Κι από εκεί που θα έπρεπε ο νέος πρύτανης του ΕΚΠΑ, ο οποίος με την έναρξη της θητείας του είχε το σπάνιο, για πρύτανη, προνόμιο να συναντήσει τον ίδιο τον πρωθυπουργό, να ερωτάται τι προτίθεται να κάνει ώστε να πείσει την φιλική του κυβέρνηση να επενδύσει στην πενόμενη και καταρρακωμένη Παιδεία για το καλό της χώρας και του μέλλοντός της, είναι ο κ. πρύτανης, σε ομοφωνία με την κυβέρνηση και τα φιλικά της ΜΜΕ που εγκαλούν τους φοιτητές, επειδή διαμαρτύρονται για την τραγική κατάσταση της δημόσιας εκπαίδευσης.

Και αντί να διεκδικεί ο νέος πρύτανης του ΕΚΠΑ, από κοινού με την πανεπιστημιακή κοινότητα, την αύξηση του δημόσιου προυπολογισμού, αλλά και την επαναφορά του προσωπικού που έχασε το ίδρυμά του στην άφρονα, όσο και άδικη για το πανεπιστήμιο και τους υπαλλήλους του πολιτική της διαθεσιμότητας, κουνάει αυστηρά το δάχτυλο σε όσους... τολμούν και το κάνουν.

Διότι το ερώτημα που έπρεπε σήμερα να τεθεί στο δημόσιο διάλογο δεν είναι βέβαια αν τα πανεπιστήμια πρέπει να φυλάσσονται. Πρώτα γιατί το ερώτημα έχει απαντηθεί και η επαναφορά του, έστω και για επικοινωνιακούς λόγους, κουράζει. Κι ύστερα γιατί τα πανεπιστήμια τα άφησαν αφύλακτα αυτοί ακριβώς που σήμερα υστερικά υποστηρίζουν ότι πρέπει να φυλαχτούν. Διότι με τα χρήματα που δίνει πλέον η κυβέρνηση στα ΑΕΙ, όχι φύλαξη και καθαριότητα, ούτε χαρτί υγείας δεν μπορούν να έχουν...

Ας αφήσουν λοιπόν οι κρατούντες, κυβερνητικοί βουλευτές, υπουργοί και ΜΜΕ τα επικοινωνιακά παιχνίδια και την υποκριτική αγωνία τους για τα πανεπιστήμια και τη φύλαξή τους και ας εξηγήσουν τι σκέφτονται για την ανάταξη της Παιδείας, την οποία έχουν απαξιώσει όσο κανένα άλλο κράτος όχι της Ευρώπης, αλλά του πολιτισμένου κόσμου. Κι ας αφήσουν τα φτηνά επικοινωνιακά κόλπα, ότι δήθεν το πρόβλημα των πανεπιςτημίων σήμερα είναι οι φοιτητές τους.

Όσο για το νέο πρύτανη του ΕΚΠΑ, η ελληνική κοινωνία θα περίμενε μια πιο υπεύθυνη και πιο τολμηρή στάση απέναντι στους υπευθύνους της σημερινής παρακμής και όχι να υπηρετεί επικοινωνιακούς σχεδιασμούς, αναγορεύοντας ως μείζονα εχθρό του πανεπιστημίου τους... φοιτητές του. Καθώς από την πρώτη μέρα που ανέλαβε, έδειξε ως αντίπαλό του τους αντιδρώντες και όχι, ως όφειλε, αυτούς που δημιουργούν το πρόβλημα και αποτελούν τους πραγματικούς εχθρούς της δημόσιας Παιδείας.

Κάτι τέτοιες φιλοκυβερνητικές συμπεριφορές άλλωστε είναι που βάζουν σε σκέψεις για τη σκοπιμότητα της... εμβρυουλκού του νόμου Διαμαντοπούλου, με την οποία αναδείχθηκαν οι σημερινοί και κατά εξόφθαλμη σύμπτωση φιλοκυβερνητικοί πρυτάνεις.

Διότι το πρόβλημα με τα πανεπιστήμια σήμερα δεν είναι η φίμωση όσων διεκδικούν μια καλύτερη Παιδεία, προκειμένου να ξεκολλήσει η χώρα από την ύφεση και τη λιτότητα. Αλλά ακριβώς το αντίθετο.  Η δημιουργία δηλαδή  κοινού μετώπου με όσους αγωνιούν, προκειμένου να ανατραπεί η κοινωνικά και εθνικά καταστροφική πολιτική της υποβάθμισης της δημόσιας Παιδείας.