ειρήνη στην Ευρώπη. 

Κατά την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, οι φιλελεύθεροι άρχισαν να κυριαρχούν στο διάλογο για την ευρωπαϊκή ασφάλεια τόσο πολύ, ώστε ακόμη και όταν η συμμαχία υιοθέτησε μια πολιτική ανοιχτών θυρών ανάπτυξή της, η επέκταση του ΝΑΤΟ αντιμετώπισε ελάχιστη ρεαλιστική αντίθεση. Η φιλελεύθερη κοσμοθεωρία είναι πλέον αποδεκτό δόγμα μεταξύ των αξιωματούχων των ΗΠΑ. Τον Μάρτιο, για παράδειγμα, ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα εκφώνησε μια ομιλία για την Ουκρανία στην οποία μίλησε επανειλημμένα για «τα ιδανικά» που παρακινούν τη δυτική πολιτική και πώς αυτά τα ιδανικά «έχουν απειληθεί συχνά από μια παλαιότερη, πιο παραδοσιακή άποψη της εξουσίας». Η αντίδραση του υπουργού Εξωτερικών John Kerry στην κρίση της Κριμαίας αντικατόπτριζε την ίδια προοπτική: «Απλώς στον 21ο αιώνα δεν συμπεριφέρεστε με τον τρόπο του 19ου αιώνα εισβάλλοντας σε άλλη χώρα με ένα εντελώς πλαστό πρόσχημα».

Ουσιαστικά, οι δύο πλευρές λειτουργούσαν χρησιμοποιώντας διαφορετικά βιβλία-οδηγιών: ο Πούτιν και οι συμπατριώτες του σκέφτονταν και ενεργούσαν σύμφωνα με ρεαλιστικές επιταγές, ενώ οι δυτικοί ομόλογοί τους σκέφτονταν και ενεργούσαν σύμφωνα με τις φιλελεύθερες ιδέες για τη διεθνή πολιτική. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους προκάλεσαν εν αγνοία τους μια μεγάλη κρίση για την Ουκρανία. 

ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΕΥΘΥΝΩΝ

Στην ίδια συνέντευξη του 1998, ο George Kennan προέβλεψε ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ θα προκαλούσε κρίση, μετά την οποία οι υποστηρικτές της επέκτασης θα έλεγαν ότι «πάντα σας λέγαμε ότι έτσι είναι οι Ρώσοι». 

Οι περισσότεροι δυτικοί αξιωματούχοι έχουν παρουσιάσει τον Πούτιν ως τον πραγματικό ένοχο στη δύσκολη θέση της Ουκρανίας. Τον Μάρτιο, σύμφωνα με τους New York Times , η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ άφησε να εννοηθεί ότι ο Πούτιν ήταν παράλογος, λέγοντας στον Ομπάμα ότι ο Ρώσος πρόεδρος βρισκόταν «σε έναν άλλο κόσμο». 

Αν και ο Πούτιν αναμφίβολα έχει αυταρχικές τάσεις, κανένα στοιχείο δεν υποστηρίζει την κατηγορία ότι είναι ψυχικά ανισόρροπος. Αντίθετα: είναι ένας πρωτοκλασάτος στρατηγός που πρέπει να τον φοβούνται και να τον σέβονται όποιοι τον αμφισβητούν στην εξωτερική πολιτική. 

Άλλοι αναλυτές ισχυρίζονται, πιο εύλογα, ότι ο Πούτιν λυπάται για την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και είναι αποφασισμένος να τον αναστρέψει επεκτείνοντας τα σύνορα της Ρωσίας. Σύμφωνα με αυτή την ερμηνεία, ο Πούτιν, έχοντας καταλάβει την Κριμαία, δοκιμάζει τώρα τα νερά για να δει αν είναι η κατάλληλη στιγμή να κατακτήσει την Ουκρανία, ή τουλάχιστον το ανατολικό τμήμα της, και τελικά θα συμπεριφερθεί επιθετικά σε άλλες χώρες της γειτονιάς της Ρωσίας. Για κάποιους σε αυτό το στρατόπεδο, ο Πούτιν αντιπροσωπεύει έναν σύγχρονο Αδόλφο Χίτλερ και η επίτευξη οποιουδήποτε είδους συμφωνίας μαζί του θα επαναλάμβανε το λάθος του Μονάχου. Έτσι, το ΝΑΤΟ πρέπει να δεχτεί την Γεωργία και την Ουκρανία και να περιορίσουν τη Ρωσία προτού κυριαρχήσει στους γείτονές της και απειλήσει τη δυτική Ευρώπη. 

Αυτό το επιχείρημα καταρρέει μετά από προσεκτική εξέταση. Εάν ο Πούτιν δεσμευόταν να δημιουργήσει μια μεγαλύτερη Ρωσία, είναι σχεδόν βέβαιο ότι τα σημάδια των προθέσεών του θα είχαν εμφανιστεί πριν από τις 22 Φεβρουαρίου. Αλλά δεν υπάρχει ουσιαστικά καμία απόδειξη ότι ήθελε να καταλάβει την Κριμαία, και πολύ λιγότερο οποιοδήποτε άλλο έδαφος στην Ουκρανία, πριν από αυτή την ημερομηνία. 

Ακόμη και οι δυτικοί ηγέτες που υποστήριζαν την επέκταση του ΝΑΤΟ δεν το έκαναν από φόβο ότι η Ρωσία επρόκειτο να χρησιμοποιήσει στρατιωτική δύναμη. Οι ενέργειες του Πούτιν στην Κριμαία τους ξάφνιασε εντελώς και φαίνεται ότι ήταν μια αυθόρμητη αντίδραση στην εκδίωξη του Γιανουκόβιτς. Αμέσως μετά, ακόμη και ο Πούτιν είπε ότι ήταν αντίθετος στην απόσχιση της Κριμαίας, πριν αλλάξει γρήγορα γνώμη. 

Εξάλλου, ακόμα κι αν ήθελε, η Ρωσία δεν έχει την ικανότητα να κατακτήσει και να προσαρτήσει εύκολα την ανατολική Ουκρανία, και πολύ περισσότερο ολόκληρη τη χώρα. Περίπου 15 εκατομμύρια άνθρωποι –το ένα τρίτο του πληθυσμού της Ουκρανίας– ζουν μεταξύ του ποταμού Δνείπερου, που διχοτομεί τη χώρα, και των ρωσικών συνόρων. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων θέλει να παραμείνει μέρος της Ουκρανίας και σίγουρα θα αντιστεκόταν σε μια ρωσική κατοχή. Επιπλέον, ο μέτριος στρατός της Ρωσίας, ο οποίος δείχνει ελάχιστα σημάδια μετατροπής σε μια σύγχρονη Βέρμαχτ, θα είχε λίγες πιθανότητες να ειρηνεύσει ολόκληρη την Ουκρανία. Η Μόσχα είναι επίσης στην κακή θέση να πληρώσει ένα δαπανηρό τίμημα. Η αδύναμη οικονομία της θα υποφέρει ακόμη περισσότερο ενόψει των κυρώσεων που θα προκύψουν.

Αλλά ακόμα κι αν η Ρωσία όντως υπερηφανευόταν για μια ισχυρή στρατιωτική μηχανή και μια εντυπωσιακή οικονομία, πιθανότατα θα αποδεικνυόταν ανίκανη να καταλάβει με επιτυχία την Ουκρανία. Αρκεί να λάβουμε υπόψη τις σοβιετικές και αμερικανικές εμπειρίες στο Αφγανιστάν, τις εμπειρίες των ΗΠΑ στο Βιετνάμ και το Ιράκ και τη ρωσική εμπειρία στην Τσετσενία για να υπενθυμίσουμε ότι οι στρατιωτικές κατοχές συνήθως τελειώνουν άσχημα. 

Ο Πούτιν σίγουρα καταλαβαίνει ότι η προσπάθεια να υποτάξει την Ουκρανία θα ήταν σαν να καταπίνεις έναν  ακανθόχοιρο. Η απάντησή του στα γεγονότα εκεί ήταν αμυντική, όχι επιθετική.

ΜΙΑ ΔΙΕΞΟΔΟΣ

Δεδομένου ότι οι περισσότεροι δυτικοί ηγέτες συνεχίζουν να αρνούνται ότι η συμπεριφορά του Πούτιν μπορεί να υποκινείται από εύλογες ανησυχίες για την ασφάλεια, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι προσπάθησαν να την τροποποιήσουν διπλασιάζοντας τις υπάρχουσες πολιτικές τους και τιμώρησαν τη Ρωσία για να αποτρέψουν περαιτέρω επιθετικότητα. Αν και ο John Kerry υποστήριξε ότι «όλες οι επιλογές βρίσκονται στο τραπέζι», ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες ούτε οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ είναι διατεθειμένοι να χρησιμοποιήσουν βία για να υπερασπιστούν την Ουκρανία. 

Αντίθετα, η Δύση βασίζεται σε οικονομικές κυρώσεις για να εξαναγκάσει τη Ρωσία να τερματίσει την υποστήριξή της στην εξέγερση στην ανατολική Ουκρανία. Τον Ιούλιο, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η ΕΕ έθεσαν σε εφαρμογή τον τρίτο γύρο περιορισμένων κυρώσεων, στοχεύοντας κυρίως άτομα υψηλού επιπέδου που συνδέονται στενά με τη ρωσική κυβέρνηση και ορισμένες τράπεζες υψηλού προφίλ, εταιρείες ενέργειας και αμυντικές εταιρείες. Επίσης, απείλησαν ότι θα προχωρήσουν και σ’ έναν άλλο γύρο  κυρώσεων που θα στοχεύουν σε ολόκληρους τομείς της ρωσικής οικονομίας.. 

Τέτοια μέτρα θα έχουν μικρό αποτέλεσμα. Οι σκληρές κυρώσεις είναι πιθανό να αποσυρθούν από το τραπέζι ούτως ή άλλως. Οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα η Γερμανία, αντιστάθηκαν στην επιβολή τους από φόβο μήπως η Ρωσία μπορεί να αντιδράσει και να προκαλέσει σοβαρή οικονομική ζημιά εντός της ΕΕ. Αλλά ακόμα και αν οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούσαν να πείσουν τους συμμάχους τους να λάβουν σκληρά μέτρα, ο Πούτιν πιθανότατα δεν θα άλλαζε τις αποφάσεις τους. Η ιστορία δείχνει ότι τα κράτη απορροφούν τεράστιες τιμωρητικές κυρώσεις προκειμένου να προστατεύσουν τα βασικά στρατηγικά τους συμφέροντα. Και δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι η Ρωσία αποτελεί εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα.

Οι δυτικοί ηγέτες έχουν επίσης προσκολληθεί στις προκλητικές πολιτικές που επέσπευσαν την κρίση. Τον Απρίλιο, ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Joseph Biden συναντήθηκε με τους Ουκρανούς νομοθέτες και τους είπε: «Αυτή είναι μια δεύτερη ευκαιρία να πραγματοποιηθεί η αρχική υπόσχεση που δόθηκε από την Πορτοκαλί Επανάσταση». Ο John Brennan, ο διευθυντής της CIA, δεν βοήθησε τα πράγματα όταν, τον ίδιο μήνα, επισκέφτηκε το Κίεβο σε ένα ταξίδι που ο Λευκός Οίκος ανακοίνωσε ότι είχε στόχο τη βελτίωση της συνεργασίας με την ουκρανική κυβέρνηση στον τομέα της ασφάλειας.

Εν τω μεταξύ, η ΕΕ συνέχισε να προωθεί την Ανατολική Εταιρική Σχέση της. Τον Μάρτιο, ο José Manuel Barroso, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, συνόψισε τη σκέψη της ΕΕ για την Ουκρανία, λέγοντας: «Έχουμε ένα χρέος, ένα καθήκον αλληλεγγύης με αυτή τη χώρα και θα εργαστούμε για να την έχουμε όσο το δυνατόν πιο κοντά μας». Και στις 27 Ιουνίου, η ΕΕ και η Ουκρανία υπέγραψαν την μοιραία οικονομική συμφωνία που είχε απορρίψει ο Γιανουκόβιτς επτά μήνες νωρίτερα. Επίσης τον Ιούνιο, σε μια συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών των μελών του ΝΑΤΟ, συμφωνήθηκε ότι η συμμαχία θα παραμείνει ανοιχτή σε νέα μέλη, αν και οι υπουργοί Εξωτερικών απέφυγαν να αναφέρουν ονομαστικά την Ουκρανία. Ο Άντερς Φογκ Ράσμουσεν, γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ ανακοίνωσε: «Καμία τρίτη χώρα δεν έχει δικαίωμα βέτο στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ», και οι υπουργοί Εξωτερικών συμφώνησαν να υποστηρίξουν διάφορα μέτρα για τη βελτίωση των στρατιωτικών δυνατοτήτων της Ουκρανίας σε τομείς όπως η διοίκηση και ο έλεγχος, η επιμελητεία και η κυβερνοάμυνα. Οι Ρώσοι ηγέτες έχουν φυσικά αποκρούσει αυτές τις ενέργειες. Η αντίδραση της Δύσης στην κρίση απλώς θα επιδεινώσει μια κακή κατάσταση. 

Ωστόσο, υπάρχει λύση στην κρίση στην Ουκρανία — αλλά αυτή θα απαιτούσε από τη Δύση να σκεφτεί τη χώρα με έναν ριζικά νέο τρόπο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους θα πρέπει να εγκαταλείψουν το σχέδιό τους για δυτικοποίηση της Ουκρανίας και αντ' αυτού να επιδιώξουν να την καταστήσουν ουδέτερη ζώνη ασφαλείας μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας, παρόμοια με τη θέση της Αυστρίας κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Οι δυτικοί ηγέτες θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι η Ουκρανία έχει τόσο μεγάλη σημασία για τον Πούτιν που δεν μπορούν να υποστηρίξουν ένα αντιρωσικό καθεστώς εκεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι μια μελλοντική ουκρανική κυβέρνηση θα πρέπει να είναι φιλορωσική ή κατά του ΝΑΤΟ. Αντίθετα, στόχος πρέπει να είναι μια κυρίαρχη Ουκρανία που δεν εντάσσεται ούτε στο ρωσικό ούτε στο δυτικό στρατόπεδο.

Για να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους θα πρέπει να αποκλείσουν δημόσια την επέκταση του ΝΑΤΟ τόσο στη Γεωργία όσο και στην Ουκρανία. Η Δύση θα πρέπει επίσης να βοηθήσει στη διαμόρφωση ενός σχεδίου οικονομικής διάσωσης για την Ουκρανία που θα χρηματοδοτείται από κοινού από την ΕΕ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τη Ρωσία και τις Ηνωμένες Πολιτείες – μια πρόταση που η Μόσχα θα πρέπει να χαιρετίσει, δεδομένου του ενδιαφέροντός της να έχει μια ευημερούσα και σταθερή Ουκρανία στη δυτική της πλευρά. Και η Δύση θα πρέπει να περιορίσει σημαντικά τις προσπάθειες κοινωνικής μηχανικής της εντός της Ουκρανίας. Είναι καιρός να τερματιστεί η υποστήριξη της Δύσης για μια άλλη Πορτοκαλί Επανάσταση. Ωστόσο, οι ηγέτες των ΗΠΑ και της Ευρώπης θα πρέπει να ενθαρρύνουν την Ουκρανία να σεβαστεί τα δικαιώματα των μειονοτήτων, ιδιαίτερα τα γλωσσικά δικαιώματα των Ρωσόφωνων. 

Κάποιοι μπορεί να υποστηρίξουν ότι η αλλαγή της πολιτικής έναντι της Ουκρανίας σε αυτήν την καθυστερημένη ημερομηνία θα έβλαπτε σοβαρά την αξιοπιστία των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο. Θα υπήρχαν αναμφίβολα ορισμένα κόστη, αλλά το κόστος της συνέχισης μιας λανθασμένης στρατηγικής θα ήταν πολύ μεγαλύτερο. Επιπλέον, άλλες χώρες είναι πιθανό να σέβονται ένα κράτος που μαθαίνει από τα λάθη του και τελικά σχεδιάζει μια πολιτική που αντιμετωπίζει αποτελεσματικά το πρόβλημα. Αυτή η επιλογή είναι σαφώς ανοιχτή στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ακούγεται επίσης ο ισχυρισμός ότι η Ουκρανία έχει το δικαίωμα να καθορίσει με ποιον θέλει να συμμαχήσει και οι Ρώσοι δεν έχουν δικαίωμα να εμποδίσουν το Κίεβο να ενταχθεί στη Δύση. Αυτός είναι ένας επικίνδυνος τρόπος για την Ουκρανία να σκέφτεται τις επιλογές της στην εξωτερική πολιτική. Η θλιβερή αλήθεια είναι ότι μπορεί συχνά να διορθώνεται όταν στο παιχνίδι συμμετέχουν πολιτικές μεγάλες δυνάμεις. Αφηρημένα δικαιώματα, όπως η αυτοδιάθεση, είναι σε μεγάλο βαθμό άνευ νοήματος όταν ισχυρά κράτη εμπλέκονται σε καυγάδες με πιο αδύναμα κράτη. Είχε η Κούβα το δικαίωμα να συνάψει στρατιωτική συμμαχία με τη Σοβιετική Ένωση κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου; Οι Ηνωμένες Πολιτείες σίγουρα δεν το σκέφτηκαν και οι Ρώσοι σκέφτονται το ίδιο για την ένταξη της Ουκρανίας στη Δύση. Είναι προς το συμφέρον της Ουκρανίας να κατανοήσει αυτά τα γεγονότα της ζωής και να βαδίσει προσεκτικά σε ό,τι έχει να κάνει με τον πιο ισχυρό γείτονά της.

Ακόμα κι αν, ωστόσο, απορρίψει κανείς αυτήν την ανάλυση και πιστεύει ότι η Ουκρανία έχει το δικαίωμα να υποβάλει αίτηση για ένταξη στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, το γεγονός παραμένει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους έχουν το δικαίωμα να απορρίψουν αυτά τα αιτήματα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος η Δύση να πρέπει να δεχτεί την Ουκρανία, εάν είναι στραμμένη στην εφαρμογή μιας εσφαλμένης εξωτερικής πολιτικής, ειδικά εάν η άμυνά της δεν είναι ζωτικό συμφέρον. Η ικανοποίηση των ονείρων ορισμένων Ουκρανών δεν αξίζει την εχθρότητα και τη διαμάχη που θα προκαλέσει, ειδικά για τον ουκρανικό λαό. 

Φυσικά, ορισμένοι αναλυτές μπορεί να παραδεχτούν ότι το ΝΑΤΟ χειρίστηκε άσχημα τις σχέσεις με την Ουκρανία αλλά, ωστόσο, εξακολουθούν να υποστηρίζουν ότι η Ρωσία αποτελεί έναν εχθρό που θα γίνει πιο τρομερός με την πάροδο του χρόνου – και ότι η Δύση δεν έχει επομένως άλλη επιλογή από το να συνεχίσει την τρέχουσα πολιτική της. Αλλά αυτή η άποψη είναι πολύ λανθασμένη. Η Ρωσία είναι μια φθίνουσα δύναμη και θα εξασθενήσει με τον καιρό. Αλλά, ακόμη κι αν η Ρωσία ήταν μια ανερχόμενη δύναμη, επιπλέον, δεν θα είχε νόημα να ενσωματωθεί η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ. Ο λόγος είναι απλός: οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους δεν θεωρούν την Ουκρανία βασικό στρατηγικό συμφέρον, όπως έχει αποδειχθεί από την απροθυμία τους να χρησιμοποιήσουν στρατιωτική δύναμη για να την βοηθήσουν. Ως εκ τούτου, θα ήταν το αποκορύφωμα της ανοησίας να γίνει δεκτό ένα νέο μέλος του ΝΑΤΟ το οποίο τα άλλα μέλη δεν έχουν καμία πρόθεση να υπερασπιστούν.

Η τήρηση της τρέχουσας πολιτικής θα περιέπλεκε επίσης τις σχέσεις της Δύσης με τη Μόσχα σε άλλα ζητήματα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες χρειάζονται τη βοήθεια της Ρωσίας για την απόσυρση του αμερικανικού εξοπλισμού από το Αφγανιστάν μέσω ρωσικού εδάφους, την επίτευξη πυρηνικής συμφωνίας με το Ιράν και τη σταθεροποίηση της κατάστασης στη Συρία. Στην πραγματικότητα, η Μόσχα έχει βοηθήσει την Ουάσιγκτον και στα τρία αυτά ζητήματα στο παρελθόν. Το καλοκαίρι του 2013, ήταν ο Πούτιν που έβγαλε τα κάστανα του Ομπάμα από τη φωτιά σφυρηλατώντας τη συμφωνία βάσει της οποίας η Συρία συμφώνησε να εγκαταλείψει τα χημικά της όπλα, αποφεύγοντας έτσι το στρατιωτικό χτύπημα των ΗΠΑ που είχε απειλήσει ο Ομπάμα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα χρειαστούν επίσης κάποια μέρα τη βοήθεια της Ρωσίας για τον περιορισμό της ανερχόμενης Κίνας. Η τρέχουσα πολιτική των ΗΠΑ, ωστόσο, απλώς οδηγεί τη Μόσχα και το Πεκίνο πιο κοντά. 

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους αντιμετωπίζουν τώρα μια επιλογή για την Ουκρανία. Μπορούν: 

• ή να συνεχίσουν την τρέχουσα πολιτική τους, η οποία θα επιδεινώσει τις εχθροπραξίες με τη Ρωσία και θα καταστρέψει την Ουκρανία στη συνέχεια. Μ’ αυτή την προσέγγιση όλοι θα έβγαιναν ηττημένοι, 

• ή να εργαστούν για να δημιουργήσουν μια ευημερούσα αλλά ουδέτερη Ουκρανία, που δεν απειλεί τη Ρωσία και επιτρέπει στη Δύση να επιδιορθώσει τις σχέσεις της με τη Μόσχα. Mε αυτή την προσέγγιση, όλες οι πλευρές θα κέρδιζαν.

Σύσταση: 
Το ως άνω άρθρο δημοσιεύθηκε στο Foreign Affairs το 2014. 
Διαβάστε και τη συνέντευξή του στο New Yorker στις 1 Μαρτίου 2022.
 

Οι Pink Floyd κυκλοφορούν το πρώτο τους νέο κομμάτι εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες για να συγκεντρώσουν χρήματα για τον λαό της Ουκρανίας.
Νέα τραγούδι μετά από τρεις δεκαετίες κυκλοφόρησαν οι Pink Floyd προκειμένου να συγκεντρώσουν χρήματα για ανθρωπιστική βοήθεια στην Ουκρανία.

Ο David Gilmour και ο Nick Mason συναντήθηκαν με τον επί χρόνια μπασίστα των Pink Floyd Guy Pratt και τον Nitin Sawhney στα πλήκτρα και ηχογράφησαν το τραγούδι γυρίζοντας ταυτόχρονα και το video clip, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Mat Whitecross.

Πηγή έμπνευσής τους αποτέλεσε το τραγούδι ενός Ουκρανού που εγκατέλειψε μια διεθνή περιοδεία για να πολεμήσει για τη χώρα του και τραυματίστηκε. 

Το σινγκλ «Hey Hey, Rise Up» ηχογραφήθηκε την περασμένη εβδομάδα και πρόκειται για μια ανανεωμένη εκδοχή ενός ύμνου διαμαρτυρίας από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τα φωνητικά στο κομμάτι των Pink Floyd προέρχονται από ένα viral βίντεο που δημοσίευσε ο Ουκρανός τραγουδιστής τρεις μέρες μετά την εισβολη, όπου ο ίδιος εμφανίζεται ντυμένος με μαχητικό εξοπλισμό, κρατώντας ένα τουφέκι και τραγουδώντας έναν ουκρανικό ύμνο διαμαρτυρίας στην πλατεία Sofiyskaya του Κιέβου.

Το «The Red Viburnum in the Meadow» είναι ένας ύμνος που γράφτηκε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και τραγουδήθηκε σε συγκεντρώσεις αλληλεγγύης της Ουκρανίας.

Οι Pink Floyd προσέδωσαν τη δική τους ροκ νότα στο τραγούδι, με τον Ντέιβιντ Γκίλμουρ να προσφέρει ένα δυνατό σόλο κιθάρας. Ο τελευταίος στίχος του ύμνου, «Hey, hey, up and joice», ήταν η έμπνευση για τον τίτλο του κομματιού. Τα έσοδα θα διατεθούν στο Ανθρωπιστικό Ταμείο της Ουκρανίας.

Ο David Gilmour, ο οποίος έχει συγγενείς από την Ουκρανία (η κόρη του γιού του είναι Ουκρανή) είπε: «Και εμείς, όπως τόσοι άλλοι, νιώθουμε εδώ και καιρό τη σύγχυση και τον θυμό που προκαλεί αυτή η βίαιη πράξη. Μία ειρηνική και ανεξάρτητη χώρα, δέχεται επίθεση και βλέπει τους κατοίκους να δολοφονούνται από μια από τις μεγαλύτερες δυνάμεις του κόσμου» και συνέχισε τονίζοντας πως οι ελπίζει το τραγούδι να κερδίσει δημοτικότητα ώστε να συγκεντρωθούν όσα περισσότερα χρήματα γίνεται για τη στήριξη των αμάχων.

Ακούστε το τραγούδι τους:

 

 

 

 ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Αγία Παρασκευή  08/04/2022
 

Φαίνεται, πως όποιος αναδεικνύει τα έργα και τις ημέρες των νεοναζιστικών ταγμάτων Αζόφ στην πολύπαθη Ουκρανία, κατατάσσεται αυτόματα στους κρυφοπουτινικούς, στους εχθρούς της «Δημοκρατίας», στις δυνάμεις του κακού που θέλουν να γκρεμίσουν τον δυτικό πολιτισμό της ευμάρειας, της ευνομίας, και της αλληλεγγύης.  Κατατάσσονται χωρίς δεύτερη σκέψη στους πολεμοχαρείς υπερασπιστές της ρωσσικής εισβολής και στους πολέμιους της ειρήνης.

Αυτά και άλλα πολλά εξαπολύουν οι υποκριτές, οι αυτόκλητοι «υπερασπιστές της ειρήνης», διεκδικώντας το προνόμιο της εκ Θεού, μόνης και αδιαμφισβήτητης αλήθειας, άσχετα αν εδώ και 2 χρόνια αυτή η αλήθεια είτε υπαγορεύεται ανοικτά και απροκάλυπτα από τα φουσκωμένα και παράνομα κυβερνητικά κονδύλια, είτε από τις γνωστές πρεσβείες που κάνουν κουμάντο στην χώρα μας, μιας πρωτοφανέρωτης για τα παγκόσμια δεδομένα γκαιμπελικής προπαγάνδας παγίωσης της αντιστροφής της πραγματικότητας.

Ο λόγος για τους Κανέλληδες του ΔΟΛ, τις Κρουστάλληδες του iefimerida και διάφορους άλλους ασκούντες ακόμα και ανυπόγραφα την δημοσιογραφία του «εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν», της γραμμής της κομματικής καμαρίλας του κράτους Μαρινάκη, της λαίλαπας του νεοφιλελευθερισμού της Μητσοτάκη ΑΕ και των ευαγών ειρηνοποιών ιδρυμάτων του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Είναι οι ίδιοι Κανέλλιοι «δημοκράτες» που ξεδιάντροπα σήμερα μας ενημερώνουν πόσο ευτυχείς είναι που δεν «έχουν ανάγκη να δουλέψουν στην ΕΡΤ για να ζήσουν», ξεχνώντας την μέχρι πρότινος άνωθεν τοποθέτησή τους στα δημοσιογραφικά έδρανα των πολιτικών εκπομπών της ΕΡΤ. Είναι οι ίδιοι που μας διαβεβαίωναν πόσο πάγωσε το αίμα τους στο άκουσμα της ανακήρυξης του Δημοψηφίσματος του 2015, καθώς η φασιστική τους αντίληψη δεν θα μπορούσε ποτέ να δεχτεί, πολύ περισσότερο να κατανοήσει οτι ακόμα και στις φιλελεύθερες δημοκρατίες οι λαοί καλούνται να αποφασίζουν για την ζωή τους.  Είναι οι υπερασπιστές της εκποίησης της χώρας και του εξανδραποδισμού του ελληνικού λαού, που η αναγωγή του καραμανλικού «Ανήκομεν εις την Δύση» μεταφράζεται στο «Σφάξε με Αγά μου να γιάσω», ενώ η Παπανδρεϊκή απάντηση «Η Ελλάδα ανήκει στους ΄Ελληνες» παραπέμπει στον εθνικισμό. 

Είναι επίσης οι «Κρουστάλλιες» επιχαίροντες της αναβίωσης του εξοπλιστικού προγράμματος της Ομοσπονδιακής Γερμανίας, της «φιλειρηνικής ευρωπαϊκής δύναμης» όπως κατά λέξη διατύπωσαν, μη μπορώντας να κρύψουν την μεγάλη χαρά αναβίωσης του 4ου Ράιχ με πολεμικούς όρους. Τους προτρέπουμε, αν και αργά πλέον, να ξεψαχνίσουν λίγο το γενεαλογικό δένδρο του νέου καγκελάριου της Γερμανίας, προτού εκτεθούν. Είναι αυτοί που ακόμα δεν μπορούν να χωνέψουν το μνημείο της ΕΡΤ για τους 23 νεκρούς που επέφερε το κλείσιμο της ΕΡΤ και ζητούν την αποθεμελίωσή του. Να περάσουν να τους προμηθεύσουμε διευθύνσεις και ονόματα, μήπως ο κατήφορος της βυσσοδομίας τους πάρει ένα τέλος.

Σε αυτούς λοιπόν του κυρίους και κυρίες, τον πολτό του γκλομπαλισμού και των θιασωτών της εξαγωγής της δημοκρατίας εξ εσπερίας που ματοκυλά έθνη και λαούς πολλές δεκαετίες τώρα, αλλά και σε κάποιους ακόμα απαίδευτους, δήθεν δημοσιογράφους που αποτελούν ντροπή και όνειδος να εργάζονται ακόμα στην ΕΡΤ και τοποθετούνται μέσω διαδικτύου, εμείς θα τους παραπέμψουμε στο χτεσινό όνειδος, στην ντροπή της ντροπής που έλαβε χώρα στο ελληνικό κοινοβούλιο, με τα ναζιστικά τάγματα και τους απόγονους των ταγματασφαλιτών να παραδίδουν μαθήματα «πατριωτισμού» στους απάτριδες χειροκροτούντες ελληνόφωνους του κοινοβουλίου.

Αλήθεια αυτούς υπερασπίζονται οι δημοσιογραφικοί ταγοί της δημοκρατίας που σπεύσανε μισαλόδοξα να κατηγορήσουν ως κρυφοπουτινικούς όσους αποκαλύπτουν τα αυτονόητα; Μήπως θα βγούν να διαψεύσουν σήμερα, ακόμα και την Ουκρανική πρεσβεία στην Ελλάδα, η οποία διαβεβαιώνει τον ελληνικό λαό οτι οι ναζιστές του Αζόφ είναι οργανικό κομμάτι των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων, κάνοντας τα πράγματα ακόμα χειρότερα;

Τέλος, από πότε οι κανέλληδες υπηρετούντες τον υποκρύπτοντα μοναρχοφασισμό, είναι αυτοί που θα αποφασίζουν για το πότε και το πώς η ΠΟΣΠΕΡΤ και οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ θα νομιμοποιούνται για το αν θα διαμαρτύρονται για την παρουσία όσων προσβάλουν και συκοφαντούν την λειτουργία και την υπόσταση της;

Και για να ξεκαθαρίσουμε απαντώντας μιας και δια παντός στις συκοφαντίες. Η ΠΟΣΠΕΡΤ ποτέ δεν πήρε θέση υπέρ ή κατά της μίας ή της άλλης πλευράς. Υπερασπίστηκε την δημοσιογραφία με επιστημονικά τεκμηριωμένα στοιχεία, ειδικά στο επίμαχο θέμα με τα ναζιστικά τάγματα Αζόφ. Είναι στοιχεία γνωστά και αδιαμφισβήτητα από το 2014 και έχουν παρουσιαστεί κατά κόρον από όλα τα ελληνικά ΜΜΕ, ακόμα και από τους δημοσιογραφικούς οργανισμούς που οι σημερινοί συκοφάντες υπηρετούν, ήδη από την εποχή που τα πραξικοπήματα στην Ουκρανία είχαν εκδηλωθεί. Η ΠΟΣΠΕΡΤ είναι ιδιαίτερα προσεκτική, απέναντι στην προπαγάνδα των εμπόλεμων μερών και δεν δέχεται a priori τις πληροφορίες που βλέπουν τα φώτα της δημοσιότητας και μάλιστα με μονοδιάστατη κατεύθυνση όπως κατ’ επάγγελμα κάνουν οι παραχαράκτες της δημοσιογραφίας που σήμερα μας εγκαλούν.

Ας είναι λοιπόν περισσότεροι προσεκτικοί. Ακόμα και τώρα, εμείς θα δεχτούμε να πάρουν πίσω τα όσα προσάπτουν, τόσο στον συνάδελφο Θωμά Σίδερη, όσο και στην ΠΟΣΠΕΡΤ.  Τους προτρέπουμε να το τολμήσουν αν και αμφιβάλλουμε. Διαφορετικά θα παραμείνουν υπόλογοι στην συνείδηση όλων ως οι πλέον όψιμοι υπερασπιστές της αναβίωσης του ναζισμού στην Ευρώπη, και μάλιστα υπό την αιγίδα των αφεντικών τους, της πιό απονομιμοποιημένης πλέον κυβέρνησης στα μάτια του ελληνικού λαού, που γνώρισε ο τόπος.

 

Ραγδαίες εξελίξεις λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, με το υπουργείο Εξωτερικών να κηρύττει ανεπιθύμητους 12 διπλωμάτες της Ρωσίας.

Οι ελληνικές αρχές κηρύξαν 12 μέλη των Διπλωματικών και Προξενικών Αποστολών της Ρωσίας, που είναι διαπιστευμένα στην Ελλάδα, ως πρόσωπα μη αρεστά (personae non gratae).

Οι ανωτέρω κηρύχθηκαν ανεπιθύμητοι σύμφωνα με τις διατάξεις της Σύμβασης της Βιέννης για της Διπλωματικές Υποθέσεις του 1961 και της Σύμβασης της Βιέννης για τις Προξενικές Υποθέσεις του 1963.

Ο Υπηρεσιακός Γενικός Γραμματέας ενημέρωσε νωρίτερα σήμερα τον Ρώσο πρέσβη σχετικά με την απόφαση αυτή.

Κύμα απελάσεων Ρώσων διπλωματών στην Ευρώπη

«Ανεπιθύμητα πρόσωπα» (personae non gratae) χαρακτήρισε ορισμένους Ρώσους διπλωμάτες, μέλη της Μόνιμης Αποστολής της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην Ε.Ε., ο Ύπατος Εκπρόσωπος Ζοζέπ Μπορέλ.

«Αποφάσισα να oρίσω ως persona non grata ορισμένους αξιωματούχους της Μόνιμης Αποστολής της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην Ε.Ε. για συμμετοχή σε δραστηριότητες αντίθετες με το διπλωματικό τους καθεστώς. Ο Γενικός Γραμματέας της ΕΥΕΔ καλεί σήμερα τον Ρώσο Πρέσβη στην Ε.Ε. για να κοινοποιήσει αυτήν την απόφαση» ανέφερε χθες ο κ. Μπορέλ.

Λίγο αργότερα, ο εκπρόσωπος της Κομισιόν, αρμόδιος για θέματα Εξωτερικών Υποθέσεων Πίτερ Στάνο, ανέφερε ερωτηθείς από το ΑΠΕ-ΜΠΕ ότι 19 μέλη της Μόνιμης Αποστολής της Ρωσίας στην Ε.Ε. είναι personae non gratae «για συμμετοχή σε δραστηριότητες αντίθετες με το διπλωματικό τους καθεστώς».

 Επίσης, μετά την Γαλλία και την Γερμανία προχθές, η Ιταλία, η Δανία, η Σουηδία και η Ισπανία απέλασαν χθες δεκάδες Ρώσους διπλωμάτες, σε μία ακόμη κίνηση διάρρηξης των σχέσεων με τη Μόσχα, μετά την αποκάλυψη των σφαγών στα περίχωρα του Κιέβου.

Για λόγους «εθνικής ασφαλείας»

Η Ιταλία αποφάσισε την απέλαση 30 Ρώσων διπλωματών για λόγους «εθνικής ασφαλείας», ανακοίνωσε ο Ιταλός υπουργός Εξωτερικών Λουίτζι Ντι Μάιο.

«Το μέτρο αυτό, το οποίο ελήφθη με κοινή απόφαση των ευρωπαίων και ατλαντικών εταίρων, κατέστη αναγκαίο για λόγους που συνδέονται με την εθνική ασφάλεια και στο πλαίσιο της σημερινής κατάστασης κρίσης που συνδέεται με την αδικαιολόγητη επίθεση της Ρωσικής Ομοσπονδίας κατά της Ουκρανίας», εξήγησε ο Ιταλός υπουργός Εξωτερικών.

Οι Δυτικοί εξέφρασαν τον αποτροπιασμό τους μετά την ανακάλυψη δεκάδων πτωμάτων αμάχων στην πόλη Μπούκα, στα περίχωρα του Κιέβου, μετά την αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων.

Αμέσως μετά την αποκάλυψη της σφαγής στην Μπούκα, η Λιθουανία ανακοίνωσε την απέλαση του Ρώσου πρεσβευτή στο Βίλνιους, απαντώντας στην στρατιωτική επίθεση της Ρωσίας «κατά της κυρίαρχης Ουκρανίας και στις φρικαλεότητες που έχουν διαπραχθεί από τις ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις».

Την ίδια ημέρα, η Γερμανία έκανε γνωστό ότι απελαύνει αυξημένο αριθμό Ρώσων διπλωμάτων στο Βερολίνο, σύμφωνα με την Γερμανίδα υπουργό Εξωτερικών Αναλένα Μπέρμποκ. Σύμφωνα με πληροφορίες του AFP, ο αριθμός τους ανέρχεται σε 40.

«Απειλή»

Αυτοί οι υπάλληλοι της πρεσβείας της Ρωσίας συνιστούν «απειλή για εκείνους και εκείνες που αναζητούν προστασία στην χώρα μας», είπε. Η Γερμανία έχει υποδεχθεί περί τις 300.000 ουκρανούς πρόσφυγες, που διέφυγαν τον πόλεμο στην χώρα τους μετά την ρωσική εισβολή της 24ης Φεβρουαρίου.

Λίγα λεπτά αργότερα, η Γαλλία ανακοίνωνε την απέλαση 35 Ρώσων διπλωματών, «οι δραστηριότητες των οποίων είναι αντίθετες με τα συμφέροντα της Γαλλίας», σύμφωνα με πηγή του γαλλικού υπουργείου Εξωτερικών.

Και χθες το πρωί, η Δανία αποφάσισε επίσης την απέλαση 15 Ρώσων διπλωματών «που αποδόθηκαν σε κατασκοπευτικές δραστηριότητες στο έδαφος της Δανίας», δήλωσε ο Δανός υπουργός Εξωτερικών Γέπε Κόφοντ.

Η Σουηδία ανακοίνωσε αργότερα την απέλαση τριών Ρώσων διπλωματών, για να ακολουθήσει η Ισπανία που αποφάσισε να απελάσει «αμέσως» περί τους 25 Ρώσους διπλωμάτες, που συνιστούν «απειλή για τα συμφέροντα» της χώρας.

Πολλές ευρωπαϊκές χώρες έχουν ήδη λάβει αντίστοιχα μέτρα

Στις 29 Μαρτίου, το Βέλγιο ανακοίνωσε την απέλαση εντός 15 ημερών 21 ατόμων που εργάζονταν στην πρεσβεία και στο προξενείο της Ρωσίας, με την υποψία της ανάμειξης «σε επιχειρήσεις κατασκοπείας και άσκησης επιρροής που συνιστά απειλή προς την εθνική ασφάλεια».

Την ίδια ημέρα, η Ολλανδία αποφάσισε την απέλαση 17 ατόμων «διαπιστευμένων ως διπλωματών στις ρωσικές διπλωματικές αποστολές στην Ολλανδία», αλλά «μυστικά ενεργών ως πρακτόρων».

Στις 23 Μαρτίου, η Πολωνία ανακοίνωσε, μέσω του υπουργού Εσωτερικών Μάριους Καμίνσκι, την απέλαση 45 «Ρώσων κατασκόπων που υποδύονταν τους διπλωμάτες».

Στις απελάσεις Ρώσων διπλωματών για κατασκοπεία έχουν προχωρήσει τον τελευταίο μήνα και η Σλοβακία, η Βουλγαρία και η Τσεχία.

Σύμφωνα με υπολογισμό του AFP, περί τους 260 Ρώσοι διπλωμάτες συνολικά είχαν απελαθεί μέχρι χθες από διάφορες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την έναρξη της ρωσικής εισβολής.

Αμεση αντίδραση της ρωσικής πρεσβείας στην Αθήνα για την απέλαση ρώσων διπλωματών

H απόφαση της Ελλάδας για απέλαση 12 διπλωματών δεν θα μείνει χωρίς συνέπειες, αναφέρει σε ανακοίνωσή της η ρωσική πρεσβεία, αντιδρώντας στην κίνηση του ελληνικού ΥΠΕΞ.

Σε ανακοίνωσή της σημειώνεται: «Στις 6 Απριλίου 2022, ο Πρέσβης της Ρωσίας στην Ελλάδα Αντρέι Μάσλοβ εκλήθη στο ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, όπου ενημερώθηκε για την απόφαση της Αθήνας να κηρύξει 12 διπλωμάτες της Πρεσβείας και του Γενικού Προξενείου στη Θεσσαλονίκη personae non gratae.

» Από την πλευρά μας, εκφράσαμε την κατηγορηματική διαμαρτυρία για αυτό το αδικαιολόγητο και συγκρουσιακό βήμα που έχει στόχο την ακόμη χειρότερη καταστροφή του συνόλου των διμερών μας σχέσεων.

Επισημάναμε ότι αυτή η ενέργεια δεν θα μείνει χωρίς συνέπειες».

Η ανακοίνωση του ΥΠΕΞ

Σημειώνεται πως, νωρίτερα, το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών ανακοίνωσε την απέλαση 12 ρώσων διπλωματών.

Στη σχετική ανακοίνωση σημείωνε: «Οι Ελληνικές αρχές κηρύξαν 12 μέλη των Διπλωματικών και Προξενικών Αποστολών της Ρωσικής Ομοσπονδίας, που είναι διαπιστευμένα στην Ελλάδα, ως πρόσωπα μη αρεστά (personae non gratae).

»Οι ανωτέρω κηρύχθηκαν ανεπιθύμητοι σύμφωνα με τις διατάξεις της Σύμβασης της Βιέννης για της Διπλωματικές Υποθέσεις του 1961 και της Σύμβασης της Βιέννης για τις Προξενικές Υποθέσεις του 1963.

» Ο Υπηρεσιακός Γενικός Γραμματέας ενημέρωσε νωρίτερα σήμερα τον Ρώσο Πρέσβη σχετικά με την απόφαση αυτή».

Ελληνορωσικές σχέσεις

Σημειώνεται πως το ψυχρό κλίμα που επικρατεί εκ νέου στις ελληνορωσικές σχέσεις πιστοποιήθηκε κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που είχε παραχωρήσει προ ημερών ο ρώσος πρέσβης στην Αθήνα μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και την αποστολή όπλων από την Αθήνα.

«Η διπλωματική επικοινωνία θα διατηρηθεί κανονικά. Στο μέλλον οι σχέσεις μας θα αποκατασταθούν. Τώρα είναι αδύνατο να πούμε πότε θα γίνει αυτό. Λόγω παραδοσιακών, ιστορικών, πνευματικών σχέσεων θα αποκατασταθεί η συνεργασία. Αλλά η πορεία αυτή θα είναι χρονοβόρα» είχε επισημάνει ο κ. Μασλόφ.

Είχε τονίσει, πάντως, τότε πως η επικοινωνία μεταξύ ελληνικού ΥΠΕΞ και ρωσικής πρεσβείας είναι πολύ εποικοδομητική. «Η διπλωματία και οι πρεσβείες είναι τα εργαλεία παντός καιρού. Επειδή οι σχέσεις μεταξύ χωρών μπορεί να είναι πολύ άσχημες. Και στην πολιτική ατμόσφαιρα πότε πότε βλέπουμε έντονα καιρικά φαινόμενα. Για αυτό διατηρούμε τη συνεργασία με το ΥΠΕΞ».

Ακόμα, είχε χαρακτηρίσει «πολύ επικίνδυνη» την προμήθεια όπλων στην Ουκρανία. «Οι προμήθειες είναι λάδι στην φωτιά. Οι πολιτικοί της ΕΕ που εμπλέκονται στις προμήθειες θανατηφόρων όπλων θα είναι υπεύθυνοι. Δεν μπορούν να μην κατανοούν είναι εν δυνάμει συνέπειες».

Πηγή: in.gr

Εκδήλωση με τίτλο «οι εξελίξεις στην Ουκρανία: Πόλεμος και Ειρήνη» διοργανώνει την ερχόμενη Τρίτη, στις 6 μ.μ., (Νομική Αθήνας, αίθουσα 1), η Λαϊκή Ενότητα.

Στη συζήτηση, που θα συντονίσει η Αναστασία Σταυροπούλου (δικηγόρος), θα συμμετάσχουν οι παρακάτω ομιλητές.

Θανάσης Αυγερινός (δημοσιογράφος)
Λεωνίδας Βατικιώτης (οικονομολόγος, δημοσιογράφος) 
Κώστας Ήσυχος (πρ. αναπλ. υπουργός Εθν. Άμυνας)
Δημήτρης Σαραφιανός (δικηγόρος, μέλος Δ.Σ. Δικηγορικού Συλλόγου Αθήνας)

Για όσους ενδιαφέρονται να παρακολουθήσουν διαδικτυακά την εκδήλωση, θα μεταδοθεί απευθείας σε facebook και youtube

 

Η συμφωνική ορχήστρα του ραδιοφώνου της Στουτγκάρδης SWR (νοτιοδυτική Γερμανία) ανακοίνωσε την Παρασκευή ότι θα συνεχίσει να συνεργάζεται με τον Ελληνορώσο μαέστρο Θεόδωρο Κουρεντζή, παρά τους «προβληματικούς δεσμούς» του με ρωσική τράπεζα στην οποία έχουν επιβληθεί κυρώσεις στο πλαίσιο των συνολικών κυρώσεων της Δύσης εις βάρος της Ρωσίας εξαιτίας της εισβολής στην Ουκρανία.

Ο Κουρεντζής θα πραγματοποιήσει κανονικά την ευρωπαϊκή περιοδεία με την ορχήστρα, που ξεκινά αύριο Κυριακή 27 Μαρτίου, ωστόσο το πρόγραμμα των συναυλιών έχει τροποποιηθεί ώστε να συμπεριλάβει Ρώσους, Γερμανούς και Ουκρανούς συνθέτες, σαν «ένα κάλεσμα για ειρήνη και συμφιλίωση». 

Ο Θεόδωρος Κουρεντζής, επικεφαλής μαέστρος της Συμφωνικής Ορχήστρας του Ραδιοφώνου της Στουτγκάρδης από το 2018, δεν έχει μιλήσει για τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν. 

Στο δελτίο Τύπου που εξέδωσε η ορχήστρα SWR διαβεβαιώνει ότι η συνεργασία της με τον Ελληνορώσο μαέστρο βασίζεται «σε κοινές αξίες και πεποιθήσεις».

Πρέπει να σημειωθεί ότι από την έναρξη του πολέμου, πολλοί Ρώσοι καλλιτέχνες είτε παραιτήθηκαν είτε απολύθηκαν είτε υποχρεώθηκαν να παραιτηθούν από ορχήστρες, θέατρα και καλλιτεχνικούς οργανισμούς σε δυτικές χώρες, ακόμη και αν δεν έχουν εκφράσει θέσεις υπέρ της ρωσικής εισβολής.

Επίσης, υπήρξαν και φαινόμενα να απορρίπτονται έργα σπουδαίων για την παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά έργων, μόνο και μόνο επειδή οι δημιουργοί τους ήταν Ρώσοι, ή να ακυρώνονται παραστάσεις ρωσικών καλλιτεχνικών οργανισμών, πράγμα που αποφάσισε και το ελληνικό υπουργείου Πολιτισμού.

Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και τα στελέχη του επιχειρούν εδώ και περίπου τέσσερις εβδομάδες, από τη στιγμή δηλαδή που άρχισε η εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία, να αποδώσουν το εφιαλτικό σπιράλ των ανατιμήσεων στην ενέργεια, τα καύσιμα και την τροφική αλυσίδα, στις πολεμικές επιχειρήσεις. Ουδέν ψευδέστερον αυτού.

Πριν μιλήσουμε για το τι συμβαίνει στη χώρα μας, ας ρίξουμε μια ματιά σε ένα διάγραμμα που μόλις πριν λίγα εικοσιτετράωρα δημοσίευσε το οικονομικό πρακτορείο ειδήσεων Bloomberg και στο οποίο καταγράφεται ξεκάθαρα πως η πρώτη δραματική αύξηση των τιμών των σιτηρών σημειώθηκε μεταξύ Ιουνίου και Αυγούστου του 2021.

 

Το δεύτερο peak των αυξήσεων στα σιτηρά σημειώθηκε τον Νοέμβριο του 2021, τρεις μήνες πριν τον πόλεμο στην Ουκρανία. Μόνον η τρίτη εφιαλτική αύξηση των τιμών θα μπορούσε θεωρητικά να αποδοθεί στην πολεμική σύρραξη αν και ήταν φανερό από την πορεία των γεγονότων πως η απορρύθμιση της παγκόσμιας αγοράς είχε να κάνει με κάτι πολύ πιο σοβαρό και διαχρονικό. Αυτός ο διαχρονικός χαρακτήρας οφείλεται κατά κύριο λόγο στις πολιτικές επιλογές αλλά και στις βουλιμικές αξιώσεις εκείνων που ελέγχουν την προμήθεια, εμπορία και διακίνηση των πρώτων υλών στην διατροφική αλυσίδα.

Ξεκαθαρίζοντας όλα τα παραπάνω, ας ρίξουμε μια ματιά στο τι ακριβώς προηγήθηκε της ρωσικής εισβολή στην Ουκρανία και πιο συγκεκριμένα το δεύτερο εξάμηνο του 2021. Στις 10 Ιουνίου 2021 ο παραγωγός σιταριού στον κάμπο της Λιβαδειάς πουλούσε στον χοντρέμπορο το κιλό το σκληρό σιτάρι προς 24 λεπτά του ευρώ (0,24 ευρώ). Μετά από 10 ημέρες, προς τα τέλη Ιουνίου, η τιμή του σιταριού είχε ήδη σκαρφαλώσει στα 60 λεπτά του ευρώ, δηλαδή είχε μια αύξηση της τάξης του 300%. Ποιος πόλεμος;

Τον Μάρτιο του 2021 το σακί του αμμωνιούχου λιπάσματος πωλούταν προς 14 ευρώ. Τον Νοέμβριο του 2021 το ίδιο σακί πουλιόταν προς 31 ευρώ, μια αύξηση της τάξης του 110%. Ποιος πόλεμος; Η αύξηση ήταν ήδη κάθετη, χωρίς να υπάρχει καν σκέψη στον ορίζοντα για τις πραγματικές προθέσεις του Βλαντιμίρ Πούτιν. Μετά την εισβολή στην Ουκρανία βεβαίως και με δεδομένο ότι η χώρα αυτή είναι παγκόσμιος παίκτης στην παραγωγή αμμωνίας η τιμή του σακιού αμμωνιούχου λιπάσματος εκτοξεύτηκε στην Κωπαΐδα στα 44 ευρώ. Αυτή τη φορά, ναι, φταίει ο πόλεμος. Αλλά το σπιράλ των αυξήσεων είχε ξεκινήσει πολύ πριν.

Όλα τα παραπάνω δεν τα λέμε εμείς βέβαια. Τα υποστηρίζει και τα αποκαλύπτει ο γνωστός αγροτοσυνδικαλιστής και πρώην υποψήφιος του ΚΚΕ για το αξίωμα του ευρωβουλευτή, Γιάννης Βάγγος.

Ο αγρότης στη Κωπαΐδα πούλησε τη σοδειά του καλαμποκιού τον Οκτώβριο του 2021 προς 25 λεπτά του ευρώ το κιλό. Στις αρχές Μαρτίου του 2022 η τιμή είχε φτάσει τα 31 λεπτά του ευρώ. Τώρα μετά την έναρξη του πολέμου, το κιλό καλαμποκιού στην Κωπαΐδα πωλείται προς 45 λεπτά του ευρώ.

Διαβάστε τι δήλωσε στη «Ζούγκλα» ο κ. Βάγγος: «Η αισχροκέρδεια έχει ονοματεπώνυμο: τους πολύ μεγάλους εμπόρους ενέργειας και τους μεγάλους εμπόρους δημητριακών που είναι λιγότεροι από τα δάχτυλα του ενός χεριού. Τους γνωρίζει αυτούς η κυβέρνηση και εθελοτυφλούσε όλους τους μήνες. Απλά τώρα με τον πόλεμο ανέβηκαν ο τιμές και είναι με την πλάτη στον τοίχο. Πλάτες τους έκανε η κυβέρνηση» σημειώνει και εξηγεί ότι οι αγρότες δεν μπορούν πλέον να επιβιώσουν. «Ένα 20% των αγροτών θα έχει φύγει μέχρι το τέλος του χρόνου Δεν θα μπορέσει ούτε να καλλιεργήσει. Μόνο το λίπασμα και το πετρέλαιο κάνουν απαγορευτικό το να καλλιεργήσεις» λέει και ζητά από την κυβέρνηση να θεσμοθετήσει το αφορολόγητο πετρέλαιο και μια έκτακτη οικονομική ενίσχυση για τις τροφές και τα λιπάσματα.

Για την κατάσταση που επικρατεί στα στρατηγικής φύσης προϊόντα που αφορούν τον κλάδο της διατροφικής αλυσίδας μίλησε στη «Ζούγκλα» και ο υπεύθυνος του συνεταιρισμού πτηνοπαραγωγών Μεγάρων. Φαίνεται πως η «αρρώστια» με τα καπέλα στις τιμές των αγροτικών προϊόντων είναι παλιά υπόθεση στην ελληνική αγορά. Οι συνεταιρισμοί που έχουν κάποια οικονομική επιφάνεια έχουν εδώ και καιρό προσανατολιστεί σε απευθείας εισαγωγές βασικών προϊόντων (π.χ. καλαμπόκι) που συνθέτουν τοις ζωοτροφές τους από το εξωτερικό για να αποφύγουν βεβαίως την τόσο επιβαρυντική κερδοσκοπία πάνω στα προϊόντα που παράγονται στη χώρα μας.

Διαβάστε τι μας είπε μέλος του συνεταιρισμού: «Πάντοτε τα ελληνικά σιτηρά ήταν ακριβά και για αυτό ο συνεταιρισμός επέλεγε προϊόντα εισαγωγής.  Τώρα που έκλεισαν οι χώρες τις εξαγωγές αναγκάζονται να αγοράσουν και ελληνική παραγωγή. Η μεγαλύτερη αύξηση στα δημητριακά είναι στο καλαμπόκι. Στη δική μας παραγωγή τροφής, το καλαμπόκι είναι το 60 με 65% Οπότε αυτό επηρεάζει άμεσα την τελική τιμή της ζωοτροφής που φτιάχνουμε. Τον Ιούνιο το έπαιρναν 0,275 ευρώ το κιλό. Τον Δεκέμβριο πήγε 0,29 ευρώ. Στο τιμολόγιο της 21ης Μαρτίου η τιμή ήταν 0,395 ευρώ. Εμείς πουλούσαμε την τροφή 280 ευρώ τον τόνο και τώρα την πουλάμε 450 με 500 ευρώ και έχουμε μειώσει το περιθώριο κέρδους σε σχεδόν μηδενικό. Οι παραγωγοί αναγκάζονται να πουλάνε κάτω του κόστους και δεν είμαι σίγουρος πόσο θα αντέξουν».

Είναι φανερό πως όσο κι αν προσπαθεί ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και οι υπουργοί του να αποδώσουν στον πόλεμο τα αίτια για τις αυξήσεις σε βασικά προϊόντα της διατροφικής αλυσίδας δεν μπορούν να πείσουν από τη στιγμή που διαψεύδονται από τα ίδια τα γεγονότα. Η κυβέρνηση παρέδωσε την αγορά στα χέρια των αποκαλούμενων «τεσσάρων Οίκων» ή όπως τα αποκαλούν καλύτερα οι αγρότες τα «4 σπίτια» τα οποία κάνουν κουμάντο στην αγορά σιτηρών, καλαμποκιού και λαδιών, εκτός ελαιολάδου, στην Ελλάδα. Πρόκειται για τέσσερις  «κουμανταδόρους» οι οποίοι βέβαια προσαρμόζονται στο πλαίσιο που χαράσσουν οι παγκόσμιοι γίγαντες της εμπορίας και διακίνησης των δημητριακών και των λαδιών, όπως φοινικέλαιο, βαμβακέλαιο, ηλιέλαιο και αραβοσιτέλαια.

Οι αυξητικές τάσεις στην παγκόσμια αγορά εμφανίστηκαν ήδη από το δεύτερο εξάμηνο της πανδημίας, όταν απορρυθμίστηκε αίφνης το παγκόσμιο εμπόριο, αρχής γενομένης από τον βασικό προμηθευτή στον πλανήτη σε βιομηχανικό προϊόν, την Κίνα. Η αλυσίδα στη συνέχεια επηρέασε όλους τους κλάδους του παγκόσμιου εμπορίου και φυσικά αυτόν των τροφίμων. Ήδη τα πρώτα κρούσματα ανεξέλεγκτης αύξησης τιμών σε βασικά προϊόντα διατροφής εμφανίστηκαν σε εκείνο το σημείο του πλανήτη που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε πληγεί καίρια από την πανδημία: την Αφρική. Στη συνέχεια επηρεάστηκαν τα προϊόντα που παράγονται στη Νότιο Αμερική και τελικά η αύξηση των τιμών μεταδόθηκε σε όλους τους διατροφικούς τομείς. Είναι λοιπόν ψέμα ότι για αυτά που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή ο Έλληνας καταναλωτής φταίει μόνον ο πόλεμος. Η κρίση στην Ουκρανία προφανώς και επιδεινώνει και μάλιστα δραματικά την πλήρη απορρύθμισης της παγκόσμιας αγοράς και το γεγονός ότι την κρίση αυτή την πληρώνουν όπως πάντα οι φτωχότεροι πολίτες αυτού του κόσμου.

Άλλωστε το διαπίστωσε και πριν ακόμη παρουσιαστεί στο προσκήνιο αυτή η νέα κρίση στο παγκόσμιο εμπόριο ο γνωστός καθηγητής του Χάρβαρντ και στη συνέχεια του London School Of Economics, ο Γάλλος οικονομολόγος Τομά Πικετί, ο οποίος με τους μαθηματικούς τύπους του κατέγραφε τη Λερναία Ύδρα των κοινωνικών ανισοτήτων, τόσο μέσα στις ίδιες τις κοινωνίες όσο και μεταξύ των κοινωνιών, δηλαδή ανάμεσα σε ανεπτυγμένες και υπό ανάπτυξη χώρες.  

Πηγή: zougla.gr