Γράφει ο Δημήτρης Παπαχρήστος

Αν δεν θέλουμε στη ζωή μας περισσότερο κίνδυνο για να νιώσουμε ασφαλείς, δεν θα μπορέσουμε να τρέξουμε να σώσουμε ό,τι είναι να σωθεί, και στη φωτιά να μπούμε.

Από τον Αθέρα της Ικαρίας, όπου ήμουνα στις 30 Ιουλίου, εκεί που τα χελιδονάκια του Αθέρα έχουν χτίσει φωλιά στο μνημείο της μνήμης αυτών των νέων που έδωσαν τη ζωή τους το 1993 και ανέβασαν στα ουράνια την αυταπάρνηση, την αυτοθυσία και την αποκοτιά τους κόντρα στη λογική των βολεμένων, των εφησυχασμένων, των ιδιωτών - ηλιθίων που μπορούν να πουν “τι δουλειά είχαν να τρέξουν να μπουν στη φωτιά και να καούν ζωντανοί”, βρέθηκα στο χωριό μου στην Εύβοια με τα λόγια του ποιητή να φωνάζει μέσα από τη φυλακή της Προύσας, του Ναζίμ Χικμέτ (“αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πώς θα γίνουν τα σκοτάδια φως”).

Τα σκοτάδια δεν διαλύονται με τις φωτιές, μένουν τα μαύρα αποκαΐδια όταν δεν φωτιζόμαστε από τη φλόγα της ψυχής μας και της μνήμης.

Καίγεται η χώρα μας, όχι μόνο κάθε καλοκαίρι. Η κρίση είναι πολύπλευρη, δεν είναι μονάχα οικονομική. Ο καρκίνος κάνει μεταστάσεις. Ξεριζώνει την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά. Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που ενστικτωδώς γνωρίζουν πως ο θάνατος γίνεται δυο φορές σκληρότερος όταν δεν βρίσκει αντίσταση ο ερχομός του.

Το σώμα της πατρίδας μας πυρπολείται γιατί δεν τη σεβόμαστε, δεν την αγαπάμε και αδιαφορούμε επί της ουσίας για τα δεινά που προξενούμε. Γιατί δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πως η πατρίδα μας είμαστε εμείς και οι άλλοι, οι απέναντι, εμείς είμαστε πάλι. Υπάρχουν πυρομανείς, υπάρχουν κι αυτοί που μπαίνουν στον δρόμο της αυτοκαταστροφής.

Οι φωτιές στην Πελοπόννησο και προπαντός πέρσι στο Μάτι μας βγάζουν το μάτι. Η Εύβοια καίγεται κάθε χρόνο. Ήμουνα στη φωτιά το 1977 που έκαψε βουνά ολόκληρα. Μα και τώρα μπήκα στη φωτιά στο ωραιότερο βουνό, που το λένε Τελέθριον. Και είδα να κινδυνεύουν τα χωριά Γαλατσάδες και Καστανιώτισσα, που οι κάτοικοι της Καστανιώτισσας είναι πρόσφυγες από το Εντίν της Καππαδοκίας, κοντά στον Ευφράτη.

Και είδα ανθρώπους να στέκονται αποσβολωμένοι και άλλοι να τρέχουν να σώσουν ό,τι δύναται να σωθεί και άλλοι αναγκαστικά να γίνονται θεατές με κλαμένα μάτια. Και είδα και τα παλικάρια να πετούν και να “πέφτουν” με τα αεροπλάνα πάνω στη φωτιά αψηφώντας τον κίνδυνο. Κι όταν τους είπαν από το κέντρο επιχειρήσεων να σταματήσουν, τα έβαλαν και με τον “στρατηγό άνεμο” ακόμη και μετά τις εννέα το βράδυ.

Οι επαγγελματίες της πολιτικής θα τα ρίξουν ο ένας στον άλλον. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης θα υπερβάλουν ως συνήθως σκορπώντας τον τρόμο και τον φόβο καθότι αυτά πωλούν στους καθηλωμένους πολίτες και με τον δικό τους τρόπο στρώνουν τον δρόμο στον εκφασισμό και στην υποταγή.

Όταν δεν αντιμετωπίζουμε τη φύση ως ζωντανό οργανισμό και δεν καταλαβαίνουμε πως είμαστε η προέκτασή τους και όταν το αντικείμενο δεν υποκειμενικοποιείται, τότε θα καιγόμαστε χωρίς να το παίρνουμε χαμπάρι.

Είναι αλήθεια πως δεν εξηγούνται οι τόσες πυρκαγιές. Φαίνεται πως συντελείται ένας πόλεμος της φωτιάς. Εδώ πάνω στο Τελέθριο και η άλλη φωτιά στου Μακρυμάλλη κοντά στα Ψαχνά δεν γίνεται να μην είναι βαλτές.

Η πολιτεία αδιαφορεί, αδρανεί και δείχνει τόσα χρόνια την ανικανότητά της. Πέρα από τους πυροσβέστες που παίρνουν έναν πενιχρό μισθό, υπάρχουν και οι εθελοντές. Και αυτό το είδα στην Ικαρία. Ο Γιώργος ο Κήρυκος ήταν εθελοντής και μουσικός. Το παλικάρι που κρατούσε τη σημαία πάνω στην πύλη του Πολυτεχνείου το 1973 γλίτωσε όταν μπήκε το τανκ για να καεί ζωντανός στην πυρκαγιά που έκαψε ακόμη δώδεκα συνανθρώπους μας το 1993 στον Αθέρα Ικαρίας.

Η μνήμη ανθίσταται. Δεν θα γίνουμε αμνήμονες. Έλληνες, γρηγορείτε. Θέλουν να μας ρίξουν στη λήθη. Θέλει δουλειά πολύ ο ήλιος για να γυρίσει, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους. Και η μνήμη θέλει τον καλλιεργητή της, χέρσο χωράφι να μην γίνει.

Δεν είναι θέμα οικολογικό ή θέμα ευαισθησίας. Η κοινωνική οικολογία έχει να κάνει με την ίδια μας την ύπαρξη. Στεκόμαστε με δέος μπροστά στα φυσικά φαινόμενα, πλημμύρες, καταστροφές, πυρκαγιές, σεισμούς και καταποντισμούς. Οι περιβαλλοντικές καταστροφές όμως που προκαλεί ο άνθρωπος και έχουν φέρει τον πλανήτη στα όρια της ύπαρξής του αντιμετωπίζονται όταν λειτουργήσουν οι κοινωνίες ως κοινωνικοπολιτικά φαινόμενα.

Η εκμετάλλευση από τις πολυεθνικές, τα κράτη και τους κεφαλαιούχους του πλανήτη, που είναι το σπίτι μας που δεν έχει σύνορα, δεν έχει ξένους, πρέπει επιτέλους να σταματήσει. Γιατί μας καθιστούν αριθμούς στους λογαριασμούς τους και βάζουν τα κέρδη τους πάνω από τους ανθρώπους. Να μην λειτουργούμε ως καταναλωτές τους σε ένα σύστημα του καταναλωτικού καπιταλισμού τους...

Ο πολιτισμός δεν είναι συμπλήρωμα της πολιτικής, είναι το όλον της ύπαρξής της...


πηγή : // Αυγή //