Επειδή δεν κάνεις τη βλακεία να λογοκρίνεις την Ακρίτα...
Επειδή δεν κάνεις τη βλακεία να λογοκρίνεις την Ακρίτα... Τι θέλει να μας πει η διεύθυνση των «ΝΕΩΝ» δηλαδή;
Τα «ΝΕΑ» το Σαββατοκύριακο λένε πως πουλούν γύρω στα 25 χιλιάδες φύλλα. Το «λένε» πάει στο γεγονός ότι δικό τους είναι το πρακτορείο «Αργος» που δίνει τα νούμερα, οπότε όσα και να δώσει δεν μπορούμε να το εξακριβώσουμε αν είναι αληθές ή όχι. Δηλαδή αν μας έλεγε ότι ήταν 35 χιλ. και όχι 25 χιλ. θα γινόταν κάτι; Οχι βέβαια. Αλλά ας δεχτούμε ότι όντως πουλάει τόσα φύλλα.
Και η Ελενα Ακρίτα γράφει στην τελευταία σελίδα (δίπλα στον Στέφανο Κασιμάτη βέβαια, αλλά δεν φταίει αυτή...). Θα την διάβαζαν, σήμερα και αύριο, περίπου 70 χιλιάδες άνθρωποι. Κι επειδή το site των ΝΕΩΝ είναι «κλειδωμένο» δεν θα ανέβαινε και πολύ ο αριθμός των αναγνωστών. Προσωπικά δεν γνωρίζω κανέναν που να έχει συνδρομή εκεί ενώ γνωρίζω αρκετούς που πληρώνουν συνδρομή στους New York Times. (τι σύγκριση τώρα και αυτή...)
Και είσαι η διεύθυνση των ΝΕΩΝ. Και αποφασίζεις να λογοκρίνεις το κείμενό της επειδή δεν συμφωνείς μαζί του κι επειδή σου σμπαραλιάζει το πολυήμερο ρεπορτάζ της εφημερίδας σου για το σπίτι του Τσίπρα, βγάζοντάς το άχρηστο (το ρεπορτάζ, όχι το σπίτι). Λογοκρίνεις λοιπόν το κείμενο. Εν έτει 2020. Με τα social media να σαρώνουν. Και με την ίδια την Ελενα Ακρίτα να μετρά στο facebook περισσότερους από 215 χιλιάδες followers.
Και έτσι το κείμενο που σου τσακίζει το ρεπορτάζ σου και θα διάβαζαν 70 χιλιάδες άνθρωποι, το έχουν διαβάσει μέσα σε δύο ώρες 700 χιλιάδες. Και όχι μόνο αυτό, αλλά σπιλώνεις και το όνομα της εφημερίδας, όλοι πια κατηγορούν τη λογοκρισία των «ΝΕΩΝ».
Αν δεν είναι βλακεία λοιπόν η συγκεκριμένη λογοκρισία, σίγουρα εμπεριέχει σκοπιμότητα. Πολιτική σκοπιμότητα. Κομματική. Φιλοκυβερνητική. Υπέρ του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας. Συγχαρητήρια λοιπόν. [https://www.efsyn.gr]
Το άρθρο που η διεύθυνση της εφημερίδας λογόκρινε και δεν δημοσίευσε στη Σαββατιάτικη έκδοση της είχε τίτλο «Το σπίτι του Τσίπρα και το σπίτι του κρεμασμένου».
Ακολουθεί το άρθρο της Ελενας Ακρίτα:
Το σπίτι του Τσίπρα
…Και το σπίτι του κρεμασμένου.
Που δεν μιλάνε για σκοινί. Κι όταν μιλάνε, κρίνονται. Όχι μόνο για τα δικά τους σπίτια – τα τριάντα δύο, λέω έτσι έναν αριθμό στην τύχη. Αλήθεια, αυτά όλα πόσο αγοράστηκαν, πόσα δάνεια πήρανε, πόσα επιστρέψανε στις τράπεζες και πόσα χρωστούν ακόμα; Τί έγινε με τα στρέμματα στην Τήνο – λέω τυχαία ένα νησί. Τί με το σπίτι του Βολταίρου – λέω τυχαία έναν συγγραφέα.
Και γιατί το κάνουν αυτό ειδικά τώρα; Γιατί επιλέγουν αυτή τη χρονική συγκυρία;
Διότι τα έχουν κάνει μαντάρα, αγάπη μου. Το ένα λάθος μετά το άλλο, η μία γκάφα πάνω στην άλλη, φάσκουν και αντιφάσκουν και μάς παν από το κακό στο χειρότερο.
Και μάς παν ποδηλατώντας. Ανέμελα. Ποδηλατούν στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη με εκατό νεκρούς την ημέρα. Νεκρούς με ονοματεπώνυμο, νεκρούς με οικογένεια και παιδιά και κολλητούς και φίλους κι εχθρούς. Νεκρούς με στέκια αγαπημένα και τραγούδια πανάκριβα και μνήμες παιδικές, και χούγια περίεργα, κι αναποδιές και νεύρα και φιλιά κι αγκαλιές. Νεκρούς γιατί δεν έχουμε ΜΕΘ, νεκρούς γιατί ανοίξανε τα σύνορα, νεκρούς γιατί στοιβάζονται στα λεωφορεία, νεκρούς γιατί οι κυβέρνηση πρώτη δίνει το κάκιστο παράδειγμα όταν κόβει βόλτες χωρίς μάσκα και χωρίς προφυλάξεις σε φιέστες και σε Πάρνηθες.
Λογικό λοιπόν να θέλουν να στρέψουν τα φώτα στο σπίτι του Τσίπρα. Να εστιάσουν στο ασήμαντο και στο παραπολιτικό. Αυτά γλυκούλα μου, ο Μακιαβέλι τα έκανε πριν καν μπουσουλήσει κι αυτοί νομίζουν πως εφηύραν την πυρίτιδα.
Ας πω λοιπόν κι εγώ την αποψάρα μου, όπως κάνω είκοσι χρόνια κάθε Σάββατο σε αυτήν εδώ την εφημερίδα. Όταν το σπίτι που έχει δήθεν αγοραστεί 1.300.000 ευρώ, αποδεικνύεται με έγγραφα και συμβόλαια ότι νοικιάζεται 500 ευρώ, ε συγγνώμη κιόλας.
Κι εγώ σού λέω δεν νοικιάζεται 500 ευρώ. Κι εγώ σού λέω λέει ψέματα ο Τσίπρας. Μπορείς να το αποδείξεις; Διότι όταν αφήνεις τέτοιες αιχμές, θα πρέπει να ξέρεις πως ο κατήγορος κι όχι ο ‘κατηγορούμενος’ φέρει το βάρος της απόδειξης του πραγματικού περιστατικού. Αν εγώ κουκλίτσα μου σε πω πχ κλέφτρα, πρέπει εγώ να το αποδείξω. Με χαρτιά και ντοκουμέντα. Εσύ δεν χρειάζεται να κουνηθείς απ’ την καρέκλα.
Αν λοιπόν δεν μπορούμε γραπτώς να αποδείξουμε ότι το νοίκιασε για τα διπλάσια και τα τριπλάσια - τότε το μίσθωμα είναι 500 ευρώ. Όσο γράφει το συμβόλαιο. Ούτε 449 ούτε 501. Πεντακόσια. Τέλος.
Δεν ξέρω ποιοι γείτονες ρωτήθηκαν και μίλησαν για διχίλιαρα ενοίκια. Γιατί κι εγώ γείτονας είμαι. Παραδίπλα εχω σπίτι - από τη γιαγιά μου για τους κακόβολους. Την περιοχή την ξέρω σαν την παλάμη του χεριού μου και τις τιμές και τις αξίες και τα πάντα. Κι εγώ όταν ζορίστηκα οικονομικά, προσπάθησα και να πουλήσω και να νοικιάσω. Ειλικρινά πιστεύει άνθρωπος ότι θα μπορούσαμε να εισπράττουμε νοίκι 1.500; Σοβαρά; Μέσα στην κρίση; Σε μια περιοχή όπου πωλούνται εκατοντάδες ακίνητα, και νοικιάζονται ελάχιστα;
Δηλαδή τι λέμε ακριβώς; Ότι θα μπορούσα εγώ και η κάθε εγώ, να βγάλω έξι χιλιάρικα τη σεζόν και θα μού ξίνιζαν; Τεμενάδες θα κάναμε. Αυτά τα τρελλά ποσά το 1999 με τη φούσκα του χρηματιστηρίου που μάς παρακάλαγαν να αγοράσουν τα σπίτια μας όσο όσο.
Γι’ αυτό σού λέω. Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάν για το σπίτι το νοικιασμένο.
Και όπως είπε ο ποινικολόγος Θανάσης Καμπαγιάννης.
«Όταν πεθαίνουν 100 άτομα τη μέρα και το μόνο πράγμα που απασχολεί ολόκληρη κυβέρνηση είναι αν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πρόεδρος αστικού κόμματος και πρώην πρωθυπουργός μπορεί να νοικιάζει εξοχικό με 500 ευρώ το μήνα, καταλαβαίνεις ότι τη πρωτοχρονιά, εν μέσω πανδημίας και της ελλείψεις του συστήματος υγείας, πιθανότερο είναι να συναντήσεις τον άγιο Πέτρο παρά τον άγιο Βασίλη».