O επίκαιρος Χάνς Φάλλαντα και η ΕΡΤ – Ένας χρόνος μετά την εισβολή.
Είναι μέρες τώρα που μου έρχεται στο μυαλό, ο Χάνς Φάλλαντα και το βιβλίο του «Μόνος στο Βερολίνο». Τον Φάλλαντα τον γνώρισα απο το σκοτεινό αριστούργημα, « Ο Πότης »,( εκδόσεις Κίχλη).Εξαιρετική η μετάφραση και το επίμετρο της Έμης Βαϊκούση. Διαβάζοντας το «Μόνος στο Βερολίνο»είχα την αίσθηση ότι οι μέρες και οι ήρωες που περιγράφει, μεταξύ του 1940 και του 1942 στο καθεστώς του Χίτλερ, είναι οι Ευρωπαίοι του 2014.Είναι οι Έλληνες που αφήνονται...τυφλοί και φοβισμένοι να καθορίσουν το μέλλον τους εκείνοι που τους έφεραν στη χαώδη κατάσταση που βιώνουμε.
Αόρατα τα συμφέροντα,αόρατες οι ομάδες της καταστροφής, που καταπίνουν και την τελευταία αντίδραση, που μπορεί να προβάλλουμε. Είναι όμως αόρατες; Δεν τους βλέπουμε δίπλα μας; Δεν ζούμε από κοντά το θράσος τους; Ποιοι είναι οι δικοί μας οι διώκτες; Μόνο οι άνθρωποι που βρέθηκαν πολύ ψηλά;
Λέει η ηρωίδα του Φάλλαντα: « Κι αν έχεις τέτοιους ανθρώπους να σε κυβερνούν, θα πρέπει να κρατάς συνέχεια κλειστό το στόμα σου και δεν θα μπορείς ποτέ να πεις ό,τι έχεις στην καρδιά σου». Στην ΕΡΤ όλοι μιλούσαν αλλά και όλοι οι ήρωες του Φάλλαντα ήταν εκεί...Οι διεφθαρμένοι, οι άνθρωποι με τα πόστα στο Κόμμα, σε όλα τα κόμματα, οι ικανοί για όλα, οι άπληστοι, οι φιλόδοξοι, οι άεργοι. Υπήρχαν όμως και οι άλλοι. Οι εργατικοί, οι τίμιοι, οι ικανοί, οι χαμηλόμισθοι, αυτοί που περνούσαν από τη φωτιά ακολουθώντας ένα σύστημα αξιών και ζούσαν τις αντιφάσεις τους... Ποιοι ήταν οι πιο πολλοί... ποιοι ακούγονταν περισσότερο; έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, δεν ξέρω... Ίσως, αν ο Γιώργος Αυγερόπουλος αποφάσιζε να γυρίσει ένα νέο ντοκιμαντέρ για το «μαύρο»στην ΕΡΤ και για το πού βρίσκονται σήμερα οι «ήρωες » εκείνης της νύχτας, να δώσει μια απάντηση.
Εκείνο που ξέρω είναι ότι οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ είναι οι μοναδικοί εργαζόμενοι του δημοσίου φορέα που διώχθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες και δεν γύρισαν ποτέ στις θέσεις τους. Όπου αλλού επιχειρήθηκε,(δεν το θεωρώ σωστό για τους εργαζόμενους να αναφερθώ συγκεκριμένα) μετά τις πιέσεις, οι απολύσεις, με διοικητικές πράξεις και νομικά τερτίπια ανακλήθηκαν. Εκτός από τις περιπτώσεις που καταργήθηκαν οι φορείς. Εδώ όχι μόνο οι εργαζόμενοι απολύθηκαν εν μια νυκτί ,όχι μόνο λοιδωρήθηκαν, αλλά έγιναν τα θύματα ενός εκδικητικού κράτους, που τους άφησε κυριολεκτικά στο δρόμο χωρίς καν τις νόμιμες αποζημιώσεις τους. Αποζημιώθηκαν μόνο όσοι είχαν συμβάσεις αορίστου πριν από τον νόμο Παυλόπουλου το 2005. Για όσους δεν ξέρουν, οι περισσότεροι συνάδελφοι εργάζονταν στην ΕΡΤ με δίμηνες και τρίμηνες συμβάσεις και πολλές φορές με λιγότερα ένσημα όσα τους αναλογούσαν. Αυτοί οι συνάδελφοι λοιπόν, που δεν είχαν καταφέρει να έχουν μια αξιοπρεπή σύμβαση όλα αυτά τα χρόνια και είχαν οι περισσότεροι πάνω από δεκαετή προϋπηρεσία όταν έγιναν αορίστου χρόνου υπάλληλοι, δεν αποζημιώθηκαν ποτέ.
Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί... καλά εδώ σπαράσσεται όλη η ελληνική κοινωνία, κλείνουν νοσοκομεία, εξαφανίζονται οι δομές της ψυχικής υγείας, πετάνε στο δρόμο τους φτωχούς ασθενείς, αποδυναμώνεταιη δημόσια παιδεία,ξεπουλιούνται τα αρχαία, γίνεται real- estate με τις παραλίες μας, οι τράπεζες επιζούν από το αίμα των φορολογούμενων και αρπάζουν τις περιουσίες των χρεοκοπημένων... η ΕΡΤ μας μάρανε;
Ναι... η ΕΡΤ μας μάρανε ! 2.600 ρημαγμένες ζωές... Σε όλους αναφέρομαι. Και σ΄αυτούς που παρουσιάστηκαν στη Δ.Τ. και σ΄αυτούς που εργάζονται στη ΝΕΡΙΤ. Αλλά η ΕΡΤ έδινε φωνή σε όλους και σε όλη την Ελλάδα. Όσο για την κυβερνητική κάθε φορά προπαγάνδα... Τώρα δεν είναι απλά η πρώτη είδηση όπως ήταν στην ΕΡΤ ...είναι όλες οι ειδήσεις στα κυρίαρχα Μέσα, που και για αυτά πληρώνουν εμμέσως οι χρεοκοπημένοι Έλληνες.
«Και ήταν σαν να απαγγελλόταν μια κατηγορία από χίλιες, δύο χιλιάδες,τρεις χιλιάδες φωνές, σαν να ξύπνησε ένα ζώο με χίλια ,δυο χιλιάδες, τρεις χιλιάδες στόματα και να ούρλιαζε για την αδικία».
Έφη Ζέρβα