Η παρακάτω ιστορική ομιλία εκφωνήθηκε από τον Τσε Γκεβάρα σε Κουβανούς φοιτητές της Ιατρικής, στις 20 Αυγούστου 1960.
Την αναδημοσιεύουμε από το independentnews.gr (πηγή: Ημερολόγια Μοτοσικλέτας, Latinoamericana, Εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη, 2004. Το πλήρες κείμενο αυτής της ομιλίας περιλαμβάνεται στη νέα έκδοση του Che Guevara Reader, που εκδόθηκε από την Ocean Press το 2003). 
Η ομάδα σύνταξης του independentnews.gr επιμελήθηκε το κείμενο και στο μικρό εισαγωγικό σημείωμα αναφέρει:

«Η δημοσίευση είναι αφιερωμένη με βαθιά ευγνωμοσύνη στους Κουβανούς Ιατρούς που με αλληλεγγύη και απέραντο αλτρουισμό προσφέρουν την βοήθεια τους εθελοντικά στους λαούς ολόκληρου του πλανήτη ακολουθώντας πιστά τη διδαχή του δασκάλου τους Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Όπως και σε όλους τους γιατρούς και νοσηλευτές,υγειονομικούς ,τόσο στην Ελλάδα αλλά και σε κάθε χώρα του κόσμου που μάχονται ακατάπαυστα να κρατήσουν στη ζωή τον Άνθρωπο, δίνοντας τα πάντα,κάποιες φορές ακόμη και ως θύματα,τη ζωή τους. Άξιοι αγωνιστές. Σας Ευγνωμονούμε».

«Όλοι σχεδόν ξέρετε ότι ξεκίνησα τη σταδιοδρομία μου ως γιατρός πριν από αρκετά χρόνια. Όταν ξεκίνησα, όταν άρχισα να σπουδάζω ιατρική, οι περισσότερες από τις ιδέες που έχω σήμερα ως επαναστάτης απουσίαζαν από το οπλοστάσιο των ιδανικών μου. Ήθελα να πετύχω, όπως θέλουν όλοι. Το όνειρο μου ήταν να γίνω διάσημος ερευνητής. Το όνειρο μου ήταν να δουλεύω ακούραστα για να πετύχω κάτι που θα μπορούσε πραγματικά να τεθεί στην υπηρεσία της ανθρωπότητας, αλλά, την ίδια στιγμή, θα αποτελούσε κι έναν προσωπικό θρίαμβο. Ήμουν, όπως όλοι μας, ένα παιδί του περιβάλλοντος μου. Μέσα από κάποιες ειδικές περιστάσεις, ίσως και εξαιτίας του χαρακτήρα μου επίσης, αφού πήρα το  πτυχίο μου, άρχισα να ταξιδεύω στη Λατινική Αμερική και τη γνώρισα πολύ καλά. Με εξαίρεση την Αϊτή και τη Δομινικανή Δημοκρατία, επισκέφτηκα -με τον έναν ή τον άλλο τρόπο- όλες τις άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Έτσι όπως ταξίδευα, πρώτα ως φοιτητής και ύστερα ως γιατρός, άρχισα να έρχομαι σε στενή επαφή με τη φτώχεια, την πείνα, τις αρρώστιες, την αδυναμία να θεραπευτεί ένα παιδί από έλλειψη μέσων, με το μούδιασμα που προκαλούν η πείνα και οι τιμωρίες, ώσπου φτάνουμε σ’ ένα σημείο που φαντάζει ασήμαντο γεγονός να χάνει ένας γονιός το παιδί του, όπως συχνά συμβαίνει στις σκληρά δοκιμαζόμενες κοινωνικές τάξεις στην πατρίδα μας, τη Λατινική Αμερική. Κι άρχισα να βλέπω ότι υπήρχε κάτι που μου φαινόταν τότε σχεδόν εξίσου σημαντικό με την καριέρα μου ή με τη συμβολή μου στην ιατρική επιστήμη, και αυτό ήταν να βοηθήσω εκείνους τους ανθρώπους.

Εξακολούθησα όμως να είμαι, όπως όλοι μας εξακολουθούμε να είμαστε, ένα παιδί του περιβάλλοντος μου και ήθελα να βοηθήσω εκείνους τους ανθρώπους με τις προσωπικές μου προσπάθειες. Είχα ήδη ταξιδέψει πολύ – βρισκόμουν τότε στη Γουατεμάλα, στη Γουατεμάλα του [δημοκρατικά εκλεγμένου Γιάκομπο] Άρμπενς – και είχα αρχίσει να κρατάω κάποιες σημειώσεις γιατη συμπεριφορά ενός επαναστάτη γιατρού.

Άρχισα να εξετάζω τι χρειαζόμουν για να γίνω ένας επαναστάτης γιατρός. Η επίθεση εξαπολύθηκε, ωστόσο: το πραξικόπημα [του 1954] οργανώθηκε από τη Γιουνάιτεντ Φρουιτ Κόμπανι, το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, τον [διευθυντή της CIA] Φόστερ Ντάλες-στην πραγματικότητα, ήταν όλοι τους ένα και το αυτό – και το ανδρείκελο Καστίγιο Άρμας [με τον οποίο αντικατέστησαν τον Άρμπενς]. Η επίθεση ήταν πετυχημένη, δεδομένου ότι ο λαός δεν είχε φτάσει ακόμα στο επίπεδο ωριμότητας που έχει σήμερα ο λαός της Κούβας. Και μια ωραία μέρα εγώ,όπως πολλοί άλλοι, πήρα το δρόμο της εξορίας, ή πάντως το δρόμο της φυγής από τη Γουατεμάλα, αφού δεν ήταν αυτή η πατρίδα μου. Τότε συνειδητοποίησα κάτι βασικό: για να γίνω επαναστάτης γιατρός ή απλώς επαναστάτης, έπρεπε πρώτα να υπάρξει επανάσταση. Η μεμονωμένη προσπάθεια, η προσωπική προσπάθεια, η καθαρότητα των ιδανικών, η επιθυμία για θυσία μιας ολόκληρης ζωής στο πιο ευγενικό ιδανικό δε σημαίνουν τίποτα αν αυτή η προσπάθεια γίνεται μεμονωμένα, απόμερα, σε μια γωνιά της Λατινικής Αμερικής, απέναντι σε εχθρικές κυβερνήσεις και κοινωνικές συνθήκες που δεν επιτρέπουν την πρόοδο. Η επανάσταση έχει ανάγκη αυτό που γίνεται στην Κούβα: την κινητοποίηση ενός ολόκληρου λαού, που έχει μάθει να χρησιμοποιεί τα όπλα και να είναι ενωμένος στη μάχη, που ξέρει τι αξία έχει ένα όπλο και τι αξία έχει η ενότητα του λαού. Ερχόμαστε λοιπόν στην καρδιά του προβλήματος που έχουμε σήμερα μπροστά μας. Έχουμε ήδη το δικαίωμα και την υποχρέωση ακόμα να είμαστε, πρώτα απ’ όλα, επαναστάτες γιατροί, δηλαδή άτομα που θέτουν τις τεχνικές γνώσεις του επαγγέλματος τους στην υπηρεσία της επανάστασης και του λαού.

Επιστρέφουμε τώρα στα αρχικά ερωτήματα: Πώς δουλεύει κανείς αποτελεσματικά για την κοινωνική ευημερία; Πώς συμβιβάζει κανείς την ατομική προσπάθεια με τις ανάγκες της κοινωνίας;
Πρέπει να ξαναφέρουμε στο νου μας πώς ήταν η ζωή του καθενός από εμάς, τι έκανε και τι πίστευε καθένας από εμάς, ως γιατρός ή λειτουργός της δημόσιας υγείας από άλλη θέση, πριν από την επανάσταση. Πρέπει να το κάνουμε με βαθύ κριτικό ενθουσιασμό. Θα συμπεράνουμε τότε ότι σχεδόν όλα όσα πιστεύαμε και νιώθαμε εκείνη την παλιά εποχή πρέπει να παραμεριστούν και ότι ένας νέος τύπος ανθρώπου πρέπει να δημιουργηθεί.

Αν ο καθένας από εμάς γίνει ο αρχιτέκτονας αυτού του νέου τύπου ανθρώπου για τον εαυτό του, τότε η δημιουργία αυτού του νέου τύπου ανθρώπου που θα αντιπροσωπεύει τη νέα Κούβα θα είναι πολύ ευκολότερη.

Είναι καλό για σας – τους παρόντες, τους κατοίκους της Αβάνας – να βάλετε καλά στο μυαλό σας αυτήν την ιδέα: ότι στην Κούβα γεννιέται ένας νέος τύπος ανθρώπου, που δεν μπορεί να εκτιμηθεί πλήρως στην πρωτεύουσα, αλλά μπορεί κανείς να τον δει σε κάθε άλλη γωνιά της χώρας. Όσοι από εσάς πήγατε στη Σιέρρα Μαέστρα στις 26 Ιουλίου θα είδατε κάτι πολύ σημαντικό… Θα είδατε παιδιά που από το ανάστημα τους φαίνονται οχτώ ή εννιά χρονών, αλλά παρ’ όλα αυτά είναι σχεδόν όλα δεκατριών ή δεκατεσσάρων.

Είναι τα γνήσια τέκνα της Σιέρρα Μαέστρα, τα γνήσια παιδιά της πείνας και της φτώχειας σε όλες τις μορφές της. Είναι τα πλάσματα του υποσιτισμού. Στη μικρή μας Κούβα, με τα τέσσερα ή πέντε τηλεοπτικά κανάλια, με τους εκατοντάδες ραδιοφωνικούς σταθμούς, με την πρόοδο της σύγχρονης επιστήμης, όταν ένα βράδυ εκείνα τα παιδιά έφτασαν στο σχολείο και είδαν για πρώτη φορά ηλεκτρικό φως, αναφώνησαν ότι τα αστέρια ήταν πολύ χαμηλά εκείνη τη νύχτα. Εκείνα τα παιδιά, τα οποία κάποιοι από εσάς θα είδατε, σπουδάζουν τώρα στα σχολεία, από τις πρώτες τάξεις μέχρι την επαγγελματική κατάρτιση, μέχρι την πολύ δύσκολη επιστήμη της επανάστασης. Αυτό είναι το νέο είδος ανθρώπων που γεννιέται στην Κούβα.

Γεννιούνται σε απομονωμένους τόπους, σε απόμερες περιοχές της Σιέρα Μαέστρα και επίσης στις κολεκτίβες και στους χώρους εργασίας. Όλα αυτά συνδέονται στενά με το θέμα της σημερινής μας συζήτησης: την ενσωμάτωση στο επαναστατικό κίνημα των γιατρών και των άλλων εργαζομένων στον τομέα της υγείας.
Γιατί το καθήκον της επανάστασης – το καθήκον της μόρφωσης και διατροφής των παιδιών, το καθήκον της εκπαίδευσης του στρατού, το καθήκον της διανομής της γης των παλιών απόντων γαιοκτημόνων σ’εκείνους που έχυναν τον ιδρώτα τους κάθε μέρα στην ίδια γη χωρίς να δρέπουν τους καρπούς της- είναι το σπουδαιότερο έργο κοινωνικής ιατρικής που έχει γίνει στην Κούβα.

Η μάχη κατά της αρρώστιας πρέπει να βασίζεται στην αρχή της δημιουργίας ενός γέρου σώματος, όχι μέσω της περίτεχνης εργασίας ενός γιατρού πάνω σ’ έναν αδύναμο οργανισμό, αλλά δημιουργώντας ένα γερό σώμα μέσω της δουλειάς ολόκληρου του συνόλου, ιδιαίτερα ολόκληρου του κοινωνικού συνόλου.Μια μέρα η ιατρική θα πρέπει να γίνει μια επιστήμη που θα προλαμβάνει τις ασθένειες, που θα προσανατολίζει το κοινό προς τις ιατρικές υποχρεώσεις του και η οποία θα χρειάζεται να παρεμβαίνει μόνο σε περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσες για να πραγματοποιήσει μια χειρουργική επέμβαση ή να αντιμετωπίσει κάτι εξαιρετικά ασυνήθιστο στη νέα κοινωνία που δημιουργούμε… Εκείνο που απαιτείται γι’ αυτό το οργανωτικό έργο, όπως και για όλα τα επαναστατικά έργα, είναι το άτομο. Η επανάσταση δεν τυποποιεί, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, τη συλλογική βούληση, τη συλλογική πρωτοβουλία.
Το αντίθετο, απελευθερώνει τις ατομικές ικανότητες των ανθρώπων. Αυτό που πράγματι κάνει η επανάσταση είναι να κατευθύνει αυτή την ικανότητα. Αποστολή μας σήμερα είναι να προσανατολίσουμε το δημιουργικό ταλέντο όλων των επαγγελματιών του τομέα της υγείας προς το έργο της κοινωνικής ιατρικής. Βρισκόμαστε στο τέλος μιας εποχής, και όχι μόνο εδώ στην Κούβα.
Αντίθετα με όσα λέγονται και παρά τις ελπίδες κάποιων ανθρώπων, οι μορφές του καπιταλισμού που γνωρίσαμε, κάτω από τις οποίες μεγαλώσαμε και υποφέραμε, νικιούνται σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Τα μονοπώλια νικιούνται. Η σοσιαλιστική επιστήμη σημειώνει κάθε μέρα νέους, σημαντικούς θριάμβους.

Έχουμε την περηφάνια και το καθήκον να βρισκόμαστε στην πρωτοπορία ενός κινήματος απελευθέρωσης στη Λατινική Αμερική, το οποίο ξεκίνησε πριν από καιρό στις άλλες υποδουλωμένες ηπείρους της Αφρικής και της Ασίας. Αυτή η βαθιά κοινωνική αλλαγή απαιτεί επίσης πολύ βαθιές αλλαγές στη νοοτροπία των ανθρώπων.

Ο ατομικισμός ως τέτοιος, ως η μεμονωμένη δράση ενός προσώπου στο κοινωνικό περιβάλλον, πρέπει να εκλείψει στην Κούβα.
Αύριο ο ατομικισμός θα πρέπει να είναι η σωστή χρησιμοποίηση όλων των ατόμων προς όφελος της κοινότητας.
Αλλά, αν και όλα αυτά, όλα όσα λέω, γίνονται κατανοητά σήμερα, αν και όλοι είναι πρόθυμοι να σκεφτούν λίγο το παρόν, το παρελθόν και το πώς θα πρέπει να είναι το μέλλον, η αλλαγή του τρόπου σκέψης απαιτεί βαθιές εσωτερικές αλλαγές και συμβολή στην πραγματοποίηση βαθιών εξωτερικών αλλαγών, κυρίως κοινωνικών.
Αυτές οι εξωτερικές αλλαγές πραγματοποιούνται στην Κούβα καθημερινά.
Ένας τρόπος να μάθετε γι’αυτή την επανάσταση, να γνωρίζετε τις δυνάμεις που κρύβουν μέσα τους οι άνθρωποι, δυνάμεις που ήταν λανθάνουσες για τόσο καιρό, είναι να επισκεφτείτε όλη την Κούβα, να επισκεφτείτε τις κολεκτίβες και όλους τους χώρους δουλειάς που δημιουργούνται.
Κι ένας τρόπος για να φτάσετε στην καρδιά του ιατρικού ζητήματος είναι όχι μόνο να γνωρίσετε, όχι μόνο να επισκεφτείτε αυτά τα μέρη, αλλά να γνωρίσετε και τους ανθρώπους που συνθέτουν αυτές τις κολεκτίβες και τα κέντρα εργασίας.
Πηγαίνετε εκεί και μάθετε τι αρρώστιες έχουν, από τι πάσχουν, από πόση φτώχεια υπέφεραν σ’ όλη τους τη ζωή, φτώχεια που κληρονόμησαν από αιώνες καταπίεσης και απόλυτης υποταγής.
Ο γιατρός, ο νοσοκόμος, θα φτάσουν τότε στην καρδιά της νέας δουλειάς τους, δηλαδή ως άτομα μέσα στις μάζες, άτομα μέσα στην κοινότητα.
 Ό,τι κι αν συμβαίνει στον κόσμο, μένοντας πάντα κοντά στον άρρωστο, γνωρίζοντας καλά την ψυχολογία του, εκπροσωπώντας εκείνους που έρχονται κοντά στον πόνο και τον ανακουφίζουν, ο γιατρός έχει πάντα πολύ σημαντικό έργο, ένα έργο μεγάλης ευθύνης στην κοινωνική ζωή. Πριν από λίγο καιρό, λίγους μήνες, συνέβη εδώ στην Αβάνα μια ομάδα φοιτητών που μόλις είχαν πάρει το πτυχίο της ιατρικής να μη θέλουν να πάνε στην ύπαιθρο και ζητούσαν επιπλέον πληρωμή για να το κάνουν. Από την οπτική γωνία του παρελθόντος είναι περισσότερο από λογικό να συμβαίνει αυτό- έτσι τουλάχιστον μου φαίνεται και το καταλαβαίνω. Θυμάμαι πως έτσι ήταν τα πράγματα, έτσι σκέφτονταν οι άνθρωποι πριν από μερικά χρόνια. Για ακόμα μια φορά είναι ο μονομάχος στην επανάσταση, ο μοναχικός πολεμιστής αυτός που θέλει να εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον, καλύτερες συνθήκες, και να κερδίσει την αναγνώριση για αυτό που κάνει. Τι θα συνέβαινε όμως αν δεν ήταν αυτά τα άτομα – οι οικογένειες των οποίων στην πλειονότητα τους μπορούσαν να πληρώσουν για τις σπουδές τους – εκείνα που ολοκλήρωσαν τα μαθήματα τους και αρχίζουν τώρα να ασκούν το επάγγελμα τους; Τι θα συνέβαινε αν στη θέση τους ήταν διακόσιοι, τριακόσιοι χωρικοί αυτοί που θα ξεπρόβαλλαν – σαν από θαύμα, ας πούμε – από τις αίθουσες διαλέξεων του πανεπιστημίου; Αυτό που απλώς θα συνέβαινε είναι ότι αυτοί οι χωρικοί θα έτρεχαν αμέσως και με μεγάλο ενθουσιασμό να φροντίσουν τα αδέρφια τους. Θα ζητούσαν τις θέσεις με τη μεγαλύτερη ευθύνη και την περισσότερη δουλειά, για να δείξουν ότι τα χρόνια σπουδών δε σπαταλήθηκαν άσκοπα. Αυτό θα συμβεί σε έξι εφτά χρόνια, όταν οι νέοι φοιτητές, παιδιά της εργατικής τάξης και της αγροτιάς, θα πάρουν τα πτυχία τους. Δεν πρέπει όμως να βλέπουμε το μέλλον μοιρολατρικά και να χωρίζουμε τους ανθρώπους σε παιδιά της εργατικής τάξης ή της αγροτιάς και σε αντεπαναστάτες. Αυτό είναι απλουστευτικό, δεν είναι αλήθεια, και τίποτα δε διαπαιδαγωγεί περισσότερο έναν έντιμο άνθρωπο από το να βιώσει την επανάσταση. Κανένας από εμάς, απ’ όσους φτάσαμε πρώτοι με το Granma, εγκατασταθήκαμε στη Σιέρα Μαέστρα και μάθαμε να σεβόμαστε τον αγρότη και τον εργάτη, ζώντας μαζί τους, κανένας από εμάς δεν ήταν εργάτης ή αγρότης στο παρελθόν. Φυσικά, υπήρχαν εκείνοι που είχε χρειαστεί να δουλέψουν, που είχαν γνωρίσει ορισμένες ανάγκες σαν παιδιά.

Την πείνα όμως, την αληθινή πείνα, κανείς μας δεν την είχε γνωρίσει και αρχίσαμε να μαθαίνουμε τι θα πει πείνα, προσωρινά, τα δύο χρόνια πάνω στη Σιέρρα Μαέστρα.
Και τότε πολλά πράγματα έγιναν ξεκάθαρα… Μάθαμε ότι η ζωή ενός ανθρώπου αξίζει εκατομμύρια φορές περισσότερο απ’ όλη την περιουσία του πλουσιότερου ανθρώπου στη γη.
Το μάθαμε εκεί εμείς, που δεν ήμαστε παιδιά της εργατικής τάξης ή της αγροτιάς. Γιατί λοιπόν να διαλαλήσουμε τώρα ότι είμαστε οι προνομιούχοι και ότι ο υπόλοιπος λαός της Κούβας δεν μπορεί κι αυτός να μάθει; Ναι, μπορούν, να μάθουν. Σήμερα μάλιστα η επανάσταση απαιτεί να μάθουν, απαιτεί να καταλάβουν καλά ότι η περηφάνια που πηγάζει από την εξυπηρέτηση του συνανθρώπου μας είναι πολύ σημαντικότερη από ένα καλό εισόδημα· ότι η ευγνωμοσύνη των ανθρώπων είναι μονιμότερη, διαρκεί πολύ περισσότερο απ’ όσο χρυσάφι μπορεί να συσσωρεύσει κάποιος. Κάθε γιατρός, στη σφαίρα της δραστηριότητας του, μπορεί και πρέπει να συγκεντρώσει αυτό τον πολύτιμο θησαυρό, την ευγνωμοσύνη των ανθρώπων. Πρέπει τότε να αρχίσουμε να διαγράφουμε τις παλιές αντιλήψεις μας και να ερχόμαστε όλο και πιο κοντά στο λαό με κριτικό πνεύμα. Όχι με τον τρόπο που τον πλησιάζαμε πριν, γιατί όλοι θα πείτε: «Όχι, εγώ είμαι φίλος του λαού. Μου αρέσει να μιλάω με εργάτες και αγρότες και τις Κυριακές πηγαίνω στο τάδε μέρος για να δω το τάδε πράγμα». Όλοι το έκαναν αυτό. Αλλά το έκαναν υπό τύπον ελεημοσύνης και αυτό που πρέπει να προωθήσουμε σήμερα είναι η αλληλεγγύη. Δεν πρέπει να πλησιάζουμε το λαό για να λέμε: «Να’ μαστε. Ερχόμαστε να σας ελεήσουμε με την παρουσία μας, να σας διδάξουμε την επιστήμη μας, να καταδείξουμε τα λάθη σας, την έλλειψη λεπτότητας και στοιχειώδους γνώσης που σας διακρίνει».

Πρέπει να τον πλησιάζουμε με ερευνητικό ζήλο και ταπεινό πνεύμα, για να μαθαίνουμε από αυτή τη μεγάλη πηγή σοφίας που είναι ο λαός.
Συχνά συνειδητοποιούμε πόσο λανθασμένες ήταν κάποιες αντιλήψεις μας, οι οποίες είχαν γίνει κομμάτι του εαυτού μας και, αυτόματα, της συνείδησης μας. Κάθε τόσο έπρεπε να αλλάζουμε όλες τις αντιλήψεις μας, όχι μόνο τις γενικές, κοινωνικές ή φιλοσοφικές αντιλήψεις, αλλά πότε πότε και τις αντιλήψεις μας για την ιατρική.
Θα δούμε ότι οι ασθένειες δε θεραπεύονται πάντα όπως θεραπεύεται μια αρρώστια στο νοσοκομείο μιας μεγάλης πόλης.

Θα δούμε ότι ο γιατρός πρέπει να είναι και αγρότης, ότι πρέπει να μάθει να καλλιεργεί νέα τρόφιμα και, με το παράδειγμα του, να καλλιεργεί την επιθυμία για κατανάλωση νέων τροφίμων, για διαφοροποίηση της διατροφικής δομής στην Κούβα -τόσο μικρής και τόσο φτωχής σε μια αγροτική χώρα που είναι εν δυνάμει η πλουσιότερη στη γη. Θα δούμε τότε ότι κάτω από αυτές τις περιστάσεις θα πρέπει να είμαστε και παιδαγωγοί, ότι θα πρέπει επίσης να είμαστε και πολιτικοί – ότι το πρώτο που θα πρέπει να κάνουμε δεν είναι να προσφέρουμε τη σοφία μας, αλλά να δείξουμε άτι είμαστε έτοιμοι να μάθουμε με το λαό, να φέρουμε σε πέρας αυτή τη σπουδαία και όμορφη κοινή εμπειρία – να χτίσουμε μια νέα Κούβα.

Έχουμε ήδη κάνει πολλά βήματα και η απόσταση από την 1η Ιανουαρίου 1959 μέχρι σήμερα δεν μπορεί να μετρηθεί με συμβατικό τρόπο. Πριν από καιρό οι άνθρωποι καταλάβαιναν ότι εδώ είχε καταρρεύσει όχι μόνο ένας δικτάτορας, αλλά κι ένα σύστημα. Τώρα ο λαός πρέπει να μάθει ότι πάνω στα ερείπια ενός γκρεμισμένου συστήματος πρέπει να οικοδομήσουμε ένα νέο, το οποίο θα οδηγεί στην απόλυτη ευτυχία του λαού….Πειστήκαμε οριστικά ότι υπάρχει ένας κοινός εχθρός. Ξέρουμε ότι όλοι κοιτάζουν πίσω τους για να δουν μήπως τους ακούει κανείς, μήπως κρυφακούει κανείς από κάποια πρεσβεία και μεταδώσει όσα ακούει, πριν πουν ξεκάθαρα τη γνώμη τους κατά των μονοπωλίων, πριν πουν ξεκάθαρα: «Εχθρός μας και εχθρός ολόκληρης της Λατινικής Αμερικής είναι η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, που στηρίζει τα μονοπώλια». Αν όλοι ξέρουν ήδη ότι αυτός είναι ο εχθρός και αν έχουμε ως αφετηρία μας τη γνώση ότι όποιος παλεύει εναντίον αυτού του εχθρού έχει κάτι κοινό με εμάς, τότε προχωρούμε παρακάτω. Ποιοι είναι οι στόχοι μας εδώ στην Κούβα; Τι θέλουμε; Θέλουμε την ευτυχία του λαού ή όχι; Παλεύουμε για την απόλυτη οικονομική απελευθέρωση της Κούβας ή όχι; Δεν παλεύουμε για να είμαστε μια ελεύθερη χώρα ανάμεσα σε ελεύθερες χώρες, χωρίς να ανήκουμε σε κανένα στρατιωτικό συνασπισμό, χωρίς να πρέπει να συμβουλευόμαστε την πρεσβεία οποιασδήποτε μεγάλης δύναμης για κάθε απόφαση που παίρνουμε για εσωτερικά και διεθνή θέματα; Δε σκεφτόμαστε να ανακατανείμουμε τον πλούτο εκείνων που έχουν πάρα πολλά για να δώσουμε σ’ εκείνους που δεν έχουν τίποτα; Δε σκεφτόμαστε εδώ να προσφέρουμε δημιουργικό έργο, μια δυναμική καθημερινή πηγή ευτυχίας; Αν ναι, τότε έχουμε ήδη τους στόχους στους οποίους αναφερθήκαμε… Σε καιρούς μεγάλου κίνδυνου, σε καιρούς μεγάλης έντασης και μεγάλης δημιουργίας, αυτό που έχει σημασία είναι ο μεγάλος εχθρός και οι μεγάλοι στόχοι. Αν συμφωνούμε, αν όλοι μας ξέρουμε ήδη πού πηγαίνουμε, τότε, ό,τι κι αν συμβεί, πρέπει να αρχίσουμε τη δουλειά μας. Σας έλεγα ότι για να είναι κανείς επαναστάτης πρέπει να υπάρχει επανάσταση. Την έχουμε ήδη. Κι ένας επαναστάτης πρέπει επίσης να γνωρίζει τους ανθρώπους με τους οποίους πρόκειται να δουλέψει .Πιστεύω ότι δε γνωρίζουμε ακόμα καλά ο ένας τον άλλο. Πιστεύω ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας… [Ωστόσο] αν γνωρίζουμε τους στόχους, αν γνωρίζουμε τον εχθρό και αν γνωρίζουμε προς ποια κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε, τότε το μόνο που μας απομένει είναι να μάθουμε πόση απόσταση πρέπει να διανύουμε κάθε μέρα και να το κάνουμε. Κανένας δεν μπορεί να πει πόση είναι αυτή η απόσταση· η απόσταση αυτή είναι η προσωπική πορεία κάθε ανθρώπου – είναι αυτό που θα κάνει κάθε μέρα, αυτό που θα κερδίζει από την προσωπική του εμπειρία και αυτό που θα δίνει από τον εαυτό του ασκώντας το επάγγελμα του, αφοσιωμένος στην ευημερία του λαού. Αν διαθέτουμε ήδη όλα τα στοιχεία για να βαδίσουμε προς το μέλλον, ας θυμηθούμε τη φράση του Χοσέ Μαρτί, την οποία πρέπει να εφαρμόζουμε διαρκώς: «Ο καλύτερος τρόπος να πεις κάτι είναι να το κάνεις».

Ας βαδίσουμε λοιπόν προς το μέλλον της Κούβας».



πηγή :// imerodromos //

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

«Ό,τι ξέρουμε για το 1821 μοιάζει με αντεστραμμένο είδωλο στον καθρέφτη. Υπάρχουν δύο ‘21, αυτό των αρχόντων, των Φαναριωτών και της επίσημης διπλωματίας και αυτό του λαού και των προοδευτικών ανθρώπων όλου του κόσμου…» (Δ. Φωτιάδης, από την ιστορική μονογραφία «ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ»)

Πώς γίνεται η Καλαμάτα να έχει απελευθερωθεί από τον τουρκικό ζυγό στις 23 Μάρτη του 1821, αλλά να γιορτάζουμε την έναρξη της Επανάστασης στις 25 Μάρτη; 

Η απάντηση είναι απλή: Έπρεπε ο ξεσηκωμός να εγκιβωτιστεί σε ένα σχήμα που θα εξυπηρετούσε τους επί τουρκοκρατίας εξουσιαστές του λαού που παρέμειναν  τέτοιοι και μετά την Επανάσταση. Ανάμεσά τους οι σεβάσμιοι δεσποτάδες της εποχής. Και δεν μιλάμε για το τμήμα του κλήρου που συμμετείχε με συνέπεια και από την πρώτη στιγμή στον αγώνα, αλλά για κείνους τους “ταλαντευόμενους” της ιεραρχίας που σύρθηκαν να πάρουν μέρος και κυρίως εκείνους που τοποθετήθηκαν με αφοριστικό και αντεπαναστατικό μένος κατά της Επανάστασης. Κι αφού οι τελευταίοι δεν είχαν να επιστρατεύσουν τίποτα άλλο για να οικειοποιηθούν την Επανάσταση, επιστράτευσαν την Παναγία.

Ήταν 17 ολόκληρα χρόνια μετά την Επανάσταση, με διάταγμα του 1838, που ως εθνική γιορτή ορίστηκε η μέρα του Ευαγγελισμού ώστε το ιερατείο να καμώνεται ότι ευλόγησε τον ξεσηκωμό…

Η αλήθεια, βέβαια, είναι ελαφρώς διαφορετική: Η σημαία της επανάστασης σηκώθηκε από το λαογέννητο ηγέτη και δολοφονημένο αργότερα από τους πρόκριτους, Παναγιώτη Καρατζά, στην Πάτρα στις 21 Μάρτη. Όσο για τον και “φιλικό” Παλαιών Πατρών Γερμανό, που όπως επιβεβαιώνουν τα απομνημονεύματά του απλώς… απουσίαζε, θυμήθηκε να «ευλογήσει» τα όπλα μόνο αφότου η Επανάσταση είχε ξεσπάσει και επιβληθεί.

Και τούτο συνέβη γιατί ο λαός (ανάμεσά του και ο λαϊκός κλήρος) δεν άκουσε τις «νουθεσίες» του ραγιαδισμού ούτε τις φοβέρες των φορέων του. Αυτοί, οι δεύτεροι, αντί του «Ελευθερία ή θάνατος» είχαν άλλη αντίληψη:

    «Ας αφήσουμε τα παιδιά του Μωάμεθ να αποτελειώσουν τα παιδιά του Ροβεσπιέρου», έλεγαν (“Ο Κοινωνικός χαρακτήρας της Επανάστασης του 1821”, ΚΟΜΕΠ, τεύχος 2, 2011)…

***

   Ας δούμε τι έλεγαν τα «παιδιά του Ροβεσπιέρου» και γιατί δεν άρεσαν στο αρχοντολόι:

«Σ’ Ανατολή και Δύση και Νότον και Βοριά

για την πατρίδα όλοι να ‘χωμεν μία καρδιά

στην πίστη του καθένας ελεύθερος να ζει

στη δόξαν του πολέμου να τρέξωμεν μαζί

Βούλγαροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,

αράπηδες και άσπροι, με μια κοινή ορμή,

για την Ελευθερίαν να ζώσωμεν σπαθί

πως είμαστ’ αντρειωμένοι παντού να ξακουστεί.

Βούλγαροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί

Αράπηδες και άσπροι με μια κοινή ορμή

για την ελευθερία να ζώσουμε σπαθί

να σφάξουμε τους λύκους που το ζυγόν βαστούν

και Χριστιανούς και Τούρκους σκληρά

τους τυραννούν».

   Αυτά έγραφε τότε ο Ρήγας Φεραίος. Έγραφε κι αυτά:

«Όταν η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι (το) πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του.

Αν ευρίσκωνται όμως εις τόπον, όπου είναι περισσότεροι τύραννοι, οι πλέον ανδρείοι πατριώται και φιλελεύθεροι πρέπει να πιάσουν τα περάσματα των δρόμων και τα ύψη των βουνών, εν όσω ν’ ανταμωθούν πολλοί, να πληθύνη ο αριθμός των, και τότε να αρχίσουν την επιδρομήν κατά των τυράννων (…)».

   Κι επειδή έγραφε κι έλεγε αυτά, γι’ αυτό και ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’ και οι αυλικοί του είχαν αποφανθεί ότι ο Ρήγας ήταν ένας «διεφθαρμένος τη φρένα»…

   Όταν, δε, ο Ρήγας και οι σύντροφοί του δολοφονήθηκαν, οι …άνθρωποι του Θεού και …προστάτες του Γένους, αγαλλίασαν! Όπως έγραφε ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων, ο Ρήγας και οι σύντροφοί του «εσκόπευον να κάμουν επανάστασιν κατά του κραταιωτάτου Σουλτάνου αλλ’ ο μεγαλοδύναμος Θεός τους επαίδευσε κατά τας πράξεις των με τον θάνατον όπου τους έπρεπε (…)».

   Έχουν κάποιο νόημα όλα αυτά ή μήπως να τα αγνοήσουμε και να το ρίξουμε στο τσάμικο αυτής της περίφημης…«εθνικής ομοψυχίας» και του «όλοι μαζί» που διακινούν αιώνες τώρα οι «από πάνω», οι οποίοι συνήθως απουσιάζουν και από το «όλοι» και από το «μαζί»;

***

   Τι ήταν ο Παπαφλέσσας; Ήταν ο φλογερός αγωνιστής που γνωρίζουμε; Για το λαό ναι. Αλλά οι κοτσαμπάσηδες και οι σεβάσμιοι δεσποτάδες που τα είχαν κάνει τάτσι μήτσι κότσι με τους πασάδες είχαν άλλη άποψη.

   Για παράδειγμα, και σύμφωνα με τα λόγια του Παλαιών Πατρών Γερμανού όπως καταγράφονται στα απομνημονεύματά του, ο Παπαφλέσσας – αυτός που θα μνημονεύεται στους αιώνες για τη θυσία του στο Μανιάκι – ήταν «… άνθρωπος απατεών και εξωλέστατος περί μηδενός άλλου φροντίζων ειμή τινί τρόπω να ερεθίση την ταραχήν του έθνους…».

   Όταν ο Παπαφλέσσας συναντήθηκε με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό για να του πει ότι όλα ήταν έτοιμα για την Επανάσταση, ο τελευταίος αυτό το «πατριωτικό» του απάντησε: «Είσαι απατεώνας».

   Ποιο το συμπέρασμα; Μήπως να αδιαφορήσουμε για την αλήθεια και να συνεχίσουμε το «εθνικό» τσάμικο εκείνων που όποτε ακούνε για «ελευθερία» και «δικαιώματα» βλέπουν «ταραχήν του έθνους»;

***

   Τι ήταν το κίνημα του Υψηλάντη και του Σούτσου που ξεδιπλώθηκε τον Φλεβάρη του ’21 στην Μολδοβλαχία; Τι ήταν αυτή καθ’ αυτή η Επανάσταση του 1821; Αν μιλάμε για το λαό ήταν η λύτρωση. Ήταν το σάλπισμα για την διεκδίκηση της λευτεριάς και του δίκιου.

   Για τους προύχοντες, όμως, τι ήταν; Για το «ιερατείο» των «κεφαλών του Έθνους» τι ήταν; Μας το πληροφορεί το φιρμάνι του αφορισμού (!) της Επανάστασης (ο αφορισμός εκτός από την υπογραφή του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, φέρει την υπογραφή του πατριάρχη Ιεροσολύμων, καθώς και, μεταξύ άλλων, των μητροπολιτών Καισαρείας, Νικομήδειας, Δέρκων, Ανδριανουπόλεως, Βιζύης, Σίφνου, Ηρακλείας, Νικαίας, Θεσσαλονίκης, Βέροιας, Διδυμοτείχου, Βάρνης, Φαναρίου, Ναυπάκτου, Χαλκηδόνος, Τυρνάβου…):

«… αμφότεροι (Υψηλάντης και Σούτσος) αλαζόνες και δοξομανείς, ή μάλλον ειπείν ματαιόφρονες εκήρυξαν του γένους την ελευθερίαν και με την φωνήν αυτήν εφείλκυσαν πολλούς των εκεί κακοήθεις και ανοήτους (…) έγινε γνωστή εις το πολυχρόνιον κράτος η ρίζα και η βάσις όλου αυτού του κακοήθους σχεδίου. Με τοιαύτας ραδιουργίαςεσχημάτισαν την ολεθρίαν σκηνήν οι δύο ούτοι και τούτων συμπράκτορες φιλελεύθεροι, μάλλον δε μισελεύθεροι, και επεχείρησαν έργον μιαρόν, θεοσταγές και ασύνετον, θέλοντες να διακηρύξωσι την άνεσιν και ησυχίαν των ομογενών μας πιστών ραγιάδων της κραταιάς βασιλείας (…) Αντί λοιπόν φιλελευθέρων εφάνησαν μισελεύθεροι, και αντί φιλογενών και φιλοθρήσκων εφάνησαν μισογενείς, μισόθρησκοι και αντίθετοι, διοργανίζοντες, φευ, οι ασυνείδητοι με τα απονενοημένα κινήματά των την αγανάκτησιν της ευμενούς κραταιάς βασιλείας (…)».

   Και οι εκπρόσωποι του …Θεού και του Έθνους φτάνουν στο διά ταύτα και «παραγγέλλουν»:

«Διά τούτο (…) συμβουλεύομεν και παραινούμεν και εντελλόμεθα και παραγγέλλομεν πάσιν υμίν (…) να διακηρύξητε την απάτην των ειρημένων κακοποιών και κακόβουλων ανθρώπων και να τους αποδείξητε και να τους στηλιτεύσητε πανταχού (…) Εκείνους δε τους ασεβείς πρωταιτίους και απονενοημένους φυγάδας και αποστάτας ολεθρίους να τους μισήτε και να τους αποστρέφεστε και διανοία και λόγω, καθότι και η εκκλησία και το γένος τούς έχει μεμισημένους, και επισωρεύει κατ’ αυτών τας παλαμναιοτάτας και φρικωδεστάτας αράς: ως μέλη σεσηπότα, τους έχει αποκεκομμένους της καθαράς και υγιαινούσης χριστιανικής ολομελείας. Ως παραβάται δε των θείων νόμων και κανονικών διατάξεων…αφορισμένοι υπάρχειεν και κατηραμένοι και ασυγχώρητοι και μετά θάνατον (…)».

   Ωραίο δεν είναι το τσάμικο της… «εθνικής ομοψυχίας»;

***

   Αυτά, λοιπόν, με τους «μέσα». Αλλά υπήρχαν και οι «φίλοι» μας οι «απ’ έξω». Ας πάμε να δούμε τι συνέβη και με τους «έξω». Ο λόγος στον Στρατηγό, τον Μακρυγιάννη (Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη, Βιβλίον Γ’ Κεφάλαιον πέμπτον):

«Και παραδοθήκαμεν εις την τιμή εσάς των ομοθρήσκων μας Ρούσσων και Άγγλων και Γάλλων να μας σώσετε – κ’ εσείς οι φιλάνθρωποι της πρώτες χρονιές πιάνατε ένα αθώον παιδί, ένα αρφανό, οπού γύρευε η τυραγνία να του πάρη την ζωή του και την τιμή του και θρησκεία του και με την βοήθεια του Θεού εσώθη· και οι τρεις εσείς το κιντυνεύετε να το πάτε πάλε εις την δικαιοσύνη του τύραγνου·(…) Τι φαντάζεστε, ότι μας βοηθήσετε, ή μας μολύνετε και μας αφανίσετε; Ξίκι να γίνεταν από ‘μας ήταν καλύτερα και το καλό σας και το κακό σας! Ευγνωμονούμεν οι Ελληνες γενικώς τους φιλανθρώπους υποκόγους σας, έχομεν χάριτες εις αυτούς τους ευεργέτες μας –καμμιά χάρη ‘σ εσάς της ανεμοδούρες, της διαφταρμένες μηχανές δεν έχομεν! Οι τίμιοι άνθρωποι να μην σας ακούσουνε! Ούτε το καλό σας θέλουν να τους κάμετε. Ας σας ευγνωμονήσουνε εκείνοι οπού τους δώσετε τα δάνεια και τα ‘φκειασαν λούσια και πολυτέλειες κι’ άλλα τοιούτα. Εκεινών εκάμετε καλό με τα δάνειά σας, του Αρμασπέρη, του Κωλέτη, του Μαυροκορδάτου, του Μεταξά και συντροφιές τους (…) δεν θέλω σας ξέρη, ούτε να σας ακούσω! Από αυτά όλα η πατρίδα κλονίζεται, από της οδηγίες της πατρικές των Πρέσβεων και δικώ μας ξενολάτρων».

 Αυτά συνέβαιναν, γράφονταν και λέγονταν δυο αιώνες προ ΝΑΤΟ και προ ΕΕ. Και μάλλον δεν χρειάζεται κάποιο πιο επίκαιρο σχόλιο.

***

    Η Επανάσταση του ’21, εθνικοαπελευθερωτική στη μορφή της και αστικοδημοκρατική στο περιεχόμενό της, παρά τις μεταγενέστερες προσπάθειες να ενδυθεί κάποιου τύπου θρησκευτικό μυστικισμό και να παρουσιαστεί – παρά ακόμα και τους δυο εμφυλίους κατά την διάρκειά της – σαν μια χωρίς εσωτερικές αντιθέσεις “υπερταξική” εθνική διαδικασία,  είχε πρόδηλα κοινωνικό χαρακτήρα, που δεν θα μπορούσε παρά να ορίζεται από την ίδια την κινητήρια δύναμή της, την πρωτοπόρα σε εκείνη την ιστορική περίοδο, ανερχόμενη και ασφυκτιούσα σε συνθήκες φεουδαρχίας και οθωμανικής κατάκτησης, αστική τάξη :

“Ας εξετάση διακεκριμένως οποιοσδήποτε έλαβεν μέρος εις την Επανάστασιν, και θέλει ίδει ότι η τάξις των ξενιτευμένων λογιοτάτων και εμπόρων είναι ήτις πρώτη ετόλμησεν και εκίνησεν τον μοχλόν τούτον και έμβασεν και τους Προεστούς και τους Αρματωλούς εις τα αίματα», γράφει ο Σερραίος επαναστάτης Κασομούλης (“Ενθυμήματα στρατιωτικά της Επαναστάσεως των Ελλήνων 1821-1833”, εκδόσεις “Πάγκειος Επιτροπή”). 

Ταυτόχρονα, όμως, 

“Το ’21, μόνο με της πνευματικής-μας- αριστοκρατίας τη θέληση δεν έγινε, αλλά έγινε και ενάντια της θέλησής της. Η ανεξαρτησία δεν “εκμαιεύθηκε” από τη λογιωτατική Σοφία των – τάχατις – “Διδασκάλων του Γένους” (τους οποίους, ούτε είδαν ποτέ, οι τινάξαντες την Οθωμανική αυτοκρατορία στον αέρα). Πολύ περισσότερο δεν έγινε από κάτι θρυλούμενους φραγκολεβαντίνους και Ιγνάτιους, αλλά καταχτήθηκε από τα γιαταγάνια των Πελοποννήσιων και της Ρούμελης. Η επακολουθήσασα λευτεριά, τίποτις αυτουνών δεν τους χρωστάει. Αν, από τη θέλησή τους αυτό εξαρτιότανε, ακόμα φέσι θα φοράγαμε…”

και επίσης 

“…η επανάσταση δεν έγινε μόνο για τους Τούρκους. (δεν ήσαν οι χειρότεροι…). Εγινε ενάντια και στο γδάρσιμο και τον κατατρεγμό απ’ τους προκρίτους – δηλαδή για το ξερίζωμα σύξυλου του ‘Τριαδικού” Τουρκοπαπαδοκοτζαμπασέικου καθεστώτος…” (Γιάννης Σκαρίμπας, “Το 1821 και η Αλήθεια”, εκδόσεις “Κάκτος”) 

Τα συμπεράσματα – τα δικά μας τουλάχιστον – από όλα αυτά παραμένουν αναλλοίωτα:

Πρώτο: Τιμή και δόξα στην Επανάσταση του ’21. Τιμή και δόξα στους επαναστάτες, σε εκείνους που ανάμεσά τους δεν υπήρξε «κανένας φρόνιμος», όπως το λέει ο Κολοκοτρώνης.

Δεύτερο: Τιμή και δόξα στην «επαναστάτισσα Ελλάδα» που ύμνησε ο Πούσκιν και λάτρεψε ο Μπάιρον, τιμή και δόξα στον επαναστατημένο λαό που δεν αρνήθηκε το ευκταίο στο όνομα του «εφικτού», τιμή και δόξα στους«Καραισκάκηδες» που δεν διαπραγματεύτηκαν τον ξεσηκωμό τους με τον Μέτερνιχ.

Τρίτο: «Όσοι το χάλκεον χέρι του φόβου βαρύ αισθάνονται, ζυγόν δουλείας, ας έχουσι. Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία» (Αντρέας Κάλβος). Η’ όπως το έλεγε 120 χρόνια μετά την Επανάσταση του ’21 ο ύμνος του ΕΛΑΣ:«Αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι, πάντα είναι ο ίδιος ο λαός».

Τέταρτο: Ο λαός. Ο μόνος που μπορεί να βάζει τέλος στις τυραννίες. Που ακόμα κι όταν «χάνονται» οι Επαναστάσεις του, δεν έχει άλλο δρόμο από εκείνον που γράφει: «Πέθανε η Επανάσταση. Ζήτω η Επανάσταση»!


Πηγή :// imerodromos // ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ//

Σε πανηγυρικό κλίμα - παρά τον περιορισμένο λόγω των μέτρων αντιμετώπισης του κορονοϊού - προσκεκλημένων, ορκίστηκε ενώπιον της Βουλής των Ελλήνων, η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, η τέως πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας Κατερίνα Σακελλαροπούλου.

   Παρουσία του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη και των πολιτικών αρχηγών και χοροστατούντος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κκ Ιερωνύμου, η κ. Σακελλαροπούλου ορκίστηκε "στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας και Αδιαίρετης Τριάδας" να φυλάσσει το Σύνταγμα και τους νόμους, να μεριμνά για την πιστή τους τήρηση, να υπερασπίζει την εθνική ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της Χώρας, να προστατεύει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Ελλήνων και να υπηρετεί το γενικό συμφέρον και την πρόοδο του Ελληνικού Λαού.. "'Αξια" αναφώνησαν οι βουλευτές, ενώ ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος της ευχήθηκε "καλή δύναμη". Μετά την ορκωμοσία της, η κα Σακελλαροπούλου κατευθύνθηκε στα κοινοβουλευτικά έδρανα, όπου χαιρέτησε τους πολιτικούς αρχηγούς.

   Νωρίτερα, η κ. Σακελλαροπούλου έγινε δεκτή στο Μέγαρο της Βουλής από τον πρόεδρο του κοινοβουλίου Κων. Τασούλα και τον πρωθυπουργό Κυρ. Μητσοτάκη, ενώ άγημα των Ενόπλων Δυνάμεων απέδιδε τιμές. Ως είθισται, κόκκινοι τάπητες στρώθηκαν στους διαδρόμους του κτιρίου ωστόσο τις παραδοσιακές χειραψίες αντικατέστησαν οι "επινεύσεις", όπως απαιτεί η περίσταση.

   Την ειδική συνεδρίαση της Βουλής, προεδρεύοντος του α' αντιπροέδρου Νικήτα Κακλαμάνη παρακολούθησαν περί τους 120 εκπροσώπους πολιτικών, διπλωματικών και άλλων αρχών, μεταξύ των οποίων οι πολιτικοί αρχηγοί, 13 μέλη του υπουργικού συμβουλίου, περί τους 35 βουλευτές. Αξίζει να σημειωθεί ότι μεταξύ των παρισταμένων, μεσολαβούσε τουλάχιστον ένα κενό κάθισμα, για λόγους προφύλαξης.

   Η κ. Σακελλαροπούλου είναι το 8ο πρόσωπο από τη μεταπολίτευση που αναλαμβάνει το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα, διαδεχόμενη τους Μιχ. Στασινόπουλο (1974-1975), Κων. Τσάτσο (1975-1980), Κων. Καραμανλή (1980-1985 και 1990-1995), Χρ. Σαρτζετάκη (1985-1990), Κων. Στεφανόπουλο (1995-2005), Κάρ. Παπούλια (2005-2015) και τον Πρ. Παυλόπουλο (2015-2020). Είναι επίσης η τρίτη με θητεία στο δικαστικό σώμα, μετά τους Μιχ. Στασινόπουλο (εισηγητής στο Συμβούλιο της Επικρατείας) και τον Χρ. Σαρτζετάκη (Αρεοπαγίτης).

   Μετά το πέρας της συνεδρίασης, και όσο η νέα Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου ανέμενε - με τον πρωθυπουργό και τον πρόεδρο της Βουλής - τους προσκεκλημένους να μεταβούν στο Μνημείο του 'Αγνωστου Στρατιώτη, ο κ. Μητσοτάκης είπε ότι «η αισιοδοξία είναι γένους θηλυκού», ενώ ο κ. Τασούλας συμπλήρωσε: «....εκπέμπεται σήμερα και είναι βάσιμη».

   Ακολούθως, η κα Σακελλαροπούλου μετέβη στο Μνημείο του 'Αγνωστου Στρατιώτη για να καταθέσει στέφανο και αμέσως μετά κατευθύνθηκε στο Προεδρικό Μέγαρο, προκειμένου να αναλάβει τα υψηλά της καθήκοντα.



ΑΠΕ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛΑΚΑΣ


Αν υπάρχει μια πρώτη σαφής διαπίστωση από το «χτύπημα» του κορωνοϊού, αυτή είναι ότι η παγκόσμια οικονομία επιβραδύνεται και βρίσκεται (αν δεν το έχει περάσει) στο κατώφλι της ύφεσης.
Αν λάβουμε υπόψη την κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας πριν από το χτύπημα του ιού και όλες τις δυσοίωνες προβλέψεις και τις ανησυχίες που είχαν διατυπωθεί για την πορεία της, προκύπτει μια ακόμη προφανής διαπίστωση: Το σύστημα (καπιταλισμός ονομάζεται) αντιλαμβάνεται την καταστροφή ως ευκαιρία (και) για ξεκαθάρισμα λογαριασμών.

Για τον καπιταλισμό της καταστροφής έχουν γραφτεί πολλά. Άλλωστε, πέρα από τις θεωρητικές προσεγγίσεις, έχουμε δει πώς το σύστημα μετατρέπει ένα τσουνάμι στην Άπω Ανατολή ή μια θεομηνία στις ΗΠΑ σε επενδυτική ευκαιρία και κτηματομεσιτικό Ελ Ντοράντο. Κάτι, μάλλον, έχουμε αντιληφθεί για το πώς η καταστροφή των πολέμων γεννάει χρήμα για τις πολεμικές βιομηχανίες αλλά και τις τεχνικές εταιρείες της… ανοικοδόμησης. Τέλος, στην προκειμένη περίπτωση, ζούμε το απόλυτο ξεχαρβάλωμα (υπέρ των ιδιωτών) των συστημάτων Υγείας, τα οποία, ακόμη κι αυτά που στέκουν καλά στα πόδια τους, αδυνατούν να αντιμετωπίσουν το «κακό σενάριο» εξέλιξης της επιδημίας του κορωνοϊού.

Είναι, ίσως, νωρίς, αλλά ήδη μπορούμε μάλλον να δούμε πώς, επ’ ευκαιρία του ξεσπάσματος της επιδημίας, βγήκαν τα μαχαίρια για να
ξεκαθαριστούν οι λογαριασμοί στο παγκόσμιο οικονομικό κύκλωμα.

Πριν από το χτύπημα της επιδημίας ήταν ευκρινή τα προβληματικά σημεία τριβών των μεγάλων παικτών στην παγκόσμια οικονομία. Η Κίνα αγκομαχούσε να τραβήξει ακόμη ψηλότερα τους παγκόσμιους ρυθμούς ανάπτυξης. Οι ΗΠΑ είχαν ξεκινήσει έναν εμπορικό πόλεμο (επιβάλλοντας δασμούς και άλλες απαγορεύσεις) για να φρενάρουν την κινεζική επέκταση και διείσδυση. Η Ρωσία «τρεφόταν» και μεγάλωνε προσφέροντας τα ενεργειακά της αποθέματα στις διψασμένες για ενέργεια Κίνα και Ευρώπη.

Είναι αξιοσημείωτη η ταχύτητα με την οποία η παγκόσμια οικονομία υπέκυψε στο πλήγμα του κορωνοϊού δίνοντας την εντύπωση ότι είναι ένα οικοδόμημα με τραπουλόχαρτα και χωρίς θεμέλια. Αξιοσημείωτος είναι επίσης ο «πόλεμος» που ξέσπασε μεταξύ των πετρελαιοπαραγωγών χωρών. Καθώς το χτύπημα του κορωνοϊού οδηγεί σε προβλέψεις για μεσοπρόθεσμη ραγδαία μείωση της παραγωγής και κατ’ επέκταση της ζήτησης ενέργειας, η λογική κίνηση των πετρελαιοπαραγωγών χωρών θα ήταν η μείωση της παραγωγής τους ώστε να συγκρατηθεί σε ανεκτά επίπεδα η τιμή πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Πέρα από τη λογική, ωστόσο, η Σαουδική Αραβία αύξησε ακόμη περισσότερο την παραγωγή της, ρίχνοντας κι άλλο την τιμή του πετρελαίου, χτυπώντας με αυτόν τον τρόπο τη ρωσική οικονομία, που κατά κύριο λόγο στηρίζεται στις εξαγωγές ενέργειας…

Συνδέοντας όλα αυτά εκ των υστέρων, ίσως κάποιοι καταλήξουν σε σενάρια συνωμοσίας για το πώς και γιατί ξέσπασε η επιδημία. Ωστόσο η απάντηση είναι μάλλον απλούστερη. Η επιδημία είναι για το σύστημα μια ευκαιρία για ξεκαθάρισμα λογαριασμών και κερδών που αυτοί οι λογαριασμοί συνεπάγονται.

Πηγή: Εφημερίδα «Το Ποντίκι»

Στην τελική ευθεία για τις βουλευτικές εκλογές βρίσκεται η χώρα, με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να επισκέπτεται σήμερα Δευτέρα 10 Ιουνίου 2019, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο, προκειμένου να προκειμένου να του ζητήσει τη διάλυση της Βουλής και την προκήρυξη εκλογών. Η συνάντηση με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας θα γίνει στις 6.30 το απόγευμα και όπως ήδη έχει κάνει γνωστό η κυβέρνηση, οι εθνικές εκλογές θα προκηρυχθούν για τις 7 Ιουλίου.


Από εκεί και πέρα ήδη τα κομματικά επιτελεία παίρνουν θέσεις μάχης. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα ασχοληθεί με την προετοιμασία του κόμματός του, ώστε να αντιστρέψει το αποτέλεσμα των πρόσφατων ευρωεκλογών, στις οποίες η Νέα Δημοκρατία είχε προβάδισμα περίπου 9,5 ποσοστιαίων μονάδων από το κυβερνών κόμμα. 
Η Κουμουνδούρου επιθυμεί να μπει η προγραμματική συζήτηση στο επίκεντρο της μάχης των εκλογών. Στο πλαίσιο αυτό, ο Αλέξης Τσίπρας θα παρουσιάσει στις 8 το βράδυ, στο αίθριο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία για την επόμενη τετραετία.

Όπως ανέφερε ο πρωθυπουργός, κατά την παρέμβαση του στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ που έγινε την περασμένη Παρασκευή, θα πρέπει «να αναδειχθεί τι παραλάβαμε το 2015, σε συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης και καταστροφής, και τι υλοποιήσαμε».

Πρόσθεσε ότι «θα πρέπει να καταθέσουμε το δικό μας σχέδιο για την επόμενη μέρα, ώστε οι πολίτες να μπορούν να συγκρίνουν» τα προγράμματα της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ.

Το σχέδιο περιλαμβάνει νέες και καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας, δικαιότερη φορολογία, αποτελεσματική δημόσια διοίκηση, ισχυρό κοινωνικό κράτος και κοινωνική ασφάλεια.



Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας  Κυριάκος Μητσοτάκης

Το μήνυμα ότι η χώρα μας θα υπερασπίζεται την ακριτική Ελλάδα απέναντι σε «κάθε πρόκληση και αμφισβήτηση» έστειλε, από το Καστελόριζο, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας  Κυριάκος Μητσοτάκης.
Η χώρα γυρίζει σύντομα σελίδα, τόνισε.
Ο υγιής πατριωτισμός στην αντιμετώπιση εθνικών ζητημάτων περνάει μέσα από τη ΝΔ, είπε από την Κάλυμνο ο Κυριάκος Μητσοτάκης,

Στην Κω, είχε συνάντηση με φορείς του νησιού ακούγοντας τα προβλήματά τους, με πρώτο αυτό της υπερ-φορολόγησης.

Οι ΑΝΕΛ δεν θα πάρουν μέρος στις προσεχείς εκλογές, αποφάσισε χθες το εθνικό συμβούλιο του κόμματος.
Παράλληλα ο Πάνος Καμμένος αναγνώρισε  τη νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη και της ΝΔ στις ευρωεκλογές και εξέφρασε την ελπίδα ότι θα μπορέσει να επιφέρει την πολιτική αλλαγή που ψήφισε ο ελληνικός λαός.

Υπάρχει κοινό έδαφος για μια πολιτική και εκλογική συνεργασία ΛΑ.Ε – Πειρατών

Πραγματοποιήθηκε σήμερα συνάντηση αντιπροσωπείας της Λαϊκής Ενότητας (ΛΑ.Ε) με αντιπροσωπεία του Κόμματος Πειρατών Ελλάδας.

Στην αντιπροσωπεία της ΛΑ.Ε συμμετείχαν ο Γραμματέας του Π.Σ  της ΛΑ.Ε Παναγιώτης Λαφαζάνης και οι Στάθης Λεουτσάκος, Γιώργος Λιάγκος και Σπύρος Δρίτσας, μέλη της Π.Γ της ΛΑ.Ε. Η αντιπροσωπεία του Κόμματος Πειρατών αποτελείτο από τους Θανάση  Γούναρη, Βασίλη Περαντζάκη, Γιώργο Αλαντάλα, Πηνελόπη Πετροπούλου και Γιάννη Παπαναστασίου.

Οι δυο αντιπροσωπείες συζήτησαν εκτενώς τα πολιτικά και προγραμματικά ζητήματα για μια ενδεχόμενη πολιτική και εκλογική τους συνεργασία, στο πλαίσιο του πιο πλατιού δυνατού μετώπου των αριστερών, των προοδευτικών και των δημοκρατικών αντιμνημονιακών και αντισυστημικών δυνάμεων.

Οι δυο πλευρές διαπίστωσαν ότι υπάρχει κοινό έδαφος για μια προοπτική πολιτικής και εκλογικής τους συμπόρευσης και συναποφάσισαν να συνεχίσουν τις συζητήσεις και τις επεξεργασίες σε αυτήν την κατεύθυνση με αμοιβαία βούληση και προσπάθεια για θετική τελική κατάληξη.

Θωμάς Τσαλαπάτης

Ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Μάικ Πενς, είναι ο λόγος για τον οποίο πρέπει να εύχεσαι καθημερινά να μην πάθει τίποτα ο Ντόναλντ Τραμπ κατά τη διάρκεια της θητείας του (να μια πρόταση που δεν περίμενα ποτέ να γράψω).

Σε περίπτωση που ο πρόεδρος αποσυρόταν από το αξίωμά του ο Πενς θα έπαιρνε στα χέρια του την τύχη του πλανήτη.

Ο Μάικ Πενς ορίζει εκ νέου τον εξτρεμισμό της αμερικανικής συντήρησης. Του πολιτικού αυτού λόγου που συνδυάζει τον πουριτανικό χριστιανισμό με την ιερότητα του επιθετικού καπιταλισμού και το βαθύ μίσος προς οτιδήποτε διαφορετικό.

Φυλή, φύλο ή άποψη. Υποστηρικτής του Κινήματος του Τσαγιού έχει δηλώσει χαρακτηριστικά ότι είναι «χριστιανός, συντηρητικός και Ρεπουμπλικανός με αυτή τη σειρά».

Λίγο πολύ αυτό που ο ίδιος ο Πενς πιστεύει είναι πως οι πολιτικές του επιλογές υπαγορεύονται κατευθείαν από τον Θεό.

Ο αντιπρόεδρος είναι ο μισογύνης που αρθρογραφούσε κατά της ταινίας «Μουλάν» της Ντίσνεϊ επειδή μια γυναίκα δεν είναι ικανή να πάει στον πόλεμο, υποστήριξε τη διδασκαλία του «ευφυή σχεδιασμού» στα σχολεία, ενώ -σύμφωνα με λόγια του Ντόναλντ Τραμπ- θέλει να κρεμάσει όλους τους ομοφυλόφιλους.

Ως κυβερνήτης της Ιντιάνα υπέγραψε τον Νόμο για την Αποκατάσταση των Θρησκευτικών Ελευθεριών, έναν νόμο που ουσιαστικά επέτρεπε σε οποιαδήποτε επιχείρηση να κάνει διακρίσεις απέναντι στους εργαζομένους της αλλά και τους πελάτες με βάση τη σεξουαλική τους προτίμηση.

Ταυτόχρονα υποστηρίζει (με συγκεκαλυμμένο τρόπο) και έχει χαρακτηρίσει μέντορά του τον James Dobson, έναν ακραίο συντηρητικό και ιδρυτή του οργανισμού Focus on the Family, που ούτε λίγο ούτε πολύ προσπαθεί με διάφορους τρόπους να «μετατρέψει τους ομοφυλόφιλους σε κανονικούς ανθρώπους» σύμφωνα με τα διδάγματα της Βίβλου, καθώς -όπως λέει ρητά- η ομοφυλοφιλία μπορεί να αποφευχθεί και να γιατρευτεί.

Ερχόμενος σε επαφή με τη φρίκη που αντιπροσωπεύει ο Μάικ Πενς ουσιαστικά αντικρίζουμε όλη τη σκοτεινή παράδοση των Ηνωμένων Πολιτειών, την ίδρυσή της από χριστιανούς φονταμενταλιστές που έδιωξε η Ευρώπη, τον ρατσισμό απογόνων ιδιοκτητών σκλάβων και μεγάλων δράκων της Κου Κλουξ Κλαν, το σκοτάδι των μεσαίων Πολιτειών, εκεί που η καθυστέρηση είναι ταυτότητα και το μίσος περηφάνια.

Και αν ασχολούμαστε σήμερα με αυτόν τον θλιβερό ισχυρό πολιτικό (ο οποίος περνά απαρατήρητος μπροστά στο ατελείωτο σόου βλακείας και μίσους που είναι ο Ντόναλντ Τραμπ) είναι για έναν απλό λόγο: το κουνέλι του.

Πρόσφατα ο Μάικ Πενς εξέδωσε ένα παιδικό βιβλίο (γραμμένο από την κόρη του και εικονογραφημένο από τη γυναίκα του) με τίτλο «Μάρλον Μπάντο: μία μέρα στη ζωή του αντιπροέδρου». Το βιβλίο περιγράφει την καθημερινότητα του αντιπροέδρου μέσα από τα μάτια του κουνελιού του, του Μάρλον Μπάντο.

Μία μέρα πριν κυκλοφορήσει το βιβλίο, ο κωμικός John Oliver αφιέρωσε την εκπομπή του στον αντιπρόεδρο, τον οποίο γελοιοποίησε για την ακροδεξιά ατζέντα του (το άρθρο στηρίζεται ακριβώς στην αφορμή της εκπομπής).

Ταυτόχρονα ενημέρωσε πως οι συγγραφείς της εκπομπής έχουν γράψει και αυτοί ένα βιβλίο για το κουνέλι του αντιπροέδρου, το οποίο μόλις κυκλοφόρησε (δηλαδή μία μέρα νωρίτερα από το κανονικό) με τίτλο: «Μια μέρα στη ζωή του Μάρλον Μπάντο».

Αυτό το παιδικό βιβλίο έχει μια βασική διαφορά από το πρωτότυπο. Ο πρωταγωνιστής κούνελος ερωτεύεται ένα άλλο αρσενικό κουνέλι στον Λευκό Οίκο και προσπαθεί να αποφύγει το μίσος και την προκατάληψη και να ζήσει τον έρωτά του.

Την επόμενη μέρα το βιβλίο έγινε μπεστ σέλερ και καταχωρίστηκε πρώτο σε πωλήσεις στην Amazon.

Το σύνολο των κερδών του δόθηκαν σε φιλανθρωπικές οργανώσεις που αντιμάχονται την προκατάληψη εναντίον των ομοφυλοφίλων και καταπολεμούν το AIDS.

Αυτό που κατάφερε ο Ολιβερ είναι όχι μόνο να γελοιοποιήσει έμπρακτα τον αντιπρόεδρο χρησιμοποιώντας τον ως επιχείρημα για την αγορά ενός βιβλίου υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, αλλά και να μετατρέψει την πουριτανική γελοιότητα των ακραίων Ρεπουμπλικανών σε γελοιοποίηση. Μια γελοιοποίηση που τελικά μάζεψε πολλά χρήματα υπέρ των θεσμών που οι ίδιοι αντιμάχονται.

Ορίζοντας εκ νέου τη σημασία της κωμωδίας και της δύναμής της να παράγει πολιτική. Σε έναν αντεστραμμένο κόσμο όπου η γελοιότητα περιγράφει τον εαυτό της ως σωφροσύνη, δεν υπάρχει τίποτα πιο σοβαρό από την κωμωδία.

Εδώ το γέλιο ορίζει τον κανόνα του παιχνιδιού. Και οι πουριτανοί, οι υποκριτές και οι μισαλλόδοξοι είναι χαμένοι από χέρι.



tsalapatis.blogspot.gr

Θα μιλήσουν:

Νάντια Βαλαβάνη, συγγραφέας, οικονομολόγος: «Ρωσικός μοντερνισμός & καλλιτεχνική πρωτοπορία. Η κρατική πολιτική τα πρώτα χρόνια»

Κυριάκος Κατζουράκης, ζωγράφος, σκηνοθέτης: «Μοντερνισμός, εικαστικά και κινηματογραφικά υποδείγματα και ο Οκτώβρης»

Πάνος Τσερόλας, συγγραφέας: «Κινηματογραφώντας τη διαλεκτική: Μια ματιά στους πρωτοπόρους της επαναστατημένης Ρωσίας»

Συντονίζει ο αρχιτέκτονας Στέφανος Πάντος-Κίκκος.

Θ’ ακολουθήσει συζήτηση & η προβολή της ταινίας του Μπορίς Μπάρτον: «Το σπίτι στην Οδό Τρούμπναγια» (ΕΣΣΔ, 1928)

Η είσοδος είναι ελεύθερη

Αυτό επεσήμανε η ανεξάρτητη ευρωβουλευτής Σοφία Σακοράφα κατά τη συζήτηση για τα αποτελέσματα της συνόδου κορυφής της 19η - 20ης Οκτωβρίου και τα πρώτα βήματα για την έναρξη δημόσιας συζήτησης για το μέλλον της Ευρώπης, στην ολομέλεια του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, παρουσία των Προέδρων Tουσκ και Γιούνκερ.

Η ανεξάρτητη ευρωβουλευτής επεσήμανε ότι «με αοριστίες για την αντιμετώπιση των αιτιών που γεννούν μετανάστευση και πρόσφυγες και μόνο στόχο μια Ευρώπη φρούριο, η πολιτική που ακολουθείται από την Ευρώπη θα έχει σαν αποτέλεσμα την περαιτέρω αποσταθεροποίηση της περιοχής με τραγικά αποτελέσματα». Παράλληλα, στηλίτευσε την απουσία κάθε ουσιαστικής αναφοράς για την Τουρκία στα συμπεράσματα της συνόδου κορυφής, παρά τα επανειλημμένα ψηφίσματα του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου.

Ακολουθεί ολόκληρη η τοποθέτηση της ευρωβουλευτού Σοφίας Σακοράφα:


"Κύριοι συνάδελφοι,

Διάβασα κι άκουσα με προσοχή τα συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και τις θέσεις της Επιτροπής.

Για την PESCO και τα θέματα ασφάλειας και άμυνας θα συζητήσουμε εκτενώς τους επόμενους μήνες.

Για τις σχέσεις με την Τουρκία αφιερώνετε μια πρόταση που δεν λέει τίποτα, παρά τα επανειλημμένα ψηφίσματα του κοινοβουλίου.

Όσον αφορά στο προσφυγικό, τέσσερις σελίδες με στόχο μια Ευρώπη φρούριο και μια μόνο παράγραφο με αοριστίες για την αντιμετώπιση των αιτιών που γεννούν μετανάστευση και πρόσφυγες.

Περιγράφετε συνεργασίες με την Λιβύη και γειτονικές χώρες στα όρια της αποσταθεροποίησης και τις εκβιάζετε με τα κονδύλια ανάπτυξης, το εμπόριο και τις θεωρήσεις, με στόχο τον εγκλωβισμό προσφύγων και μεταναστών σε καταυλισμούς - στρατόπεδα.

Γνωρίζετε ασφαλώς ότι αυτό είναι μια ωρολογιακή βόμβα που σύντομα θα εκραγεί και το σκληρό τίμημα θα το πληρώσουμε όλοι.

Η πολιτική σας διχάζει την Ευρώπη και δυστυχώς κάποιοι συνεχίζουν να επενδύουν σε πρόσκαιρα κέρδη.

Είμαι περίεργη λοιπόν για το όραμα ποιας Ευρώπης θα μιλάτε τότε στους λαούς".