Όλα τα όμορφα έχουν ένα τέλος! Η Ισπανία κατάφερε, διότι περί κατορθώματος πρόκειται, κάτι το οποίο δεν φανταζόταν κανείς φίλαθλος. Λες και το έκανε επίτηδες, αφού ήταν το μόνο που δεν είχε πετύχει στην ολόχρυση εξαετία της απόλυτης κυριαρχίας της.

Η ομάδα-μοντέλο «κατέρρευσε» στη γη της ποδοσφαιρικής επαγγελίας και με συνοπτικές διαδικασίες δέχθηκε επτά γκολ σε δύο αγώνες και αποχαιρέτησε πρόωρα τα γήπεδα της Βραζιλίας.

Ετσι ξαφνικά όπως μπήκε, με εμφαντικό τρόπο, στη ζωή μας το 2008, έτσι με τον ίδιο «θόρυβο», γκρεμίστηκε από την κορυφή του κόσμου, πέφτοντας στην ταπείνωση! Μια ξεγυριστή «πεντάρα» από τους Ιπτάμενους Ολλανδούς και ένα επίσης σοκαριστικό 2-0 από τη Χιλή, ήταν αρκετά για να σημάνουν το «τέλος εποχής».

Η Ισπανοί, που τους χλευάζουν όλα τα Μέσα, μπορεί να αποκλείστηκαν, όμως πρόλαβαν να κάνουν πράγματα που κανείς δεν πέτυχε μέχρι σήμερα και ενδέχεται να μην ξεπεραστούν ποτέ.

Αισθάνομαι την υποχρέωση, απέναντι σ αυτή την ποδοσφαιρική γιγάντωση που προκάλεσαν οι Φούριας Ρόχας, να σκύψω το κεφάλι και να υποκλιθώ «αποχαιρετώντας» τον βασιλιά της μπάλας, που επί έξι χρόνια σαν νέος Τζέκινς Χαν, σκορπούσε στους πέντε ανέμους κάθε αντίπαλο, που τολμούσε να αμφισβητήσει την παντοκρατορία του.

Οι Ισπανοί στις 18/6/2014 ενέκριναν την αλλαγή σκυτάλης στο βασιλικό θώκο. Ο Χουάν Κάρλος παρέδωσε το στέμμα στον υιό του Φίλιππο και ταυτόχρονα, λες και η Ιστορία προβλέπει και το μέλλον, η εθνική ομάδα παρέδωσε πνεύμα! Γιατί έφτασε το πλήρωμα του χρόνου ή, τέλος πάντων, διότι αυτή η ομάδα πήρε ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Ακόμη κι αυτά που κατά το παρελθόν, αυτή η ίδια η Ιστορία, της είχε στερήσει…

Το ποδόσφαιρο κατοχής που έπαιξαν οι Ισπανοί τα τελευταία χρόνια έμοιαζε με θηλιά γύρω από το λαιμό κάθε αντιπάλου. Η πειθαρχία σε όλες τις γραμμές και κυρίως στο χώρο του κέντρου, σε συνδυασμό με το σπάνιο ταλέντο των παικτών, δημιούργησαν ένα υπερθέαμα που όμοιό του δεν έχει ξαναπαρουσιαστεί στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο!

Με τα φρένα σπασμένα, από την πρώτη μέρα που πάτησαν γκάζι, πήραν αμπάριζα όποιον βρήκαν μπροστά τους. Οι Φούριας Ρόχας κατάφεραν σε έξι χρόνια:
Να γίνουν οι πρώτοι που κατέκτησαν δύο συνεχόμενες φορές το Euro (2008, 2012).
Να δεχθούν μόνο ένα γκολ σε μια ολόκληρη τη διοργάνωση (Euro 2012).
Ο Κασίγιας να μετρά κι ένα ακόμη απίθανο ρεκόρ. Σε 150 διεθνείς συμμετοχές μετρά 103 νίκες! Ποιος θυμάται τις ήττες;
Ο Ντελ Μπόσκε έπιασε τον Δυτικογερμανό Σεν, που έφυγε από τη ζωή το 1996. Είναι οι μοναδικοί που έχουν πάρει Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο τίτλο.
Ο Φερνάντο Τόρες έγινε ο πρώτος που πέτυχε τέρμα σε δύο τελικούς Euro!
Το 4-0 επί της Ιταλίας το 2012 είναι το μεγαλύτερο σκορ που σημειώθηκε σε τελικό Euro.
Η Εθνική που είχε το στίγμα του «λούζερ» μέχρι και πριν από λίγα χρόνια, έπιασε στην πρώτη θέση των κατακτήσεων ευρωπαϊκών τη Γερμανία, έχοντας τρεις φορές σηκώσει το βαρύτιμο τρόπαιο (1964, 2008, 2012).

Οι Ισπανοί πέτυχαν πολλά περισσότερα. Μεταξύ άλλων έγιναν οι πρώτοι που πήραν τρεις συνεχόμενους κορυφαίους τίτλους. Πριν απ αυτούς, η Ουρουγουάη την περίοδο 1924-1930 είχε πάρει δύο χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες (1924, 1928) και το Παγκόσμιο Κύπελλο (1930). Παρόμοιο θαύμα πέτυχαν οι Ιταλοί του Βιτόριο Πότσο, με την κατάκτηση του «Ζιλ Ριμέ» το 1934 και το 1938, ενώ το 1936 φόρεσαν το «χρυσό» στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου.

Από τότε, πλησίασαν το «απόλυτο» η μεγάλη Δυτική Γερμανία του Χέλμουτ Σεν, η οποία πήρε διαδοχικά Euro (1972) και Μουντιάλ (1974), αλλά στον τελικό του Euro το 1976 γνώρισε την ήττα από τον Τσεχοσλοβάκο, Αντονίν Πανένκα και την παρέα του. Η Βραζιλία την περίοδο 1994-1998 επιχείρησε να κάνει με τη σειρά της το απόλυτο, αλλά μετά το Μουντιάλ του 1994 και το Κόπα Αμέρικα το 1996, έπεσε στον… εφιάλτη του 1998, όταν η Γαλλία του Ζινεντίν Ζιντάν συνέτριψε τη Σελεσάο με 3-0.

Στην πηγή έφτασαν πολλοί, μόνο όμως οι Ισπανοί απόλαυσαν την απόλυτη ποδοσφαιρική ηδονή!

«Adios», που λένε και στην Ιβηρική, αλλά είμαι βέβαιος πως ο αποχαιρετισμός θα είναι προσωρινός…