Ενταγμένο στο αφιέρωμα "Η ηθική της επανάστασης" έχει ως βασικούς σταρ τους Μπαρτ Ρέινολντς, Ράκελ Γουέλς, Τζιμ Μπράουν.

Την ταινία θα προλογίσει ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, του οποίου έντυπη ανάλυση θα διανεμηθεί στους θεατές, ενώ μετά το τέλος της προβολής θα ακολουθήσει μακρά συζήτηση με το κοινό.

Το φιλμ είναι ένα μεταγουέστερν με επιρροές από το σπαγγέτι, που αναφέρεται εμφανώς μεν στην επανάσταση στο Μεξικό και κρυφά στο βιετναμικό πόλεμο.

Ένας Μεξικανός, μια όμορφη Ινδιάνα κι ένας μαύρος σερίφης συμμαχούν για τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Σκληρή δράση και σπουδαίες ιδεολογικές επιδόσεις καθορίζουν αυτό το έξοχο γουέστερν.

Η κριτική ανάλυση που θα διανεμηθεί είναι η ακόλουθη:

«Βρισκόμαστε και πάλι στο επαναστατημένο Μεξικό, στον αγώνα να φύγει η 35ετής δικτατορία του Πορφύριο Ντιάζ. Οι επαναστάτες αντιμετωπίζουν διάφορα προβλήματα. Ένας Μεξικανός κλέβει 100 τουφέκια και τον κυνηγάει ένας μαύρος σερίφης. Θα γνωριστούν με μια φλογερή Ινδιάνα που είναι αλληλέγγυα στην εξέγερση, ενώ θα αποδειχθεί πως τα 100 όπλα προορίζονταν για τους επαναστάτες. Θα αποτελέσουν μια ομάδα και θα αρχίσει η σκληρή δράση κατά των καθεστωτικών.
Από έναν παραγνωρισμένο σκηνοθέτη ένα σπουδαίο μεταγουέστερν με στοιχεία σπαγγέτι. Οι αναφορές στην επανάσταση, τη συντροφικότητα και τη συλλογικότητα είναι συγκλονιστικές, ειλικρινείς, καίριες, άμεσες. Μεξικανός μαύρος και Ινδιάνα (καθόλου τυχαία η επιλογή) πολεμούν ενάντια στην καταπίεση.
Ωστόσο, το φιλμ περιέχει και ένα ιδιαίτερο, κρυφό μήνυμα. Είναι οι έμμεσες (αλλά σαφείς για όσους νιώθουν) αναφορές στον πόλεμο του Βιετνάμ, στο αμερικανικό άδικο, στην εποποιία των κατοίκων της ασιατικής χώρας. Η δράση έρχεται καταιγιστική, οι σφαγές είναι τρομερές, το στιλ υπέροχο. Οι ρόλοι πειστικοί με τον Τζιμ Μπράουν να ξεχωρίζει, ενώ ο έμπειρος Τζέρι Γκόλντσμιθ «γράφει» μια ταιριαστή μουσική επένδυση.
Υπάρχει και το ερωτικό και το ψυχαναλυτικό και το ανταγωνιστικό επίπεδο, αλλά, παρά το τελικό δραματικό φινάλε, εκείνο που διαυγάζει είναι ο πόθος για ελευθερία.
Στα 1969, πέραν των άλλων, το κλασικό, παραδοσιακό, αμερικανικό γουέστερν έχει να αντιμετωπίσει τη δύναμη και τη σύγκριση με το σπαγγέτι και αναπαράγει φόρμες του (σαφώς η έντονη βία και δράση) με τρόπο πειστικό, όπως κάνει ο Πέκινπο την ίδια χρόνια με την Άγρια Συμμορία.
Τα 100 τουφέκια, εκτός των άλλων, μπορούμε να τα εντάξουμε στα γουέστερν της ανήσυχης συνείδησης (κατά τον Κρίστιαν Ζίμερ στο Κινηματογράφος και πολιτική), όπου δηλαδή ο Αμερικανός αναρωτιέται για πολλά πράγματα. Από τη σφαγή των Ινδιάνων ως το βιετναμικό πρόβλημα.
Τα 100 τουφέκια είναι μια υποδειγματική ταινία τόσο ψυχαγωγική όσο και ιδεολογική».

Υ.Γ. Η επόμενη ταινία θα προβληθεί τη Δευτέρα 16 Ιουνίου στις 21:00 με δωρεάν είσοδο, είναι η πρώτη του αφιερώματος Όταν ξέσπασε η βία και θα παρουσιαστεί το αριστούργημα του Τζον Μπούρμαν Ο επαναστάτης του Αλκατράζ.