Έμοιαζε από την αρχή με περιπέτεια, αφού τα δελτία της ΕΜΥ έκαναν λόγο αρκετές ημέρες πριν για ακραία καιρικά φαινόμενα.

Τίποτα όμως δεν σταματούσε τους δρομείς του 36ου Σπάρταθλον, του παγκοσμίως γνωστού αγώνα υπεραποστάσεων που γίνεται στη χώρα μας, και μαζί τους κάποιους εκπροσώπους του Τύπου που καλύπτουν το ρεπορτάζ και ενίοτε διακατέχονται από τον ίδιο ενθουσιασμό.

Μόνο που εμείς αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τους δρομείς με αυτοκίνητο και να καταγράψουμε, όσο γίνεται, τις μοναδικά έντονες στιγμές που βιώνουν σε ένα τέτοιο αγώνα.

Ο δρομέας είναι μαθημένος στα δύσκολα. Κάποιοι από αυτούς νεαροί, αρκετοί σε μεγάλη ηλικία και ήδη συνταξιούχοι, αλλά οι περισσότεροι μεσήλικες 35-55 ετών, που δεν το βάζουν εύκολα κάτω. Οι περισσότεροι υψηλού μορφωτικού επιπέδου αλλά και κατά βάση και οικονομικού.

Το σκηνικό (βάσει προγράμματος) του εφετινού Σπάρταθλον ήδη γνωστό, αφού κάποιοι δρομείς γνωρίζουν ήδη τον αγώνα από προηγούμενες συμμετοχές, ενώ άλλοι θα κάνουν το ντεμπούτο τους σε μία από τις δυσκολότερες διαδρομές του κόσμου.

Το ξεκίνημα είναι προγραμματισμένο για το ξημέρωμα (07:00) της Παρασκευής 28 Σεπτεμβρίου έξω από το Ηρώδειο στην Αθήνα. Χαρά, φωνές, φωτογραφίες και οι τελευταίες ετοιμασίες των δρομέων πριν την εκκίνηση είναι το σκηνικό που επικρατεί.

Στη γραμμή εκκίνησης 387 αθλητές και αθλήτριες από 51 χώρες, εκ των οποίων οι 60 Έλληνες (3 γυναίκες). Οι συνοδοί στον αγώνα έχουν το δικό τους υποστηρικτικό ρόλο, μόνο όμως στα επιλεγμένα σημεία ελέγχου. Ποτέ πάντως δεν παρεμβαίνουν κατά τη διάρκεια του αγώνα, αφού αυτό θα επιφέρει την ακύρωσή τους.

Ο αγώνας ξεκινά και μέσω Θησείου οι δρομείς μπαίνουν στην Ιερά Οδό και φθάνουν στην Ελευσίνα για να διασχίσουν την Παλαιά Εθνική οδό με βροχή και κατά διαστήματα δυνατό άνεμο. Αυτό όμως που μας έκανε να νιώσουμε έναν πρώτο φόβο δεν ήταν τα χιλιόμετρα, ούτε βέβαια η βροχή, αλλά τα αυτοκίνητα που διέσχιζαν με μεγάλες ταχύτητες το δρόμο και έκαναν ορατό τον κίνδυνο ατυχήματος.

Αυτό δεν άργησε να συμβεί, καθώς στο 60ό χιλιόμετρο της διαδρομής κοντά στην Κινέτα, ένα αυτοκίνητο, τρέχοντας κοντά στους δρομείς, τραυμάτισε τον Ντιν Καρνέζη στη μέση, αφού τον χτύπησε με τον καθρέφτη. Ο Ελληνοαμερικανός δρομέας δεν σταμάτησε, βέβαια, στο σημείο αυτό τον αγώνα, αφού πήρε παυσίπονο και συνέχισε. Όμως το γιατί, σίγουρα τον απασχόλησε, αφού δεν έπαθε ατύχημα τρέχοντας σε πολύ πιο επικίνδυνους αγώνες ανά τον κόσμο με πραγματικό ρίσκο για τη ζωή του.

Η βροχή από την Κακιά Σκάλα και μετά είχε σταματήσει και το τοπίο ήταν κάπως καλύτερο μέχρι και την Αρχαία Κόρινθο. Οι δρομείς συνεχίζουν προς το Ζευγολατιό και αμέσως μετά αρχίζουν τα πολύ δύσκολα, αφού πέφτει το σκοτάδι στην ανάβαση προς το Σουληνάρι και παράλληλα ξεκινά έντονη βροχή.

Ο καθένας πλέον προσέχει τον εαυτό του, οι φακοί προσαρμοσμένοι στο κεφάλι έχουν ανάψει (δυστυχώς όχι από όλους) για να γίνονται ορατοί στους στενούς λασπωμένους δρόμους από τα αυτοκίνητα, τα πρόσωπα σφίγγουν από την προσπάθεια και προχωρούν.

Κάποιοι στο δρόμο, ενώ τους προσπερνούμε, έχουν το κουράγιο να χαμογελούν και να μας χαιρετούν, ενώ οι δρόμοι έχουν γεμίσει νερά που ρέουν προς τις πλαγιές. Όσοι περνούν το δύσκολο αυτό σημείο, αφού διαβούν από τη Νεμέα, μπαίνουν εκ νέου σε μια δύσκολη διαδρομή για να φθάσουν στο χωριό Μαλανδρίνο υπό καταρρακτώδη βροχή με ένα από τα βασικά σημεία ελέγχου των διοργανωτών, όπου οι συμμετέχοντες μπορούν να δεχθούν βοήθεια από τους συνοδούς τους, κάποιες μαλάξεις και, για όσους διαθέτουν, ζεστά ρούχα.

Η ταβέρνα του χωριού έχει μετατραπεί σε φυσιοθεραπευτήριο, χώρο ξεκούρασης και αποδυτηρίων για τους δρομείς, αλλά και σε εστιατόριο για άλλους, ντόπιους κατοίκους και συνοδούς, οι οποίοι γεύονται γουρουνοπούλα στη σούβλα και χοιρινά καλαμάκια στα κάρβουνα.

Συνωστισμός, φασαρία, τέλος στην ολιγόλεπτη ξεκούραση των δρομέων και ξεκινούν για να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Το ίδιο αποφασίζουμε και εμείς, αφού η ώρα έχει φθάσει 11 το βράδυ. Ο δρόμος στενός και επικίνδυνος, αναζητούμε στη διασταύρωση τη σωστή διαδρομή με βάση τα κίτρινα τόξα των διοργανωτών, το ίδιο και μια Ελληνίδα αθλήτρια που τελικά τα καταφέρνει και την ακολουθούμε κι εμείς.

Την προσπερνάμε σε ένα δύσκολο επαρχιακό δρόμο σπασμένο από τα νερά που κατεβάζει το βουνό και λίγο αργότερα συναντάμε ένα αυτοκίνητο που έχει βγει από το δρόμο, με τους δύο τροχούς του να βρίσκονται εκτός οδοστρώματος. Μία απελπισμένη νεαρή οδηγός από τις ΗΠΑ που ήταν συνοδός του δρομέα συντρόφου της στον αγώνα, βρισκόταν μέσα στο όχημα και δεν μπορούσε να καταλάβει τι είχε συμβεί. Μας παρακάλεσε για βοήθεια.

Με τη βοήθεια έτερου οδηγού που μας προμήθευσε έναν ιμάντα, καταφέραμε να απεγκλωβίσουμε το όχημα και να... επανέλθει η καρδιά της οδηγού στη θέση της, αφού ίσως είχε πιστέψει ότι θα έμενε το βράδυ μόνη στο βουνό.

Μπροστά μας το βουνό συγκλονιζόταν από βροντές και λάμψεις που έκαναν τη νύχτα μέρα κι εμείς αποφασίσαμε να ανεβούμε το δρόμο προς το Αρτεμίσιο και να πάρουμε το δρόμο προς τη Σπάρτη. Νέα τεράστια ανηφορική διαδρομή, με τους αθλητές να εξαντλούνται σωματικά ψάχνοντας στη κυριολεξία να βρουν την πορεία τους μέσα στο σκοτάδι.

Το τοπίο ερημικό, κάποια μικρά χωριά με λίγα σπίτια και ελάχιστους κατοίκους προκαλούν ένα φόβο, αλλά και ελπίδα, όταν αντικρίζεις το επόμενο σημείο ελέγχου των διοργανωτών, με κάποιο υποτυπώδη φωτισμό. Κάποια υγρά, γρήγορες ανάσες ξεκούρασης και ξανά στο δρόμο και στα μονοπάτια για τον τερματισμό, με την παρέα κάποιες φορές τετράποδων φίλων που τους ακολουθούν.

Εμείς φθάνουμε στη Σπάρτη, αλλά το μυαλό μας βρίσκεται πίσω στο βουνό, εκεί όπου οι συνθήκες είναι πραγματικά δύσκολες και οι δρομείς, αφού περάσουν την Τεγέα, θα χρειαστεί να καλύψουν τη διαδρομή μέχρι τη Σπάρτη που κρύβει αρκετούς κινδύνους. Και ενώ από τις 06.00 τα ξημερώματα κάποιοι δρομείς κάνουν την εμφάνισή τους και τερματίζουν στη Σπάρτη, κάποιοι άλλοι εγκλωβίζονται μέχρι το απόγευμα του Σαββάτου λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη εξαιτίας της νεροποντής και των ανέμων.

Είναι άυπνοι, σωματικά καταπονημένοι, αλλά ένα πράγμα έχουν στο μυαλό τους. Να τερματίσουν στο άγαλμα του Λεωνίδα, διασχίζοντας τους πλημμυρισμένους κατά διαστήματα δρόμους της λακωνικής πρωτεύουσας.
Άλλοι τα κατάφεραν, άλλοι όχι. Και οι μεν και οι δε θα συνεχίσουν να τρέχουν και θα δοκιμάσουν ξανά τις δυνάμεις τους, άλλωστε... καταστρώνουν ήδη τα σχέδιά τους, δεν λυγίζουν εύκολα.