Από τη συμμετοχή του ΜΕΤΑ στις συγκεντρώσεις σωματείων και συνδικάτων, στην 81η ΔΕΘ (10-09-2016)
ΜΕΤΑ: Η κινητοποίηση στη ΔΕΘ, στις 9 Σεπτέμβρη, αφετηρία νέων αγώνων για ανατροπή αντιλαϊκής πολιτικής κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ
Ανακοίνωση της Εκτελεστικής Επιτροπής του Μετώπου Ταξικής Ανατροπής
Η κυβέρνηση, επειδή πιστεύει, ότι τα μέτρα που αποφασίστηκε να εφαρμοστούν μετά την 1/1/2019 και αφορούν τη νέα μείωση μισθών και συντάξεων, μέσω της μείωσης του αφορολόγητου – από 8.637€ στα 5.600€ – του νέου τρόπου υπολογισμού των συντάξεων και της κατάργησης της προσωπικής διαφοράς, ότι θα έχει το χρόνο να δημιουργήσει το δικό της success story – το 2018 θα είναι το έτος εξόδου από τα μνημόνια και την επιτροπεία – για να μπορέσει ενδεχομένως από το Σεπτέμβρη και μετά του ίδιου έτους να πάει ακόμη και σε εκλογές.
Έτσι κι αλλιώς, όμως, η επόμενη περίοδος θα είναι κρίσιμη όχι μόνο για να αποκαλυφθεί η εικονική πραγματικότητα που προβάλει η κυβέρνηση, αλλά και για να μην εφαρμοστούν τα μέτρα που έχουν ήδη ψηφιστεί και σχεδιαστεί η εφαρμογή τους το επόμενο διάστημα.
Κομβικά ζητήματα της επόμενης περιόδου θα είναι οι ιδιωτικοποιήσεις στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων και οργανισμών, με στόχο τον πλήρη έλεγχο της ενέργειας και των μεταφορών από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, αλλά και κερδοφόρων υπηρεσιών του δημοσίου που σχετίζονται με τα αγαθά της παιδείας, της υγείας, της πρόνοιας και της ασφάλισης, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και της λαϊκής κατοικίας, μέσω των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, η συρρίκνωση του δημοσίου μέσω της «αξιολόγησης», ο περιορισμός των συνδικαλιστικών ελευθεριών και δικαιωμάτων των εργαζομένων και η φαλκίδευση του απεργιακού δικαιώματός τους, μέσω της αλλαγής του ν.1264/1982, η διεύρυνση της μερικής, ελαστικής εργασίας και εκ περιτροπής εργασίας και η διευκόλυνση των ομαδικών απολύσεων, η πλήρης κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και η γενίκευση ενός αισθήματος επιβίωσης και όχι αξιοπρεπούς διαβίωσης, με τον περιορισμό των απαιτήσεων και τον συμβιβασμό με το μερικό και ολίγον, κι όχι τη διεκδίκηση του αναγκαίου και εφικτού σήμερα με βάση τις δυνατότητες που προσφέρει η εποχή μας!
Αυτή θα είναι η πραγματική εικόνα της επόμενης περιόδου και όχι ο «καμβάς» της εικονικής πραγματικότητας στον οποίο η κυβέρνηση θα «υφαίνει» τις κοκορομαχίες ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ και Τσίπρα-Μητσοτάκη και με τον οποίο επιχειρείται η επικάλυψη της σύγκλισης και σύμπλευσης στην κοινή μνημονιακή νεοφιλελεύθερη πολιτική, όπου αποκλίσεις θα εμφανίζονται μόνο σε σκιαμαχίες και αντιπαραθέσεις που απευθύνονται στο θυμικό ενός ψεύτικου πατριωτισμού και ενός κοσμοπολίτικου προοδευτισμού.
Το γεγονός βέβαια ότι μπορεί κυβέρνηση και αντιπολίτευση να ποντάρουν σε μια τέτοιου τύπου αντιπαράθεση εδράζεται στο ότι δεν διαφαίνεται προς το παρόν μια πειστική εναλλακτική λύση απέναντι στη μνημονιακή πολιτική, γεγονός που αποτελεί πρώτιστο καθήκον όλων των δυνάμεων που είναι στον αντίποδα αυτών των πολιτικών και κυρίως του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, αν θέλει οι διεκδικήσεις του για τη βελτίωση των όρων αμοιβής και εργασίας των εργαζομένων να έχουν αποτέλεσμα, να δίνουν διέξοδο και προοπτική στους αγώνες τους και να μην καλλιεργείται ένα κλίμα ηττοπάθειας και απογοήτευσης, ότι δεν γίνεται τίποτα. Εάν θέλουμε να μην δημιουργούνται αυταπάτες, ότι δηλ. μπορούν να λυθούν πραγματικά και ουσιαστικά τα προβλήματά τους, χωρίς να σπάσουν το στενό μνημονιακό κορσέ που έχει επιβληθεί και χωρίς να έρθουν σε σύγκρουση με την ΕΕ και το ΔΝΤ, χωρίς την πάλη για στάση πληρωμών απέναντι στους δανειστές και τη διαγραφή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του χρέους.
Την επόμενη περίοδο το βάρος πρέπει να πέσει στο κοινωνικό πεδίο και στην προσπάθεια ανάπτυξης εργατικών και κοινωνικών αγώνων για την υπεράσπιση και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων και για την επαναφορά δικαιωμάτων που έχουν αφαιρεθεί. Κατά συνέπεια η ανασύνταξη και αναζωογόνηση των συνδικάτων αποτελεί βασικό καθήκον όλων των αγωνιστικών ταξικών δυνάμεων του συνδικαλιστικού κινήματος. Η ζωή έδειξε ότι διασπαστικές και παράλληλες πορείες και δράσεις είναι χρήσιμες μόνο για τη διατήρηση μηχανισμών που όμως δεν έχουν καμιά αξία για το εργατικό κίνημα και σίγουρα είναι σε βάρος του αγώνα για τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων.
Η σημερινή κυριαρχία του εργοδοτικού – κυβερνητικού και γραφειοκρατικού συνδικαλισμού, και κυρίως η αποχή της συντριπτικής πλειοψηφίας της Εργατικής Τάξης από την οργάνωσή της στα συνδικάτα, οφείλονται κυρίως στην αποκρουστική εικόνα αυτών των δυνάμεων που κάνουν να μοιάζουν τα συνδικάτα άχρηστα για τους εργαζόμενους, αφού οι ηγεσίες τους ταυτίζονται με τη στρατηγική των ταξικών τους αντιπάλων. Ευθύνη, όμως, έχει και η ηγεσία του ΠΑΜΕ, που με τον αναχωρητισμό της αφήνει χώρο για την κυριαρχία αυτών των δυνάμεων στα συνδικάτα.
Αν λοιπόν το πείραμα του ΠΑΜΕ απέτυχε, η επανάληψή του από κάποιες άλλες δυνάμεις που δεν διαθέτουν και την ανάλογη δύναμη στα συνδικάτα θα είναι μια φάρσα, η οποία στο όνομα ενός συντονισμού ελάχιστων πρωτοβάθμιων σωματείων μπορεί να εξυπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες της συγκυρίας, που όμως δεν έχουν καμιά σχέση με τις πραγματικές ανάγκες και αγωνίες των εργαζομένων, καθώς και την ενότητα στη δράση – εάν θέλουμε οι αγώνες να έχουν αποτελέσματα.
Η αναγκαιότητα συγκρότησης ενός ΚΕΝΤΡΟΥ ΑΓΩΝΑ σε εργατικο-συνδικαλιστικό επίπεδο που προτείνει το ΜΕΤΑ απαντά στο υπαρκτό πρόβλημα της ανάγκης διαμόρφωσης ενός ισχυρού ταξικού – αγωνιστικού – διεκδικητικού πόλου εντός των συνδικάτων που θα τα αναζωογονεί, θα τα ωθεί σε δράσεις και διεκδικήσεις και θα προβάλει την ανάγκη σήμερα της ανατροπής των συσχετισμών και της άρσης του διαχωρισμού μεταξύ συνδικάτων του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, της ενοποίησης της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, της αντιμετώπισης του πολυκερματισμού του που γεννάει τον συντεχνιασμό και τον παραγοντισμό και της αλλαγής της δομής του συνδικαλιστικού κινήματος, μιας δομής που αναπαράγει τη γραφειοκρατία και τα αποκόπτει απ’ τη βάση των εργαζομένων.
Οι κινητοποιήσεις, με αφορμή τα εγκαίνια της 82ης Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης, στις 9 Σεπτέμβρη 2017, πρέπει να αποτελέσουν την αφετηρία μιας διαφορετικής πορείας μέσα στα συνδικάτα, με στόχο την απόκρουση της νέας μνημονιακής κυβερνητικής επίθεσης, την αποκάλυψη της επίπλαστης εικόνας που διαμορφώνουν οι παραμορφωτικοί κυβερνητικοί «φακοί» και την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος, ώστε να είναι ικανό να εμπνεύσει την Εργατική Τάξη και όλους τους εργαζόμενους σε ένα αγώνα υπεράσπισης και διεύρυνσης των δικαιωμάτων και ανατροπής των μνημονιακών και νεοφιλελεύθερων πολιτικών της λιτότητας και των ιδιωτικοποιήσεων, και θα έχει καθοριστική συμβολή στην πάλη για την απαλλαγή της χώρας μας από τα μνημόνια και τη διεθνή καπιταλιστική επιτροπεία.
Η δύναμη των εργαζομένων δεν θα κριθεί στην επανάληψη του φαινομένου των πολλών παράλληλων συγκεντρώσεων στη Θεσσαλονίκη, αλλά στην ενωτική διακριτή ταξική παρέμβαση μέσα στα συνδικάτα για να υπερφαλαγγιστούν, να απομονωθούν και να αποδοκιμαστούν οι συμβιβασμένες και γραφειοκρατικές τους ηγεσίες.
Το ΜΕΤΑ καλεί όλα τα αγωνιστικά συνδικάτα, τις εργατικές συλλογικότητες, τους αγωνιστές συνδικαλιστές, εργαζόμενους, ανέργους και συνταξιούχους, αλλά και την αγωνιζόμενη νεολαία σε προσυγκέντρωση στην Εγνατίας & Ελευθερίου Βενιζέλου, με στόχο τη μαζική, αγωνιστική και διακριτή παρουσία στη συγκέντρωση και στη διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη.
Από την ΕΕ του ΜΕΤΑ, Αύγουστος 2017
Η κυβέρνηση, επειδή πιστεύει, ότι τα μέτρα που αποφασίστηκε να εφαρμοστούν μετά την 1/1/2019 και αφορούν τη νέα μείωση μισθών και συντάξεων, μέσω της μείωσης του αφορολόγητου – από 8.637€ στα 5.600€ – του νέου τρόπου υπολογισμού των συντάξεων και της κατάργησης της προσωπικής διαφοράς, ότι θα έχει το χρόνο να δημιουργήσει το δικό της success story – το 2018 θα είναι το έτος εξόδου από τα μνημόνια και την επιτροπεία – για να μπορέσει ενδεχομένως από το Σεπτέμβρη και μετά του ίδιου έτους να πάει ακόμη και σε εκλογές.
Έτσι κι αλλιώς, όμως, η επόμενη περίοδος θα είναι κρίσιμη όχι μόνο για να αποκαλυφθεί η εικονική πραγματικότητα που προβάλει η κυβέρνηση, αλλά και για να μην εφαρμοστούν τα μέτρα που έχουν ήδη ψηφιστεί και σχεδιαστεί η εφαρμογή τους το επόμενο διάστημα.
Κομβικά ζητήματα της επόμενης περιόδου θα είναι οι ιδιωτικοποιήσεις στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων και οργανισμών, με στόχο τον πλήρη έλεγχο της ενέργειας και των μεταφορών από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, αλλά και κερδοφόρων υπηρεσιών του δημοσίου που σχετίζονται με τα αγαθά της παιδείας, της υγείας, της πρόνοιας και της ασφάλισης, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και της λαϊκής κατοικίας, μέσω των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, η συρρίκνωση του δημοσίου μέσω της «αξιολόγησης», ο περιορισμός των συνδικαλιστικών ελευθεριών και δικαιωμάτων των εργαζομένων και η φαλκίδευση του απεργιακού δικαιώματός τους, μέσω της αλλαγής του ν.1264/1982, η διεύρυνση της μερικής, ελαστικής εργασίας και εκ περιτροπής εργασίας και η διευκόλυνση των ομαδικών απολύσεων, η πλήρης κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και η γενίκευση ενός αισθήματος επιβίωσης και όχι αξιοπρεπούς διαβίωσης, με τον περιορισμό των απαιτήσεων και τον συμβιβασμό με το μερικό και ολίγον, κι όχι τη διεκδίκηση του αναγκαίου και εφικτού σήμερα με βάση τις δυνατότητες που προσφέρει η εποχή μας!
Αυτή θα είναι η πραγματική εικόνα της επόμενης περιόδου και όχι ο «καμβάς» της εικονικής πραγματικότητας στον οποίο η κυβέρνηση θα «υφαίνει» τις κοκορομαχίες ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ και Τσίπρα-Μητσοτάκη και με τον οποίο επιχειρείται η επικάλυψη της σύγκλισης και σύμπλευσης στην κοινή μνημονιακή νεοφιλελεύθερη πολιτική, όπου αποκλίσεις θα εμφανίζονται μόνο σε σκιαμαχίες και αντιπαραθέσεις που απευθύνονται στο θυμικό ενός ψεύτικου πατριωτισμού και ενός κοσμοπολίτικου προοδευτισμού.
Το γεγονός βέβαια ότι μπορεί κυβέρνηση και αντιπολίτευση να ποντάρουν σε μια τέτοιου τύπου αντιπαράθεση εδράζεται στο ότι δεν διαφαίνεται προς το παρόν μια πειστική εναλλακτική λύση απέναντι στη μνημονιακή πολιτική, γεγονός που αποτελεί πρώτιστο καθήκον όλων των δυνάμεων που είναι στον αντίποδα αυτών των πολιτικών και κυρίως του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, αν θέλει οι διεκδικήσεις του για τη βελτίωση των όρων αμοιβής και εργασίας των εργαζομένων να έχουν αποτέλεσμα, να δίνουν διέξοδο και προοπτική στους αγώνες τους και να μην καλλιεργείται ένα κλίμα ηττοπάθειας και απογοήτευσης, ότι δεν γίνεται τίποτα. Εάν θέλουμε να μην δημιουργούνται αυταπάτες, ότι δηλ. μπορούν να λυθούν πραγματικά και ουσιαστικά τα προβλήματά τους, χωρίς να σπάσουν το στενό μνημονιακό κορσέ που έχει επιβληθεί και χωρίς να έρθουν σε σύγκρουση με την ΕΕ και το ΔΝΤ, χωρίς την πάλη για στάση πληρωμών απέναντι στους δανειστές και τη διαγραφή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του χρέους.
Την επόμενη περίοδο το βάρος πρέπει να πέσει στο κοινωνικό πεδίο και στην προσπάθεια ανάπτυξης εργατικών και κοινωνικών αγώνων για την υπεράσπιση και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων και για την επαναφορά δικαιωμάτων που έχουν αφαιρεθεί. Κατά συνέπεια η ανασύνταξη και αναζωογόνηση των συνδικάτων αποτελεί βασικό καθήκον όλων των αγωνιστικών ταξικών δυνάμεων του συνδικαλιστικού κινήματος. Η ζωή έδειξε ότι διασπαστικές και παράλληλες πορείες και δράσεις είναι χρήσιμες μόνο για τη διατήρηση μηχανισμών που όμως δεν έχουν καμιά αξία για το εργατικό κίνημα και σίγουρα είναι σε βάρος του αγώνα για τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων.
Η σημερινή κυριαρχία του εργοδοτικού – κυβερνητικού και γραφειοκρατικού συνδικαλισμού, και κυρίως η αποχή της συντριπτικής πλειοψηφίας της Εργατικής Τάξης από την οργάνωσή της στα συνδικάτα, οφείλονται κυρίως στην αποκρουστική εικόνα αυτών των δυνάμεων που κάνουν να μοιάζουν τα συνδικάτα άχρηστα για τους εργαζόμενους, αφού οι ηγεσίες τους ταυτίζονται με τη στρατηγική των ταξικών τους αντιπάλων. Ευθύνη, όμως, έχει και η ηγεσία του ΠΑΜΕ, που με τον αναχωρητισμό της αφήνει χώρο για την κυριαρχία αυτών των δυνάμεων στα συνδικάτα.
Αν λοιπόν το πείραμα του ΠΑΜΕ απέτυχε, η επανάληψή του από κάποιες άλλες δυνάμεις που δεν διαθέτουν και την ανάλογη δύναμη στα συνδικάτα θα είναι μια φάρσα, η οποία στο όνομα ενός συντονισμού ελάχιστων πρωτοβάθμιων σωματείων μπορεί να εξυπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες της συγκυρίας, που όμως δεν έχουν καμιά σχέση με τις πραγματικές ανάγκες και αγωνίες των εργαζομένων, καθώς και την ενότητα στη δράση – εάν θέλουμε οι αγώνες να έχουν αποτελέσματα.
Η αναγκαιότητα συγκρότησης ενός ΚΕΝΤΡΟΥ ΑΓΩΝΑ σε εργατικο-συνδικαλιστικό επίπεδο που προτείνει το ΜΕΤΑ απαντά στο υπαρκτό πρόβλημα της ανάγκης διαμόρφωσης ενός ισχυρού ταξικού – αγωνιστικού – διεκδικητικού πόλου εντός των συνδικάτων που θα τα αναζωογονεί, θα τα ωθεί σε δράσεις και διεκδικήσεις και θα προβάλει την ανάγκη σήμερα της ανατροπής των συσχετισμών και της άρσης του διαχωρισμού μεταξύ συνδικάτων του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, της ενοποίησης της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, της αντιμετώπισης του πολυκερματισμού του που γεννάει τον συντεχνιασμό και τον παραγοντισμό και της αλλαγής της δομής του συνδικαλιστικού κινήματος, μιας δομής που αναπαράγει τη γραφειοκρατία και τα αποκόπτει απ’ τη βάση των εργαζομένων.
Οι κινητοποιήσεις, με αφορμή τα εγκαίνια της 82ης Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης, στις 9 Σεπτέμβρη 2017, πρέπει να αποτελέσουν την αφετηρία μιας διαφορετικής πορείας μέσα στα συνδικάτα, με στόχο την απόκρουση της νέας μνημονιακής κυβερνητικής επίθεσης, την αποκάλυψη της επίπλαστης εικόνας που διαμορφώνουν οι παραμορφωτικοί κυβερνητικοί «φακοί» και την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος, ώστε να είναι ικανό να εμπνεύσει την Εργατική Τάξη και όλους τους εργαζόμενους σε ένα αγώνα υπεράσπισης και διεύρυνσης των δικαιωμάτων και ανατροπής των μνημονιακών και νεοφιλελεύθερων πολιτικών της λιτότητας και των ιδιωτικοποιήσεων, και θα έχει καθοριστική συμβολή στην πάλη για την απαλλαγή της χώρας μας από τα μνημόνια και τη διεθνή καπιταλιστική επιτροπεία.
Η δύναμη των εργαζομένων δεν θα κριθεί στην επανάληψη του φαινομένου των πολλών παράλληλων συγκεντρώσεων στη Θεσσαλονίκη, αλλά στην ενωτική διακριτή ταξική παρέμβαση μέσα στα συνδικάτα για να υπερφαλαγγιστούν, να απομονωθούν και να αποδοκιμαστούν οι συμβιβασμένες και γραφειοκρατικές τους ηγεσίες.
Το ΜΕΤΑ καλεί όλα τα αγωνιστικά συνδικάτα, τις εργατικές συλλογικότητες, τους αγωνιστές συνδικαλιστές, εργαζόμενους, ανέργους και συνταξιούχους, αλλά και την αγωνιζόμενη νεολαία σε προσυγκέντρωση στην Εγνατίας & Ελευθερίου Βενιζέλου, με στόχο τη μαζική, αγωνιστική και διακριτή παρουσία στη συγκέντρωση και στη διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη.
Από την ΕΕ του ΜΕΤΑ, Αύγουστος 2017