Στα χρόνια που οι Έλληνες χωρίζονταν σε δεξιούς και αριστερούς, σε αντάρτες και χίτες, στα χρόνια που οι άνθρωποι αυτοκτονούσαν ακόμα για τον έρωτα, που οι πρόσφυγες έδιναν τα χρυσάφια και τα ασήμια τους για μια κούπα ξινόγαλο και που τα τσακάλια κατέβαιναν λυσσασμένα από το βουνό ντάλα μεσημέρι και χύνονταν στους τσομπάνηδες… Στα χρόνια εκείνα πέρασαν άνθρωποι που η ζωή τους άξιζε να γίνει βιβλίο. Άνθρωποι που μεγαλούργησαν μέσα από τη φτώχεια, που μικροψύχησαν μέσα από τα πλούτη, δειλοί που έγιναν ήρωες και ανδρειωμένοι που κρύφτηκαν σαν κουνέλια!

Θεέ μου, τι ποικιλία έδωσες στο είδος μας! Σε τι κατάσταση θεϊκού μεθυσιού πρέπει να βρισκόσουν όταν μας μηχανεύτηκες. Μα δεν πρέπει να έχεις παράπονο· κι εμείς πολλά μηχανευτήκαμε… παιδιά σου είμαστε και σου μοιάσαμε. Μηχανευτήκαμε πολέμους, εθνικούς διχασμούς, έρωτες και γλέντια, τάματα και λιτανείες, ηδονές και οδύνες, έτσι για να μην φανούμε κατώτεροι σου!

Στα χρόνια αυτά γεννήθηκε κι έζησε η ηρωίδα του βιβλίου, η Χριστίνα, μια γυναίκα που πήρε τη ζωή της στα χέρια της και τη δάμασε…

«Iστορία καλογραμμένη, με την αμεσότητα παραμυθιού και τη δυναμική ιστορικού ντοκουμέντου ο Καπήλαρης  σε συνεπαίρνει απ’ την πρώτη σελίδα. Η γλαφυρή περιγραφή και η αρτιότητα στη σμίλευση των χαρακτήρων δημιουργεί στον αναγνώστη την εντύπωση ότι ακούει το χτυποκάρδι των πρωταγωνιστών και πως πέρα απ’ τα ιστορικά δρώμενα που είναι ενταγμένα στο έργο πρόκειται για ένα βιβλίο που εξυμνεί πάνω απ' όλα το νόημα της ζωής».

– Πασχαλία Τραυλού
 

Απoσπάσματα από το βιβλίο

...Όταν ήμουν μικρή και σε άκουγα να λες «Εγώ στα νιάτα μου ήμουνα Καπήλαρης», σε φανταζόμουν σ’ ένα καπηλειό γεμάτο ξύλινα βαρέλια με κρασί, να έχεις μια ποδιά δεμένη στη χοντρή κοιλίτσα σου, να κερνάς κρασί τον κόσμο και να αστειεύεσαι. Μέχρι και με μουστάκι σε φανταζόμουν, μα δεν στο είχα πει ποτέ. Μετά, φυσικά, κατάλαβα πως ήσουν ο Καπήλαρης της ζωής σου. Κουμανταδόρος άφοβος, που κυβερνούσες το καπηλειό σου με δύναμη και σύνεση…

…Δεν ξέρω πότε γεννήθηκες, μα θέλω να πιστεύω πως γεννήθηκες στην καρδιά του Αυγούστου, στην ορεινή Αρκαδία, μια μέρα ζεστή που πύρωναν οι πέτρες και το άγονο χώμα σκορπιζόταν στον αέρα. Τότε τις μέρες που γεννιούνται τα λιοντάρια, γιατί στάθηκες λιοντάρι στη ζωή σου. Και ξέρω πια και γιατί ποτέ δεν ήρθες στον ύπνο μου, γιαγιά. Εσύ είσαι παλικαράκι ίσαμε δεκαοχτώ χρονών τώρα, πάνω στις τρέλες σου τις μεγάλες… Πού να βρεις τον χρόνο να ψάξεις τι σου ζητάει ο «Νοτιάς» σου;

Βιογραφικό Βάσιας Μαυράκη
Η Βάσια Μαυράκη γεννήθηκε στην Αθήνα στις 13 Σεπτεμβρίου του 1967. Είναι παντρεμένη και μητέρα δύο αγοριών. Τώρα πλέον ζει και εργάζεται μόνιμα στην Αθήνα, μια και τα προηγούμενα χρόνια ταξίδεψε και έζησε σε πολλά και διαφορετικά κράτη, αλλά και πόλεις της Ελλάδας, λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεων του συζύγου της (στρατιωτικός πιλότος). Τα ταξίδια της αυτά αποτελούν πηγές της έμπνευσής της και πολλές φορές συνδέονται άμεσα με τις συγγραφικές αναφορές της.

Αν και έχει κάνει σπουδές στην ψυχολογία τα τελευταία χρόνια έχει ασχοληθεί επαγγελματικά με τη συμβουλευτική αστρολογία σε ένα νέο και εξελιγμένο κλάδο της, που συνδυάζει με επιτυχία και τις δύο επιστήμες, τον κλάδο του Empathetic Astrological Approach. Διδάσκει αστρολογία ως Tropical and Astral Expert στην Εναλλακτική Παιδεία, την πρώτη σχολή αστρολογίας που ιδρύθηκε στην Ελλάδα, ειδικεύεται στο Human Design, αρθρογραφεί σε περιοδικά και site και έχει έντονη συμμετοχή σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές.

Το καλοκαίρι του 2017 εκδόθηκε το πρώτο της μυθιστόρημα ''Χίλια Χρόνια Μετά... κι άλλα χίλια'' από τις εκδόσεις Ιβίσκος.
Το μότο της για τη ζωή είναι το εξής: το σχέδιο του Θεού για εμάς, το γενέθλιο κοσμόγραμμά μας, το μοναδικό αυτό αποτύπωμά μας στο Σύμπαν και η ελεύθερη βούληση διαχείρισής του δίνουν τη δυνατότητα σε κάθε άτομο να εξελίσσει και να προάγει τη ζωή του.