Εμβόλιο χιονιού
πάνω στο μάτι της ουτοπίας
Tα πρώτα χιόνια πέσαν πριν λίγες ώρες στον Όλυμπο. Θα αντέξουν γύρω στους πέντε μήνες και έπειτα θα γίνουν γάργαρο νερό στις ατέλειωτες κρήνες του χωριού. Όταν συμβεί αυτό μπορεί να μην υπάρχει πια λοκντάουν, ίσως ο ιός να αποτελεί παρελθόν ή ίσως πάλι να πεθαίνουμε σαν τα κοτόπουλα. Ποιος ξέρει; Η αβεβαιότητα είναι το κυρίαρχο συναίσθημα στις μέρες μας. Όλες οι σταθερές έχασαν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους και δεν βρίσκονται με τίποτα καινούργιες μέσα στον αστικό τρόπο ζωής. Μετεωριζόμαστε σε προσομοιώσεις βλεμμάτων και ψυχαγωγικές μεθαδόνες αναμένοντας καρτερικά την Μεγάλη Επιστροφή. Που ίσως να μην έρθει ποτέ όσο η κοινωνία του ελέγχου προελαύνει. Όσο οι διαφθαρμένες κυβερνήσεις εργαλειοποιούν την πανδημία υποκρινόμενες έναν στοργικό συγγενή. Όσο η έννοια του πολίτη λαμβάνει νέα χαρακτηριστικά, πιο υγιεινιστικά και πειθαρχημένα. Όσο τα συναισθήματα υποβιβάζονται. Όσο συνηθίζουμε να μην αποχαιρετούμε τους νεκρούς μας..
Ανίερες ημέρες. Μια νέα λογοκρισία έχει κάνει την εμφάνισή της. Ο ετεροκαθορισμός θριαμβεύει. Ζούμε την εποχή της μεγάλης παράδοσης της ζωής μας στους πάσης φύσεως ειδικούς. Οι πολιτικοί είναι οι κατάλληλοι να μας κουμαντάρουν. Η επιστήμη είναι η ιδανική για να μας καθορίσει. Η τεχνολογία είναι η ιδανική για να μας προοδεύσει. Οι φαρμακοβιομηχανίες είναι ιδανικές για να μας σώσουν. Οι νέες μειοψηφίες έχουν γεννηθεί. Κι είναι ακόμη πιο μόνες. Γιατί λοιδορούνται από παντού. Η νέα γλώσσα του αποκλεισμού μιλιέται ήδη. Κι είναι ακόμα πιο βάναυση. Γιατί τώρα πηγάζει από τον φιλικό μας περίγυρο και τις συντροφικές μας σχέσεις. Η νέα κανονικότητα είναι παρούσα. Και μισεί ακόμη περισσότερο την αμφισβήτηση. Την περιπλάνηση. Εχθρεύεται την ουτοπία. Γιατί τώρα η πίστη στο αδύνατο ορίζεται ως ασέβεια προς τους νομοταγείς. Όλα πρέπει να βγάζουν νόημα. Η αυθορμησία, ένα βασικό συστατικό της αγάπης, ποινικοποιείται στα πλαίσια μιας ενοχικής ατομικής ευθύνης. Κάποτε πίναμε από το ίδιο ποτήρι. Τώρα σου ζητώ συγγνώμη που πήγα να σε αγκαλιάσω.\.
Κατ’ ουσίαν, στην νέα αυτή κατάσταση, όλοι προσπαθούμε να διαχειριστούμε την γελοιότητά μας. Παραδέξου το και μην μου το βαπτίζεις ωριμότητα. Τα επιχειρήματα ποτέ δε λένε την αλήθεια παρά μόνο την εξυπηρετούν.
Αυτό συντελείται τούτη τη στιγμή: Η ποιητική σκέψη γίνεται αχρείαστη. Κι όμως το αρχαίο θέατρο ήταν προς συνταγογράφηση για την θεραπεία ασθενών στην ιατρική του Ασκληπιού.
Αυτό συντελείται τούτη τη στιγμή: η ευαισθησία σύντομα θα οριστεί ως μόλυνση. Μόνο που χωρίς ευαισθησία δεν κινείται η ιστορία. Απλώς βουλιάζει και ασφυκτιά. Ό.τι μέλλον φτιάχτηκε, κάποτε επιβίωνε ως υψηλή παρομοίωση. Κι αν η ανθρωπότητα επιβίωσε μέχρι τώρα είναι γιατί πίστεψε σε λύσεις λοξές, που πριν έμοιαζαν με σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Το ταξίδι στη θάλασσα με καράβι πρώτοι οι ποιητές το ονειρεύτηκαν με τίμημα το ναυάγιο. Το ταξίδι στον αέρα μόνο οι τρελοί το προσπάθησαν με τίμημα τον διαμελισμό τους. Στο φεγγάρι ο Λουκιανός ταξίδεψε πρώτος και οχι η ΝΑΣΑ.
Αυτό συντελείται τούτη τη στιγμή. Η αναβολή του οράματος εις το όνομα του κατεπείγοντος. Μα το όραμα επείγει περισσότερο απ’ όλα. Τώρα που τα πάντα πρέπει να βαδίζουνε σε μια ισιάδα. Τώρα που τα μεγάλα αφεντικά φαντασιώνονται το τέλος των επαναστάσεων μέσω της γενικευμένης νοσοκομειοποίησης. Όλα είναι επιτρεπτά και ανεκτά μόνο μέσα σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον. Η παγερότητα στους αχανείς σταθμούς του μετρό έδειξαν τον δρόμο προ πολλού. Η αμόλυντη λευκότητα της σύγχρονης αρχιτεκτονικής συναινεί στο γεγονός πως ο νέος εχθρός είναι ο βρώμικος άνθρωπος. Γιατί όχι και rapid-test καθαριότητας στους περαστικούς. Γιατί όχι και ψυχιατρείο σε αυτούς που ρεμβάζουν τον βαρύ χειμώνα στη θάλασσα. Γιατί όχι και μαζική δηλητηρίαση σε όλα τα περιστέρια της πόλης.
Αυτό συντελείται. Ο ύμνος στο παγερό. Ο αστυνομικός γιατρός δεν αργεί. Κράτος σανατόριο. Αυτό λαμβάνει χώρα. Ο εγκλωβισμός της οργής αποκλειστικά σε ψηφιακά και ανέπαφα πλαίσια. Μα πώς όμως; Πώς εκτυπώνεις 3D το χιόνι; Και τι συγκίνηση να προκαλέσει στα παιδιά; Placebo χαρά. Κούφιο συναίσθημα. Σαν την ελπίδα επιστροφής στην καθημερινότητα που είχαμε πριν.
Όχι. Η Μεγάλη Επιστροφή δεν θα γίνει. Δεν πρέπει να γίνει. Μια Μεγάλη Επάνοδος χρειάζεται που θα βροντοφωνάξει πως “μονάχα η συγκίνηση αντέχει”. Μιλώ για την διαχρονική συγκίνηση που δεν σκαμπάζει από ολοκληρωτισμούς. Για μια συγκίνηση διαφυγούσα που έρχεται από πολύ μακριά. Για μια διέγερση ασύλληπτη από τα τετριμμένα, γιατί γνωρίζει καλά πως μέσα στις βαθιές χαράδρες του Ολύμπου υπάρχει ένα χιόνι που δεν λιώνει ποτέ. Είναι το λεγόμενο αιώνιο χιόνι. Το αμετάκλητο. Αυτό που φτιάχνει το ασπράδι στα μάτια της ελευθερίας ∴ [www. 1-2.gr ]