Γιάννης Νικολόπουλος 

Ένα κυριακάτικο μεσημέρι, στα τέλη του Νοέμβρη του 2004, έτυχε να βρεθώ στις εγκαταστάσεις του Μέγκα, στην οδό Μεσογείων, στο πλαίσιο μιας περιοδείας σπουδαστών επικοινωνίας και ΜΜΕ και νέων δημοσιογράφων.

Δεν θυ­μά­μαι ποιος από τους αφα­νείς συ­ντε­λε­στές «πίσω από τις κά­με­ρες» μας έκανε την κα­τα­το­πι­στι­κή ενη­μέ­ρω­ση και την ξε­νά­γη­ση στην αί­θου­σα σύ­ντα­ξης, στα στού­ντιο, στα κου­βού­κλια του μο­ντάζ και του σπι­κάζ, πά­ντως στο τέλος της πε­ρι­ή­γη­σης, μπή­κα­με στο κο­ντρόλ ρουμ, προ­κει­μέ­νου να πα­ρα­κο­λου­θή­σου­με από κο­ντά-πιο κοντά δεν γι­νό­ταν… - τη με­τά­δο­ση του ζω­ντα­νού, με­ση­με­ρια­νού δελ­τί­ου. Πα­ρου­σιά­στρια του δελ­τί­ου – τότε – ήταν η Εύα Καϊλή και βα­σι­κό θέμα της ημέ­ρας, η επί­ση­μη επί­σκε­ψη του – τότε- πρω­θυ­πουρ­γού, Κώστα Κα­ρα­μαν­λή στην Αί­γυ­πτο .

Από τις θέ­σεις που μας είχαν ορί­σει, μπο­ρού­σα­με να πα­ρα­κο­λου­θή­σου­με τη ροή του ότο-κιού, του κει­μέ­νου που δια­βά­ζει ο κάθε πα­ρου­σια­στής ει­δή­σε­ων την ώρα που ο τη­λε­θε­α­τής νο­μί­ζει ότι τον κοι­τά­ει κα­τά­μα­τα μέσα από την κά­με­ρα. Στο ότο-κιού της ημέ­ρας λοι­πόν, μέσα σε μια πα­ρά­γρα­φο, υπήρ­χε τρι­πλή ανα­φο­ρά στο μνη­μείο της Με­γά­λης Σφίγ­γας στην Γκίζα, καθώς οι αι­γύ­πτιοι επί­ση­μοι είχαν κα­νο­νί­σει στον έλ­λη­να πρω­θυ­πουρ­γό μια ξε­νά­γη­ση στον ιστο­ρι­κό, αρ­χαιο­λο­γι­κό χώρο των Πυ­ρα­μί­δων. Η Καϊλή ξε­κί­νη­σε να δια­βά­ζει το ότο-κιού και, στην πρώτη ανα­φο­ρά του μνη­μεί­ου, αντί για «Σφίγ­γα», πρό­φε­ρε Σφήκα! Ο αρ­χι­συ­ντά­κτης του δελ­τί­ου πα­ρε­νέ­βη από το μι­κρό­φω­νο του κο­ντρόλ και ψι­θύ­ρι­σε στο ακου­στι­κό της ότι «δεν είναι Σφήκα, Εύα, είναι Σφίγ­γα, πες το σωστά αμέ­σως μετά». Η Καϊλή συ­νέ­χι­σε απτό­η­τη, σκορ­πώ­ντας την απελ­πι­σία στο κο­ντρόλ, καθώς η Σφίγ­γα έγινε… Σφήκα άλλες δύο φορές. Τότε μια φωνή ακού­στη­κε από τον όμιλο των συ­ντε­λε­στών του δελ­τί­ου : «Ρε μα­λά­κες, ποιος μας την έφερε αυτή!;». Έλα ντε;

Η Καϊλή, ως γνω­στόν, έγινε δια­δο­χι­κά βου­λευ­τής και σή­με­ρα ευ­ρω­βου­λευ­τής του ΠΑΣΟΚ και εν­δε­χο­μέ­νως στο με­σο­διά­στη­μα βελ­τί­ω­σε και τα ελ­λη­νι­κά της στην ανά­γνω­ση ενός κει­μέ­νου και την εκ­φο­ρά του λόγου. Η… φωνή της απελ­πι­σί­ας, αν έχει πα­ρα­μεί­νει στο κα­νά­λι, πι­θα­νό­τα­τα πρό­κει­ται να αντι­με­τω­πί­σει το φάσμα της ανερ­γί­ας, τώρα που το Μέγκα πνέει τα λοί­σθια. Το ερώ­τη­μα όμως πα­ρα­μέ­νει ανα­πά­ντη­το και με­τέ­ω­ρο: Ποιος είχε φέρει την Καϊλή, ή τον Πρε­τε­ντέ­ρη, τον Τσίμα, την Τρέμη, τη Σα­ρά­φο­γλου, όλες εκεί­νες τις ομι­λού­σες κε­φα­λές που τα προη­γού­με­να χρό­νια συ­κο­φά­ντη­σαν, λοι­δό­ρη­σαν, ενέ­παι­ξαν τη νοη­μο­σύ­νη του μέσου τη­λε­θε­α­τή, που έφτα­σε πια στο ση­μείο, σή­με­ρα, να παίρ­νει μια ρε­βάνς, κρύα σαν το πιάτο μιας άτυ­πης εκ­δί­κη­σης, να επι­χαί­ρει και να πα­νη­γυ­ρί­ζει για το (πι­θα­νό) λου­κέ­το στο πάλαι ποτέ Με­γά­λο (χρε­ο­κο­πη­μέ­νο) Κα­νά­λι;

Η απά­ντη­ση  βρί­σκε­ται στους ιδιο­κτή­τες, τους με­τό­χους, τα διοι­κη­τι­κά συμ­βού­λια, τη διοί­κη­ση του κα­να­λιού, την εσω­τε­ρι­κή ιε­ραρ­χία όπως σε κάθε συ­στη­μι­κό ΜΜΕ που πριν και μετά την εί­σο­δο στη μνη­μο­νια­κή εποχή, φρό­ντι­σε πρώτα να υφά­νει τον ιστό της δια­πλε­κό­με­νης αρά­χνης του, με τις τρά­πε­ζες και τον γα­λα­ζο­πρά­σι­νο δι­κομ­μα­τι­σμό και μετά να εξα­πο­λύ­σει την προ­πα­γάν­δα του από τις οθό­νες των σα­λο­νιών, κά­νο­ντας σχε­δόν κα­θο­λι­κό το σύν­θη­μα «αλή­τες, ρου­φιά­νοι, δη­μο­σιο­γρά­φοι» στις συ­γκε­ντρώ­σεις και τις δια­δη­λώ­σεις - αυ­τούς ανα­γνώ­ρι­ζε ο κό­σμος ως δη­μο­σιο­γρά­φους, αυ­τούς κα­θύ­βρι­ζε και λοι­δο­ρού­σε με τη σειρά του για την κα­τά­ντια του, κα­τα­δι­κά­ζο­ντας και τη δη­μο­σιο­γρα­φία στην ανυ­πο­λη­ψία.

Θα κλεί­σει το Μέγκα; Είναι πολύ πι­θα­νό. Πι­θα­νό­τα­τα όμως θα νε­κρα­να­στη­θεί, χωρίς όμως τον δια­κρι­τι­κό τίτλο, το σήμα του και τη με­το­χι­κή του σύν­θε­ση, όπως την ξέ­ρου­με έως σή­με­ρα, τα οποία υπήρ­ξαν κόκ­κι­νο πανί και ταυ­τό­ση­μα σύμ­βο­λα με τη χει­ρό­τε­ρη έκ­φρα­ση εται­ρι­κών και προ­σω­πι­κών συμ­φε­ρό­ντων της τριαν­δρί­ας Μπό­μπο­λα – Ψυ­χά­ρη – Βαρ­δι­νο­γιάν­νη, των ίδιων που με­θο­δεύ­ουν τον «θά­να­το» του Μέγκα προ­κει­μέ­νου να κά­νουν ένα «ανα­στά­σι­μο», τη­λε­ο­πτι­κό ρη­στάρτ, από μη­δε­νι­κή βάση και χωρίς δα­νεια­κές υπο­χρε­ώ­σεις – μέχρι να προ­κα­λέ­σουν τις επό­με­νες.

Έχουν βρει και το πά­τη­μα στον δια­γω­νι­σμό για τις (νέες) τη­λε­ο­πτι­κές άδειες, γε­γο­νός που κα­τα­γρά­φει – έστω και ελά­χι­στα κρου­στι­κά και πολύ αμή­χα­να – και η τε­λευ­ταία ανα­κοί­νω­ση της ΕΣΗΕΑ , σε ένα ση­μείο εξαι­ρε­τι­κά οξυ­δερ­κές και εύ­γλωτ­το: Η στάση πλη­ρω­μών προς τους ερ­γα­ζό­με­νους και η απρο­θυ­μία κά­λυ­ψης της αύ­ξη­σης με­το­χι­κού κε­φα­λαί­ου από τους πα­λαιούς και τους τη­λε­ο­πτι­κά νέους με­τό­χους και ιδιο­κτή­τες υπο­κρύ­πτουν ότι κρα­τούν κάβα αρ­κε­τά κε­φά­λαια για να χτυ­πή­σουν στον πλει­στη­ρια­σμό νέα άδεια, βυ­θί­ζο­ντας το παλιό κα­νά­λι. Γε­νι­κά, το κα­λο­καί­ρι και έως τον Δε­κα­πε­νταύ­γου­στο του Νίκου Παππά, προ­μη­νύ­ε­ται εξαι­ρε­τι­κά θερμό στα δρώ­με­να των ΜΜΕ, καθώς θα έχου­με σί­γου­ρα πολ­λές ανα­κα­τα­τά­ξεις, με τις τρά­πε­ζες σε ρόλο εκ­κα­θα­ρι­στή και τρο­χο­νό­μου των νέων συμ­φε­ρό­ντων και της ανα­δυό­με­νης ή ανα­προ­σαρ­μο­σμέ­νης τη­λε­ο­πτι­κής, κα­ταρ­χάς ιδιο­κτη­σί­ας και πραγ­μα­τι­κό­τη­τας.

Θα έπρε­πε να υπάρ­χει το Μέγκα ή θα έπρε­πε να πα­νη­γυ­ρί­ζου­με για την πτώση και το λου­κέ­το; Υπεν­θυ­μί­ζε­ται κα­ταρ­χάς ότι το Μέγκα νέ­με­ται δη­μό­σια συ­χνό­τη­τα, δη­μό­σιο αγαθό, χωρίς τη σύν­νο­μη, έστω σε πα­ρά­τα­ση άδεια, εδώ και έξι μήνες και από αυτή τη σκο­πιά δεν θα έπρε­πε να λει­τουρ­γεί από την 1η Ια­νουα­ρί­ου. Υπάρ­χει όμως και η σκο­πιά αυτής της κρύας εκ­δί­κη­σης για όσα το κα­νά­λι εξα­πέ­λυ­σε και εξέ­θρε­ψε στο τη­λε­ο­πτι­κό «ενη­με­ρω­τι­κό» τοπίο τα τε­λευ­ταία χρό­νια, εκ­δί­κη­σης που εν μέρει επα­να­φορ­τί­ζε­ται από το κλίμα κοι­νω­νι­κού αυ­το­μα­τι­σμού που έχουν καλ­λιερ­γή­σει συ­στη­μα­τι­κά ΜΜΕ, τρά­πε­ζες και παλιά ή νέα, μνη­μο­νια­κά κόμ­μα­τα. Νο­μί­ζω ότι η ερώ­τη­ση είναι εσφαλ­μέ­νη από τη σκο­πιά αυτή. Κα­νο­νι­κά θα έπρε­πε να μην υπάρ­χουν Μπό­μπο­λας, Ψυ­χά­ρης, Βαρ­δι­νο­γιάν­νης (ή Κο­ντο­μη­νάς και Αλα­φού­ζος και αύριο – με­θαύ­ριο Μα­ρι­νά­κης ή Σαβ­βί­δης, όπως δια­δί­δε­ται) και να πα­νη­γυ­ρί­ζου­με για την εκ­πα­ρα­θύ­ρω­ση τους από τα ΜΜΕ και την λύση στο δράμα της αν­θυ­γιει­νούς και το­ξι­κής μι­ντια­κής επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τας. Με άλλα λόγια, ακόμη και αν κλεί­σει το Μέγκα δεν ση­μαί­νει ότι τερ­μα­τί­ζε­ται ο μι­ντια­κός κύ­κλος αυτών των κε­φα­λαιο­κρα­τών – και από κοντά των ομι­λου­σών κε­φα­λών και σχο­λια­στών των δελ­τί­ων των 8 ή των 7, και εκεί θα έπρε­πε να επι­κε­ντρω­θεί η δική μας κρι­τι­κή και πάλη.

Από ‘κει και έπει­τα, οι πι­θα­νό­τη­τες ως προς την τε­λι­κή έκ­βα­ση είναι ανοι­κτές – και το τη­λε­ο­πτι­κό κα­λο­καί­ρι προ­δια­γρά­φει ένα σί­ριαλ σε συ­νέ­χειες με επει­σό­δια ικανά για κάθε εξέ­λι­ξη, σε συ­μπα­ρα­γω­γή κα­να­λαρ­χών και συ­γκυ­βέρ­νη­σης, που εναλ­λάσ­σο­νται εσχά­τως στο ρόλο της Σφίγ­γας η οποία κρατά ένοχη και αι­νιγ­μα­τι­κή σιωπή, συ­νο­λι­κά για τους ερ­γα­ζό­με­νους στον Τύπο και τα ΜΜΕ.