Από το τα δάκρυα του Τσιόδρα για τον παππού και τη γιαγιά που κινδυνεύουν, στο «είναι πολύ μικρό το ποσοστό των ασθενών που χάνουν τη ζωή τους εκτός ΜΕΘ, μόλις 20%», της Παπαευαγγέλου.

Από το «Μένουμε Σπίτι» για να σώσουμε ζωές, των ΜΜΕ της Λίστας Πέτσα, στο «να μην εθιστεί η κοινωνία στη λογική των επιδομάτων», του Κυρανάκη.

Και από τα χειροκροτήματα στα μπαλκόνια για τους γιατρούς και τους νοσηλευτές της υπέρκομψης Μαρέβας, στο «δεν υπάρχει λεφτόδεντρο για προσλήψεις», του Πορτοσάλτε.

Ένας χρόνος χωρίζει τις δύο αυτές κυβερνητικές αντιδράσεις απέναντι στην πανδημία. Μοιάζουν αντιφατικές αλλά δεν είναι.

Όταν η αγωνία της κυβέρνησης ήταν να κλείσει τον κόσμο σπίτι του, γιατί μόνο το λοκντάουν είχε ως στρατηγική για την ανάσχεση της πανδημίας, τότε το σύνθημα ήταν «έστω και μια ζωή να σωθεί».

Τώρα που τα λεφτά τελειώνουν, το τροπάρι αλλάζει, η αγορά πρέπει να ανοίξει γρήγορα γιατί τα επιδόματα κάνουν τους ανθρώπους τεμπέληδες.

Όταν τα κρούσματα ήταν λίγα και η πίεση στο ΕΣΥ ελεγχόμενη, τους έπαιρνε να μιλούν για «ήρωες» γιατρούς. Τζάμπα ήταν άλλωστε.

Τώρα που το ΕΣΥ καταρρέει και όλοι φωνάζουν για προσλήψεις, ξαναθυμήθηκαν το λεφτόδεντρο.

Όταν ο κίνδυνος για τη ζωή των ανθρώπων ήταν περιορισμένος μπορούσαν να «δακρύζουν» για αυτή τη ζωή. Τζάμπα ήταν και αυτό, άσε που τους εμφάνιζε και ευαίσθητους.

Τώρα που εκατοντάδες άνθρωποι πέθαναν και πεθαίνουν χωρίς νοσηλεία εξαιτίας των δικών τους πολιτικών, επιχειρούν να μας εξοικειώσουν με τον θάνατο.

Από το «κάθε ζωή έχει αξία», στη ζωή ως στατιστική. Να δείτε πόσο μεγαλύτερο είναι το 80% που βρίσκει ΜΕΘ, από το 20% που πεθαίνει στους διαδρόμους των νοσοκομείων.

Η ζωή σας έχει αξία όταν δεν κοστίζει. Παύει όμως να έχει αξία όταν κοστίζει για να σωθεί.

Μη μας ζαλίζετε άλλο με τη ζωή σας, έχουμε και ένα Ράλι Ακρόπολης να οργανώσουμε!

Πηγή: Facebook