Ο Κυριάκος και οι «άριστοί» του κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση
του Σημίτη (και των «ορφανών» του)

Γράφει ο Κώστας Βαξεβάνης

Είναι εμφανές ότι υπάρχουν περισσότερες ομοιότητες ανάμεσα στον Κυριάκο Μητσοτάκη και
τη σημιτική πανίδα που αποτελούσαν ο Γιάννος Παπαντωνίου, ο φίλος του Γιάννης Στουρνάρας
και η Αννα Διαμαντοπούλου παρά με τον Αδωνη Γεωργιάδη και τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πλέει με το σκάφος της ακροδεξιάς αλλά στο σαλονάκι
δεξιώνεται τον σημιτικό εκσυγχρονισμό. Τις τελευταίες μέρες η Αννα Διαμαντοπούλου
πήδησε στο σκάφος τής άλλοτε επαράτου για να γευτεί τα εδέσματα μιας θέσης που
προετοίμασε γι’ αυτήν ο νυν πρωθυπουργός. Οπου να ’ναι, επειδή το σκάφος είναι κάπως
βεβαρυμένο, ο Μητσοτάκης θα αρχίσει να πετάει τη σαβούρα στη θάλασσα. Το θέμα είναι αν
θα δεχτεί ο κάθε Αδωνης να γίνει από δελφίνος μπακαλιάρος που βρόμισε.
Τα πράγματα όμως είναι ακόμη πιο σοβαρά. Εντάξει οι προσωπικές τριβές που δημιουργεί η
αντικατάσταση των λαϊκών (ακρο)δεξιών από τους κομψευόμενος του ακραίου σημιτισμού.
Μήπως όμως βρισκόμαστε μπροστά στην... Αποκάλυψη του Κώστα Σημίτη; Μήπως ο
Κυριάκος Μητσοτάκης βγάζει τον Σημίτη από μέσα του σε μια μεταμόρφωση, απειλώντας το
κόμμα του, τις εσωκομματικές ισορροπίες διαμοιρασμού της εξουσίας και κυρίως το μέλλον
τόσων και τόσων υποψηφίων στην επετηρίδα της συντηρητικής παράταξης;
Η σημιτική συνιστώσα του Μαξίμου, αποτελούμενη από τον Γιώργο Γεραπετρίτη, τον Ακη
Σκέρτσο, τον Γιάννη Βλαστάρη, τον Δημήτρη Τσιόδρα, τον Δημήτρη Μητρόπουλο (έως
πρόσφατα) και άλλους μητσοτακικούς σημιτικούς, ήδη προκαλεί σχόλια στο εσωτερικό της ΝΔ
για την πλεονεκτική της θέση, η οποία δεν συμβαδίζει με την κομματική ιστορία. Κάτι σαν το
«ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα». Αν ο επικείμενος ανασχηματισμός εκσημιτίσει την
κυβέρνηση στέλνοντας τους φιλόδοξους νεοδημοκράτες στα αζήτητα, τότε θα υπάρξει μεγάλο
πρόβλημα. Γιατί ένας ανασχηματισμός μπορεί να βολεύει προσωρινά την εικόνα ανασύστασης
που έχει ανάγκη ένας πρωθυπουργός, την ίδια ώρα όμως δημιουργεί κάτι που σίγουρα δεν
θέλει: εσωτερικούς εχθρούς. 
 
 Η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να διασώσει την Αννούλα του (πολιτικού) χιονιά και να
της εξασφαλίσει θέση, χρήμα και πρεστίζ στο εξωτερικό, όταν μάλιστα έχει πουλήσει κατ’
επανάληψη τον Αντώνη Σαμαρά που επιζητά διεθνή καριέρα, δεν προοιωνίζεται τίποτε καλό.
Σιγά σιγά η εσωτερική γκρίνια δείχνει ότι ο βασικός κορμός της ΝΔ αρχίζει να αντιλαμβάνεται
την απόσταση του Κυριάκου Μητσοτάκη από τα παραδοσιακά μοτίβα της πολιτικής. Δεν
ενδιαφέρει τόσο η αποτυχία στην πολιτική του όσο αυτοί με τους οποίους αποφάσισε να την
ασκήσει. Οι παραδοσιακοί δεξιοί συνειδητοποιούν ότι χρησιμοποιήθηκαν ως πολιορκητικός
κριός της εξουσίας, ενώ αναγκάστηκαν να αυτογελοιοποιηθούν παίζοντας τα τσολιαδάκια και
τους Λεωνίδες μίας χρήσης όταν ο Μητσοτάκης χρειάστηκε εθνικό αφήγημα.
Ανεξάρτητα από την επιλογή των προσώπων, είναι γεγονός ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει
μεγαλύτερη σχέση με τον σημιτισμό στην άσκηση της πολιτικής παρά με αυτούς τους οποίους
ανέχεται στο ίδιο το σύστημα διακυβέρνησής του.
Η σχέση του με τον Σημίτη ξεκινά όταν ο άλλοτε πρωθυπουργός μεσολαβεί, όπως έχει γραφτεί,
για να γίνει το καλύτερο ρουσφέτι της χώρας. Για να διοριστεί δηλαδή ο νεαρός τότε Κυριάκος
Μητσοτάκης στο δημόσιο και συγκεκριμένα στην Εθνική Τράπεζα. Τα υπόλοιπα περί καλύτερου
βιογραφικού της χώρας είναι δημιουργήματα σε ένα ωραίο πολιτικό παραμύθι.
Στα χρόνια που ο Μητσοτάκης υπηρέτησε και πάλι στο δημόσιο ως βουλευτής και υπουργός
αυτήν τη φορά είχε περισσότερο έναν αέρα σημιτικού εκσυγχρονισμού παρά νεοδημοκρατικής
βαρβατίλας. Οι συνεντεύξεις του στο παρελθόν είναι γεμάτες με γενικόλογες
κοινοτοπίες περί εκσυγχρονισμού και αναγκών της χώρας που μοιάζουν παρμένες
από φυλλάδιο του Θόδωρου Τσουκάτου ή του Χρήστου Πρωτόπαπα. 
 
 Είναι νομίζω εμφανές ότι υπάρχουν περισσότερες ομοιότητες ανάμεσα στον Μητσοτάκη και τη
σημιτική πανίδα που αποτελούσαν ο Γιάννος Παπαντωνίου, ο φίλος του Γιάννης Στουρνάρας
και η Αννα Διαμαντοπούλου παρά με τον Αδωνη Γεωργιάδη και τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο.
Δεν πρόκειται μόνο για διαφορά κουλτούρας. Οι διαφορές επεκτείνονται στην πολιτική
πεποίθηση και στους στόχους. Ο Μητσοτάκης εκφράζει την ψευδοτεχνοκρατική
νεοφιλελεύθερη αντίληψη του Σημίτη με τον καλύτερο τρόπο. Οι μητσοτακικοί «άριστοι» δεν
είναι τίποτε άλλο από νέα έκδοση των «εκσυγχρονιστών» του Σημίτη που τρέφονταν
συστηματικά από το δημόσιο και εμφάνιζαν τον εαυτό τους ως σωτήρα. Εχουν τον ίδιο
εναγκαλισμό με τις προμήθειες, τις αναθέσεις, τους εργολάβους, τα ΕΣΠΑ και φυσικά τις
τράπεζες. Παράγουν σημαντικότητα για τον εαυτό τους προωθώντας και ανακυκλώνοντας ο
ένας τον άλλο σε μια κλειστή αλυσίδα που γεννά προσωπική δύναμη. Φυσικά εκφράζουν έμφυτο
μίσος για καθετί κοινωνικό, ενώ αντιλαμβάνονται τον λομπισμό και τις δημόσιες σχέσεις ως την
ύψιστη έκφραση επιτρεπτής κοινωνικότητας.
Τα «βιογραφικά» του Κυριάκου είναι οι παλιοί αετονύχηδες της εποχής Σημίτη, που μπορεί να
μην είχαν μεταπτυχιακά τότε, αλλά είχαν τον τρόπο τους να δείχνουν ικανότεροι,
αποτελεσματικότεροι και σημαντικότεροι προτού περάσουν από το ταμείο.
Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντιγράφει τα δόγματα Σημίτη στη
εξωτερική πολιτική. Εκτός από έναν κοινό πατριωτισμό που βρίσκει έκφραση σε αγορές
οπλικών συστημάτων, ο Μητσοτάκης όπως και ο Σημίτης παρουσιάζουν το ίδιο είδος
υποχωρητικότητας στα εθνικά θέματα. Επί Σημίτη οι Τούρκοι δημιούργησαν τα Ιμια και τις
γκρίζες ζώνες, επί Μητσοτάκη τις επέκτειναν έως σχεδόν τις παραλίες των ελληνικών νησιών.
Είναι θέμα χρόνου, υποστηρίζουν αρκετοί, να αναφωνήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης το δικό του
«ευχαριστώ τους Αμερικανούς» ή «τους Γερμανούς» για τη διάσωσή του από αυτό που ο ίδιος
δημιούργησε. 
 
 Στην οικονομία αν ο Σημίτης έφτιαξε τους φίλους εθνικούς εργολάβους δημιουργώντας μια
ανάπτυξη με την εγγύηση του δημοσίου, ο Μητσοτάκης είναι έτοιμος να κάνει νέους φίλους
προσφέροντάς τους το δημόσιο.
Το «επιτελικό κράτος» της διακυβέρνησης Μητσοτάκη είναι ο σημιτισμός που αφού
έκανε λίφτινγκ κοιτιέται στον καθρέφτη για να θαυμάσει το αποτέλεσμα και κυρίως
το πώς καταφέρνει να ξεγελά τον κόσμο.
Η επιτυχής κατά τον Μητσοτάκη σημιτική συνταγή θεωρεί ότι προάγει μια εικόνα
εκσυγχρονισμού. Πόσο μάλλον όταν αυτό καταγράφουν συνεχώς τα κανάλια. Πιθανόν όμως να
αποτελέσει τον μοναδικό πρωθυπουργό που δεν θα την πατήσει από δελφίνο αλλά από ψόφιο
μπακαλιάρο που δεν κατάφερε να συντηρηθεί σε περιβάλλον νεοσημιτισμού.

https://www.documentonews.gr/