Δρ. Κ.Φαρσαλινός: «Οι υποχρεωτικοί εμβολιασμοί παραβιάζουν βασικές βιοηθικές αρχές - Γιατί υπάρχει συζήτηση;
Στην προσωπική του ιστοσελίδα επί του θέματος αναφέρθηκε σε σειρά ερωτημάτων τα οποία πραγματικά "καρφώνουν" πολλούς κυβερνητικούς και φιλοκυβερνητικούς παράγοντες:
1. Φαίνεται πως στην προσπάθεια να πεισθεί ο πληθυσμός να εμβολιαστεί μπαίνουν και επιχειρήματα περί μόρφωσης που σχετίζεται με την αποδοχή του εμβολιασμού.
2. Επιφυλακτικοί οι νεότεροι προς τον εμβολιασμό.
Δεν πρέπει να μας ανησυχεί αυτό. Το μόνο ανησυχητικό είναι η ανεπαρκής κάλυψη των ηλικιωμένων και των ευπαθών, και που είναι χαμηλότερο του 70%. Σοβαρό κύμα δεν θα προκύψει α0πό τον μη-εμβολιασμό των νέων 30χρονων αλλά από την ανεπαρκή κάλυψη των ηλικιωμένων ή από τη μικρή διάρκεια της ανοσίας που προσφέρουν τα εμβόλια. Να μην ξεχνάμε ότι οι ηλικιωμένοι εμβολιάστηκαν τον Ιανουάριο και το Φεβρουάριο, δηλαδή το φθινόπωρο θα έχει περάσει διάστημα 7-9 μήνες από τον εμβολιασμό τους.
3. Θάνατος σε 32χρονου στη Χαλκίδα, 24 ώρες μετά το εμβόλιο.
Όλα τα περιστατικά, ανεξαρτήτως των εκτιμήσεων και της γνώμης ειδικών και μη ειδικών, θα πρέπει να καταγράφονται στην φαρμακοεπαγρύπνηση. Είναι αμφίβολο αν όλα τα περιστατικά καταγράφονται στην φαρμακοεπαγρύπνηση.
4. Διευκολύνσεις και προνόμια εμβολιασμένων.
Τιμωρίες και στέρηση αυτονόητων δικαιωμάτων έχει βαφτιστεί ως "προνόμιο" ή "διευκόλυνση". Είναι απορίας άξιο που οι προτροπές προς κοινωνικές συγκρούσεις, αντιπαλότητα και γκετοποίηση δεν αποτελούν αυταπάγγελτα ποινικά αδικήματα, διότι πολλές από τις δημόσιες δηλώσεις αποτελούν ακριβώς τέτοιες προτροπές (σχόλιο ως μη-νομικός).
5. Υποχρεωτικότητα εμβολιασμού
Βιοηθικό έγκλημα, παράβαση των αρχών της αυτονομίας και της δικαιοσύνης, και παραβίαση διεθνών συμβάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν υπάρχουν ούτε οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις για μια τέτοια συζήτηση. Εμβόλια νέας τεχνολογίας με ανεπαρκή δεδομένα, υποχρεωτικότητα για νέους υγιείς που έχουν ελάχιστο ή καθόλου όφελος και ταυτόχρονα υπόκεινται στον κίνδυνο των (έστω και ελάχιστων) επιπλοκών (για τον οποίο κανείς δεν παίρνει την ποινική και αστική ευθύνη), και σε καμία περίπτωση δεν είναι τα εμβόλια το μοναδικό εργαλείο που απαιτεί καθολική εφαρμογή για τη διαχείριση του προβλήματος (Ν. Κορέα, ελάχιστοι εμβολιασμοί και καθόλου κρούσματα και θανάτους).
Το επιχείρημα προστασίας των εμβολιασμένων δια της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού όλων παραπέμπει σε ΝΟΗΤΙΚΟ ΛΗΘΑΡΓΟ. Με δεδομένο ότι τα εμβόλια προστατεύουν κατά 95-100% από σοβαρή νόσο και νοσηλεία, και προστατεύουν σημαντικά και από τη λοίμωξη και τη μετάδοση, είναι ΠΡΟΦΑΝΕΣ ότι ο εμβολιασμένος δεν κινδυνεύει από τον ανεμβολίαστο (ίσως μάλιστα να συμβαίνει το ανάποδο). Το επιχείρημα υποχρεωτικού εμβολιασμού για την προστασία των εμβολιασμένων ακυρώνει τα επιστημονικά δεδομένα και αποτελεί παραδοχή ότι τα εμβόλια είναι σχεδόν άχρηστα στην ατομική προστασία. Όσοι υποστηρίζουν τέτοια επιχειρήματα θα πρέπει να μας εξηγήσουν γιατί αμφισβητούν τα επιστημονικά δεδομένα.
Μάλιστα και ως συνέχεια των ανωτέρω ο Δρ.Κ.Φαρσαλινός επανήλθε με νεότερη ανάρτησή του στην σελίδα του στο Facebook αναφερόμενος στην συζήτηση μαζί με τον καθηγητή κ. Βασιλακόπουλο, σχετικά με το ζήτημα των εμβολίων και της υποχρεωτικότητας όπου ανέφερε ότι είναι απορίας άξιο πως μπορεί να υπάρχει έστω και συζήτηση για υποχρεωτικό εμβολιασμό σε όλο τον πληθυσμό και συνέχισε:
Λαμβάνοντας υπόψη τα επιστημονικά δεδομένα που περιγράφουν 95-100% προστασία από σοβαρή νόσο αλλά και προστασία (όχι απόλυτη) από τη λοίμωξη και την μετάδοση, πως μπορεί ο εμβολιασμένος να κινδυνεύει από τον ανεμβολίαστο?
Ο άνθρωπος που πραγματοποίησε τον εμβολιασμό το έκανε για να ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ με το εμβόλιο. Όποιος υποστηρίζει ότι ο ανεμβολίαστος είναι κίνδυνος για τον εμβολιασμένο, ουσιαστικά αμφισβητεί τα επιστημονικά δεδομένα περί αποτελεσματικότητας των εμβολίων.
Τα εμβόλια για τον SARS-CoV-2 είναι νέας τεχνολογίας, με ανεπαρκή δεδομένα (επειδή δημιουργήθηκαν μόλις πρόσφατα), δεν είναι απόλυτα ασφαλή και ΔΕΝ μπορούν να συγκριθούν με τα εμβόλια για τις παιδικές ιογενείς λοιμώξεις. Τα τελευταία έχουν δεκαετίες δεδομένων (έγκριση του εμβολίου για τον τέτανο το 1947, εμβόλιο ιλαράς το 1967), και παρόλα αυτά ΔΕΝ είναι υποχρεωτικά για το σχολείο (παλαιότερη απόφαση του ΣτΕ αφορούσε παιδικό σταθμό κι όχι σχολείο). ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΥΓΚΡΙΣΗ μεταξύ αυτών των εμβολίων και των εμβολίων για τον SARS-CoV-2, και αυτό δεν αλλάζει ούτε με κανονική έγκριση των εμβολίων.
Είναι προφανές ότι καλώς έλαβαν έγκριση τα εμβόλια για τον κορωνοϊό διότι είναι απαραίτητα, αλλά ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΕΘΕΙ ΘΕΜΑ (ΟΥΤΕ ΣΥΖΗΤΗΣΗ) ΠΕΡΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.
Η υποχρεωτικότητα καταπατά βάναυσα θεμελιώδεις αρχές βιοηθικής και συμβάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Καταπατά το ατομικό δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και ελέγχου του σώματος, που ως ατομικό δικαίωμα ΔΕΝ ΥΠΟΚΕΙΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΨΗ, ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ.
Δεν υπάρχουν ούτε καν οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις συζήτησης για υποχρεωτικότητα.
Το θέμα της συζήτησης ήταν η ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΤΗΤΑ, όχι η ανάγκη να υπάρχουν διαθέσιμα εμβόλια. Η υποχρεωτικότητα είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ και ΜΗ ΑΠΟΔΕΚΤΗ. Είναι μάλιστα εντυπωσιακό πως ενώ γίνεται συζήτηση για υποχρεωτικότητα, κανείς δεν αναλαμβάνει την ποινική και αστική ευθύνη για οποιαδήποτε βλάβη. Οι αρχές φαίνεται να προσπαθούν να μεταφέρουν τις ευθύνες στην αγορά. Όποιος αποφασίσει και θέσει εκβιαστικού τύπου διλήμματα, ελπίζω να κατανοεί σε τί κίνδυνο θέτει τον εαυτό του και την επιχείρησή του σε περίπτωση που συμβεί μια σπάνια σοβαρή επιπλοκή.
Είναι αυτονόητο πως οι 39 θάνατοι από COVID σε ηλικίες κάτω από 40 ετών ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΟΥΝ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ τον υποχρεωτικό εμβολιασμό σε εκατομμύρια νέους με ελάχιστο ή σχεδόν καθόλου (ανάλογα με την ηλικία) κίνδυνο. Δικαιολογούν μόνο την διάθεση των εμβολίων, με ισχυρή σύσταση (σε καμία περίπτωση όμως επιβολή) εμβολιασμού σε όσους έχουν νοσήματα που αποτελούν παράγοντα κινδύνου για σοβαρό COVID. Πέρα από τη σύσταση και τη διάθεση των εμβολίων, καμία υποχρεωτικότητα δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή.
Ατομικά ο καθένας θα αποφασίσει ελεύθερα αν θα κάνει το εμβόλιο, εκτιμώντας τον κίνδυνό του να προσβληθεί και να νοσήσει σοβαρά έναντι των κινδύνων σπάνιων επιπλοκών που γνωρίζουμε, και των αγνώστων των εμβολίων. Το δικαίωμα προσωπικής και ελεύθερης συναίνεσης δεν καθορίζεται από το αν τα εμβόλια έχουν έκτακτη ή κανονική άδεια.
Ελπίζω να μην σκεφτούν κάποιοι, στα πλαίσια ενός ιδιότυπου "εκβιασμού", να αποφασίζουν αδικαιολόγητα κλεισίματα καταστημάτων σε περίπτωση κρούσματος ή άλλα μέτρα που δεν λαμβάνονται για λόγους δημόσιας υγείας αλλά με μοναδικό σκοπό να ασκήσουν πίεση για τον εμβολιασμό. Μόνο η πειθώ είναι αποδεκτή, και σε καμιά περίπτωση ο έμμεσος εκβιασμός δια της τιμωρίας (που βαφτίζεται "διευκόλυνση" ή "προνόμιο").