Τα Κίτρινα Γιλέκα αποτελούν την κραυγή μιας Γαλλίας που νιώθει (και είναι) εγκαταλειμμένη. Μιας Γαλλίας που κυβερνιέται από έναν πρόεδρο ο οποίος είναι (και το φωνάζει) το χρυσό παιδί της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας και του μπλοκ της παγκοσμιοποίησης, και ενσαρκώνει την πιο βαθιά περιφρόνηση των ελίτ προς τις λαϊκές μάζες. Μιας Γαλλίας, όχι αυτής των φωτεινών βουλεβάρτων του Παρισιού αλλά πληβειακής, που συνεχώς σπρώχνεται στο περιθώριο και ξεχνιέται στο σκοτάδι των προαστίων και της περιφέρειας. Αυτή η κραυγή προστίθεται στα προηγούμενα κοινωνικά κινήματα που ξεσπούν κατά κύματα, για να υποχωρήσουν και να ξανασχηματιστούν με νέα μορφή – από την εξέγερση των προαστίων του 2005 στις μεγάλες απεργίες και διαδηλώσεις της επόμενης περιόδου, κι από το κίνημα Nuit Debout πριν δυόμιση χρόνια στα Κίτρινα Γιλέκα τώρα.