Το «σύντομο καλοκαίρι» της σχετικής και αβέβαιης ηρεμίας ύστερα από την ψήφιση του τρίτου μνημονίου διαταράσσεται ήδη από προβλήματα που προδιαγράφουν εκρηκτική συνέχεια.

Όλα όσα συμ­βαί­νουν το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα («κα­νό­νια» από με­γά­λες επι­χει­ρή­σεις, εκτι­μή­σεις για πα­ρά­τα­ση της ύφε­σης για το 2016 αλλά και το 2017, έκρη­ξη ιδιω­τι­κών χρεών) αλλά και όλα τα πο­λι­τι­κά «στρα­τη­γή­μα­τα» της κυ­βέρ­νη­σης (που συ­νο­ψί­ζο­νται στις νέες αδειο­δο­τή­σεις των κα­να­λιών και στη μάχη ερει­σμά­των στο δι­κα­στι­κό σώμα και στο «βαθύ κρά­τος», στην αλ­λα­γή του εκλο­γι­κού νόμου και -πολύ δευ­τε­ρευό­ντως- στη συ­νταγ­μα­τι­κή ανα­θε­ώ­ρη­ση) είναι τα αδιά­ψευ­στα στοι­χεία μιας κρί­σης δια­χεί­ρι­σης των συ­νε­πειών του τρί­του μνη­μο­νί­ου, που άρ­χι­σε πολύ νωρίς, κυ­ριο­λε­κτι­κά από την «επό­με­νη μέρα» της ψή­φι­σής του.

Η προ­δια­γε­γραμ­μέ­νη συ­νέ­χεια, είναι η με­τά­βα­ση από την κρίση δια­χεί­ρι­σης των συ­νε­πειών του μνη­μο­νί­ου, στην υπο­τρο­πή της κρί­σης του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, το δε επερ­χό­με­νο φθι­νό­πω­ρο προ­α­ναγ­γέλ­λε­ται σαν το ση­μείο κα­μπής γι’ αυτή τη με­τά­βα­ση.

Το «χα­στού­κι» του Brexit

Σ’ αυτή την πο­ρεία, η καρ­διά του προ­βλή­μα­τος είναι το τρίτο μνη­μό­νιο (καθώς προ­στί­θε­ται στα δύο προη­γού­με­να) και τα αδιέ­ξο­δα στη δια­χεί­ρι­ση του ίδιου αλλά και των συ­νε­πειών του ή, μι­λώ­ντας πολύ αφαι­ρε­τι­κά, η βαθιά κρίση του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, από την οποία δεν έχει ακόμη βρε­θεί το «ση­μείο εξό­δου». Η συ­γκυ­ρία όμως είναι γε­μά­τη και με εξω­τε­ρι­κούς πα­ρά­γο­ντες που επι­δει­νώ­νουν το εσω­τε­ρι­κό πρό­βλη­μα. Ιδιαί­τε­ρα το Brexit, επι­δρά με πολ­λούς τρό­πους αρ­νη­τι­κά στην κρίση του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού αλλά και στις ήδη εξαι­ρε­τι­κά μειω­μέ­νες δυ­να­τό­τη­τες της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ΑΝΕΛ να δια­χει­ρι­στούν τις τύχες του μέσα από τα μνη­μό­νια. Η πιο άμεση πο­λι­τι­κή επί­δρα­ση έχει κα­θα­ρά πο­λι­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα: σαν απά­ντη­ση στο Brexit και στην κλι­μα­κού­με­νη κρίση της ΕΕ, το Βε­ρο­λί­νο και οι Βρυ­ξέλ­λες έχουν επι­λέ­ξει μια σκλη­ρή γραμ­μή με βάση το δόγμα «πιστή εφαρ­μο­γή» της δη­μο­σιο­νο­μι­κής πει­θαρ­χί­ας. Η «εγκαι­νί­α­ση» της δια­δι­κα­σί­ας των κυ­ρώ­σε­ων που προ­βλέ­πει το Δη­μο­σιο­νο­μι­κό Σύμ­φω­νο σε βάρος χω­ρών-με­λών για από­κλι­ση από τους στό­χους για το έλ­λειμ­μα, αυτό που εύ­στο­χα ο Γιάν­νης Κι­μπου­ρό­που­λος απο­κα­λεί «θά­λα­μος βα­σα­νι­στη­ρί­ων» της ΕΕ, ση­μαί­νει πολύ απλά ότι για την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση τα… βα­σα­νι­στή­ρια θα είναι ιδιαί­τε­ρης αγριό­τη­τας. Ο Ευ­ρω­παί­ος Επί­τρο­πος κ. Μο­σκο­βι­σί και ο υπουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών των ΗΠΑ κ. Λιου στέλ­νουν με ένα στόμα το ίδιο μή­νυ­μα: δεν υπάρ­χουν πε­ρι­θώ­ρια για οποια­δή­πο­τε «χα­λά­ρω­ση», τόσο στα εφαρ­μο­ζό­με­να μέτρα όσο και στους ρυθ­μούς επι­βο­λής τους. Τα προ­α­παι­τού­με­να της προη­γού­με­νης αξιο­λό­γη­σης πρέ­πει να κλεί­σουν μέχρι τα τέλη Αυ­γού­στου και η νέα αξιο­λό­γη­ση να ολο­κλη­ρω­θεί τον Οκτώ­βριο. Το πο­τή­ριον τούτο δεν είναι μόνο πολύ πικρό, αλλά πρέ­πει και να κα­τα­πο­θεί… μο­νο­ρού­φι.         

Η κρίση δια­χεί­ρι­σης του μνη­μο­νί­ου…

Η κρίση δια­χεί­ρι­σης του μνη­μο­νί­ου έχει πολ­λές πλευ­ρές, αλλά μπο­ρού­με να τη συ­νο­ψί­σου­με στην κρίση του οι­κο­νο­μι­κού και του πο­λι­τι­κού «μη­χα­νι­σμού» της δια­χεί­ρι­σής του. 

Όσον αφορά την οι­κο­νο­μία, οι συ­νέ­πειες έχουν ήδη δια­φα­νεί:

Πρώτο, με την έρ­που­σα κρίση του ιδιω­τι­κού χρέ­ους, που απει­λεί να εξε­λι­χτεί σε ανοι­χτή, πα­ρά­γο­ντας μια «φα­ντα­σμα­γο­ρία» κα­ταρ­ρεύ­σε­ων με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων, αλλά και μια κρίση αξιο­πι­στί­ας στο μη­χα­νι­σμό αλ­λη­λό­χρε­ων λο­γα­ρια­σμών σε όλο το φάσμα της κα­πι­τα­λι­στι­κής αγο­ράς. Ο κα­τα­λύ­της, στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση, είναι η υπερ­φο­ρο­λό­γη­ση, η οποία με τη σειρά της είναι κε­ντρι­κός πυ­λώ­νας του τρί­του μνη­μο­νί­ου. Για να απο­φύ­γει ακόμη πιο βα­ριές πε­ρι­κο­πές σε συ­ντά­ξεις και μι­σθούς δη­μό­σιων υπαλ­λή­λων και επο­μέ­νως να κα­τα­φέ­ρει να πε­ρά­σει το τρίτο μνη­μό­νιο από την Κοι­νο­βου­λευ­τι­κή του Ομάδα, ο Αλέ­ξης Τσί­πρας επέ­λε­ξε την τρο­μα­κτι­κή αύ­ξη­ση των φόρων, βγά­ζο­ντας εκτός ορίων αντο­χής νοι­κο­κυ­ριά, αλλά και μι­κρο­με­σαί­ες επι­χει­ρή­σεις. Με αυτό τον τρόπο, κέρ­δι­σε λίγο πο­λι­τι­κό χρόνο, αλλά πυ­ρο­δό­τη­σε άμεσα την κρίση ιδιω­τι­κού χρέ­ους και οδή­γη­σε σε τρο­με­ρή αύ­ξη­ση της φο­ρο­δια­φυ­γής και ει­σφο­ρoδια­φυ­γής. Σαν να μην έφτα­νε αυτό, με το πέ­ρα­σμα του ελέγ­χου των τρα­πε­ζών στα ξένα funds και τη δια­δι­κα­σία «εκ­κα­θά­ρι­σης» των κόκ­κι­νων δα­νεί­ων, αχρη­στεύ­ε­ται και ο μη­χα­νι­σμός που κρα­τού­σε πολ­λές επι­χει­ρή­σεις, αυτή τη φορά κυ­ρί­ως με­γά­λες, στη ζωή μέσα από τη διαρ­κή και χωρίς εγ­γυ­ή­σεις χρη­μα­το­δό­τη­σή τους από τις τρά­πε­ζες.

Σε μια οι­κο­νο­μία όπου όλοι χρω­στούν σε όλους και όπου η κρίση ρευ­στό­τη­τας ανα­δει­κνύ­ει το μη­χα­νι­σμό της πί­στω­σης (κυ­ρί­ως τις με­τα­χρο­νο­λο­γη­μέ­νες επι­τα­γές) σε όρο επι­βί­ω­σης, όλα αυτά απο­τε­λούν τις στα­γό­νες για να ξε­χει­λί­σει το πο­τή­ρι του ιδιω­τι­κού χρέ­ους. Τα «κα­νό­νια» του Mega, του Μα­ρι­νό­που­λου και της Jet Oil είναι μόνο η αρχή, το εκρη­κτι­κό ξέ­σπα­σμα της κρί­σης ιδιω­τι­κού χρέ­ους είναι η απει­λη­τι­κή συ­νέ­χεια.    

Δεύ­τε­ρο, με το «μαύ­ρι­σμα» των οι­κο­νο­μι­κών προ­ο­πτι­κών. Το Brexit (που λει­τουρ­γεί απο­τρε­πτι­κά για νέες επεν­δύ­σεις και αντί­θε­τα ευ­νο­εί την από­συρ­ση κε­φα­λαί­ων από την ευ­ρω­παϊ­κή πε­ρι­φέ­ρεια και ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο την Ελ­λά­δα), ο κίν­δυ­νος μεί­ζο­νος κρί­σης των ευ­ρω­παϊ­κών τρα­πε­ζών με επί­κε­ντρο τις ιτα­λι­κές (που κλεί­νει πιο ερ­μη­τι­κά τις στρό­φιγ­γες χρη­μα­το­δό­τη­σης των ελ­λη­νι­κών επι­χει­ρή­σε­ων και επι­δει­νώ­νει την κα­τά­στα­ση των ελ­λη­νι­κών τρα­πε­ζών «ξα­να­ζε­σταί­νο­ντας» τους κιν­δύ­νους για ανά­γκη νέας ανα­κε­φα­λαί­ω­σης, που αυτή τη φορά θα γίνει με τη μέ­θο­δο του bail in), το τε­ρά­στιο βάρος των πε­ρι­κο­πών στα ει­σο­δή­μα­τα και της υπερ­φο­ρο­λό­γη­σης, που εντεί­νουν τις υφε­σια­κές τά­σεις (με απο­τέ­λε­σμα το IOBE να προ­βλέ­πει ύφεση 1,3% το 2016 και 0,3% το 2017 - για 9ο και 10ο συ­νε­χό­με­νο χρόνο!), το τε­ρά­στιο βάρος των ιδιω­τι­κών χρεών (που απει­λεί με ακόμη πιο εκτε­τα­μέ­να φαι­νό­με­να στά­σης πλη­ρω­μών όλων προς όλους: των ιδιω­τών με­τα­ξύ τους, των ιδιω­τών προς το Δη­μό­σιο, του Δη­μο­σί­ου προς τους ιδιώ­τες), οι αρ­νη­τι­κές εξε­λί­ξεις στον του­ρι­σμό (που, σε συν­δυα­σμό με τα μέτρα ενά­ντια στους αγρό­τες, κά­νουν την ελ­λη­νι­κή πε­ρι­φέ­ρεια να μοιά­ζει με κα­ζά­νι που βρά­ζει), οι δυ­σμε­νείς εξε­λί­ξεις σε άλ­λους το­μείς, όπως για πα­ρά­δειγ­μα η αύ­ξη­ση των τιμών των καυ­σί­μων σε σχέση με πέ­ρυ­σι, η υπο­τί­μη­ση της στερ­λί­νας και η μεί­ω­ση της πα­γκό­σμιας ζή­τη­σης (που αφαι­ρούν πάνω από 1% του ΑΕΠ σε ετή­σια βάση), δια­λύ­ουν οποιο­δή­πο­τε success story για την ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία και γε­λοιο­ποιούν τις κυ­βερ­νη­τι­κές δια­κη­ρύ­ξεις για «επά­νο­δο στην ανά­πτυ­ξη». Πολύ απλά, το μνη­μο­νια­κό βα­ρέ­λι είναι χωρίς πάτο…    

Όσον αφορά τις πο­λι­τι­κές συ­νέ­πειες, η κυ­βέρ­νη­ση αντι­με­τω­πί­ζει τον κίν­δυ­νο κα­τάρ­ρευ­σης της επιρ­ρο­ής της στα κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα που έως τώρα τη στή­ρι­ζαν. Η πλη­ρω­μή των νέων, πε­ρι­κομ­μέ­νων συ­ντά­ξε­ων ήταν το πρώτο σοκ, τα ρα­βα­σά­κια της εφο­ρί­ας είναι το δεύ­τε­ρο, τα «κα­νό­νια» επι­χει­ρή­σε­ων είναι το τρίτο - και έπε­ται συ­νέ­χεια. Και όλα αυτά, ενώ κα­ταρ­ρέ­ει και η υπό­σχε­ση ότι υπάρ­χει ένα τέλος στον «κα­τή­φο­ρο», από το οποίο ξε­κι­νούν τάχα η στα­θε­ρο­ποί­η­ση και στη συ­νέ­χεια η ανά­πτυ­ξη.

Υπ’ αυτές τις συν­θή­κες, η πο­λι­τι­κή και προ­γραμ­μα­τι­κή πα­σο­κο­ποί­η­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της κυ­βέρ­νη­σής του, που έχουν δια­νύ­σει με­γά­λη από­στα­ση ώστε να συ­να­ντή­σουν το ΠΑΣΟΚ και τους πα­λαιο­μνη­μο­νια­κούς όσον αφορά τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές, εγκυ­μο­νεί την σε σύ­ντο­μο χρόνο πα­σο­κο­ποί­η­ση και όσον αφορά την κοι­νω­νι­κή - πο­λι­τι­κή τους επιρ­ροή: μια πο­λι­τι­κή κα­τάρ­ρευ­ση, της οποί­ας τα πρώτα ση­μά­δια απο­τυ­πώ­νο­νται στις δη­μο­σκο­πή­σεις, όπου ο Μη­τσο­τά­κης, χωρίς νε κερ­δί­ζει ο ίδιος σε επιρ­ροή, αυ­ξά­νει διαρ­κώς το προ­βά­δι­σμά του ένα­ντι του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που είναι πλέον σε πο­ρεία διαρ­κούς πτώ­σης.      

Πο­λι­τι­κή προ­ε­τοι­μα­σία ενό­ψει μιας νέας υπο­τρο­πής της κρί­σης

Εντε­λώς ανα­με­νό­με­να, αυτή η κρίση οι­κο­νο­μι­κής και πο­λι­τι­κής δια­χεί­ρι­σης του τρί­του μνη­μο­νί­ου και των συ­νε­πειών του, επα­να­φέ­ρει τους κιν­δύ­νους για μια με­γά­λη υπο­τρο­πή της κρί­σης του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, με ορατό ση­μείο κα­μπής το φθι­νό­πω­ρο. Τότε, η κρίση δια­χεί­ρι­σης του μνη­μο­νί­ου θα πα­ρο­ξυν­θεί: τα προ­α­παι­τού­με­να και η νέα αξιο­λό­γη­ση με επί­κε­ντρο τα ερ­γα­σια­κά, ο κοι­νω­νι­κός ανα­βρα­σμός από την υλο­ποί­η­ση των μέ­τρων πε­ρι­κο­πών και υπερ­φο­ρο­λό­γη­σης, τα νέα «κα­νό­νια», η επι­βε­βαί­ω­ση των «μαύ­ρων» οι­κο­νο­μι­κών προ­ο­πτι­κών, η δρα­μα­τι­κή συρ­ρί­κνω­ση της πο­λι­τι­κής επιρ­ρο­ής της κυ­βέρ­νη­σης, θα συ­μπυ­κνω­θούν σε μια συ­νο­λι­κή αί­σθη­ση αδιε­ξό­δου και θα δη­μιουρ­γή­σουν τους όρους να πε­ρά­σου­με από την κρίση δια­χεί­ρι­σης του μνη­μο­νί­ου σε μια συ­νο­λι­κή, οι­κο­νο­μι­κή και πο­λι­τι­κή, υπο­τρο­πή της κρί­σης του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού.   

Όσα κάνει το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα η κυ­βέρ­νη­ση μαρ­τυ­ρούν ότι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, σε αντί­θε­ση με την επι­με­λη­μέ­νη αι­σιο­δο­ξία που δια­κρί­νει τις δη­μό­σιες δια­κη­ρύ­ξεις των στε­λε­χών της, προ­ε­τοι­μά­ζε­ται γι’ αυτήν ακρι­βώς την προ­ο­πτι­κή. Έχο­ντας πε­ρά­σει στο απέ­να­ντι στρα­τό­πε­δο και εφαρ­μό­ζο­ντας σκλη­ρές μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές, έχει χάσει κάθε επι­θυ­μία αλλά και δυ­να­τό­τη­τα να στη­ρι­χτεί στα ερ­γα­τι­κά και λαϊκά στρώ­μα­τα για να αντι­με­τω­πί­σει τις φουρ­τού­νες που έρ­χο­νται. Ανα­ζη­τεί λοι­πόν άλλα ερεί­σμα­τα: στους σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες «φί­λους» της στην Ευ­ρώ­πη Ολάντ, Σουλτς και Σία (οι οποί­οι όμως της το αντα­πο­δί­δουν με τη «σκλη­ρή αγάπη» του τύπου «σας στη­ρί­ζου­με αλλά πρέ­πει να απο­κτή­σε­τε την ιδιο­κτη­σία του προ­γράμ­μα­τος και να εφαρ­μό­σε­τε απα­ρέ­γκλι­τα τα συμ­φω­νη­θέ­ντα»), κυ­ρί­ως όμως στους μη­χα­νι­σμούς του αστι­κού - μνη­μο­νια­κού «βα­θέ­ος κρά­τους», όπου επι­χει­ρεί να διευ­ρύ­νει την επιρ­ροή της φτιά­χνο­ντας «προ­γε­φυ­ρώ­μα­τα»:στο δι­κα­στι­κό σώμα (διεκ­δι­κώ­ντας επιρ­ροή ενά­ντια στο μη­χα­νι­σμό του Αθα­να­σί­ου), στα ΜΜΕ (όπου με τις νέες άδειες για τα κα­νά­λια, προ­σπα­θεί να αντι­κα­τα­στή­σει τα ερεί­σμα­τα των πα­λαιο­μνη­μο­νια­κών και της πα­λαιάς δια­πλο­κής με τα δικά της ερεί­σμα­τα και τη νέα δια­πλο­κή της «μαύ­ρης επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τας»), στις τρά­πε­ζες (όπου προ­σπα­θεί μά­ταια να δια­σώ­σει κά­ποια επιρ­ροή στις διοι­κή­σεις σε άνιση μάχη με τα ξένα funds και τους δα­νει­στές), σε ακόμη σκλη­ρό­τε­ρους μη­χα­νι­σμούς (στρα­τός, δυ­νά­μεις κα­τα­στο­λής κ.λπ.).

Όμως αυτό που απο­κα­λύ­πτει εύ­γλωτ­τα τόσο τις πραγ­μα­τι­κές προ­βλέ­ψεις τους για τη συ­γκυ­ρία όσο και τα σχέ­διά τους, είναι η υπό­θε­ση του εκλο­γι­κού νόμου. Η εσπευ­σμέ­νη και πάση δυ­νά­μει προ­σπά­θεια να αλ­λά­ξει «εδώ και τώρα» ο εκλο­γι­κός νόμος, να εξευ­ρε­θούν 200 βου­λευ­τι­κές ψήφοι για να ισχύ­ει από τις επό­με­νες εκλο­γές, να κα­ταρ­γη­θεί το μπό­νους των 50 εδρών για το πρώτο κόμμα, να ψη­φι­στεί η αύ­ξη­ση εξου­σιών του Προ­έ­δρου της Δη­μο­κρα­τί­ας και η απευ­θεί­ας εκλο­γή του και να γίνει το εκλο­γι­κό σύ­στη­μα ανα­λο­γι­κό­τε­ρο, απο­κα­λύ­πτει ένα πο­λι­τι­κό σχε­δια­σμό με τις εξής στο­χεύ­σεις:

1. Να απο­τρα­πεί ο σχη­μα­τι­σμός κυ­βέρ­νη­σης από τον Μη­στο­τά­κη και, αντί­θε­τα, να ανοί­ξει ο δρό­μος για το «με­γά­λο συ­να­σπι­σμό». Είναι η «υπεύ­θυ­νη» κα­θε­στω­τι­κή λύση που μπο­ρεί να αντέ­ξει τους κρα­δα­σμούς μιας νέας υπο­τρο­πής της κρί­σης του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού και ταυ­τό­χρο­να -με ένα σμπά­ρο δυο τρυ­γό­νια- να δια­τη­ρή­σει τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στο παι­χνί­δι της εξου­σί­ας, μαζί με τη ΝΔ και τους λοι­πούς πα­λαιο­μνη­μο­νια­κούς!        

2. Να χτί­σει κα­θε­στω­τι­κές συμ­μα­χί­ες σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση, με την κα­ρα­μαν­λι­κή πτέ­ρυ­γα της ΝΔ (με υλικό υπό­βα­θρο την απευ­θεί­ας εκλο­γή του Προ­έ­δρου της Δη­μο­κρα­τί­ας αλλά και μια υπεύ­θυ­νη κα­θε­στω­τι­κή στάση «εθνι­κής ενό­τη­τας μπρο­στά στην κρίση που ο… statesman Βαγ­γέ­λης Μεϊ­μα­ρά­κης βγήκε να δια­λα­λή­σει δη­μο­σί­ως) αλλά και με ρε­τά­λια της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς (Κου­βέ­λη και… Γιωρ­γά­κη).    

Ο σχε­δια­σμός αυτός, ωστό­σο, που ισο­δυ­να­μεί με το «να ‘‘απο­τρέ­ψου­με­’’ τον Μη­τσο­τά­κη επα­να­φέ­ρο­ντάς τον στο δρόμο της κα­θε­στω­τι­κής υπευ­θυ­νό­τη­τας και εξα­να­γκά­ζο­ντάς τον να… συ­γκυ­βερ­νή­σει μαζί μας και με τους κα­ρα­μαν­λι­κούς του κόμ­μα­τός του», έχει με­γά­λα κόστη και εντε­λώς αβέ­βαιο απο­τέ­λε­σμα.

Με άμεσο ορί­ζο­ντα το φθι­νό­πω­ρο, το κί­νη­μα αντί­στα­σης στα μνη­μό­νια και η Αρι­στε­ρά θα έχουν μια νέα ευ­και­ρία να κι­νη­το­ποι­ή­σουν και να κι­νη­το­ποι­η­θούν, μια νέα ευ­και­ρία να δώ­σουν τη μάχη ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση και το κα­θε­στώς των μνη­μο­νί­ων και της ιμπε­ρια­λι­στι­κής επι­τρο­πεί­ας. Η πο­λι­τι­κή, προ­γραμ­μα­τι­κή, ιδε­ο­λο­γι­κή και ορ­γα­νω­τι­κή προ­ε­τοι­μα­σία γι’ αυτή τη μάχη είναι το άμεσο, θε­με­λιώ­δες πο­λι­τι­κό κα­θή­κον της στιγ­μής!