Προσπάθεια να παραπεμφθεί στις «καλένδες» η υπόθεση του αστυνομικού των ΥΜΕΤ Τσοκαναρίδη, που χτύπησε και τραυμάτισε τον Ιούλη του 2014 τις αγωνιζόμενες καθαρίστριες Ευαγγελία Αλεξάκη και Βάσω Γκόβα έξω από το ΥΠΟΙΚ, διαφάνηκε κατά την εκδίκαση της υπόθεσης την Τετάρτη 25 Γενάρη, στα Δικαστήρια της οδού Ευελπίδων.

Η υπόθεση είχε τον αριθμό πινακίου 40, αλλά -όταν έφτασε η ώρα να εκδικαστεί (περίπου στις 3μμ.)- η έδρα, με το αιτιολογικό ότι ακολουθούν παλαιότερες υποθέσεις που κινδυνεύουν να παραγραφούν, ανέβαλε αρχικά την εκδίκαση για τις 17 Ιούνη 2017. Ωστόσο, ο δικηγόρος του αστυνομικού ισχυρίστηκε ότι εκείνη την ημέρα δεν μπορεί, με αποτέλεσμα η πρόεδρος της έδρας να αναβάλει τη δίκη επ’ αόριστον.
Να σημειωθεί πως μεταξύ των μαρτύρων κατηγορίας, ήταν τα μέλη του ΜΕΤΑ Κική Κάραλη και Φρόσω Σκλαβάκη.

Διαβάστε παρακάτω τι είχε πει την εποχή εκείνη η Ευαγγελία Αλεξάκη, σε συνέντευξή της, στο «Φύλλο Συκής» (απόσπασμα):

ΕΡΩΤΗΣΗ: Τι έγινε ακριβώς εκείνη τη μέρα; Μπορείς να μας περιγράψεις τα γεγονότα;

ΑΛΕΞΑΚΗ: Εκείνη τη μέρα, όπως και άπειρες άλλες φορές στη διάρκεια του πολύμηνου αγώνα, δεχτήκαμε την επίθεση των ΜΑΤ έξω από το Υπουργείο Οικονομικών. Αιφνιδιάζοντας τους αστυνομικούς που φρουρούσαν το Υπουργείο Οικονομικών, καταφέραμε να μην αφήσουμε να κατέβει το ρολό για να μην κλείσει η είσοδος του Υπουργείου. Η επέμβαση των ΜΑΤ ήταν άμεση. Εμένα με άρπαξε ένας άντρας των ΜΑΤ και μου γύρισε το χέρι με τόσο βίαιο τρόπο που υπέστην ολική ρήξη στον υπερακάνθιο και υποακάνθιο τένοντα, όπως φάνηκε από τη μαγνητική τομογραφία. Προσήγαγαν τη συναδέλφισσα Βάσω Γκόβα, αφού κατάφεραν να την αρπάξουν μετά από τραβήγματα. Την είχαν σχεδόν ξεγυμνώσει με τα χέρια τους. Την έβαλαν μέσα στην κλούβα με αυτόν τον βίαιο τρόπο που φαίνεται και στα βίντεο και στις φωτογραφίες τραυματίζοντάς την στα πλευρά.

Εδώ και τρεις μήνες δεν μπορώ να εργαστώ καθόλου, είμαι συνεχώς με αναρρωτικές άδειες. Δεν μπορώ να κάνω ούτε τις δουλειές του σπιτιού μου, περιμένοντας μέρα με τη μέρα να με καλέσουν για το χειρουργείο ελπίζοντας ότι θα αρχίσει η αποκατάσταση του χεριού.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Με αφορμή αυτή τη δίκη συστάθηκε και μια πρωτοβουλία από κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις, συνδικαλιστικές οργανώσεις, σωματεία, αλλά και άτομα, η «Πρωτοβουλία για τη δικαίωση των αγωνιζόμενων καθαριστριών», αναδεικνύοντας και υποστηρίζοντας το αίτημά σας που δεν είναι άλλο από το «να πάψει κάθε δίωξη κατά των αγωνιζόμενων καθαριστριών και η παραδειγματική τιμωρία του άνδρα των ΜΑΤ που χτύπησε την Ευαγγελία Αλεξάκη και Βάσω Γκόβα».

ΑΛΕΞΑΚΗ: Ζω για τη μέρα που θα γίνει το δικαστήριο για να δείξω με το χέρι μου τον κύριο Τσοκαναρίδη. Θέλω να τιμωρηθεί, όχι μόνο γιατί εγώ υποφέρω εδώ και τόσο καιρό από το τραύμα που μου προκάλεσε, είναι καθαρά πολιτικό το ζήτημα για μένα. Δεν μπορεί ένας εργαζόμενος που βγαίνει στο δρόμο να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του και να διεκδικήσει τη ζωή του και την εργασία του να αντιμετωπίζεται από την κρατική καταστολή κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν μπορεί όποιος σηκώνει το κεφάλι να προσπαθούν να του το κατεβάσουν με τη βία. Δεν έχουν κανένα δικαίωμα να απλώνουν τα χέρια τους και να χτυπάνε κανέναν. Νιώθω μια αηδία, μας βρώμιζαν κάθε μέρα με τα χέρια τους. Ήμασταν και μεγάλες γυναίκες, από 45 μέχρι 60 χρονών. Χτυπούσαν τις μανάδες τους. Είχαμε απέναντί μας κάτι 25χρονα που χτυπούσαν γυναίκες στην ηλικία των μανάδων τους. Τα δικά μου τα παιδιά είναι μεγαλύτερα από αυτούς. Πως αυτοί οι άνθρωποι ακούμπαγαν τα χέρια τους επάνω μας; Με ποιο δικαίωμα; Δεν μπόρεσα ποτέ να το δεχτώ αυτό.

Όλοι μας πρέπει να αναδεικνύουμε αυτά τα ζητήματα, γιατί οι κύριοι που πληρώνονται με τα δικά μας τα λεφτά δήθεν για να μας προστατεύουν, δεν μπορούν να μας σακατεύουν για αυτονόητα δικαιώματα, γιατί η εργασία για μένα είναι δικαίωμα. Η δικαίωση ενός αγώνα δεν είναι μόνο προσωπική, είναι δικαίωση για όλους τους εργαζόμενους συνολικά. Ο αγώνας των καθαριστριών ήταν πολύ μεγάλος αγώνας. Είχε ψυχή, είχε αποφασιστικότητα, είχε πείσμα, δεν αφήσαμε να μας πάρουν τη ζωή από τα χέρια, απαιτήσαμε να την πάρουμε πίσω, δεν μείναμε στον καναπέ μας. Αυτός ο αγώνας είναι ένας σταθμός για άλλους αγώνες, τους οποίους πρέπει να στηρίξουμε όλοι μαζί, γιατί είναι πάρα πολλά όλα που πρέπει να διεκδικήσουμε στις μέρες μας, είναι πάρα πολλά αυτά που μας έχουν πάρει πίσω. Έχουμε χρέος, έχουμε υποχρέωση να αντιδράσουμε για μας, για τις δικές μας ζωές, αλλά και για τις γενιές που έρχονται πίσω μας, για τα παιδιά μας.


πηγή ergasianet.gr