Βέβαια υπήρχε και μία αναφορά ότι έπρεπε να προτιμηθούν όσοι είχαν τοποθετηθεί στις θέσεις προϊσταμένων μετά από κρίση του Ειδικού Συμβουλίου Επιλογής Προϊσταμένων (ΕΙΣΕΠ), αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Το πνεύμα του νόμου τηρήθηκε. Στην μεταβατική πραγματικότητα της ελληνικής νομοθεσίας και διοίκησης, την τελική απόφαση την έχει ο Υπουργός.

Ο Δημήτρης Παπαδημητρόπουλος, που είχε επιλεγεί ως γενικός διευθυντής από το ΕΙΣΕΠ, δεν κρίθηκε απαραίτητος καθότι είχε διαφωνήσει με την ποσόστωση της αξιολόγησης, όπως φαίνεται και από καταγγελία της ΑΔΕΔΥ. Προτιμήθηκαν δύο υπάλληλοι που είχαν οριστεί αναπληρωτές  γενικοί με απόφαση υπουργού και η Γεωργία Βαλατσού που είχε μεν την έγκριση του ΕΙΣΕΠ, αλλά κουβαλάει και κάποιες σκιές του παρελθόντος: Το 2006 είχε απασχολήσει τις εφημερίδες ως κοπανατζού, μετά μάλιστα από καταγγελία του τότε υφυπουργού Εσωτερικών Απόστολου Ανδρεουλάκου.

Μια ματιά στο δελτίο τύπου που είχε εκδώσει τότε ο κ. Ανδρεουλάκος είναι ενδεικτική:

«Όταν ένας υπάλληλος λείπει με αναρρωτική άδεια από 05/02/2005 έως 21/02/2006, ημερομηνία συντάξεως της αναφοράς προς τον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών, και λείπει περισσότερο από ένα έτος, χωρίς να έχει νοσηλευτεί σε Νοσοκομείο ή Κλινική ούτε μία ημέρα, χωρίς να έχει προσκομίσει ούτε ακτινογραφίες, ούτε εργαστηριακές εξετάσεις, ούτε τίποτα, ο πολιτικός προϊστάμενος έχει την υποχρέωση να στείλει όλο το σχετικό φάκελο στη Δικαιοσύνη, για να διερευνήσει την υπόθεση.»

Παρότι η πρωτοβάθμια υγειονομική Επιτροπή Αθηνών απέρριψε την αναρρωτική άδεια της κ. Βαλατσού, από 08/09/2005 μέχρι 05/02/2006, η ίδια προσέφυγε στην δευτεροβάθμια Επιτροπή και τελικά αθωώθηκε.

Διαθέτει πλούσιο βιογραφικό και σύμφωνα με την αιτιολόγηση του νέου της διορισμού, κρίνεται ιδιαιτέρως απαραίτητη καθώς εφάρμοσε στο υπουργείο την κεντρική κυβερνητική πολιτική της δημοσιονομικής προσαρμογής, η εφαρμογή της οποίας βρίσκεται σε κρίσιμο στάδιο.

Η μικρή αυτή ιστορία αναδεικνύει τον πολιτικό ρεαλισμό του Κυριάκου Μητσοτάκη που αν και επικαλείται το νόμο, την αξιοκρατία και την ανάγκη για απόδοση δικαιοσύνης, αντιλαμβάνεται όλες αυτές τις έννοιες με αξιοσημείωτη ευελιξία: Α λα καρτ

1. Νόμοι με διπολική διαταραχή - Η σφαίρα του επιθυμητού και η «μεταβατική περίοδος»

Τόσο ο νόμος για την αξιολόγηση του προσωπικού έτσι και ο νόμος για την επιλογή των προϊσταμένων έχουν δύο σκέλη:  Περιγράφεται με εξαντλητική λεπτομέρεια αυτό που πρέπει να γίνει «κάποια στιγμή», που όμως δεν έχει καμία σημασία καθώς ο νομοθέτης βαφτίζει το παρόν μεταβατική περίοδο όπου ισχύει το εντελώς αντίθετο. Το Ειδικό Συμβούλιο Επιλογής Προϊσταμένων μπορεί να περιμένει. Τι κι αν λειτουργεί ήδη από το 2011; Κρίνεται χρονοβόρο και οι περιστάσεις απαιτούν ταχύτητα κι ευελιξία. Οι υπουργοί μπορούν να επιλέγουν μόνοι τους τα στελέχη με αντικειμενικά πάντα κριτήρια. Όπως είπε και ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης, νόμος δεν είναι το δίκιο του εργάτη. Είναι όμως του Υπουργού.

2. Ευέλικτη Αξιοκρατία - αξιολογούνται μόνο οι υφιστάμενοι

Οι προϊστάμενοι που επιλέγονται από τον Υπουργό θα αξιολογούν τους υπαλλήλους τους. Δεν τίθενται στόχοι, όπως είχε θεσμοθετηθεί στο παρελθόν. Το πνεύμα της νέας αξιολόγησης είναι συγκριτικό. Επειδή δεν μπορεί να είναι όλοι άριστοι, ο νόμος ορίζει ότι το 15% των εργαζομένων κάθε διεύθυνσης πρέπει να είναι ανεπαρκείς. Σημειωτέον ότι  σύμφωνα με την Υφυπουργό Εύη Χριστοφιλοπούλου, η αξιολόγηση δεν έχει καμία σχέση με τις απολύσεις, αλλά μέχρι το Δεκέμβρη πρέπει να βρεθούν άλλα 6.500 κεφάλια.

3. Τέλος στην ατιμωρησία ή περασμένα ξεχασμένα;

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης που δηλώνει αποφασισμένος να καθαρίσει το δημόσιο από τα λαμόγια, επιδεικνύει έναν αξιοσημείωτο πολιτικό ρεαλισμό, στην περίπτωση της Γενικής Γραμματέως Οικονομικών του Υπουργείου του: α) Η κ. Βαλατσού έχει τα προσόντα και είχε στο παρελθόν περάσει από την κρίση του αρμόδιου οργάνου, δηλαδή του ΕΙΣΕΠ, β) Τυπικό κώλυμα δεν υπήρχε, αφού καλώς ή κακώς δεν εκδιώχθηκε πειθαρχικά, γ) Πρόσκειται στο ΠΑΣΟΚ και πρέπει να υπάρχουν καλές σχέσεις ανάμεσα στα κόμματα της συγκυβέρνησης. Συμπέρασμα: Αφού τη δουλειά την κάνει, περασμένα - ξεχασμένα.

Η άλλη όψη του ίδιου ρεαλισμού επιστρατεύεται για τους συμβασιούχους που έγιναν αορίστου χρόνου με το Π.Δ. Παυλόπουλου, μιας που αποτελούν μια βολική δεξαμενή για τις απολύσεις που πρέπει να παρουσιάσει στην Τρόικα μέχρι το τέλος του Δεκέμβρη. Άνθρωποι που εργάζονται καθημερινά για περισσότερο από 12 χρόνια, και που  ενδεχομένως τους έλειπαν 20 ημέρες εργασίας στο χρονικό διάστημα 2002 - 2004 μπαίνουν στο ίδιο σακί με όσους είχαν πλαστογραφήσει πτυχία, κατηγορούνται συλλήβδην ως βύσματα και απειλούνται με απόλυση, χωρίς αποζημίωση.

Αξιοσημείωτο είναι ότι δεν αναζητούνται ευθύνες από όσους τυχόν ενέκριναν την όποια παρατυπία το 2004, δηλαδή τα τότε δημοτικά ή υπηρεσιακά συμβούλια που ενδεχομένως λειτούργησαν με πελατειακή λογική. Το βάρος πέφτει αποκλειστικά στον πιο αδύναμο πόλο, στον εργαζόμενο, πελάτη σε ομηρεία. Αυτό τονίζει και ο Πρόεδρος του Διοικητικού Επιμελητηρίου, Κώστας Παπαδημητρίου για να καταλήξει ότι ο επανέλεγχος των συμβάσεων είναι πολιτικά ανήθικος, συνταγματικά προβληματικός και διοικητικά απαράδεκτος. Διευκρινίζει και κάτι άλλο: Το Σώμα Επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης δεν είναι ανεξάρτητο, είναι γενική γραμματεία του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης.