Πρωτοφανής ρηχότητα αλλά και απίστευτοι αυτοσχεδιασμοί επιστρατεύτηκαν προκειμένου να ερμηνευτεί η κλιμακούμενη Αμερικανοτουρκική ένταση, να προσεγγιστούν οι αιτίες της, και εν τέλει να σκιαγραφηθούν οι προοπτικές της. Κυρίαρχο χαρακτηριστικό αυτής της προσπάθειας, είναι η αποσπασματική αξιολόγηση των δεδομένων…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
μέλους της ΠΓ του «Μετώπου ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ»
και της «Πανελλαδικής Πρωτοβουλίας για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Πατρίδας μας»

Οι εξελίξεις στη γεωπολιτική ωστόσο, δεν αποσπώνται από το δυναμικό περιβάλλον μέσα στο οποίο συντελούνται… Δεν εκδηλώνονται ως μονοδιάστατο μέγεθος για να μπορούν να ερμηνευτούν με επάρκεια από ρηχές και μονομερείς προσεγγίσεις… Και φυσικά οι παραδοσιακές εμμονές, οι καημοί και οι κάθε λογής συναισθηματικοί προσεταιρισμοί, δεν αποτελούν υλικό ικανό να στοιχειοθετήσει νηφάλιες και εμπεριστατωμένες αναλύσεις.

Με την Αμερικανοτουρκική κρίση επομένως, τα πράγματα δεν είναι όσο φαίνονται απλά…

Η διαδικασία αποστασιοποίησης της Τουρκίας από την άκριτη υποστήριξη της Αμερικανικής γεωστρατηγικής, εγκαινιάστηκε ήδη από το 2003, ως αποτέλεσμα, όχι της παραξενιάς της Τουρκικής πολιτικής ηγεσίας, αλλά των διαφαινόμενων ανακατατάξεων που πλέον είχαν ωριμάσει στην μεταψυχροπολεμική εποχή, και που φυσικά επιταχύνθηκαν με αφορμή και καταλύτη την αμερικανική επέμβαση στον κόλπο. Στο πλαίσιο αυτών των διεργασιών…

• Σταθερές παραδοχές καταρρίπτονταν…
• Νέες γεωστρατηγικές μεταβλητές έκαναν την εμφάνισή τους…
• Νέος γεωστρατηγικός ρόλος αναδεικνυόταν για την Μέση Ανατολή, σε συνάρτηση πάντα με την νέα τροπή που προσελάμβανε το ενεργειακό παιχνίδι…

Και  φυσικά η Τουρκία ως ισχυρή περιφερειακή δύναμη, όφειλε να αναζητήσει μια διαφορετική στρατηγική περπατησιά, μέσα στο νεοαναδεικνυόμενο γεωπολιτικό περιβάλλον.

Η Αμερική απλώς, σαγηνευμένη από τη λαγνεία της παντοκρατορίας της, δεν διέγνωσε έγκαιρα τις...

διαφαινόμενες αλλαγές, και επέλεξε να κινηθεί στις διαδρομές του ονείρου, αυταπατώμενη πως χρησιμοποιεί την Τουρκία ως εργαλείο για την πολιτική καθυπόταξη του Ισλάμ, την ίδια στιγμή που η ρεαλιστική και απολύτως στοχευμένη τουρκική εξωτερική πολιτική, χρησιμοποιούσε την ανοχή και της Αμερικής και ολόκληρου του Δυτικού κόσμου, με στόχο την γεωστρατηγική ισχυροποίησή της.

Μετά την «Αραβική Άνοιξη», οι ΗΠΑ έπαψαν μάλλον οριστικά να είναι ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής και ενορχηστρωτής των εξελίξεων τόσο στη Βόρεια Αφρική όσο και στην Ασία. Με αποκορύφωμα φυσικά τον Συριακό εμφύλιο, όπου η Τουρκία πλέον ανοικτά και απροκάλυπτα, αναλαμβάνει ρόλο πρωταγωνιστικό, και μάλιστα κατά τρόπο ώστε να είναι αυτή που χορογραφεί και ουσιαστικά εκβιάζει την εμπλοκή της Αμερικής στο μέτωπο της Συρίας, προσβλέποντας  σε δικά της οφέλη στην ευρύτερη περιοχή.

Συμπέρασμα πρώτον: Όσοι λοιπόν βλέπουν πρωταγωνιστικό ρόλο της Αμερικής, στην δική τους ανάγνωση για την Αμερικανοτουρκική κρίση, θα πρέπει πιθανότατα να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους στην ανάγνωση. Σε αυτή την κρίση…

• Η Αμερική είναι ουραγός…
• Ως ουραγός σύρεται πίσω από την Τουρκική γεωστρατηγική ατζέντα και προσπαθεί εναγωνίως να την ανακόψει…
• Στην προσπάθειά της αυτή επιμένει να αξιοποιεί μέσα ήπιας πολιτικής πίεσης (σε σχέση πάντα με το πραγματικό διακύβευμα που είναι αμιγώς γεωστρατηγικό)…

Προφανώς και δεν αποκλείουμε την περαιτέρω κλιμάκωση αυτής της κρίσης, με τη χρήση ΚΑΙ βαρέων όπλων πίεσης που δεν θα είναι κυρώσεις, νομισματικός πόλεμος και πόλεμος αυξημένων τελών, αλλά μια τέτοια εξέλιξη εάν και εφ’ όσον προκύψει…

• Δεν θα είναι πλέον κρίση Αμερικανοτουρκική.
• Θα είναι μια στρατηγικού χαρακτήρα επίθεση, με πρωταγωνιστές μια ευρύτερη στρατηγική συμμαχία, και με απώτερη επιδίωξη ακόμη και τον εδαφικό διαμελισμό της Τουρκίας, την οποία πολλοί έχουν πολύ σημαντικούς λόγους να μην την θέλουν ισχυρή στη γεωπολιτική πιάτσα.

Συμπέρασμα δεύτερον: Όσοι βιάστηκαν να περιορίσουν το εύρος αυτής της αντιπαράθεσης, ως μια αντιπαράθεση με στόχο την διασφάλιση της νομισματικής ηγεμονίας του δολαρίου, προφανώς δεν κατάλαβαν τίποτε από τα πραγματικά δεδομένα που αφορούν το χαρακτήρα των συντελούμενων ανατροπών στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία.  Και αυτά τα δεδομένα…

• Δεν είναι πλέον ο εύκολα διαχειρίσιμος ψυχροπολεμικός διπολισμός…
• Δεν είναι μια αντιπαράθεση για την νομή των αγορών με την κλασική έννοια του όρου…

Είναι μια διαδικασία πολυσύνθετη… Σε έναν πολυπολικό κόσμο με πολλαπλούς πρωταγωνιστές… Σε έναν πλανήτη του οποίου τροποποιείται δραματικά η γεωπολιτική φυσιογνωμία… Σε ένα περιβάλλον όπου οι γεωστρατηγικές ωσμώσεις επαναπροσδιορίζονται… Και οι προσαρμοσμένες πολιτικές απαιτήσεις θα παράξουν αναγκαστικά, νέας γενιάς πολιτικά διακυβεύματα, και διαφορετικής στόφας πολιτικούς διαχειριστές. Σε αυτό το περιβάλλον…

• Τον πρώτο λόγο έχει πλέον η γεωπολιτική…
• Ο ελιτίστικος χαρτογιακαδισμός περιθωριοποιείται εκ των πραγμάτων…
• Οι παραδοσιακές ισχυρές γεωπολιτικές – οικονομικές οντότητες των παρελθόντων δεκαετιών, αν δεν αναζητήσουν αυτοδύναμη και με πρωταγωνιστική στόφα γεωπολιτική περπατησιά, θα οδηγηθούν σύντομα σε πρωτοφανή δορυφοριοποίηση.

Στον ανατέλοντα κόσμο της νέας εποχής, δεν έχουν θέση και ρόλο πρωταγωνιστικό πολιτικοί χαρτογιακάδες τύπου Γιούνγκερ, Σούλτς, Ντάισενμπλουμ, Σόιμπλε κλπ, αλλά μονάχα ισχυρές πολιτικές φυσιογνωμίες, που θα σπεύσουν να πάρουν θέση εν όψει της αναπόφευκτης επερχόμενης σύγκρουσης, για λογαριασμό των χωρών τους.

Συμπέρασμα τρίτο: Η δασμολογική επίθεση και η πολιτική κυρώσεων του Τράμπ, δεν είναι τελικό ζητούμενο αλλά καταλύτης ανατροπών με ευρύτερες προεκτάσεις.

Η πρώτιστη Αμερικανική επιδίωξη, είναι η ανάκτηση πρωταγωνιστικού ρόλου στις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, αλλά και στην Ευρώπη στο σύνολό της. Η Ευρασία αναγορεύεται σε πολύφερνη νύφη της νέας εποχής.

Και φυσικά σε αυτήν την αντιπαράθεση, ο κ. Ερντογάν, έχει πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι δεν είναι, και δεν του επιτρέπεται να καταστεί, εύκολος αντίπαλος, γι’ αυτό και παρά τις εμμονικές προσδοκίες ορισμένων, κλιμακώνει την επιθετική στρατηγική του με αυτοπεποίθηση, κοινωνικοποιεί με φανατισμό τη γεωστρατηγική του ατζέντα, και δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι παραδίδει μαθήματα γεωπολιτικής σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Ξέρει πολύ καλά ότι η τουρκική οικονομία δεν μπορεί να χτυπιέται επ’ αόριστον, διότι οι συνέπειες αυτής της επίθεσης θα γενικευτούν ως ντόμινο στη διεθνή αγορά.

Έχει πλήρη επίγνωση του Ευρωαμερικανικού ρήγματος που είναι ρήγμα στρατηγικών προσανατολισμών και επιχειρεί να το αξιοποιήσει. Και αυτή η προσπάθεια αποδίδει τα μέγιστα…

Ο Γερμανός υπ. Εξωτερικών κ. Χάικο Μάας, θα επισκεφτεί στις 5 και 6 Σεπτεμβρίου την Τουρκία. Θα ακολουθήσει επίσκεψη του υπουργού Οικονομικών της Τουρκίας Μπεράτ Αλμπαϊράκ στο Βερολίνο, και μια εβδομάδα αργότερα του ιδίου του κ. Ερντογάν.

Η Βρετανίδα πρωθυπουργός Τερέζα Μέι, δήλωσε ότι η κυβέρνησή της θέλει την ευημερία της Τουρκίας, και περιμένει την επίσκεψη του τούρκου ΥΠΟΙΚ στο Λονδίνο για συνομιλίες με ευρύτερο ενδιαφέρον.

Ο Γάλλος Υπουργός Οικονομικών Μπρούνο Λε Μερ, δηλώνει ότι η οικονομική σταθερότητα της Τουρκίας είναι προς όφελος της Ευρώπης.

Η Τουρκία λοιπόν, δεν είναι τόσο απομονωμένη, όσο ενδεχομένως να ήθελαν να πιστεύουν κάποιοι, στη σχέση της με το Δυτικό Κόσμο.

Απομονωμένη επίσης δεν είναι ούτε η Ρωσία, η οποία έχει πλήρη επίγνωση για το περιεχόμενο της Αμερικανικής αντεπίθεσης, και χτίζει τις δικές της συμμαχίες με στρατηγική βαρύτητα στο χώρο της Δυτικής Ευρώπης.

Η θέση του Τραμπ δεν είναι τόσο επισφαλής όσο θέλουν να πιστεύουν οι εμμονικοί. Το βαθύ αμερικανικό κατεστημένο, παρά τις όποιες αντιθέσεις του, γνωρίζει πάρα πολύ καλά - αν και το ανακάλυψε όψιμα – πως αυτό το παιχνίδι δεν συγχωρεί πισωγυρίσματα, και πως καλύτερος από τον Τράμπ στην διαχείριση των όρων του, δεν υπάρχει διαθέσιμος στην παρούσα ιστορική συγκυρία.

Και φυσικά η θεσμική Ευρώπη δεν θεωρείται διόλου δεδομένη. Οι πολλαπλές ταχύτητες στο εσωτερικό της, είναι ιδιαιτέρως εμφανείς, ακόμη και στο επίπεδο που αντιλαμβάνονται οι κορυφαίοι τις σημαντικές γεωπολιτικές προκλήσεις. Ενώ την ίδια στιγμή οι μικρότερες Ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριφέρονται στην πλειοψηφία τους με απροσδιόριστη έως ουδέτερη γεωπολιτική συμπεριφορά, με εξαίρεση βεβαίως την προκλητική δουλοπρέπεια του ελληνικού πολιτικού προσωπικού, και τις οδυνηρές συνέπειες που προδιαγράφονται εξ αιτίας της, με θύμα τη χώρα.

Ο Ερντογάν τέλος γνωρίζει πάρα πολύ καλά, ότι η συμμαχία του με τη Ρωσία, έχει αμφίδρομα στρατηγικής βαρύτητας χαρακτηριστικά, γι αυτό και σπεύδει να καρπωθεί τώρα τα μέγιστα δυνατά και σε όλα τα δυνατά επίπεδα. Γνωρίζει επίσης, πως ότι εισπράττει από αυτή την συνεργασία ως ωφέλημα, είναι προϊόν πολιτικών αποφάσεων και ότι ως εκ τούτου είναι πεπερασμένο και με ημερομηνία λήξης που δεν απέχει πολύ από το σήμερα.

Αυτοί είναι οι παράμετροι σε αυτό το πολυσύνθετο παζλ, και είναι φανερό πως το γαϊτανάκι το εξελίξεων, το κινούν πλέον εκείνοι οι πολιτικοί ηγέτες των οποίων η παρουσία αντιστοιχίζεται με τη δυναμική ταυτότητα της εποχής...

Τα εκτρωματικά δημιουργήματα των ελίτ, αδυνατούν πλέον να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του παρόντος γεωπολιτικού χρόνου... Έχουν περάσει ήδη σε δεύτερο πλάνο μαζικά, και οι λαοί θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους...