Δυο χρόνια μετά και θυμάμαι (θα το θυμάμαι πάντα αυτό) τον αγνό σπουδαίο καλλιτέχνη και άνθρωπο Νίκο Ζούδιαρη, που μου είπε: «Μην κάνετε τίποτα εσείς. Εμείς οι καλλιτέχνες θα πρέπει να μιλήσουμε. Να έρθουμε να στηρίξουμε την ΕΡΤ. Σας το οφείλουμε και δεν πρέπει να κρυφτούμε. Να πάρουμε όλοι θέση…». Ήταν το έναυσμα για την ιδέα που υπήρχε νωρίτερα. Εγώ ήθελα να κάνω ένα ελληνικό …Woodstock ας πούμε, στο προαύλιο.

Κάποιοι μου έλεγαν: «να φέρουμε καμιά δεκαριά καλλιτέχνες όχι τόσους πολλούς». Κι εγώ επέμενα : «όχι μόνο αυτούς, αλλά και όσους μπορούμε περισσότερους. Κι ας παίξουν από δυο τραγούδια ο καθένας. Αρκεί να είναι εκεί». Περίπου έτσι κι έγινε.
Είναι γεγονός πλέον, ότι η συναυλία στις 11 Σεπτεμβρίου 2013, ήταν αυτή τελικά στο προαύλιο της ΕΡΤ, με τους σαράντα και πλέον καλλιτέχνες και τις χιλιάδες κόσμου που συνέρεαν από νωρίς το απόγευμα. Έχω να θυμηθώ και να πω πάρα πολλά από το άγχος της οργάνωσης και της παρουσίασης. Τις παρεξηγήσεις που έγιναν (άθελα μου αν και πολλά νομίζω τα αποκατέστησα στη συνέχεια), με αγαπημένους φίλους και καλλιτέχνες που πραγματικά δεν «χώρεσαν» εκείνο το βράδυ. Και πώς να χωρέσουν όλοι; Άνοιξαν οι Locomondo κάπου στις 8 το βράδυ και ο Μουζουράκης έκλεισε τα ξημερώματα μαζί με τα απορριμματοφόρα του Δήμου (!) κι εγώ εκεί σε μια ζωντανή μετάδοση 10 ωρών και βάλε. Ο Βασίλης που ακύρωσε συναυλία του για να είναι μαζί μας. Ο Γιάννης και η Καλλιόπη που επειδή θα έλειπαν, ήρθαν και μαγνητοσκόπησαν τραγούδια νωρίτερα στο στούντιο για να παιχτούν στο video wall. Ο Γιώργος που μου είπε: «Ακου να δεις. Εγώ δε γούσταρα την ΕΡΤ όπως είχε γίνει, αλλά όχι κι έτσι. Θα έρθω να παίξω για τα ραδιόφωνα». Οι Magic που αναγκάστηκαν και πάλι να περιμένουν υπομονετικά. Ο Κώστας, ο Αντώνης, ο Διονύσης που μου είπε: «Δεν πιστεύω να με ξέχασες κι εμένα!». Μα πως ήταν δυνατόν; Κι αυτή τη στιγμή ίσως αδικώ πολλούς γράφοντας τα ελάχιστα, αλλά ελπίζω να με συγχωρήσουν και οι άλλοι καθώς θα χρειαζόμουν σελίδες να τους μνημονεύσω όλους τους όπως θα ήθελα. Ελπίζω βέβαια να μην ξεχάσω κανέναν από τους συναδέλφους μου που βοήθησαν γι αυτή τη βραδιά και ήταν στο στενό πυρήνα της διοργάνωσης, αλλά και με βοήθησαν πολύ στη σκηνή στη πολύ απαιτητική ροή του προγράμματος με τους καλλιτέχνες.
Γιάννα Τριανταφύλλη, Βάνα Δαφέρμου, Έλενα Διάκου, Μαρία Κλάδου και όλοι οι άλλοι ας είστε καλά... Κι ο Πέτρος Αδάμ, που μάλιστα μάζεψε και όλες τις υπογραφές των καλλιτεχνών στη συλλεκτική αφίσα, που τμήματα της παραθέτω εδώ όπου μεταξύ άλλων… 
«Υπομονή για λίγο ακόμα», έγραψε ο Γιάννης Μηλιώκας.
«Πάντα όρθιοι», έγραψε ο Βασίλης Λέκκας.
«Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς», έγραψε ο Νίκος Ζούδιαρης.
«Κουράγιο», έγραψε ο Κώστας Θωμαϊδης.
Ας είναι όλοι τους καλά.
Ας είναι καλά και η ΠΟΣΠΕΡΤ που διοργάνωσε τη συναυλία (και που κάποιοι …αγαπούν να την υβρίζουν, κι ότι και να πεις αυτοί άντεξαν). 
Και βεβαίως όλοι οι συντελεστές εκείνης της βραδιάς, τεχνικοί, σκηνοθέτες, Συνάδελφοι σε ολόκληρη την Ελλάδα όλες τις ειδικότητες. Φυσικά οι καλλιτέχνες που μας τίμησαν και οι χιλιάδες του κόσμου, αλληλέγγυοι και φίλοι που ήταν εκεί. Πέρασαν δυο χρόνια. Από τότε που βρεθήκαμε όλοι μαζί. Για μια μοναδική στιγμή στην αιωνιότητα. Που ήταν ένα από τα σύμβολα μιας ιστορικής ιδεολογικής αντιπαράθεσης.
Από τότε κάποιοι λύγισαν, κάποιοι απλώς έφυγαν μακριά, κάποιοι συνεργάστηκαν, άλλοι ξεπουλήθηκαν, μερικοί κάνουν πως ξέχασαν ή μπορεί και να ξέχασαν πραγματικά. Αλλοι συνεχίσαμε και είχαμε πει από την αρχή μέχρι που θα φτάσουμε: «Ως το τέλος». Το είχα γράψει κι εδώ. 
Με τη διαφορά ότι αυτό το «τέλος» δεν ήρθε ακόμα…