Τελευταίες παραστάσεις

16, 17, 18, 19

23, 24, 25,26

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2020

ΠΕΜΠΤΗ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΙΣ 20.15

&

ΣΑΒΒΑΤΟ, ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΙΣ 18.00

Η Αγάπη (ή Φαντάσματα ενός Μη Τόπου) επιστρέφει στην Ομόνοια, στο κτίριο του  Μπάγκειου Ξενοδοχείου, για να διερευνήσει και πάλι τις διαδρομές της αγάπης μέσα από τη συνομιλία εικαστικών, θεατρικής πρακτικής-περφόρμανς και λογοτεχνίας.

Το καλλιτεχνικό εγχείρημα Αγάπη (ή φαντάσματα ενός Μη Τόπου) είναι μια διαδραστική, work in progress παράσταση και εικαστική έκθεση μαζί, που αναπτύσσεται στο χώρο του Μπάγκειου κτιρίου, από την είσοδο, σε όλο τον τρίτο όροφο του κτιρίου και στη διαδρομή προς αυτόν, στην Πλατεία Ομονοίας.  Φιλοδοξεί να δημιουργήσει μια «θραυσματική πόλη αγάπης», ένα έργο και συγχρόνως μια πλατφόρμα πειραματισμού που θα εξελίσσεται και θα αναδιατάσσεται με το χρόνο, συνδέοντας τον ενδιάμεσο, εφήμερο και πορώδη χαρακτήρα της Πλατείας Ομονοίας με ένα άχρονο σύμπαν αισθημάτων.

Ηθοποιοί, χορευτές-περφόρμερ, εικαστικοί, μουσικοί, συγγραφείς κ.ά. γίνονται οι δημιουργοί μιας «πόλης» από τα «θραυσματικά υλικά της αγάπης»: τον μετεωρισμό και την απουσία της αγάπης, τη συνεχή κι απεγνωσμένη αναζήτησή της, την πληρότητα, σωματική και ψυχική, που φέρνει η αγάπη, τις αισθήσεις που ενεργοποιεί η αγάπη, την εξάντληση και το πέρας της αγάπης, αλλά και την κατασκευή του υποκειμένου και του φύλου μέσα από την αγάπη, την ταξική και πολιτισμική παράμετρο του συναισθήματος.

Χαράσσονται έτσι διαδρομές μέσα στο κτίριο που μας οδηγούν σε μια υπαρξιακή καταβύθιση και διατυπώνουν ερωτήματα πάνω στην πολιτική και κοινωνική διάσταση της Αγάπης, αποκαλύπτοντας τις πολλαπλές προβολές και τη διαχειριστική χρήση της, τις κατασκευές και την αντιστροφή της έννοιας που φτάνει μέχρι τον εκφυλισμό της.

Αποτελεί η αγάπη ως υπαρξιακό δομικό υλικό της ζωής μας ουτοπία; Είναι ένα τοπίο σε έναν μη τόπο; Είναι πέρα από το χρόνο; Είναι εμπειρία; Είναι μια διαμεσολάβηση αισθημάτων; Είναι η απουσία της; Είναι μια απάτη; Μια κατασκευή; Ένα κάλεσμα; Μια κραυγή; Είναι εκ Θεού; Είναι βαθιά ανθρώπινη; Είναι δύναμη; Είναι αδυναμία; Είναι εγωιστική; Είναι απροϋπόθετη; Είναι σκληρή; Είναι πόνος; Είναι πληρότητα; Έχει κοινωνική διάσταση; Τι σημαίνει αγαπώ; Τι σημαίνει δρω με αγάπη; Είναι μια «ιδανική πολιτεία»;

Η Αγάπη (ή Φαντάσματα ενός Μη Τόπου) είναι μια έκθεση σύγχρονης τέχνης και συγχρόνως μια παράσταση που στηρίζεται στη φόρμα του devised theatre. Τα καλλιτεχνικά έργα απλώνονται σε όλο το χώρο του κτιρίου ή σε μέρος αυτού, και δημιουργούν μια υπαρξιακή διαδρομή, λειτουργώντας ταυτόχρονα ως αυτόνομα εικαστικά έργα αλλά και ως τοπόσημα γύρω από τα οποία αναπτύσσεται η επίδραση-διάδραση των περφόρμερ και των υπόλοιπων στοιχείων της παράστασης. Έτσι, τα έργα μετουσιώνονται-μεταμορφώνονται σε δομικά δραματουργικά στοιχεία της παράστασης και αποτελούν ένα ακόμα στοιχείο της αφήγησης.

Η παράσταση αντλεί υλικό από κλασικά και σύγχρονα κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και φιλοσοφίας όπως: Μπερνάρ Μαρί Κολτές, Τζόρτζιο Αγκάμπεν, Αντόνιο Νέγκρι, Ίταλο Καλβίνο, Πολ Ρικέρ, Χάνα Άρεντ, Τζελαλεντίν Ρουμί, Σάρα Κέην, Χ. Λ. Μπόρχες, Απόστολος Παύλος, Άσμα Ασμάτων, Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, Νίκου Γ. Πεντζίκη, Κώστα Κωστάκου, Σάββα Μιχαήλ, Σταύρου Ζουμπουλάκη, Ιωάννη Χρυσοστόμου, Μαρίνας Τσβετάγιεβα, Χέρμαν Μελβίλ, όπως και από προσωπικές αφηγήσεις κ.ά.

Συντελεστές – Καλλιτέχνες

Ιδέα -Σύνθεση-Σκηνοθεσία- Επιμέλεια: Ελένη Καλαρά

Σύμβουλος δραματουργικής σύνθεσης: Μάριος Χατζηπροκοπίου

Σύμβουλος επιμέλειας έκθεσης: Θεόφιλος Τραμπούλης

Σκηνική επιμέλεια χώρου, κοστούμια: Kenny MacLellan

Σχεδιασμός ήχου: Ελένη Καβούκη

Επιμέλεια κίνησης: Μυρτώ Δελημιχάλη

Σχεδιασμός φωτισμού: Χάρης Δάλλας

Βοηθός Σκηνοθέτη: Μυρτώ Δελημιχάλη

Υπεύθυνος παραγωγής: Σταμάτης Τσιμπίδης

Βοηθός παραγωγής: Δώρα Κόχυλα

Βοηθός ήχου: Ευτυχία Καμενάκη

Οπτική ταυτότητα: The Birthdays Design

Video trailer: Ιάσων Αθανασιάδης/Iason Athanasiadis

Φωτογραφίες παράστασης: Παναγιώτης Ευαγγελίδης, Δημήτρης Συρανίδης, Ιάσων Αθανασιάδης

Ηθοποιοί-χορευτές/περφόρμερ:  Ηλίας Βογιατζηδάκης, Ορφέας Γεωργίου, Μυρτώ Δελημιχάλη, Ελένη Καλαρά, Αναστασία Κατσιναβάκη, Βαγγέλης Παπαδάκης, Ευαγγελή Φίλη, Χάρης Φραγκούλης, Αλεξάνδρα Χασάνη.

Εικαστικοί:  Μαργαρίτα Αθανασίου, Αντώνης Αντωνίου, Μανώλης Δασκαλάκης-Λεμός, Γιάννης Ισιδώρου, Αλεξία Καραβέλα, Χριστίνα Κατσάρη, Καρολίνα Κρασούλη,  Άννα Λάσκαρη, Κυριακή Μαυρογεώργη, Βασίλης Παπαγεωργίου.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ –ΕΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ

Ημέρες παραστάσεων:

 Πέμπτη, Παρασκευή 20.15

 και Σάββατο, Κυριακή: 18.00

Τελευταία παράσταση 26 Ιανουαρίου 2020

Αυστηρή ώρα προσέλευσης: 15 λεπτά νωρίτερα

Διάρκεια παράστασης: 120 λεπτά

Μπάγκειον Ξενοδοχείο

(3ος όροφος και η διαδρομή από την είσοδο έως αυτόν), στην Ομόνοια.

Εισιτήρια:

12,00 ευρώ, μειωμένο/ ατέλεια 7,00 ευρώ

Προπώληση: viva.gr

Απαραίτητη η τηλεφωνική κράτηση: 694 7632298

Σύνδεσμος για το video trailer της παράστασης

https://www.youtube.com/watch?v=EP9aX5wecQA

ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΜΑΣ (αποσπάσματα)

--«…αυτή τη δουλειά με τις πολλές περφόρμανς, τα ωραία κείμενα, τους εξαιρετικούς ηθοποιούς, που φτιάχνουν με «θραύσματα της αγάπης», θαύματα, μη τη χάσετε. Μέσα στα δωμάτια του παλιού ξενοδοχείου, μέσα στα ξέφτια των ανθρώπων, μια εμπειρία που μου θύμισε σε προθέσεις και ένταση τον Εθνικό Ύμνο του Μαρμαρινού. Εδώ έχει πάει ακόμα πιο πέρα, πιο ψηλά, το πράγμα. Στο τέλος μετά από ένα λυτρωτικό τρυφερό χορό, ρίξτε μια ματιά από το παράθυρο, από ψηλά στη ξεχαρβαλωμένη πλατεία Ομονοίας και όλα θα πάρουν άλλο νόημα».

Αργυρώ Μποζώνη, δημοσιογράφος και κριτικός

-- «Η Αγάπη στο Μπάγκειον είναι ένα πάμπλουτο φτωχό θέατρο, teatro povero, στο οποίο οι θεατές περπατούν μες στη φαντασμαγορία της πόλης και στις μικρές εκρήξεις αισθημάτων και υπάρξεων στις αίθουσες του τρίτου ορόφου, είναι υπερδραματικά ταμπλώ βιβάν στον μαγικό ακάλυπτο, ψίθυροι και τριγμοί μαρμάρων, είναι μια περικύκλωση της αγάπης: είναι δυνατόν να συμβεί; ποιον αγαπούμε; ποιος μας αγάπησε; μας χάιδεψε; μας θέλησε και μας συχώρεσε; Το poltergeist της αγάπης μάς στοιχειώνει, όπως το Μπάγκειον το στοιχειώνουν μποέμ, χορεύτριες, ηθοποιοί, πότες, χαμένες ψυχές, περαστικοί, πλάνητες και πλανεμένοι».

Νίκος Ξυδάκης, δημοσιογράφος, πρώην αρχισυντάκτης πολιτιστικού στην Καθημερινή της Κυριακής

Θάνατος μοιρολόι. Γάμος γιορτή. Παρόμοιες όψεις της κοινης εμπειρίας. Φθορά και αναγέννηση. Η τελετουργία που λειτουργεί ως σημείο αφετηρίας στη διαδραστική παράσταση Αγάπη (ή Φαντάσματα ενός Μη Τόπου) της Ελένης Καλαρα και της ομάδας Blow- Up στο Μπάγκειον, δεν σου αφήνει περιθώριο να κάνεις πίσω. Εμπλέκεσαι κατευθείαν. Μετά ανεβαίνεις σκαλιά. Πόσα γαμημενα σκαλιά πρέπει ν ανεβείς για να βρεις αυτό που θέλεις («Είσαι η αγάπη μου;», «Μ αγαπάς;»); . Ή για να μην το βρεις ποτέ. Ή για να το βρεις και να σε διαλύσει. Ή για να το βρεις και να το διαλύσεις εσύ. Όλες οι εκδοχές, οι φάσεις και οι όψεις της «αγάπης» θίγονται σ΄αυτή την παράσταση η οποία αξιοποιεί θαυματουργά τους δοκιμασμένους, ρημαγμένους χώρους του παλιού ξενοδοχείου που διατηρεί όμως το αριστοκρατικό του μεγαλείο. Ο συμβολισμός είναι σαφής κι από αυτή την άποψη: εισέρχεσαι σ΄ένα μεγαλειώδη χώρο, στη διαδρομή όμως τα πατώματα τρίζουν, μπορεί να σκοντάψεις, οι τοίχοι ξεφλουδίζουν, θα βρεθείς στο σκοτάδι για να σε βρει το φως κι αντίστροφα. Αυτό που βρίσκεις καταρχάς είναι τα έργα της έκθεσης σύγχρονης τέχνης που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της παράστασης. Είναι τα έργα που αποτελούν σταδιακά το σκηνικό για να ξετυλιχθεί σε διαφορετικά σημεία του τρίτου ορόφου αυτή η ολιστική προσέγγιση, με όλες τις αισθήσεις, της έννοιας «αγάπη». Που είναι τρυφερή ή και επικίνδυνα κοφτερή. Που είναι άγγιγμα, φιλί διστακτικό, φιλί παθιασμένο, ηχηρό, παιδικό. Που είναι φως καλοκαιρινό ή ψυχρό ή είναι σκοτάδι. Που είναι ανάμνηση στο γυμνό εκτεθειμένο σώμα. Που είναι μουσική μία άρια, ένα τραγούδι του Ζαμπέτα, ένα ντίσκο κομμάτι. Που είναι παράθυρο και κοιτάς απέναντι. Που είναι πόρτα και κοιτάς δίπλα. Που μυρίζει προζύμι και είναι ζυμωτό ψωμί ή τσουρέκι βουτηγμένο στο κακάο ή κόλυβα ή ψωμί και κρασί και «λάβετε φάγετε τούτο εστί το σώμα μου» και η Μαγδαληνή στην πιο απόλυτη ερωτική προσφορά να πλένει τα πόδια του Ιησού. Και που είναι θραύσματα αναμνήσεων λουσμένα στο φως: γενέθλια, το πατρικό σπίτι, μία πολυθρόνα, ο «τόπος μου». Αλλά όχι μόνον αυτά τα βελούδινα. Κι άλλα κοφτερά σαν τη λάμα στον πάγο και τη συνειδητοποίηση της ματαιότητας, σαν το κρύο νερό στην πλάτη και την αμφισημία της μητρικής αγάπης, σαν τη μοναξιά στα δωμάτια, σαν τα λόγια της Σάρα Κέιν ή του Δημητριάδη ή του Κολτές... Κι όλα νερό. Παντού νερό. Απ τον αμνιακό σάκο μέχρι αυτό που κατρακυλά στη ραχοκοκαλιά σου. Να τη δείτε αυτή την παράσταση. Εγώ την είδα και το πρώτο μισάωρο αισθάνθηκα κάπως άβολα, κουμπωμένη στην αρχή, αμυντική στην αρχή..Μετά σ αυτόν τον καλειδοσκοπικό κόσμο το «μετά» ακόμα κι αν η διαδρομή είναι κοινή, είναι απολύτως προσωπικό…Αν λυθείς, αν βουτήξεις σ΄αυτά τα άγνωστα νερά; (Laschia ch'io pianga).
Υ.Γ. Εάν μια τέτοια παράσταση που αξιοποιεί τα «υλικά» του θέατρου για να μεταφέρει την εμπειρία του θεατή σε ένα άλλο επίπεδο δεν επιχορηγείται, τότε ο θεσμός των επιχορηγήσεων όπως λειτουργεί είναι βαθιά αποτυχημένος. Που είναι.

Ναταλί Χατζηαντωνίου, αρχισυντάκρια πολιτιστικού, Έθνος

-- «Αν αγαπήσαμε αυτή την παράσταση ένα τσακ περισσότερο από τις υπόλοιπες, όχι μονάχα για τις εξαίρετες ερμηνείες ή για την πλήρη συμμετοχή της γεύσης, της όσφρησης και της αφής, αλλά κυρίως γιατί πρόκειται για ένα μίγμα τεχνών, ένα εγχείρημα συνομιλίας/ συνύπαρξης του θεάτρου, της λογοτεχνίας, των εικαστικών τεχνών, της κινητικής περφόμανς, της μουσικής με όλα αυτά να συνυπάρχουν και αναδομούνται όπως τα υφάσματα ξαναγεννιούνται μέσα από το πλέξιμο των γιαγιάδων, και αν αυτό δεν είναι ο ορισμός της μεταμοντέρνας τέχνης του σήμερα, τι είναι;»

Arts4

-- «Την ώρα που το devised theatre βαδίζει ολοταχώς προς τον ακαδημαϊσμό, μια δεμένη ομάδα από ηθοποιούς, χορευτές, εικαστικούς, περφόρμερς, δημιουργεί ένα σκηνικό γεγονός αφοπλιστικής ευθύτητας και γοητείας. Δύο μαγικές ώρες σε ένα συναρπαστικό χώρο…»

Γιώργος Βουδικλάρης, δημοσιογράφος και κριτικός, Artivist

Πρόκειται για ένα εγχείρημα πολύ διαφορετικό, ευφυές και ενδιαφέρον, το οποίο πραγματεύεται το ζήτημα της αγάπης υπαρξιακά, ιστορικά, ανθρωπολογικά, αισθητηριακά κι αισθησιακά.
Μπορεί αποχωρώντας από το Μπάγκειον κάποιος να νιώσει πιο ανάλαφρος, άλλος προβληματισμένος ή συγκινημένος. Σίγουρα, όμως όλοι θα έχουν καθρεφτίσει προσωπικές τους πτυχές, διότι αυτό το θέαμα δεν μπορεί να αφήσει κανέναν αδιάφορο.
Να σπεύσετε. Με αγάπη.

Μυρτώ Παπαϊωάννου, Texnes-Plus.gr

--«Μια παράσταση που αν την κοιτάξεις στα μάτια, μπορεί και να αγκαλιάσεις τον πάγο βουρκώνοντας μαζί του».
Παναγιώτης Καλυβίτης, fragilemag.gr