Θόδωρος  Βαρίκος

Τι έχει πει και έχει γράψει από τη δεκαετία 1950, για τη δικαιοσύνη  και την ελευθερία, ο μεγάλος δημοσιογράφος και συγγραφέας---νομπελίστας, Αλμπέρ Καμύ; Θα σας το πω εγώ, το καλά κρυμμένο μυστικό: «Kοινωνίες με ελευθερία, χωρίς δικαιοσύνη, είναι η αγριότητα του ποιο ισχυρού, ο νόμος των συμμοριών, των μαφιών, των φυλών, των οργανωμένων κλικών και των αδίστακτων αυλοκολάκων».
(σ.σ ο θρίαμβος δηλαδή του φιλελευθερισμού).

Από την άλλη, «δικαιοσύνη χωρίς ελευθερία, είναι η βασιλεία των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των φυλακών, των συρματοπλεγμάτων και των δημόσιων ψυχιατρείων. Θα υπερασπιστούμε, προφήτευε, μία ελεύθερη κοινωνία και οικονομία, σε μία άκρως δίκαιη κοινωνία, με θεμέλιο και φρούριο  τη δικαιοσύνη της».  Διαφωνεί κανείς με αυτό το δόγμα-όραμα;
Υποθέτω κανένας, καμία. Στην πράξη τι γίνεται όμως; Αφορμή γι' αυτές τις σκέψεις και αναδρομές πήρα, από τη δίκη που διεξάγεται στο Μεικτό Ορκωτό της Τρίπολης, (στις 13 του Δεκέμβρη βγαίνει η απόφαση) όπου εκδικάζεται η δολοφονία και κάψιμο του 39χρονου Γιάννη Μπάρλα, από τον 75χρονο παιδοκτόνο πατέρα του, Γιώργη Μπάρλα με συνεργό τη σύζυγό του Δήμητρα, και άλλους τρεις συγγενείς, εξ αίματος και εξ αγχιστείας.  Εμείς κατά τη γνώμη μου, βρισκόμαστε στην πρώτη κατηγορία-ελευθερία χωρίς δικαιοσύνη.
(σ.σ εκτός τούτου, στην Αρκαδία είναι σε εκκρεμότητα, οι περίεργες αυτοκτονίες, του αστυνομικού-στρατηγού Θαν. Γκιτσόπουλου, του ηλεκτρονικού Κώστα Παπαδόπουλου, μεγάλη εξαγωγή χρημάτων, μεγάλη ζωοκλοπή, παρανομίες με φωτοβολταικά και άλλα μικρότερα.)  

                               Οι  προκαταλήψεις δημιουργούν εγκλήματα και αυτοκτονίες.

Ποιο ήταν εν τέλει το μεγάλο και καλά φυλαγμένο μυστικό, της όντως σκληρής παιδοκτονίας, του πατέρα Γιώργη Μπάρλα;
Οι κοινωνικές, τοπικές και κατ' επέκταση οι φιλοσοφικές και ιδεολογικές προκαταλήψεις, νοοτροπίες, χούγια και στερεότυπα των διαφόρων κοινωνιών απέναντι:
1ον  σε κάποιες ασθένειες μη μεταδοτικές ( καρκίνοι, ποικίλες αναπηρίες σωματικές και πνευματικές, διάφορες ψυχικές ασθένειες, ως συνέπεια οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων κ.ο.κ )
2ον σε φυσικά φαινόμενα (σεισμοί, ξηρασίες, πλημμύρες, επιδημίες κ. α )
3ον σε κοινωνικά φαινόμενα(κάπνισμα, ποτό, διατροφή, άθληση-σπορ, αθώες συνήθειες-χόμπι κ.α).
Στην περίπτωσή μας, τι συνέβη απ' όλα τα παραπάνω; Εδώ είχαμε καραμπινάτη περίπτωση, των αιώνιων προκαταλήψεων---ταμπού, τουλάχιστον σε πανελλαδική κλίμακα(σ. σ δεν έχω ζήσει σε ξένη χώρα, για ν' έχω γνώμη)----απέναντι στις υπαρκτές, ύπουλες, δυσδιάκριτες, αφορισμένες και μη παραδεκτές  από τους πάσχοντες και τους οικείους τους, ψυχικές ασθένειες.
Ναι το παιδί του παιδοκτόνου Γιώργη Μπάρλα, ο 39χρονος Γιάννης, ήταν πράγματι άτομο, με ψυχολογική ανισορροπία.
Και, εάν δεν το ανακάλυπταν οι δικηγόροι του δράστη, Αλέξης Κούγιας και Μύγας, θα έλειπε από τη δίκη αυτή, ένα κρισιμότατο στοιχείο, το οποίο πρέπει να παρθεί σοβαρά υπ' όψιν στην απόφαση του δικαστηρίου. Από την άλλη πλευρά, όμως, είναι γεγονός, ότι το θύμα δεν προσέχτηκε στο βαθμό που έπρεπε, από τους δικούς του ανθρώπους:
1ον είτε λόγω άγνοιας (σ. σ το ξέρουμε μετά, χριστόν,  όλοι  γίνονται προφήτες) είτε 2ον κυρίως και εγκληματικώς, λόγω της προκατάληψης και του παραλυτικού φόβου των δικών του ανθρώπων, «μην  πει η κοινωνία» της περιοχής, πως έχουν ψυχασθενή στην οικογένεια.(σ.σ που κατά σύμπτωση,  έχει και τρεις αδελφές δασκάλες και ανίψια).

Λοιπόν επειδή το σπίτι του παιδοκτόνου, όπου και το έγκλημα, βρίσκεται ένα χιλιόμετρο απ' το δικό μου, καταπιάστηκα μεθοδικά με τις γενεσιουργούς αιτίες της συγκεκριμένης παιδοκτονίας (σ. σ δεν είναι άλλωστε τόσο συχνές οι παιδοκτονίες,  πατροκτονίες, μητροκτονίες, ανά τον κόσμο)  πέρα από τη σφικτή, παρακολούθηση της δίκης.

Εξηγούμε εξ αρχής, οτι από το αρχικό, ωστόσο, άκουσμα του στυγερού αυτού εγκλήματος, κάτι δεν με έβγαζε σε ευθεία γραμμή, για την ουσιαστική εξήγησή του. Έτσι αντιστάθηκα(όλοι με πίεζαν να γράψω κάτι, αλλά μέχρι στιγμής σκόπιμα, δεν έχω γράψει ούτε λέξη) με κάποιο  ψυχικό κόστος:
1ον σ' όλες τις συνήθεις επιφανειακές φήμες και πληροφορίες (κλειστή και σφικτή οικογένεια), 2ον στις σκόπιμες και αποπροσανατολιστικές διαδόσεις(υιοθετημένο στον Καναδά το θύμα), 3ον στους αφορισμούς περί του «φιλοχρήματου»  μοναχικού και μονόχνοτου πατέρα 4ον και τα αυθαίρετα ψυχογραφήματα(του άρεσε να σκοτώνει ζώα με άγρια μονόβολα φυσίγγια, η οδήγησε τον με κινητικά προβλήματα αδελφό του, πριν πολλά χρόνια, με τη συμπεριφορά του, στην αυτοκτονία, γιατί ο τελευταίος διαφωνούσε για το  γάμο της αδελφής του), 5ον στους ψιθύρους  για τρομερές πιέσεις στους γονείς, από συγγενείς, με στόχο κληρονομιές και υλικές απολαβές.

Στο κρίσιμο αυτό στάδιο της αναζήτησης των αιτίων, με βοήθησε άθελα του με μία πληροφορία-που είναι πάντα ιερή, απρόσμενη και απρόβλεπτη-ο διπλανός γείτονας του δράστη και του θύματος, ο βιολογικός φούρναρης κ. Γεράσιμος Μοσχόπουλος. 
Πριν 2, 3 χρόνια μου εκμυστηρεύτηκε μου «επετέθη φραστικά», το θύμα στα καλά καθούμενα,  επειδή «απλώς τον κοίταξα-τι με κοιτάς έτσι ρε, δεν σου αρέσω; -- ως άγνωστο σε μένα, μέχρι στιγμής άτομο, που μετέφερε από το σπίτι του, τα σκουπίδια στον  κοινό μας κάδο του δήμου. Με οδηγό αυτή την πληροφορία, άρχισα να ψάχνω την υπόθεση.ανάποδα.
Οι υποψίες μου άρχισαν να ενισχύονται, με  την κατάθεση--πληροφορία στο δικαστήριο της δασκάλας μεγάλης αδελφής του:
« Ο αδελφός μου «κόλλησε» σε 1, 2 μαθήματα στην γυμναστική ακαδημία, και σε ένα, παρότι πήγε καλά, όπως μας έλεγε, κόπηκε,  ίσως και να τσακώθηκε με το καθηγητή του, και μετά δεν ξαναπροσπάθησε και τελικά εγκατέλειψε τη σχολή.
Το ζήτημα αυτό έχει μέγιστη σημασία για τους γνωρίζοντες, ας πούμε  από ανώτατες σπουδές. Προσωπικά και ως φοιτητής και ως δημοσιογράφος, έχω βρει μπροστά μου πολλές τέτοιες περιπτώσεις, που αγόρια και κορίτσια οδηγήθηκαν σε πλήρες αδιέξοδο και απογοήτευση, ένα κάπου σκάλωσαν. Κάποια,ες, μη ψύχραιμα, ες, που δεν είχαν στήριξη από τους δικούς τους, η κάποιες άλλες επιλογές, «τα πήρε από κάτω» και αρρώστησαν ψυχικά και σωματικά.
Εκτιμώ, πως απ' αυτή τη διαδρομή πρέπει να πέρασε και ο μακαρίτης Γιάννης Μπάρλας. Εδώ πρέπει να συνυπολογιστεί και το γεγονός, πως λίγοι γυμναστές ασχολούνται πλέον, με το αντικείμενό τους, εξέλιξη που επιβαρύνει ψυχολογικά τους ψωνισμένους αφιερωμένους στο αντικείμενό τους--δουλειά τους. Στη συνέχεια όλα τ' άλλα, ήρθαν ως επακόλουθο, συμπτώματα και συνέπειες της μπαταρασμένης ψυχικής του κατάστασης: Και η απομόνωση και αποξένωση, από τους δικούς του, και η έλλειψη επικοινωνίας, και οι απειλές και η βία κατά των γονιών του.(σ. σ  ύστερα από αυτό το στοιχείο μάλιστα των δικηγόρων του δράστη, πείστηκα περισσότερο, πως τουλάχιστον για 10 χρόνια (2004) οι γονείς του δέχονταν ισχυρές πιέσεις και στρές, λόγω της ψυχικής κατάστασης του θύματος).
Το ερώτημα ωστόσο, το λυτρωτικό, ουσιαστικό και κρίσιμο είναι, γιατί συμπεριφέρθηκαν οι δικοί του με αυτόν τον ανορθόδοξο τρόπο. Είπαμε ο φόβος και ο τρόμος ακόμα του κοινωνικού «στίγματος», μη πει τρελό το παιδί ο κόσμος (σ.σ δηλαδή οι απατεώνες, οι κλέφτες, οι λωποδύτες, οι εγκληματίες,  οι του ατομικού και μόνον συμφέροντος, οι τσανακογλύφτες, οι θρασύδειλοι, οι αγραπιδοκέφαλλοι, οι αγράμματοι, οι κομπεξικοί, ες, οι ανασφαλείς, οι πισωγλέντηδες, οι φανερές και κρυφές πουτάνες, οι μάγκες εκ. του ασφαλούς, προδότες, οι τάχα μου και δήθεν, οι  ρουφιάνοι  κ.λ.π). Δυστυχώς η πλειονότητα των κοινωνιών μας, έτσι αντιμετωπίζει αυτή την κατηγορία των ασθενών, και στις πόλεις και στην περιφέρεια-εκεί τα πράγματα είναι ποιο αδυσώπητα.

 Αυτόν τον «κόσμο» φοβούνταν και  έκρυβαν το οικογενειακό μυστικό, οι δικοί του, ενώ συγχρόνως έβραζαν και έτρεμαν μην υλοποιηθούν τυχόν απειλές του γυιού τους. Κάποια στιγμή πήγαν να επανορθώσουν(;) καταφεύγοντας στην Εισαγγελία Ναυπλίου, και ζητώντας με την υπ' αριθμ. 2729/2004 αίτηση του πατέρα του Γεωργίου, να τον κλείσουν μέσα. Αυτά στις 28 Ιουλίου 2004.
Μια βδομάδα αργότερα, στις 6 Αυγούστου 2004, το ξανασκέφτηκαν και με άλλη γραπτή αίτησή του, ο πατέρας του, ζητεί να μην κλείσουν μέσα το παιδί του. Ο μακαρίτης τότε ήταν 29 χρόνων και ουδείς -ουδεμία, τον έπεισε, ότι εκτός από τον εγκλεισμό σε ψυχιατρεία, ιδρύματα και καταναγκαστικά έργα, υπάρχουν άλλοι 1000 τρόποι, να γίνει και γυμναστής και προπονητής, και ιδιοκτήτης γυμναστηρίου και Ολυμπιονίκης.
(σ.σ ο Αμερικανός Τζώρτζ Νας, αρρώστησε, γιατί πλακώθηκε στο Πανεπιστήμιο, και μετά πήρε το βραβείο Νόμπελ, στα μαθηματικά-Οικονομικά.
Οι περισσότεροι νομπελίστες--- ο Ισπανός νομπελίστας λογοτεχνίας, τη 10ετία του 1930, Μαρτίνεθ, «θεραπεύτηκε» από  6, 7 καθολικές καλόγριες στο. κρεβάτι του μοναστηριού, που κατέφυγε, στα 18του χρόνια, όταν αρρώστησε ψυχικά.
Νωρίτερα στα Νοσοκομεία του  Παρισιού που έτρεξε, δεν υπήρχαν, τότε, τα ανάλογα φάρμακα και βρήκε την υγειά του, από την ψυχοθεραπεία και το μασάζ των μοναχών.  
 Ο ίδιος, το «αποκαλύπτει» πριν 5, χρόνια 6 στις δημοσιευθείσες μετά θάνατον, χειρόγραφες επιστολές του, στη μεγαλύτερη και έγκυρη Ισπανική εφημερίδα « Ελ Παίς».
Μεγάλα ονόματα επιστήμης, γραμμάτων και τεχνών, πέρασαν από τέτοια κανάλια, λόγω πίεσης-στρές, αλλά αντέδρασαν έγκαιρα, ήρεμα, σωστά, ελεύθερα και αποφασιστικά).                                    

Ήθελα ν' ήξερα, ποιο δικαστικό συμβούλιο, έφτιαξε το παραπεμπτικό βούλευμα, και έστειλε στο δικαστήριο τους κατηγορούμενους, αυτούς που έστειλε. Γνωρίζω βέβαια, ότι τα θεμέλια σε κάθε δικογραφία στις ποινικές υποθέσεις τα βάζει η αστυνομία.
Ναι, αλλά οι αστυνομικοί τους δύο τουλάχιστον (αρχιφύλακας Θανάσης Μπόρας και ο υπαστυνόμος Παναγιώτης Μπίνος) που άκουσα, έδωσαν τους εμπλεκόμενους, ες στην υπόθεση και το βαθμό συμμετοχής τους, στο πιάτο, στην ελληνική δικαιοσύνη (εννοώ εισαγγελία, ανακριτές και δικαστικό συμβούλιο).
Αυτή όμως ήταν πράγματι τυφλή, όπως πρέπει να είναι, (σ.σ εδώ δεν έχει ο δικός μου και ο δικός σου, ο συγγενής, ο φίλος, ο συγχωριανός κ.λ.π .δερβίσηδες και μαινάδες-γ'  αυτό είστε ανυπόληπτοι, ες στον κοσμάκη) η αλλού κοιτούσε και αλλού έβλεπε σαν αλλήθωρη;

Επί της ουσίας τώρα: Γιατί έφυγαν για Καναδά, έχοντας απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, ο αδελφός του δράστη Λάμπρος  Μπάρλας και η σύζυγός του Ελένη Κοδέλλα; Και εάν είχαν. δουλειές, στο μεσοδιάστημα, γιατί δεν παρουσιάστηκαν στο δικαστήριο;
Από όλους τους εμπλεκόμενους έμμεσα η άμεσα, μόνον αυτοί οι δύο, είπαν κάποια κρίσιμα στοιχεία, σε αστυνομία και δικαιοσύνη, και σχηματίστηκε, έστω μεσοβέζικα, η δικογραφία και έφθασε η υπόθεση στο ακροατήριο. Για τις άλλες δικονομικές αλχημείες του δικαστικού συμβουλίου, -ποιοι μέσα στην υπόθεση, ποιοι έξω-- ας μη γράψω καλλίτερα, θέλω ηρεμία, και αυτοσυγκέντρωση, για να μαζέψω τις ελιές μου, στο κάμπο της Θυρέας