"Από τότε που καταργήθηκε το μισό Νοσοκομείο, η εταιρεία που είχε τους αυτόματους πωλητές ροφημάτων καφέδων κλπ, προφανός έκρινε ότι δεν υπήρχε οικονομικό ενδιαφέρον (είδες η ιδιωτική πρωτοβουλία!) και απέσυρε τα μηχανήματά της.

   Αποτέλεσμα είναι, από την ώρα που κλείνει το κυλικείο το βράδυ, μέχρι το επόμενο πρωί, να μην υπάρχει δυνατότητα να προμηθευτεί κανείς ούτε ενα μπουκάλι νερό, ούτε ένα καφε  ή κάποιο συσκευασμένο φαγώσιμο για να βγάλει τη νύχτα. Η έλλειψη αυτή δεν αφορά μόνο ή κυρίως τους εργαζόμενους αλλά περισσότερο τους ασθενείς και τους συνοδούς.

Κατά την εφημερία που οι άνθρωποι έρχονται έκτακτα και απροετοίμαστοι στο Νοσοκομείο, έχουν ανάγκη από ένα μπουκάλι νερό ή ένα καφε για τις ατέλειωτες ώρες αναμονής και αγωνίας. Δικαιολογημένα είναι τα παράπονα και η αγανάκτησή τους. Πόσο μάλλον που το Νοσοκομείο δεν είναι στο κέντρο της πόλης και δεν υπάρχει πρακτικά η δυνατότητα να πάρει κανείς κάτι "απ' έξω".

   Είναι λοιπόν απολύτως αναγκαίο, προκειμένου να μην ταλαιπωρούνται ακόμα περισσότερο κυρίως οι επισκέπτες και οι ασθενείς αλλά και το προσωπικό να λυθεί επιτέλους αυτό το πρόβλημα που δεν είναι δα και βουνό!

   Οφείλουμε πάντως πέρα από το καθαρά πρακτικό μέρος να αναγνωρίσουμε και το συμβολισμό του πράγματος. Πίσω από την απραξία της Διοίκησης, δεν είναι δύσκολο να διακρίνουμε την γενικότερη στάση: Αδιαφορία και προσπάθεια υποβάθμισης του Νοσοκομείου, συνεχής περιορισμός των παροχών και απαξίωσή προκειμένου το κλείσιμό του να περάσει ευκολότερα.

   Έχουμε θέσει το συγκεκριμένο ζήτημα στη Διοίκηση και περιμένουμε άμεσες ενέργειες προκειμένου να λυθεί. Σε αντίθετη περίπτωση δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Θα αναγκαστούν να απολογηθούν και γι' αυτή την ταλαιπωρία του κόσμου".