Η Εκκωφαντική Σιωπή των Αμνών, του Γιάννη Περάκη
Η Εκκωφαντική Σιωπή των Αμνών
Θεωρείστε το κείμενο αυτό σαν εξομολόγηση σ΄αγαπημένους φίλους μετά δύο, τρείς τσικουδιές. Τότε που τα πράγματα είναι πιο «cool», μιλάς «ελεύθερα» και τα «τείχη και οι άμυνες» κατεδαφίζονται. Αισθάνεσαι όλο το κόσμο φίλο και συνταξιδιώτη. Μιλάς για πολιτική για ενότητα, για παλιούς φίλους, πρώην συντρόφους που δώσατε μαζί μάχες και άλλες χάσατε και άλλες κερδίσατε. Παραμένει όμως η πίκρα σε όλους ότι είμαστε στα μισά της διαδρομής. Τότε κάποιοι απο τους φίλους σε «προσβάλλουν», λέγοντας ότι έχεις συμβιβασθεί. Αισθάνεσαι «ντροπή». «Ντροπή» που ξεστόμισες τη λέξη ενότητα με όρους που νοιώθεις και καταλαβαίνεις εσύ. Είσαι «καθαρός» δεν είσαι λαμόγιο, αρχίζεις να μιλάς. Ψάχνεις για επιχειρήματα, τα βρίσκεις και τα ξεφουρνίζεις:
Το ιδρυτικό κείμενο του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ)
1.Από τους αντιπροσώπους των κάτωθι υπογραφομένων κομμάτων ιδρύεται το Εθνικόν Απελευθερωτικόν Μέτωπο της Ελλάδας (ΕΑΜ). Εις το ΕΑΜ γίνεται ισοτίμως δεκτόν και παν άλλο κόμμα ή οργάνωσις που δέχεται τας αρχάς του παρόντος Ιδρυτικού ώς και να εργασθή δια την επιτυχίαν των σκοπών του ΕΑΜ.
Προκειμένου να γίνει δεκτή εις το ΕΑΜ οιαδήποτε οργάνωσις, δεν εξετάζεται το παρελθόν ή αι αντιλήψεις των σχετικώς με την μελλοντικήν ανασυγκρότησιν της ελευθέρας και ανεξαρτήτου Ελλάδος, αλλά η πίστις των εις την ανάγκην του Εθνικού Απελευθερωτικού Αγώνος, η τιμιότης των απέναντι αυτού και η αποδοχή των αρχών του ΕΑΜ που περιλαμβάνονται εις το παρόν Ιδρυτικόν.
2.Σκοπός του Εθνικού Μετώπου είναι:
α)Η απελευθέρωσις του Έθνους μας από τον σημερινόν ξένον ζυγόν και η απόκτησις της πλήρους ανεξαρτησίας της χώρας μας.
β)Ο σχηματισμός προσωρινής κυβερνήσεως του ΕΑΜ αμέσως μετά την εκδίωξιν των ξένων κατακτητών, μοναδικός σκοπός της οποίας θα είναι η προκήρυξις εκλογών δια συντακτικήν εθνοσυνέλευσιν, με βάσιν την αναλογικήν ίνα ο λαός αποφανθή κυριαρχικώς επί του τρόπου της διακυβερνήσεώς του.
γ)Η κατοχύρωσις του κυριαρχικού τούτου δικαιώματος του Ελληνικού Λαού, όπως αποφανθή περί του τρόπου της διακυβερνήσεώς του, από πάσαν αντιδραστικήν απόπειραν, ήτις θα τείνη να επιβάλη εις τον λαόν λύσεις αντιθέτους προς τας επιθυμίας του και η εκμηδένισις δι’ όλων των μέσων του ΕΑΜ και των οργάνων που το αποτελούν, πάσης τοιαύτης αποπείρας.
Δεν πείθεις, επιμένεις
Χθές:Το Γενάρη του 1936 το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας συγκρότησε με το Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας το συνασπισμό του «Παλλαϊκού Μετώπου». Στις εκλογές της26ης Γενάρη του 1936για την ανάδειξη νέας Βουλής, παρά την προεκλογική τρομοκρατία και τους διωγμούς, το «Παλλαϊκό Μέτωπο» πετυχαίνει σοβαρή νίκη. Συγκεντρώνει 73.441 ψήφους, ήτοι το 5,76% και παίρνει 15 έδρες. Για πρώτη φορά οι αριστερές δυνάμεις διέθεταν στη χώρα μας μια τόσο ισχυρή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Τοιστορικό Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα, που υπεγράφει στις 19 Φεβρουαρίου του 1936.
Με βάση το σύμφωνο, το «Παλλαϊκό Μέτωπο» ανελάμβανε την δέσμευση να υπερψηφίσει τον υποψήφιο του κόμματος των «Φιλελευθέρων» Θεμιστοκλή Σοφούλη για πρόεδρο της Βουλής και παράλληνα να παράσχει ψήφο ανοχής στην κυβέρνηση που θα σχηματίζετο απο το κόμμα των «Φιλελευθέρων». Το κόμμα των «Φιλελευθέρων» απο την πλευρά του, εδεσμεύετο να υλοποιήσει και σε καθορισμένες ημερομηνίες, μια δέσμη μέτρων που προέβλεπαν:
(α)την προαγωγή του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων και των αγροτών(β)τον εκδημοκρατισμό της πολιτικής ζωής, με παροχή λαϊκών ελευθεριών
(γ)την κατάργηση του φοβερού νόμου 4229 περί ιδιωνύμου αδικήματος, που φαλκίδευε τα δημοκρατικά δικαιώματα και αποτελούσε το μακρύ χέρι του αστυνομικού κράτους της εποχής, για την εφαρμογή καθεστώτος πολιτικής τρομοκρατίας
(δ)την κατάργηση των περίφημων επιτροπών ασφαλείας
(ε)την καθιέρωση μόνιμα του εκλογικού συστήματος της απλής αναλογικής
(στ)την παροχή αμνηστίας σε όλους τους πολιτικούς καταδίκους, εξορίστους και καταδικασμένους
(η)την μείωση εντός διμήνου της τιμής του ψωμιού κατ΄ έλασσον, κατά δυο (2) δραχμές
(θ)την αναίρεση της προσωποκράτησης για χρέη πρός το δημόσιο έως του ποσού 3.000 δραχ και τέλος το πάγωμα – «χρεωστάσιον» για πέντε χρόνια, των χρεών των αγροτών πρός ιδιώτες και τράπεζες, καθώς και θέσπιση των κοινωνικών ασφαλίσεων.
Σήμερα: Για το Άμεσο Πρόγραμμα (του Αλέκου Αλαβάνου)
Πρώτη προϋπόθεση για την εναλλακτική λύση είναι η υποστήριξη προγράμματος άμεσης εξόδου από την κρίση και ανασυγκρότησης της χώρας. Το πρόγραμμα αυτό περιλαμβάνει βασικά εργαλεία που απορρέουν από τη διεθνή εμπειρία για την υπέρβαση της ύφεσης, από τις ιδιαιτερότητες της χώρας μας, από τον μεγάλο πλούτο συλλογικών και ατομικών εμπεριστατωμένων μελετών για την περίπτωση της Ελλάδας, από δίκαια και ώριμα λαϊκά αιτήματα.
Τα κύρια στοιχεία ενός τέτοιου άμεσου οικονομικού προγράμματος είναι:
Το άμεσο πρόγραμμα δεν περιορίζεται μόνο στον οικονομικοκοινωνικό τομέα. Καλύπτει όλο το εύρος των προβλημάτων της χώρας.
Στοχεύει στην άμεση επανάκτηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας που έχει κουρελιασθεί. Είναι κίνηση πατριωτικής άμυνας και ταυτόχρονα πράξη με ευρωπαϊκές διαστάσεις. Η Ελλάδα δεν επιδιώκει να αποκλεισθεί από το διεθνή καταμερισμό εργασίας, αλλά αντίθετα να εξασφαλίσει τη διεθνή της εξειδίκευση, αποτινάζοντας εμπόδια και βάρη που την καταδικάζουν σε χώρα αποκλειστικά σχεδόν εισαγωγική και εξωτερικού δανεισμού. Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες μπορεί να αισθάνονται με περηφάνια πολίτες της πατρίδας μας και ταυτόχρονα με αξιοπρέπεια πολίτες της Ευρώπης και του κόσμου. Εμπεριέχει την άμεση αποκατάσταση της ολοκληρωτικά χαμένης λαϊκής κυριαρχίας. Η λήψη αποφάσεων θα γίνεται μόνο από τους δημοκρατικούς θεσμούς του ελληνικού κράτους. Κεντρικό στοιχείο της θα είναι η ψήφιση νέου Συντάγματος που πρώτα από όλα: Θα απαγορεύει τα «μνημόνια» κι ότι αυτά εκφράζουν. Θα θεωρεί ποινικό αδίκημα τη σωρηδόν εκποίηση δημόσιας περιουσίας από πολιτικούς. Θα θέτει με σαφήνεια την προτεραιότητα στην διατήρηση ενός αξιοπρεπούς επιπέδου ζωής όλων ανεξαίρετα των πολιτών σε σχέση με δανειακές ή άλλες υποχρεώσεις του κράτους. Θα καταργήσει κάθε ασυλία των διαφθαρμένων πολιτικών.
Θέτει ως κεντρικό στόχο της την παιδεία, την έρευνα, την τεχνολογία.
Κοινός παρονομαστής σε όλες αυτές τις κατευθύνσεις είναι δύο έννοιες: η «Επανάσταση» και η «Απελευθέρωση». Η πρώτη όχι με την έννοια της βίας, αλλά του μετασχηματισμού εκ θεμελίων. Η δεύτερη με της έννοια της ανάκτησης χώρου για τη δημιουργική δράση του ελεύθερου πια πνεύματος και δυνατοτήτων του λαού μας.
Για τη συνεργασία
Σε αυτή την πολιτική βάση, με ένα πρόγραμμα ριζοσπαστικό ανοικτό σε συνεχή διάλογο με την κοινωνία, μπορεί να στηριχθεί η συνεννόηση, η συνεργασία, η συντονισμένη δράση, η κοινή οργάνωση, οι ενιαίοι αγώνες.
Σε ένα πνεύμα συντροφικότητας και ευθύνης η διαφορετικότητα είναι στοιχείο εμπλουτισμού για ένα πολύχρωμο χείμαρρο που θα σαρώσει τους ξένους και ντόπιους εχθρούς του λαού.
Η συνεργασία μας αυτή δεν έχει σύνορα. Είναι ανοιχτή σε καινούργιες και καινούργιους συναγωνιστές σε αυτό τον δύσκολο αλλά έντιμο, κοπιαστικό αλλά αναγκαίο, επείγοντα αλλά και μακράς πνοής αγώνα. Δεν περιορίζεται σε μια παράταξη, απευθύνεται σε δυνάμεις και πρόσωπα από τις πιο διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες που δέχονται αυτές τα θέσεις – είναι λαϊκή και πατριωτική. Δεν περιορίζεται μόνο σε πολιτικές οντότητες και πρόσωπα. Είναι ανοιχτή σε κάθε πρωτοβουλία και κίνηση με κοινωνική, οικολογική, εκπαιδευτική, μελετητική, πολιτιστική, πνευματική, αντιρατσιστική, συνεργατική, απελευθερωτική διάσταση.
Δεν πρέπει το πλειοψηφικό ακόμα κομμάτι της κοινωνίας που είναι αρνητικό ή διστακτικό σε συγκρουσιακές πολιτικές με την Ευρωζώνη ή την Ευρωπαϊκή Ένωση να το βλέπουμε ως αντίπαλο στρατόπεδο, ως τους «εχθρούς» μας.
Οι περισσότερες και περισσότεροι από αυτούς είναι δυνάμει σύμμαχοί μας και με αντίστοιχα φιλικά συναισθήματα και καλοπροαίρετη διαλογική διάθεση να τους προσεγγίσουμε.
Αυτή τη στιγμή κιόλας συμφωνούν από καρδιάς με τα άμεσα μέτρα που προτείνουμε.
Ο κατακερματισμός του χώρου των δυνάμεων που αντιτίθενται στις πολιτικές της τρόικα είναι ο κύριος λόγος που σε ένα απαξιωμένο πολιτικό τοπίο κυριαρχεί ένας αήθης κυνικός δικομματισμός. Για αυτό ακριβώς η άρνηση της συνεργασίας είναι συνεργασία με τον αντίπαλο.
Ας θυμηθούμε τα σοφά λόγια του Δημήτρη Γληνού στο κείμενό το για το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο:
«Όποιος, κρατώντας οποιουσδήποτε προσωπικούς υπολογισμούς, συμφέροντα, μίση, αντιπάθειες, συμπάθειες και φιλοδοξίες και «ιδεολογίες», καταπολεμάει ή υπονομεύει ή ματαιώνει την ενότητα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, την ενότητα στους σκοπούς, στην οργάνωση και στην καθοδήγησή του, αυτός οπουδήποτε και να βρίσκεται, οπωσδήποτε και να λέγεται, είναι συνεργάτης των ξένων καταχτητών, θεληματικά η άθελα, προδότης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα».
Ο «καπετάν Γιώτης», ο πολιτικός που άφησε βαθιά τη σφραγίδα του στην Αριστερά υπερέβαινε τα στενά όρια του κόμματος, χωρίς να φοβάται να εκφράζει τη γνώμη του, ακόμα και αν αυτή ήταν προκλητική για αρκετά στελέχη του ΚΚΕ. Είχε πει:
●Για τις συμμαχίες: «[...] Τις συνεργασίες και τις συμμαχίες πάντα τις ήθελε το ΚΚΕ. Από τη γέννησή του. Αλλοτε τις επιδίωξε, χωρίς να το κατορθώσει, όπως στα 1936 με το Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα. Αλλοτε τις επιδίωξε και το κατόρθωσε, όπως κατά την Κατοχή με το ΕΑΜ. Αλλοτε τις προσπαθούσε και τα μισοκατάφερνε, όπως την περίοδο 1951-1967 με την ΕΔΑ. Αλλοτε τις επιζητούσε, αλλά γκρεμίζονταν, όπως το 1974 με την Ενωμένη Αριστερά. Και άλλοτε και τις επιζητούσε και τις προχωρούσε, όπως στην περίπτωση του Συνασπισμού στα 1989-1991. Με άλλα λόγια: Με την επιμονή μου στα 1986-1989 να χτιστεί ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου, δεν έφερνα καμία καινοτομία στο Κόμμα, αλλά εφάρμοζα μια πάγια πολιτική του-την πολιτική των συμμαχιών».
●Οταν κατηγορήθηκε για συμβιβασμό: «Τι θα πει συμβιβασμός; Θα πει να κάνεις πίσω και να βλάπτεις τα συμφέροντα του λαού. Οταν κάνεις πίσω προς όφελος του λαού, είναι συμβιβασμός ή είναι ένας αναγκαίος ελιγμός;»
●Απολογισμός για τον Συνασπισμό: «Θα γεννηθούν οι νέες αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις. Και σύντομα θα γεννηθεί και η ανάγκη για κοινή δράση τους. Ποιος πραγματικός αριστερός μπορεί να πει όχι στην κοινή δράση των ζωντανών κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων; Κι αν κανείς αληθινός αριστερός δεν λέει όχι, γιατί να πω εγώ; Τίποτα δεν πήγε χαμένο. Ο Συνασπισμός έγραψε υποθήκες στην πολιτική ιστορία μας. Οι εμπειρίες του θα είναι αύριο πολύτιμες».
Οτι ήταν να ειπωθεί τα είπες. Η ώρα πέρασε μαζί η «ντροπή» και φύγατε αγκαλιασμένοι σαν τα παλιά χρόνια.
Γιάννης Περάκης
Οικονομολόγος
Θεωρείστε το κείμενο αυτό σαν εξομολόγηση σ΄αγαπημένους φίλους μετά δύο, τρείς τσικουδιές. Τότε που τα πράγματα είναι πιο «cool», μιλάς «ελεύθερα» και τα «τείχη και οι άμυνες» κατεδαφίζονται. Αισθάνεσαι όλο το κόσμο φίλο και συνταξιδιώτη. Μιλάς για πολιτική για ενότητα, για παλιούς φίλους, πρώην συντρόφους που δώσατε μαζί μάχες και άλλες χάσατε και άλλες κερδίσατε. Παραμένει όμως η πίκρα σε όλους ότι είμαστε στα μισά της διαδρομής. Τότε κάποιοι απο τους φίλους σε «προσβάλλουν», λέγοντας ότι έχεις συμβιβασθεί. Αισθάνεσαι «ντροπή». «Ντροπή» που ξεστόμισες τη λέξη ενότητα με όρους που νοιώθεις και καταλαβαίνεις εσύ. Είσαι «καθαρός» δεν είσαι λαμόγιο, αρχίζεις να μιλάς. Ψάχνεις για επιχειρήματα, τα βρίσκεις και τα ξεφουρνίζεις:
Το ιδρυτικό κείμενο του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ)
1.Από τους αντιπροσώπους των κάτωθι υπογραφομένων κομμάτων ιδρύεται το Εθνικόν Απελευθερωτικόν Μέτωπο της Ελλάδας (ΕΑΜ). Εις το ΕΑΜ γίνεται ισοτίμως δεκτόν και παν άλλο κόμμα ή οργάνωσις που δέχεται τας αρχάς του παρόντος Ιδρυτικού ώς και να εργασθή δια την επιτυχίαν των σκοπών του ΕΑΜ.
Προκειμένου να γίνει δεκτή εις το ΕΑΜ οιαδήποτε οργάνωσις, δεν εξετάζεται το παρελθόν ή αι αντιλήψεις των σχετικώς με την μελλοντικήν ανασυγκρότησιν της ελευθέρας και ανεξαρτήτου Ελλάδος, αλλά η πίστις των εις την ανάγκην του Εθνικού Απελευθερωτικού Αγώνος, η τιμιότης των απέναντι αυτού και η αποδοχή των αρχών του ΕΑΜ που περιλαμβάνονται εις το παρόν Ιδρυτικόν.
2.Σκοπός του Εθνικού Μετώπου είναι:
α)Η απελευθέρωσις του Έθνους μας από τον σημερινόν ξένον ζυγόν και η απόκτησις της πλήρους ανεξαρτησίας της χώρας μας.
β)Ο σχηματισμός προσωρινής κυβερνήσεως του ΕΑΜ αμέσως μετά την εκδίωξιν των ξένων κατακτητών, μοναδικός σκοπός της οποίας θα είναι η προκήρυξις εκλογών δια συντακτικήν εθνοσυνέλευσιν, με βάσιν την αναλογικήν ίνα ο λαός αποφανθή κυριαρχικώς επί του τρόπου της διακυβερνήσεώς του.
γ)Η κατοχύρωσις του κυριαρχικού τούτου δικαιώματος του Ελληνικού Λαού, όπως αποφανθή περί του τρόπου της διακυβερνήσεώς του, από πάσαν αντιδραστικήν απόπειραν, ήτις θα τείνη να επιβάλη εις τον λαόν λύσεις αντιθέτους προς τας επιθυμίας του και η εκμηδένισις δι’ όλων των μέσων του ΕΑΜ και των οργάνων που το αποτελούν, πάσης τοιαύτης αποπείρας.
Δεν πείθεις, επιμένεις
Χθές:Το Γενάρη του 1936 το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας συγκρότησε με το Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας το συνασπισμό του «Παλλαϊκού Μετώπου». Στις εκλογές της26ης Γενάρη του 1936για την ανάδειξη νέας Βουλής, παρά την προεκλογική τρομοκρατία και τους διωγμούς, το «Παλλαϊκό Μέτωπο» πετυχαίνει σοβαρή νίκη. Συγκεντρώνει 73.441 ψήφους, ήτοι το 5,76% και παίρνει 15 έδρες. Για πρώτη φορά οι αριστερές δυνάμεις διέθεταν στη χώρα μας μια τόσο ισχυρή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Τοιστορικό Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα, που υπεγράφει στις 19 Φεβρουαρίου του 1936.
Με βάση το σύμφωνο, το «Παλλαϊκό Μέτωπο» ανελάμβανε την δέσμευση να υπερψηφίσει τον υποψήφιο του κόμματος των «Φιλελευθέρων» Θεμιστοκλή Σοφούλη για πρόεδρο της Βουλής και παράλληνα να παράσχει ψήφο ανοχής στην κυβέρνηση που θα σχηματίζετο απο το κόμμα των «Φιλελευθέρων». Το κόμμα των «Φιλελευθέρων» απο την πλευρά του, εδεσμεύετο να υλοποιήσει και σε καθορισμένες ημερομηνίες, μια δέσμη μέτρων που προέβλεπαν:
(α)την προαγωγή του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων και των αγροτών(β)τον εκδημοκρατισμό της πολιτικής ζωής, με παροχή λαϊκών ελευθεριών
(γ)την κατάργηση του φοβερού νόμου 4229 περί ιδιωνύμου αδικήματος, που φαλκίδευε τα δημοκρατικά δικαιώματα και αποτελούσε το μακρύ χέρι του αστυνομικού κράτους της εποχής, για την εφαρμογή καθεστώτος πολιτικής τρομοκρατίας
(δ)την κατάργηση των περίφημων επιτροπών ασφαλείας
(ε)την καθιέρωση μόνιμα του εκλογικού συστήματος της απλής αναλογικής
(στ)την παροχή αμνηστίας σε όλους τους πολιτικούς καταδίκους, εξορίστους και καταδικασμένους
(η)την μείωση εντός διμήνου της τιμής του ψωμιού κατ΄ έλασσον, κατά δυο (2) δραχμές
(θ)την αναίρεση της προσωποκράτησης για χρέη πρός το δημόσιο έως του ποσού 3.000 δραχ και τέλος το πάγωμα – «χρεωστάσιον» για πέντε χρόνια, των χρεών των αγροτών πρός ιδιώτες και τράπεζες, καθώς και θέσπιση των κοινωνικών ασφαλίσεων.
Σήμερα: Για το Άμεσο Πρόγραμμα (του Αλέκου Αλαβάνου)
Πρώτη προϋπόθεση για την εναλλακτική λύση είναι η υποστήριξη προγράμματος άμεσης εξόδου από την κρίση και ανασυγκρότησης της χώρας. Το πρόγραμμα αυτό περιλαμβάνει βασικά εργαλεία που απορρέουν από τη διεθνή εμπειρία για την υπέρβαση της ύφεσης, από τις ιδιαιτερότητες της χώρας μας, από τον μεγάλο πλούτο συλλογικών και ατομικών εμπεριστατωμένων μελετών για την περίπτωση της Ελλάδας, από δίκαια και ώριμα λαϊκά αιτήματα.
Τα κύρια στοιχεία ενός τέτοιου άμεσου οικονομικού προγράμματος είναι:
- Η αύξηση της ενεργής ζήτησης που προϋποθέτει την άμεση κατάργηση της λιτότητας.
- Η μεγέθυνση της νομισματικής ρευστότητας για την αναζωογόνηση της αγοράς.
- Η μετατόπιση από την περιοριστική σε επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, επενδυτική και κοινωνική.
- Η απελευθέρωση του κρατικού προϋπολογισμού από την αφόρητη επιβάρυνση από τις πληρωμές προς του δανειστές.
- Η φορολογική ελάφρυνση των εργαζομένων αλλά και των επιχειρήσεων.
- Τα έκτακτα μέτρα για τους υπερχρεωμένους, ώστε να μπορέσουν να επαναλειτουργήσουν είτε ως καταναλωτές είτε ως παραγωγοί.
- Τα ειδικά μέτρα για τη διευκόλυνση των εξαγωγών και την παρεμπόδιση των μη παραγωγικών εισαγωγών.
- Η άμεση ανεξαρτητοποίηση της Τράπεζας Ελλάδος από την Ευρωπαϊκή κεντρική Τράπεζα και η λειτουργία όλου του τραπεζικού συστήματος στα πλαίσια των εθνικών στόχων για την ανάπτυξη και την κοινωνική δικαιοσύνη.
- Οι δυναμικές πολιτικές για την άνοδο της απασχόλησης.
- Ο Σχεδιασμός με στόχο την ανάκαμψη όσων βιομηχανικών ή αγροτικών κλάδων μπορούν να ανακάμψουν και οι βάσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση.
Το άμεσο πρόγραμμα δεν περιορίζεται μόνο στον οικονομικοκοινωνικό τομέα. Καλύπτει όλο το εύρος των προβλημάτων της χώρας.
Στοχεύει στην άμεση επανάκτηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας που έχει κουρελιασθεί. Είναι κίνηση πατριωτικής άμυνας και ταυτόχρονα πράξη με ευρωπαϊκές διαστάσεις. Η Ελλάδα δεν επιδιώκει να αποκλεισθεί από το διεθνή καταμερισμό εργασίας, αλλά αντίθετα να εξασφαλίσει τη διεθνή της εξειδίκευση, αποτινάζοντας εμπόδια και βάρη που την καταδικάζουν σε χώρα αποκλειστικά σχεδόν εισαγωγική και εξωτερικού δανεισμού. Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες μπορεί να αισθάνονται με περηφάνια πολίτες της πατρίδας μας και ταυτόχρονα με αξιοπρέπεια πολίτες της Ευρώπης και του κόσμου. Εμπεριέχει την άμεση αποκατάσταση της ολοκληρωτικά χαμένης λαϊκής κυριαρχίας. Η λήψη αποφάσεων θα γίνεται μόνο από τους δημοκρατικούς θεσμούς του ελληνικού κράτους. Κεντρικό στοιχείο της θα είναι η ψήφιση νέου Συντάγματος που πρώτα από όλα: Θα απαγορεύει τα «μνημόνια» κι ότι αυτά εκφράζουν. Θα θεωρεί ποινικό αδίκημα τη σωρηδόν εκποίηση δημόσιας περιουσίας από πολιτικούς. Θα θέτει με σαφήνεια την προτεραιότητα στην διατήρηση ενός αξιοπρεπούς επιπέδου ζωής όλων ανεξαίρετα των πολιτών σε σχέση με δανειακές ή άλλες υποχρεώσεις του κράτους. Θα καταργήσει κάθε ασυλία των διαφθαρμένων πολιτικών.
Θέτει ως κεντρικό στόχο της την παιδεία, την έρευνα, την τεχνολογία.
Κοινός παρονομαστής σε όλες αυτές τις κατευθύνσεις είναι δύο έννοιες: η «Επανάσταση» και η «Απελευθέρωση». Η πρώτη όχι με την έννοια της βίας, αλλά του μετασχηματισμού εκ θεμελίων. Η δεύτερη με της έννοια της ανάκτησης χώρου για τη δημιουργική δράση του ελεύθερου πια πνεύματος και δυνατοτήτων του λαού μας.
Για τη συνεργασία
Σε αυτή την πολιτική βάση, με ένα πρόγραμμα ριζοσπαστικό ανοικτό σε συνεχή διάλογο με την κοινωνία, μπορεί να στηριχθεί η συνεννόηση, η συνεργασία, η συντονισμένη δράση, η κοινή οργάνωση, οι ενιαίοι αγώνες.
Σε ένα πνεύμα συντροφικότητας και ευθύνης η διαφορετικότητα είναι στοιχείο εμπλουτισμού για ένα πολύχρωμο χείμαρρο που θα σαρώσει τους ξένους και ντόπιους εχθρούς του λαού.
Η συνεργασία μας αυτή δεν έχει σύνορα. Είναι ανοιχτή σε καινούργιες και καινούργιους συναγωνιστές σε αυτό τον δύσκολο αλλά έντιμο, κοπιαστικό αλλά αναγκαίο, επείγοντα αλλά και μακράς πνοής αγώνα. Δεν περιορίζεται σε μια παράταξη, απευθύνεται σε δυνάμεις και πρόσωπα από τις πιο διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες που δέχονται αυτές τα θέσεις – είναι λαϊκή και πατριωτική. Δεν περιορίζεται μόνο σε πολιτικές οντότητες και πρόσωπα. Είναι ανοιχτή σε κάθε πρωτοβουλία και κίνηση με κοινωνική, οικολογική, εκπαιδευτική, μελετητική, πολιτιστική, πνευματική, αντιρατσιστική, συνεργατική, απελευθερωτική διάσταση.
Δεν πρέπει το πλειοψηφικό ακόμα κομμάτι της κοινωνίας που είναι αρνητικό ή διστακτικό σε συγκρουσιακές πολιτικές με την Ευρωζώνη ή την Ευρωπαϊκή Ένωση να το βλέπουμε ως αντίπαλο στρατόπεδο, ως τους «εχθρούς» μας.
Οι περισσότερες και περισσότεροι από αυτούς είναι δυνάμει σύμμαχοί μας και με αντίστοιχα φιλικά συναισθήματα και καλοπροαίρετη διαλογική διάθεση να τους προσεγγίσουμε.
Αυτή τη στιγμή κιόλας συμφωνούν από καρδιάς με τα άμεσα μέτρα που προτείνουμε.
Ο κατακερματισμός του χώρου των δυνάμεων που αντιτίθενται στις πολιτικές της τρόικα είναι ο κύριος λόγος που σε ένα απαξιωμένο πολιτικό τοπίο κυριαρχεί ένας αήθης κυνικός δικομματισμός. Για αυτό ακριβώς η άρνηση της συνεργασίας είναι συνεργασία με τον αντίπαλο.
Ας θυμηθούμε τα σοφά λόγια του Δημήτρη Γληνού στο κείμενό το για το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο:
«Όποιος, κρατώντας οποιουσδήποτε προσωπικούς υπολογισμούς, συμφέροντα, μίση, αντιπάθειες, συμπάθειες και φιλοδοξίες και «ιδεολογίες», καταπολεμάει ή υπονομεύει ή ματαιώνει την ενότητα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, την ενότητα στους σκοπούς, στην οργάνωση και στην καθοδήγησή του, αυτός οπουδήποτε και να βρίσκεται, οπωσδήποτε και να λέγεται, είναι συνεργάτης των ξένων καταχτητών, θεληματικά η άθελα, προδότης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα».
- Nα κάνουμε την πατρίδα μας κυψέλη ανασυγκρότησης και αναγέννησης.
- Για να γίνουν με τη δικτύωσή τους οι διάσπαρτες μοναχικές βραχονησίδες ένα πανίσχυρο Αρχιπέλαγος για μια νέα πατρίδα!
- Για την οικονομική ανασυγκρότηση και την κοινωνική αναγέννηση!
- Για την Επανάσταση και την Απελευθέρωση!
Ο «καπετάν Γιώτης», ο πολιτικός που άφησε βαθιά τη σφραγίδα του στην Αριστερά υπερέβαινε τα στενά όρια του κόμματος, χωρίς να φοβάται να εκφράζει τη γνώμη του, ακόμα και αν αυτή ήταν προκλητική για αρκετά στελέχη του ΚΚΕ. Είχε πει:
●Για τις συμμαχίες: «[...] Τις συνεργασίες και τις συμμαχίες πάντα τις ήθελε το ΚΚΕ. Από τη γέννησή του. Αλλοτε τις επιδίωξε, χωρίς να το κατορθώσει, όπως στα 1936 με το Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα. Αλλοτε τις επιδίωξε και το κατόρθωσε, όπως κατά την Κατοχή με το ΕΑΜ. Αλλοτε τις προσπαθούσε και τα μισοκατάφερνε, όπως την περίοδο 1951-1967 με την ΕΔΑ. Αλλοτε τις επιζητούσε, αλλά γκρεμίζονταν, όπως το 1974 με την Ενωμένη Αριστερά. Και άλλοτε και τις επιζητούσε και τις προχωρούσε, όπως στην περίπτωση του Συνασπισμού στα 1989-1991. Με άλλα λόγια: Με την επιμονή μου στα 1986-1989 να χτιστεί ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου, δεν έφερνα καμία καινοτομία στο Κόμμα, αλλά εφάρμοζα μια πάγια πολιτική του-την πολιτική των συμμαχιών».
●Οταν κατηγορήθηκε για συμβιβασμό: «Τι θα πει συμβιβασμός; Θα πει να κάνεις πίσω και να βλάπτεις τα συμφέροντα του λαού. Οταν κάνεις πίσω προς όφελος του λαού, είναι συμβιβασμός ή είναι ένας αναγκαίος ελιγμός;»
●Απολογισμός για τον Συνασπισμό: «Θα γεννηθούν οι νέες αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις. Και σύντομα θα γεννηθεί και η ανάγκη για κοινή δράση τους. Ποιος πραγματικός αριστερός μπορεί να πει όχι στην κοινή δράση των ζωντανών κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων; Κι αν κανείς αληθινός αριστερός δεν λέει όχι, γιατί να πω εγώ; Τίποτα δεν πήγε χαμένο. Ο Συνασπισμός έγραψε υποθήκες στην πολιτική ιστορία μας. Οι εμπειρίες του θα είναι αύριο πολύτιμες».
Οτι ήταν να ειπωθεί τα είπες. Η ώρα πέρασε μαζί η «ντροπή» και φύγατε αγκαλιασμένοι σαν τα παλιά χρόνια.
Γιάννης Περάκης
Οικονομολόγος