Τότε που  οι πραξικοπηματίες  του μαύρου πίστεψαν  ότι τα μνημόνια  και η  πείνα  έχουν συρρικνώσει  το φρόνημα και τη δίψα του λαού και των εργαζομένων για δημοκρατία και επιχείρησαν  να  επιβάλλουν την κυριαρχία  του αυταρχισμού, του φόβου και της νεοφιλελεύθερης  βαρβαρότητας.

Στις 7 Νοέμβρη του 2013 δεν φοβηθήκαμε, δεν λυγίσαμε, δεν κλειστήκαμε στο καβούκι μας , όπως ήθελε το καθεστώς  της πολιτικο-οικονομικής  διαπλοκής.

Μπορεί τα ΜΑΤ  να μας έβγαλαν από το ραδιομέγαρο  σφραγίζοντας  με χειροπέδα την πύλη, όμως  μας έβαλαν ακόμα  πιο βαθειά  στις καρδιές του λαού που κατά  χιλιάδες  έρχονταν  να μας στηρίξουν στην ERTopen, στην ΕΡΤ3, στους περιφερειακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς αλλά και στους δρόμους, όπου συνεχίσαμε να δίνουμε μάχες ενάντια  στο μαύρο αλλά και στα  μαύρα σχέδια  των εχθρών της δημοκρατίας.

Μάχες ανάμεσα στο δίκιο και το άδικο, στην αλήθεια και το ψέμα, στο φως και το σκοτάδι, αρνούμενοι πάντα την εύκολη «διέξοδο» της σιωπής, της συναίνεσης, της «συνδιαλλαγής»  και της υποταγής.

Μάχες που δόθηκαν στα πλαίσια ενός αγώνα μαζικού,  ανιδιοτελή, ενωτικού, με κατάθεση ψυχής, ενός αγώνα που ποτίστηκε με δάκρυ και αίμα και που ήταν εκείνος τελικά ο οποίος άνοιξε ξανά την ΕΡΤ.

Σήμερα, 7 χρόνια  μετά, συμπτωματικά  πάλι στις 7 του Νοέμβρη, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, χρησιμοποιώντας  τον αληθινό κίνδυνο  από την εξάπλωση  του φονικού κορονοϊού , για την οποία έχει τεράστιες ευθύνες, εφαρμόζει το «δόγμα του σόκ»  με  το δεύτερο  lockdown, σε ένα κλίμα  φόβου και πανικού, που καλλιέργησαν  εν τω μεταξύ τα  επιχορηγούμενα  από αυτήν ΜΜΕ. 

Ο αληθινός  όμως στόχος  είναι  η προστασία της δημόσιας υγείας,  η οποία  δηλώνουν κυνικά ότι   είναι  θέμα «ατομικής ευθύνης» κι όχι κυβερνητικών παρεμβάσεων και σχεδιασμών (π.χ ενίσχυση ΕΣΥ, δομών, ΜΜΜ κλπ), ή μήπως   να  οδηγήσουν  την κοινωνία  στην κατάθλιψη και την παθητική αποδοχή  όλων των φρικτών  αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων που ψηφίστηκαν ή πρόκειται να ψηφιστούν  από την κυβερνητική πλειοψηφία;

Ο λαός  έδειξε  και στο προηγούμενο  lockdown,  ότι  αντιλαμβάνεται  τον κίνδυνο  και στέκεται όπως πρέπει  στο ύψος των περιστάσεων  με απόλυτη αίσθηση της ευθύνης που του αναλογεί, αυτό θα κάνει και τώρα.

Όμως δε θα  ξεχάσει, τις δικές τους  ευθύνες όπως τις «ξέχασαν» αυτοί, ούτε και πρόκειται να  τους κάνει το χατήρι να πέσει  στην κατάθλιψη ώστε ζαρωμένος από το φόβο  του «αναπόφευκτου» να δεχτεί  την καταδίκη του σε αργό θάνατο.

Η ΠΟΣΠΕΡΤ, οι εργαζόμενοι και ο  λαός γνωρίζουν και από μάχες κι από αγώνες και δεν πρόκειται να αφήσουν κανέναν να ξαναπαίξει με τις ζωές τους και το μέλλον τους, ούτε να γκρεμίσει ότι με πόνο, κόπο και θυσίες έχτισαν  τόσα χρόνια.