Όπως έχουμε τονίσει από την περασμένη άνοιξη, ο φετινός χειμώνας θα είναι ιδιαίτερα δύσκολος για τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας. Όχι μόνο της ελληνικής, αλλά και της ευρωπαϊκής. Η Ευρώπη μπαίνει σε έναν πολύ δύσκολο χειμώνα έχοντας εξασθενημένα σημαντικά τμήματα των κοινωνιών της, διαπίστωση που αναδεικνύει τη τεράστια διαχειριστική ανεπάρκεια των πολιτικών ηγεσιών στα περισσότερα κράτη-μέλη, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα.

Σύμφωνα με την Eurostat και την τελευταία έρευνα που δημοσιεύτηκε χθες, 1 στους 5 Ευρωπαίους βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού. Σε απόλυτους αριθμούς, αυτό σημαίνει ότι 73,7 εκατ. Ευρωπαίοι πολίτες αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο φτώχειας, 27 εκατ. υποφέρουν από ελλείψεις αγαθών πρώτης ανάγκης και 29,3 εκατ. ζουν σε νοικοκυριά που το κύριο εισόδημά τους προέρχεται από ιδιαίτερα επισφαλή εργασία. Από το σύνολο των παραπάνω, τα 95,4 εκατ. απειλούνται από υψηλό κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού. Πρόκειται για συγκλονιστικούς αριθμούς στην πιο ευημερούσα – βάσει του κατά κεφαλήν ΑΕΠ – γεωγραφικής περιφέρειας του πλανήτη, με την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, επικεφαλής της Κομισιόν, να παραμένει προκλητικά αδιάφορη απέναντι σε αυτό το μείζον θέμα.

Ο κίνδυνος φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού διαφέρουν από χώρα σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με την Ελλάδα να κατατάσσεται για ακόμη μια φορά στις χειρότερες θέσεις, στον πάτο του σχετικού πίνακα. Η χώρα μας βρίσκεται στην 3η θέση, πίσω από τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, με περίπου 1 στους 3 Έλληνες να αντιμετωπίζει τον κίνδυνο φτώχειας και εξαθλίωσης. Το ποσοστό αυτό (33%) είναι αρκετά ψηλότερο από τον μέσο όρο της Ευρώπης, τη στιγμή που βρισκόμαστε σε ακόμα χειρότερη θέση, την 2η, με κριτήριο τα νοικοκυριά με ανήλικα παιδιά που αντιμετωπίζουν σοβαρές οικονομικές δυσκολίες (31,7%), με πρώτη τη Ρουμανία με 35,4%.

Σε επιμέρους στατιστικά, οι γυναίκες είναι πιο ευάλωτες να βρεθούν αντιμέτωπες με τον κίνδυνο της ανέχειας σε ποσοστό 22,7% έναντι ποσοστού 20,7% για τους άνδρες, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για τους νέους ηλικίας 18-24 χρόνων είναι 27,3% έναντι των άνω των 65 που καταγράφουν το χαμηλότερο ποσοστό με 19,6%. Επίσης, το 22,5% των νοικοκυριών με ανήλικα παιδιά είναι πιο κοντά στη φτώχεια έναντι 20,9% των νοικοκυριών χωρίς εξαρτώμενα μέλη.

Ο πρωθυπουργός μίλησε στη ΔΕΘ την περασμένη Κυριακή για την οικονομία, αλλά προσπέρασε το θέμα της φτώχειας σαν να μην υπάρχει. Ας του θυμίσει κάποιος από το επιτελείο του ότι πρέπει να ασχοληθεί με το θέμα, και μάλιστα άμεσα, γιατί ο κίνδυνος να βρεθούν πολλοί συμπολίτες μας σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης είναι άμεσα ορατός.

Πηγή: www.rosa.gr

Από το 2005 μέχρι σήμερα, σχεδόν τριπλασιάστηκε ο αριθμός των κατοίκων της Ιταλίας που είναι σε κατάσταση απόλυτης ένδειας, σύμφωνα με το Ιταλικό Ινστιτούτο Στατιστικής Istat.

Το 2005 ήταν 1,9 εκατομμύριο, ενώ πέρυσι άγγιξαν τα 5,6 εκατομμύρια, δηλαδή το 9,4% του συνόλου του πληθυσμού. Οι δε οικογένειες, από 800 χιλιάδες έφτασαν σχεδόν τα 2 εκατομμύρια.

Η διαβίωση σε συνθήκες απόλυτης ένδειας είναι τρεις φορές συχνότερη στα ανήλικα άτομα σε σχέση με τον εθνικό μέσο όρο, ενώ στους νέους 18 με 34 ετών, το σχετικό ποσοστό αγγίζει το 11,1%. Το 2005, το αντίστοιχο ποσοστό δεν ξεπερνούσε το 3,1%.

Πιο φτωχοί οι ξένοι πολίτες και ο ιταλικός Νότος

Το Ιταλικό Ινστιτούτο Στατιστικής υπογραμμίζει, παράλληλα, ότι στις οικογένειες που απαρτίζονται μόνο από ξένους πολίτες, το ποσοστό φτώχειας είναι πολύ υψηλότερο και κατά μέσο όρο φτάνει το 25% του συνόλου.

Στον ιταλικό Νότο, το 12,1% των κατοίκων πέρυσι ζούσε σε συνθήκες πλήρους ένδειας.

Το Ινστιτούτο Στατιστικής Istat, τέλος, τονίζει ότι το κοινωνικό εισόδημα που χορηγήθηκε στους ανέργους το 2020 επέτρεψε σε ένα εκατομμύριο πολίτες της Ιταλίας να μην αντιμετωπίσουν μεγάλες οικονομικές δυσκολίες και μην βρεθούν σε απόλυτη φτώχεια.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Η εκτίναξη των τιμών των τροφίμων και της ενέργειας σε παγκόσμιο επίπεδο βύθισε στη φτώχεια από τον Μάρτιο, με άλλα λόγια μέσα σε μόλις τρεις μήνες, 71 εκατομμύρια ανθρώπους που ζουν κυρίως σε χώρες χαμηλού εισοδηματικού επιπέδου, αποκαλύπτει το Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών για την Ανάπτυξη (PNUD) που δίνει σήμερα στη δημοσιότητα σήμερα στοιχεία για την εξέλιξη.

Η διεύρυνση της φτώχειας «είναι αξιοσημείωτα γρηγορότερη από ό,τι όταν είχε σημειωθεί το σοκ της πανδημίας του νέου κορονοϊού», τονίζει στο δελτίο Τύπου που δημοσιοποίησε το PNUD, το οποίο αποδίδει εν μέρει την αύξηση του πληθωρισμού στον πόλεμο στην Ουκρανία, παρά τις διαψεύσεις της Ρωσίας.

Σύμφωνα με το Πρόγραμμα αυτό του ΟΗΕ, «η στοχευμένη μεταφορά χρημάτων στα νοικοκυριά είναι πιο δίκαιη από τις γενικευμένες επιδοτήσεις της ενέργειας». Το PNUD θεωρεί ταυτόχρονα ότι οι χώρες που πλήττονται χρειάζονται υποστήριξη από το διεθνές σύστημα για να βρουν δημοσιονομικά περιθώρια, για «να τα βγάλουν πέρα».

«Καθώς τα επιτόκια αυξάνονται σε αντίδραση στην ραγδαία άνοδο του πληθωρισμού, υπάρχει κίνδυνος να προκληθεί νέα φτώχεια λόγω της ύφεσης, που θα επιδεινώσει ακόμη περισσότερο την κρίση, επιταχύνοντας και βαθαίνοντας τη φτώχεια στον κόσμο», προειδοποιεί το Πρόγραμμα στην έκθεσή του.

Το PNUD εξετάζει την κατάσταση σε 159 χώρες. Τα κράτη όπου η κατάσταση χαρακτηρίζεται πιο κρίσιμη είναι αυτά των Βαλκανίων, της Κασπίας και της υποσαχάριας Αφρικής, ειδικά αυτά του Σαχέλ.

«Οι ραγδαίες αυξήσεις των τιμών άνευ προηγουμένου σημαίνουν ότι για πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, τα τρόφιμα που ήταν σε θέση να αγοράσουν χθες δεν είναι πλέον προσιτά σήμερα», στηλιτεύει στην ανακοίνωση Τύπου του PNUD ο επικεφαλής του, ο Άχιμ Στάινερ.

«Αυτή η κρίση του κόστους ζωής βάζει τρικλοποδιά σε εκατομμύρια ανθρώπους, τους ρίχνει στη φτώχεια και ακόμη και στον λιμό με ταχύτητα που κόβει την ανάσα». Παράλληλα, η «απειλή αύξησης των κοινωνικών ταραχών αυξάνεται μέρα με τη μέρα».

Ανάμεσα στις χώρες που αντιμετωπίζουν τις πιο δραματικές συνέπειες της αύξησης των τιμών είναι η Αρμενία, το Ουζμπεκιστάν, η Μπουρκίνα Φάσο, η Γκάνα, η Κένυα, η Ρουάντα, το Σουδάν, η Αϊτή, το Πακιστάν, η Σρι Λάνκα, η Αιθιοπία, το Μαλί, η Νιγηρία, η Σιέρα Λεόνε, η Τανζανία και η Υεμένη.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Τον Ιανουάριο του 2022 η απώλεια της αγοραστικής δύναμης του καθαρού κατώτατου μισθού ξεπέρασε το 14%

Θλιβερά είναι τα στοιχεία για τον Ιανουάριο του 2022, καθώς οι απώλειες στην αγοραστική δύναμη των μισθωτών που αμείβονται με τον κατώτατο μισθό έφτασαν το 14% τον Ιανουάριο του 2022 (όταν ο πληθωρισμός έτρεχε με 6,2%, ενώ ενδέχεται να σπάσει και το φράγμα του 11% το πρώτο τετράμηνο του τρέχοντος έτους), εκτοξεύοντας έτσι και το ποσοστό των εργαζομένων που ζουν σε συνθήκες υλικής στέρησης (δηλ. φτώχειας) που φτάνει πλέον το 46%.

Σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα της εφημερίδας “ΑΥΓΗ”,  αφορά έναν στους δύο αμειβόμενους με τον κατώτατο μισθό και το ποσοστό αυτό είναι πλέον το υψηλότερο ανάμεσα στα κράτη – μέλη της Ε.Ε.

Με αυτά τα εξαιρετικά αρνητικά δεδομένα, το ΙΝΕ/ΓΣΕΕ αποστέλλοντας την πρότασή του σε κυβέρνηση και εργοδότες ζητεί αύξηση του κατώτατου μισθού (809 ευρώ) σε δύο φάσεις: Να πάει άμεσα ο κατώτατος μισθός στα 751 ευρώ και από τον νέο χρόνο να καταστεί ίσος με το 60% του διάμεσου μισθού πλήρους απασχόλησης.

Τεκμηριώνοντας το αίτημα άμεσης ενίσχυσης των μισθών, το ΙΝΕ παραθέτει τα δεδομένα που βυθίζουν στη φτωχοποίηση τη συντριπτική πλειοψηφία των χαμηλόμισθων εργαζόμενων:

Τον Ιανουάριο του 2022 η απώλεια της αγοραστικής δύναμης του καθαρού κατώτατου μισθού ξεπέρασε το 14% έναντι του Ιανουαρίου του 2021, όταν η αντίστοιχη ετήσια απώλεια τον Δεκέμβριο του 2021 ήταν 12,1%.

Η αγοραστική δύναμη του εργαζομένου που λαμβάνει τον κατώτατο μισθό στην Ελλάδα βυθίζεται ταχύτατα και με τα δεδομένα του Ιανουαρίου είναι η έβδομη χαμηλότερη μεταξύ των κρατών – μελών της Ε.Ε.

Και αυτό καθώς σε κράτη – μέλη της Ε.Ε. στα οποία εφαρμόστηκαν Προγράμματα Οικονομικής Προσαρμογής με σημαντικές παρεμβάσεις στον κατώτατο μισθό (Πορτογαλία, Ιρλανδία) το χάσμα στην αγοραστική δύναμη του κατώτατου μισθού σε σχέση με την Ελλάδα μεγάλωσε. Το 2021 η αγοραστική δύναμη του κατώτατου μισθού στην Ελλάδα ήταν 1% χαμηλότερη από της Πορτογαλίας και 43% από της Ιρλανδίας. Τον Ιανουάριο του 2022 η διαφορά ανήλθε σε 5% και 45% αντίστοιχα.

Τα Βαλκάνια συγκλίνουν, εμείς αποκλίνουμε

Η αύξηση 2% που δόθηκε από την 1.1.2022 ήταν η χαμηλότερη στην Ε.Ε., ενώ την περίοδο 2020-2021 στην Ελλάδα δεν έγινε καμία αύξηση στον κατώτατο μισθό. Την ίδια στιγμή, στη Γερμανία δρομολογείται αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 15%, που θα ξεπεράσει το 60% του διάμεσου μισθού.

Ακόμα χειρότερα, παρατηρείται μια τάση απόκλισης όσον αφορά τις εξελίξεις στον κατώτατο μισθό μεταξύ της Ελλάδας και των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών, ενώ τα βαλκανικά κράτη – μέλη και της ανατολικής Ευρώπης συγκλίνουν με ταχύτερο ρυθμό προς τον μέσο όρο της Ε.Ε. (ETUI, 2021).

Μισθός φτώχειας

Σύμφωνα με το ΙΝΕ, η Ελλάδα έχει τη χειρότερη επίδοση ανάμεσα στα κράτη – μέλη της Ε.Ε. στα οποία ισχύει ο ενιαίος κατώτατος μισθός, καθώς “ο κατώτατος μισθός είναι επί της ουσίας μισθός σχετικής φτώχειας και όχι μισθός αξιοπρεπούς διαβίωσης”.

Το ποσοστό των μισθωτών στην Ελλάδα που αμείβονται με τον κατώτατο μισθό και ζουν σε συνθήκες υλικής στέρησης είναι 46%, το υψηλότερο ανάμεσα στα κράτη – μέλη της Ε.Ε. Επιπλέον, η διαφορά με τα υπόλοιπα κράτη – μέλη είναι εξαιρετικά μεγάλη. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι στη δεύτερη στην κατάταξη Ρουμανία το αντίστοιχο ποσοστό είναι δέκα ποσοστιαίες μονάδες χαμηλότερο από την Ελλάδα, ενώ στην Πορτογαλία τριανταπέντε ποσοστιαίες μονάδες.

Αχτσιόγλου: Φτωχοποίηση με υπογραφή Μητσοτάκη

“Η άρνηση της κυβέρνησης να προχωρήσει, όπως ζητάμε εδώ και μήνες, στην αύξηση του κατώτατου μισθού στα 800 ευρώ οδηγεί σε συνθήκες φτωχοποίησης τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους”, τονίζει σε δήλωσή της η τομεάρχης Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. Έφη Αχτσιόγλου.

Σχολιάζοντας τα στοιχεία του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ επισημαίνει ότι η απώλεια της αγοραστικής δύναμης του καθαρού κατώτατου μισθού ξεπέρασε το 14% τον Ιανουάριο του 2022 σε σχέση με τον Ιανουάριο του 2021, ενώ η αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 2% περιόρισε μόλις κατά 0,2% την απώλεια της αγοραστικής δύναμης,

“Οι συνέπειες της ακρίβειας και της καθήλωσης του κατώτατου μισθού είναι ακόμα πιο οδυνηρές για εργαζόμενους σε καθεστώς μερικής ή εκ περιτροπής απασχόλησης.

Μάλιστα, το πρόβλημα διογκώνεται, καθώς ο πληθωρισμός από 6,2% τον Ιανουάριο ανέβηκε σε 7,2% τον Φεβρουάριο.

Mε υπεκφυγές, ψέματα και επιδότηση της αισχροκέρδειας η κυβέρνηση συνεχίζει να χλευάζει τις ανάγκες της κοινωνίας”, τονίζει η τομεάρχης του ΣΥΡΙΖΑ.

Από μία και μόνο φωτογραφία άλλαξε η ζωή του 12χρονου Βραζιλιάνου ρακοσυλλέκτη Γκάμπριελ Σίλβα και της οικογένειάς του, που μέχρι πρόσφατα ζούσαν σε συνθήκες εξαθλίωσης σε μια καλύβα στην πόλη Pinheiro, στη βορειοανατολική Βραζιλία.

Όλα ξεκίνησαν πριν από τα Χριστούγεννα του 2021, όταν ο μικρός Σίλβα φωτογραφήθηκε από τον φωτορεπόρτερ του Γαλλικού Πρακτορείου Joao Paulo Guimaraes τη στιγμή που έπαιρνε ένα χριστουγεννιάτικο πλαστικό δέντρο από έναν σκουπιδότοπο, που κατακλύζεται από γύπες και εξαθλιωμένους ρακοσσυλέκτες.

Ωστόσο, η φωτογραφία έγινε viral και ο Σίλβα και η οικογένειά του άρχισαν σύντομα να λαμβάνουν δωρεές από ανθρώπους που συγκινήθηκαν από τον αγώνα τους να επιβιώσουν στην παράνομη χωματερή, σύμβολο της φτώχειας στην οποία ζουν εκατομμύρια Βραζιλιάνοι.

Περισσότερα από 2.000 άτομα συνεισέφεραν διαδικτυακά για να βοηθήσουν την οικογένεια Σίλβα, συγκεντρώνοντας περίπου 80.000 ρεάλ (16.000 δολάρια) από τον Ιανουάριο του 2022. Το σπίτι κόστισε 49.000 ρεάλ, είπε. «Το μόνο που μένει να κάνουμε είναι να βάλουμε πλακάκια στα πατώματα και να αγοράσουμε κάποια έπιπλα», είπε.

Πρώτα «ήρθε» ένα αληθινό χριστουγεννιάτικο δέντρο, μετά ένα ποδήλατο, μετά χρήματα τα οποία ήταν αρκετά ώστε ο Σίλβα, η μητέρα του και τα τρία αδέρφια του να αφήσουν την καλύβα τους και να αγοράσουν ένα σπίτι από τούβλα.

«Είμαι τόσο χαρούμενος που έχω αυτό το σπίτι. Δεν είχαμε άλλοτε σπίτι, ζούσαμε σε μια μικρή καλύβα από λάσπη χωρίς τίποτα. Τώρα έχω ένα καλό σπίτι», είπε ο Σίλβα, τώρα 13 ετών, που βοηθά τη μητέρα του να συλλέγει ανακυκλώσιμα υλικά στη χωματερή, τις περισσότερες μέρες μετά το σχολείο. «Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι όλα αυτά θα συνέβαιναν εξαιτίας αυτής της φωτογραφίας» αναφέρει.

Το σπίτι, το οποίο αγόρασε η οικογένεια πριν από αρκετές εβδομάδες και ακόμα ολοκληρώνεται, έχει τρία υπνοδωμάτια, κουζίνα και γκαράζ. «Έχει ρεύμα, τρεχούμενο νερό και μπάνιο με ντους», είπε η μητέρα του Silva, Maria Francisca Silva, 45 ετών. «Παλιά έπρεπε να περπατήσουμε πολύ για να πάρουμε νερό».

Πάνω από το 24 % των 213 εκατομμυρίων ανθρώπων της Βραζιλίας ζουν σε συνθήκες φτώχειας, σύμφωνα με το εθνικό ινστιτούτο στατιστικών.

Οι Γάλλοι στρατιώτες φεύγουν από το Μάλι και «μετακομίζουν» στον Νίγηρα, αλλά η πείνα και η εξαθλίωση έχουν μόνιμη παρουσία στην Σομαλία

Έρμαιο των επεμβάσεων, των παρεμβάσεων, της κάθε μορφής ξένης ανάμειξης με βολικά πάντα προσχήματα, όπως η πάταξη των τζιχαντιστών, αλλά με το βλέμμα στραμμένο στους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της, η υποσαχάρεια Αφρική συνεχίζει να αποτελεί ζωτικό χώρο για τα στρατηγικά συμφέροντα της Δύσης, την ίδια ώρα που όχι πολύ μακριά από κει ορδές απελπισμένων ανθρώπων δίνουν άνιση μάχη με την πείνα, την ξηρασία, τις αρρώστιες. Στη Σομαλία, 300.000 άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει τους τελευταίους μήνες τα χωριά τους σε αναζήτηση τροφής και νερού, καθώς η παρατεταμένη ακραία ξηρασία του περασμένου χρόνου έχει καταστροφικές συνέπειες στις καλλιέργειες και στο ζωικό κεφάλαιο.

Στο Παρίσι, όμως, το ενδιαφέρον είναι στραμμένο αλλού. Η κυβέρνηση επιβεβαιώνει ότι οι Γάλλοι στρατιώτες που θα φύγουν σε “δόσεις” τους επόμενους τέσσερις μήνες από το Μάλι θα “μετακομίσουν” μαζί με τις φίλιες δυνάμεις από 14 ευρωπαϊκές χώρες στον γειτονικό Νίγηρα. Η κυβέρνηση της χώρας αυτής φέρεται να συμφώνησε, αν και με κρύα καρδιά, να δεχτεί τις ευρωπαϊκές δυνάμεις. “Απ’ τον Νίγηρα η επιχείρηση θα είναι πιο ισορροπημένη προς όλες τις χώρες της περιοχής (του Σαχέλ) που θέλουν τη γαλλική βοήθεια” είπε σχετικά ο Πρόεδρος Μακρόν, προεξοφλώντας προφανώς ότι πάντα θα υπάρχει ανάγκη για “γαλλική βοήθεια” στην περιοχή.

Περίπου 2.400 Γάλλοι στρατιώτες, από την αρχική δύναμη των 5.000 και πλέον ανδρών, και περίπου 900 μέλη των ειδικών δυνάμεων της υπό γαλλική διοίκηση δύναμης “Τακούμπα” αναμένεται να αποχωρήσουν από το Μάλι τους επόμενους μήνες.

Το αντιγαλλικό αίσθημα έχει φουντώσει στην πρώην αυτή γαλλική αποικία, το "Γαλλικό Σουδάν", όπως αποκαλούνταν όταν ήταν μέλος της Ομοσπονδίας της Γαλλικής Δυτικής Αφρικής, κατά την περίοδο της αποικιοκρατίας. Η τοπική χούντα έχει στραφεί στη Ρωσία και στους μισθοφόρους της για να στηρίξουν την εξουσία της και για να την προστατεύσουν από τους τζιχαντιστές, η δράση των οποίων έχει ενταθεί και επεκταθεί σε μεγάλο μέρος της χώρας, ειδικά στα βόρεια, παρά τη σχεδόν δεκάχρονη στρατιωτική παρουσία των Γάλλων.

Ως εκ τούτου, το Παρίσι δεν κρύβει την ενόχλησή του και διαμηνύει εμμέσως πλην σαφώς ότι στο εξής δεν θα υπάρχει γαλλική “βοήθεια” για τους ασκούντες την εξουσία στο Μπαμάκο. Ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Ζαν-Ιβ Λεντριάν ξεκαθάρισε ότι η μάχη κατά των ισλαμιστικών οργανώσεων στο Μάλι αποτελεί τώρα “αποκλειστικά πρόβλημα” των αρχών της χώρας και όχι της Γαλλίας.

Σημειώνεται ότι το Παρίσι διαθέτει ήδη στρατιωτική παρουσία στον Νίγηρα, έχοντας αναπτύξει εκεί μαχητικά αεροσκάφη και drones.  Όπως αποκαλύπτει το Reuters, η Γαλλίδα υπουργός  Άμυνας Φλορένς Παρλί είχε επισκεφθεί τη Νιαμέι στις αρχές Φεβρουαρίου για να βολιδοσκοπήσει κατά τα φαινόμενα τις προθέσεις της τοπικής ηγεσίας όσον αφορά την προοπτική μετεγκατάστασης των γαλλικών δυνάμεων.

Στο μεταξύ, όχι πολύ μακριά από κει που ξεδιπλώνονται τα γαλλικά σχέδια στον χάρτη της Αφρικής, στην πολύπαθη Σομαλία, το δράμα της προσφυγιάς που προκαλούν η δίψα και η πείνα παίρνει πλέον τραγική τροπή. Οι αυτοσχέδιοι καταυλισμοί στο νοτιοδυτικό τμήμα της χώρας που φιλοξενούν πρόσφυγες του παρατεταμένου πολέμου έχουν πλημμυρίσει από επιπλέον 300.000 ανθρώπους, οι οποίοι έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους αναζητώντας τροφή και νερό, καθώς η χώρα βιώνει τη χειρότερη ξηρασία των τελευταίων δεκαετιών.

Πολλοί από τους πρόσφυγες της ξηρασίας έχουν περπατήσει περισσότερα από 100 χιλιόμετρα για να φτάσουν στους καταυλισμούς, παρά το ότι οι συνθήκες κι εκεί είναι το ίδιο τραγικές, με ελάχιστη τροφή και νερό και φυσικά χωρίς υγειονομική περίθαλψη. Υπάρχουν περισσότεροι από 2.400 τέτοιοι καταυλισμοί στη Σομαλία, καθώς σχεδόν το ένα πέμπτο του πληθυσμού της χώρας είναι πλέον εσωτερικοί πρόσφυγες.

Ο ΟΗΕ συνεχίζει να απευθύνει εκκλήσεις στη διεθνή κοινότητα για άμεση βοήθεια, προειδοποιώντας ότι η φτωχή χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη φέτος με μεγάλη ανθρωπιστική καταστροφή.

Αυθορμήτως

Λαμπρινή Θωμά

Η φτώχεια, η ανέχεια, η απελπισία που έφερε στο φως το πρόσφατο περιστατικό με την 70χρονη δεν εξαφανίζονται με αντιδράσεις λίγων ημερών ή την αποκατάσταση του δικαίου σε μία περίπτωση.

• Είναι συγκινητικός και όμορφος ο τρόπος που οι περισσότεροι γύρω μου, οι φίλοι κι αγαπημένοι, αντέδρασαν στην υπόθεση της 70χρονης κυρίας η οποία μηνύθηκε από τα Lidl, γιατί έκλεψε φαγητό. Η τωρινή επανάληψη του Γιάννη Αγιάννη, η υπόθεση των σύγχρονων Αθλίων και ο Ιαβέρης των μανατζαραίων του Lidl προκάλεσε τα αντανακλαστικά της κοινωνίας, όπως συνηθίζουμε να λέμε, αντανακλαστικά υγιή και ευγενή για τους περισσότερους από μας.

Γιάννης Αγιάννης. Η εξαθλίωσή του φτωχού κόσμου, και η ανάγκη για δικαιοσύνη, ψωμί και ελευθερία, είναι η πολλοστή φορά που καταγράφονται στα δυτικά προάστια, ειδικά στα μνημονιακά χρόνια.

Μια από τις πιο γνωστές καταγραμμένες περιπτώσεις εκείνη του Θανάση Καναούτη. Το 19χρονο αγόρι σκοτώθηκε πέφτοντας από το τραμ για ένα γαμοεισιτήριο, στο Περιστέρι. Τότε που οι μνημονιακές κυβερνήσεις δίναν μπόνους σε όποιον ελεγκτή έπιανε τους λαθρεπιβάτες της ανάγκης, και ο Θανάσης το πλήρωσε με τη ζωή του.

Τότε, γράφαμε στο ΤΡΡ: «Δεν πρόκειται για δολοφονία, τουλάχιστον εκ προθέσεως ― το 19χρονο παιδί σκόνταψε πέφτοντας στο κενό, λένε οι ως τώρα ενδείξεις. Πρόκειται όμως για τραγωδία. Μια τραγωδία η οποία δεν αποτελεί απλό αποτέλεσμα της «κακιάς στιγμής» ή της νεανικής παρόρμησης. Αποτελεί ταυτόχρονα εκδήλωση μιας μακρόχρονης και επίμονης διαδικασίας συντριβής και της χώρας μας και ημών, των κατοίκων της. Οι ηθικολογούντες επί της τιμής του εισιτηρίου και οι συμπολιτευόμενοι διανοούμενοι μπορεί να μην το αισθάνονται, αλλά ο απλός κόσμος το ένιωσε από την πρώτη στιγμή: ο Θανάσης συνετρίβη.

Ο Θανάσης συνετρίβη στο Περιστέρι. Τον τρίτο μεγαλύτερο Δήμο της χώρας (και σπίτι μου). Δήμο εργατών, οικοδόμων, υπαλλήλων, που εργάστηκαν χρόνια για να αποκτήσουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους και να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Ένα φτωχό, λαϊκό προάστιο ― με ανθρώπους και ιστορίες που έλειπαν πάντα από την εκσυγχρονιστική προπαγάνδα της Ελλάδας «στους ισχυρούς της Ευρώπης», όπως έλειπαν και από τις ταινίες, τα βιβλία και τις αφηγήσεις της κυριλέ μας διανόησης.

Οσες κατηγορίες ανέργων χωρά μια φράση, κι ακόμη περισσότερες, χωράει το Περιστέρι. Τα εκατοντάδες λουκέτα, η ανεργία, οι περικοπές, η εξάντληση της αυστηρότητας στους αδυνατούντες να πληρώσουν, η απειλή της εφορίας και της κατάσχεσης, η αίσθηση πνιγμού δίχως καμμία διέξοδο ― όλα αυτά είναι η καθημερινότητα (και) στο Περιστέρι. Όλα αυτά κατασκεύασαν το σκηνικό στο οποίο εξελίχθηκε η τραγωδία, το σκηνικό μιας παράστασης που έστησαν η κυβέρνηση με την Τρόικα και διαφήμισαν ως αναγκαία οι δημοσιολογούντες μνημονιακοί, οι συμπολιτευόμενοι και οι «κοινωνικοί αυτοματιστές».

Ο Θανάσης δεν πλήρωσε το αντίτιμο του εισιτηρίου. Όπως και ο Γιάννης Αγιάννης είχε όντως κλέψει εκείνο το ψωμί. Ναι, ο ελεγκτής «απλώς» έκανε τη δουλειά που του είχαν αναθέσει. Όπως άλλωστε και ο επιθεωρητής Ιαβέρης. Και, ναι, ο Θανάσης μπορούσε να επιλέξει να μην πηδήξει από το τρόλλεϋ. Το βάρος όμως των 80 ευρώ του προστίμου δεν είχε επιλογή να μην το νιώσει. Ιδιαίτερα σε μια εποχή που αυτά τα 80 ευρώ αντιστοιχούν στο 1/4 του μηνιάτικου πολλών από τους νέους που έχουν την τύχη να εργάζονται.

Ο 19χρονος Θανάσης ― που αγχώθηκε για ογδόντα ευρώ πρόστιμο ― δεν είναι περίπτωση μοναδική.

Είναι ένας από τα εκατομμύρια των ανέργων που αγχώνονται για τα χρήματα του μήνα, για το νοίκι, για το φαγητό, για τα έξοδα των παιδιών. Ένας από τα εκατομμύρια ηλικιωμένων που μετράνε τα λεφτά, και ζυγιάζουν αν θα πάρουν τα ψώνια του μήνα ή τα φάρμακα που χρειάζονται. Ένας από τα εκατομμύρια των ελεύθερων επαγγελματιών που τρέμουν τις απειλητικές επιστολές του ΟΑΕΕ. Ένας από τις εκατοντάδες χιλιάδες μικρέμπορους και καταστηματάρχες που έβαλαν ή ετοιμάζουν το λουκέτο. Ένας από τις εκατοντάδες χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων που, ύστερα από περικοπές 40%, περιμένουν τις μουσικές καρέκλες των απολύσεων που διέταξε η τρόικα. Και αν στην περίπτωση του Θανάση ήρθε αποπάνω και η «κακιά η ώρα», στις χιλιάδες αυτοκτονίες συμπολιτών μας, συχνά με σημειώματα περί οικονομικής και κοινωνικής ασφυξίας, το έγκλημα είναι προμελετημένο.

Το κυνήγι των ογδόντα ευρώ από το σύγχρονο Ιαβέρη ― ξημερώματα, σε λαϊκή γειτονιά όπου η κρίση θερίζει, σε νέο παιδί όπου η ανεργία θερίζει, με το τσαμπουκά του κυνηγού κεφαλών ― είναι μικρογραφία της πολιτικής του Μνημονιακού κράτους. Ενός κράτους το οποίο ξετινάζει τους ασθενέστερους ενώ στηρίζει τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα, το οποίο απαιτεί όλο και περισσότερα χωρίς να αναγνωρίζει κρίση και ανεργία, το οποίο απειλεί (με απολύσεις, κατασχέσεις και πλειστηριασμούς) ― ενός κράτους, εντέλει, για το οποίο το εισιτήριο που δεν έκοψε ο Θανάσης αποτελεί μια ακόμη αφορμή για να φωνάξει «μαζί τα φάγαμε».».

Για την ιστορία, πέντε χρόνια μετά το θάνατο του Θανάση, το Συμβούλιο Εφετών με αμετάκλητο βούλευμά του έβαζε την υπόθεση στο αρχείο. Δεν έφταιγε κανείς για το θάνατο του 19χρονου…

Κατά σύμπτωσιν, οι γονείς του Θανάση δούλευαν σε σουπερ μάρκετ. Ελληνικής ιδιοκτησίας. Στο «Σκλαβενίτη», που τους έδωσε όση άδεια χρειάζονταν για να κλάψουν το παιδί τους, που έστειλε στεφάνια στην κηδεία. Την κηδεία που μαζί με το Νίκο Βεντούρα είχαμε καλύψει τότε για το ΤΡΡ. Εμείς και οι άνθρωποι της γειτονιάς, κι οι εργαζόμενοι του Σκλαβενίτη εκεί, περιστεριώτες οι ίδιοι.

Η ανέχεια που οδήγησε την 70χρονη να κλέψει είναι και πάλι η συγκάτοικός μας στα δυτικά. Εκεί που σταματήσαμε και τις πρώτες κατασχέσεις σπιτιών, εμείς, οι σύντροφοι και οι γείτονες – θυμάμαι το μήνυμα που έλαβα από τα παιδιά στο Εργατικό Κέντρο Περιστερίου όταν ξεκίνησαν οι τραπεζικές ενέργειες κι έπρεπε να είμαστε «όλοι εκεί». Εκεί που σήμερα δεν μπορούμε να σταματήσουμε την ανέχεια και χάνουμε και την μικρή μας, τόση δα, ανεξαρτησία, την χτισμένη με τα ίδια μας τα χέρια.

Η φτώχεια στα δυτικά προάστια της Αθήνας, εκεί που το κράτος των αρίστων βλέπει υδραυλικούς, είναι εγγενής. Αν δεν υπήρχε η μικροϊδιοκτησία, το δικό μαw κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας, δεν θα ανασαίναμε ποτέ, έστω όσο ανασάναμε, και όσο πρόλαβαν και ανάσαναν οι γονείς κι οι παππούδες μας. Αυτό το κεραμίδι που είχε γίνει και η υπόσχεση ενός καλύτερου μέλλοντος από τους γονείς μας προς εμάς.

Στα δυτικά, μια ιστορία επαναλαμβάνεται από οικογένεια σε οικογένεια: οι πρώτοι ήρθαν από τα χωριά, εργάτες και οικοδόμοι, τη δεκαετία του ’50 και του ’60, να χτίσουν την Αθήνα του Καραμανλή. Πήραν με δόσεις ένα οικόπεδο κάπου κοντά στους χωριανούς τους, το σπίτι χτίστηκε παράνομο από τον νέο πατριάρχη και τους φίλους του, με τα ίδια τους τα χέρια, με τη γυναίκα να μαγειρεύει το φτηνό φαγητό, μια κατσαρόλα φασολάδα για όλους που βοηθούσαν. Ύστερα, νομιμοποιήθηκε ελέω ψήφων, ήρθαν τα δύο παιδιά, νέο δάνειο με το που είχε εξοφληθεί το οικόπεδο, να γίνει το σπίτι εκείνο τριόροφο, ένας όροφος για τους γονείς, από ένας για τα παιδιά, που σπούδασαν με αγώνες σε κάποια σχολή του (ταξικού) πανεπιστημίου, στηριζόμενα στους ώμους που λυγίζαν χρόνια από το βάρος της επιβίωσης, για να μην λυγίσουν τα παιδιά τους.

Με τη στήριξη των χωριανών που γίναν γείτονες, με σκληρή δουλειά, με τον ιδρώτα και τις μετρημένες πενταροδεκάρες. Και με μικροκλοπές από το μπακάλικο της γειτονιάς, του κυρίου Χανδρινού, του μπακάλη στην Ελαιών. Για εκείνο που δεν είχαμε. Χωρίς αστυνομία. Με το κο Χανδρινό να κάνει τα στραβά μάτια ή να ενημερώνει ώστε να βοηθηθεί ο άνθρωπός μας. Με την ανθρωπιά της μικρής κλίμακας, ακόμη και αν υπήρχε μέσα της ένα «εγώ ξέφυγα»: ακόμη κι αν ξέφυγε, δεν ξέχασε και στέκεται στο διπλανό. Όχι πάντα. Αλλά πολύ περισσότερο από άλλες κοινωνίες, και ας πέρασαν «διαφωτισμό».

Με τον δικό μας τρόπο κι ό,τι αυτός έσωσε – κι ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη τη σνομπαρία επί των λαϊκών νοικοκυραίων (λες και οι σνομπάροντες ήταν κατα τα άλλα στο τσαφ να φέρουν την επανάσταση και τους κρατάνε πίσω οι υδραυλικοί των λαϊκών προαστίων και όσοι με χίλιους κόπους «έβαλαν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους»).

Λέω συχνά μια ιστορία από την παιδική μου ηλικία.

Εκεί, στην κομμουνιστική Πετρούπολη που μεγάλωσα, εκεί που πολλοί πατεράδες ήταν στις φυλακές και τις εξορίες, που η ανεργία είχε πολιτικά χαρακτηριστικά, υπήρχε ένας ψηφοφόρος της δεξιάς, γείτονας, που δούλευε στη Βαρβάκειο. Τα Σάββατα έφερνε κεφαλάκια, το πιο φτηνό κομμάτι που θα το πετούσαν, για να δώσει στις οικογένειες των κομμουνιστών που βρίσκονταν στην υποχρεωτική ανέχεια ενός εκδικητικού βάρβαρου κράτους. Ήταν δεξιός κι ήταν γείτονας κι άνθρωπος. Κι ήταν το μόνο κρέας που έμπαινε στα σπίτια των κομμουνιστών. Κοινωνικός ιστός. Που όσο κι αν έχει διαρραγεί, κάτι έχει αφήσει. Μακριά από τη στάση του Ιαβέρη. Που μας βλέπει σαν κλέφτες από τα Lidl.

Μεγαλώσαμε με το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας ως πρώτο ζητούμενο της εργατικής ή μικροαστικής μας οικογένειας. Για όλους. Κι αυτό το κεραμίδι τώρα βγαίνει στο σφυρί. Αυτό το κεραμίδι μάθαμε ότι είναι η αξιοπρέπειά μας, μαζί με τη δουλειά. Και τα δύο είναι οι μεγάλες απουσίες στα σημερινά δυτικά προάστια. Τα σπίτια που χτίστηκαν για παιδιά ή εγγόνια βγαίνουν στο σφυρί των τραπεζών, οι δουλειές είναι λίγες, κακοπληρωμένες και στραγγαλιστικές, η ανέχεια στα προάστια των «υδραυλικών» τσακίζει. Κι εμείς, «γέννημα θρέμμα δυτικής Αττικής», γινόμαστε έρμαιο των συνθηκών. Ή δουλεύουμε για τα Lidl ή ψωνίζουμε από τα Lidl ή κλέβουμε από τα Lidl. Που δεν έχουν καμμία σχέση με τον κύριο Χανδρινό. Που δεν αποτελούν κομμάτι κανενός κοινωνικού ιστού, αλλά είναι γνήσια τέκνα του γερμανού μας Ιαβέρη.

Δουλεύουμε για τα Lidl. Έμαθα, από ασφαλή πηγή, ότι όποιος υπάλληλος των Lidl αφήσει να περάσουν της γης οι κολασμένοι με κάτι «κλεμμένο», ξεχασμένο στο καλάθι «δύο ή τρεις φορές» απολύεται – είναι δουλειά τους να ελέγχουν αν το καλάθι άδειασε όλο και πληρώθηκαν όλα. Έχεις δικαίωμα να κάνεις τα στραβά μάτια ή να αφαιρεθείς, δουλεύοντας σαν το σκυλί, μόνο μια φορά: η δεύτερη μπορεί να σου κοστίσει τη δουλειά σου, η τρίτη θα στην κοστίσει σίγουρα. Οι υπάλληλοι είναι, επίσης, σε μεγάλο ποσοστό, άνθρωποι των ίδιων προαστίων, των ίδιων καταβολών, πιθανώς γείτονες των «κλεφτών». Είναι άνθρωποι που προσπαθούν να στηρίξουν οικογένειες και που χρειάζονται τη δουλειά, την αξιοπρέπειά τους, όσο το χρειαζόμαστε όλοι, όπως χρειαζόμαστε όλοι το ψωμί. Αυτό το ψωμί που ο Κροπότκιν έκανε σημαία των αγώνων μας.

Ψωνίζουμε από τα Lidl. Όσο ευγενική και αν είναι η παρόρμηση όλων μας να ζητήσουμε «μποϊκοτάζ» η σκληρή αλήθεια παραμένει: τα πέντε, δέκα, είκοσι ευρώ το μήνα που γλιτώνεις ψωνίζοντας από τα φτηνότερα σούπερ μάρκετ είναι πολύτιμα για ένα σωρό νοικοκυριά. Μπορεί η Μανωλίδου να έχει βρει πως ζεις μια οικογένεια με τρία παιδιά με 38 ευρώ σουπερ μάρκετ την εβδομάδα, όμως εμείς ξέρουμε πως αυτό δε γίνεται. Δεν μπορείς να πληρώσεις παραπάνω από ό,τι έχεις για φαγητό, όπως δεν μπορείς και να ζεσταθείς ή να πάψεις να ανησυχείς για το σπίτι που θα σου αρπάξουν οι τράπεζες, όπως δεν μπορεί να πάψουν να σε τσακίζουν τα τηλέφωνα των εισπρακτικών και το ότι τώρα πια δεν μπορείς καν να στείλεις το παιδί σου να σπουδάσει εκτός Αθηνών σε αυτό το ταξικό πανεπιστήμιο. Κι αυτά, αν είσαι υγιής.

Κλέβουμε από τα Lidl. Η κυρία Σπυράκη, η 70χρονη που το Lidl ήθελε να διώξει σώνει και καλά, και χρειάστηκε παρέμβαση υπουργείου για να μην το κάνει, είπε στο open: «Σκότωσα την αξιοπρέπειά μου, όλο αυτό είναι ανάξιο. Είχα πεθυμήσει να πάρω δύο – τρία κιλά κρέας, να φωνάξω τα παιδάκια μου να φάμε όλοι μαζί μια μέρα, όχι να με φωνάζουν μόνο αυτά. Ήθελα να φτιάξω κάτι με τα χεράκια μου όπως παλιά. Πήγα μέχρι το ράφι, τα είδα και έφυγα και ο διάολος με γύρισε πίσω. “Άντε βρε”, λέω, “πάρε να κάνεις στα παιδάκια σου ένα φαΐ. Έχω πρόβλημα με ένα δάνειο. Το πήρα για να παντρέψω τα παιδάκια μου πριν από 15 χρόνια. Άμα μου φύγει αυτός ο βραχνάς θα ξαναγεννηθώ, θα προσφέρω στον κόσμο με αυτά τα λεφτά. Για αυτό δεν ήθελα να μάθουν τίποτα. Είναι δύο επιστήμονες, αλλά άτυχα τα φουκαριάρικα από τις δουλειές τους. Πήραν και αυτά δάνεια γιατί εγώ μέχρι τα μπετά τους έφτασα με κάτι ψιλά που είχε αφήσει ο μπαμπάς τους και δούλεψα κι εγώ…. 800 ευρώ το μήνα, αλλά θέλω 400 μόνο για την υγεία μου, ούτε 100 ευρώ για φαΐ δεν έχω αλλά δε με νοιάζει, το ορκίζομαι στα κόκκαλα του παιδιού μου».

Τα μπετά που δεν γίναν σπίτι. Τα δάνεια. Το τραπέζι που δε βλέπει πια κρέας, το κρύο που σου περονιάζει το κόκκαλο, οι λογαριασμοί που σε πλακώνουν. Η αξιοπρέπεια που αρνείσαι να αρνηθείς. Και η προτεστάντικη λογική των Ιαβέρηδων αυτού του κόσμου, η οποία εξαπλώνεται παντού, από τα Lidl έως τον Ιανό, και από την δικαιοσύνη που συλλαμβάνει πλανόδιους πωλητές έως τους ελεγκτές που κυνηγούν τους θανάσηδες. Κι εμείς δεσμώτες, να χάνουμε την ελάχιστη, μικρή μας, μικροαστική μας έστω, ελευθερία.

• Πηγή: thepressproject.gr

Πηγή: in.gr

Η Ελλάδα βρίσκεται στην τρίτη υψηλότερη θέση της ΕΕ (27,5%), σε ό,τι αφορά το ποσοστό του πληθυσμού που διατρέχει τον κίνδυνο της φτώχειας, μετά τη Ρουμανία (35,8%) και τη Βουλγαρία (33,6%). Ακολουθούν η Ισπανία με ποσοστό (27%), η Λιθουανία (24,5%) και η Εσθονία (22,8%) και η Γερμανία (22,5%).

Τα χαμηλότερα ποσοστά καταγράφονται στην Τσεχία (11,5%), στη Σλοβακία (13,8%), στη Σλοβενία (14,3%), στην Ολλανδία (15,8%) και στη Φιλανδία (15,9%).

Ειδικότερα, σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, κοντά στο όριο της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού βρίσκεται το 31,5% του ανήλικου πληθυσμού (κάτω των 18 ετών), έναντι ποσοστού 24,2% στην ΕΕ. Οι άνω των 65 ετών στην Ελλάδα βρίσκονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο της φτώχειας σε ποσοστό 19,3%, έναντι 20,4% στην ΕΕ.

Επιπλέον, σύμφωνα με τη Eurostat, τον κίνδυνο της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού αντιμετωπίζει το 29,7% των νοικοκυριών με παιδιά στην Ελλάδα (έναντι 22,3% στην ΕΕ) και το 25,7% των νοικοκυριών χωρίς παιδιά (έναντι 21,6% στην ΕΕ).

Συνολικά στην Ελλάδα βρίσκονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού το 28,8% των γυναικών και το 26,1% των ανδρών, έναντι 22,9% και 20,9% αντιστοίχως στην ΕΕ.

Τέλος, οι άνεργοι στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού σε ποσοστό 67,5%, ενώ οι εργαζόμενοι σε ποσοστό 16,1%. Τα αντίστοιχα ποσοστά στην ΕΕ είναι 66,2% και 11,8%.

Η Eurostat δημοσιοποίησε τα εν λόγω στοιχεία, με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Φτώχειας, τη 17η Οκτωβρίου.

Με πληροφορίες από ΑΠΕ – ΜΠΕ