αναδημοσίευση από ergasianet.gr
Ενόψει του 36ου Τακτικού (Εκλογοαπολογιστικού) Συνεδρίου της ΑΔΕΔΥ, το οποίο θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα στις 30 Νοεμβρίου-2 Δεκεμβρίου 2016, στην Αθήνα, ο επικεφαλής των δυνάμεων του ΜΕΤΑ στο Δημόσιο και απερχόμενο μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της ΑΔΕΔΥ Γρηγόρης Καλομοίρης μιλά στο ραδιόφωνο της ΕΡΤopen και στην εκπομπή «Στη δουλειά & στον αγώνα» για το Συνέδριο, τις παρατάξεις και το ρόλο τους, τη νέα παρέμβαση της κυβέρνησης στις εκλογικές διαδικασίες και τα μαθήματα συνδικαλισμού από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, καθώς και για τις απολύσεις που θέλουν οι δανειστές.

Όπως ανα­φέ­ρει, με­τα­ξύ άλλων, σχο­λιά­ζο­ντας τις δη­λώ­σεις του κυ­βερ­νη­τι­κού εκ­προ­σώ­που και την επί­θε­σή του κατά της ΑΔΕΔΥ και του συλ­λο­γι­κού της προ­ε­δρεί­ου, μέχρι το Γε­νά­ρη του ’15 ως αντι­πο­λί­τευ­ση ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εκ­με­ταλ­λεύ­θη­κε τους αγώ­νες της ΑΔΕΔΥ και τον ερ­γα­ζο­μέ­νων για να «κερ­δο­σκο­πή­σει και να ανέ­βει στην εξου­σία» και οι επι­θέ­σεις «δεί­χνουν ότι μια κυ­βέρ­νη­ση που έχει πλή­ρως απο­δε­χθεί τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές, που έχει πλή­ρως υπο­τα­χθεί στους δα­νει­στές και στους μη­χα­νι­σμούς της, που λει­τουρ­γεί τε­λι­κά με πο­λι­τι­κές, εξυ­πη­ρε­τώ­ντας τα συμ­φέ­ρο­ντα του κε­φα­λαί­ου και των με­γά­λων επι­χει­ρη­μα­τιών στη χώρα μας, για να πε­ρά­σει τις αντερ­γα­τι­κές και αντι­λαϊ­κές πο­λι­τι­κές της πρέ­πει να υπο­νο­μέ­ψει το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα, και κυ­ρί­ως την πτέ­ρυ­γα εκεί­νη του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος που είναι η πιο τα­ξι­κή, η πιο ρι­ζο­σπα­στι­κή, αυτή που εν τοις πράγ­μα­σι μπο­ρεί και αντι­στέ­κε­ται στην εφαρ­μο­γή των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών».

ΜΕ­ΤΩ­ΠΟ ΤΑ­ΞΙ­ΚΗΣ ΑΝΑ­ΤΡΟ­ΠΗΣ

Σε ό,τι αφορά στο Μέ­τω­πο Τα­ξι­κής Ανα­τρο­πής (ΜΕΤΑ), και κυ­ρί­ως στις δυ­νά­μεις που δρουν στο δη­μό­σιο τομέα, όπως το­νί­ζει ο Γρ. Κα­λο­μοί­ρης, «έχουν μια στα­θε­ρή, συ­νε­πή και ανυ­πο­χώ­ρη­τη δράση υπέρ των ερ­γα­ζο­μέ­νων, υπέρ των κοι­νω­νι­κών αγα­θών, υπέρ της δια­σφά­λι­σης ερ­γα­σια­κών – κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των, και για τους ερ­γα­ζο­μέ­νους στο δη­μό­σιο τομέα αλλά και για αυ­τούς του ιδιω­τι­κού. Στη λο­γι­κή μας ήταν πάντα και επι­βε­βαιώ­θη­κε το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα ότι η ανα­τρο­πή των μνη­μο­νί­ων, η ανα­τρο­πή των πο­λι­τι­κών της λι­τό­τη­τας, της ανερ­γί­ας, των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, του ξε­που­λή­μα­τος του δη­μό­σιου πλού­του δεν μπο­ρού­σε και δεν μπο­ρεί να γίνει μόνον από τον αγώνα των ερ­γα­ζο­μέ­νων στο Δη­μό­σιο. Πα­λέ­ψα­με πάντα και συ­νε­χί­ζου­με να πα­λεύ­ου­με για να συμ­βάλ­λου­με και να δη­μιουρ­γη­θεί ένα ευ­ρύ­τε­ρο παλ­λαϊ­κό μέ­τω­πο αντί­στα­σης και ανα­τρο­πής. Σε κά­ποιες φά­σεις πε­τύ­χα­με να γί­νουν βή­μα­τα προς αυτήν την κα­τεύ­θυν­ση, όπως, για πα­ρά­δειγ­μα, στον αγώνα ενά­ντια στα με­σο­πρό­θε­σμα προ­γράμ­μα­τα και στα μνη­μό­νια, στο ασφα­λι­στι­κό κ.λπ.».

Εκεί­νο που απαι­τεί­ται σή­με­ρα και αυτό προ­βάλ­λει ως ανα­γκαιό­τη­τα το ΜΕΤΑ, ενό­ψει και του Συ­νε­δρί­ου της ΑΔΕΔΥ, όπως ση­μειώ­νει, «είναι να λει­τουρ­γή­σουν τα συν­δι­κά­τα από τη βάση, οι γε­νι­κές συ­νε­λεύ­σεις των ερ­γα­ζο­μέ­νων να “ζω­ντα­νέ­ψουν” ξανά, να πά­ρουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι την υπό­θε­ση στα χέρια τους, υπερ­βαί­νο­ντας και αντι­με­τω­πί­ζο­ντας και την αδρά­νεια συν­δι­κα­λι­στι­κών ηγε­σιών, και κυ­ρί­ως αυτό που εκ­φρά­ζε­ται στον ιδιω­τι­κό τομέα από την πλειο­ψη­φία της ΓΣΕΕ. Η σωστή τα­κτι­κή της ΑΔΕΔΥ όλα τα προη­γού­με­να χρό­νια, όπως και σή­με­ρα -για αυτό άλ­λω­στε και συ­γκε­ντρώ­νει τις επι­θέ­σεις των κυ­βερ­νώ­ντων-, θα πρέ­πει να συν­δε­θεί και να συ­νε­χι­στεί με το να στη­ρί­ζε­ται στον αγώνα και τη βού­λη­ση των ίδιων των ερ­γα­ζο­μέ­νων μέσα από συλ­λο­γι­κές δια­δι­κα­σί­ες στα σω­μα­τεία, στις ομο­σπον­δί­ας…»

Πα­ράλ­λη­λα, «η γνώμη μας είναι ότι το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα στο Δη­μό­σιο θα πρέ­πει να συν­δέ­σει τον αγώνα του για την υπε­ρά­σπι­ση των μι­σθών, των συ­ντά­ξε­ων, τη βελ­τί­ω­ση των συν­θη­κών ερ­γα­σί­ας, την από­κρου­ση των απο­λύ­σε­ων, της κι­νη­τι­κό­τη­τας, της αξιο­λό­γη­σης, νέες προ­σλή­ψεις με πλήρη δι­καιώ­μα­τα στην Παι­δεία, στην Υγεία, στην Αυ­το­διοί­κη­ση, τις κοι­νω­νι­κές δομές κ.λπ., με γε­νι­κό­τε­ρους στό­χους, όπως: τη δια­γρα­φή του χρέ­ους, η εθνι­κο­ποί­η­ση – κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση του τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος, η επα­να­φο­ρά στο Δη­μό­σιο των στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας επι­χει­ρή­σε­ων που ιδιω­τι­κο­ποι­ή­θη­καν, και βε­βαί­ως η στή­ρι­ξη πα­ρα­γω­γι­κών το­μέ­ων και των κοι­νω­νι­κών αγα­θών, που θα πρέ­πει να υπάρ­χει από μια κυ­βέρ­νη­ση που θα έχει ως προ­τε­ραιό­τη­τα τις ανά­γκες των πο­λι­τών και της κοι­νω­νί­ας, και όχι την εξυ­πη­ρέ­τη­ση του χρέ­ους και των δα­νει­στών. Και όλα αυτά, σε σύ­γκρου­ση και ρήξη με την πο­λι­τι­κή που εφαρ­μό­ζει η Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση και η ευ­ρω­ζώ­νη».

Το ΜΕΤΑ, υπο­γραμ­μί­ζει ο Γρ. Κα­λο­μοί­ρης, «διεκ­δι­κεί την ψήφο των ερ­γα­ζο­μέ­νων, μέσα σε δύ­σκο­λες συν­θή­κες, όπου ο κυ­βερ­νη­τι­κός συν­δι­κα­λι­σμός, πα­λιός (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ) και νέος (πα­ρά­τα­ξη ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ), συ­νε­χί­ζει να χρη­σι­μο­ποιεί όλες τις γνω­στές βρό­μι­κες με­θό­δους εκ­βια­σμού και εξα­γο­ράς συ­νει­δή­σε­ων. Ωστό­σο, εμείς θε­ω­ρού­με πως ακόμα και σε αυτές τις συν­θή­κες, σε αυτές τις πα­ρα­τά­ξεις, υπάρ­χουν στη βάση υγιείς δυ­νά­μεις, με αγω­νι­στι­κές δια­θέ­σεις και βού­λη­ση, με τις οποί­ες εμείς θέ­λου­με να συ­νεν­νοη­θού­με, θέ­λου­με να συ­νερ­γα­στού­με και θέ­λου­με να δη­μιουρ­γή­σου­με ένα ευ­ρύ­τε­ρο μέ­τω­πο».

Ωστό­σο, συ­νε­χί­ζει, «η πρό­τα­σή μας, η πο­λι­τι­κή – συν­δι­κα­λι­στι­κή, απευ­θύ­νε­ται στις άλλες δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς (ΠΑΜΕ παρά τις δια­φο­ρές μας στην τα­κτι­κή του, Συ­σπει­ρώ­σεις – Πα­ρεμ­βά­σεις με τις οποί­ες βρή­κα­με “γλώσ­σα συ­νεν­νό­η­σης” τα προη­γού­με­να χρό­νια, ανέ­ντα­χτους, ρι­ζο­σπά­στες αρι­στε­ρούς, κι­νη­μα­τι­κούς συν­δι­κα­λι­στές, ανε­ξάρ­τη­τους), ώστε να υπάρ­ξει ένα ευ­ρύ­τε­ρο μέ­τω­πο συ­νεν­νό­η­σης, κοι­νής πα­ρου­σί­ας και κοι­νών θέ­σε­ων, και να βγουν προ­ω­θη­μέ­νες απο­φά­σεις από το Συ­νέ­δριο της ΑΔΕΔΥ, για το πρό­γραμ­μα δρά­σης και τους στό­χους που θα πα­λέ­ψει το επό­με­νο διά­στη­μα. Η συ­μπό­ρευ­ση – συ­νεν­νό­η­ση μπο­ρεί να πάρει και τη μορφή κα­τα­γρα­φής και στις εκλο­γι­κές δια­δι­κα­σί­ες μέσα από ένα ευρύ κοινό εκλο­γι­κό σχήμα, που θα διεκ­δι­κή­σει την πρώτη θέση».

Οι δυ­νά­μεις του ΜΕΤΑ «δια­χω­ρί­στη­καν από τις δυ­νά­μεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ -που σε ηγε­τι­κό επί­πε­δο ανέ­λα­βαν ρόλο κυ­βερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού, ιδιαί­τε­ρα τον τε­λευ­ταίο χρό­νο-, υπε­ρα­σπι­ζό­με­νες αρχές και αξίες για τις οποί­ες πα­λεύ­ου­με δε­κα­ε­τί­ες, παρά το γε­γο­νός ότι εάν το έβλε­πε κα­νείς στενά πα­ρα­τα­ξια­κά ο χώρος αυτός, εάν πα­ρέ­με­νε ενιαί­ος (που δεν υπήρ­χε πε­ρί­πτω­ση) έχει την πρώτη θέση στο Συ­νέ­δριο της ΑΔΕΔΥ». Αυτό είναι από­δει­ξη, συ­μπλη­ρώ­νει, «ότι δε μας εν­δια­φέ­ρουν οι θέ­σεις. Μας εν­δια­φέ­ρει η δράση. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα αυτό που έγινε πριν από τρία χρό­νια: διεκ­δι­κή­σα­με την προ­ε­δρία, δεν την κερ­δί­σα­με, αλλά αυτός δεν ήταν λόγος για να μη δώ­σου­με τη μάχη ενά­ντια στις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές και στην ορ­γά­νω­ση του κι­νή­μα­τος μέσα στην ΑΔΕΔΥ. Πρω­το­στα­τή­σα­με σε όλα τα ζη­τή­μα­τα λει­τουρ­γί­ας και δρά­σης της, όπως έγινε στην απερ­γία – αποχή από την “αξιο­λό­γη­ση Μη­τσο­τά­κη”, για την οποία αγω­νι­στή­κα­με για να πεί­σου­με τις άλλες δυ­νά­μεις, και τε­λι­κά δι­καιω­θή­κα­με με το να ακυ­ρω­θεί στην πράξη».