Οι δικηγόροι όλης της χώρας απεργούν (απέχουν, όπως αρέσκονται να λένε), με αίτημά τους – υποτίθεται - τη σωστή απονομή της Δικαιοσύνης. Διαμαρτύρονται για τις αλλαγές επί του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, όπου, μεταξύ άλλων, προβλέπεται η κατάργηση των μαρτύρων στην ακροαματική διαδικασία εκδίκασης, αλλά και η κατάταξη των εργαζομένων κατά την πτώχευση μιας εταιρείας στις τελευταίες θέσεις (από τις πρώτες που είναι σήμερα).

Ως εδώ καλά, λοιπόν. Μία κοινωνική ομάδα απεργεί για το καλό μας. Τι συμβαίνει, όμως, όταν αυτή η κοινωνική ομάδα κλείνει συνειδητά τα αφτιά της και τα μάτια της σε όλες τις άλλες κοινωνικές ομάδες, για τα δικαιώματα των οποίων θεωρητικά δίνει μάχη;

Εως τώρα γνωρίζουμε ότι, για παράδειγμα, όταν οι γιατροί απεργούν, ουδείς λειτουργός της υγείας θα αφήσει ασθενή να πεθάνει επικαλούμενος απεργία. Για αυτό και υπάρχει προσωπικό ασφαλείας σε όλα τα νοσοκομεία.

Για το Δικηγορικό Σύλλογο της Αθήνας αυτά είναι ψιλά γράμματα. Τι κι αν αδικήματα οδηγούνται σε παραγραφή;

Σε ομαδική αγωγή για δεδουλευμένα εργαζομένων, απλήρωτων από το Μάρτιο 2013, που έχει ήδη αναβληθεί τρεις φορές, έναντι ενός εργοδότη από τους πλουσιότερους Ελληνες, ο ΔΣΑ αρνήθηκε την εκδίκαση, οδηγώντας στην τέταρτη αναβολή! Για την ηγεσία του ΔΣΑ ουδόλως υπάρχει λόγος έγκρισης της αδείας που υποβάλλουν δικηγόροι-μέλη του, ώστε να προασπισθούν τα όποια εναπομείναντα δικαιώματα των πολιτών.
Τουναντίον δέχεται -αποκλείοντας τη χορήγηση αδείας για την εκδίκαση σχετικών υποθέσεων- να στηρίζει το άδικο και εν τέλει τη μη απονομή της Δικαιοσύνης. Ταυτόχρονα δημιουργεί εικόνα κάκιστου συντεχνιασμού, αφού στρεβλώνει τα πραγματικά αιτήματα του κλάδου που διεκδικεί το δίκιο του, στήνοντας κινηοποιήσεις με ανυπαρξία αλληλεγγύης στους άλλους κλάδους των εργαζομένων.

Οι αιτιάσεις προφανώς δεν αφορούν στο σύνολο των μελών του ΔΣΑ και κάποια μέλη του ΔΣ του. Το αποτέλεσμα, ωστόσο, στρεβλώνει τα δίκαια αιτήματά τους. Προφανώς το πολύ μεγάλο ποσοστό που έλαβε ο νυν πρόεδρος του ΔΣΑ στις αρχαιρεσίες τού έδωσε την εντύπωση ότι δε χρειάζεται να ακούει πια τις φωνές των μελών του Συλλόγου του και της κοινωνίας.

Αν μη τι άλλο, είναι απρέπεια, να σε καλούν πρόεδροι σωματείων για να σου εξηγήσουν τις ιδιαιτερότητες κάποιων περιπτώσεων, ζητώντας τη συνδρομή σου για την εφαρμογή του δικαίου και εσύ να αρνείσαι – ακόμη και στο πλαίσιο της στοιχειώδους ευγένειας – να μιλήσεις μαζί τους. Ετσι υπηρείται ο κοινωνικός αυτοματισμός. Και κάποιοι φαίνεται ότι (αυτήν τη δουλειά) ξέρουν να την κάνουν καλά.

Και μία φιλική συμβουλή: Κάποιοι βρίσκονται σε μία περίοδο της ζωής τους σε ηγετικές θέσεις. Η αλαζονεία τούς κάνει να πιστεύουν ότι είναι αλώβητοι σε όλα; Από αυτόν εδώ τον τόπο έχουν περάσει χιλιάδες υπουργοί, πρόεδροι, διοικητές... που, μόλις εκπέσουν του θώκου τους, ουδείς τούς θυμάται. Τα πόστα έρχονται και παρέρχονται. Αυτό που μένει είναι το έργο και οι σωστές σχέσεις που δημιουργεί...