Το ΟΧΙ είναι ακόμα εδώ
Ιωάννα Γαϊτάνη
Το αποτέλεσμα της 20ης Σεπτέμβρη επισφράγισε την επιθυμία του Σόιμπλε. Η διεύρυνση των μνημονιακών δυνάμεων –με τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ- έδωσε τέλος στο μικρό και αδύναμο δίδυμο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Το πρώτο ερώτημα είναι αν αυτή η διεύρυνση υπάρχει και εκτός Βουλής.
Αν δηλαδή, η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων και των λαϊκών στρωμάτων που φτωχοποιήθηκαν βίαια τα προηγούμενα 5 χρόνια, συναινούν και κυρίως αν πιστεύουν ότι ήταν η μοναδική λύση. Αν η ατομική στάση στις εκλογές –υπό καθεστώς τρόμου- είναι αντίστοιχη και με τη διάθεση να υποστούν τις συνέπειες τέτοιων σκληρών μέτρων. H New York Times μπορεί να επιχαίρει με το εκλογικό αποτέλεσμα και την απουσία της Λαϊκής Ενότητας στη Βουλή αλλά αδυνατεί να καταλάβει ότι η αντιμνημονιακή διαμόρφωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων δεν έχει χαθεί.
Πριν ακόμα εξαγγελθούν οι προγραμματικές δηλώσεις , με πρωτοβουλία του δημάρχου Κερατσινίου, πραγματοποιήθηκε μεγάλη συγκέντρωση φορέων και πολιτών ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των λιμανιών. Λίγες μέρες μετά ανακοινώθηκαν οι απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζόμενών τους. Τα συνδικάτα του αεροδρομίου ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, στην πρώτη τους επικοινωνία με τη γερμανική FRAPORT, την κατήγγειλαν ως κατακτητή κι όχι ως επενδυτή. Στη Βιομηχανία Συσκευασιών Α.Ε. του Ομίλου Φιλίππου στο Βόλο, ξεκίνησε η πρώτη απεργία διαρκείας ενάντια στις απολύσεις. Πολλές μικρές κινητοποιήσεις απλήρωτων ή απολυμένων εργαζόμενων είναι σε ημερήσια διάταξη. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί το τεράστιο δίκτυο αλληλεγγύης, που σχημάτισαν χιλιάδες πολίτες σε όλη την επικράτεια, για τους πρόσφυγες και τους άπορους συμπολίτες μας, αγανακτισμένοι από την απουσία του κράτους. Η παράδοση των αγώνων που απέτρεψαν την εφαρμογή του 50% των μέτρων των δύο πρώτων μνημονίων είναι εδώ. Η κοινωνική βάση του ΣΥΡΙΖΑ, με τη εξάλειψη του παράλληλου προγράμματος –δεν ακούστηκε λέξη στις προγραμματικές δηλώσεις από τον πρωθυπουργό- σύντομα θα αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει ήπιο μνημόνιο. Ούτε τα γεμιστά της κ. Φωτίου δε θα μπορούν να ταΐσουν τις οικογένειες των 200.000 νέων ανέργων που θα προκύψουν.
Το δεύτερο ερώτημα που προκύπτει είναι αν το παλιό, από το οποίο θέλησε να απεγκλωβιστεί ο κ. Τσίπρας –και εννοώ την αριστερά του κόμματός του- αποδείξει ότι αυτό είναι το νέο κι όχι τα παλιά με το θατσερικό όραμα, μνημονιακά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που έχει συμπεριλάβει στην κυβέρνησή του. Αν δηλαδή, η Λαϊκή Ενότητα θα γίνει το πολιτικό εργαλείο στήριξης, ανάπτυξης, συντονισμού των αγώνων που έρχονται. Η θερμή υποδοχή της αντιπροσωπείας της από τους εργαζόμενους του αεροδρομίου και του λιμανιού της πόλης μας, δείχνει κατ’ αρχάς ότι αναγνωρίζεται η συνέπειά της. Η συνέχιση της παράδοσης του ΣΥΡΙΖΑ που εμείς χτίζαμε, της ανοιχτής ριζοσπαστικής Αριστεράς που αγκαλιάζει τα κινήματα επιδιώκει τη συνεργασία με τους αγωνιστές που αρνήθηκαν τη μετάλλαξη ή ελπίζουν ακόμα είναι η πολιτική παρακαταθήκη για να στείλουμε άλλη μια φορά στις καλένδες τα μέτρα του κ. Σόιμπλε και των συμμάχων του. Αυτός θα είναι ο πραγματικός απολογισμός του κύκλου ενάντια στη λιτότητα, που ξεκίνησε από τα φόρουμ του 2000, συνεχίστηκε με τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ το 2004, και δίνει μέχρι σήμερα τον τόνο της ταξικής σύγκρουσης, πανευρωπαϊκά και παγκόσμια.
πηγή: rproject.gr
Το αποτέλεσμα της 20ης Σεπτέμβρη επισφράγισε την επιθυμία του Σόιμπλε. Η διεύρυνση των μνημονιακών δυνάμεων –με τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ- έδωσε τέλος στο μικρό και αδύναμο δίδυμο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Το πρώτο ερώτημα είναι αν αυτή η διεύρυνση υπάρχει και εκτός Βουλής.
Αν δηλαδή, η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων και των λαϊκών στρωμάτων που φτωχοποιήθηκαν βίαια τα προηγούμενα 5 χρόνια, συναινούν και κυρίως αν πιστεύουν ότι ήταν η μοναδική λύση. Αν η ατομική στάση στις εκλογές –υπό καθεστώς τρόμου- είναι αντίστοιχη και με τη διάθεση να υποστούν τις συνέπειες τέτοιων σκληρών μέτρων. H New York Times μπορεί να επιχαίρει με το εκλογικό αποτέλεσμα και την απουσία της Λαϊκής Ενότητας στη Βουλή αλλά αδυνατεί να καταλάβει ότι η αντιμνημονιακή διαμόρφωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων δεν έχει χαθεί.
Πριν ακόμα εξαγγελθούν οι προγραμματικές δηλώσεις , με πρωτοβουλία του δημάρχου Κερατσινίου, πραγματοποιήθηκε μεγάλη συγκέντρωση φορέων και πολιτών ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των λιμανιών. Λίγες μέρες μετά ανακοινώθηκαν οι απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζόμενών τους. Τα συνδικάτα του αεροδρομίου ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, στην πρώτη τους επικοινωνία με τη γερμανική FRAPORT, την κατήγγειλαν ως κατακτητή κι όχι ως επενδυτή. Στη Βιομηχανία Συσκευασιών Α.Ε. του Ομίλου Φιλίππου στο Βόλο, ξεκίνησε η πρώτη απεργία διαρκείας ενάντια στις απολύσεις. Πολλές μικρές κινητοποιήσεις απλήρωτων ή απολυμένων εργαζόμενων είναι σε ημερήσια διάταξη. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί το τεράστιο δίκτυο αλληλεγγύης, που σχημάτισαν χιλιάδες πολίτες σε όλη την επικράτεια, για τους πρόσφυγες και τους άπορους συμπολίτες μας, αγανακτισμένοι από την απουσία του κράτους. Η παράδοση των αγώνων που απέτρεψαν την εφαρμογή του 50% των μέτρων των δύο πρώτων μνημονίων είναι εδώ. Η κοινωνική βάση του ΣΥΡΙΖΑ, με τη εξάλειψη του παράλληλου προγράμματος –δεν ακούστηκε λέξη στις προγραμματικές δηλώσεις από τον πρωθυπουργό- σύντομα θα αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει ήπιο μνημόνιο. Ούτε τα γεμιστά της κ. Φωτίου δε θα μπορούν να ταΐσουν τις οικογένειες των 200.000 νέων ανέργων που θα προκύψουν.
Το δεύτερο ερώτημα που προκύπτει είναι αν το παλιό, από το οποίο θέλησε να απεγκλωβιστεί ο κ. Τσίπρας –και εννοώ την αριστερά του κόμματός του- αποδείξει ότι αυτό είναι το νέο κι όχι τα παλιά με το θατσερικό όραμα, μνημονιακά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που έχει συμπεριλάβει στην κυβέρνησή του. Αν δηλαδή, η Λαϊκή Ενότητα θα γίνει το πολιτικό εργαλείο στήριξης, ανάπτυξης, συντονισμού των αγώνων που έρχονται. Η θερμή υποδοχή της αντιπροσωπείας της από τους εργαζόμενους του αεροδρομίου και του λιμανιού της πόλης μας, δείχνει κατ’ αρχάς ότι αναγνωρίζεται η συνέπειά της. Η συνέχιση της παράδοσης του ΣΥΡΙΖΑ που εμείς χτίζαμε, της ανοιχτής ριζοσπαστικής Αριστεράς που αγκαλιάζει τα κινήματα επιδιώκει τη συνεργασία με τους αγωνιστές που αρνήθηκαν τη μετάλλαξη ή ελπίζουν ακόμα είναι η πολιτική παρακαταθήκη για να στείλουμε άλλη μια φορά στις καλένδες τα μέτρα του κ. Σόιμπλε και των συμμάχων του. Αυτός θα είναι ο πραγματικός απολογισμός του κύκλου ενάντια στη λιτότητα, που ξεκίνησε από τα φόρουμ του 2000, συνεχίστηκε με τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ το 2004, και δίνει μέχρι σήμερα τον τόνο της ταξικής σύγκρουσης, πανευρωπαϊκά και παγκόσμια.
πηγή: rproject.gr