Της Κατερίνας Καστρίτη

Ο λαϊκός κόσμος στη χώρα μας, παρά την δυσμενή  οικονομική θέση που βρίσκεται, έδειξε μεγάλη αλληλεγγύη στους πρόσφυγες.

Αυτό λειτούργησε εκ των πραγμάτων υποστηρικτικά στην κυβέρνηση, παρά την πλήρη λαϊκή απογοήτευση από αυτήν. Με δύο τρόπους. Από τη μια ο λαός σήκωσε, μαζί με τις διεθνείς και ελληνικές μη κυβερνητικές οργανώσεις, όλο σχεδόν  το βάρος της οργάνωσης και της οικονομικής επιβάρυνσης για τη φιλοξενία, τη στιγμή μάλιστα που η κυβέρνηση βρίσκεται σε πλήρες χάος. Από την άλλη, για κάποιες μέρες έβαλε σε δεύτερη μοίρα τα συναισθήματά του, προτεραιότητα έδωσε στον πόνο για τους ξεριζωμένους, παρά στην οργή για τα νέα βάρβαρα κυβερνητικά μέτρα.

Μετά την υπογραφή όμως της απαράδεκτης συμφωνίας των Βρυξελλών ανάμεσα σε Ευρωπαϊκή Ένωση και Τουρκία ο ίδιος αυτός κόσμος νιώθει μεγάλο θυμό.  Ενώ θέλει να συνεχίσει να προσφέρει, είναι έτοιμος να εκφράσει και την αντίθεσή του στην στάση της κυβέρνησης.

Η πρώτη λοιπόν σκέψη είναι ότι το πολιτικό πρόταγμα θα πρέπει να συνοδεύει την αλληλεγγύη.

Κοινή διαπίστωση όμως είναι πως μέχρι σήμερα δεν υπάρχει εκείνο το πολιτικό υποκείμενο που θα αγκάλιαζε όλη αυτή την διάθεση  του κόσμου και θα την οδηγούσε σε μια ελπιδοφόρα διέξοδο.

Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, οι σημερινές μέρες έχουν κάτι κοινό με τον Δεκέμβρη του 2008.

Ο κόσμος, ιδιαίτερα τότε ο νεανικός, κινούνταν σε εντελώς διαφορετική διάθεση από τα πολιτικά υποκείμενα. Όπως τότε η  εξεγερσιακή διάθεση του κόσμου συντρίφθηκε  στις συμπληγάδες των φιλοδοξιών της ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ  που το μόνο τους όνειρο ήταν η εξουσία με κάθε κόστος και κάθε αντίτιμο και στην εχθρότητα του ΚΚΕ μπροστά στον νεολαιίστικο αυθορμητισμό, ίσως και σήμερα όλη αυτή η στράτευση για αλληλεγγύη στα θύματα των ιδιοτελών δράσεων Ευρώπης και Αμερικής στη Μέση Ανατολή, να μην φέρει κανένα  πολιτικό αποτέλεσμα, μετά από λίγο να εξατμισθεί χωρίς να αφήσει ίχνη.

Μόνη ίσως εξαίρεση σε αυτό, όπως και τον Δεκέμβρη, οι αντιεξουσιαστές.

Επομένως χρειάζεται μέσα στις επόμενες ώρες, όχι καν μέρες, να μπορέσουμε να αναδείξουμε το πολιτικό νόημα, που υπάρχει στα γεγονότα, αλλά και μέσα στον προβληματισμό των ανθρώπων που ενεργοποιούνται στην αλληλεγγύη, και μέσα στις σκέψεις των προσφύγων. Ότι αν οι πρόσφυγες βρίσκονται σε αυτή την εξαθλιωμένη κατάσταση μακριά από τα σπίτια, τις οικογένειες, τα χωριά και τις συνοικίες τους, η κακοποιός αιτία αυτού του πάθους εντοπίζεται σε Βρυξέλλες, Βερολίνο και Ουάσιγκτον, εκεί ακριβώς που εντοπίζεται και η αιτία της εξαθλίωσης με τα μνημόνια του δικού μας τόπου και του δικού μας λαού. Το ψωμοτύρι και η κουβέρτα που προσφέρει από το υστέρημά του η Ελληνίδα εργαζόμενη κι ο εργαζόμενος, εμπεριέχει ένα μήνυμα αντίστασης και ελευθερίας. Αυτό αξίζει να το αναδεικνύουμε, όχι να το πνίγουμε. Δεν πρόκειται για μια ιδιοτελή πολιτικοποίηση. Πρόκειται για την αλήθεια.

Δεύτερη σκέψη είναι η μεταβατική κατάσταση που βρίσκονται οι πρόσφυγες.

Είναι  μια ιδιόμορφη κατάσταση που χρειάζεται χρόνο για να συνειδητοποιήσουν οι πρόσφυγες σε πόσο δεινή θέση βρίσκονται. Να κατανοήσουν πως ήταν αυταπάτη ότι το πέρασμα της στενής θαλάσσια λουρίδας του Αιγαίου που χωρίζει Ασία από Ευρώπη χωρίζει κόλαση από παράδεισο. Από μια κόλαση βρίσκονται σε άλλη κόλαση αν δεν αντιδράσουν. Και χρειάζεται χρόνος, ώστε κι εμείς να καταλάβουμε τι έχουμε να οργανώσουμε και πώς θα παρέμβουμε.

Οι πρόσφυγες κάνουν άρνηση σήμερα για την πραγματική τους κατάσταση, γιατί δεν ξεκίνησαν
για αυτό, βρίσκονται εγκλωβισμένοι και επαναπροωθούμενοι κι αρνούνται να πιστέψουν πως δεν θα ανοίξουν
τα σύνορα.

Σε αυτό το διάστημα ζούνε μέρα με την μέρα. Ο προγραμματισμός για ένα σχέδιο δράσης πιο μακροχρόνιο
φαίνεται εχθρικός  προς το παρόν γι αυτούς.

Αρνούνται να πιστέψουν πως ίσως τα παιδάκια μείνουν  μακριά από τα σχολεία πολύ καιρό. Έτσι ο Σύρος δάσκαλος δεν οργανώνει στο καταυλισμό μαθήματα, αλλά επικεντρώνει τις δράσεις του στο πώς θα δραπετεύσει.

Παράλληλα και οι αλληλέγγυοι δεν μπορούν να οργανώσουν πιο μόνιμες δράσεις πέρα από τις τρέχουσες. Φοβούμαστε να δούμε πιο μακριά, μπας και μονιμοποιηθεί το κακό.

Η ένταξη αυτού το κινήματος σε ένα μεσοπρόθεσμο ή και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό είναι πολύ σημαντική.

Η διεθνοποίηση αυτού του κινήματος είναι επίσης πολύ σημαντική. Αξίζει να  αναπτυχθεί ένας πανευρωπαϊκός άξονας αλληλεγγύης με αιχμή την αντίθεση μας στην απαράδεκτη Συμφωνία των Βρυξελλών και σε αυτούς που την υπέγραψαν φαρδιά πλατειά.

Τα πανεπιστήμια επίσης έχουν το δικό τους ρόλο να παίξουν και βλέπουμε σε πολλές σχολές να παίρνονται πρωτοβουλίες με δράσεις σε διεθνή εμβέλεια.

Τρίτη σκέψη  που καλό είναι να μας απασχολήσει  είναι η αντιπαράθεση που έχει αρχίσει να καλλιεργείται με τα  πολύ φτωχά στρώματα της χώρας μας.

Οργανωμένες ακροδεξιές ομάδες διαδίδουν την άποψη για την προνομιακή θέση των προσφύγων έναντι των Ελλήνων αστέγων, ανέργων και κοινωνικά αποκλήρων.

Οι δομές αλληλεγγύης θα πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψη τους και να μην αφήσουν χώρο να  καλλιεργηθούν αυτές οι αντιπαραθέσεις.

Καλό είναι χώροι φιλοξενίας να υπάρχουν ανοικτοί για  όλους. Να τρέχουν παράλληλα και τα προγράμματα για τους Έλληνες με ανάγκες σίτισης, υγείας, εκπαίδευσης, που δεν καλύπτονται από κρατικές δομές.

Τέταρτη σκέψη,  θα πρέπει οι πρόσφυγες και οι μετανάστες να γίνουν οι ίδιοι υποκείμενο στους προβληματισμούς, τον σχεδιασμό, τις δράσεις αλληλεγγύης, κι όχι μόνο απλοί και παθητικοί αποδέκτες. Στόχος μας ο ενεργός πρόσφυγας.

Οι δράσεις, οι εκδηλώσεις να συνδιοργανώνονται  και να συναποφασίζονται από όλους μαζί.

Η ελευθερία πάντα είναι πιασμένη χέρι - χέρι με τη δημοκρατία.

 Καλή δύναμη