Γούστο της και καπέλο της της δημοσιογράφου Βίκυς Φλέσσα να κατέλθει στον προεκλογικό στίβο με τα χρώματα της Νέας Δημοκρατίας στις επικείμενες ευρωεκλογές. Τόσοι και τόσοι δημοσιογράφοι κάνουν αμάν και πώς να «επιτύχουν» μια τέτοια κάθοδο· ίσως θεωρούν ότι αυτό είναι το επιστέγασμα, η κορύφωση της σταδιοδρομίας τους, παιδικό όνειρο ίσως, ποιος ξέρει. Ας μη γίνει λόγος για θεμιτές τάχα φιλοδοξίες, για ματαιοδοξίες και λοιπά.

Δεν χρειάζονται μικροψυχίες. Δήλωσε κάτι ωραία αφού εχρίσθη· σαν, ας πούμε, να γεμίσουν τα καλοκαίρια οι ελληνικές κατασκηνώσεις από μαθητές της Ευρώπης, να συνταχθεί ένα κοινό βιβλίο ευρωπαϊκής ιστορίας επί τη βάσει του πολιτισμού, να ιδρυθούν ευρωπαϊκά παρατηρητήρια για την ηθική της τεχνητής νοημοσύνης και τη βιοηθική και δεν ξέρω τι άλλο, που δεν συγκράτησα.

Σεβαστά όλα τούτα. Μίλησε όμως και στην κρατική ΕΡΤ -και τι είπε; Α, λέει, η Νέα Δημοκρατία ήταν αυτή που άνοιξε τη ΝΕΡΙΤ [δεν είπε «αυτό το έκτρωμα», α πα πα, ούτε είπε ότι αυτή η κυβέρνηση της Ν.Δ. έκλεισε με φασιστική «πυγμή» την ΕΡΤ].

Και απτόητη συνέχισε: Η ΝΕΡΙΤ απαιτούσε ένα εξαιρετικό βιογραφικό για να προσληφθείς, τα κριτήρια, παρακαλώ, είπε η κυρία, για να προσληφθεί κανείς, ήσαν αυστηρά αξιοκρατικά, η ΝΕΡΙΤ επέβαλε [η άμεμπτη!] κανόνες. Απαιτούσε πτυχίο οπωσδήποτε, ικανή προϋπηρεσία, ξένες γλώσσες και, ασφαλώς, γνώσεις ψηφιακής τεχνολογίας. Προσπάθησε στη συνέχεια να «τα μαζέψει», λέγοντας ότι, προς θεού, δεν υπονοούσε ότι έως εκείνη τη στιγμή λειτουργούσε μη αξιοκρατικά, αλλά τέλος πάντων το όλον θέμα ήταν μια θλιβερή ιστορία για όλους τους [όσοι εργάζονταν στην ΕΡΤ].

Εδώ αρχίζουν οι ενστάσεις. Η αγαπητή συνάδελφος ξέχασε να πει ότι η ίδια έβαλε την υπογραφή της σε αυτό το φασιστικού τύπου μόρφωμα επικοινωνίας της ΝΕΡΙΤ, ότι πολλοί «συνάδελφοί» της εναντιώθηκαν στην επιβολή αυτού του φασισμού και -μόνοι τους- με πάθος αρνήθηκαν να υπογράψουν, γράφοντας έτσι τις πιο ωραίες σελίδες, την πιο ωραία ιστορία σε ό,τι αφορά το δημόσιο αγαθό που λέγεται ελεύθερη πληροφόρηση.

Στην ουσία, η υποψήφια ευρωβουλευτίνα φάνηκε αγενής απέναντι στους συναδέλφους της που πάσχισαν να κρατήσουν ελεύθερη την ΕΡΤ και έδειξαν στην ελληνική κοινωνία τι σημαίνει πραγματικά δημόσια [υπέρ της κοινωνίας] τηλεόραση.

Θα έλεγα, με τέτοια αναίδεια που επέδειξε η εν λόγω εκπομπάρχισσα, ότι έχουν δίκιο όσοι απεκάλεσαν τους υπογράψαντες ή προσληφθέντες στη ΝΕΡΙΤ ραγιάδες -και ας στενοχωριούνται φίλοι τινές-· θέλει σθένος να αντισταθείς στο κρύο [φασιστικό] σύστημα, δεν είναι όλα βόλεμα και υποταγή και... θου κύριε... και λοιπά. Εχει και η υπομονή τα όριά της.

Είναι γνωστό ότι επικροτούνται από τις εξουσίες οι λείχοντες τα υποπόδιά της και οι ευκόλως υποτασσόμενοι, διότι χωρίς αυτούς δεν θα στεκόταν καμιά εξουσία, αλλά μην το παρακάνουν -ας κάνουν απλώς τη δουλίτσα τους και ας μην προκαλούν, με γελοιωδέστατη δε αυθάδεια και με σηκωμένη τη μύτη· δεν είναι σωστό κάτι τέτοιο, δεν είναι πρέπον, καλέ, πώς να το κάνουμε, έχει και η επιείκεια το μέτρον της. Ετσι συνήθως συμβαίνει με τους δημοσιογράφους που μεταπηδάνε στην πολιτική: αποδεικνύουν ότι ουδέποτε ήσαν πραγματικοί δημοσιογράφοι. [Ποιοι δημοσιογράφοι τώρα...]



Αναδημοσίευση από έντυπη έκδοση της :// ΕΦΣΥΝ // Γιώργος Σταματόπουλος //