Είχα την τύχη να εκπαιδεύομαι οικονομολόγος κατά τη διάρκεια της Οικονομικής Κρίσης, της πολιτικής αστάθειας και των ατελείωτων Eurogroup. Να δω ελπίδες να χτίζονται και να γκρεμίζονται, επιχειρήσεις να προσπαθούν αλλά να κλείνουν, την ανεργία να εκτοξεύεται, τις προβλέψεις να γίνονται χειρότερες, και ταυτόχρονα τις υποσχέσεις να γίνονται μεγαλύτερες. Την Πέμπτη 15 Ιουνίου είδα άλλη μία συμφωνία για την Ελλάδα.

Μετά την ψήφιση των πρόσφατων δημοσιονομικών μέτρων, για μεταρρύθμιση της φορολογίας εισοδήματος και του συνταξιοδοτικού συστήματος μετά την λήξη του τρέχοντος προγράμματος, η Ελλάδα ΄΄κέρδισε΄΄ την εκταμίευση της επόμενης δόσης και μια πιο συγκεκριμένη διατύπωση για την αναδιάρθρωση του χρέους. Πιο συγκεκριμένα, ανακοινώθηκε με σαφήνεια ότι μετά την λήξη του προγράμματος, τον Αύγουστο του 2018, θα εφαρμοστεί μια δέσμη μέτρων για την αναδιάρθρωση του Ελληνικού Χρέους. Πιθανά τέτοια μέτρα θα ήταν μια επέκταση των ωριμάνσεων των δανείων ή μια παράταση της περιόδου χάριτος ως και για 15 χρόνια. Πάντως, η συγκεκριμενοποίηση και ποσοτικοποίηση των μέτρων αυτών θα γίνει στο μέλλον, βάση των εκθέσεων βιωσιμότητας του Χρέους. Ακόμα, αναφέρεται πως αν καταστεί απαραίτητο, θα ληφθούν επιπλέον μέτρα για το χρέος στο μέλλον. Το πιο σημαντικό όμως κομμάτι αυτής της συμφωνίας είναι η οριστικοποίηση των μελλοντικών δημοσιονομικών στόχων της χώρας. Η Ελλάδα καλείται να δημιουργεί πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2022 και στη συνέχεια περίπου 2% μέχρι το 2060. Το μόνο θετικό κομμάτι σε αυτό το μέρος της συμφωνίας, είναι η αποδοχή της πρότασης για αποπληρωμή του Χρέους ανάλογη με την απόδοση της Ελληνικής Οικονομίας. Έτσι, η εξυπηρέτηση του Χρέους δεν θα μπορεί να υπερβαίνει το 15% του ΑΕΠ μεσοπρόθεσμα και το 20% στο μέλλον.

Στο κείμενο του Eurogroup αναφέρεται, πολλαπλές φορές, η λέξη ανάπτυξη. Λογικό, αφού πλέον έχει γίνει κοινή πίστη όλων πως αυτή είναι ο μόνος τρόπος να ξεφύγουμε από τα δεινά που έχουν φέρει στη χώρα η οικονομική κρίση και οι δεκαετίες κακής διαχείρισης των δημοσίων οικονομικών της. Ορθό. Το λογικό ερώτημα είναι λοιπόν, πως η παραπάνω συμφωνία επηρεάζει την όποια αναπτυξιακή δυναμική της Ελληνικής Οικονομίας;

            Η οικονομική πολιτική που ασκείται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα επικεντρώνεται στην προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων από το εξωτερικό, που θα έχουν ως αποτέλεσμα την αύξηση της εγχώριας παραγωγής και των εξαγωγών, της ρευστότητας και τελικά του ΑΕΠ της χώρας. Σε συνδυασμό με την μεγαλύτερη δυνατή μείωση των εξόδων της χώρας και τη μεταρρύθμιση των συστημάτων κοινωνικής προστασίας (συνταξιοδοτικό, ασφαλιστικό), η χώρα θα καταστεί ικανή να αποπληρώσει τα χρέη της και να αναδιανείμει ό,τι περισσέψει, σε μια προσπάθεια εξομάλυνσης των τεράστιων κοινωνικών προβλημάτων που έχουν δημιουργηθεί όλα αυτά τα χρόνια.

Το μεγαλύτερο εμπόδιο σε αυτό το σχέδιο είναι τα άπιαστα ποσοστά πρωτογενών πλεονασμάτων που η Ελλάδα καλείται να παράγει για τα επόμενα 42 χρόνια! Η διαρκής πολιτική λιτότητας, που αναμένεται να επιβληθεί για όλο αυτό το χρονικό διάστημα, δεν συμβαδίζει με την οικονομική μεγέθυνση μιας χώρας, όπως έχει αποδειχθεί πολλαπλές φορές στην παγκόσμια οικονομική ιστορία. Η αύξηση του ΑΕΠ μιας οικονομίας απαιτεί τη συγκρότηση ενός παραγωγικού προτύπου που δεν θα βασίζεται εξολοκλήρου μόνο σε ένα τομέα παραγωγής, αλλά στην πλήρη εκμετάλλευση των παραγωγικών δυνατοτήτων της. Απαιτείται η συγκρότηση μιας παραγωγικής βάσης που θα δημιουργήσει καινοτόμες επιχειρήσεις και προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας, τα οποία θα αυξήσουν τις εξαγωγές, μειώνοντας ταυτόχρονα τις εισαγωγές και την εξάρτηση από αυτές. Η βελτίωση του επιπέδου παραγωγής, θα μειώσει την ανεργία και θα αυξήσει περεταίρω την εγχώρια ζήτηση, έχοντας πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα στην μεγέθυνση του ΑΕΠ. Έτσι γίνεται εφικτή, τόσο μία αναδιανομή του πλούτου, που θα διόρθωνε τα ακραία κοινωνικά φαινόμενα που έχουν εμφανιστεί, όσο και η κάλυψη των υποχρεώσεων της χώρας προς τους διεθνείς πιστωτές.

Για να γίνει εφικτό όμως το παραπάνω θα πρέπει να γίνουν στοχευμένες επενδύσεις, που ο ιδιωτικός τομέας δεν είναι διατεθειμένος να κάνει. Επιπλέον, είναι αναγκαία η αποτελεσματική χρησιμοποίηση όλου του δυνατού ανθρωπίνου κεφαλαίου, η κατασκευή των κατάλληλων υποδομών και η αύξηση της ρευστότητας. Και αν κάνουμε τη υπόθεση πως το τελευταίο θα ικανοποιηθεί, από την υπόσχεση του Eurogroup για στήριξη της Ελλάδας στην έξοδο στις διεθνείς αγορές, σε όλα τα υπόλοιπα μπαίνει ως τροχοπέδη η απαίτηση για άπιαστα πρωτογενή πλεονάσματα. Αυτά, είναι η πραγματική αιτία του «BrainDrain», της απάνθρωπης φορολογικής επιβάρυνσης νοικοκυριών και επιχειρήσεων, των μειωμένων επενδύσεων, της μηδαμινής εγχώριας ζήτησης, των χαμηλών ρυθμών μεγέθυνσης του ΑΕΠ και ως ένα βαθμό της πολιτικής αστάθειας. Και ενώ το μέτρο για την σύνδεση της αποπληρωμής του Χρέους με την απόδοση της Οικονομίας είναι θετικό, το μόνο που πραγματικά θα καταφέρει θα είναι η μείωση της επίδρασης του Χρέους στον Οικονομικό Κύκλο. Σημαντικό, αλλά όχι ικανό από μόνο του για να προωθήσει την ανάπτυξη της Ελληνικής Οικονομίας.

Αν πιστέψουμε πως το ερώτημα της παραμονής ή όχι στην Νομισματική Ένωση έχει σταματήσει να είναι το κυρίαρχο, για την κυβέρνηση τουλάχιστον μοιάζει να έχει απαντηθεί πλήρως, τότε θα πρέπει να επικεντρωθούμε στη δημιουργία των βέλτιστων όρων ανάπτυξης και ύπαρξης της Ελλάδας μέσα στην Ένωση. Να ακολουθήσουμε τις οικονομικές πολιτικές που θα επανεκκινήσουν την Ελληνική Οικονομία και σταδιακά θα την κάνουν να φτάσει σε παρόμοια ταχύτητα με αυτές της Κεντρικής Ευρώπης. Αυτό εξάλλου, θα έπρεπε να είναι και το κύριο μέλημα της ίδια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που έχει αρχίσει να πληρώνει βαριά το τίμημα των ιδεολογικών εμμονών της και της δημιουργίας οικονομιών πολλών ταχυτήτων στο εσωτερικό της. Αυτή πρέπει να είναι η προτεραιότητα της Κυβέρνησης σε κάθε Eurogroup και όχι η Πολιτική διαχείριση του αποτελέσματος στο εσωτερικό της χώρας. Μια υπόσχεση για τη διαχείριση του χρέους δεν είναι αρκετή για να πάρει η Ελληνική παραγωγική μηχανή μπροστά και αν αρκεστούμε σε αυτή τα προβλήματα της χώρας απλά θα συνεχιστούν και διογκωθούν στο μέλλον. Ευτυχώς για την Ελλάδα, το μεγαλύτερο της πρόβλημα είναι πως αυτή, όπως και όλες οι προηγούμενες, δεν θα είναι η τελευταία συμφωνία. 

Αλέξανδρος Πάστρας - Οικονομολόγος

Χωρίς συμφωνία για το ελληνικό κρατικό χρέος ολοκληρώθηκε το Eurogroup.«Επί του παρόντος δεν έχουμε συνολική συμφωνία»,δήλωσε ο επικεφαλής του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ, ανακοινώνοντας ότι το θέμα θα συζητηθεί εκ νέου στην επόμενη συνεδρίαση των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης στις 15 Ιούνη.

Τα παζάρια «σκάλωσαν» στη συγκεκριμενοποίηση των μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος, καθώς και στο ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων. Mέχρι το 2022 θα διατηρηθεί ο στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5%, ενώ η συζήτηση γίνεται για την περίοδο μετά το 2022. Το πρώτο σχέδιο που έπεσε στο τραπέζι προέβλεπε πρωτογενή πλεονάσματα 2% από το 2023 μέχρι το 2060. Στη συνέχεια κατατέθηκε ένα δεύτερο προσχέδιο που προέβλεπε πρωτογενές πλεόνασμα 2,2% από το 2023 μέχρι το 2060. 

Για το θέμα του χρέους, αυτό που συζητάνε ΔΝΤ και Ευρωζώνη είναι η συγκεκριμενοποίηση των μέτρων «ελάφρυνσης» που θα ενεργοποιηθούν όμως μετά το τέλος του προγράμματος. 

Από την αρχή της συνεδρίασης είχε διαφανεί ότι οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης θα επισφραγίσουν τα σκληρά μέτρα του τέταρτου μνημονίου που ψήφισε στη Βουλή η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αλλά είναι αβέβαιη η λήψη απόφασης για το ελληνικό κρατικό χρέος.

Ο επικεφαλής του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ πραγματοποίησε διαβουλεύσεις στο περιθώριο της συνεδρίασης με όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές. Μάλιστα, η συνεδρίαση του Εurogroup διακόπηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα, προκειμένου να γίνουν διαπραγματεύσεις με το Γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφανγκ Σόιμπλε, τον υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας Μπρουνό Λε Μερ και τον Πολ Τόμσεν του ΔΝΤ.

Το Ταμείο θέτει τη βιωσιμότητα του ελληνικού κρατικού χρέους ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή του στο ελληνικό πρόγραμμα, αν και το συγκεκριμένο ζήτημα αποτυπώνει ανάγλυφα τον καυγά για τον επιμερισμό της χασούρας της καπιταλιστικής κρίσης, την πορεία της Ευρωζώνης και τις σχέσεις των ΗΠΑ με τη Γερμανία και άλλα κράτη της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ. Το Βερολίνο έχει ξεκαθαρίσει -κάτι που επανέλαβε προσερχόμενος στη συνεδρίαση ο Βόλφανγκ Σόιμπλε- ότι οι ουσιαστικές αποφάσεις για την «ελάφρυνση» του ελληνικού κρατικού χρέους θα ληφθούν μετά το τέλος του προγράμματος το 2018.

Αναπόσπαστα δεμένο με το θέμα του χρέους είναι το ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων, το οποίο βρέθηκε στο τραπέζι του Eurogroup. Την ανάλυση για τη βιωσιμότητα του χρέους επηρεάζουν και οι εκτιμήσεις για τους ρυθμούς ανάπτυξης της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας που είναι διαφορετικές μεταξύ της ΕΕ και του ΔΝΤ. 

Σε κάθε περίπτωση, η διαχείριση του χρέους θα συνδεθεί με τα επόμενα μνημόνια μετά το 2018. Η ελληνική κυβέρνηση επιζητά μια μείωση του χρέους για να «απελευθερώσει» χρήμα για τη στήριξη του κεφαλαίου, ενώ η αντιλαϊκή επίθεση θα συνεχιστεί για να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία του κεφαλαίου.

H ανακοίνωση του Eurogroup

«Το Eurogroup διεξήγαγε μια εις βάθος συζήτηση σχετικά με τη βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους της Ελλάδας, αλλά δεν κατέληξε σε συνολική συμφωνία. Οι εργασίες θα συνεχιστούν τις προσεχείς εβδομάδες στο πλαίσιο που συμφωνήθηκε τον Μάιο του 2016, προκειμένου να επιτευχθεί οριστική συμφωνία κατά την επόμενη συνεδρίαση του Eurogroup. Αυτό περιλαμβάνει μια φιλόδοξη και οικονομικά υγιή μεσοπρόθεσμη πορεία πρωτογενούς πλεονάσματος για την Ελλάδα» σημειώνεται στο ανακοινωθέν του Eurogroup.

Το Eurogroup χαιρέτισε τα αντιλαϊκά μέτρα που ψήφισε η ελληνική κυβέρνηση, κάνοντας λόγο για σημαντικό βήμα προς την ολοκλήρωση της αξιολόγησης. «Τα μεταρρυθμιστικά μέτρα που έχουν θεσπιστεί από την Ελλάδα καλύπτουν τομείς όπως οι συντάξεις, ο φόρος εισοδήματος, η αγορά εργασίας και ο ενεργειακός τομέας. Πρέπει να υποστηρίξουν τη φιλική προς την ανάπτυξη επανεξισορρόπηση της οικονομίας και να καταστήσουν τη μεσοπρόθεσμη δημοσιονομική στρατηγική της Ελλάδας πιο ισχυρή. Το Eurogroup κάλεσε τους θεσμούς από κοινού με την Ελλάδα και τρίτα μέρη να υποστηρίξουν μια ολική στρατηγική ενίσχυσης της ανάπτυξης», προσθέτει η ανακοίνωση.

«Απόψε δυστυχώς δεν γεφυρώσαμε το χάσμα», υποστήριξε ο Γερούν Ντάισελμπλουμ, ενώ για τα προαπαιτούμενα δήλωσε ότι επιτεύχθηκε τεράστια πρόοδος.«Είμαστε πολύ κοντά στο να κλείσουμε επισήμως την αξιολόγηση», σημείωσε, προσθέτοντας πως«μπορούμε να έχουμε την επόμενη εκταμίευση πριν από το καλοκαίρι».

Ο πρόεδρος του Eurogroup κατέστησε σαφές ότι οι τελικές αποφάσεις για το χρέος θα ληφθούν στο τέλος του προγράμματος, επικαλούμενος τις αποφάσεις του Eurogroup το Μάη του 2016. Επίσης ανέφερε ότι υπάρχουν ακόμα πολλά ανοιχτά ζητήματα, όπως τα πρωτογενή πλεονάσματα, αλλά κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του Eurogroup σημειώθηκε πρόοδος. Όπως είπε, αυτό που συμφωνήθηκε είναι ότι ο στόχος για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% θα παραμείνει για πέντε χρόνια.«Για λεπτομέρειες επ' αυτών και για όσα θα γίνουν μετά το τέλος του προγράμματος, θέλουμε ακόμη δουλειά», συμπλήρωσε.

Ο επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων Πιερ Μοσκοβισί δήλωσε ότι«δεν καταλήξαμε απόψε σε συμφωνία για το χρέος, αλλά η εργασία που κάναμε είναι πολύ χρήσιμη». Πρόσθεσε πως υπάρχει γόνιμο έδαφος για μια συμφωνία στο επόμενο Eurogroup. 

Ο επικεφαλής του ESM Κλάους Ρέγκλινγκ επισήμανε ότι«είμαστε έτοιμοι να κάνουμε τις εκταμιεύσεις όταν υπάρξει η συμφωνία».

Από την πλευρά του, ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος υποστήριξε ότι είναι εφικτή μία συνολική συμφωνία εντός των τριών επόμενων εβδομάδων.




αναδημοσίευση από 902

Renaud Vivien και Eric Toussaint* |
μετάφραση Ελένη Τσέκερη |
Στις 7 Δεκεμβρίου του 2016, το ΔΝΤ περιμένει από την Ελλάδα την πληρωμή μίας δόσης 299 εκατομμυρίων ευρώ. Αυτό το χρέος αντιστοιχεί σε ένα μέρος του δανείου "σωτηρίας", που είχε χορηγηθεί από το ΔΝΤ το 2010. Η ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε να τολμάει να αρνηθεί να πληρώσει αυτό το ποσό στο ΔΝΤ για τέσσερις τουλάχιστον λόγους.

Πρώτον, αυτή η δόση προέρχεται από ένα αθέμιτο χρέος, καθώς μόνο το 5% των δανείων που χορηγήθηκαν το 2010 και το 2012 διατέθηκε για τον κρατικό προϋπολογισμό. Το υπόλοιπο 95% χρησίμευσε στην αποπληρωμή των ξένων - κυρίως ιδιωτικών - τραπεζών και στην ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών. Αυτά τα ποσοστά δεν είναι πόρισμα κάποιας επαναστατικής οργάνωσης αλλά προκύπτουν από μία έρευνα που διεξήγαγε το νεοφιλελεύθερο γερμανικό think-tank European School of Management and Technology. Βεβαίως, ισχύει πως πρόκειται για μία επιχείρηση διάσωσης - αλλά όχι όπως παρουσιάζεται από την επίσημη αφήγηση.

Δεν ωφελήθηκαν οι Έλληνες πολίτες αλλά οι ξένες και ελληνικές τράπεζες, που σώθηκαν με δημόσιο χρήμα μέσω των δανείων του ΔΝΤ, των κρατών και τωνοργάνων της ΕΕ. Η περιβόητη«επιχείρηση διάσωσης» είναι λοιπόν αθέμιτη για τον ελληνικό πληθυσμό, που καλείται έτσι να αποπληρώσει στο ΔΝΤ (με επιτόκιο 3,6%!) ένα χρέος που προκύπτει από τη διάσωση των τράπεζων που ευθύνονται για την οικονομική κρίση. Στην πρώτη της έκθεση, η Επιτροπή Αλήθειας του Δημόσιου Χρέους που συστάθηκε από την πρώην πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων, καταδεικνύει πως αιτία του "ελληνικού προβλήματος" δεν είναι η ανεξέλεγκτη διαχείριση των δημόσιων οικονομικών, αλλά η τραπεζική κρίση που μπαλώθηκε με δημόσια κεφάλαια.

Δεύτερον, η οφειλή που απαιτεί το ΔΝΤ είναι επονείδιστη στο σύνολό της. Σύμφωνα με τη νομική θεωρία που βασίζεται στις εθνικές και διεθνείς νομολογίες, ένα χρέος αξιολογείται ως "επονείδιστο" όταν συνδυάζει δύο στοιχεία: αφενός την έλλειψη κέρδους υπέρ του πληθυσμού του κράτους που συνάπτει τη δανειακή συμφωνία και αφετέρου την επίγνωση αυτής της έλλειψηςεκ μέρους των δανειστών1. Η έκθεση του Γραφείου ανεξάρτητης αξιολόγησης του ΔΝΤ, που δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο του 20162, αποδεικνύει πως η αξιολόγηση του ελληνικού χρέους ως "επονείδιστου" αρμόζει πλήρως στην περίπτωση της Ελλάδας. Πράγματι, η διεύθυνση του ΔΝΤ γνώριζε ήδη από το 2010 ότι το Ελληνικό χρέος δεν ήταν βιώσιμο και ότι το πρόγραμμα λιτότητας που επρόκειτο να επιβληθεί ως αντίτιμο του δανείου, μέσω μνημονίου, θα επιδείνωνε την κατάσταση της χώρας.

Αυτός ο ισχυρισμός βασίζεται στα πρακτικά της συνεδρίασης του Εκτελεστικού Συμβουλίου του ΔΝΤ στις 9 Μαΐου 2010, όπου διακυβεύτηκε η τύχη της Ελλάδας. Στη διάρκεια της συνεδρίασης  μαθαίνουμε πως πολλοί Τοπικοί Γενικοί Διευθυντές, στελέχη του ΔΝΤ αναφέρθηκαν στην επικείμενη αποτυχία του μνημονίου. Σύμφωνα με τον Αργεντινό αντιπρόσωπο:
"Είναι δύσκολο να ξεχάσουμε το σκληρό μάθημα που μας έδωσαν οι δικές μας κρίσεις. Το 2001, παρόμοιες πολιτικές προτάθηκαν από το ΔΝΤ στην Αργεντινή. Οι καταστροφικές τους συνέπειες είναι βεβαίως γνωστές (...) Είναι πιθανό η Ελλάδα να καταλήξει χειρότερα. Τα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής που προτείνει το ΔΝΤ, θα υποβαθμίσουν την ευημερία του πληθυσμού της Ελλάδας και την πραγματική ικανότητά της χώρας να αποπληρώσει το χρέος μετά την εφαρμογή αυτού του προγράμματος".

Ο αντιπρόσωπος της Ελβετίας προσθέτει:
"πρέπει να εξεταστεί σοβαρά η αναδιάρθρωση του χρέους ως μέσο για την εξασφάλιση της δημοσιονομικής  βιωσιμότητας και για την ανάληψη ενός μέρος του φορτίου από τους ιδιώτες πιστωτές". Ύστερα να θέσουμε την ερώτηση-κλειδί:"Γιατί η αναδιάρθρωση του χρέους και η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα δεν λήφθηκαν υπόψη;"Πράγματι αν το ΔΝΤ είχε εφαρμόσει τα συνήθη κριτήρια βιωσιμότητας, θα είχε επιβάλει μία ελάφρυνση του χρέους ήδη από το 2010. Γιατί όμως δεν το έπραξε; Και γιατί άραγε κατέληξε να αλλάξει ξαφνικά τους κανόνες του ώστε να μπορέσει να δανείσει σε ένα αφερέγγυο κράτος;

Η απάντηση δόθηκε επισήμως τρία χρόνια αργότερα σε μία άλλη αναφορά του ΔΝΤ που υπογραμμίζει πως η αναβολή της αναδιάρθρωσης του χρέους εφαρμόστηκε προς όφελος των ιδιωτικών τραπεζών "για να μειωθεί η έκθεσή τους και για να μεταβιβαστεί το χρέος στα δημόσια όργανα."
3 Όπως δήλωσαν ο πρώην αντιπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ και ο πρώην οικονομικός σύμβουλος του Μπαρόζο σε ακρόασή τους στην Βουλή των Ελλήνων από την Επιτροπή Αλήθειας για το ΔημόσιοΧρέος, ο Γάλλος Στρως-Καν, ως διευθυντής του ΔΝΤ, επίτηδες απέκλεισε το 2010 την αναδιάρθρωση του χρέους προκειμένου να προστατεύσει τις ευρωπαϊκές τράπεζες, καθώς οι πιο εκτεθειμένες ήταν κατά κύριο λόγο γαλλικές καιγερμανικές.

Τρίτον, η απαίτηση του ΔΝΤ δεν πρέπει να ικανοποιηθείκαθώς είναι απολύτως παράνομη.  Αφενός τα μέτρα που επιβλήθηκαν ως αντίτιμο για το δάνειο καταπατούν την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας και παραβιάζουν πλήθος διεθνών συνθήκων προστασίας των ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως τόνισε ο Εμπειρογνώμονας του ΟΗΕ  για το χρέος στην αναφορά του για την Ελλάδα4.
Αφετέρου, η ελληνική κυβέρνηση δεν πρότεινε για ψήφιση στη Βουλή τη δανειακή σύμβαση του 2010, αντίθετα με όσα προβλέπει το Σύνταγμα.

Αθέμιτο, επονείδιστο, παράνομο, το ελληνικό χρέος είναι επίσης μη βιώσιμο, ακόμα περισσότερο πλέον από το 2010, αφού τρία μνημόνια επιβλήθηκαν έκτοτε καταστρέφοντας μέρα με τη μέρα την οικονομία και τις συνθήκες ζωής του πληθυσμού. Το φορτίο αυτού του χρέους, που εμποδίζει το κράτος να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του ως προς ζητήματα θεμελιωδών δικαιωμάτων, αυξάνεται αυτόματα από τη λιτότητα και τις ιδιωτικοποιήσεις που απαιτούν οι πιστωτές, δημιουργώντας έτσι έναν φαύλο κύκλο στον οποίο εγκλωβίζεται η κυβέρνηση και ζητά νέα δάνεια για να πληρώνει τα αυξανόμενα χρέη.

Προκειμένου να σπάσει ο φρικτός φαύλος κύκλος και να τερματιστεί το έγκλημα, επιβάλλεται η άνευ όρους ακύρωση του επονείδιστου, παράνομου, αθέμιτου και μη βιώσιμου μέρους του ελληνικού χρέους, ξεκινώντας από τη δόση που απαιτεί το ΔΝΤ στις 7 Δεκεμβρίου του 2016.
Συγκριτικά, το ποσό των 299 εκατομμυρίων ευρώ αντιστοιχεί σε περισσότερο από το διπλάσιο της τιμής (130 εκατομμύρια) των μέτρων αντιμετώπισης της ακραίας φτώχειας που λήφθηκαν το 2015 προς όφελος των πιο φτωχών 400.000 ατόμων στην Ελλάδα. Ποσό το οποίο η Τρόικα είχε θεωρήσει εξωφρενικό. Είναι μεγαλύτερο και από το ποσό των 200 εκατομμυρίων ευρώ που προέβλεπε το πρόγραμμα των συμπληρωματικών μέτρων της κυβέρνησης για τη δημιουργία ιατρικής περίθαλψης για 2,5 εκατομμύρια Ελληνίδες και Έλληνες, πρόγραμμα που θα συντελούσε στην αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και στην κοινωνική αποκατάσταση των συνεπειών των μέτρων που επιβλήθηκαν με το Τρίτο Μνημόνιο. Όμως ενώπιον της αντίδρασης των πιστωτών, που απειλούσαν να μην εκταμιεύσουν ούτε μία δόση του δανείου στην Αθήνα, σε περίπτωση ψήφισης αυτού του προγράμματος, το θέμα αφαιρέθηκε τον Δεκέμβριο του 2015 από την ημερήσια διάταξη της Βουλής των Ελλήνων.

Η Επιτροπή για την Ακύρωση των Αθέμιτων Χρεών (CADTM) δεν έχει ψευδαισθήσεις:
η απόφαση ακύρωσης του χρέους δεν θα προέλθει από το ΔΝΤ, παρόλο που και το ίδιο αναγνωρίζει την ευθύνη του για τον ελληνικό μαρασμό στις αναφορές του, και παρά τις πρόσφατες δηλώσεις του ΔΝΤ, ευνοϊκές προς μία ελάφρυνση του χρέους η οποία όμως να τονίσουμε πως καθόλου δε θα επηρεάσει τις απαιτήσεις του παρά θα συνοδευτεί από μία νέα δόση λιτότητας. Η απόφαση αυτή δε θα προέλθει ούτε και από το Eurogroup, του οποίου οι Υπουργοί Οικονομικών θα συνεδριάσουν στις 5 Δεκεμβρίου.

Είναι επομένως μάταιο να πιστεύει κανείς πως θα βρεθεί μία δίκαια λύση για το ελληνικό χρέος μέσα στο σύγχρονο πλαίσιο διαπραγματεύσεων.
Για αυτόν τον λόγο η Επιτροπή μας συνιστά τη μονομερή λήψη μέτρων για το χρέος, στη βάση φυσικά στέρεων νομικών επιχειρημάτων - όπως αυτά αναπτύσσονται στην προκαταρκτική της έκθεση - με στόχο την αναστολή ή απάρνηση των αθέμιτων, επονείδιστων, παράνομων ή μη βιώσιμων χρεών. Τέτοια μέτρα πρέπει να συνοδεύονται άμεσα και από άλλα μέτρα για την κοινωνικοποίηση του ελληνικού τραπεζικού τομέα και τον αυστηρό έλεγχο της κυκλοφορίας των κεφαλαίων.

1http://www.cadtm.org/La-dette-odieuse-selon-Alexandre

2http://www.ieo-imf.org/ieo/pages/Co...

3http://www.imf.org/external/pubs/ft...

4http://goo.gl/4YYCR2

*για το CADTM international

05.12.2016

πηγή rproject

Η Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους συνεχίζει, ασυμβίβαστη, την προσπάθειά της για διεθνοποίηση του ζητήματος του ελληνικού χρέους και αμέσως μετά τη δυναμική επανέναρξη των εργασιών της, που αγκαλιάστηκε από πλήθος κόσμου, το τριήμερο 5-7 Νοεμβρίου, στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, η Επιτροπή, υπό τη νέα της πλέον νομική μορφή ως σωματείο, βάζει πλώρη για την 3η Διεθνή Διάσκεψη του Plan B στην Κοπεγχάγη (19-20 Νοεμβρίου).

         Στη Διάσκεψη, που συνδιοργανώνεται από το δανικό κόμμα Ενωτική Λίστα-Κοκκινοπράσινη Συμμαχία και το Αριστερό Κόμμα της Σουηδίας και υποστηρίζεται από περισσότερους από 30 εκπροσώπους αριστερών, ριζοσπαστικών και κινηματικών συλλογικοτήτων από 17 ευρωπαϊκές χώρες, θα μιλήσει η Πρόεδρος της Επιτροπής Αλήθειας, Επικεφαλής της «Πλεύσης Ελευθερίας» και τέως Πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Μαζί με τον Επιστημονικό Συντονιστή της Επιτροπής Ερίκ Τουσέν, θα παρευρίσκονται εκεί ως η φωνή μιας Ελλάδας, που όχι απλώς υπάρχει, αλλά επιμένει, της Ελλάδας που δεν μετατρέπει τα ΟΧΙ σε ΝΑΙ.

Της Ελλάδας που διεκδικεί το δίκιο της και το δίκιο των πολιτών όλου του κόσμου.

Το video με πλάνα από την τριήμερη συνεδρίαση:



Επίσης, Το video ολόκληρης της εναρκτήριας εκδήλωσης (5/11/2016) :




Το video της ανοιχτής εκδήλωσης κλεισίματος των εργασιών (7/11/2016) :

Θα παραστεί ως πολιτική αγωγή στην υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ.



Συνεχίζει, κυρίως χάρη στην επιμονή και στη συμβολή δύο γυναικών, της Ζωής Κωνσταντοπούλου και της Σοφίας Σακοράφα, τις εργασίες της η «Επιτροπή Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος»  που κήρυξε πανηγυρικά την επανέναρξη της λειτουργίας της την Παρασκευή.  Η Επιτροπή,  εκτός από τη συνέχιση της λειτουργίας της, παράλληλα, όπως ανακοινώθηκε στη συνέντευξη τύπου, θα παραστεί  και ως πολιτική αγωγή στη δίκη για την υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ, ενώ θα οργανώσει και δημόσιες ακροάσεις σχετικά με το χρέος και τα μνημόνια.


Στη συνέντευξη τύπου, με την οποία ολοκληρώθηκε η πρώτη τριήμερη συνεδρίαση της επαναλειτουργίας της «Επιτροπής Αλήθειας για το χρέος», μετά την παύση της από την κυβέρνηση (και  αφού πρώταάλλαξε νομική μορφή και έχει μετατραπεί σε σωματείο)ηπρόεδρος της Επιτροπής,Ζωή Κωνσταντοπούλουανέφερε ότι η Επιτροπή Αλήθειας που είχε συσταθεί από τη Βουλή επί  προεδρίας της, είχε τεκμηριώσει τον παράνομο χαρακτήρα του ελληνικού δημοσίου χρέους.

Μετά  τις τελευταίες εκλογές όμως, η Επιτροπή υπέστη «διωγμό» όπως καταγγέλθηκε στην συνέντευξη,  και κατασχέθηκαν αρχεία.

Έργο της Επιτροπής Αλήθειας για το Χρέος, ωστόσο, εξακολουθεί και παραμένει η τεκμηρίωση της παρανομίας μεγάλου μέρους του χρέους καθώς και η διεκδίκηση της διαγραφής μεγάλου μέρους του, (όπως ήταν αρχικά και η θέση του ΣΥΡΙΖΑ, πριν αρχίσει η μετάλλαξη) .

Η ανεξάρτητη ευρωβουλευτήςΣοφία Σακοράφα, της οποίας τη συμβολή τόνισε ιδιαίτερα τις προηγούμενες μέρες η Ζωή Κωνσταντοπούλου, καθώς και την καθοριστική βοήθεια της για την επαναλειτουργία της Επιτροπής όπως είπε,  τόνισε ότι στόχος τους είναι να εκτεθούν οι μηχανισμοί που παράγουν κοινωνική δυστυχία. Τονίστηκε επίσης ότι πρόκειται για μια ανεξάρτητη και αδέσμευτη προσπάθεια, χωρίς εξαρτήσεις.

Η επιτροπή άρχισε πάλι να συγκεντρώνει  και να επεξεργάζεται στοιχεία ενώ  στις επιδιώξεις της είναι και ένα Νομικό το θέμα, καθώς και η σύνταξη  «Μαύρης Βίβλου» με την  οποία θα τεκμηριώνεται «η κατάλυση της δημοκρατίας»  στην Ελλάδα μέσω του χρέους .

Ο αντιπρόεδρος της Επιτροπής για το Χρέος, ο γνωστός  καθηγητής Συνταγματικού ΔικαίουΓιώργος Κασιμάτης, ανέφερε ότι  «Το μεγάλο πολιτικό σχέδιο είναι η άλωση των λαών και των εθνικών κρατών που διατηρούν ακόμα τη δύναμή τους, για να μπορέσει η παγκόσμια εξουσία να συγκεντρωθεί σε ένα χώρο ή ένα παγκόσμιο κράτος. «Με το χρέος επιβάλουν ένα πολιτικό καθεστώς, διαλύουν τη μεσαία τάξη και καταλύουν τις εθνικές επιχειρήσεις» .

Ο οικονομολόγοςEric Toussaint, μέλος της επιτροπής και επιστημονικός υπεύθυνος, κατηγόρησε την κυβέρνηση Τσίπρα ότι αποφεύγει να αμφισβητήσει τη νομιμότητα του χρέους και αποδέχεται μικρές διευθετήσεις (όπως επιμήκυνση και  μείωση επιτοκίων) οι οποίες δεν θα προσφέρουν στη χώρα καμία ανακούφιση - αντιθέτως θα επιτρέψουν να συνεχιστεί η καταστροφή των κοινωνικών δικαιωμάτων.

Ο οικονομολόγος Λεωνίδας Βατικιώτης, μέλος και αυτός  της Επιτροπής, υποστήριξε ότι εάν δεν γίνει διαγραφή του χρέους, αλλά μια απλή επαναδιευθέτηση, αυτή θα συνοδευτεί από ένα τέταρτο μνημόνιο το οποίο θα είναι επίσης πολύ σκληρό και θα δεσμεύει τη χώρα για πολλά χρόνια.

Ο οικονομολόγος Daniel Munevar είπε ότι η επιτροπή έχει τεκμηριώσει ότι τα προγράμματα διάσωσης είχαν στόχο την υποστήριξη ξένων συμφερόντων και όχι του ελληνικού λαού.

Ο οικονομολόγος Patrick Saurin αναφέρθηκε στη Γαλλία και στην εκτίμηση  ότι το 60% του γαλλικού χρέους είναι παράνομο και αποτελεί ένα εργαλείο για την ενίσχυση της κερδοφορίας των τραπεζών, οι οποίες δεν χρηματοδοτούν την πραγματική οικονομία, αλλά μόνο τις μεγάλες εταιρείες.

Ο καθηγητής πανεπιστημίου της Κύπρου Σταύρος Τομπάζος, ανέφερε  ότι μπορεί η Κύπρος να παρουσιάζεται ως ο «καλός μαθητής» που εφαρμόζει  το πρόγραμμα και βγαίνει από την κρίση, αλλά πρόκειται για ψέμα, ενώ ο  Ισπανός Sergi Cutillias υποστήριξε ότι η ελληνική επιτροπή για τον έλεγχο του  χρέους αποτελεί έμπνευση και για τους Ισπανούς και είπε  επίσης ότι στη σημερινή μεταβιομηχανική εποχή όπου η οικονομία κυριαρχείται από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο θα πρέπει να θεσμοθετηθούν «δικαιώματα του δανειστή», κατ΄ αναλογία των εργασιακών δικαιωμάτων στη βιομηχανική εποχή.

 

από Βασίλης Βιλιάρδος

Το βουνό των χρημάτων που οφείλει ολόκληρος ο πλανήτης έφτασε στο ιστορικό ρεκόρ των 152 τρις $ ή στο 225% του παγκόσμιου ΑΕΠ, χωρίς τις τράπεζες και τις ασφαλιστικές εταιρείες – ενώ αυτό που πυροδοτεί συνήθως τις κρίσεις δεν είναι το δημόσιο, αλλά το ιδιωτικό χρέος.

«Είναι απαραίτητο, ιδίως σε εποχές κρίσης, να αναπτύξουμε οράματα ή τουλάχιστον ιδέες που δεν τις έχουμε σκεφθεί ποτέ πριν. Μπορεί να μοιάζουν αφελείς, αλλά δεν είναι.

Άλλωστε, τι θα μπορούσε να είναι πιο αφελές από το να φαντασθούμε πως το τρένο που φέρνει την καταστροφή σε μία τόσο μεγάλη κλίμακα, θα αλλάξει ταχύτητα και πορεία, εάν απλά και μόνο οι άνθρωποι που βρίσκονται μέσα σε αυτό, τρέξουν προς την αντίθετη κατεύθυνση;

Όπως πολύ σωστά ανέφερε ο Αϊνστάιν, τα προβλήματα δεν λύνονται με τον τρόπο σκέψης που τα γέννησε – ενώ, κάνοντας το ίδιο πείραμα, με τα ίδια υλικά, δεν είναι λογικό να περιμένουμε ένα άλλο αποτέλεσμα. Είναι λοιπόν αναγκαίο να αλλάξουμε πορεία – για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει πρώτα το τρένο να σταματήσει».

Ανάλυση

Σύμφωνα με την πρόσφατη μελέτη του ΔΝΤ (πηγή), ο πλανήτης έχει κυριολεκτικά πνιγεί στα χρέη τα οποία, αφού προηγήθηκε μία μικρή υποχώρηση τους μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, άρχισαν ξανά να αυξάνονται ραγδαία – φτάνοντας σε επίπεδα ρεκόρ στην παγκόσμια ιστορία (μαζί με τις τράπεζες και τις ασφαλιστικές εταιρείες, τα παγκόσμια χρέη υπερβαίνουν κατά πολύ τα 200 τρις $ – άρθρο).

Βέβαια, όταν συζητείται δημόσια το θέμα του χρέους, οι περισσότεροι αναφέρονται στις οφειλές των κρατών, ειδικά χωρών όπως η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ιαπωνία κοκ. Εν τούτοις, σε σχέση με τα ιδιωτικά χρέη, τα δημόσια δεν είναι τόσο υψηλά – αφού τα δύο τρίτα των 152 τρις $ ή περίπου τα 100 τρις $, αφορούν τον ιδιωτικό τομέα.

Ειδικότερα, όπως φαίνεται καθαρά από το γράφημα που ακολουθεί, στις ανεπτυγμένες βιομηχανικές χώρες τα ιδιωτικά χρέη είναι υπερδιπλάσια από τα δημόσια – αποτελώντας το 180% του ΑΕΠ τους, έναντι σχεδόν 80% των κρατικών χρεών.



Επεξήγηση γραφήματος: Μικτό χρέος των ανεπτυγμένων οικονομιών – γαλάζια καμπύλη το συνολικό, κίτρινη καμπύλη το ιδιωτικό, κόκκινη καμπύλη το δημόσιο.

 .

Συνεχίζοντας, εάν παρατηρήσουμε καλύτερα το γράφημα, θα διαπιστώσουμε πως την περίοδο πριν από τη χρηματοπιστωτική κρίση (2008/09), στις βιομηχανικές χώρες τα δημόσια χρέη ήταν σταθερά ή υποχωρούσαν – ενώ, αντίθετα, τα ιδιωτικά αυξάνονταν σημαντικά, φτάνοντας στο 180% του ΑΕΠ από λιγότερο του 150% προηγουμένως. Η αιτία ήταν κυρίως οι φούσκες ακινήτων, τα οποία αγοράζονταν επί πιστώσει, ιδίως στις Η.Π.Α., στη Μ. Βρετανία, στην Ισπανία και στην Ιρλανδία.

Μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση όμως, τα ιδιωτικά χρέη στις ανεπτυγμένες οικονομίες ήταν σταθερά ή υποχωρούσαν ελαφρά – ενώ τα δημόσια χρέη μεγεθύνονταν. Ως αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης, τα συνολικά χρέη (μπλε καμπύλη) ισορρόπησαν μεταξύ τους, παύοντας να αυξάνονται μετά το 2011.

Οι αναπτυσσόμενες χώρες

Από την άλλη πλευρά, στις αναπτυσσόμενες αγορές, όπως είναι η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία κοκ., τα συνολικά χρέη είναι χαμηλότερα (γράφημα), στο 110% του ΑΕΠ τους, ενώ τα ιδιωτικά (70% του ΑΕΠ) υπερβαίνουν μεν τα δημόσια (σχεδόν 50% του ΑΕΠ), αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό – κυρίως επειδή οι υποδομές τους, τα συνολικά πάγια περιουσιακά τους στοιχεία καλύτερα, είναι πολύ πιο χαμηλά σε σχέση με τις ανεπτυγμένες.



Επεξήγηση γραφήματος: Μικτό χρέος των αναπτυσσόμενων οικονομιών – γαλάζια καμπύλη το συνολικό, κίτρινη καμπύλη το ιδιωτικό, κόκκινη καμπύλη το δημόσιο (οι δύο πράσινες δεν μας ενδιαφέρουν εν προκειμένω.

 .

Σε αντίθεση τώρα με τις ανεπτυγμένες οικονομίες, στις αναπτυσσόμενες τα ιδιωτικά χρέη αυξάνονταν πολύ περισσότερο πριν από τη χρηματοπιστωτική κρίση – ενώ τα δημόσια μειώνονταν αρκετά. Αμέσως μετά την κρίση όμως, τα χρέη και των δύο τομέων, τόσο τα δημόσια, όσο και τα ιδιωτικά δηλαδή, ακολούθησαν μία έντονη ανοδική πορεία – με αποτέλεσμα να αυξηθούν σημαντικά τα συνολικά χρέη.

Περαιτέρω, παρά τις αρκετά διαφορετικές εξελίξεις μεταξύ των ανεπτυγμένων και αναπτυσσομένων οικονομιών, αυτό που έχει τελικά σημασία είναι το ότι, τα χρέη στον πλανήτη αυξήθηκαν – γεγονός που θα έχει σοβαρές συνέπειες στον πληθωρισμό (αποπληθωριστικές πιέσεις) και στο ρυθμό ανάπτυξης, χωρίς τα οποία είναι αδύνατον να καταπολεμηθούν, να μειωθούν δηλαδή ως προς το ΑΕΠ. Ακόμη πιο προβληματικό όμως είναι το θέμα του ιδιωτικού χρέους – έχοντας την άποψη ότι, αυτό θα πυροδοτήσει τελικά το επόμενο κραχ, ελπίζοντας να μην προκαλέσει ένα παγκόσμιο χάος, οδηγώντας το σύστημα στην κατάρρευση.

Ειδικότερα σε ορισμένες βιομηχανικές χώρες, όπως η Μ. Βρετανία, η Ισπανία, η Σλοβενία, η Ιρλανδία, οι Η.Π.Α., η Δανία και η Ιαπωνία, έχει ήδη δρομολογηθεί η διαδικασία μείωσης των ιδιωτικών χρεών (deleveraging process) – επιχειρήσεων και νοικοκυριών. Αντίθετα σε κάποιες άλλες, όπως το Χονγκ Κονγκ, η Κύπρος, η Σιγκαπούρη, ο Καναδάς και η Ελβετία, τα ιδιωτικά χρέη αυξήθηκαν σε μεγάλο βαθμό – σχεδόν κατά 40% του ΑΕΠ τους.

Από την άλλη πλευρά, σε πολύ λίγα από τα υπόλοιπα κράτη μειώθηκαν τα ιδιωτικά χρέη μετά το 2008 – όπως στο Πακιστάν, στο Καζακστάν και στην Ουγγαρία. Στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους, τόσο τα νοικοκυριά, όσο και οι επιχειρήσεις, αύξησαν σε πολύ μεγάλο βαθμό τα χρέη τους – πριν από όλα τα κράτη η Κίνα, στην οποία ο ρυθμός αύξησης του δανεισμού του ιδιωτικού της τομέα εκτοξεύθηκε στα ύψη.

Συνεχίζοντας, πολλοί θεωρούν ότι τα ιδιωτικά χρέη δεν αποτελούν πρόβλημα, όπως τα δημόσια – επειδή δήθεν απέναντι σε κάθε οφειλέτη βρίσκεται ένας δανειστής, οπότε πρόκειται για μία διαδικασία μηδενικού αθροίσματος. Εν τούτοις, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, αφού οι τράπεζες δανείζουν παράγοντας χρήματα από το πουθενά, έως και στο 99% του εκάστοτε δανείου (ανάλυση) – ενώ, όταν τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις βρεθούν αντιμέτωπα με μία ύφεση, τότε τα έσοδα τους καταρρέουν,  οπότε αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τις υποχρεώσεις τους, οδηγώντας τις τράπεζες στη χρεοκοπία.

Τότε η χώρα οδηγείται σε μία «μεταβατική κατάσταση χρέους» όπου, εάν όλα μαζί τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις αρχίσουν να «εξυγιαίνουν τους ισολογισμούς τους» μειώνοντας τα χρέη τους (δαπανούν λιγότερα, πουλούν ακίνητα κλπ.), καταρρέει η συνολική ζήτηση και επιδεινώνεται σημαντικά ολόκληρη η οικονομία. Πρόκειται για τη γνωστή «ύφεση ισολογισμών» (ανάλυση), όπου τα ιδιωτικά χρέη μειώνονται μεν, αλλά αυξάνουν τα δημόσια – όπως διαπιστώνεται από τα δύο γραφήματα που ακολουθούν, στο πρόσφατο παράδειγμα των Η.Π.Α, της Μ. Βρετανίας και της Ευρωζώνης.



Επεξήγηση γραφήματος: Επάνω το ιδιωτικό χρέος ως προς το ΑΕΠ και κάτω το δημόσιο χρέος ως προς το ΑΕΠ. Η εξέλιξη τους στις Η.Π.Α. (κόκκινη καμπύλη), στη Μ. Βρετανία (κίτρινη καμπύλη) και στην Ευρωζώνη (μπλε καμπύλη).

 .

Όπως διαπιστώνεται από το γράφημα, πριν από τη χρηματοπιστωτική κρίση (μαύρη κάθετη γραμμή) το ιδιωτικό χρέος αυξανόταν σε μεγάλο βαθμό και στις τρεις περιοχές, κυρίως λόγω της υπερβολικής και επί πιστώσει κατανάλωσης που εμείς πιστεύουμε πως συνέβαινε μόνο στην Ελλάδα – ενώ το δημόσιο ελάχιστα (όπως ακριβώς και στη χώρα μας).

Αμέσως μετά ο ιδιωτικός τομέας των Η.Π.Α. και της Μ. Βρετανίας άρχισε να μειώνει τα χρέη του – κάτι που στην Ευρωζώνη συνέβη αργότερα, μετά το ξέσπασμα της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους που ξεκίνησε από την Ελλάδα (2010). Ως αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας, οι οικονομίες βυθίστηκαν στην ύφεση, τα δημόσια έσοδα περιορίσθηκαν, ενώ ακολούθησαν οι διασώσεις των τραπεζών, τα μέτρα στήριξης, η αύξηση των επιδομάτων ανεργίας κοκ. – οπότε αυξήθηκαν ανάλογα τα δημόσια χρέη.

Λογικά λοιπόν συμπεραίνει κανείς πως το πρόβλημα δεν ήταν τα υψηλά δημόσια χρέη, αλλά τα υπερβολικά ιδιωτικά χρέη, τα οποία προκάλεσαν την αύξηση των δημοσίων – με εξαίρεση την Ελλάδα, κυρίως επειδή το δημόσιο χρέος της ήταν ήδη υψηλό, ενώ η εξυπηρέτηση του πολύ άσχημα κατανεμημένη (μικρός χρόνος λήξης των ομολόγων, μαζικές λήξεις το 2010).

Επομένως δεν είχε τη δυνατότητα να στηρίξει την οικονομία της, παρά το ότι ο ιδιωτικός της τομέας ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση, από αυτόν των άλλων χωρών – ενώ δεν βοηθήθηκε ως όφειλε από τους εταίρους της, με ευθύνη της Γερμανίας.

Οφείλουμε δε να τονίσουμε εδώ ότι, παρά τα όσα λέγονται εναντίον της Ελλάδας, κυρίως από τους ίδιους τους Έλληνες που κατηγορούν συνέχεια τον εαυτό τους μετατρεπόμενοι σε θύματα των δανειστών τους, το 2014 τα χρέη του ιδιωτικού της τομέα ήταν ακόμη, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, πολύ χαμηλά.

Συγκεκριμένα, το χρέος των νοικοκυριών το 2014 ήταν στο 115% των διαθεσίμων εισοδημάτων των Ελλήνων (net disposable income), παρά το ότι είχαν το υψηλότερο ποσοστό ιδιοκατοίκησης – έναντι 94% της Γερμανίας, 141% της Πορτογαλίας, 207% της Ιρλανδίας και 283% της Ολλανδίας. Το γεγονός αυτό συνέβαινε παρά την εγκληματική πτώση των εισοδημάτων τους από τα συνεχή μνημόνια – αφενός μεν λόγω της μείωσης των μισθών τους, αφετέρου εξαιτίας της υπερβολικής αύξησης της φορολογίας τους.

Δυστυχώς όμως, η χειραγώγηση των Ελλήνων είναι τέτοια που αδυνατεί κανείς να τους πείσει με νούμερα – αφού έχουν εμποτισθεί από την αντίληψη, σύμφωνα με την οποία οι ίδιοι είναι οι αποκλειστικοί υπαίτιοι της τραγωδίας τους, οπότε είναι σωστό να τιμωρούνται για τις αμαρτίες τους από τις ξένες δυνάμεις κατοχής και λεηλασίας της πατρίδας τους.


Η πυροδότηση της νέας χρηματοπιστωτικής κρίσης που προβλέπεται πως θα ξεσπάσει σύντομα, από την πλευρά των αναπτυσσομένων οικονομιών είναι πιθανότερο να προέλθει από την Κίνα – το ιδιωτικό χρέος της οποίας έχει εκτοξευθεί στα ύψη, ενώ έχουν δημιουργηθεί πολλαπλές φούσκες. Επικίνδυνες είναι βέβαια πολλές άλλες μικρότερες χώρες, όπως η Βραζιλία, η Τουρκία, η Ν. Αφρική, η Ν. Κορέα, η Σαουδική Αραβία κοκ.

Από την πλευρά των ανεπτυγμένων, εάν δεν συμβεί κάτι με τη Deutsche Bank, η κρίση της οποίας έχει πανικοβάλλει τη Γερμανία (ανάλυση), ο νούμερο ένα κίνδυνος είναι η Ιαπωνία – η οποία συνεχίζει να δρομολογεί γιγαντιαία προγράμματα στήριξης της οικονομίας της, συμπεριλαμβανομένων των αρνητικών επιτοκίων και ίσως σύντομα των χρημάτων από το ελικόπτερο (άρθρο).

Σε κάθε περίπτωση, καμία άλλη κεντρική τράπεζα του πλανήτη δεν έχει πειραματισθεί σε τέτοιο βαθμό, όσο η Τράπεζα της Ιαπωνίας – αφού δεν διστάζει να αγοράζει ακόμη και διαπραγματεύσιμα αμοιβαία κεφάλαια (ETF) που τοποθετούνται σε ιαπωνικές μετοχές, ανήκοντας ήδη στους πέντε μεγαλύτερους μετόχους περισσοτέρων από 80 εταιρειών του χρηματιστηριακού της δείκτη (NIKKEI 225).

Το ύψος των χρημάτων, με το οποίο πλημμυρίζει η κεντρική τράπεζα το σύστημα φαίνεται από το μέγεθος του ισολογισμού της (γράφημα) – το οποίο έχει ξεπεράσει ακόμη και τη Fed, φτάνοντας στα 4.500 δις $ (4.400 δις $ η αμερικανική κεντρική τράπεζα), ενώ το αντίστοιχο της ΕΚΤ είναι 3.300 δις $.



Επεξήγηση γραφήματος: Ισολογισμοί κεντρικών τραπεζών. Fed (μωβ καμπύλη), Τράπεζα της Ιαπωνίας (πράσινη), ΕΚΤ (πορτοκαλί), Τράπεζα της Αγγλίας (μπλε).

 .

Για να κατανοήσει όμως κανείς καλύτερα τον ιαπωνικό παραλογισμό, οφείλει να εξετάσει αυτά τα χρήματα σε σχέση με το ΑΕΠ της χώρας – όπου στην Ιαπωνία φτάνει στο 90%, όταν στις Η.Π.Α. είναι λιγότερο από το 25%, ενώ στην Ευρωζώνη 35%.

Ολοκληρώνοντας, όπως στην περίπτωση της Deutsche Bank και  της Κίνας, αυτό που μας απομένει είναι να ευχηθούμε να πετύχει το ιαπωνικό πείραμα – αφού διαφορετικά θα βιώσουμε ένα πρωτόγνωρο κραχ στην παγκόσμια ιστορία, το οποίο πολύ εύκολα θα μπορούσε να προκαλέσει ένα τρομακτικό χάος. Σε κάθε περίπτωση, το παγκόσμιο χρέος είναι τόσο μεγάλο, ενώ οι προοπτικές μείωσης του τόσο μικρές, ώστε εύλογα θεωρείται πως πρόκειται για τον ορισμό του κραχ – ενώ, εάν δεν συμβεί κάποια στιγμή στο σχετικά κοντινό μέλλον, δεν θα συμβεί ποτέ πια στον πλανήτη.


πηγές: IMF, F&W
αναδημοσίευση από analyst.gr

Αύριο Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2016
η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
καλεί τους Θεσσαλονικείς να πάρουν τη σκυτάλη της μάχης

Μετά την 1η Δημόσια Παρέμβαση στην Δεξαμενή,
Όπου ανοίξαμε τα απόρρητα έγγραφα για τις Γερμανικές Οφειλές

Μιλάμε τη γλώσσα της αλήθειας
Για τα Μνημόνια, το Χρέος, το ΤΑΙΠΕΔ, το Υπερταμείο ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας

Αύριο Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2016, η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ κάνει τη δεύτερη δημόσια παρέμβαση της, αυτή τη φορά στη Θεσσαλονίκη.

Θα ανακοινωθούν νέα τεκμήρια που έχει στα χέρια της και επεξεργάζεται η νομική ομάδα της "Δικαιοσύνης για Όλους” και -μετά τα απόρρητα έγγραφα που διαβάστηκαν από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου στην πρώτη εκδήλωση- θα αποκαλυφθούν νέα στοιχεία που αποδεικνύουν την προδοσία.

Ο νομικός φορέας που συγκροτείται με πρωτοβουλία της Πλεύσης Ελευθερίας και του "ΟΧΙ στα Ναι τους" για να διεκδικήσει, εκ μέρους των πολιτών, την απόδοση Δικαιοσύνης σε υποθέσεις δημοσίου συμφέροντος, θα συναντηθεί εκεί με συλλογικότητες, κινήματα και σωματεία υπεράσπισης της δημόσιας περιουσίας.

Εκτός από τη Ζωή, μιλούν ο Δημήτρης Κλούρας (τ. Γ.Γ. Δημόσιας Περιουσίας) και εκπρόσωποι των κινημάτων, των συλλογικοτήτων και των σωματείων εργαζομένων των δημοσίων επιχειρήσεων που ξεπουλιούνται.

Διοργάνωση: ΟΧΙ στα Ναι τους, Δικαιοσύνη για Όλους, σε συνεργασία με Σωματεία και Συλλόγους Εργαζομένων του Ο.Λ.Θ.

Τόπος: Αποθήκη Δ, Προβλήτα 1 Λιμένα Θεσσαλονίκης
Χρόνος: Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2016, 18.30’

το βίντεο για την αυριανή εκδήλωση:

Τη Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2016, η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ κάνει τη δεύτερη δημόσια παρέμβαση της, αυτή τη φορά στη Θεσσαλονίκη.

Θα μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας για τα Μνημόνια, το Χρέος, το ΤΑΙΠΕΔ και το Υπερταμείο ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας.

Θα ανακοινωθούν νέα τεκμήρια που έχει στα χέρια της και επεξεργάζεται η νομική ομάδα της "Δικαιοσύνης για Όλους” και -μετά τα απόρρητα έγγραφα που διαβάστηκαν από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου στην πρώτη εκδήλωση- θα αποκαλυφθούν νέα στοιχεία που αποδεικνύουν την προδοσία.

Ο νομικός φορέας που συγκροτείται με πρωτοβουλία της Πλεύσης Ελευθερίας και του "ΟΧΙ στα Ναι τους" για να διεκδικήσει, εκ μέρους των πολιτών, την απόδοση Δικαιοσύνης σε υποθέσεις δημοσίου συμφέροντος, θα συναντηθεί εκεί με συλλογικότητες, κινήματα και σωματεία υπεράσπισης της δημόσιας περιουσίας.

Εκτός από τη Ζωή, μιλούν ο Δημήτρης Κλούρας (τ. Γ.Γ. Δημόσιας Περιουσίας) και εκπρόσωποι των κινημάτων, των συλλογικοτήτων και των σωματείων εργαζομένων των δημοσίων επιχειρήσεων που ξεπουλιούνται.

Διοργάνωση: ΟΧΙ στα Ναι τους, Δικαιοσύνη για Όλους, σε συνεργασία με Σωματεία και Συλλόγους Εργαζομένων του Ο.Λ.Θ.

Τόπος: Αποθήκη Δ, Προβλήτα 1 Λιμένα Θεσσαλονίκης

Χρόνος: Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2016, 18.30’

το βίντεο για την εκδήλωση:

Θέμης Τζήμας


Τρεις σκηνές απεικονίζουν με γλαφυρότητα τα χτεσινά αποτελέσματα του Eurogroup: η πρώτη είναι του Τόμσεν να προσπαθεί να δικαιολογήσει στους δημοσιογράφους υπό ποια έννοια υπάρχει συμφωνία για το χρέος με στοιχειώδεις όρους σοβαρότητας. Η δεύτερη είναι του Τσακαλώτου να μην παραχωρεί συνέντευξη τύπου, αλλά να φεύγει με μια δήλωση που δεν έβγαζε κανένα νόημα, χωρίς να δεχτεί ερωτήσεις.

Και η τρίτη είναι η αγωνία της εκφωνήτριας του εκτάκτου δελτίου ειδήσεων της ΕΡΤ, παρά τα όσα μετέφερε ο ανταποκριτής του σταθμού στις Βρυξέλλες, να πείσει ότι εκταμιεύεται η δόση και ότι υπήρξε συμφωνία για το χρέος.



Σε αυτήν την κωμικοτραγική κατάσταση ταιριάζει γάντι ο τίτλος “Βατερλώ”. Η κυβέρνηση αφού έφερε όσα εγκληματικά και αντισυνταγματικά όλοι γνωρίζουμε τα δύο τελευταία σαββατοκύριακα, είχε φτιάξει κλίμα επικείμενου θριάμβου σχετικά με το χρέος ενόψει Eurogroup. Επρόκειτο ούτως ή άλλως για φτηνή επικοινωνιακή τακτική, αφού το χρέος ήταν και παραμένει δευτερεύον ζήτημα για την ελληνική οικονομία και κοινωνία, όπως και προνομιακό πεδίο του αντιπάλου. Ωστόσο και σε αυτό ακόμη,  το στημένο παιχνίδι, ταπεινώθηκε. Όχι μόνο δεν πήρε τίποτα για το χρέος, αλλά δεν πήρε ούτε και τη δόση, παρά την καθεστωτική, μιντιακή προπαγάνδα περί του αντιθέτου.

Για τη μεν δόση, αυτό που αποφασίστηκε ήταν ότι η πρώτη υπό - δόση θα εκταμιευθεί μόνο αν ψηφιστούν και άλλα μέτρα. Ποια είναι αυτά τα “ασήμαντα” υποτίθεται μέτρα; πρώτον, ποινική ασυλία για τους Έλληνες και ξένους αξιωματούχους του υπέρ - ταμείου εκποίησηςτου δημοσίου πλούτου. Γνωρίζοντας πολύ καλά τι πρόκειται να κάνουν και έχοντας πλούσια εμπειρία από τις αποικίες της δύσης - επίσημες ή ανεπίσημες - οι “δημοκράτες” Ευρωπαίοι της διαφάνειας και του κράτους δικαίου υποτίθεται, θέλουν προκαταβολικά να διασφαλίσουν τους δικούς τους από όποια μελλοντική κίνηση της όποιας δικαιοσύνης για τη μεγάλη ληστεία εις βάρος της χώρας.

Δεύτερον, θέλουν νέες περικοπές στις συντάξεις, είτε υπό τη μορφή αναδρομικής επιστροφής του ΕΚΑΣ, είτε με γρηγορότερη περικοπή του. Είναι τόσο ιταμή η συμπεριφορά τους ώστε δε χαρίζουν τίποτα στους τοποτηρητές τους που παριστάνουν την κυβέρνηση.Τρίτον, ολοκληρωτικό ξεπούλημα του ιδιωτικού χρέους. Και τέταρτον άμεσες ιδιωτικοποιήσεις, ακόμα και αν τις ερευνά η δικαιοσύνη. Ο ντροπιαστικός κύκλος κατάλυσης της δημοκρατίας θα ολοκληρωθεί με τον ακρωτηριασμό μετά τη Βουλή και την εκτελεστική λειτουργία και αυτής της κολοβής δικαιοσύνης, που δε θα μπορεί να αγγίξει ποτέ τους ντόπιους αξιωματούχους των αποικιοκρατών, εν μέσω έναρξης του γενικού ξεπουλήματος.

Από μόνες τους αυτές οι “τεχνικές λεπτομέρειες” θα δικαιολογούσαν ένα καθαρό όχι. Ωστόσο- και αυτή είναι η άλλη μεγάλη ήττα των κυβερνητικών τακτικισμών - οι “εταίροι” μας γνωρίζουν καλά ότι μια τόσο γονατισμένη κυβέρνηση θα τα περάσει όλα. Δε διαθέτει πια την ελάχιστη αξιοπρέπεια  ούτε την παραμικρή στρατηγική ώστε να ορθώσει οποιαδήποτε αντίσταση, ακόμα και τώρα που η απειλή του Brexit, η όποια αλλαγή συσχετισμών στην ΕΕ και οι γερμανικές εκλογές θα καθιστούσαν μια νέα ελληνική κρίση μεγάλο πονοκέφαλο για την καγκελάριο και την ηγεσία της ΕΕ.

Στην παλιά και νέα διαπλοκή τα λεφτά

Επιπλέον δε, η ίδια η δόση θα εκταμιευθεί τμηματικά. Δηλαδή αφού ψηφίσουμε και τα νέα μέτρα, θα δοθούν τα χρήματα που θα πάνε πρωτίστως και πάλι στους δανειστές, υπό μορφή αποπληρωμής ομολόγων. Κατόπιν, μήνα το μήνα θα γίνεται εκταμίευση για τα χρήματα που υποτίθεται ότι θα κατευθυνθούν στην αγορά- στην πραγματικότητα ήδη τα συναρμόδια υπουργείαετοιμάζονται να τα μοιράσουν στην παλιά και νέα διαπλοκή - και μόνο υπό ασφυκτικό έλεγχο. Συμπίπτουν δε, αυτές οι εκταμιεύσεις με την έναρξη της δεύτερης αξιολόγησης.

Το έργο το έχουμε ξαναδεί: η δεύτερη αξιολόγηση θα καθυστερεί, οι δόσεις παρατύπως μεν, δε θα εκταμιεύονται δε, υπό μορφή πίεσης για τη δεύτερη αξιολόγηση, η οικονομία θα σέρνεται και έτσι η κυβέρνηση θα υπογράψει ό,τι άλλο της ζητήσει το ΔΝΤ. Όπως στους ναρκομανείς, η δόση γίνεται το απόλυτο εργαλείο ευτελισμού και υποταγής, ωθώντας ολοένα πιο κοντά στο θάνατο.

Στο δε θέμα του χρέους, έχουμε συνδυασμό των χειρότερων στοιχείων: αρκούντως προβοκατόρικα, ο επικεφαλής του ESM φρόντισε να τονίσει στη συνέντευξη τύπου, πως ό,τι πιο συγκεκριμένο κέρδισε η κυβέρνηση είναι μια επανάληψη των υποσχέσεων του 2012!
Κατά τα άλλα δόθηκαν αόριστες υποσχέσεις που πάνε για το 2018 και πιο μετά, με την προϋπόθεση ότι μέχρι τότε θα πουλάμε και ότι θα παίρνουμε και άλλα μέτρα. Επιπλέον δε, συμφώνησαν όλοι- κατά το ΔΝΤ- ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο ωστόσο δεν αποφάσισαν τίποτα ουσιαστικό επ' αυτού. Όπως χαρακτηριστικά ρώτησε τον Π. Τόμσεν ένας ξένος δημοσιογράφος, χωρίς φυσικά να λάβει απάντηση, πώς είναι δυνατό να υποστηρίζουν ότι τα μέτρα για το χρέος, που συμφώνησαν να συζητήσουν κάποια στιγμή στο μέλλον, είναι επαρκή για τη βιωσιμότητα του χρέους, όταν δεν υπάρχει ποσοτικοποίησή τους;

Το μόνο στο οποίο συμφώνησαν είναι ότι χωρίς ΔΝΤ δεν υπάρχει πρόγραμμα- άλλο ένα Βατερλώ της κυβέρνησης, που θα έδιωχνε το ΔΝΤ- και ότι η Ελλάδα θα είναι σε ασφυκτική επιτήρηση εις το διηνεκές. Η κυβέρνηση δηλαδή όχι μόνο δεν έδιωξε το ΔΝΤ, όχι μόνο δεν μπόρεσε να πετύχει έναν έστω ανεκτό συνδυασμό των απόψεων Γερμανίας και ΔΝΤ για το χρέος της χώρας αλλά επιπλέον επαναβεβαίωσε τη θέση της χώρας ως ομήρου και του ΔΝΤ και των Ευρωπαίων και μάλιστα υπό το χειρότερο δυνατό συνδυασμό πολιτικών. Δεν κατόρθωσε ούτε καν μια ανατροπή του παραλογισμού για πρωτογενή πλεονάσματα στο διηνεκές.

Το χειρότερο όμως δεν είναι το χθεσινοβραδινό κυβερνητικό Βατερλώ. Αν επρόκειτο μόνο περί αυτού ή αν οφειλόταν μόνο στην κυβερνητική αναξιοπιστία,  όπως υποστηρίζει η ΝΔ θα ήταν μικρό το κακό. Τα όσα συμβαίνουν, γίνονται επειδή ακριβώς η κυβέρνηση είναι αξιόπιστη. Δηλαδή πρόθυμη να κάνει τα πάντα για να μείνει η χώρα στο Ευρώ και για να αποδείξει ότι δε θα αποτολμήσει ποτέ, κανενός είδους διαπραγμάτευση. Από τη Γαλλία των διαταγμάτων έως την Ελλάδα χωρίς Βουλή, κυβέρνηση και δικαιοσύνη, η Ευρωζώνη απαιτεί φτώχεια, ανεργία, νεοφιλελευθερισμό και ποτέ μα ποτέ δημοκρατία. Αυτή είναι η αλήθεια που κυβέρνηση και αντιπολίτευση, όπως όλοι οι συνένοχοι εγκληματίες, επιδιώκουν να κρύψουν.




πηγή tvxs

Αναδημοσίευση από cadtm και το rproject:

Ερίκ Τουσέν | μετάφραση Σωτήρης Σιαμανδούρας |

"Δημοσιεύουμε σήμερα το πρώτο μέρος μιας σημαντικής δουλειάς του Ερίκ Τουσέν για την ιστορία του ελληνικού δημόσιου χρέους. Την επόμενη βδομάδα θα δημοσιεύσουμε το δεύτερο μέρος.
Ο Ερίκ Τουσέν είναι Βέλγος πολιτικός επιστήμονας και ιστορικός, διδάκτορας του Πανεπιστημίου του Παρισιού VIII και του Πανεπιστημίου της Λιέγης, όπου και διδάσκει. Είναι πρόεδρος της Επιτροπής για τη Διαγραφή του Χρέους των Χωρών του Τρίτου Κόσμου (Comite pour l'annulation de la dette du Tiers Monde, CADTM). Είναι επίσης μέλος της Προεδρικής Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους (CAIC) στον Ισημερινό, του Διεθνούς Συμβουλίου του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ από την ίδρυσή του το 2001, της επιστημονικής επιτροπής της Attac Γαλλίας, του επιστημονικού δικτύου της Attac Βελγίου, καθώς και της Διεθνούς Επιτροπής της Τετάρτης Διεθνούς (Post-Reunification).