Εφυγε σήμερα από τη ζωή ο συγγραφέας Κώστας Θ. Καλφόπουλος.

Ο Κώστας Θ. Καλφόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956. Ήταν απόφοιτος της Γερμανικής Σχολής Αθηνών – Dörpfeld Gymnasium και σπούδασε Κοινωνιολογία (ΜΑ), Πολιτική και Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου (Universität Hamburg).

Από το 1996 απασχολούνταν ως δημοσιογράφος στον ημερήσιο, εβδομαδιαίο και μηνιαίο Τύπο και ως επιμελητής (editor) στον χώρο των εκδόσεων. Διετέλεσε τακτικός συνεργάτης της "Καθημερινής" (ημερήσια και κυριακάτικη έκδοση) και από το 2018 αρθρογραφούσε στο The Books’ Journal. Είχε την ευθύνη της αρχισυνταξίας του περιοδικού Πολάρ.

Ως ξένος ανταποκριτής είχε συνεργαστεί με γερμανόφωνα ΜΜΕ (Neue Zürcher Zeitung, Frankfurter Allgemeine Zeitung, Neues Deutschland κ.ά.). Ήταν μέλος της Ένωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου (ΕΑΞΤ / FPA).

Έφυγε από τη ζωή ο Δημήτρης Φεργάδης, ένα από τα ιστορικά στελέχη της ελληνικής δισκογραφίας. 

Ο Δημήτρης Φεργάδης είχε γεννηθεί το 1938 στην Κύμη της Εύβοιας με σκυριανή καταγωγή. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 βρέθηκε στην Αθήνα. 

Το τέλος της ίδιας δεκαετίας, τον βρίσκει πρεσαδόρο και στη συνέχεια διευθυντικό στέλεχος της Columbia και της ΜΙΝOΣ-ΕΜΙ.

Υπήρξε ενεργός πολίτης, παρών στις κοινωνικές διεργασίες και μαζί δημιουργικό στέλεχος της δισκογραφίας μέχρι και την πρώτη δεκαετία του τρέχοντος αιώνα.

Ο Δημήτρης Φεργάδης, ήταν ο συγγραφέας του βιβλίου «Με αφορμή την Columbia. Η βιομηχανία της δισκογραφίας στην Ελλάδα κατά τον 20ο αιώνα». Εκδόσεις ΚΨΜ.

Το βιβλίο αποτελούσε όχι μόνο ιστορία της ομώνυμης δισκογραφικής εταιρείας (στούντιο και εργοστάσιο παραγωγής), αλλά της μουσικής βιομηχανίας της Ελλάδας κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα

Νόρα Ράλλη

Ηταν 99 ετών μεν, αυτό όμως δεν σημαίνει τίποτε άλλο. Πλήρης ημερών ήταν ο σπουδαίος αγωνιστής και λογοτέχνης Αλέξης Πάρνης, αλλά έφυγε χθες το πρωί από τη ζωή, σχεδόν από μια ατυχία. Ενα απλό πέσιμο τον οδήγησε στο νοσοκομείο, όπου και κατέληξε μετά από λίγες μέρες νοσηλείας. Πλήρης ημερών ήταν, αλλά είχε και να ζήσει και να προσφέρει ακόμα - συμβαίνει αυτό με κάποιους ανθρώπους ιδιαίτερους.

Ο Αλέξης Πάρνης (πραγματικό όνομα Σωτήρης Λεωνιδάκης) είχε γεννηθεί στις 24 Μαΐου 1924 στον Πειραιά (με καταγωγή από Κρήτη και Μάνη). Από μικρός οργανώθηκε στην Εθνική Αντίσταση, ήταν στην τελευταία μάχη της Αθήνας πριν από την απελευθέρωση από τους Γερμανούς κατακτητές, έλαβε μέρος στα Δεκεμβριανά (ήταν-δεν ήταν 20 χρόνων), όπου και τραυματίστηκε.

Για το τέλος του Β’ Π.Π. έμαθε στο νοσοκομείο. Από εκεί πέρασε στην Αλβανία. Το θεατρικό του «Τελευταία νύχτα» για τα Δεκεμβριανά παίχτηκε στο βουνό από τους αντάρτες, ενώ ο ίδιος εργάστηκε ως πολεμικός ανταποκριτής, υπολοχαγός στις κεντρικές εφημερίδες του ΔΣΕ. Με την κατάρρευση του μετώπου, βρέθηκε στην Τασκένδη ως πολιτικός πρόσφυγας και μετά ξεκίνησε τις σπουδές του στο Λογοτεχνικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας «Μαξίμ Γκόρκι». Εκεί συνδέθηκε φιλικά με σπουδαίες προσωπικότητες των γραμμάτων όπως οι Μπορίς Πάστερνακ και Ναζίμ Χικμέτ, ενώ υπήρξε στενός φίλος του Ζαχαριάδη έως το τέλος.

Το επικό του ποίημα «Μπελογιάννης» κέρδισε το πρώτο Παγκόσμιο Βραβείο Ποίησης στο Φεστιβάλ της Βαρσοβίας του 1955 και ο ίδιος συνέχισε γράφοντας θεατρικά, ποίηση και λογοτεχνία (τα βιβλία του κυκλοφορούν τελευταία από τις Εκδόσεις Καστανιώτης)... «Υπήρξαν και θαυμάσιοι κομμουνιστές, με στάση ζωής συνεπή σε ό,τι πίστευαν. Κι αυτό είναι η ουσία της ιδεολογίας. Δεν ρουφιάνεψαν, δεν κατέδωσαν, προτίμησαν να πάνε εξορία. Δυστυχώς, είναι άλλο να ζεις σαν κομμουνιστής κι άλλο να επιχειρείς να κάνεις με το ζόρι δισεκατομμύρια ανθρώπους κομμουνιστές. Ο άνθρωπος δεν έχει ωριμάσει για τέτοια τεράστια αλλαγή... Ξέρεις τι ωραίο είναι να είσαι κομμουνιστής ως άτομο; Καλύτερη ζωή δεν νομίζω ότι μπορεί να ζήσει κανείς!» είχε πει σε συνέντευξή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» το 2018.

Ως εφημερίδα είχαμε μια στενή συνεργασία με τον Αλέξη. Μας αγαπούσε, πίστευε στην προσπάθειά μας και τον αγαπούσαμε κι εμείς. Το 2018, με αφορμή την επέτειο των 50 χρόνων από την σοβιετική επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία παραχώρησε αφιλοκερδώς στην εφημερίδα μας το έργο του «Μια Πράγα στον καθένα», το οποίο μοιράστηκε με το φύλλο της «Εφ.Συν.» στις 25-8-2018.

Πηγή: efsyn.gr

Ο Γερμανός συγγραφέας, μεταφραστής και ποιητής πέθανε την Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2022 σε ηλικία 93 ετών, σύμφωνα με ανακοίνωση του εκδοτικού οίκου Suhrkamp, του οποίου υπήρξε συνιδρυτής. Γεννήθηκε το 1929 στο Καουφμπόιρεν, μια μικρή πόλη της Βαυαρίας και ήταν ο μεγαλύτερος από τέσσερις αδελφούς.

Εργάστηκε ως συντάκτης στη ραδιοφωνία της Στουτγάρδης, ως επιμελητής εκδόσεων, ως επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης και στο Wesleyan University του Κονέκτικατ, ενώ ίδρυσε και διηύθυνε τα περιοδικά «Kursbuch» (1965) και «TransAtlantik» (1980). Από το 1979 ζούσε στο Μόναχο και από το 1985 ήταν επιμελητής της σειράς «Die Andere Bibliothek» των εκδόσεων Eichborn της Φρανκφούρτης.

Μαζί με τον Γκύντερ Γκρας και τον Μάρτιν Βάλζερ υπήρξαν οι πυλώνες της μεταπολεμικής γερμανικής λογοτεχνίας. Η γραφή του διαμορφώθηκε μέσα από την εμπειρία που είχε μεγαλώνοντας στη ναζιστική Γερμανία – υπήρξε μέλος της νεολαίας του Χίτλερ στην εφηβεία του. Στα κείμενά του ασκεί έντονη κριτική στη γερμανική αστική τάξη και τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Για να αποφύγει την αποπνικτική ατμόσφαιρα της μεταπολεμικής Γερμανίας έκανε μεγάλα ταξίδια στις ΗΠΑ, την Ιταλία, το Μεξικό και τη Νορβηγία, μια εμπειρία η οποία επηρέασε βαθιά το έργο του.

Το 1949 ξεκίνησε τις σπουδές του στη λογοτεχνία και το 1955 ολοκλήρωσε το διδακτορικό του στη φιλοσοφία. Εκείνη την εποχή δημοσίευσε τα πρώτα του κείμενα και ήταν μέλος του Gruppe 47, μιας ομάδας διανοουμένων που εργάζονταν σε εργοστάσια. Από τα σημαντικότερα έργα του είναι «Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας – Η ζωή και ο θάνατος του Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι» με θέμα τη ζωή και τον θάνατο του ισπανού αναρχικού επαναστάτη Ντουρούτι, ο οποίος αφοσιώθηκε με το εθελοντικό τάγμα του στον αγώνα κατά του στρατηγού Φράνκο.

Ο Εντσενσμπέργκερ ο οποίος έγραφε στα γερμανικά και στα αγγλικά δημοσίευσε όχι μόνο με το όνομά του, αλλά και χρησιμοποιώντας διάφορα ψευδώνυμα, με πιο γνωστό το Andreas Thalmayr. Το πλούσιο έργο του έχει τιμηθεί με διεθνή βραβεία.

Ένας από τους πιο μισητούς ανθρώπους -και επικηρυγμένους από τους φανατικούς μουσουλμάνους- εδώ και δεκαετίες, ο συγγραφέας Σαλμάν Ρουσντί έπεσε θύμα επίθεσης ενώ ετοιμαζόταν να εκφωνήσει ομιλία στη Νέα Υόρκη.

Ο συγγραφέας των «Σατανικών Στίχων», ήταν να μιλήσει σε εκδήλωση όταν δέχθηκε την επίθεση. 

 

 

Δέχονταν απειλές για τη ζωή του

Ο συγγραφέας Σαλμάν Ρούσντι, ο οποίος δεχόταν επί χρόνια απειλές κατά της ζωής του μετά τη συγγραφή των «Σατανικών στίχων», δέχθηκε επίθεση στη σκηνή στην πολιτεία της Νέας Υόρκης. 

Ο πρώην νικητής του βραβείου Booker μιλούσε εκείνη την ώρα σε εκδήλωση του ιδρύματος Chautauqua. Μάρτυρες λένε ότι είδαν έναν άνδρα να τρέχει στη σκηνή και είτε να χτυπάει είτε να μαχαιρώνει τον κ. Rushdie. Το βίντεο που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο δείχνει τους παρευρισκόμενους να σπεύδουν στη σκηνή αμέσως μετά το περιστατικό.

ΝΤΙΝΟΣ ΣΙΩΤΗΣ

Σε ηλικία 94 ετών, έφυγε από τη ζωή την Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου ο Εντμουντ (Μάικ για τους φίλους) Κίλι, ένας Αμερικανός που ήταν Ελληνας, ένας πανεπιστημιακός που ήταν συγγραφέας, ένας μεταφραστής που έκανε την ελληνική ποίηση γνωστή στην Αμερική και στον αγγλόφωνο κόσμο. Ηταν παρών σε όλες τις πτυχές και φάσεις της ελληνικής ποίησης, της ελληνικής ιστορίας, των ελληνικών τραγωδιών από τον Εμφύλιο, τη χούντα και το Κυπριακό μέχρι πρόσφατα.

Στα πραγματολογικά στοιχεία: Ο Εντμουντ Κίλι γεννήθηκε στη Δαμασκό το 1928 και έζησε τα νεανικά του χρόνια στη Συρία, στον Καναδά και στην Ελλάδα. Το 1936, οκταετής, ήρθε στην Ελλάδα όπου ο πατέρας του υπηρετούσε ως πρόξενος της Αμερικής στη Θεσσαλονίκη (1936-1939). Το 1939, ένα χρόνο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος με τους Ιταλούς, η οικογένεια επιστρέφει στην Αμερική. Ο Κίλι ξαναγυρίζει στην Ελλάδα το 1947 και θα εργασθεί ως εθελοντής στην προσπάθεια ανοικοδόμησης της κατεστραμμένης Ελλάδας. Αν υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ συγγραφέα και μερικών κεντρικών ηρώων των μυθιστορημάτων του δεν θα έλεγα ότι είναι τυχαίο.

Απόφοιτος των Πανεπιστημίων του Πρίνστον και της Οξφόρδης, δίδαξε συγκριτική λογοτεχνία, δημιουργική γραφή και νεοελληνική λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον από το 1954 έως το 1993. Εφτιαξε εκεί την Εδρα Νεοελληνικών Σπουδών, για την οποία νοιαζόταν μέχρι χθες. Για τα μυθιστορήματά του και τις μεταφράσεις του τιμήθηκε με πολλά βραβεία, όπως το Rome Prize της αμερικανικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών, το Columbia Translation Center/PEN Award, το Harold Morton Landon Award της Ακαδημίας Αμερικανών Ποιητών, το πρώτο ευρωπαϊκό βραβείο για τη μετάφραση ποίησης της ΕΟΚ και το PEN/Ralph Manheim Medal for Translation. Το 1992 εξελέγη εταίρος της αμερικανικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Επιστημών. Το 2008 τιμήθηκε με το βραβείο «Διδώ Σωτηρίου» της Εταιρείας Συγγραφέων, ενώ το 2001 τιμήθηκε από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο με το παράσημο του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος για την ουσιαστική συμβολή του στη μελέτη και διάδοση του ελληνικού πολιτισμού. H μετάφρασή του της «Ιθάκης» του Καβάφη διαβάστηκε στην κηδεία της Τζάκι Ωνάση και την άλλη μέρα ο Καβάφης είχε γίνει ανάρπαστος στην Αμερική. Επίσης ήταν αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Τρία μυθιστορήματα του Κίλι κυκλοφόρησαν στα ελληνικά: ο «Φόνος στον Θερμαϊκό», «Η σπονδή» και «Η σιωπηλή κραυγή της μνήμης – Χορτιάτης 1944», καθώς και άλλα έργα δοκιμιακού και ημερολογιακού χαρακτήρα.

Είχα την καλή τύχη να γνωρίσω τον Μάικ Κίλι σχετικά νωρίς, το 1971. Τον Δεκέμβριο εκείνης της χρονιάς ήμουν στη Νέα Υόρκη για να παρακολουθήσω το ετήσιο συνέδριο της Modern Greek Studies Association της οποία ο ίδιος, μαζί με τους Πίτερ Μπίεν, Πίτερ Τόπινγκ, Λιλή Μακράκη, Αντώνη Δεκαβάλλε και Τζον Ιατρίδη, υπήρξε συνιδρυτής. Κάποια στιγμή, απ’ το ακροατήριο πετάγεται και παίρνει τον λόγο ο Κώστας Ταχτσής, ο οποίος αρχίζει να καταφέρεται σκαιότατα κατά του (απόντος) Γιάννη Ρίτσου. Ηταν ο Μάικ που σηκώθηκε διαμαρτυρόμενος και είπε στον Ταχτσή να καθίσει κάτω. Βρεθήκαμε ξανά το 1980 στο Σαν Φρανσίσκο, πάλι σε συνέδριο της Modern Greek Studies Association με τον Γ. Π. Σαββίδη και τον Νάνο Βαλαωρίτη. Και ξανά το 1997 στη Νέα Υόρκη, στην παρουσίαση του πρώτου τεύχους του περιοδικού Mondo Greco, και αργότερα το 2000 στο Χάρβαρντ σε συνέδριο που οργάνωσα, ως σύμβουλος Τύπου του προξενείου μας στη Βοστώνη με το πρόγραμμα Κόκκαλη, με θέμα «The Spirit of Greece Inspires» όπου τον είχα καλέσει να ομιλήσει. Και είχα επίσης την εύνοια της τύχης να τον φιλοξενήσω για λίγες ημέρες στην Τήνο, με τη σύζυγό του Μαίρη, το καλοκαίρι του 2008. Και να επισκεφτούμε ένα απόγευμα τον Βλάση Κανιάρη, τον οποίο είχε να δει εξήντα χρόνια – ήταν και οι δύο υπότροφοι του Ιδρύματος Φούλμπραϊτ στη Ρώμη τη δεκαετία του ’50.

Στον Μάικ Κίλι η Ελλάδα οφείλει πολλά. Δεν ήταν μόνο λαμπρός νεοελληνιστής και θερμός φιλέλληνας, αλλά με τις μεταφράσεις του των Σεφέρη, Ελύτη, Ρίτσου, Σικελιανού, Γκάτσου και τον δίγλωσσο τόμο «A Century of Greek Poetry 1900-2000», με τους μεταφραστές Κάρεν βαν Ντάικ, Πίτερ Κόνσταντιν και Πίτερ Μπίεν, έβαλε την ελληνική ποίηση στα βιβλιοπωλεία της Αμερικής.

Στον Εντμουντ Κίλι η Ελλάδα οφείλει πολλά. Δεν ήταν μόνο λαμπρός νεοελληνιστής και θερμός φιλέλληνας, αλλά έβαλε την ελληνική ποίηση στα βιβλιοπωλεία της Αμερικής.

Ο Μάικ Κίλι υπήρξε ένα πολυσχιδές φαινόμενο των αμερικανικών γραμμάτων. Υπηρέτησε με αφοσίωση, μεράκι, ζήλο και παρρησία για πάνω από εβδομήντα χρόνια πολλές μορφές λόγου: έρευνα, μελέτη, δοκίμιο, μετάφραση, ποίηση, μυθιστόρημα, διήγημα. Κι εκεί που ο μελετητής πάει να τον ορίσει και να τον κατατάξει κάπου, βλέπει ότι κάτι του ξεφεύγει, μιας και το υποκείμενο της έρευνάς του είναι πολλά μαζί αθροίσματα πολλών μορφών λόγου.

Τελευταίο δημοσιευμένο έργο του είναι το ποίημά του «Το φως της ημέρας» (πιθανόν να παραπέμπει στο μοναδικό διήγημα του Καβάφη «Εις το φως της ημέρας»), δημοσιευμένο το καλοκαίρι του 2021 στην επιθεώρηση The Hudson Review. Μεταξύ άλλων, γράφει ο Κίλι: «Η πανούκλα μας έχει διάφορα ονόματα / Κανένα τόσο ωμό όσο ο Μαύρος Θάνατος / Του Μεσαίωνα, ωστόσο ακόμα πιο σκοτεινό / Εκτός κι αν μπορείς να πιστέψεις με κάποιο τρόπο σ’ αυτό το φως / Από μια αναλαμπή τελικής αναγνώρισης / Ή μια προσδοκώμενη αλλόκοτη αυγή / που θα φτάνει πάντα πριν από το τέλος / Να σβήσει τη φρίκη τόσου θανάτου».

Ως άλλος Ιανός ο Κίλι, είχε διττή φύση: Ο μισός ανήκε στην ακαδημαϊκή κοινότητα, ο άλλος μισός στο λογοτεχνικό σινάφι. Ισως όχι ισομερώς. Ομως, έπειτα από τόσα χρόνια που υπηρέτησε τη λογοτεχνία και το κάμπους, τη μετάφραση και τον φιλελληνισμό, μπορώ να πω ότι η διδασκαλία του και το μεταφραστικό του έργο συνυπήρξαν με το συγγραφικό του, διαχέονται το ένα μέσα στο άλλο, έτσι ώστε τα δύο να αλληλοσυμπληρώνονται και η γραφή του να εξισορροπεί την καλλιτεχνική δημιουργία με τους ισχυρούς αρμούς της παιδείας με τη μόρφωση.

Ησουν σοφός και γενναιόδωρος προς όλους, Μάικ, με τίμησες με τη φιλία σου. Ας είναι το έργο σου η παρακαταθήκη των νέων νεοελληνιστών και μεταφραστών. Καλό σου ταξίδι.

Στα ελληνικά κυκλοφορούν τέσσερα μυθιστορήματά του: “Τα ημερολόγια μιας έρημης χώρας”, “Το τελευταίο καλοκαίρι της αθωότητας”, “Η σιωπηλή κραυγή της μνήμης” και “Η σπουδή”, όλα από τις εκδόσεις Εξάντας. Επίσης κυκλοφορεί, από τον ίδιο εκδότη, το βιβλίο του “Αναπλάθοντας τον παράδεισο – το Ελληνικό ταξίδι (1937-1947)”.

Πηγή: kathimerini.gr

Τον έλκυε το περιθώριο. Έζησε χωρίς συμβάσεις και δεν δίσταζε να το λέει: «Σήμερα δεν έγραψα καθόλου, ήμουν όλη τη μέρα στον ιππόδρομο». Ανέδειξε απελπισμένους χαρακτήρες στην άνθιση του αμερικανικού ονείρου και μόνο στην Ευρώπη βρήκε την αναγνώριση που του άξιζε. Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι δεν μελέτησε για να γράψει τα θέματα των έργων του, αλλά ήταν κομμάτι του κόσμου που περιέγραφε.
 
Γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1920 στο Άντερναχ της Γερμανίας, αλλά σε ηλικία δύο ετών μετακόμισε με την οικογένειά του στο Λος Άντζελες. Ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός, σκληρός και απόλυτος. Με την παραμικρή αφορμή έδερνε τον Μπουκόφσκι, που εξελίχθηκε σε ένα ντροπαλό έφηβο, χωρίς πολλούς φίλους. Τα παιδιά της γειτονίας τον κορόιδευαν για την γερμανική προφορά του και τα ρούχα του, ενώ οι δάσκαλοί του πίστευαν λανθασμένα ότι έπασχε από δυσλεξία.    
 
Μεγαλώνοντας, γράφτηκε στο κολέγιο του Λος Άντζελες για να σπουδάσει δημοσιογραφία και λογοτεχνία. Το όνειρό του ήταν να γίνει συγγραφέας, αλλά τα πρώτα του χειρόγραφα δεν είχαν τύχη. Όταν η μητέρα του τα ανακάλυψε, τα κατέστρεψε με την μηχανή του γκαζόν. Έφευγε συχνά από το σπίτι του και ταξίδευε σε διάφορα μέρη της Αμερικής. Κάποια στιγμή όμως, πάντα αναγκαζόταν να επιστρέψει.
 
Όταν η χώρα ενεπλάκη στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο πατέρας του τον πίεζε να καταταγεί στον στρατό. Ο Μπουκόφκσι δεν δέχτηκε και τότε έφυγε μια για πάντα από το πατρικό του. Η φιγούρα του πατέρα του φαίνεται πως τον καταδιώκει συνεχώς και σε όλα τα μετέπειτα έργα του, που αποτυπώνουν άλλοτε μίσος και αηδία προς το πρόσωπό του, κι άλλοτε μια ανθρώπινη κατανόηση, αναγνωρίζοντας τις συνθήκες που δημιούργησαν την προσωπικότητά του.

Δείτε επίσης: «Τσαρλς Μπουκόφσκι: ο κυνικός Κυνικός» του Γιώργου Λαμπράκου

 
Χωρίς σπίτι, ο Μπουκόφσκι έζησε ως περιπλανώμενος άστεγος για λίγο καιρό και, όταν τα ψυχομετρικά τεστ τον έκριναν ακατάλληλο για να εκτίσει τη θητεία του, κατέληξε στη Νέα Υόρκη, σε ηλικία 24 ετών. Παρόλο που δεν έμεινε για πολύ, εκεί δημοσίευσε το πρώτο του διήγημα, «Aftermath of a Lengthy Rejection Slip», στο περιοδικό Story Magazine.

Δημοσίευσε άλλα δύο διηγήματα, τα οποία δεν αναγνωρίστηκαν από τη λογοτεχνική ελίτ της εποχής στην Αμερική. Απογοητευμένος για τη διαδικασία της έκδοσης, παράτησε το γράψιμο για περίπου μια δεκαετία, για «δέκα μεθυσμένα χρόνια», όπως τα έλεγε ο ίδιος. Στο διάστημα αυτό περιπλανιόταν στις ΗΠΑ, αλλά έζησε κυρίως στο Λος Άντζελες. Για να τα βγάλει πέρα, έκανε διάφορες μικροδουλειές και κοιμόταν σε φτηνά μοτέλ. Το 1955, εισήχθη με αιμορραγία στο νοσοκομείο των απόρων με έλκος στο στομάχι, που λίγο έλειψε να του κοστίσει την ζωή.
 
Μετά την παραμονή του στο νοσοκομείο, άρχισε να γράφει για πρώτη φορά ποίηση. Η αυθεντική και δεικτική γλώσσα του, παρόλο που αποτέλεσε σημαντική επιρροή για όλους τους μεταπολεμικούς ποιητές, για ακόμα μία φορά δεν αναγνωρίστηκε στην Αμερική, δεν δημοσιεύθηκε σε μεγάλα περιοδικά και δεν βραβεύτηκε από την ακαδημία. Η συμπεριφορά του ίδιου, βέβαια, ήταν προκλητική και, παρόλο που είχε έναν περιορισμένο αριθμό φανατικών αναγνωστών, δεν έδινε την ευκαιρία στο ευρύ κοινό να τον αποδεχτεί. Στην Ευρώπη ωστόσο, ο Μπουκόφσκι έγινε διάσημος. Στα τέλη της δεκαετίας του '70 ήταν ο πιο πετυχημένος Αμερικανός συγγραφέας στη Γερμανία, ενώ ο Ζαν Πολ Σάρτρ τον θεωρούσε τον μεγαλύτερο ποιητή που έβγαλαν ποτέ οι  ΗΠΑ.  
 
«Πίναμε τις λέξεις του, πίνοντας αλλεπάλληλες μπίρες στον αλήστου μνήμης «Μπερντέ», ένα φιλόξενο στέκι, μαγειρείο και ποτάδικο, τίγκα στον καπνό και στις ωραίες φάτσες, όλοι μια παρέα, οχτάωρα και δεκάωρα, συζητώντας παθιασμένα, γράφοντας, τρώγοντας, καβγαδίζοντας, αρχές δεκαετίας του '80, διακηρύσσοντας με αγέρωχο θράσος ότι είμαστε παιδιά τού Μπάροουζ και του Γκίνσμπεργκ, του Κέρουακ και του Χέμινγουεϊ, του Χάμετ και του Τσάντλερ, του Μπρετόν και του Ντεμπόρ, του Μπακούνιν και του Μπουκόφσκι!», γράφει ο συγγραφέας Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης στο περιοδικό Γαλέρα για την απήχηση που είχε ο Μπουκόφσκι στην Ελλάδα.

Γύρω στο 1969, ο John Martin, εκδότης των Black Sparrow Press, θαυμάζοντας την δουλειά του Μπουκόφσκι αρχίζει να του δίνει 100$ το μήνα για το υπόλοιπο της ζωής του, ώστε να ασχοληθεί αποκλειστικά με την συγγραφή. Έτσι, ο Μπουκόφσκι παραιτείται σε ηλικία 49 ετών από το ταχυδρομείο: «Έχω μία από τις δύο επιλογές: να παραμείνω στο ταχυδρομείο και να τρελαθώ ή να μείνω εκεί έξω, να το παίξω συγγραφέας και να πεθάνω της πείνας. Αποφάσισα να πεθάνω της πείνας». Λιγότερο από ένα μήνα μετά, γράφει το πρώτο του βιβλίο, το Ταχυδρομείο (Post Office), το οποίο κυκλοφόρησε το 1976.
 
Στην ζωή και στο έργο του Μπουκόφσκι η γυναικεία ύπαρξη έπαιζε πολύ σημαντικό ρόλο. Ο πρώτος του γάμος έγινε το 1957, με την Barbara Frye, μια εκδότρια από το Τέξας, η οποία εξέδιδε το ποιητικό περιοδικό Harlequin και άρχισε να δημοσιεύει δουλειές του Μπουκόφσκι. Ο γάμος τους τελείωσε δύο χρόνια μετά. Ο Μπουκόφσκι μετά το διαζύγιο ξανάπεσε στο ποτό και έπιασε δουλειά σε ταχυδρομείο ως ταμείας, θέση στην οποία παρέμεινε για δώδεκα ολόκληρα χρόνια.
 
Λίγο μετά την άδοξη κατάληξη του γάμου του γνωρίζει την Jane Cooney Baker, η οποία θεωρείται η μεγαλύτερη αγάπη της ζωής του και η πιο σημαντική από τις πολλές «μούσες» του. Όταν εκείνη πεθαίνει, ο Μπουκόφσκι γράφει μια σειρά από ποιήματα και διηγήματα θρηνώντας τον θάνατό της. Το 1964, η σύντροφός του Frances Smith γεννάει την μοναχοκόρη του, Μαρίνα Λουίζ Μπουκόφσκι. Παντρεύτηκε ξανά το 1985, την επί δέκα χρόνια σύντροφό του, Linda Lee Beighle, και έμειναν μαζί μέχρι το τέλος της ζωής του.
 
Ο Μπουκόφσκι πέθανε από λευχαιμία 9 Μαρτίου του 1994, σε ηλικία 73 ετών, στο San Pedro της Καλιφόρνια, λίγο αφότου τελείωσε το τελευταίο του βιβλίο «Αστυνομικό» (Pulp). Στον τάφο του είναι γραμμένη η φράση «Don't Try»  (σ.σ: μην προσπαθείς). Ο ίδιος είχε εξηγήσει αυτή τη φράση από το 1963: «Με ρώτησαν "Τι κάνεις όταν δημιουργείς; Πώς γράφεις;" και τους είπα "Δεν προσπαθείς. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, μην προσπαθείς, είτε για τις Κάντιλακ, είτε για να βρεις έμπνευση, είτε για την αθανασία. Περιμένεις και αν δεν γίνει τίποτα, περιμένεις λίγο ακόμα. Είναι σαν ένα ζωύφιο που εντοπίζεις ψηλά στον τοίχο. Περιμένεις να έρθει σε σένα. Όταν φτάσει αρκετά κοντά, τότε το σκοτώνεις"».
 
Το έργο του Τσαρλς Μπουκόφσκι περιείχε πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Έχοντας ζήσει ο ίδιος στο περιθώριο, μάζεψε εμπειρίες και γνώρισε ανθρώπους που αργότερα μπόρεσε να τους αποτυπώσει πειστικά στο χαρτί. Οι χαρακτήρες του έβριζαν, έπιναν, σκοτώνονταν. Ήταν απελπισμένοι και καταστρέφονταν, χωρίς να τους δοθεί μια ευκαρία να φτιάξουν τη ζωή τους από την αρχή. Ο Μπουκόφσκι μίλησε για την ψυχή αυτών των ανθρώπων και παρουσίασε την προσωπικότητά τους, επικρίνοντας ταυτόχρονα το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία που τους απαρνήθηκε.  Ίσως γι' αυτό η Αμερική να του γύρισε την πλάτη, της χαλούσε επιδεικτικά την εικόνα που είχε καλλιεργήσει για τον εαυτό της. 

Οι δεινόσαυροι, εμείς
 
Γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
καθώς τα ασβεστωμένα πρόσωπα χαμογελούν
καθώς ο κ. Θάνατος γελά
καθώς οι ανελκυστήρες κόβονται
καθώς τα πολιτικά τοπία διαλύονται
καθώς το αγόρι στο σούπερ μάρκετ έχει πτυχίο πανεπιστημίου
καθώς τα μολυσμένα ψάρια ξεστομίζουν τις μολυσμένες προσευχές τους
καθώς ο ήλιος κρύβεται
 
είμαστε
γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
με αυτούς τους προσεκτικά τρελούς πολέμους
με την όψη σπασμένων παραθύρων σε εργοστάσια να ατενίζουν το κενό
με μπαρ όπου οι θαμώνες δεν μιλούν πλέον μεταξύ τους
με τσακωμούς που καταλήγουν σε πυροβολισμούς και μαχαιρώματα
 
γεννημένοι έτσι
με νοσοκομεία που είναι τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να πεθάνεις
με δικηγόρους που χρεώνουν τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να δηλώσεις ένοχος
σε μια χώρα όπου οι φυλακές είναι γεμάτες και τα τρελοκομεία κλειστά
σε έναν τόπο όπου οι μάζες ανυψώνουν ηλίθιους σε πλούσιους ήρωες
 
γεννημένοι μέσα σʼ αυτό
περπατώντας και ζώντας μέσα σʼ αυτό
πεθαίνοντας λόγω αυτού
μένοντας άφωνοι λόγω αυτού
ευνουχισμένοι
έκλυτοι
αποκληρωμένοι
λόγω αυτού
εξαπατημένοι από αυτό
χρησιμοποιημένοι από αυτό
εξευτελισμένοι από αυτό
εξοργισμένοι και απηυδισμένοι από αυτό
βίαιοι
απάνθρωποι
λόγω αυτού
 
η καρδιά έχει μελανιάσει
τα δάχτυλα πλησιάζουν το λαιμό
το όπλο
το μαχαίρι
τη βόμβα
τα δάχτυλα τείνουν προς έναν μη αποκρυνόμενο θεό
 
τα δάχτυλα πλησιάζουν το μπουκάλι
το χάπι
τη σκόνη
 
γεννημένοι σʼ αυτό το θλιβερό θανατικό
γεννημένοι με μια κυβέρνηση με 60 χρονών χρέος
που σύντομα δε θα είναι ικανή να αποπληρώσει τους τόκους αυτού του χρέους
και οι τράπεζες θα καούν
το χρήμα θα καταστεί άχρηστο
θα υπάρξουν φανερές και ατιμώρητες δολοφονίες στους δρόμους
θα υπάρξουν όπλα και περιπλανώμενοι όχλοι
η γη θα είναι άχρηστη
η τροφή θα γίνει μια φθίνουσα απόδοση
η πυρηνική ενέργεια θα έρθει στην κατοχή των πολλών
εκρήξεις θα σείουν ακατάπαυστα τη γη
 
ραδιενεργά ρομπότ θα κυνηγούν το ένα το άλλο
οι πλούσιοι και οι επίλεκτοι θα παρακολουθούν από τους διαστημικούς σταθμούς
η Κόλαση του Δάντη θα μοιάζει με παιδική χαρά
 
ο ήλιος θα κρυφτεί και θα είναι νύχτα παντού
τα δέντρα θα πεθάνουν
η βλάστηση όλη θα πεθάνει
ραδιενεργοί άνθρωποι θα τρώνε τη σάρκα ραδιενεργών ανθρώπων
η θάλασσα θα μολυνθεί
οι λίμνες και τα ποτάμια θα εξαφανιστούν
η βροχή θα είναι ο επόμενος χρυσός
 
σαπισμένα πτώματα ανθρώπων και ζώων θα ζέχνουν στο σκοτεινό άνεμο
 
οι λίγοι τελευταίοι επιζήσαντες θα μολυνθούν από νέες και φρικιαστικές ασθένειες
και οι διαστημικοί σταθμοί θα καταστραφούν από δολιοφθορές
την έλλειψη προμηθειών
το φυσικό φαινόμενο της φθοράς
 
και θα υπάρξει η πιο όμορφη σιγή από ποτέ
γεννημένη από αυτό
ο ήλιος ακόμα εκεί κρυμμένος
να περιμένει το επόμενο κεφάλαιο.
 
Τσαρλς Μπουκόφσκι

«Αλίμονο στην πολιτεία που θα βρεθεί χωρίς εξεγερμένους, με βωβούς, συμβιβασμένους, ταπεινωμένους πολίτες... Μέλλει να γίνει νεκροταφείο»




("Ασσασίνοι του βορρά, Δροσουλίτες του νότου" - Τέος Ρόμβος/ Εκδοσεις Opportuna)





"Η εκπομπή "Με Χωρίς Πατρίδα" φιλοξενεί την Παρασκευή 28 Απριλίου στις 23.00 τον αναρχικό συγγραφέα Τέο Ρόμβο"

H συγγραφέας Αναστασία Βούλγαρη στην EΡΤopen για

τον Μίκη Θεοδωράκη

H συγγραφέας Αναστασία Βούλγαρη καλεσμένη

στην εκπομπή της Χρύσας Αριάδνης Κουσελά

“ΕΡΤopen Πολιτισμός”παρουσιάζει και σχολιάζει το

πρόσφατο βιβλίο του ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ “Μονόλογοι

στο Λυκαυγές”.

Συντονιστείτε στην ΕΡΤopen, απόψε στις 21:00

στους 106,7 στα FM και διαδικτυακά

www.ertopen.com/radio.

Ο Ιταλός συγγραφέας και φιλόσοφος Ουμπέρτο Έκο, ο δημιουργός του πασίγνωστου μυθιστορήματος Το όνομα του Ρόδου, απεβίωσε σε ηλικία 84 ετών, μετέδωσαν τα ξημερώματα του Σαββάτου πολλά ιταλικά μέσα ενημέρωσης.


Ο Ουμπέρτο Έκο πέθανε χθες Παρασκευή περί τις 21:30 (22:30 ώρα Ελλάδας) στο σπίτι του, όπως ανέφερε στον ιστότοπό της η εφημερίδα La Repubblica, επικαλούμενη την οικογένειά του. Ο Ιταλός συγγραφέας, που ζούσε στο Μιλάνο, έπασχε από καρκίνο.

Γεννημένος στην Αλεσάντρια, στη βόρεια Ιταλία, την 5η Ιανουαρίου 1932, σπούδασε φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο του Τορίνου και η διδακτορική του διατριβή ήταν αφιερωμένη στο «ζήτημα της αισθητικής στον Θωμά τον Ακινάτη».

Ενώ πλησίαζε τα πενήντα του χρόνια, ο Έκο γνώρισε απρόσμενη επιτυχία με το πρώτο του μυθιστόρημα, που δημοσιεύθηκε το 1980: Το όνομα του Ρόδου πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα και μεταφράστηκε σε 43 γλώσσες.

Μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το 1986 από τον Γάλλο σκηνοθέτη Ζαν-Ζακ Ανό, με πρωταγωνιστή τον Σον Κόνερι, στον ρόλο του αδελφού Γουλιέλμου της Μπάσκερβιλ, πρώην ιεροεξεταστή που αναλαμβάνει να ερευνήσει τον ύποπτο θάνατο ενός μοναχού σε ένα αβαείο της βόρειας Ιταλίας.

«Ο Ουμπέρτο Έκο, ένας από τους πιο διασημότερους διανοούμενους της Ιταλίας, είναι νεκρός», ήταν ο τίτλος στον ιστότοπο της εφημερίδας Corriere della Sera.

«Ο Ουμπέρτο Έκο υπήρξε μια σημαντική παρουσία στην ιταλική πολιτιστική ζωή των τελευταίων 50 ετών, αλλά το όνομά του παραμένει άρρηκτα συνδεδεμένο, σε διεθνές επίπεδο, με την τεράστια επιτυχία του μυθιστορήματός του Το όνομα του Ρόδου», συνεχίζει η Κοριέρε ντέλα Σέρα.

«Ο κόσμος έχασε έναν από τους σημαντικότερους ανθρώπους του σύγχρονου πολιτισμού», ανέφερε στον ιστότοπό της η Ρεπούμπλικα. «Θα μας λείψει η ματιά του στον κόσμο», συνέχισε.

Ο Ουμπέρτο Έκο και άλλα μεγάλα ονόματα της ιταλικής λογοτεχνίας είχαν αποφασίσει τον περασμένο Νοέμβριο να αποχωρήσουν από τον ιστορικό εκδοτικό οίκο Bompiani, ο οποίος εξαγοράστηκε πρόσφατα από τον οίκο Mondadori — της οικογένειας Μπερλουσκόνι — και να ενταχθούν σε έναν νέο, ανεξάρτητο οίκο, τον La nave di Teseo («Το πλοίο του Θησέα», αναφορά στον βασιλιά της Αθήνας της ελληνικής μυθολογίας).

Πολύγλωσσος, παντρεμένος με Γερμανίδα, ο Έκο δίδασκε σε πολλά πανεπιστήμια, ειδικά στην Μπολόνια, όπου διατηρούσε την έδρα της σημειωτικής ως τον Οκτώβριο του 2007, όταν πήρε σύνταξη.

Ο Έκο είχε εξηγήσει πως ασχολήθηκε αργά με την λογοτεχνία διότι θεωρούσε τη συγγραφή μυθιστορημάτων ενασχόληση για παιδιά, κάτι «που δεν έπαιρνε στα σοβαρά».

Μετά Το όνομα του Ρόδου, ο Έκο δημοσίευσε μεταξύ άλλων Το εκκρεμές του Φουκώ (1988), Το νησί της προηγούμενης μέρας (1994), και τη Μυστηριώδη φλόγα της βασίλισσας Λοάνα (2004). Στο τελευταίο του μυθιστόρημα, Φύλλο μηδέν (2014), η πλοκή εκτυλίσσεται στον κόσμο του ιταλικού Τύπου τη δεκαετία του 1990.

Έγραψε παράλληλα δεκάδες δοκίμια, επιδεικνύοντας συχνά μια τάση εκλεκτικισμού, για τη μεσαιωνική αισθητική, την ποιητική του Τζέιμς Τζόις, τον Τζέιμς Μποντ, την ιστορία της ομορφιάς αλλά και της ασχήμιας.

Ο Έκο, που δεν έκρυβε ότι ανήκει στην αριστερά, ήταν κάθε άλλο παρά ένας συγγραφέας κλεισμένος σε γυάλινο πύργο. Συνέχιζε να γράφει τακτικά μια στήλη στο εβδομαδιαίο περιοδικό L'Espresso.

Η ευρύτητα του πνεύματός του δεν τον εμπόδιζε να εξετάζει με κριτική ματιά την εξέλιξη της σύγχρονης κοινωνίας. «Οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν το δικαίωμα να μιλάνε σε λεγεώνες ηλιθίων που άλλοτε δεν μίλαγαν παρά μόνο σε μπαρ, αφού είχαν πιει κανένα ποτήρι κρασί, χωρίς να βλάπτουν την κοινότητα. Τους αναγκάζαμε αμέσως να σωπάσουν, αλλά σήμερα έχουν το ίδιο δικαίωμα λόγου με ένα βραβείο Νόμπελ. Είναι η εισβολή των ηλιθίων», είχε πει, όπως υπενθύμισε η εφημερίδα Il Messaggero.

Ματτέο Ρέντσι για Έκο

«Τεράστια απώλεια για τον πολιτισμό» χαρακτήρισε τον θάνατο του συγγραφέα Ουμπέρτο Έκο ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματτέο Ρέντσι, προσθέτοντας ότι «θα λείψει η γραφή του, η ανθρωπιά και η οξεία και ζωντανή σκέψη του».

Ο Ιταλός πρωθυπουργός, στο συλλυπητήριο τηλεγράφημα προς την οικογένεια του διεθνούς φήμης ανθρώπου του πολιτισμού προσθέτει ότι «αποτελούσε εξαιρετικό παράδειγμα ευρωπαίου διανοούμενου και κατάφερνε να ενώσει μια μοναδική εξυπνάδα σε ότι αφορά το παρελθόν, με μια ανεξάντλητη ικανότητα να προλαβαίνει το μέλλον».

«Μας άφησε ο Ουμπέρτο Έκο. Ένας γίγαντας που διέδωσε τον πολιτισμό μας σε όλο τον κόσμο. Νέος και δημιουργικός μέχρι την τελευταία ημέρα», έγραψε στο Twitter o Iταλός υπουργός πολιτισμού Ντάριο Φραντσεσκίνι.

Ο δε συγγραφέας και δημοσιογράφος Ρομπέρτο Σαβιάνο, από τους μεγαλύτερους εχθρούς του ιταλικού οργανωμένου εγκλήματος, γράφει, μέσω διαδικτύου, ότι «δεν θα ξεχάσει ποτέ το πόσο τον βοήθησε ο ‘Έκο», όταν «στις αρχές, ήταν άγνωστος και η ζωή του κινδύνευε να πέσει στον γκρεμό».

Ο πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, τέλος, υπογραμμίζει ότι «πέθανε ένας ευρωπαίος διανοούμενος απεριόριστης αξίας» και πως «ο Ουμπέρτο Έκο αφήνει μια κληρονομιά πολιτισμού, ιδεών, μυθιστορημάτων και διδαχών που θα ζήσουν αιωνίως».


πηγή: news247